کتابخانه امام حسین عليه السلام

2️⃣ ?«لَقَدْ كانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبابِ ما كانَ حَدِيثاً يُفْتَرى‏ وَ لكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ تَفْصِيلَ كُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ؛ (يوسف، 111)؛ هرآينه در سرگذشت آنان براى خردمندان عبرتى بوده است. اين- قرآن- سخنى نيست كه به دروغ بافته شده باشد؛ بلكه تصديق‏كننده آنچه (كتب آسمانى) پيش روى آن (پيش‏تر نازل شده) است و شرح و بيان هرچيزى و رهنمونى و بخشايشى است براى مردمى كه ايمان آورند».
♦️ مقصود از حديث در اين آيه، قرآن كريم است و «كل» و «شى‏ء» نيز، عام و مطلق آمده و بر همه حقايق هستى قابل تطبيق است. بنابراين قرآن، بيانگر هر چيزى است كه در عالم وجود دارد.
? نقد
? گويا تعبير «تفصيل كل شى‏ء» در اين آيه، درصدد ردّ ذهنيتى است كه در پى نقل‏ برخى جزئيات قصص قرآن، براى بعضى پديد مى‏آمد كه شايد اينها از سوى خدا نباشد. اين آيات تأكيد مى‏كند كه اين ريزه‏كارى‏ها نيز، از سوى خداست و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در آن نقشى ندارد. پس تكيه آيه، بر بيانگر همه چيز بودن قرآن نيست؛ بلكه منظور، از سوى خدا بودن همه قرآن و از جمله جزئيات قصص است. برخى معتقدند كه اين آيه مبالغه در بيان هرچيزى است كه مردم در امور دينى بدان نياز دارند؛ ولى حمل بر مبالغه درست نيست؛ بلكه مى‏توان گفت «كل شى‏ء» مقيد به قيدى است كه به سبب «مقام» آيه كه مقام هدايت است، به دست مى‏آيد و به لحاظ وضوح، آن قيد ذكر نشده است. بنابراين مقصود، هرچيز مربوط به هدايت است.
? «وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلَّا فِي كِتابٍ مُبِينٍ؛ (انعام، 59)؛ و هيچ تر و خشكى نيست مگر آنكه در نوشته‏اى است روشن».
? «ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْ‏ءٍ؛ (انعام، 38)؛ ما هيچ‏چيزى را در كتاب فروگذار نكرده‏ايم». دلالت اين دو آيه بر فراگيرى كتاب نسبت به همه چيز، بسيار روشن و قوى‏تر از آيات پيشين است. استدلال به اين دو آيه بر اين فرض مبتنى است كه مقصود از «كتاب»، قرآن باشد؛ ولى از ظاهر آيات چنين چيزى قابل استفاده نيست؛ بلكه با توجه به قراين موجود در صدر و ذيل اين آيات، منظور از كتاب، «لوح محفوظ» است. در برخى روايات به آيه دوم بر جامعيت قرآن استدلال شده است؛ اما با توجه به اينكه امام عليه السّلام در پى اثبات لزوم امامت پس از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله‏ از طريق كمال دين و شريعت است، مقصود از جامعيت، در برداشتن همه مسائل كلى مورد نياز (دنيوى و اخروى) براى هدايت مردم است. افزون بر اينكه در برخى روايات ديگر جامعيت كل دين، (كتاب و سنت) مورد تأكيد قرار گرفته است، امرى كه در صدر اين روايت نيز مورد اشاره قرار گرفته و كامل كردن دين براى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله از سوى خدا را مطرح ساخته است. اين بدان معناست كه قرآن خود جامع همه مسائل مورد نياز در امور دينى نيست و بيان بسيارى از جزئيات احكام به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله واگذار شده و ايشان در طول حيات شريف خود بخش‏هاى مورد نياز مردم را به آنان ابلاغ كرده و علم كامل آن را به اهل بيت خويش سپردند تا در مواقع لازم براى مردم بيان كنند. در برخى روايات ديگر نيز، بر نبود جزئيات احكام در قرآن تاكيد شده و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله را مبين آنها دانسته است. از امام صادق عليه السّلام نقل شده كه در پاسخ ابو بصير كه گفت: مردم مى‏گويند چرا نام على عليه السّلام و اهل بيتش در قرآن ذكر نشده است، فرمود: به آنان بگوييد [فرمان‏] نماز بر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله نازل شد [ولى‏] خدا سه ركعت و چهار ركعت بودن آن را براى آنان بيان نكرد تا اينكه رسول خدا، خود (جزئيات) آن را براى ايشان تبيين كرد و [حكم‏] زكات بر آن حضرت نازل شد [ولى‏] براى آنان بيان نكرد كه از هر چهل درهم يك درهم زكات (واجب) است تا اينكه رسول خدا، خود (جزئيات) آن را براى ايشان تبيين كرد و [وجوب‏] حج نازل شد [ولى‏] به آنان نفرمود كه هفت دور طواف كنيد تا اينكه رسول خدا، خود آن را براى ايشان تبيين كرد، و درباره على، حسن و حسين [عليهم السّلام‏] نازل شد كه «خدا را اطاعت كنيد و پيامبر و صاحبان امر از خودتان را اطاعت كنيد» پس رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله (در تفسير و توضيح مقصود خداوند از آيه) درباره على [عليه السّلام‏] فرمود: هركس كه من مولاى او هستم، على نيز مولاى اوست و فرمود: شما را به كتاب و اهل بيتم سفارش مى‏كنم». از اين‏گونه روايات معلوم مى‏شود كه خداى متعال تفاصيل و جزئيات دين را در قرآن نازل نفرموده و بيان بسيارى از معارف و احكام دينى را بر عهده پيامبر صلّى اللّه عليه و آله نهاده است.
? ادامه دارد...
????
? @quranied

2️⃣ 🍀«لَقَدْ كانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبابِ ما كانَ حَدِيثاً يُفْتَرى‏ وَ لكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ تَفْصِيلَ كُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ؛ (يوسف، 111)؛ هرآينه در سرگذشت آنان براى خردمندان عبرتى بوده است. اين- قرآن- سخنى نيست كه به دروغ بافته شده باشد؛ بلكه تصديق‏كننده آنچه (كتب آسمانى) پيش روى آن (پيش‏تر نازل شده) است و شرح و بيان هرچيزى و رهنمونى و بخشايشى است براى مردمى كه ايمان آورند».
♦️ مقصود از حديث در اين آيه، قرآن كريم است و «كل» و «شى‏ء» نيز، عام و مطلق آمده و بر همه حقايق هستى قابل تطبيق است. بنابراين قرآن، بيانگر هر چيزى است كه در عالم وجود دارد.
🌼 نقد
🔹 گويا تعبير «تفصيل كل شى‏ء» در اين آيه، درصدد ردّ ذهنيتى است كه در پى نقل‏ برخى جزئيات قصص قرآن، براى بعضى پديد مى‏آمد كه شايد اينها از سوى خدا نباشد. اين آيات تأكيد مى‏كند كه اين ريزه‏كارى‏ها نيز، از سوى خداست و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در آن نقشى ندارد. پس تكيه آيه، بر بيانگر همه چيز بودن قرآن نيست؛ بلكه منظور، از سوى خدا بودن همه قرآن و از جمله جزئيات قصص است. برخى معتقدند كه اين آيه مبالغه در بيان هرچيزى است كه مردم در امور دينى بدان نياز دارند؛ ولى حمل بر مبالغه درست نيست؛ بلكه مى‏توان گفت «كل شى‏ء» مقيد به قيدى است كه به سبب «مقام» آيه كه مقام هدايت است، به دست مى‏آيد و به لحاظ وضوح، آن قيد ذكر نشده است. بنابراين مقصود، هرچيز مربوط به هدايت است.
🍀 «وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلَّا فِي كِتابٍ مُبِينٍ؛ (انعام، 59)؛ و هيچ تر و خشكى نيست مگر آنكه در نوشته‏اى است روشن».
🍀 «ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْ‏ءٍ؛ (انعام، 38)؛ ما هيچ‏چيزى را در كتاب فروگذار نكرده‏ايم». دلالت اين دو آيه بر فراگيرى كتاب نسبت به همه چيز، بسيار روشن و قوى‏تر از آيات پيشين است. استدلال به اين دو آيه بر اين فرض مبتنى است كه مقصود از «كتاب»، قرآن باشد؛ ولى از ظاهر آيات چنين چيزى قابل استفاده نيست؛ بلكه با توجه به قراين موجود در صدر و ذيل اين آيات، منظور از كتاب، «لوح محفوظ» است. در برخى روايات به آيه دوم بر جامعيت قرآن استدلال شده است؛ اما با توجه به اينكه امام عليه السّلام در پى اثبات لزوم امامت پس از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله‏ از طريق كمال دين و شريعت است، مقصود از جامعيت، در برداشتن همه مسائل كلى مورد نياز (دنيوى و اخروى) براى هدايت مردم است. افزون بر اينكه در برخى روايات ديگر جامعيت كل دين، (كتاب و سنت) مورد تأكيد قرار گرفته است، امرى كه در صدر اين روايت نيز مورد اشاره قرار گرفته و كامل كردن دين براى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله از سوى خدا را مطرح ساخته است. اين بدان معناست كه قرآن خود جامع همه مسائل مورد نياز در امور دينى نيست و بيان بسيارى از جزئيات احكام به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله واگذار شده و ايشان در طول حيات شريف خود بخش‏هاى مورد نياز مردم را به آنان ابلاغ كرده و علم كامل آن را به اهل بيت خويش سپردند تا در مواقع لازم براى مردم بيان كنند. در برخى روايات ديگر نيز، بر نبود جزئيات احكام در قرآن تاكيد شده و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله را مبين آنها دانسته است. از امام صادق عليه السّلام نقل شده كه در پاسخ ابو بصير كه گفت: مردم مى‏گويند چرا نام على عليه السّلام و اهل بيتش در قرآن ذكر نشده است، فرمود: به آنان بگوييد [فرمان‏] نماز بر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله نازل شد [ولى‏] خدا سه ركعت و چهار ركعت بودن آن را براى آنان بيان نكرد تا اينكه رسول خدا، خود (جزئيات) آن را براى ايشان تبيين كرد و [حكم‏] زكات بر آن حضرت نازل شد [ولى‏] براى آنان بيان نكرد كه از هر چهل درهم يك درهم زكات (واجب) است تا اينكه رسول خدا، خود (جزئيات) آن را براى ايشان تبيين كرد و [وجوب‏] حج نازل شد [ولى‏] به آنان نفرمود كه هفت دور طواف كنيد تا اينكه رسول خدا، خود آن را براى ايشان تبيين كرد، و درباره على، حسن و حسين [عليهم السّلام‏] نازل شد كه «خدا را اطاعت كنيد و پيامبر و صاحبان امر از خودتان را اطاعت كنيد» پس رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله (در تفسير و توضيح مقصود خداوند از آيه) درباره على [عليه السّلام‏] فرمود: هركس كه من مولاى او هستم، على نيز مولاى اوست و فرمود: شما را به كتاب و اهل بيتم سفارش مى‏كنم». از اين‏گونه روايات معلوم مى‏شود كه خداى متعال تفاصيل و جزئيات دين را در قرآن نازل نفرموده و بيان بسيارى از معارف و احكام دينى را بر عهده پيامبر صلّى اللّه عليه و آله نهاده است.
🌺 ادامه دارد...
👇👇👇👇
🆔 @quranied

محمدرضا, [17.12.17 18:28]
[Forwarded from کانال دانشکده الهیات مشهد (ابراهیم رستمی روشن)]
جلسه دفاع از پیشنهاده رساله دکتری گروه علوم قرآن و حدیث
دانشجو: آقای رضا مرشدلو
عنوان: رویکرد حدیثی محقق بحرانی در کتاب الحدائق المناظره
استاد راهنما: دکتر رضائی
استاد مشاور: استاد نقی زاده
داوران : دکتر ایروانی - دکتر پیروز فر زمان: یکشنبه 96/10/3 ساعت 12 در دانشکده الهیات

ahmad shahedi, [22.12.17 09:03]
[Forwarded from ahmad shahedi]
[ File : پایان نامه برای 41.pdf ]

محمدرضا, [23.12.17 09:33]
[In reply to محمدرضا]
یادآوری دفاع از پیشنهاده، امروز.

محمدرضا, [23.12.17 17:13]
[In reply to محمدرضا]
یادآوری، فردا

محمدرضا, [25.12.17 12:37]
[Forwarded from محمدرضا]
[ File : روش_استفاده_از_نرم‎افزار_مکتبة_الشاملة.pdf ]

محمدرضا, [25.12.17 12:37]
[In reply to محمدرضا]
روش استفاده از نرم‎افزار المکتبة الشاملة

ahmad shahedi, [25.12.17 19:42]
[In reply to مریم حسین گلزار]
سلام به همه دوستان، ضمن تشکر از دقّت دوستان و طرح سؤالاتی در باره موضوع رساله، که البته با مقاومت اساتید داور مواجه شد، باید عرض کنم که موضوعاتی مانند توحید و شرک و کفر، بخوبی مورد تحقیق علمی واقع نشده و به دور از تعصبّات قومی و مذهبی و گرایش های کلامی و فلستفی ، مورد بررسی قرار نگرفته و نقل و لغت در تعیین معنای آنها دخالت چندانی نداشته یا اینکه لغت بصورت تفسیر موضوعی مورد توجه نبوده و یا از همه مهمتر اینکه مادّه لغت بیشتر از ترکیب، مورد توجه بوده است.
برای اینکه بیشتر متوجه این بلیّه ای که اسلام را نشانه رفته شویم، به ذکر مثالهایی پرداخته می شود.
۱ ـ طبق آیه ۱۳ لقمان که می فرماید:لا تُشْرِكْ‏ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ‏ لَظُلْمٌ عَظيمٌ شرک بما هو الشّرک یعنی جنس شرک ظلم عظیم است و اگر الف و لام الشِّرْك الف و لام جنس باشد، این آیه نمی تواند استثناء قبول کند و لذا امکان ندارد که شرک دارای مراتب و تقسیمات باشد و بعضی از مراتب شرک ظلم عظیم نباشد و خفیف تر و کوچک تر از ظلم عظیم باشد.
بنابراین تقسیم شرک به اکبر و اصغر و کبیر و صغیر و اعظم و ادنی و مانند آن نمی تواند با مفاد آیه ۱۳ لقمان سازگار باشد.از سوی دیگر بحث شرک و نهی از آن در مکّه و سوره های مکّی مطرح شده است در حالی که هنوز بحثی از ریا و نفاق مطرح نبوده است. یعنی هنگامی که در مکّه از شرک نهی شد، تعریف آن کامل بود و مردم آن را به تفصیل می شناختند و پرونده شرک از حیث معنا و حدود معنایی آن در مکّه بسته شد.قرآن کریم مشرکان مکّه را ریاکار نمی داند. لذا اگر حدیثی ریا را شرک بداند نمی تواند قطعی الصدور یا قطعی الدّلاله باشد.به عبارت دیگر احادیثی که ریا را شرک می دانند، از حیث سند یا از نظر دلالت ، باید مورد بررسی قرار گیرند.
لازم به ذکر است که بعضی از مفسران اموری مانند شکر و توکّل و رضا را شرک قلمداد می کنند. .ر . ک . تفسیر القرآن الکریم ، صدرالمتألهين ، ٦٦ .۷ .۹۲.در حالی که قرآن کریم به توکل بر خدا امر می کند.– ر. ک. ابراهیم ۱۲ . و بعضی از مفسران اموری مانند عبادت خدا به طمع بهشت و از روی ترس از جهنّم را شرک قلمداد می کنند. .ر.ک . المیزان ، طباطبایی.۱۳۷۱ . ۱ .۲۶ .در حالی که قرآن کریم با صراحت به دعا کردن از روی خوف و طمع امر می کند. .ر. ک. اعراف ۵۶.
آنچه از قرآن کریم بدست می آید این است که شرک دارای مراتب و اقسام نیست .زیرا الف و لام الشِّرْك در لا تُشْرِكْ‏ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ‏ لَظُلْمٌ عَظيمٌ.لقمان ۱۳ .، الف و لام جنس است و شرک، بما هو الشّرک یعنی جنس شرک، ظلم عظیم است و ممکن نیست که چیزی شرک باشد و ظلم عظیم نباشد و نیز طبق آیه إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ.نساء ۱۱۶ .خدا اینکه چیزی به او شریک و شبیه و عدل شود را نمی آمرزد و مادون یا پایین تر از آن را می آمرزد.

اگر اموری مثل ریا، شکر، توکّل و عبادت خدا به طمع بهشت و از روی ترس از جهنّم و طلب دنیا و هر ضلالتی شرک باشد، لازم می آید که چیزی به نام مادون شرک و غیر شرک و پایین تر از شرک وجود نداشته باشد که خدا آن را بیامرزد.لذا شرک نمی تواند دارای مراتب و اقسامی مانند صغیر و کبیر و نظری و عملی و مانند آنها باشد و از آنجا که نسخ در آیات عقیدتی و خبری راه ندارد، این تصور که بعضی از مراتب یا اقسام شرک ظلم عظیم نباشد و مورد مغفرت قرار می گیرد نیز تصوری بی اساس است . زیرا نسخ در آیات خبری و اعتقادی از دروغ بودن خبر و باطل بودن اعتقاد کسانی که قبل از نسخ و تخصیص به آن معتقد بوده اند، پرده بر می دارد و از آنجا که تعریف شرک و حکم آن در مکّه بیان شده و پرونده شرک در مکّه بسته شده است و اموری مانند ریا که در مکّه وجود نداشته و مشرکان به آن عمل نمی کرده اند، شرک نبوده اند، امور مذکور نمی توانند در دوره پس از نزول شرک باشند.
آنچه مسلم است این است که دامنه شرک در دوره بعد از عصر نزول، بسیار وسیع تر از دامنه آن در عصر نزول شده است و اموری شرک دانسته شده که در عصر نزول به عنوان شرک مورد نهی قرآن کریم واقع نشده است .
قرآن کریم مشرک را دارای اقسامی چون مشرک صغیر و مشرک کبیر، از یک جهت و مشرک نظری و مشرک عملی از حیث دیگر و مشرک ذاتی و مشرک صفاتی و مشرک افعالی و مانند آنها از دیگر حیث، نمی داند و شرک افراد را درجه بندی نمی کند و مشرکان را به مشرک بهتر و مشرک بدتر تقسیم نمی کند.لذا ذو مراتب دانستن شرک با قرآن کریم مطابقت ندارد لذا این سؤال به ذهن می رسد که معنای شرک در دوره پس از نزول چه تفاوتهایی با معنای شرک در عصر نزول دارد؟ و چه اشتباهاتی صورت گرفته است که معنای شرک در دوره پس از نزول، بسیار گسترده تر از معنای شرک در عصر نزول شده است؟

ahmad shahedi, [25.12.17 19:42]
[In reply to مریم حسین گلزار]
۲ ـ واژه يعدلون نیز مصدرهای متعددی دارد که با توجّه به موقعیّت آن در آیه و عبارت قابل تشخیص است . اختلاف در تشخیص مصدر موجبات اشتباه و اختلاف را فراهم می آورد.مثلاً ابن عبّاس در تفسير آيه ۶۰ نمل، پس از عبارت.بل هم قوم يعدلون.عبارت.به الأصنام.را مقدّر محذوف می داند و مصدر یعدلون را عدل قلمداد می کند. . ابن عبّاس ۲۰۱۱ .۳۱۹ .در حالي که طبري در تفسیر همان آیه عبارت عن الحق را مقدر محذوف قلمداد می کند و مصدر یعدلون را عدول می داند. .طبري. ۱۴۱۲ .۲۰.۳ . و طوسي در یکجا یعدلون را از مصدر عدل می داند و آنرا به معنی یشرکون می داند و می گوید:بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ أي يشركون . .طوسي.بي تا. ۱ .۲ ۱۵ . و در جای دیگر یعدلون را از مصدر عدول می داند و می گوید : و هُمْ بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ. انعام ۱۵۰. معناه يعدلون به عن الحق. .طوسي.بي تا. ۴ . ۳۱۳ .
۳ ـ طباطبایی با اشاره به وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً. جن ۱۸. می گوید:
و المراد بالدعاء العبادة و قد سماها الله دعاء… و می گوید: و المراد بالدعاء السجدة لكونها أظهر مصاديق العبادة أو الصلاة بما أنها تتضمن السجود لله سبحانه. و المعنى: و أوحي إلي أن أعضاء السجود يختص بالله تعالى فاسجدوا له بها- أو اعبدوه بها- و لا تسجدوا- أو لا تعبدوا- أحدا غيره. . طباطبايي.۱۳۷۱ . ۲۰ .۴۹ .
اینگونه موارد در تفاسیر و فرهنگ جامعه اسلامی موج می زند که لازم است متخصصان امر به تحقیق در مورد معنای بسیاری از واژه های قرآن بپردازند تا شاید فرهنگ جامعه ای که خود را پیرو قرآن و مسلمان می داند، اندکی رنگ قرآنی بگیرد و رنگ های فلسفی و عرفانی و مانند آنها بر فرهنگ مسلمانان حاکم نباشد. ثم هذا

ahmad shahedi, [25.12.17 19:50]
از دوستانی که متوجّه دغدغه های حقیر شده اند تقاضا می شود عناوینی برای پروپوزال بنده پیشنهاد نمایند تا عنوان پروپوزال به نحوی اصلاح شود که اشکال دکتر اسماعیلی زاده که فرمودند وقتی گفته می شود که واژه توحید در قرآن نیامده است ، معنی ندارد که توحید در قرآن موضوع تحقیق و رساله باشد.
دعدغه حقیر این است که معنای واژه هایی مثل توحید و شرک و مانند آنها یا بطور کلی از معنای قرآنی منحرف شده اند یا اینکه بسیار فراتر از معنای مراد قرآن شده اند. و این نیاز به تحقیق و تهذیب دارد.
لذا همّت دوستان در پیشنهاد و انتقاد ، بسیار کمک کننده است. متشکر

ahmad shahedi, [25.12.17 19:54]
مسئله این است که کسانی که مدعی شده اند که قرآن به تنهایی مبین است و برای فهم آن نیاز به غیر ندارد، از اصل خود عدول کرده اند و در عمل قرآن را با عقل یا حدیث ضعیف و اندیشه های عرفانی تفسیر کرده اند. مثلاً طباطبایی در تفسیر المیزان را مورد بررسی قرار دهید. آیات ۱۸ تا ۲۰ جن و آیات سوره حمد و سوره اخلاص و بسیاری از آیات دیگر

فرق عبادت و اطاعت

از خواجه عبدالله انصاری پرسیدند، "عبادت" چیست؟
فرمود: عبادت، خدمت کردن به خلق است.
پرسیدند، چگونه؟
گفت: اگر هر پیشه ای که به آن اشتغال داری رضای خدا و مردم را در نظر داشته باشی این نامش "عبادت" است.

پرسیدند:
پس نماز و روزه و خمس اینها چه هستند؟
گفت: اینها "اطاعت" هستند که باید بنده برای نزدیک شدن به خدا انجام دهد تا انوار حق بگیرد.
🔹🔹🔹

☘کاری کنید که به بهشت خدا بروید☘

اگر ما از ترس جهنم نماز بخوانیم، خیلی چنگی به دل نمی زند، اما اگر گفتند: "نماز صبح هم نخوانی به جهنم نمی روی" و در این صورت نماز صبح خواندی، این خوب است.

اگر عبادت برای بزرگی خدا باشد، إن شاء الله این خیلی قیمتی است و این فرد در روز قیامت هم به بهشت خدا می رود. «فَادخُلی في عِبادی وَادخُلی جَنّتی»

خداوند می فرماید: "برای من عبادت کن،من تو را در بهشت خودم می برم" لذا بعضی ها را ما در بهشت نمی بینیم، به خدا عرض می کنیم که "رفیقان چرا در بهشت نیست؟" خطاب می رسد: «فی مَقعَدِ صِدقٍ عِندَ مَلیک مُقتَدِرٍ»

آنها به حضور رسیده اند. آنهایی که عبادت برای خدا می کنند و نه از ترس جهنم، آنها به بهشت خدا می روند. آنجا خیلی عالی است، دعا کنیم که به آنجا برویم. اگر عبادتمان برای خدا باشد، إن شاءالله به آنجا می رویم.

˝آیت ‌مجتهدی ره

✨ آثار زیارت عاشورا ✨

صفوان مى گويد امام صادق عليه السلام به من فرمود:
مواظب باش بر اين زيارت (عاشورا) پس به درستى كه من ضامن قبولى زيارت كسى هستم كه از دور و نزديك اين زيارت را بخواند و سعى او مشكور باشد و سلام او به آن حضرت برسد و محجوب نماند و حاجت او از طرف خدا بر آورده و به هر چه كه خواهد برسد و خدا او را نوميد بر نگرداند.

اى صفوان ! اين زيارت را به اين ضمان يافتم از پدرم و او از پدرش ... و او از اميرالمؤ منين و او از رسول خدا و او از جبرئيل و او از خداى تعالى نقل نمودند كه خداوند عزوجل به ذات مقدس خود قسم فرموده كه هر كس حسين عليه السلام را به اين زيارت از دور و نزديك زيارت كند، زيارت او را قبول مى كنم و خواهش او را مى پذيرم ، به هر قدر كه باشد و خواسته او را بر مى آورم پس ، از حضور من نوميد بر نمى گردد و او را با چشم روشن و حاجت بر آورده شده و فوز جنت و آزادى از دوزخ بر مى گردانم و شفاعت او را در حق هر كس كه شفاعت كند مى پذيرم

💎جابر بن یزید، از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که فرمود:

علی علیه السلام و پسرش حسین علیه السلام دوباره به زمین برگشته و حمله و نبردی خواهند داشت؛ پرچم او را به دست می‌گیرد تا انتقام او را از بنی امیّه معاویه و آل ثقیف و هر کس که در جنگ با او حضور داشته بگیرد، سپس خداوند یاران آنها را برایشان مبعوث می‌کند، سی هزار نفر از اهل کوفه و هفتاد هزار نفر از میان سایر مردم، سپس حضرت در صِفّین با آنها روبرو شده و همه را می‌کشد و هیچ یک حتی پیکی از آنها باقی نمی ماند، سپس خداوند آنها را برانگیخته و همراه فرعون و آل فرعون در بدترین عذاب می‌اندازد. سپس نبرد دیگری همراه با رسول خدا صلی الله علیه و آله در می‌گیرد، تا این که حضرت رسول صلی الله علیه و آله در روی زمین خلیفه باشد و ائمه علیهم السلام کارگزاران او باشند و خدا آشکارا او را مبعوث می‌کند و عبادت خدا در زمین آشکارا خواهد بود، سپس فرمود: آری، به خدا سوگند! و چند برابر آن و آن را با دست نشان داد.
خداوند پادشاهی و ملک تمام اهل دنیا را، از روزی که خدا دنیا را خلق کرده تا روزی که آن را به پایان می‌رساند، به پیامبر خود صلی الله علیه و آله می‌دهد تا وعده ای را که در کتابش به او داده است محقق سازد، آن جا که می‌فرماید: «لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ وَلَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ» [۱]
[تا آن را بر هر چه دین است پیروز گرداند، هر چند مشرکان خوش نداشته باشند] [۲]



📖[۱]توبه،آیه ۳۳ ، صف،آیه ۹.
📖[۲]مختصر بصائر الدرجات،ص ۲۹



➡️

👈شبهات ذبح برای أئمه علیهم السلام:

🔵شبهه دوّم:

اینکه شخصی بر ذبیحه «بسم الله» بگوید و رو به قبله باشد، برای حلال بودن ذبیحه کافی نیست!!!
بلکه باید نیتش نیز برای خدا باشد.
کما اینکه خداوند فرمود{إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّه...}(بقره/173).

یعنی: جز اين نيست كه مردار و خون و گوشت خوك و آنچه كه به هنگام ذبح برای غیر خدا إهلال شده، را بر شما حرام كرد.

🔸همانطور که معلوم است، این آیه حرفی از بسم الله نزده و منظور از آن نیت است که باید برای خدا باشد.

⚪️پاسخ به شبهه:
1. اینکه کسی هنگام ذبح بر حیوان نام خدا را ببرد، یعنی نیت او نیز برای خداست و معنی ندارد که گفته شود:
بسم الله مساوی با نیت نیست!!!

🔹چون هر کس بر ذبیحه نام الله را ببرد و نام کس دیگری را نبرد، یعنی اینکه در نیت او این است که این ذبیحه مخلوق خداست و با اذن خدا ذبح می شود و این همان نیت است که وهابی به غلط آن را از نیت جدا کرده!!!

◼️بنابراین بسم الله مساوی با نیت است و هیچ یک از آیات قرآن، چیزی جز «بسم الله» را شرط نکرده اند و این یعنی بسم الله و نیت از هم جدا نیستند.

2. برداشتی که وهابی از آیه 173 بقره داشته است، غلط و نادرست است.

▫️چون منظور از «إهلال» چیزی جز همان بسم الله و بلند کردن صدا به ذکر نام خدا در هنگام ذبح نیست!!!

آلوسی(عالم اهل سنت) در تفسیرش می گوید:

«ما أهلّ به لغیر الله» یعنی آنچه موقع ذبح آن، نام غیر خدا را بر آن صدا زده اند. إهلال ـ که در این آیه آمده ـ نزد بسیاری از اهل لغت یعنی رویت هلال(ماه).

لکن چون عادت بر این بود که(اعراب) هنگام دیدنِ ماه، تکبیر می گفتند، به بلند کردن صدا به ذکر نام خدا هم إهلال گفته می شود.

📚روح المعانی، آلوسی، ج1، ص440، تحقیق: علي عبد الباري عطية، ناشر: دار الكتب العلمية – بيروت، الطبعة: الأولى، 1415 هـ .

🔹بنابراین،
این آیه آنچه ما در جلسه قبل گفتیم را نقض نمی کند بلکه عبارت أخری همان مطلب دیروز است.

پس اگر کسی گوسفندی را با نام خدا ذبح می کند، هدفش نیز پرستش خداست.

گرچه عوام بعضا می گویند: این گوسفند را برای پدرم که از دنیا رفته ذبح می کنم.
یا می گوید: این گوسفند را برای میهمانانم ذبح می کنم.

و یا می گوید: این گوسفند را برای امام حسین ذبح می کنم.

و این، در واقع یعنی اینکه من این گوسفند را با نام خدا و برای خدا ذبح می کنم تا بین عزاداران تقسیم کنم و ثوابش برای امام حسین باشد و یا برای رضای خدا یاد أولیائش را زنده نگه دارم تا از من راضی و خوشنود باشد.

و این عمل نه تنها مورد نهی نیست، بلکه موجب تقرب به خداوند متعال است.

🌸و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته🌸

در کتاب ابواب الهدی تالیف مرحوم ایت الله میرزا مهدی اصفهانی مراجعه بفرمایید .که تالیف خود مرحوم میرزا مهدی اصفهانی است.در انجا می فرماید : عرفا وجود را معادل خدا می دانند.لذا برای رسیدن به خدا سعی می کنند خود را تجرید کنند .بعد نور وجود را شهود می کنند.از خود نیز غافل می شوند.فکر می کنند خدا را شهود کرده اند و به وحدت وجود معتقد می شوند .در صورتی که وجود .خدا نیست .خدا مالک و خالق وجود است.این اشتباه عرفا است.در ضمن در همان کتاب ابواب الهدی .سنخیت بین خالق و مخلوق را رد نموده است.و به تباین حقیقی بین خالق و مخلوق تصریح می کند.تباین نیز عزلی و مکانی نیست که خدا یک طرف و مخلوقات ان طرف دیگر مکان باشند.تباین ذاتی است.مخلوقات نیز به اراده پروردگار ایجاد می شوند.نکته دیگر انکه مرحوم میرزا قائل به تعطیل معرفت خدا نیست.از طرفی راه شناخت خدا را باز می دانند .منتهی با این تفاوت که اگر انسان خودش بخواهد با عقل و تفکر خودش جلو برود راه بر وی بسته است.به خودی خود انسان نمی تواند ذات خدا را بشناسد ولی اگر خدا اراده کند خودش را به انسان معرفی کند مشکلی ندارد.تمام این مباحث در کتاب ابواب الهدی تالیف خود ایت الله میرزا مهدی اصفهانی ذکر شده است.در ضمن ظاهرا این کتاب اخرین تالیف ایشان است.

عذر بدتر از گناه

یکی از دوستان عضو کانال درباره کلیپ پابوسی قطب نادان فرقه گنابادی فرموده اند که این پابوسی نیست بلکه سجده است؛ زیرا از نظر دراویش قطب انسان کامل است!

متاسفانه هرچه کردم نتوانستم این دوست عزیز را قانع کنم که در اسلام پابوسی نداریم، چه رسد به سجده! که برای غیر خدا شرک است.

او دستبوسی و خضوع در برابر علما را با سجده بر قطب (بت) خانقاه مقایسه می نمود. در حالی که دستبوسی نشان احترام است و نسبت به منتسبین به پیامبر اکرم (ص) اعمّ از سادات و مروّجین دین آن حضرت استحباب شرعی دارد. ودر هر حال بین دست و پا فرق بسیار است، چه رسد به سجده بر غیر خدا.

در اینجا به یاد سخن شیرین مرحوم صفائی حائری افتادم که می فرمود: نشانه حق بودن یک دعوت آن است که فقط خدا را در دل ها بزرگ کند، نه خود را. وربّک فکبّر.

و به یاد سخن زیبای مرحوم آیة الله نجابت افتادم که درباره حضرت امام خمینی رضوان الله علیه میفرمود: او دلاّل خدا بود و همه را به خدا میخواند. دعوت به نفس نمیکرد. از خود هیچ نداشت و فانی در خدا بود.

در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس
بازار خود نمایی از آن سوی دیگر است

🔸«النظر إلی وجه علی (ع) عبادة»

🔻قابل توجه وهابی مسلکانی که توسل به اولیای خدا را منافی با توحید در عبادت می دانند!

🔹خدای متعال طبق حدیثی که شیعه و سنّی روایت کرده اند حتی نگاه کردن به چهره علی (ع) را عبادت قرار داده است؛ چه رسد به درخواست شفاعت و دعا از آن حضرت و سایر امامان معصوم (ع).

🔸در قرآن کریم با نقل استغفار خواستن فرزندان یعقوب از آن حضرت و تأیید آن، روش صحیح توبه و توسّل به اولیاء را آموخته است. «یا أبانا استغفر لنا ذنوبنا... سوف أستغفر لکم ربّی».

🔹اما وهابی مسلکان عباراتی چون «یا صاحب الزمان أدرکنی» که طلب عنایت و توجّه ولیّ و حجّت خداست را شرک می پندارند! چه تفاوتی بین «یا أبانا استغفر لنا ذنوبنا» با «یا وجیهاً عند الله اشفع لنا عند الله» است؟!

🔸البته این که عباراتی مثل «یا صاحب الزمان أدرکنی» یا نماز توسلی که در سجده «یا فاطمة» گفته شود مأثور و معتبر است یا نه؟ بحث دیگری است، اما هیچ مسلمانی نگاه استقلالی به اولیای خدا ندارد و توسل به آنان از باب التماس و درخواست دعا و استغفار، نه تنها اشکالی ندارد که مطابق با آموزه های قرآنی است.

@bazmeghodsian