کتابخانه امام حسین عليه السلام

?آیا پروانه نشر بگیرد، آیا نگیرد

با یکی از اساتید و اهل قلم یک روز در کنگره نظامی بودیم، گفت: آقا من ناراحتم. گفتم چی شده؟ گفت: کتابم را به یک ناشری دادم که به پروانه نداده اند، بیچاره شدم. دو سال است که کتابم... این مؤلف 20-10 کتاب داشت که ناشر با سابقه دیگری چاپ کرده بود. گفتم مگر با ناشرت مسئله ای بهم زدی؟ گفت: نه. گفتم: از او راضی هستی؟ گفت: بله. گفتم: من آمدم سراغ شما که اگر کتابی به ما بدهی چاپ می کنیم و خوشحال می شویم. گفت: بله. گفتم: به ما که کتاب ندادی. گفت: نه. گفتم: چگونه ممکن است ناشری را که 10 سال است با او کار می کنی و از او راضی هستی، گذاشتی و کتابت را به یک آدمی دادی که از دید شما و جامعه فرهنگی ناشناخته بوده و تازه رفته پروانه نشر بگیرد، آیا پروانه نشر بگیرد، آیا نگیرد. بعد می آیی می گویی بیچاره شدم، خوب، حقت است. یک مسئله دیگر هم اینکه یک ناشر خوشنام تر گفت من 14 درصد می دهم، مؤلف فوری می گوید به ناشر 15 درصدی می رسد که چاپش کند. هیچ بهایی هم برای ناشر قائل نیست.

منبع: گفتگو با عبدالکریم جربزه دار در: کریمانه، ص46.
@Ketabpazhohi

یاقوت حموی در معجم الادباء (۱۷:۲۷۷) از ابن البرفطی روایت میکند که:
شنیدم شخصی در بازار بغداد از پدرش نوشته ها و کتب زیادی به ارث برده بود. در خاطرم گذشت که احتمالا از نوشته های منسوب به بزرگان هم در آنها باشد. پس نزد او رفتم و گفتم: دوست دارم که آنچه پدرت برای تو به جا گذاشته را ببینم، شاید چیزی از آنها خریدم.
پس مرا به اتاقی برد. من در آنجا نشسته و به جستجو در آنها پرداختم٬ تا اینکه ناگهان با ورقه ای به خط ابن بواب مواجه شدم. پس یک قطعه دیگر که هیچ نیازی به آن نداشتم را نیز به آن اضافه کرده و گفتم این دو قطعه قیمتش چقدر است؟
فروشنده گفت: دوست من! آیا هیچ کدام دیگر از این مجموعه را نمیخواهی؟
گفتم: من الآن عجله دارم! و شاید دوباره باز گردم.
گفت: آنچه تو برداشته ای قیمتی ندارد، و هدیه ای باشد از طرف من به تو!
گفتم: نمی پذیرم. و مال اندکی که ارزشش نیم دانق بود به او دادم. (دانق یک ششم درهم است)
گفت: این مقدار زیاد است، و چیز دیگری هم بردار.
گفتم: به چیز دیگری احتیاج ندارم.
همین که داشتم از اتاق خارج میشدم، حیا کردم، و با خود گفتم: این کار نیرنگ است، و مطمئنا او چیزی را به من فروخته که نسبت به قیمت آن جاهل است. به خدا حق خط ابن بواب این نیست که به نیرنگ خریداری شود.
پس به او رو کرده و گفتم: ای برادرم! این ورقه به خط ابن بواب است. گفت: خب، خط ابن بواب باشد! چکار کنم؟ گفتم: قیمتش سه دینار امامی است. گفت دوست من! مرا به سخره نگیر، نکند پشیمان شده و میخواهی آن را پس بدهی! بردار و پول کمتری بده!
گفتم ترازویی برای وزن کردن طلا بیاور. آورد، و سه دینار برایش وزن کردم. گفتم: جنس را به این مقدار طلا به من بفروش. گفت: فروختم. پس دو ورقه را گرفتم و رفتم.
@dastnevesht_bazar

خدای من این غزل اگر موضوعش امام حسین علیه‌السلام و وقایع روز و شب یازدهم محرم نباشد، پس چه می‌تواند باشد؟ سالها خود را حافظ پژوه می‌دانستم و هیچ وقت حتی یک بار هم به این غزل، از این زاویه نگاه نکرده بودم، این غزل، ویژه برای همین مناسبت سروده شده. بیت اولش را خواندم، از بیت دوم این مرد شروع به زمزمه با من کرد و از حفظ با من همخوانی می‌کرد و گریه می‌کرد. طوری که چهار ستون بدنش می‌لرزید، انگار داشتم روضه می‌خواندم و او هم پای روضه من بود. متوجه شدم عده‌ای دارند ما را تماشا می‌کنند که مجری برنامه به عنوان سخنران من را فراخواند و عذرخواهی که متوجه حضورم نشده، حالا دیگر می‌دانستم سخنرانی خود را چگونه شروع کنم. بلند شدم، دستم را گرفت. می‌خواست ببوسد که مانع شدم، خم شدم، دستش را به نشانه ادب بوسیدم. گفت معتقد شدم استاد. معتقد بودم استاد، ایمان پیدا کردم استاد. گریه امانش نمی‌داد. آن روز من روضه خوان امام شهید شدم و کسانی پای روضه من گریه کردند که پای هیچ روضه‌ای به قول خودشان گریه نکرده بودند. پیشنهاد می‌کنم هر وقت حال خوشی داشتید، وقایع روز عاشورا و شب یازدهم را در ذهن خود مرور کنید و بعد، این غزل را بخوانید.»

شنبه بیستم مهرماه ۱۳۹۸
روزنامه اطلاعات، شماره ۲۷۴۰۱
@setayeshgarezibayee

....ده سال حرم را ندیده ام

🔸استاد شیخ حسین انصاریان نقل می کند:
خدمت آيت الله العظمی سيستانی در نجف رفتم. دلم می خواست ببينم زندگی ايشان که پول شيعه برايش می آيد، چگونه است؟!
.
🔸شيعيان هند، خواجه های هندی در آفريقای جنوبی که ثروتمندترين مردم کره زمين هستند، و بخشی از شيعيان پاکستان، هند، ايران و عراق، پول خمس خود را به ايشان می دهند.
.
🔸اولين بار بود که ايشان را می ديدم. کوچه ای که منزل ايشان در آن بود، کوچه ای برای ۴۰۰ ـ۵۰۰ سال پيش نجف بود. خانه ايشان هم چند پله داشت كه از کوچه پايين تر می رفت!
.
🔸خانه ای بود با چهار گليم و فرش کهنه در اتاق. سران کشورها همان جا خدمت ايشان می آمدند و يک صندلی هم نبود که يک رئيس جمهور يا نخست وزير بنشيند، همه بايد روی گليم پاره ها بنشينند.
.
🔸ما هم روی گليمی نشستيم. به ايشان عرض کردم: من هيچ نياز مالی ندارم.
.
🔸گفتم: بنده هم اهل خمس دادن هستم. اول خيال ايشان را راحت کردم که هديه ای به من ندهند. گفتم: من از شما يک درخواست دارم. فرمود: بگو، گفتم:
.
🔸درخواستم اين است که اجازه دهيد برای شما روضه بخوانم، گفتند: دلم خيلی گرفته است. ده سال حرم امام علی (علیه السلام) را نديده ام، روضه بخوانيد!
.
🔸من هم روضه را شروع كردم، ايشان چنان ضجّه می زد و گريه می كرد كه جلوی لباس ايشان از گريه زياد، خيس شد. بعد گفتند ۴۰ سال است در اين خانه هستم؛ مثل چنين روزی برايم پيش نيامد.
.
🔸بعد صحبت ما شد، نگاهی به من کردند و فرمودند: می دانی از تمام کره زمين برای من پول می آيد. گفتم: می دانم. گفتند: به اين اميرالمؤمنين يک ريال آن در خانه من نمی آيد!
.
🔸من از اين پول يک دانه نان نمی خرم؛ چون در قيامت، طاقت جوابش را ندارم. اما هزينه زندگی من و زن و بچه ام از نذورات مردم است.
.
🔸آنان مشکلی دارند، می گويند: خدايا ۱۰۰ هزار تومان نذر می كنيم به ايشان بدهيم، مشکل ما حل بشود. نذرهايی که برای من می آورند از زندگی ماهيانه اضافه می آيد.
.
🔸لباس که هر چهار يا پنج سال يک بار می خرم. خوراک ما هم که خوراک معمولی است؛ به اندازه ای که در قيامت به من نگويند در دنيای تشيع کسانی بودند از اين غذا نداشتند!
.
🔸من به اندازه ای که فقرا می خورند، می خورم. پول های اضافه را هم جمع می کنم، ماه به ماه چهار پنج نفر را استخدام کرده ام:
.
🔸پول های نذری را می دهم به آن ها که برای همه فقهای شيعه که از دنيا رفته اند در حرم اميرالمؤمنين علی(علیه السلام) قرآن بخوانند.

کانال سیره علما @sireolama

در زمان قاجاریه ، در کنار سفارت حکومت عثمانی در تهران ، مسجد کوچکی وجود داشت.

امام جماعت آن مسجد می گوید:
شخص روضه خوانی را دیدم که هر روز صبح به مسجد می آمد و روضه حضرت زهرا (س) را میخواند و به خلیفه دوم و اهل سنت ناسزا میگفت

و این درحالی بود که افراد سفارت و تبعه آن که سنّی بودند ، برای نماز به آن مسجد می آمدند.

روزی به او گفتم:
آخر ما همه مسلمانیم تو به چه دلیل هر روز همین روضه را می خوانی و همان ناسزا را تکرار میکنی؟
مگر روضه دیگری بلد نیستی؟!

او در پاسخ گفت:
بلدم؛ ولی من یک نفر بانی دارم که روزی پنج ریال به من می دهد و می گوید همین روضه را با این کیفیت بخوان.
از او خواستم مشخصات و نشانی بانی را به من بدهد...
فهمیدم که بانی یک کاسب مغازه دار است.

به سراغش رفتم و جریان را از او پرسیدم. او گفت: نه من بانی نیستم
شخصی روزی دو تومان به من می دهد تا در آن مسجد چنین روضه ای خوانده شود.
پنج ریال به آن روضه خوان می دهم و پانزده ریال را خودم برمی دارم.

باز جریان را پیگیری کردم، سرانجام با یازده واسطه!

معلوم شد که از طرف سفارت انگلستان روزی ۲۵ تومان برای این روضه خوانی با این کیفیت مخصوص (برای ایجاد تفرقه بین ایران شیعی و حکومت عثمانی سنی) داده میشود
که پس از طی مراحل و دست به دست گشتن، پنج ریال برای آن روضه خوان بیچاره می ماند.

ومن در این فکر هستم که حدود ۲۰۰ سال پیش انگلستان در چه فکرهایی بوده و ما در کشور عزیزمان چقدر دلال فقط برای یک روضه داشته ایم

*داستانی شنیدنی از مرحوم آية الله درچه ای از تأثیر کلام امیرالمؤمنین*

*قضیه ای دارد مرحوم آقای درچه ای، استاد آیة الله العظمی بروجردی، درباره صبر و تحمل در مباحثات علمی با اهل سنت، که شنیدنی است.*
*مرحوم آقای درچه ای یک هم حجره ای داشت در «نجف» که «سنی» بود. حدود هشت سال با هم در یک حجره بودند. بعد از ازدواج هم نزدیک بیست سال با هم هم مباحثه ای بودند. در طول این بیست و چند سال نه آقای درچه ای از او سؤال می کند که چرا تو سنی هستی، و نه او از ایشان می پرسد که چرا تو شیعه هستی.*
*روزی رفیق سنی آقای درچه ای می گوید: ما در این بیست و چند سال، یک بار از هم نپرسیدیم که مذهب تو حق است یا مذهب من. بیا دوستانه با هم مباحثه کنیم. فقط باید از محیط مدرسه دور بشویم تا طلبه ها، صدای مباحثه ما را نشنوند. چون اگر بشنوند مرا از حوزه بیرون می کنند. این دو نفر، موقع غروب می رفتند «وادی السلام»، یک گوشه ای می نشستند و با هم بحث می کردند.*
*مرحوم درچه ای می گوید: روز اول من هر چه بلد بودم گفتم، دیدم اثری روی رفیق سنی ام نگذاشت، روز دوم، سوم، تا چهل روز، روزی دو ساعت، سه ساعت، با هم بحث کردیم، ولی ایشان فقط حرف خودش را تکرار می کرد و از من نمی پذیرفت.*
*روز چهلم عصبانی شدم، بلافاصله بعد از بحث با رفیق سنی ام، مستقیم رفتم حرم امیرالمؤمنین، به قدری هم عصبانی بودم که موقع ورود به حرم، یادم رفت «اذن دخول» بخوانم. رفتم کنار ضریح و به حضرت گفتم: یا امیرالمؤمنین! من هر چه بلد بودم در این چهل روز گفتم، اگر چیزی هست به من بگو، فردا به رفیق سنی ام بگویم وگر نه من بحث را ادامه نمی دهم. خیلی گریه کردم و تضرع کردم.*
*شب در عالم رؤیا دیدم که وارد حرم شدم، حضرت امیرالمؤمنین ایستاده بود، به ایشان عرض کردم آقا من هر چه بلد بودم گفتم شما بفرمائید من چه بگویم.* *حضرت فرمود: فردا رفتی به مباحثه، به رفقیت بگو، چرا قبر فاطمه زهرا مخفی است؟*
*آقای درچه ای می گوید: از خواب بیدار شدم و از این که حضرت را در خواب دیده ام خیلی خوشحال بودم ولی از این که این سؤال را باید بپرسم ناراحت بودم. من ده ها دلیل از آیات و روایات برای او خوانده ام اثری نکرده، حالا بروم بپرسم که قبر حضرت زهرا چرا مخفی است! بعد از مدتی با خودم گفتم: به من چه ارتباطی دارد، قطعاً کلام حضرت یک رمز و رموزی دارد. من می روم و فردا همین سؤال را از رفیق سنی ام می پرسم.*
*فردا که رفتیم برای بحث، من به رفیقم گفتم: تمام این چهل روز تو سؤال کردی، امروز می خواهم من یک سؤال از تو بکنم. از او پرسیدم: چرا قبر حضرت زهرا مخفی است؟*
*وقتی این سؤال را کردم، دیدم رفیقم سرش را انداخت پائین. مدتی گذشت حرفی نزد. گفتم: آقا من سؤال کردم، چرا جواب نمی دهی؟ سرش را که آورد بالا، دیدم اشک چشمش جاری شد، و گفت: آقای درچه ای! این سؤال، سؤال تو نبود، چهل روز حرف زدی در من اثر نکرد، ولی این یک سؤالت، قلب من را تسخیر کرد!*
*من هر چه فکر می کنم که چرا قبر حضرت زهرا مخفی است، می بینم چون خودش وصیت کرده است. از خودم می پرسم که چرا وصیت کرده؟ چون نمی خواست ابوبکر و عمر در تشیع جنازه اش حاضر شوند! چرا نمی خواست آن دو نفر در تشیع جنازه اش شرکت کنند؟ چون در حقش ظلم کرده بودند. از خودم می پرسم که فاطمه با آن دو نفر بیعت کرده بود یا نه؟ و...*
*من هر سؤالی در ذهنم آمد، دیدم بلافاصله جوابش آماده است. لذا من شهادت می دهم که مذهب شیعه حق است، و تصریح می کنم به حقانیت شما.*
*آقای درچه ای می گوید: بعد از چهل روز بحث و گفتگو، این جمله که حضرت امیر(سلام الله علیه) یادم داده بود، رفیق سنی من را منقلب کرد.

🔸 حکایتی خواندنی از عارفی بی هوا

🔹 حضرت آیة الله نصرالله شاه آبادی حفظه الله:

🔸 یک بار ماجرایی را از یکی از این خرقه پوش ها برای مرحوم امام نقل کردم. از من پرسید: چه جور آدمی است؟ آن آقا بندۀ عربی بود که دکان و دستگاهی هم نداشت.

🔹 گفتم: روز عرفه ای من در کربلا در صحن سیدالشهداء بالا سر امام ایستاده بودم. آن آقا هم ـ که چفیه عقال و محاسن و پیشانی ای داشت که جای سجده در آن بود و چشمان نافذی هم داشت ـ ایستاده بود. سلام و علیک کردیم و همین طور که ایستاده بودیم، دیدم شروع کرد به گریه کردن.

🔸 گفتم چه شده که گریه می کنی؟ در ایام عرفه زوار با اثاثیه و همۀ وسایل می آیند عتبات.

🔹 گفت: نگاهم افتاد به این جماعت و دیدم همۀ وسایل را آورده اند و با زن و بچه دور هم نشسته اند، اما من این جا ایستاده ام و دستم خالی است، نه اثاثیه ای، نه رختخوابی، نه زن و بچه ای.

🔸گفتم: این که گریه ندارد. گفت: می ترسم قیامت هم همین طور دست خالی باشم.

🔹 واقعاً من تحت تأثیر قرار گرفتم؛ چون دیدم حرف حسابی می زند. این قضیه گذشت، و من دیگر تعقیب نکردم که این شخص چه کاره است.

🔸 یکی از دوستان با زن و بچه به مشهد مشرّف شده بود ـ ماشین در قهوه خانه ای برای نماز و غذا نگه داشته بود. این بندۀ خدا رفته بود زن و بچه را غذا بدهد و برای شستشو ببرد، خودش نرسیده بود نماز بخواند و سوار ماشین شده بود.

🔹 گفت: حدود یک ساعت به غروب به راننده گفتم نگه دار من نماز نخواندم. راننده شروع به فحاشی کرد که آشیخ این همه وقت من نگه داشتم، می خواستی نمازت را هم به کمرت بزنی.

🔸 من ساکت شدم، ولی دیدم ماشین ناگهان توقف کرد. یک آقای عربی با چفیه عقال در ماشین بود به من گفت: آشیخ پاشو برو پایین، آن جا آب هست، وضویت را بگیر و نمازت را با طمأنینه هر طور دلت خواست بخوان و بیا.

🔹 راننده آمد کاپوت ماشین را بالا زد و مقداری این طرف و آن طرف ماشین را نگاه کرد هیچ نقصی نداشت، ولی هر کار کرد ماشین روشن نشد.

🔸 نمازم را خواندم و رفتم داخل ماشین. پرسید دیگر کاری نداری؟ گفتم نه. یک دانه ریگ برداشت و انداخت و به راننده گفت: بیا بالا، ماشین عیبی ندارد.

🔹 راننده بالا آمد و تا سویچ را پیچاند، ماشین روشن شد و راه افتاد. فهمید که کار آن آقا بود. گفت چه کاری بود که کردی؟

🔸 آن آقا گفت: می خواستم به تو حالی کنم تو در مقابل نگاه من نتوانستی کاری بکنی، چطور با خدا این قدر گردن کلفتی می کنی؟ مگر این جوان مرد می خواست برود رقاصی کند؟ غیر از این بود که می خواست واجب خدا را انجام دهد؛ تو چرا با خدا گردن کلفتی کردی و به او اهانت کردی؟ راننده گریه اش گرفت و دست و صورت آن آقا را بوسید.

🔹 من وقتی پیش امام این قصه را گفتم، فرمودند توی اینها دکان دارها را رها کن، ولی بعضی از این ها هستند که زحمت کشیده اند، ریاضت حقه کشیده اند، بندگی و اطاعت خدا کرده اند، ترک هوای نفس کرده اند و رسیده اند و این کارها شدنی است.

امام خمینی و اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی (مصاحبه های علمی).

🔸راز شیدایی سالک واصل شهید احمدعلی نیّری

راوی: دکتر محسن نوری
از دوستان شهید احمد علی نیری

🔹من در آن دوران نزدیک ترین دوست احمد بودم. ما رازدار هم بودیم. یک روز به احمد گفتم: احمد، من و تو از بچگی همیشه باهم بودیم. امّا یه سوالی ازت دارم! من نمی دونم چرا توی این چند سال اخیر، شما در معنویات رشد کردی اما من...

🔸لبخندی زد و می خواست بحث را عوض کند اما من دوباره سوالم را تکرار کردم و گفتم: حتماً یه علتی داره، باید برام بگی؟

🔹بعد از کلی اصرار نفس عمیقی کشید و گفت:

🔸یه روز با رفقای محل و بچه های مسجد رفته بودیم دماوند. شما توی اون سفر نبودی. همه رفقا مشغول بازی و سرگرمی بودند. یکی از بزرگتر ها جایی را نشان داد و گفت: اونجا رودخانه است، احمد آقا برو این کتری را آب کن و بیار تا چای درست کنیم.

🔹من هم راه افتادم. تا چشمم به رودخانه افتاد یک دفعه سرم را انداختم پایین و نشستم! بدنم شروع کرد به لرزیدن. نمی دانستم چه کار کنم! پشت درخت مخفی شدم. کسی آن اطراف من را نمی دید. درخت ها و بوته ها مانع خوبی برای من بود. در پشت آن درخت و در کنار رودخانه چندین دختر جوان مشغول شنا کردن بودند.

🔸همان جا خدا را صدا زدم و گفتم: خدایا کمکم کن. الآن شیطان به شدت من را وسوسه می کند که من نگاه کنم. هیچکس هم متوجه نمی شود. اما خدایا من به خاطر تو از این گناه می گذرم.

🔹کتری خالی را برداشتم و سریع از آنجا دور شدم. بعد هم از جایی دیگر آب تهیه کردم و رفتم پیش بچه ها. هنوز دوستان مسجدی مشغول بازی بودند. برای همین من مشغول درست کردن آتش شدم. چوب ها را جمع کردم و به سختی آتش را آماده کردم. خیلی دود توی چشمم رفت. اشک همین طور از چشمانم جاری بود.

🔸یادم افتاد که حاج آقا گفته بود: هر کس برای خدا گریه کند خداوند او را خیلی دوست خواهد داشت. همین طور که داشتم اشک می ریختم گفتم: از این به بعد برای خدا گریه می کنم.

🔹حالم خیلی منقلب بود. از آن امتحان سختی که در کنار رودخانه برایم پیش آمده هنوز دگرگون بودم. همین طور که اشک می ریختم و با خدا مناجات می کردم خیلی با توجه گفتم: یا الله یا الله...

🔸به محض تکرار این عبارت یک باره صدایی شنیدم که از همه طرف شنیده می شد. نا خود آگاه از جا بلند شدم و با حیرت به اطراف نگاه کردم.

🔹صدا از همه سنگریزه های بیابان شنیده می شد. از همۀ درخت ها و کوه و سنگ ها صدا می آمد!! همه می گفتند: سبّوحٌ قدّوس ربُّنا و ربّ الملائکة و الروح.

🔸وقتی این صدا را شنیدم ناباورانه به اطراف خیره شدم. از ادامه بازی بچه ها فهمیدم که آن ها چیزی نشنیده اند!

🔹من در آن غروب، با بدنی که از وحشت می لرزید به اطراف می رفتم. من از همۀ ذرّات عالم این صدا را می شنیدم!

🔸احمد بعد از آن کمی سکوت کرد. بعد با صدایی آرام ادامه داد: از آن موقع کم کم در هایی از عالم بالا به روی من باز شد!

🔹احمد این را گفت و از جا بلند شد تا برود. بعد برگشت و گفت: محسن، این ها را برای تعریف از خود نگفتم. گفتم تا بدانی انسانی که گناه را ترک کند چه مقامی پیش خدا دارد.

🔸بعد گفت: تا من زنده ام برای کسی از این ماجرا حرفی نزن!

@bazmeghodsian

🔸 آغاز شیدایی

🔹روزی از مرحوم حاج آقا مهدی امامی جویا شدم شما از چه زمانی وارد سیر و سلوک شدید؟

🔸 فرمود: در جوانی که منبر می رفتم روزی در بین راه ناگهان بارقه ای به دلم زد که کجا می روی؟ و از من جواب خواست.

🔹گفتم دارم می روم منبر. دلم گفت: بحثت راجع به چیست؟ گفتم توحید می گویم . گفت: این توحید را داری و می گویی یا می دانی و می گویی؟ می خواهی از دانایی هایت بگویی یا از دارایی هایت؟

🔸 نگاهی به دلم کردم دیدم انگار می خواهم بروم از دانایی هایم بگویم. دیدم مثل کار من مثل بعضی از مغازه های سوهان فروشی است که جعبه هایش خالی است ولی به مردم نشان می دهد که اینها سوهان است.

🔹همانجا ایستادم و این فکر تا جایی مرا گرفت که متحیر متحیر شدم.

🔸 دلم گفت: می خواهی چکار کنی؟ گفتم نمی دانم متحیرم. گفت: متوسل شو. پرسیدم: به کدام اسم؟ گفت: به اسم یا ارحم الراحمین.

🔹متوسل شدم و غرق یا ارحم الراحمین شدم و این ذکر با من کاری کرد که آن روز نفهمیدم منبر رفتم یا نه، و اگر رفتم چه گفتم.

🔸 بالاخره به منزل برگشتم و از آن زمان دیگر بیابانی شدم و سر به صحرا گذاشتم و این شروع انقلاب درونی من بود و این ارحم الراحمین تا حالا مرا به اینجا رسانیده است.

🔹ایشان اهل ذکر بود. از صحرا که برمی گشتیم مشغول به ذکر (سبحان الله بالغدوّ والآصال، سبحان الله بالعشیّ والابکار، سبحان الله حین تمسون وحین تصبحون، ومن اللیل فسبّحه وادبار النجوم) می شد.

🔸 عرض می کردم استاد این ذکر را چه کسی به شما داده است؟

🔹 می فرمود آقای ارباب. من که قابل نیستم من یک بِل بِلی می کنم .

🔸 ایشان بارها این بیت را می خواند:

چل چله و چل چله و چل چله/ یک نظر پیر به از صد چله

🔹از این بیت شعر خیلی اعجاب می نمود و می فرمود آقای ارباب هم این شعر را می پسندید:

مو به مو هُش باش باریک است پل با ادب بشناس خود را هل أدُلّ

(عارف ناشناخته، سید مهدی میر مسیّب)

@bazmeghodsian

🔸حکایتی خواندنی از عارفی خرقه پوش

🔹مرحوم آیة الله نصرالله شاه آبادی:

🔸یک بار ماجرایی را از یکی از این خرقه پوش ها برای مرحوم امام نقل کردم. امام از من پرسید: چه جور آدمی است؟ (آن آقا بندۀ عربی بود که دکان و دستگاهی هم نداشت).

🔹گفتم: روز عرفه ای من در کربلا در صحن سیدالشهداء بالا سر امام ایستاده بودم. آن آقا هم ـ که چفیه عقال و محاسن و پیشانی ای داشت که جای سجده در آن بود و چشمان نافذی هم داشت ـ ایستاده بود. سلام و علیک کردیم و همین طور که ایستاده بودیم، دیدم شروع کرد به گریه کردن.

🔸گفتم چه شده که گریه می کنی؟ در ایام عرفه زوار با اثاثیه و همۀ وسایل می آیند عتبات.

🔹 گفت: نگاهم افتاد به این جماعت و دیدم همۀ وسایل را آورده اند و با زن و بچه دور هم نشسته اند، اما من این جا ایستاده ام و دستم خالی است، نه اثاثیه ای، نه رختخوابی، نه زن و بچه ای.

🔸گفتم: این که گریه ندارد. گفت: می ترسم قیامت هم همین طور دست خالی باشم.

🔹 واقعاً من تحت تأثیر قرار گرفتم؛ چون دیدم حرف حسابی می زند. این قضیه گذشت، و من دیگر تعقیب نکردم که این شخص چه کاره است.

🔸 یکی از دوستان با زن و بچه به مشهد مشرّف شده بود ـ ماشین در قهوه خانه ای برای نماز و غذا نگه داشته بود. این بندۀ خدا رفته بود زن و بچه را غذا بدهد و برای شستشو ببرد، خودش نرسیده بود نماز بخواند و سوار ماشین شده بود.

🔹 گفت: حدود یک ساعت به غروب به راننده گفتم نگه دار من نماز نخواندم. راننده شروع به فحاشی کرد که آشیخ این همه وقت من نگه داشتم، می خواستی نمازت را هم به کمرت بزنی.

🔸 من ساکت شدم، ولی دیدم ماشین ناگهان توقف کرد. یک آقای عربی با چفیه عقال در ماشین بود به من گفت: آشیخ پاشو برو پایین، آن جا آب هست، وضویت را بگیر و نمازت را با طمأنینه هر طور دلت خواست بخوان و بیا.

🔹 راننده آمد کاپوت ماشین را بالا زد و مقداری این طرف و آن طرف ماشین را نگاه کرد هیچ نقصی نداشت، ولی هر کار کرد ماشین روشن نشد.

🔸 نمازم را خواندم و رفتم داخل ماشین. پرسید دیگر کاری نداری؟ گفتم نه. یک دانه ریگ برداشت و انداخت و به راننده گفت: بیا بالا، ماشین عیبی ندارد.

🔹 راننده بالا آمد و تا سویچ را پیچاند، ماشین روشن شد و راه افتاد. فهمید که کار آن آقا بود. گفت چه کاری بود که کردی؟

🔸آن آقا گفت: می خواستم به تو حالی کنم تو در مقابل نگاه من نتوانستی کاری بکنی، چطور با خدا این قدر گردن کلفتی می کنی؟ مگر این جوان مرد می خواست برود رقاصی کند؟ غیر از این بود که می خواست واجب خدا را انجام دهد؛ تو چرا با خدا گردن کلفتی کردی و به او اهانت کردی؟

🔹راننده گریه اش گرفت و دست و صورت آن آقا را بوسید.

🔸من وقتی پیش امام این قصه را گفتم، فرمودند: توی اینها دکان دارها را رها کن، ولی بعضی از این ها هستند که زحمت کشیده اند، ریاضت حقّه کشیده اند، بندگی و اطاعت خدا کرده اند، ترک هوای نفس کرده اند و رسیده اند، و این کارها شدنی است.

امام خمینی و اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی (مصاحبه های علمی).

@bazmeghodsian

به مناسبت ایام منسوب به حضرت معصومه (س) دریغم آمد یکی از کراماتی که از آن حضرت دیده ام را بازگو نکنم. سالها قبل بود. چند سال از ازدواجمان گذشته بود و از نداشتن وسیله نقلیه در رنج بودیم. به زیارت حضرت معصومه (س) رفتم و رو به ضریح مطهر بی اختیار گفتم یا حضرت معصومه من تا آخر این هفته یک ماشین از شما می خواهم. به اصفهان برگشتم. یک روز که از منزل بیرون آمدم ناگاه یادم آمد که 4 شنبه است. با خودم گفتم حضرت معصومه در این دو روز چطور می خواهند به من ماشین بدهند؟! به مسجد نو بازار که در آن حجره داشتم رفتم. یکی از دوستان را که مدتی ندیده بودم ملاقات کردم. ضمن صحبت گفت ماشینم را می خواهم بفروشم به فلان مبلغ. گفتم اگر نصف این بود شاید می توانستم بخرم. گفت استخاره کن نصف مبلغ را بده و نصف را 40 روز دیگر. باناامیدی استخاره کردم و باناباوری خوب آمد.
5 شنبه ماشین را آورد و شب جمعه مرا به جایی که دعوت بودم رساند. پیاده که شدم گفت من پرایدی خریده ام و منزلمان گنجایش دو ماشین را ندارد. کلید منزل را به او دادم که ماشین را به آنجا ببرد. صبح جمعه که به منزل وارد شدیم ماشین مرحمتی حضرت معصومه (س) داخل حیاط پارک شده بود.

🔸خاطره مقام معظم رهبری از نظر دکتر شریعتی درباره روحانیت

(شریعتی بارها می‌گفت که من مرید مطهری هستم)

🔹 در سال ۱۳۴۹ در مشهد، در یک مجمعی از طلاب و فضلای مشهد، من درس تفسیر می گفتم در این درس تفسیر یک روز راجع به روحانیت صحبت کردم و نظراتی را که درمورد بازسازی روحانیت یعنی جامعه روحانیت وجود داشت به صورت فرض و احتمال مطرح کردم، گفتم چهار نظر وجود دارد.

🔸یک: حذف روحانیت به کلی، یعنی اینکه اصلا روحانیتی نمی خواهیم.
🔹دو: قبول روحانیت به همین شکلی که هست با همین نظام و سازمان کنونی قبولش کنیم و هیچ اصلاحی را در آن ندانیم.
🔸سه: تبدیل به کلی، یعنی اینها و روحانیت کنونی را برداریم یک روحانیت_جدید بیاوریم و بجای این روحانیت، با شرایط لازم و مقرری که برایش می پسندیم روحانیت جدید بنیانگذاری کنیم.
🔹 و چهار: اصلاح همان چیزی که هست.

🔸 جلسه ای داشتیم همان روزها با دکتر شریعتی من برای او نقل کردم که من در جلسه درسمان این مطلب را بیان می کردم، با علاقه فراوانی گوش می داد. من برایش گفتم.
🔸گفتم: بله، یکی این که نفی روحانیت به کلی.
🔹 گفت: این غلط است.
🔸دوم: اثبات همین روحانیت موجود به کلّی، که هیچ تغییری در او وارد نکنیم.
🔹گفت: این هم که غلط است.
🔸سوم اینکه تبدیل کنیم روحانیت را باز به کلّی، یعنی این روحانیت را کلا برداریم یک روحانیت دیگر جای او بگذاریم، با شرایط لازم.

🔹تا این قسمت سوم را گفتم شریعتی ناگهان گفت: اوه، اوه، این از همه بدتر است. توجه می کنید؟ گفت این از همه بدتر است. از همه خطرناکتر است، این از همه استعماری تر است.

🔸و رسیدیم به نظر چهارم که آن اصلاح روحانیت موجود بود. گفت: بله، این نظر خوبی است.

🔹شریعتی برخلاف آنچه گفته می شود درباره او و هنوز هم عده ای خیال می کنند، نه فقط ضد روحانی نبود بلکه عمیقا مؤمن و معتقد به رسالت روحانیت بود، او می گفت که روحانیت یک ضرورت است، یک نهاد اصیل و عمیق و غیرقابل خدشه است، و اگر کسی با روحانیت مخالفت بکند یقینا از یک آبشخور استعماری تغذیه می شود، اینها اعتقادات او بود.

🔸شریعتی به خود من بارها می‌گفت که من مرید مطهری هستم، مطهری را استاد خودش می‌دانست و ستایشی که او از مطهری می‌کرد، ستایش یک آشنا به شخصیت عظیم و پیچیده و پرقوای مطهری بود.

🔸اما مطهری در سایه و یا در پرتو حسن ظن و اقبالی که جوان روشن بین روشنفکر و نسل تحصیل کرده به اسلام پیدا کرده بود شناخته شد. قبلأ مطهری را همکارها و همدرس‌ها و شاگردهایش فقط می‌شناختند، طلوع مطهری در آفاقی شد که آن آفاق را از لحاظ جو کلی کوشش‌های شریعتی به وجود آورده بود و یا در آن سهم بسیار بزرگی داشت.

🔹البته ارج و ارزش فیلسوف متفکر پرمغزی مثل مطهری در جای خود روشن و واضح است.

@bazmeghodsian

🔸ماجرای شنیدنی ملا عبدالله و امام حسین (ع)

🔹حاج اصغر روشن دوست نقل می کرد، یک روز در مجلس ناظم آقا به همراه دیگر هیئتی ها نشسته بودیم که ایشان ماجرای ملاعبدالله را برایمان نقل کرد و آن ماجرا این است:

🔸روضه خوان پیری بنام ملاعبدالله قبلا در تبریز وجود داشت و من ایشان را دیده بودم. خودش برایم نقل می کرد که چند روز به ایام محرم مانده بود و من در حیاط خانه حصیری پهن کرده و زیر درخت بادام نشسته بودم و با خود فکر میکردم که امسال از هیچ جا برایم جهت روضه خوانی دعوتی به عمل نیامده است و با خود گفتم: یا حسین، من اگر در دستگاه بیلر بیگ (فرماندار وقت) بودم، تا به حال او دست مرا گرفته بود و اینچنین درمانده و مستاصل نمی شدم.

🔹در همین حال به خواب رفتم و در خواب به محضر مولا آقا اباعبدالله الحسين (ع) رسیدم، ایشان رو به من کردند و فرمودند: «ملا عبدالله هر جا روضه خواندی پولش را گرفتی و بابت آن از من طلبی نداری».

🔸در همین حال ناگهان از خواب پریدم، بسیار ناراحت و پشیمان بودم، و از شدت عصبانیت و ناراحتی سرم را به درخت بادام زدم، به طوری که سرم شکست و خون زیادی از من رفت، در همان حال به شدت گریه می کردم، اهل و عیالم از سر و صدای من به حیاط آمدند و جلویم را گرفتند، شب شد و من به رختخواب رفتم ولی هر لحظه که بیاد آن صحنه می افتادم، آرام و قرار از من سلب می شد و بر خود لعنت می فرستادم.

🔹صبح زود دیدم درب منزل را می زنند، جلوی در که رفتم، دیدم دو نفر از مامورین بیلر بیگ هستند و می گویند بیلر بیگ با شما کار دارد، کمی ترسیدم ولی به هر حال لباسهایم را پوشیدم و عمامه ام را روی سر گذاشته به همراه مامورین حرکت کردم.

🔸وقتی پیش بیلر بیگ رسیدم، ایشان رو به من کرد و گفت: ملا عبدالله توئی؟ گفتم: بله. مرا بسیار تفقد و تکریم کرد و گفت: برایم روضه امام حسین (ع) را بخوان.

🔹گفتم: من پیر شده ام و صدای خوبی ندارم، به این خاطر نمی توانم خوب روضه بخوانم. بیلر بیگ گفت: می خواهم شما برایم روضه بخوانی.

🔸ملا عبدالله میگفت: همین که شروع به روضه خواندن کردم و گفتم: السلام علیک یا اباعبدالله، دیدم من ملاعبدالله دیروز نیستم، صدایم عوض شده است و مثل یک جوان شروع به روضه خواندن کردم.

🔹در حین روضه بیلر بیگ غش کرد و از هوش رفت، اطرافیان بیلر بیگ جمع شدند و گفتند: دیگر بس است ایشان از حال رفت، سپس او را به هوش آوردند، بیلر بیگ دستور داد ۵۰۰ سکه نقره (که در آن زمان پول زیادی بود) به من دادند.

🔸ملا عبدالله پول را قبول نمی کند و می گوید با خود عهد کرده ام برای روضه خواندن از کسی پول نگیرم.

🔹بیلر بیگ می گوید: من کسی نیستم که برای روضه پول بدهم و اصلا به روضه هم اعتقادی نداشتم تا اینکه دیشب در عالم خواب خدمت حضرت زهرا عليها السلام رسیدم و ایشان به من دستور دادند که باید ملا عبدالله را برای روضه خواندن دعوت کنی و به او هدیه ای بدهی، او دلش شکسته و بین او و پسرم حسین کدورتی پیش آمده که باید حل شود.

(با دلدادگان حسین علیه السلام ص 18 - 17)

@bazmeghodsian

🔸السلام علیک یا اباعبدالله!

عالم جليل آخوند ملا غلامرضا آرانی در پایان کتاب «جوامع الکلم» حکایت کرده است:

یکی از شاعران گفت: «می خواستم مادّه تاریخی برای مرحوم حاجی قاسم کاشانی مرثیه سرای امام حسین (ع) که به تازگی وفات یافته بود بگویم.

همان طور که مشغول فکر بودم به خواب رفتم. در عالم رؤیا مرحوم حاج سلیمان صباحی بیدگلی را که سالها پیش وفات یافته بود دیدم.

گفت: «می خواهی ماده تاریخی فلان کس را بگونی؟» گفتم: «آری.»

گفت: «به صفحه این دیوار نگاه کن، ماده تاریخ او آمده است.»
نگاه کردم، نوشته بود:

(هست محشور با امام حسین)

از خواب بیدار شدم، حروف آن را حساب کردم، دقیقا ۱۲۳۲ مطابق با سال وفات آن مرحوم بود.

@bazmeghodsian

🔸دادرسی امیرالمؤمنین (ع)

مرحوم حجة الاسلام سید علی اکبر محتشمی:

یک روز صبح وقتی برای درس از خانه خارج می شدم، خانم گفت: امروز چیزی برای ناهار نداریم، نه گوشت، نه برنج، نه روغن و نه حتی سیب زمینی. گفتم: حبوبات هم نداریم؟ پاسخ داد: چرا مقداری لوبیا و نخود هست. گفتم : حالا همانها را درست کن.

آن روز به سلامتی گذشت ولی هنوز تا آخر ماه چند روزی دیگر مانده بود. فردای آن روز هنگام خروج، خانم گفت: امروز دیگر حبوبات هم نداریم. مشخص است در چنین وضعیتی شخصی که در مقابل همسر و فرزندانش احساس مسؤولیت می کند چقدر مستأصل می شود!

صبح تا ظهر به درس و مباحثه و مطالعه در کتابخانه گذشت و هیچ راه چاره ای پیش رو نداشتم، چرا که دیگر حتی از شیخ عباس بقال در بازار حویش نجف هم برای نسیه خریدن خجالت می کشیدم.

نماز ظهر و عصر را در مسجد شیخ انصاری (ره) به امامت حضرت امام (س) خواندم. دقایقی بعد از نماز در مسجد نشستم و فکر می کردم. بی اختیار از مسجد خارج شدم. آن روز به هیچ وجه نمی توانستم دست خالی به منزل بروم. فکر کردم برای زیارت به حرم مولای متقیان (ع) رفته و بعد از ظهر گرم آن روز تابستانی را در حرم بگذرانم.

به طرف صحن و سرای امیر المؤمنین علی (ع) روانه شدم، جلو بازار حویش چشمم به قبه مبارکه حضرت افتاد. بی اختیار زیر لب زمزمه کردم: آقا همینطور دوستان خود را بی پناه رها می کنید؟ ...

شاید زمزمه من هنوز ادامه داشت و لحظاتی از خیره شدن من به گنبد و بارگاه علوی نگذشته بود که صدایی مرا از حال خود خارج کرد. کسی می گفت: آقای محتشمی! آقای محتشمی!

نگاه کردم دیدم که در چند متری ام آقای سید عباس خاتم از علما و فضلای نجف و عضو هیأت استفتاء حضرت امام (س) ایستاده است. سلام کردم و به یکدیگر نزدیک شدیم. گفت: «اخيرا مقداری وجوه برای تقسیم بین طللاب از یزد برای من آمده است». و بی درنگ دست داخل جیب کرده و دو دینار به من داد.

از او تشکر کردم و جدا شدم. آن لحظه یکی از لحظات فراموش نشدنی من است. از کرامت مولا علی (ع) طوفانی در من به وجود آمد و آن حالت برای من از تمام دنیا و آنچه که در آن است ارزشمندتر بود.

@bazmeghodsian

خاطره ای از لسان مرحوم آیت الله شیخ محمد امینی گلستانی رضوان الله تعالی علیه

پول را خرج کنید و از امیرالمؤمنین گلایه نکنید

 نجف رفتن بنده به اعجاز حضرت بود، به یاد دارم زمانی گرسنگی به من فشار زیادی آورده بود کتاب «حیات القلوب» با جلد چرمی داشتم که آن را باز کردم تا مطالعه کنم و گرسنگی فراموش شود، کتاب را که باز کردم، دیدم یک‌چهارم «مُهر نان» که در آن زمان به هر «مُهری» چهار نان می‌دادند در لای کتاب هست، بااینکه سهم امام نمی‌خوردم و با مزد صحافی در نجف زندگی می‌کردم، تا این مهر را دیدم، گفتم خدایا بااینکه عهد کرده‌ام سهم امام نخورم؛ اما الآن مجبورم، یک نانوایی نزدیک دفتر آیت‌الله حکیم بود و مهر را به او دادم؛ تعجب کرد چون من تابه‌حال از آن مهرها استفاده نکرده بودم، یک نان به من داد و من یک ریال سبزی قرض کردم، و شستم و باعجله لقمه نانی را بریدم خواستم بخورم که درب اتاق من را زدند، گفتم تفضل،! دیدم عرب سیاه چهره و لاغر و سبز چشمی وارد شد و به زبان عربی گفت؛ من گرسنه هستم، دارم از گرسنگی می‌میرم به من کمک کن، من آن لقمه نانی را که بعد از سه روز پیداکرده بودم به او دادم، گفتم نزد من غیرازاین چیزی نیست بفرمایید بخورید، او هم آمد و آن نان را یکی دو لقمه کرد و خورد. من سرم را به دیوار گذاشتم، به خود گفتم، نزد مولا امیرالمؤمنین بروم.

به حرم مولا مشرف شدم و خیلی جسورانه به حضرت عرض کردم، یا امیرالمؤمنین من را آورده‌اید اینجا که از گرسنگی بمیرم؟ من الآن سه روز است که گرسنه‌ام، لقمه نانی پیدا کردم و آن را هم جوان عربی خورد، گریه‌ام گرفت، به منزل که برگشتم، نیم ساعت طول نکشید که دیدم دوباره درب حجره را زدند، خیال کردم دوباره عربی است، گفتم تفضل، درب را که باز کرد دیدم آقای محترمی در لباس روحانیت است، اجازه خواست، گفتم بفرمایید، وارد شد و نشست، دستش را داخل جیبش برد و مبلغی را روی میز مطالعه من گذاشت، گفت؛ این را آقای شیخ نصرالله خلخالی که در آن زمان نماینده آیت‌الله بروجردی در نجف و تاجر بازار بود برای تو فرستاده است، فرمود؛ که دیگر نرو از امیرالمؤمنین گلایه کن، این درحالی بود که مراجعه من به ‌بعد از ظهر ساعت سه بود و خلوت بود و خصوصی گریه کردم و کسی متوجه من نبود! حالا ببینید آن مرد با حضرت چه ارتباطی داشت، گفت این را خرج کنید و از امیرالمؤمنین گلایه نکنید. به پول آن زمان پانصد تومان پول بود که پول زیادی بود، من هم این مقام را از آن بزرگوار دیدم.
@jawaher_kalam