کتابخانه امام حسین عليه السلام

آی آسمان! مبارک بادت این روز و همه روز!

چه هدیه ای آورده ای خاک نشینان مفلوک را؟!

این عطر حضور کیست که عرش را به هیجان آورده است!

ایام به کام، ای درخت نبوت، طوبای صداقت! شاخه هایت پر بار که امروز گل کرده ای به وجود زیباترین مولود هستی؛ مولود حرم، مولود آستانه عفت و ایمان!

می خوانمت به نام تمام زیبایی ها!

مولود زیبای آمنه علیهاالسلام ، اینک این آغوش پرندین حضرت جبریل علیه السلام است که تو را به گلگشت و تفرّج آسمان می برد.

درود خداوند بر تو باد، آن گاه که پیشانی ارادت بر خاک نهادی تا شکوه بندگی را به جای آوری!

درود خداوند بر تو باد، آن گاه که مادر را سلام گفتی و فرشتگان به تحسین جمال بی مثالت پرداختند.

درود خداوند بر تو باد، آن گاه که زمین از نعمت حضورت در کاینات برخوردار شد و آسمان به میزبانی زمین غبطه خورد.

درود خداوند بر تو باد، آن گاه که خانه دوست، آکنده از عطر عاشقانگی ها شد و نجوای نمازت، دل از آسمان ربود!

درود خداوند بر تو باد، آن گاه که زبان به حمد و یگانگی خداوند گشودی و عطر توحید، کوچه های مکه را فراگرفت!

درود خداوند بر تو باد، آن گاه که زخم بی شمارت، عشق را به تماشا فرا خواند و عاشقانگی از افسانه به حقیقت پیوست!

درود خداوند بر تو باد، آن گاه که غربت، به قصد قربت برگزیدی و برکت وجودت، تاریخ را به مبدأی از نور، راهنما شد.
درود خداوند بر تولّد، حضور، شهادت و بعثت و جاودانگی ات باد که چلچراغ معرفت را در تاریکنای زمین، برافروختی!
درود خداوند بر تو باد؛ مادامی که حیات در کاینات باقی است.
ولادت با سعادت اشرف اوصیاء ؛ خاتم الانبیاء؛ خیر المرسلین؛ حبیب اله العالمین ؛ طبیب القلوب المومنین ؛ پیامبرعطوفت ورافت و رحمت ،حضرت محمد (ص)
بر ومحبان خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام بر شما و خانواده محترمتان مبارک باد.

این ابیات شیخ محمود شبستری از گلشن راز بسیار مناسب مقام است:
بود محبوس طفل شیرخواره

به نزد مادر اندر گاهواره

چو گشت او بالغ و مرد سفر شد

اگر مرد است همراه پدر شد

عناصر مر تو را چون ام سفلی است

تو فرزند و پدر آبای علوی است

از آن گفته است عیسی گاه اسرا

که آهنگ پدر دارم به بالا

تصویر منازعهء عابد و شیطان
چنین گویند که جمعی درختی را می پرستیدند و در آن زمان عابدی بود بشنید که قومی درخت می‌پرستند برخاست و تبری برداشت و می‌رفت تا درخت بیندازد ابلیس پیش او آمد بر صورت شیخی. آن عابد را گفت کجا می‌روی ... عابد گفت می‌روم تا آن درخت را بیفکنم. شیخ گفت تو را با این چه کار نگذارم که تو آن را قطع کنی. در همدیگر درآویختند. عابد بر شیطان غلبه کرد او را بینداخت و بر سینهء او بنشست. شیطان او را گفت مرا بگذار تا با تو سخنی بگویم از سینهء او برخاست او را گفت ای مرد این درخت قطع کردن باری عز و جل بر تو واجب نکرده است و در زمین انبیا هستند اگر باری عز و جل هدایت این قوم خواهد کسی را از انبیا پیش ایشان فرستد و بفرماید تا درخت را قطع کند. عابد گفت لابد است قطع کردن. دیگر بار شیطان با عابد درآویخت عابد او را بر زمین زد و بر سینهء او بنشست. شیطان گفت شیخ هیچ خواهی که میان من قرار باشد و تو را آن بهتر؟ عابد گفت چه چیز است؟ شیطان گفت تو مردی درویشی و خویشان و همسایگان درویش داری مگر خواهی که تو را از مردم استغنای بود و به خویشان و همسایگان چیزی رسانی؟ عابد گفت آری شیطان گفت قطع این درخت مکن هر روز من دو دینار به تو رسانم چنان‌که هر شب در زیر بالین تو می‌نهم تو آن را بر می‌دار و بر خود و بر خویشان خود نفقه می‌کن و به صدقه میده ... عابد با صومعهء خود آمد آن شب دو دینار زر در بالین خود دید برگرفت و تا دو روز دیگر هیچ ندید در خشم شد باز برخاست و داس برداشت تا درخت را بیفکند. شیطان دگر باره بر صورت آن شیخ پیش او آمد گفت کجای می‌روی؟ گفت می روم تا درخت بیفکنم . شیخ گفت من رها نکنم تا تو آن را بیفکنی. عابد با او درآویخت تا او را بیندازد چنان‌که اوّل بار. شیطان گفت هیهات و مرد عابد را چون گنجشکی بر زمین زد بر سینهء او نشست و گفت این درخت رها کنی یا این ساعت تو را هلاک کنم؟ عابد گفت مرا غلبه کردی اکنون مرا بگذار و مرا خبر ده که چون بود که اول تو را غلبه کردم و تو این بار مرا غلبه کردی؟ شیطان گفت بار اوّل از بهر خدای بود مرا مسخّر تو کرد و این بار از بهر دینار و عرض نفس بود، تو را غلبه کردیم چنین که دیدی.
( از دستنویس عجایب المخلوقات، موزه والترز به شماره 593)
@aaadab1397farhang
تصویر در پست بعدی
👇🏻👇🏻👇🏻

شیخ حر عاملی و استفاده از بیتی فارسی در متن عربی
کتاب اثناعشریه در رد بر صوفیه شیخ حر عاملی (م 1104) را نگاه می کردم. این دانشمند عرب لبنانی که نویسنده کتاب پرارج وسائل الشیعه است، سالها در ایران زیست و پس از درگذشت در مشهد دفن شد. همیشه دلم می خواست بدانم این علمای عرب مهاجر لبنانی، در ایران، چه قدر فارسی یاد گرفته اند. شیخ بهایی و توانائیش را در فارسی می دانیم. طنزهای فارسی از شیخ حر در دست است. گفته اند: زمانی شاه سلیمان به مجلسی آمد و شیخ حر کنارش نشست. شاه به شوخی از او پرسید: مولانا! فرق حر با خر چیست؟ او هم بدون تأمل گفت: یک وجب! (یا گفت به اندازه یک مخده)
به هر حال، در این رد صوفیه دیدم که شیخ در میان این رساله که به عربی است، به شعری فارسی تمسک کرده، و آن را به اعتبار این که نظر صوفیان را منعکس می کند، رد کرده است.
در متن شیخ حر در باره گروه واقفیه از صوفیه آمده است که اینها قائل به این هستند که بنده عاجز از شناخت خداوند است و در واقع شناخت خداوند محال است. این گروه این بیت را به فارسی می گویند:
تو را تو دانی و تو، ترا نداند کس / ترا که داند که ترا، تو دانی و بس.
در جستجو، دیدم این «بیت» در تفسیر سوره حمد از رشید الدین فضل الله آمده است. شاید جلوتر هم باشد که بنده نگشتم و بی اطلاعم. در متن تفسیر او به صورت نظم یا نثر! آمده است: «تو را که داند که تو دانی، تو را نداند کس، تو را تو دانی و بس». (کذا)
در وبلاگی دیگر شعر به این صورت آمده بود:
تو را که داند که تو را تو دانی تو / تو را نداند کس تو را تو دانی بس.
@jafarian1964

ابیاتی از قصیده جاودانهء شیخ صالح الکوّاز الحلّی رحمه الله علیه


كأن جسمك موسى مذ هوى صعقاً
وإن رأسك روح اللَه مذ رفعا
كفى بيومك حزناً أنه بكيت
له النبيون قدماً قبل أن يقعا
بكاك آدم حزناً يوم توبته
وكنت نوراً بساق العرش قد سطعا
ونوح أبكيته شجواً وقل بأن
يبكي بدمع حكى طوفانه دفعا
ونار فقدك في قلب الخليل بها
نيران نمرودٍ عنه اللَه قد دفعا
كلمت قلب كليم اللَه فانبجست
عيناه دمعاً دماً كالغيث منهمعا
ولو رآك بأرض الطف منفرداً
عيسى لما اختار أن ينجو ويرتفعا
ولا أحب حياة بعد فقدكم
وما أراد بغير الطف مضطجعا

ترجمه:

گویی پیکرِتو چونان جسمِ موسی بود که درکوه طور بر روی درافتاد و سرت چون عیسی بود که به آسمان برشد.
در حُزن روزِ تو همین بس است که پیش از وقوعش پیامبران بر مصیبت تو گریسته اند .
آدم در روز توبه اش برتو گریست وتو نوری بودی که برساق عرش ساطع بودی.
وتو نوح رااز درد گریاندی ونزدیک بود که چنان بگرید که حکایت از طوفانش نماید.
آتشِ فقدانِ تو درقلب خلیل الرحمن چنان برافروخته بود که خداوند آتش نمرود را بدان دفع نمود.
با قلبِ موسی کلیم الله چنان سخن گفتی که اشکِ خونین بسانِ باران از چشمانش برجَست.
اگر عیسی درسرزمین طفّ[کربلا] تنها تورا می دید نجات یافتن و برشدن به آسمان را اختیار نمی کرد.
من زندگی بعد از شمارا دوست نمی دارم و جز سرزمینِ طفّ خوابگاهی نمی خواهم .

دیوان شیخ صالح الکوّاز الحلّی /صفحه ۳۱،طبع محمدعلی الیعقوبی ،انتشارات شریف الرّضی


🌾🍃🍃@adabvahekmat

میرزا احمد وقار شیرازی فرزندِ میرزا محمد شفیع ،مشهور به میرزا کوچک ،متخلّص به وصال شیرازی درنسخهء دیوان مختاری غزنوی که به خطّ خویشتن نوشته بود چند بیت از اشعار عربی که در مرثیهء حضرتِ ابی عبدالله الحسین علیه السّلام سروده است را آورده است .

ما لَنا طیبُ لذّه و سُرورِِ
بعدَما شاعَ بَینَنا عاشُور
وتَری بعدَ ماجری بِحُسین
اِنّما الدّهرُ حَسره و غُرور
اَن تَقیموا فی یومِ عاشورا
فَلناالّدهرُ کُلّه عاشور

ودر ذیل این اشعار نوشته است :
این چند شعر نیز عرض کرده بودم درین نسخه شریفه ثبت افتاد واین اشعار اشارتست به رویایی که چندی قبل دست داد که صحرای کربلا مشاهده آمد وجناب سیدالشهداء (نفسی و روحی له الفداء) در میان گروهی از اهل عناد ایستاده و آن جناب را جراحاتِ چند بر تن شریف بود و جامهء از نور بر تن مبارک داشت وتَلّی از تیرو نیزه در پیش آن حضرت ریخته بود گاه بر آنها تکیه می فرمود و گاه به استقامت می ایستاد و مرا گریهء سخت دست داد و آن حضرت دو سه شعر فرمود که جز مصرعِ آخرین به خاطر این حزین نمانده که فرمود :
ولناالّدهرُ کُلّه عاشور
باعدم استطاعت این حکایت را منظوم نمودم والله خیر الشاهدین .

منقول از یکی از کتابهای دکتر باستانی پاریزی که ایشان نیز از نوشته های علامه همایی نقل کرده اند .

ترجمهء ابیات :

بعد از آنکه عاشورا میان ما اتفاق افتاد برای ما نیکویی لذت و شادمانی نمانده است .
وبعد از آنچه برحسین علیه السلام واقع شد روزگار جز حسرت و غرور نیست .
در روز عاشور به پا خیزید که همیشه روز گار برای ما عاشوراست .


💌🍂🍂@adabvahekmat

میرزا احمد وقار شیرازی فرزندِ میرزا محمد شفیع ،مشهور به میرزا کوچک ،متخلّص به وصال شیرازی درنسخهء دیوان مختاری غزنوی که به خطّ خویشتن نوشته بود چند بیت از اشعار عربی که در مرثیهء حضرتِ ابی عبدالله الحسین علیه السّلام سروده است را آورده است .

ما لَنا طیبُ لذّه و سُرورِِ
بعدَما شاعَ بَینَنا عاشُور
وتَری بعدَ ماجری بِحُسین
اِنّما الدّهرُ حَسره و غُرور
اَن تَقیموا فی یومِ عاشورا
فَلناالّدهرُ کُلّه عاشور

ودر ذیل این اشعار نوشته است :
این چند شعر نیز عرض کرده بودم درین نسخه شریفه ثبت افتاد واین اشعار اشارتست به رویایی که چندی قبل دست داد که صحرای کربلا مشاهده آمد وجناب سیدالشهداء (نفسی و روحی له الفداء) در میان گروهی از اهل عناد ایستاده و آن جناب را جراحاتِ چند بر تن شریف بود و جامهء از نور بر تن مبارک داشت وتَلّی از تیرو نیزه در پیش آن حضرت ریخته بود گاه بر آنها تکیه می فرمود و گاه به استقامت می ایستاد و مرا گریهء سخت دست داد و آن حضرت دو سه شعر فرمود که جز مصرعِ آخرین به خاطر این حزین نمانده که فرمود :
ولناالّدهرُ کُلّه عاشور
باعدم استطاعت این حکایت را منظوم نمودم والله خیر الشاهدین .

منقول از یکی از کتابهای دکتر باستانی پاریزی که ایشان نیز از نوشته های علامه همایی نقل کرده اند .

ترجمهء ابیات :

بعد از آنکه عاشورا میان ما اتفاق افتاد برای ما نیکویی لذت و شادمانی نمانده است .
وبعد از آنچه برحسین علیه السلام واقع شد روزگار جز حسرت و غرور نیست .
در روز عاشور به پا خیزید که همیشه روز گار برای ما عاشوراست .


💌🍂🍂@adabvahekmat

👆👆👆

سورۀ طاوهای قرآن را
غرق خون آیت مبین افتاد

کرداثبات ذات الااللّه
نقش لاتابرآن جبین افتاد

کس نداندبجزخداوحسین
چه به آن جسم نازنین افتاد

نه تودست ازحیات خودشستی
که زپامقتدای دین افتاد


با سکوتت به روز عاشورا
شورش صبح واپسین افتاد

همه گفتند وای بر امّت
که ز پا ختم مرسلین افتاد

در حرم تا تو را به یا ابتا
از لب جانفزا طنین افتاد

رنگ بابا پرید و آه کشید
که جوانم ز صدر زین افتاد

ای که سر تا بپای بودی مهر
با تو گردون چرا به کین افتاد

آب نایاب بود و از داغت
در حرم آه آتشین افتاد

نه قد راستان ز غصه خمید
که زپا میر راستین افتاد

از دم تیغ قطعه قطعه شدن
قسمت اهل حق چنین افتاد

اوفتادی به خاک و از خونت
ناگه این نقش دلنشین افتاد


دین حق را بقا، زمکتب توست
اَوَلَسنا عَلَی الحق از لب توست

💠

با سکوت تو بانگ وا ولدا
شد بلند از لب ولّی خدا

گشت در موج دشمنان هر سو
کرد در بحر خون تو را پیدا

دید از تیر و نیزه و شمشیر
عضو عضوت ز هم شدند جدا

چهره بر چهره ات نهاد و نمود
گریه در پیش خندۀ اعدا

از درون دل شکسته کشید
هفت نوبت نوای وا ولدا

کی ز خون تو نخل دین سیراب
وی شده با گلوی تشنه فدا

تو خموشی و من سراپا گوش
کز لبت بشنوم دوباره صدا

پدر پیر خویش را دریاب
بخدا تا نداده جان به خودآ

ناله ام را ز عمق جان بشنو
زنگ آهم ز لوح دل بزدا

میزبانم به کشتن پسرم
حق مهمان خویش کرد ادا

بی تو با خصم همسفر گردد
وای بر حال عمهّ ات فردا

با فراق تو خو کنم؟ هرگز
بی تو مانم، در این جهان ابدا!

ای تو جان و جهانیان همه تن
وی تو ماه و ستارگان، شهدا

ای تو مولا و دیگران بنده
وی تو سلطان و عالمیت گدا

تا قیامت ره حقیقت راست
روی خونین تو چراغ هدا

تا که جان را بقا بود «میثم»
می دهد از تو این سرود ندا


دین حق را بقا، زمکتب توست
اَوَلَسنا عَلَی الحق از لب توست
@deabelnews

میرزا احمد وقار شیرازی فرزندِ میرزا محمد شفیع ،مشهور به میرزا کوچک ،متخلّص به وصال شیرازی درنسخهء دیوان مختاری غزنوی که به خطّ خویشتن نوشته بود چند بیت از اشعار عربی که در مرثیهء حضرتِ ابی عبدالله الحسین علیه السّلام سروده است را آورده است .

ما لَنا طیبُ لذّه و سُرورِِ
بعدَما شاعَ بَینَنا عاشُور
وتَری بعدَ ماجری بِحُسین
اِنّما الدّهرُ حَسره و غُرور
اَن تَقیموا فی یومِ عاشورا
فَلناالّدهرُ کُلّه عاشور

ودر ذیل این اشعار نوشته است :
این چند شعر نیز عرض کرده بودم درین نسخه شریفه ثبت افتاد واین اشعار اشارتست به رویایی که چندی قبل دست داد که صحرای کربلا مشاهده آمد وجناب سیدالشهداء (نفسی و روحی له الفداء) در میان گروهی از اهل عناد ایستاده و آن جناب را جراحاتِ چند بر تن شریف بود و جامهء از نور بر تن مبارک داشت وتَلّی از تیرو نیزه در پیش آن حضرت ریخته بود گاه بر آنها تکیه می فرمود و گاه به استقامت می ایستاد و مرا گریهء سخت دست داد و آن حضرت دو سه شعر فرمود که جز مصرعِ آخرین به خاطر این حزین نمانده که فرمود :
ولناالّدهرُ کُلّه عاشور
باعدم استطاعت این حکایت را منظوم نمودم والله خیر الشاهدین .

منقول از یکی از کتابهای دکتر باستانی پاریزی که ایشان نیز از نوشته های علامه همایی نقل کرده اند .

ترجمهء ابیات :

بعد از آنکه عاشورا میان ما اتفاق افتاد برای ما نیکویی لذت و شادمانی نمانده است .
وبعد از آنچه برحسین علیه السلام واقع شد روزگار جز حسرت و غرور نیست .
در روز عاشور به پا خیزید که همیشه روز گار برای ما عاشوراست .


💌🍂🍂@adabvahekmat

خواهش می کنم. آن نتیجه گیریِ عجیب و قریب (نه البته غریب) هم که بر اساس جمع بین کلام علم الهدی و دو تاریخ گزارش شده در منابع برای وفات ملاصدرا بود از آنِ بنده نبود. بله، آن تاریخ شفاهیِ نقل شده از آن بزرگوار را بنده از اساتید بزرگوارم شنیده ام. این درست است که مورخ نباید بر تاریخ چیزی بیفزاید یا از آن بکاهد، اما این مرسوم و معمول است که با توجه به قرائن تاریخی و گاهی برای جمع بین شواهد مستند و مروی، استظهار می کند. گویند که مجنون در یکی از نمازهایش، در عدد رکعات، شک بین 2 و 8 نموده بود. همه در عجب بودند که شک بین 2 و 8 چگونه ممکن است. این خبر که به شیخ بهایی رسید چنین آن را استظهار نمود که وی از عشق لیلی چون می دانست حواسش در نماز به یاد معشوق است، برای آنکه عدد رکعات را حفظ دارد گویا از انگشتان دستش استفاده می کرد. در آن نماز، دید که دو انگشت را بسته دارد و 8 دیگر را باز، به شک افتاد که کدامیک را برای رکعات خوانده شده نشانه گذاشته بود، 2 را یا 8 را.

وظیفه است ، با توجه به این که طبق باورها و اعتقادات حضرت عیسی که در حال عروج بود و به خاطر این که از تعلقات دنیوی سوزنی در یقه داشته است در آسمان چهارم که محل استقرار خورشید است نگه داشته شد و به قول حافظ :
مسیحای مجرد را برازد
که با خورشید سازد هم وثاقی

تصویر منازعهء عابد و شیطان
چنین گویند که جمعی درختی را می پرستیدند و در آن زمان عابدی بود بشنید که قومی درخت می‌پرستند برخاست و تبری برداشت و می‌رفت تا درخت بیندازد ابلیس پیش او آمد بر صورت شیخی. آن عابد را گفت کجا می‌روی ... عابد گفت می‌روم تا آن درخت را بیفکنم. شیخ گفت تو را با این چه کار نگذارم که تو آن را قطع کنی. در همدیگر درآویختند. عابد بر شیطان غلبه کرد او را بینداخت و بر سینهء او بنشست. شیطان او را گفت مرا بگذار تا با تو سخنی بگویم از سینهء او برخاست او را گفت ای مرد این درخت قطع کردن باری عز و جل بر تو واجب نکرده است و در زمین انبیا هستند اگر باری عز و جل هدایت این قوم خواهد کسی را از انبیا پیش ایشان فرستد و بفرماید تا درخت را قطع کند. عابد گفت لابد است قطع کردن. دیگر بار شیطان با عابد درآویخت عابد او را بر زمین زد و بر سینهء او بنشست. شیطان گفت شیخ هیچ خواهی که میان من قرار باشد و تو را آن بهتر؟ عابد گفت چه چیز است؟ شیطان گفت تو مردی درویشی و خویشان و همسایگان درویش داری مگر خواهی که تو را از مردم استغنای بود و به خویشان و همسایگان چیزی رسانی؟ عابد گفت آری شیطان گفت قطع این درخت مکن هر روز من دو دینار به تو رسانم چنان‌که هر شب در زیر بالین تو می‌نهم تو آن را بر می‌دار و بر خود و بر خویشان خود نفقه می‌کن و به صدقه میده ... عابد با صومعهء خود آمد آن شب دو دینار زر در بالین خود دید برگرفت و تا دو روز دیگر هیچ ندید در خشم شد باز برخاست و داس برداشت تا درخت را بیفکند. شیطان دگر باره بر صورت آن شیخ پیش او آمد گفت کجای می‌روی؟ گفت می روم تا درخت بیفکنم . شیخ گفت من رها نکنم تا تو آن را بیفکنی. عابد با او درآویخت تا او را بیندازد چنان‌که اوّل بار. شیطان گفت هیهات و مرد عابد را چون گنجشکی بر زمین زد بر سینهء او نشست و گفت این در خت رها کنی یا این ساعت تو را هلاک کنم؟ عابد گفت مرا غلبه کردی اکنون مرا بگذار و مرا خبر ده که چون بود که اول تو را غلبه کردم و تو این بار مرا غلبه کردی؟ شیطان گفت بار اوّل از بهر خدای بود مرا مسخّر تو کرد و این بار از بهر دینار و عرض نفس بود، تو را غلبه کردیم چنین که دیدی.
( از دستنویس عجایب المخلوقات، موزه والترز به شماره 593)
@aaadab1397farhang
تصویر د پست بعدی
👇🏻👇🏻👇🏻

عرش است نشیمن تو، عارت ناید
کآیی و مقیم خطّه خاک شوی!

🔸میرزا محمد تقی فقیهی امام جماعت یکی از مساجد شهرضا بود. نماز را که می خواند با گریه به مردم التماس می کرد که بمانید تا قدری برای شما صحبت [و موعظه] کنم. با این وجود کسی نمی ماند و این مرد هر روز همین برنامه را داشت!

🔹 شیخ ابوالقاسم مکبّر این مرد بود. یک روز هنگامی که به دنبال شیخ می رود وقتی به در منزل می رسند می بیند قفلی که به در منزل است با رسیدن میرزا محمد تقی باز شد و بر زمین افتاد. از آن پس شیخ ابوالقاسم با تقاضای خود تحت تربیت او قرار می گیرد و از اولیای خدا می شود.

(شادی روح مطهرشان صلوات)

@bazmeghodsian

🔸تو را به این فضولی چه کار؟!

[شیخ ابوعلی دقاق] مریدی داشت بازرگان، بیمار شد. شیخ به عیادتِ وی آمد و پرسید که: تو را چه شد؟

گفت: شب برخاستم که وضو سازم، تابی بر پشتِ من افتاد و دردی سخت پدید آمد و تب در پیوست.

استاد گفت: تو را به این فضولی چه کار که نمازِ شب کنی؟ تو را مُردارِ دنیا از خویشتن دور می‌باید کرد. کسی را که سر درد کند، طِلا (نوعی دارو) بر پا نهد هرگز بِهْ نشود!

نفحات الانس من حضرات القدس، عبدالرحمن جامی

@yarekhaksar

عرش است نشیمن تو، عارت ناید
کآیی و مقیم خطّه خاک شوی!

🔸میرزا محمد تقی فقیهی امام جماعت یکی از مساجد شهرضا بود. نماز را که می خواند با گریه به مردم التماس می کرد که بمانید تا قدری برای شما صحبت [و نصیحت] کنم. با این وجود کسی نمی ماند و این مرد هر روز همین برنامه را داشت!

🔹 شیخ ابوالقاسم مکبّر این مرد بود. یک روز هنگامی که به دنبال شیخ می رود وقتی به در منزل می رسند می بیند قفلی که به در منزل است با رسیدن میرزا محمد تقی باز شد و بر زمین افتاد. از آن پس شیخ ابوالقاسم با تقاضای خود تحت تربیت او قرار می گیرد و از اولیای خدا می شود.

(شادی روح مطهرشان صلوات)

@bazmeghodsian

هو

گویند که شیخ ابو عبدالله محمد بن خفیف در عُشر اخیر [ده شب پایانی] رمضان احیای شب می‌کرد تا شب قدر دریابد. به بام برآمده بود و نماز می‌کرد؛ و والده‌ی وی، اُمّ محمد، در درون خانه متوجه حق، سبحانه، نشسته بود.
ناگاه انوار شب قدر بر وی ظاهر شدن گرفت. آواز داد که: 'ای محمد! ای فرزند! آنچه تو آنجا می‌طلبی، اینجاست.'
شیخ فرود آمد و آن انوار را دید و در قدم والده افتاد؛ و بعد از آن شیخ می‌گفت که: 'از آن وقت باز، قدر والده خود دانستم'

نفحات الانس من حضرات القدس
شیخ عبدالرحمن جامی
@yarekhaksar

عرش است نشیمن تو، عارت ناید
کآیی و مقیم خطّه خاک شوی!

🔸میرزا محمد تقی فقیهی امام جماعت یکی از مساجد شهرضا بود. نماز را که می خواند با گریه به مردم التماس می کرد که بمانید تا قدری برای شما صحبت [و موعظه] کنم. با این وجود کسی نمی ماند و این مرد هر روز همین برنامه را داشت!

🔹 شیخ ابوالقاسم مکبّر این مرد بود. یک روز هنگامی که به دنبال شیخ می رود وقتی به در منزل می رسند می بیند قفلی که به در منزل است با رسیدن میرزا محمد تقی باز شد و بر زمین افتاد. از آن پس شیخ ابوالقاسم با تقاضای خود تحت تربیت او قرار می گیرد و از اولیای خدا می شود.

(شادی روح مطهرشان صلوات)

@bazmeghodsian