آدرس جدید litera999@

#تقویم_فرهنگی امروز، ۲۸ بهمن ۱۳۹۶

۲۱ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۷۵، بزرگ علوی ـ داستان‌نویس معاصر ایران ـ درگذشت.
بزرگ علوی در سال ۱۲۸۲ در محله‌ی چاله میدان تهران در خانواده‌ای مشروطه‌طلب و بازرگان متولد شد. پدربزرگش ـ حاج سید محمد صراف ـ نماینده‌ی دوره‌ی اول مجلس شورای ملی بود. پدرش سید ابوالحسن نیز مشروطه‌خواه بود که به دلیل فعالیت‌های سیاسی، ناگزیر به مهاجرت شده، ولی در ۱۳۰۱ به ایران بازگشته بود. او در ۱۳۰۲، پسران خود ـ مرتضی و بزرگ ـ را برای تحصیل به آلمان برد. بزرگ پیش از رفتن به آلمان، تحصیلات مقدماتی را در «مکتب‌خانه‌ی عمه گلین» در بازار کهنه‌چینان گذرانده بود. دوره‌ی ابتدایی را هم در مدارس فرهنگ و اقدسیه و دوره‌ی دبیرستان را در دارالفنون طی کرد.
بزرگ در برلین در رشته‌ی تعلیم و تربیت و روان‌شناسی به تحصیل پرداخت و در آن جا دریچه‌ی ادبیات آلمانی به رویش گشوده شد. او در ۱۳۰۷ به میهن بازگشت و به عنوان معلم زبان آلمانی در یکی از مدرسه‌های شیراز مشغول به کار شد. مدتی نیز در مدرسه‌ی صنعتی آلمانی‌های تهران، معلم زبان آلمانی بود. در این دوره با نیما یوشیج ـ پدر شعر نو فارسی ـ آشنا شد و نمایشنامه‌ی «کسب و کار خانم براون» اثر برنارد شاو را ترجمه کرد. در ۱۳۱۰ در نشست‌های ادبی با مجتبی مینوی، مسعود فرزاد و عبدالحسین نوشین شرکت کرد. این افراد از نوگرایان در تاریخ ادبیات معاصر به شمار می‌آیند. بزرگ علوی در ۱۳۱۳ نخستین مجموعه داستان خود به نام «چمدان» را منتشر کرد. در ۱۳۱۶ به جرم عضویت در فرقه‌ی تقی اَرانی به زندان افتاد و چهار سال و نیم محبوس بود. در زندان با گروهی از زندانیان سیاسی آشنا شد که گروه ۵۳ نفر را به وجود آوردند. علوی در مهر ماه ۱۳۲۰ از زندان رهایی یافت و یک سال بعد داستان‌های خود از رویدادهای زندان و حالات روحی زندانیان را با عنوان «ورق‌پاره‌های زندان» نوشت. این نوشته‌ها، او را به عنوان «پایه‌گذار ادبیات خاطره‌نگاری از زندان» شناساند. او که در سال ۱۳۳۲ در خارج از ایران بود، با کودتای ۲۸ مرداد، دیگر نتوانست به ایران بازگردد. این، آغاز تبعیدی ۴۳ ساله برای وی بود. علوی به آلمان شرقی رفت و در دانشگاه‌های آن جا به تدریس زبان فارسی و تاریخ و فرهنگ ایران پرداخت. همچنین کتابی درباره‌ی اوضاع سیاسی ـ اجتماعی ایران با نام «ایرانِ رزمنده» به زبان آلمانی نوشت که درباره‌ی مبارزات سیاسی مردم ایران علیه استبداد، قیام ۲۸ مرداد و ملی کردن صنعت نفت بود که بعدها به زبان روسی نیز ترجمه شد. علوی همچنین به معرفی بیش از ۱۰۰ نویسنده و شاعر معاصر ایرانی در دائره‌المعارف ادبی آلمان پرداخت. آثار متعددی از این نویسنده‌ی معاصر باقی مانده، از آن میان: «داستان دیو»، «پنجاه و سه نفر»، «چشمهایش»، «نامه‌ها»، «میرزا»، «سالاری‌ها» و «خاطرات بزرگ علوی». وی پس از سال‌ها دوری از میهن، در فروردین ۱۳۵۸ به تهران آمد، ولی دوباره به آلمان بازگشت.
بزرگ علوی ـ نویسنده‌ی معاصر ـ در ۲۸ بهمن ۱۳۷۵ در ۹۳ سالگی در برلین درگذشت و در گورستان آن شهر به خاک سپرده شد.
goo.gl/N9qfQN
گردآوری و تنظیم: #آرش_امجدی
@UT_Central_Library

#تقویم_فرهنگی امروز، ۱۹ شهریور ۱۳۹۷

۳۹ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۵۸، آیت‌الله سید محمود طالقانی ـ مبارز و عالم دینی ـ رحلت کرد.
سید محمود علایی طالقانی در سال ۱۲۸۹ در طالقان در خانواده‌ای متدین و اهل علم زاده شد. پدرش ابوالحسن، از عالمان عصر خود و از طرفداران انقلاب مشروطه بود. سید محمود طالقانی تحصیلات خود را در مکتبخانه‌های زادگاهش آغاز کرد و مقدمات علوم دینی را نزد پدر فراگرفت. در سال ۱۲۹۸ به تهران آمد و پس از آن، برای ادامه‌ی تحصیلات دینی به قم رفت. در آن ‌جا محضر استادانی چون؛ آیت‌الله محمد بهجت، آیت‌الله سید محمدتقی خوانساری و آیت‌الله شیخ عبدالکریم حائری را درک کرد و «شرح لُمعه» را نزد آیت‌الله سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی و «مُطَوّل» را نزد ادیب تهرانی فراگرفت. در سال ۱۳۱۰ به نجف اشرف رفت و در حوزه‌ی علمیه‌ی آن‌ جا دروس خارج را نزد آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی، آیت‌الله محمد حسین غروی و آقا ضیاءالدین عراقی گذراند.
آیت‌الله طالقانی پس از بازگشت به میهن و ادامه‌ی تحصیلات در حوزه‌ی علمیه‌ی قم، در ۱۳۱۷ از آیت‌الله عبدالکریم حائری و آیت‌الله اصفهانی اجازه‌ی اجتهاد گرفت. در سال ۱۳۱۸ برای تدریس در مدرسه‌ی سپهسالار (مدرسه‌ی عالی شهید مطهری کنونی) به تهران آمد. در همان سال با انتشار اطلاعیه‌ای، در اعتراض به سیاست‌های رضا شاه در مورد کشف حجاب، فعالیت سیاسی خود را آغاز کرد. ایشان به دلیل این اعتراض به زندان افتاد، اما پس از رهایی همچنان فعالیت سیاسی خود را بر ضد حکومت پهلوی ادامه داد و چند بار دستگیر و زندانی شد.
آیت‌الله طالقانی پس از شهریور ۱۳۲۰، با تأسیس «کانون اسلام» به طور رسمی مبارزه‌ی خود را علیه رژیم ادامه داد و به تفسیر قرآن برای عموم پرداخت. مهم‌ترین فعالیت‌های فرهنگی ـ سیاسی آیت‌الله طالقانی، سخنرانی هفتگی در رادیو ایران و امامت مسجد هدایت بود که از سال ۱۳۲۷ آغاز شد. ایشان مسجد هدایت را به عنوان پایگاهی برای مبارزه با اصول مادی و مارکسیستی و نیز مبارزه علیه استبداد رژیم درآورد. آیت‌الله طالقانی در سال ۱۳۳۶ به جرم مخفی کردن نواب صفوی در خانه‌اش، از سوی ساواک دستگیر شد و زندانی گردید، اما پس از چندی آزاد شد و مبارزات خود را ادامه داد. در سال ۱۳۳۸ به مصر رفت و پیام آیت‌الله بروجردی را به شیخ شلتوت ـ شیخ دانشگاه الازهر و مفتی مصر ـ رساند و در «کنگره‌ی اسلامی دارالتقریب» در قاهره شرکت کرد. آیت‌الله طالقانی طی سال‌های ۱۳۴۱ و ۱۳۴۲، سخنرانی‌های متعددی علیه حکومت پهلوی در مسجد هدایت کرد. در قیام ۱۵ خرداد ۴۲ شرکت کرد و اعلامیه‌ی «دیکتاتور خون می‌ریزد» را انتشار داد. در این زمان، بار دیگر دستگیر و زندانی شد تا این‌که بر اثر فشار افکار عمومی در آبان ۱۳۴۶ آزاد گردید، اما به دلیل طرح مسائل سیاسی و واکنش صریح نسبت به اقدامات رژیم ممنوعُ‌المنبر شد. آیت‌الله طالقانی در سال ۱۳۵۰ به جرم حمایت از مردم فلسطین، یک سال و نیم به زابل و بافت کرمان تبعید شد. در ۱۳۵۴ برای آخرین بار به زندان افتاد و این بار به ۱۰ سال زندان محکوم شد، اما در گرماگرم انقلاب شکوهمند اسلامی از زندان قصر آزاد گردید. ایشان پس از رهایی از زندان، در روزهای انقلاب نقش کلیدی ایفا کرد. چندی بعد، از سوی امام خمینی (ره) به عضویت «شورای انقلاب» درآمد و ریاست آن را بر عهده گرفت. در انتخابات مجلس خبرگان قانون اساسی نیز از سوی مردم تهران به نمایندگی رسید. آیت‌الله طالقانی در اوائل مرداد ۱۳۵۸ از سوی رهبر کبیر انقلاب اسلامی به عنوان اولین امام جمعه‌ی تهران پس از انقلاب منصوب شد. ایشان از ۵ مرداد ۱۳۵۸، جمعاً ۶ نماز جمعه را در دانشگاه تهران امامت کرد. از آثار ایشان کتاب «پرتوی از قرآن» در تفسیر بخشی از قرآن کریم است که در ۶ مجلد منتشر شده است.
آیت‌الله سید محمود طالقانی، پس از سال‌ها مبارزه و تدریس و تألیف، در ۱۹ شهریور ۱۳۵۸ در ۶۹ سالگی در تهران درگذشت.

@UT_Central_Library

بازنویسی و تنظیم: #آرش_امجدی

#تقویم_فرهنگی امروز، ۱۶ مهر ۱۳۹۷

۱۴ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۸۳، عبدالحسین نوایی ـ مورخ و از مفاخر فرهنگی ایران ـ درگذشت. عبدالحسین نوایی در سال ۱۳۰۲ در تهران به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتی را در مدارس تهران گذراند، سپس به دانشسرای عالی رفت و در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی دانشنامه‌ی لیسانس گرفت. پس از این مراحل، دانش‌اندوزی را در رشته‌ی تاریخ ادامه داد و از دانشگاه سوربن فرانسه دانشنامه‌ی دکتری گرفت.
دکتر نوایی از سال ۱۳۲۳ به معلمی پرداخت. در دانشگاه‌های تهران نیز مشغول تدریس شد و بعد از سالیان طولانی فعالیت در حوزه‌ی فرهنگ، در سال ۱۳۵۶ بازنشسته گردید. دکتر نوایی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در حوزه‌های تصحیح، تألیف و تدریس، فعالیت‌های فرهنگی را ادامه داد و همچنان در دانشگاه‌های شهر تهران به تدریس پرداخت. «شرح حال رجال حبیبُ‌السیَر»، «کریم خان زند»، «فتح تهران و گوشه‌هایی از تاریخ مشروطیت ایران»، از آثار وی است.
دکتر عبدالحسین نوایی در ۱۶ مهر ۱۳۸۳ در ۸۱ سالگی در تهران درگذشت. انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، استاد دکتر عبدالحسین نوایی را به عنوان یکی از مفاخر ایران‌زمین معرفی کرده است.

@UT_Central_Library

بازنویسی و تنظیم: #آرش_امجدی

#تقویم_فرهنگی امروز، ۸ آبان ۱۳۹۷

۱۱ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۸۶، قیصر امین‌پور ـ شاعر معاصر ـ درگذشت.
قیصر در سال ۱۳۳۸ در گتوند شوشتر در خوزستان زاده شد. تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به پایان برد و در سال ۱۳۵۷ در رشته‌ی دامپزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد، اما پس از مدتی انصراف داد.
قیصر در سال ۱۳۶۳ تحصیلاتش را در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه تهران دنبال کرد و آن را تا مقطع دکتری ادامه داد. وی در سال ۱۳۵۸ از شاعرانی بود که در شکل‌گیری و استمرار فعالیت واحد شعر حوزه‌ی هنری، تا سال ۱۳۶۶ اثرگذار بود.
دکتر قیصر امین‌پور نخستین مجموعه‌شعرش را با نام «در کوچه‌ی آفتاب» دفتری از رباعی و دو بیتی منتشر کرد. «تنفس صبح»، اثر دیگر این شاعر توانا بود که تعدادی از غزل‌ها و شعرهای سپید او را دربر می‌گرفت. «گل‌ها همه آفتابگردانند» و «دستور زبان عشق» از آخرین کارهای قیصر است. وی تدریس در دانشگاه را از سال ۱۳۶۷ و در دانشگاه الزهرا آغاز کرد. سپس در سال ۱۳۶۹، در دانشگاه تهران مشغول تدریس شد و در سال ۱۳۸۲ به عنوان «عضو پیوسته‌ی فرهنگستان زبان و ادب فارسی» برگزیده شد.
قیصر پس از تصادف خودرو در سال ۱۳۷۸، دچار بیماری‌های مختلفی گردید و دست کم دو بار عمل جراحی قلب و پیوند کلیه بر روی او صورت گرفت. دکتر قیصر امین‌پور در ۸ آبان ۱۳۸۶ در ۴۸ سالگی شمع وجودش خاموش گشت. پیکر او را در زادگاهش گتوند به خاک سپرده‌اند. پس از مرگ وی، میدانی در منطقه‌ی ۲ تهران در سعادت‌آباد، به نام «قیصر امین‌پور» نامگذاری شد.

@UT_Central_Library

بازنویسی و تنظیم: #آرش_امجدی

#تقویم_فرهنگی امروز، ۱۲ آبان ۱۳۹۷

۶۳ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۳۴، احمد بهمنیار ـ ادیب، محقق و مصحح ـ درگذشت.
احمد بهمنیار در سال ۱۲۶۲ در کرمان به دنیا آمد. پدرش ـ محمدعلی معلم ـ مردی فاضل بود و به دانش‌های ریاضی و فنون ادبی تسلط داشت. بهمنیار تحصیلات خود را در محضر پدر آغاز کرد و پس از مدتی کوتاه، چنان در زبان و ادب عرب تسلط یافت که خود مدرس بنامی شد. در آن روزگار که بهمنیار سرگرم درس و بحث در حوزه‌های علمی کرمان بود، نهضت مشروطه‌خواهی در کشور گسترش یافت. بهمنیار به حزب دموکرات کرمان پیوست و در سال ۱۲۹۰ «روزنامه‌ی هفتگی دهقان» را که ارگان آن حزب بود، انتشار داد. در کشاکش جنگ جهانگیر اول، از شهر و دیار خود به فارس رانده شد و در آن ‌جا به زندان افتاد و ۱۴ ماه در شیراز زندانی بود، تا این‌که مستوفی‌الممالک به زمامداری رسید و دستور آزادی او را صادر کرد.
بهمنیار در اوقاتی هم که سرگرم سیاست بود، از تحصیل و تدریس دست برنداشت و در همان اوان، زبان‌های انگلیسی و ترکی استانبولی را فراگرفت. پس از آزاد شدن از زندان فارس، به تهران آمد و وارد وزارت دارایی شد و مأمور به خراسان گردید. ۷ سال در آن ‌جا بود و در شهر مشهد با شاعران و سخنوران بزرگ خراسان آمد و شد داشت.
استاد احمد بهمنیار در خراسان «روزنامه‌ی فکر آزاد» را منتشر کرد. در ۱۳۰۵ نیز به خدمت وزارت معارف در آمد و ریاست دارالمعلمین تبریز را به عهده گرفت. این استاد علوم قدیمه، پس از تأسیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳، استاد زبان و ادبیات عرب در دانشکده‌ی ادبیات بود و از آن پس تا پایان عمر، ۲۱ سال یکسره در محیط دانش و ادب به سر برد، تا این‌که پس از ۷۲ سال زندگی، در ۱۲ آبان ۱۳۳۴ در خانه‌ی شخصی خود در تهران، خیابان عین‌الدوله روی در نقاب خاک کشید. پیکر استاد احمد بهمنیار طبق وصیتش به کربلا حمل گردید و در وادی ایمن به خاک سپرده شد. «مقدمه و تصحیح اسرارالتوحید»، «مقابله و تصحیح التوسلُ الی‌ الترسّل»، «شرح حال صاحب بن عَبّاد» و «تحفه‌ی احمدیه در شرح الفیه‌ی ابن مالک»، در کارنامه‌ی فرهنگی وی وجود دارد.
استاد احمد بهمنیار شعر هم می‌گفت و «دهقان» تخلص می‌کرد، از این رو او را «احمد دهقان» نیز می‌گفتند. از اشعار زیبای او مسمطی‌ است مفصل که در صفت انقلاب خراسان و قیام کلنل محمدتقی خان پسیان سروده است با این مطلع: «مژده که دنیای پیر از سر نو شد جوان، به جسمش اندر دمید روح تکامل روان».

@UT_Central_Library

بازنویسی و تنظیم: #آرش_امجدی

#تقویم_فرهنگی امروز، ۱۴ آبان ۱۳۹۷

۱۴ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۸۳، دکتر شرف‌الدین خراسانی ـ پژوهشگر فلسفه و استاد برجسته‌‌ی فلسفه‌ی یونانی در ایران ـ درگذشت.
شرف‌الدین خراسانی مشهور به «شرف»، در اسفند ۱۳۰۶ در همدان زاده شد. وی دانشنامه‌ی دکتری فلسفه‌ی خود را در اوائل دهه‌ی شصت میلادی از دانشگاه کمبریج انگلستان گرفت و در آن ‌جا به تدریس ادبیات فارسی و فلسفه پرداخت. در سال ۱۳۴۳ به ایران بازگشت و در دانشگاه ملی (شهید بهشتی) تدریس را آغاز کرد. ۲ سال بعد در ایران، گروه فلسفه‌ی دانشگاه ملی را بنیان نهاد و از سال ۱۳۴۶ تا بهمن ۱۳۵۷مدیر این گروه بود. پس از کودتای ۲۸ مرداد زندانی شد و در مدت ۳ سال زندانی بودنش، به روشنفکران زندانی «اساطیر یونان» می‌آموخت.
شرف نخستین کسی بود که به گونه‌ای تفصیلی و مدون در زبان فارسی، به فیلسوفانِ پیش از سقراط پرداخت. حاصل تلاش او کتابی به نام «نخستین فیلسوفان یونان» نام دارد که در سال ۱۳۵۰ منتشر شد و هنوز هم یکی از معتبرترین آثار موجود در این زمینه به زبان فارسی به شمار می‌رود. وی به زبان‌های انگلیسی، آلمانی، فرانسه، عربی و یونانی مسلط بود. آثار فلسفی و ترجمه‌های بزرگی از او به یادگار مانده است، از آن میان؛ ترجمه‌ی کتاب «متافیزیک ارسطو» که آن را مستقیماً از زبان یونانی ترجمه کرد. شرف در سال ۱۳۴۹ کتاب شعر «واژه‌ها» را منتشر کرد که در همان سال برنده‌ی جایزه شد. «پژواک» در سال ۱۳۳۷ و «متافیزیک عشق و مجموعه اشعار» در سال ۱۳۸۰ هم حاصل تلاش‌های دیگر شرف در عرصه‌ی شعر فارسی بودند. او پس از بازنشستگی، با عنوان «عضو شورای عالی علمی»، در مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی به کار مشغول شده بود.
دکتر شرف‌الدین خراسانی در ۱۴ آبان ۱۳۸۳ در ۷۶ سالگی در تهران شمع وجودش خاموش گشت.

@UT_Central_Library

بازنویسی و تنظیم: #آرش_امجدی

#تقویم_فرهنگی امروز، ۲۸ بهمن ۱۳۹۷

۲۲ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۷۵، بزرگ علوی ـ داستان‌نویس معاصر ایران ـ درگذشت.
بزرگ علوی در سال ۱۲۸۲ در محله‌ی چاله میدان تهران در خانواده‌ای مشروطه‌طلب و بازرگان متولد شد. پدربزرگش ـ حاج سید محمد صراف ـ نماینده‌ی دوره‌ی اول مجلس شورای ملی بود. پدرش سید ابوالحسن نیز مشروطه‌خواه بود که به دلیل فعالیت‌های سیاسی، ناگزیر به مهاجرت شده، ولی در ۱۳۰۱ به ایران بازگشته بود. او در ۱۳۰۲، پسران خود ـ مرتضی و بزرگ ـ را برای تحصیل به آلمان برد. بزرگ پیش از رفتن به آلمان، تحصیلات مقدماتی را در «مکتب‌خانه‌ی عمه گلین» در بازار کهنه‌چینان گذرانده بود. دوره‌ی ابتدایی را هم در مدارس فرهنگ و اقدسیه و دوره‌ی دبیرستان را در دارالفنون طی کرد.
بزرگ در برلین در رشته‌ی تعلیم و تربیت و روان‌شناسی به تحصیل پرداخت و در آن جا دریچه‌ی ادبیات آلمانی به رویش گشوده شد. او در ۱۳۰۷ به میهن بازگشت و به عنوان معلم زبان آلمانی در یکی از مدرسه‌های شیراز مشغول به کار شد. مدتی نیز در مدرسه‌ی صنعتی آلمانی‌های تهران، معلم زبان آلمانی بود. در این دوره با نیما یوشیج ـ پدر شعر نو فارسی ـ آشنا شد و نمایشنامه‌ی «کسب و کار خانم براون» اثر برنارد شاو را ترجمه کرد. در سال ۱۳۱۰ در نشست‌های ادبی با مجتبی مینوی، مسعود فرزاد و عبدالحسین نوشین شرکت کرد. این افراد از نوگرایان در تاریخ ادبیات معاصر به شمار می‌آیند. بزرگ علوی در ۱۳۱۳ نخستین مجموعه داستان خود به نام «چمدان» را منتشر کرد. در ۱۳۱۶ به جرم عضویت در فرقه‌ی تقی اَرانی به زندان افتاد و چهار سال و نیم محبوس بود. در زندان با گروهی از زندانیان سیاسی آشنا شد که گروه ۵۳ نفر را به وجود آوردند. علوی در مهر ماه ۱۳۲۰ از زندان رهایی یافت و یک سال بعد داستان‌های خود از رویدادهای زندان و حالات روحی زندانیان را با عنوان «ورق‌پاره‌های زندان» نوشت. این نوشته‌ها، او را به عنوان «پایه‌گذار ادبیات خاطره‌نگاری از زندان» شناساند. او که در سال ۱۳۳۲ در خارج از ایران بود، با کودتای ۲۸ مرداد، دیگر نتوانست به ایران بازگردد. این، آغاز تبعیدی ۴۳ساله برای وی بود.
علوی به آلمان شرقی رفت و در دانشگاه‌های آن جا به تدریس زبان فارسی و تاریخ و فرهنگ ایران پرداخت. همچنین کتابی درباره‌ی اوضاع سیاسی ـ اجتماعی ایران با نام «ایران رزمنده» به زبان آلمانی نوشت که درباره‌ی مبارزات سیاسی مردم ایران علیه استبداد، قیام ۲۸ مرداد و ملی کردن صنعت نفت بود که بعدها به زبان روسی نیز ترجمه شد. علوی همچنین به معرفی بیش از ۱۰۰ نویسنده و شاعر معاصر ایرانی در دائرةالمعارف ادبی آلمان پرداخت. آثار متعددی از این نویسنده‌ی معاصر باقی مانده، از آن میان: «داستان دیو»، «پنجاه و سه نفر»، «چشمهایش»، «نامه‌ها»، «میرزا»، «سالاری‌ها» و «خاطرات بزرگ علوی». وی پس از سال‌ها دوری از میهن، در فروردین ۱۳۵۸ به تهران آمد، ولی دوباره به آلمان بازگشت.
بزرگ علوی در ۲۸ بهمن ۱۳۷۵ در ۹۳سالگی در برلین درگذشت و در گورستان آن شهر به خاک سپرده شد.

@UT_Central_Library


بازنویسی و تنظیم: #آرش_امجدی

📅 روزشمار چهره‌های تاریخی؛ پژوهشگر نستوه

مجتبی مینوی در سال ۱۲۸۲ در تهران زاده شد. پدرش مجتهد بود، ولی سرپرستی دادگستری‌هایی را به عهده داشت.

سه ساله بود که با خانواده به عراق رفت و نُه ساله بود که به تهران بازگشت: «از سامره که بازگشتیم، فارسی را مثل بچه عرب‌ها حرف می‌زدم.»

با ادیبان نوگرا "گروه ربعه" را تشکیل داد و چند کتاب ماندگار مانند جلد اول شاهنامه و "نوروزنامه خیام" را ویرایش کرد و به چاپ رساند: «چه خوب شد که پس از چاپ "شاهنشاهی ساسانیان" به لندن رفتم.»

این کتاب توقیف شد و چون می‌خواستند او را که مترجم اثر بود به ایران بکشانند و دستگیر کنند، ۱۰ سال در لندن ماند.

او به زبان‌های عربی، انگلیسی و فرانسه مسلط بود، پهلوی می‌دانست و بیش از ۸۰ کتاب ادبی و علمی کهن را ویراست، ترجمه یا تألیف کرد و به چاپ رساند.

۴۷ ساله بود که تدریس ادبیات و متن‌های کهن را در دانشگاه تهران آغاز کرد و ۱۹ سال به این کار پرداخت. "دستور زبان فارسی" دستاورد کار او در دانشگاه است.

@dw_farsi