گفتگوهای تراثی

امروز، از کنار دانشگاه قم رد می شدم، در میانه دو در ورودی، با خط زیبا، حدیث طلب العلم فریضة علی کل مسلم و مسلمه حک شده بود. فکر کردم این چه دانشی است که فراگیری آن بر آدمی واجب است.
جالب که همین الان مشغول متنی از علم الهدی پسر فیض کاشانی بودم، در باره این علم توضیح داده بود. به نظر وی، این علم دین است که آدمی را به آنچه باید، آشنا می سازد و دل را روشن می کند، نه علم دنیاوی که در باره طبیعت و شناخت علل و عوامل آن است.
عبارت او این است: «علوم دین است که آموختنش وسیله سرافرازی روز بازپسین است و اندوختنش ذریعه ارتقاء و صعود دار الخلود؛ نه علم دنیا از قبیل معرفت لِمّیت اختلاف مناظر و مرایا و دانستن کیفیت انقلاب عناصر و برکات حرکات کواکب و مانند اینها از متعلّقات حصول مقاصد متناوب الورود در وصول فضول آسایش ناپایدار و آرایش بی سود، که تحصیل آن هیچگونه در تسهیل سبیل پرستش داور ودود دخیل نتواند بود». این هم سهم علمای ما از علم دنیوی که حالا محتاج یک مثقال آن هستیم.

یکی از روشهای بی اعتبار کردن علم در همه روزگاران
راغب اصفهانی، عالم فاضل قرن چهارم ـ پنجم، بیست و سه شرط را برای موفقیت یک دانش آموز بر می شمرد نکاتی که همه آنها نکات مهم اند. هستند. در میان این 23 نکته، یک توصیه از نظر بنده، بسیار مهم است، و اهمیت آن هم به خاطر نگاه دقیق و عالمانه ای است که در آن وجود دارد.
برای شرح آن لازم است یک مقدمه کوتاه عرض کنم و آن این که از ابتدای تغییر روشهای علمی در عصر جدید، به ویژه در دانش هایی مانند طب، افرادی که معارض و مخالف بودند، انگشت روی اشتباهات پزشکان می گذاشتند و آن را دلیل بر بطلان آن علم می دانستند. این روش، هنوز هم ادامه دارد، و مورد استفاده کسانی است که اعتماد به این دانش ندارند، و این بی اعتمادی را با زدن همین مثالها ترویج می کنند.
مدل دیگر این نوع برخورد منفی گرایانه، طرح این نکته هست که متخصصان این دانش هر روز نظرشان را عوض می کنند، یا پزشکان مختلف، حرفهای مخالف همدیگر می زنند؛ نیز این که تجربه های آنها، روزانه عوض می شود. یک روز این را می گویند و روز دیگر، مطلب دیگری را. بدین ترتیب معلوم می شود که اینها علم نیست.
مدل بالاتری هم هست، و این که در کنار جنبه های مثبت فراوان آن علوم، انگشت روی جنبه های منفی اش گذاشته به برخی از پیامدهای آن که غالبا هم توهمی و تحلیل های ناشی از عوض شدن فضای های جاری از شکل سنتی به مدرن است، می پردازند.
راغب اصفهانی در بیان شرایط موفقیت یک دانشجو، در نکته بیستم، روی همین مساله انگشت نهاده به دانشجوی واقعی توصیه می کند در این زمینه مراقب باشد. وی روش پیشگفته را کار «عوام» می داند، این که وقتی یک طبیب یا منجم در صدور حکمی اشتباهی مرتکب می شود، عوام، اصل دانش را زیر سوال می برند.
راغب می گوید، دانشجویی طالب علم واقعی است که مانند عوام نباشد و اشتباه یک پزشک را به پای اصل علم نگذارد. او باید بداند یک علم، اصول خاص خود را دارد، اصلی که آن علم بر اساس آنها سنجیده می شود نه بر اساس تجربه غلط یک کسی که در حال تمرین و تخصص آموزی در این علم و عمل بر اساس آموخته های جاری است.
راغب می گوید: دانشجو، نباید اشتباه یک شاغل در این علم، او را وادار به فساد آن علم و اعلام بی فایدگی آن کند، کاری که عوام انجام می دهند. اینان چنین اند که وقتی یک طبیب یا منجمی را می بینند که حکم اشتباهی می کند، اصل دانش طب و نجوم را خوار می شمارند. دانشجو باید صحت و سقم هر فنی را با آنچه که ذات آن اقتضاء دارد، بسنجند. بنابر این، حکم اشتباه یک شاغل در آن، دلیل بر ناتوانی آن دانش نیست، چون مناسبتی میان این دو وجود ندارد جز این که او با تمرین و اشتغال خود به آن علم، راست یا ناراست، حکایت از آن کار دارد.
به دیگر سخن، توصیه راغب این است که اصل علم، نباید با خطاهای جاری در گزاره های یک شاغل در این علم، سنجیده و تحقیر شود، بلکه علم باید فی حد نفسه، با اصول خودش، ارزیابی شود.
این تأکید وی که این روش عوام است، نکته بسیار لطیفی است؛ چنان که امروزه ما نیز شاهد این امر هستیم که بسیاری از مخالفان علوم جدید، عوامانه، به همین خطاهای جاری استدلال کرده اصل این دانش ها را زیر سوال می برند و حکم به بطلان این علوم می کنند و بی اعتبارشان می سازند. از قضا در روزگار ما این روش، یکی از پر رونق ترین روشها، برای دشمنان علوم جدید است که قصد دارند با این انتقادها، به دکان بی رنگ خود رونق دهند. این کار یعنی تحقیر این علم، یکی از بدترین کارهایی است که نتیجه مستقیم روی عقب ماندگی علمی ما دارد، زیرا اعتماد را از میان می برد. (رسول جعفریان)
@historylibrary

در این جریانات فدک، معمولا رایج شده است که فکر می کنند کار غصب مهمی که دستگاه خلافت انجام داده است، فدک بوده است و اولین کار همین بوده، در حالیکه این طور نیست. از فدک تا مدینه 5 روز فاصله بوده و اینکه می گویند فردای سقیفه دستگاه خلافت فدک را غصب کرد غلط است. (تا فدک پنج روز راه بوده است. الان 255 کیلومتر با مدینه فاصله است. روزی 45 کیلومتر می رفتند.) اینکه بعد از روز سقیفه که دوشنبه بوده، مباشرتاً بیایند فدک را بگیرند بعید است، بله ممکن است محصول آن را گرفته باشند. (حدود ششم یا هفتم خرداد که گندم رسیده باشد. بعید نیست محصول فدک را از گندم آورده باشند نه خرما.)

بلکه چندین مورد در خود مدینه بوده که غیر از فدک است. یکی باغهای هفتگانه مدینه بوده که غصب کردند. در بعض روایات عامه هست که حضرت زهرا سلام الله سهم خود را از زمین های خیبر خواستند که این غیر از فدک است. حوائط سبعه، هفت باغ بود داخل مدینه که ظاهراً به حضرت زهرا س می رسیده است. هفت باغ است بین بقیع و مسجد قبا. (باغ در اصطلاح عربی اگر دیوار نداشت «حدیقه» می گفتند، اگر دیوار داشت «حائط» می گفتند. اگر درخت خرما و انگور (کم)، سیب و... بود حدیقه می گفتند. اگر کوچک بود، «حش» می گفتند؛ یعنی باغچه. «حش کوکب» آخر بقیع اینگونه بود که لفظ عبری است به معنای باغ کوچک).

از همه به نظر من مهم تر یک پول هشتصد هزار درهمی بود که از بحرین برای رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم فرستاده بودند و همه را غصب کردند. ماجرای سقیفه خالی از تدلیس و فریب کاری و رشوه نبود. ابن ابی الحدید به تفصیل گفته است که اصحاب سقیفه پول هایی را تقسیم کردند. از جمله از زنی نام برده است که دو نفر در جهت اهداف جماعت سقیفه، مالی را به او رشوه دادند. سخن ابن ابی الحدید نشان می دهد که بسیاری از قضایای سقیفه به مدد پول و رشوه تمشیت شده است. از سوی دیگر، درکتاب تاریخ المدینه المنوره، عمر بن شَبّه نمیری - که از سنیان تندرو و تابع دستگاه خلافت است- می نویسد: قبل از رحلت رسول خدا ص برای ایشان هشتصد هزار درهم رسید. از آنجا که این مبلغ زیادی بود، حضرت در اندیشه آن بودند که جایی را برای نگاهداری آن در نظر بگیرند، ولی فرصت نیافتند و از دنیا رحلت کردند. تا آن زمان جایی به نام بیت المال وجود نداشت و برای جمع کردن صدقات و خرما و مانند آن فقط اتاقکی را در مسجد در نظر گرفته بودند. این سخن ابن شبّه در جای دیگر نیامده است. اگر سخن ابن شبّه را با نقل های تاریخی ابن ابی الحدید کنارهم بگذاریم ، به این نتیجه می رسیم که در ماجرای سقیفه، تدلیسها و جرایم مالی کلانی رخ داده ست. به خصوص ذکر نشدن ماجرای هشتصد هزار درهم در جای دیگر، بسیار شک برانگیز است و احتمالاً برای پوشاندن این جرایم از ذکر آن خودداری شده است. به اعتقاد ما رشوه ای که ابن ابی الحدید از آن یاد کرده، احتمالاً باید از همین هشتصد هزار درهم باشد که جماعت سقیفه برای تسلط بر دستگاه، آن را به کار گرفتند و بعدها همفکران آنها از منابع رسمی اهل سنت آن را سانسور کردند. هشتصد هزار درهم پول زیادی است. چون در جنگ بدر که تمام تجارت قریش بود خمسش صد هزار درهم شد و هیچ جنگی به این اندازه غنیمت نداشت. ظاهراً رکن اساسی جریان سقیفه همین پول بوده است.
استاد سید احمد مددی حفظه الله

گاندی برای هر عکسی که امضا می کرد پنج روپیه می گرفت و آن را اختصاص به فقرا می داد. از توضیحات معتمدی سفیر ایران در هند که گاندی این عکسش را برای او امضاء کرده است.
@jafarian1964

مردم چه روزهایی می توانستند داخل خانه کعبه شوند؟
گزارشی از چگونگی روزهایی که مردم امکان ورود به خانه کعبه را در میانه قرن سیزدهم هجری داشتند، در اختیار داریم. متن جالبی است که در یک اثر جغرافی آمده است. این گزارشها در میان آثار جغرافی و تاریخی، مغتنم است، زیرا نویسنده، آنچه را که دیگران اهمیت نمی دادند، اهمیت داده و گزارش کرده است:

در این اعصار، مردان در روزی، و زنان در روز دیگر داخل [کعبه] می شوند. و در مجموع سال از برای بار عام، هشت روز از برای مردان و هشت روز از برای زنان در خانه را می گشایند، و منبر چوبین را نزد آستانه در می گذارند که مردم به آسانی داخل شوند. هشت روز حصه مردان: روز عاشوراست، و روز دوازدهم ربیع الاول که روز ولادت حضرت رسول است نزد اهل سنت، و بعضی از شیعه، و روز جمعه اول ماه رجب که شبش لیلة الرغائب است و جمعه آخر رجب، و پانزدهم شعبان که روز برات است نزد سنیان، و اولین جمعه ماه مبارک رمضان و آخرین جمعه آن و پانزدهم ذی القعده. و هر روزی که مردان داخل می شوند روز بعدش زنان داخل می گردند، و روز بیستم ذی القعده نیز در را می گشایند از برای آنکه اندرون خانه را بشویند؛ لیکن پله چوبین در این روز نمی گذارند و کسی را داخل نمی نمایند مگر غاسلین را که عبارتند از اعیان و بزرگان مکه مانند شریف مکه و قاضی و شیخ الحرم و شیبی کلیدار و امثالهم، و ایشان نیز به مشقت بر سر دوش و دست مردم داخل می شوند. و اگر مردی خدمه را به پول تطیمع کند او را به کمال تصدیع نیز داخل می کنند به طریقی که مشروعیت دخول به آن نحو خالی از اشکالی نیست، زیرا که به حسب ظاهر یا جارح می گردد یا مجروح اگر به حد قتل نرسد.
@jafarian1964

هم علم خوب است هم ثروت، راستش بدون علم، ثروتی وجود نخواهد داشت

نقطه عزیمت پیشرفت ما دانش خواهد بود و بس. باقی مسائل فرع بر آن است و معنای این سخن البته این نیست که بدون علم هم نمی شود زندگی کرد، چرا که همین حیوانات که قرینه ما در این عالم خلقت هستند، بدون علم کافی و صرفا با اتکای به علم موروثی امورات خود را می گذرانند. اما اگر قرار باشد، این بودن در سطحی قابل قبول باشد، فقط علم است که می تواند آن را در وضعیت برتر قرار دهد. سالها بود بحث می کردیم و انشا می نوشتیم که علم خوب است یا ثروت... و اما قرنهاست که فرنگی ها و حالا برخی از کشورهای شرق آسیا فهمیده اند که هم علم خوب است هم ثروت. در واقع علم و ثروت دست در دست هم دارند و چنین نیست که به قول منطقی ها، قسیم یکدیگر باشند. در واقع آن سوال غلط بود که خوبی را در بالا می گذاشتیم و آن را در علم یا ثروت جستجو می کردیم. علم تنها چیزی است که می تواند برای ما ثروت بیاورد. و اگر این علم نباشد، ثروتی در کار نخواهد بود. البته می شود از منابع طبیعی استفاده کرد تا تمام شود. چنان که حیوانات می توانند آن قدر از مراتع بخورند تا زمستان برسد و همه چیز تمام شود. اما اگر علم باشد، این علوفه برای زمستان هم نگه داری می شود، و این گندم برای وقت قحطی هم می ماند. آن دانشی که دولت یوسف را حفظ کرد، دانش نگه داری از گندم بود. در غیر این صورت قحطی همه چیز را بدون استثناء از بین برده بود و نه از تاک، نشان بود و نه از تاک نشان. این علم، دو صورت دارد. یکی علم موجود در عالم که می باید کاملا در آن مسیر پیش برود، و دیگری علمی که از درون خیزد و کشف تازه ای باشد و بتواند تولید تازه ای در ثروت داشته باشد. رفتن هر دو راه، کار درستی است و باید با جدیت پیش برود. ما باید در مسیر علم جهانی قرار گیریم، بر سرعت خود بیفزاییم تا به نقطه ای برسیم که بتوانیم کاری تازه ارائه کنیم. همزمان باید اهل تفکر باشیم تا بتوانیم جهان های تازه ای را در علم شناسایی کنیم. جایی که ممکن است به نقطه ای برسد که یک بار اساس تمدن علمی را زیر و رو کند. این کاری است که در اوج تسلط علم یونانی در غرب و شرق، و زمانی که همه جا را خرافه های به اسم علم گرفته بود، غرب جدید انجام داد. فقط یک قلم، ساختن قطب نما، سرنوشت تصرف عالم و دست اندازه به ثروت های بادآورده در امریکا و هند را در اختیار غربی ها گذاشت. این علم، در شیمی، در فیزیک، در نجوم، در ژنتیک در هر چیزی می تواند ثروت بیاورد. می تواند صنعت تازه ای پدید آورد که دیگران را نیازمند شما کند. حالا که می خواهیم تحولی داشته باشیم، اگر می خواهیم، و می خواهیم ثروتی برای مردم فقیر فراهم کنیم و از دردهای هزارساله رهایی یابیم ، باید در علم سرمایه گذاری کنیم. یک قلم بگویم که سال گذشته، در حوزه خرید کتاب، در کتابخانه مرکزی دانشگاه ما تنها بیست میلیون تومان، معادل 5 هزار دلار کتاب خریداری شده است. البته شاید در پایگاه های اینترنتی هزینه زیادی شده باشد، اما حقیقت، استفاده کنندگان از آنها هم اندک اند، چون زمینه توسعه علمی آنچنانی وجود ندارد تا دانشجویی گذارش به آن بیفتد و بهره ببرد و غالبا آن پول به هدر می رود. حذف نباید کرد، باید روی آن کار کرد و برنامه ریخت. احمقانه است که دو سه ماه است سایت یکی از بزرگترین کتابخانه های کشور، باز نمی شود و خطای ویروس می دهد، سایتی که تنها راه اتصال مردم به آن برای دانستن این است که فلان کتاب در آن هست یا خیر. نادرست است که یک آدم سیاسی برای کتابخانه ای گمارده شود که فرق کتاب را از کباب نمی داند. زشت است که در امور فرهنگی، وزارت برای کسی باشد که هم می تواند وزیر آموزش و پروش شود، هم ورزش و هم وزیر ارشاد. برای دولتی که اینها اهمیتی نداشته باشد، هر مقدار پاک دست باشد، هر مقدار آزادیخواه، هر مقدار میانه رو و معتدل، برای پیشرفت راه به جایی نمی برد. این خطای استراتژیک همه دولت های قدیم و جدید ماست. ما تا در علم سرمایه گذاری نکنیم، تا دانشگاه ها و دبیرستانها را اصلاح نکنیم، تا دانش ریاضی را اصل قرار ندهیم، تا چشم های تار خود را برای دیدن حقیقت علم جدید، درمان و روشن نکنیم، راه به جایی نخواهیم برد. از سوی دیگر تا وقتی که می کوشیم همه علوم را زیر سایه باورهای رایج ملی یا مذهبی و تعصبات قومی بفهمیم، کاری از پیش نخواهیم برد. در یک کلام تا وقتی که فلسفه در کشور ما، علم را تحقیر می کند، دانش راه به جایی نخواهد برد. هنوز هم معتقدم ریشه های دشمنی با علم در حاق وجود ما هست و راهی برای ریشه کنی آن نمی شناسیم.
@jafarian1964

سه نکته تاریخی در باره اربعین و جشن ولادت پیامبر (ص)
این روزها مشغول خواندن کتاب «تقویم المؤمنین» از محمد صالح حسینی خاتون آبادی (شوهر خواهر علامه مجلسی) بودم که در باره تقویم شرعی است. در لابلای کتاب سه نکته متفاوت بود که بیان آن سودمند است.
نخستین نکته در باره اربعین و خبر بازگشت اسراء به کربلا در اربعین است که به گفته وی چنین امری نمی تواند درست باشد. عبارت او این است:
بعضی گفته اند که اهل بیت سید الشهداء در این روز [اربعین] به کربلا رسیدند، و سر مبارک آن سرور را با سرهای شهداء، به جسدهای مبارک ملحق ساختند، و لهذا این روز را وَقفه ی سر و تن می نامند، و بعضی گفته اند که در این روز به مدینه داخل شدند، و این هر دو قول بسیار بعید است. و بعضی گفته اند که خبر شهادت آن حضرت در این روز به مدینه رسید و گروهی از بازماندگان اهل بیت و شیعیان از ایشان که در مدینه بودند، به تعزیه مشغول شدند. و آنچه از اخبار واحادیث ظاهر می شود این است که در این روز، جابر بن عبدالله انصاری رضی الله عنه بر سر مرقد منور آن حضرت حاضر شد و آن حضرت را زیارت کرد و اول کسی بود که از انس که به زیارت آن حضرت فایز گردید. (تقویم المومنین: فریم 96 ـ 97).
نکته دوم این که نویسنده تقویم المومنین در باره علت تجدید عزاداری در روز اربعین، ودلیل آن که از طرف عده ای ابراز شده، می گوید: «شایع شده که در این روز تجدید می نمایند تعزیه آن حضرت را و مانند ایام محرم اجتناب می کنند از سر تراشیدن و از تعیشات و لذات» می گوید: وجهتی که در این باب بخاطر این حقیر می رسد آن است که...» و شرح می دهد که به خاطر روایاتی است که می گوید آسمان چهل روز بر امام حسین گریست، گو این که «خصوصیت اربعین برای این باشد که آخر ایام تعزیه است» . (فریم، 97)
نکته سوم در باره جشن ولادت رسول (ص) این است. ابن طاوس با اشاره به این که نصارا برای تولد عیسی ع جشن می گیرند، می گوید چرا مسلمانان نباید این کار را برای پیامبر (ص) خود انجام دهند:
سید بن طاووس قدس الله روحه گفته که گروه نصارا به غایت تعظیم و تکریم می نمایند روزی را که حضرت عیسی علیه السلام متولد شد، و پیوسته آن روز را عید می کنند، و حرمت آن را رعایت می ننمایند، پس چرا اهل اسلام در احترام روزی که آفتاب عالمتاب نبوت و رسالت از افق هستی طالع و ساطع گردیده و عالم ایجاد را به ضیاء صوری و معنوی خود منوّر و روشن گردانید، تقصیر و کوتاهی می نمایند و این روز میمون مبارک را از اعظم اعیاد خود نمی دانند، و تعظیم و تکریم آن را کما ینبغی رعایت نمی نمایند؟ (فریم 105)
@jafarian1964

امسال باز بحث از روز هفتم صفر به عنوان روز وفات امام حسن مجتبی علیه السلام به میان آمد و برخی از دوستان هم سوال کردند. می دانیم که از نظر ماه، مورخان میان صفر و ربیع الاول و از نظر روز، در ماه صفر، میان 7 و 28 صفر و 5 ربیع اختلاف است (منهای آ«ها که روز را ذکر نمی کنند و گاهی صفر و برخی هم ربیع الاول را می گویند) حتما در این باره تحقیقاتی شده است که متاسفانه الان بنده از آنها بی اطلاعم.
اهمّ آراء به این شرح است:
کلینی و نوبختی، وفات را در آخر ماه صفر سال 49 آورده اند [معمولا این جور روزها، با سال 50 هم که شروع سال جدید است، اشتباه می شود]
مفید و طوسی دو شب مانده به آخر صفر را ذکر کرده اند (در مسار و مصباح المتهجد).
در منابع اهل سنت هم مطالب فراوانی آمده و غالبا اوائل و به طور خاص پنجم ربیع الاول را ذکر کرده اند.
طبقات ابن سعد از حرب بن خالد: پنجم ربیع الاول (سال 50) (طبقات: الخامسه 1/354).
طبری (11/514) روز پنجم ربیع الاول (و همین طور ابن طلحه شافعی که متأخر است)
خلیفه بن خیاط (تاریخ: 128) فقط سال را آورده که همان 49 است.
ابن عساکر (تاریخ مدینه دمشق: 13/300 و...) اقوال مختلف را از مصادر متفاوت آورده است. آنجا از ابن ابی الدنیا آورده که حضرت در ربیع الاول سال 49 درگذشت. (13/301). منابعی که ربیع الاول نقل کرده اند، متعددند.
از نظر سال هم بیشتر 49، برخی سال 50 (از جمله کلبی. در : تاریخ دمشق: 13/302)، و برخی هم سال 51 را نوشته اند (13/304).
آنچه با همه این نقلها متفاوت است، نظر شهید در الدروس الشرعیه است که هفتم صفر سال 49 یا 50 را نقل کرده است.
جمع آراء بالا ـ بجز آنچه شهید اول در دروس آورده (هفتم صفر) ـ متمرکز روی تاریخی بین دو روز مانده به آخر صفر تا 5 روز اول ماه ربیع الاول است. [علی القاعده آنها که صفر را می گویند، باید مقصودشان سال 49 باشد، و آنها که ربیع الاول را می گویند، باید مقصودشان سال 50 باشد. این یک حدس است].
جالب است که همین اختلاف در باره زمان رحلت پیامبر خدا (ص) عینا هست، چون آنجا هم اختلاف بین اواخر صفر و اوائل ربیع الاول است.
اما این که شهید، در قرن هشتم، تاریخ را هفتم صفر دانسته، تاریخی که هیچ یک از منابع کهن نیاورده اند، احتمال زیاد دارد که در عبارت اشتباهی شده باشد. عبارت شهید این است: قبض مسموما یوم الخمیس سابع صفر سنة تسع و اربعین او سنة خمسین من الهجرة. (دروس: 2/8).
می توان احتمال داد، که بعد از «سابع» یک «و عشرین من» هم بوده که افتاده است، یعنی روز 27 صفر، احتمالی است که شاهدی ندارد اما چون به تواریخ دیگر نزدیک است، امکان آن هست. این اتفاق در ایراد عبارتی، ممکن است در منبع شهید بوده، او از آن نقل کرده است. هرچه هست، بعد از شهید، و حتی در نسخه های کهن دروس، همین «سابع صفر» آمده است.
یک نکته دیگر هم کمک می کند و آن این که بر اساس تقویم وستنفلد، اول ربیع الاول سال 50 روز جمعه است، و روز 29 صفر (ماه صفر را 29 روز فرض کرده) می تواند پنج شنبه یعنی همین «خمیس» باشد که شهید گفته است. از سوی دیگر، اول ماه ربیع، در سال 49 روز دوشنبه است، و بدین ترتیب روز 27 صفر، می تواند پنج شنبه باشد که این با نظر شهید بسیار نزدیک است، به شرط آن که بگوییم عبارت «سابع و عشرین من صفر» بوده که البته برایش شاهدی نداریم.
در هر حال، تواریخی از سنی و شیعه که روز وفات را از دو روز مانده به آخر صفر تا پنج ربیع الاول هستند، بسیار زیادند و از نظر تاریخی، بسیار دشوار است که بتوان یک نظر تاریخی متفاوت را پذیرفت.
@jafarian1964

👈شبهه ذبح برای أئمه و أولیاء

⚪️ شبهه:
وهابیان می گویند: ذبح یکی از اعمال اسلامی است که باید برای خدا انجام شود و نه هیچ کس دیگری.

کما اینکه خداوند فرمود: {فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ}(کوثر/2). یعنی: برای خدا نماز بخوان و برای خدا شتر قربانی کن
بنابراین:
اینکه عده ای از مسلمانان برای أئمه و أولیاء ذبح می کنند مخالف این آیه است و شبیه عمل مشرکین است!
مثل اینکه برای امام حسین گوسفند قربانی می کنند و گوشت آن را بین مردم تقسیم می کنند.

🔵پاسخ به شبهه:
1. همانطور که در مورد نذر هم گفته شد، هدف مسلمانان ذبح برای غیر خدا به این معنی که او را بپرستند نیست!!!

بلکه این که می گویند: این گوسفند را برای فلان امام قربانی می کنم، شبیه این است که شخصی برای پدرش که از دنیا رفته گوسفندی را ذبح و گوشت آن را بین مردم پخش می کند

و در واقع:

او می خواهد خدا را بپرستد و ثواب آن برای دیگری باشد و یا به نیابت او این کار را انجام دهد و یا می خواهد با تقسیم گوشت و یا اطعام مردم در روز ولادت و یا شهادت ائمه، برای رضای خدا یاد أولیائش را زنده نگه دارد

2. این عمل با ذبح کفار برای خدایانشان تفاوت دارد.
چون کفار رو به بت و برای بت و به قصد تقرب به بت قربانی می کردند ولی مسلمانان رو به قبله و برای خدا و با نام خدا قربانی می کنند تا ثوابش برای ائمه باشد و یا به نیابت ائمه و به یاد آنها مردم را اطعام کنند!!!

فلذا وهابی دراین تشبیه خودش به خطا رفته و به غلط مسلمانان را به مشرکین تشبیه کرده است.

کما اینکه ما در سیره پیامبر اکرم داریم که از طرف دیگران و به نیابت آنها ذبح می کردند!!!

گاندی برای هر عکسی که امضا می کرد پنج روپیه می گرفت و آن را اختصاص به فقرا می داد. از توضیحات معتمدی سفیر ایران در هند که گاندی این عکسش را برای او امضاء کرده است.
@jafarian1964

وقتی می‌کوشیم همه علوم را زیرسایه باورهای رایج ملی، مذهبی و تعصبات قومی بفهمیم، کاری پیش نمی‌بریم

فرهنگ > دین و اندیشه - دکتر رسول جعفریان استاد تاریخ دانشگاه تهران نوشت:

نقطه عزیمت پیشرفت ما دانش خواهد بود و بس. باقی مسائل فرع بر آن است و معنای این سخن البته این نیست که بدون علم هم نمی شود زندگی کرد، چرا که همین حیوانات که قرینه ما در این عالم خلقت هستند، بدون علم کافی و صرفا با اتکای به علم موروثی امورات خود را می گذرانند.

اما اگر قرار باشد، این بودن در سطحی قابل قبول باشد، فقط علم است که می تواند آن را در وضعیت برتر قرار دهد. سالها بود بحث می کردیم و انشا می نوشتیم که علم خوب است یا ثروت... و اما قرنهاست که فرنگی ها و حالا برخی از کشورهای شرق آسیا فهمیده اند که هم علم خوب است هم ثروت. در واقع علم و ثروت دست در دست هم دارند و چنین نیست که به قول منطقی ها، قسیم یکدیگر باشند. در واقع آن سوال غلط بود که خوبی را در بالا می گذاشتیم و آن را در علم یا ثروت جستجو می کردیم.

علم تنها چیزی است که می تواند برای ما ثروت بیاورد. و اگر این علم نباشد، ثروتی در کار نخواهد بود. البته می شود از منابع طبیعی استفاده کرد تا تمام شود. چنان که حیوانات می توانند آن قدر از مراتع بخورند تا زمستان برسد و همه چیز تمام شود. اما اگر علم باشد، این علوفه برای زمستان هم نگه داری می شود، و این گندم برای وقت قحطی هم می ماند. آن دانشی که دولت یوسف را حفظ کرد، دانش نگه داری از گندم بود. در غیر این صورت قحطی همه چیز را بدون استثناء از بین برده بود و نه از تاک، نشان بود و نه از تاک نشان. این علم، دو صورت دارد.

یکی علم موجود در عالم که می باید کاملا در آن مسیر پیش برود، و دیگری علمی که از درون خیزد و کشف تازه ای باشد و بتواند تولید تازه ای در ثروت داشته باشد. رفتن هر دو راه، کار درستی است و باید با جدیت پیش برود. ما باید در مسیر علم جهانی قرار گیریم، بر سرعت خود بیفزاییم تا به نقطه ای برسیم که بتوانیم کاری تازه ارائه کنیم. همزمان باید اهل تفکر باشیم تا بتوانیم جهان های تازه ای را در علم شناسایی کنیم.

جایی که ممکن است به نقطه ای برسد که یک بار اساس تمدن علمی را زیر و رو کند. این کاری است که در اوج تسلط علم یونانی در غرب و شرق، و زمانی که همه جا را خرافه های به اسم علم گرفته بود، غرب جدید انجام داد. فقط یک قلم، ساختن قطب نما، سرنوشت تصرف عالم و دست اندازه به ثروت های بادآورده در امریکا و هند را در اختیار غربی ها گذاشت. این علم، در شیمی، در فیزیک، در نجوم، در ژنتیک در هر چیزی می تواند ثروت بیاورد. می تواند صنعت تازه ای پدید آورد که دیگران را نیازمند شما کند. حالا که می خواهیم تحولی داشته باشیم، اگر می خواهیم، و می خواهیم ثروتی برای مردم فقیر فراهم کنیم و از دردهای هزارساله رهایی یابیم ، باید در علم سرمایه گذاری کنیم.

یک قلم بگویم که سال گذشته، در حوزه خرید کتاب، در کتابخانه مرکزی دانشگاه ما تنها بیست میلیون تومان، معادل 5 هزار دلار کتاب خریداری شده است. البته شاید در پایگاه های اینترنتی هزینه زیادی شده باشد، اما حقیقت، استفاده کنندگان از آنها هم اندک اند، چون زمینه توسعه علمی آنچنانی وجود ندارد تا دانشجویی گذارش به آن بیفتد و بهره ببرد و غالبا آن پول به هدر می رود. حذف نباید کرد، باید روی آن کار کرد و برنامه ریخت.

احمقانه است که دو سه ماه است سایت یکی از بزرگترین کتابخانه های کشور، باز نمی شود و خطای ویروس می دهد، سایتی که تنها راه اتصال مردم به آن برای دانستن این است که فلان کتاب در آن هست یا خیر.

نادرست است که یک آدم سیاسی برای کتابخانه ای گمارده شود که فرق کتاب را از کباب نمی داند. زشت است که در امور فرهنگی، وزارت برای کسی باشد که هم می تواند وزیر آموزش و پروش شود، هم ورزش و هم وزیر ارشاد. برای دولتی که اینها اهمیتی نداشته باشد، هر مقدار پاک دست باشد، هر مقدار آزادیخواه، هر مقدار میانه رو و معتدل، برای پیشرفت راه به جایی نمی برد. این خطای استراتژیک همه دولت های قدیم و جدید ماست.

ما تا در علم سرمایه گذاری نکنیم، تا دانشگاه ها و دبیرستانها را اصلاح نکنیم، تا دانش ریاضی را اصل قرار ندهیم، تا چشم های تار خود را برای دیدن حقیقت علم جدید، درمان و روشن نکنیم، راه به جایی نخواهیم برد.

از سوی دیگر تا وقتی که می کوشیم همه علوم را زیر سایه باورهای رایج ملی یا مذهبی و تعصبات قومی بفهمیم، کاری از پیش نخواهیم برد. در یک کلام تا وقتی که فلسفه در کشور ما، علم را تحقیر می کند، دانش راه به جایی نخواهد برد. هنوز هم معتقدم ریشه های دشمنی با علم در حاق وجود ما هست و راهی برای ریشه کنی آن نمی شناسیم.

علیکم السلام، یکی از نکات ارزنده در یکی از این جنگ ها این بوده که علم الهدی به صراحت بیان می کند: وفات صدرالمتألهین (پدربزرگ مادریِ وی) در 1045 قمری در بصره رخ داده و پیکر آن بزرگوار در همانجا به خاک سپرده می شود تا اینکه در سال 1050 قمری پیکرش را از بصره به ایوان حرم امیرالمؤمنین در نجف اشرف منتقل می کنند. این در حالی بود قبل از کشف این جنگ، اکثر منابع (و یا شاید همۀ آنها) وفات صدرالمتألهین را در سال 1050 قمری گزارش نموده بودند.

علیکم السلام، یکی از نکات ارزنده در یکی از این جنگ ها این بوده که علم الهدی به صراحت بیان می کند: وفات صدرالمتألهین (پدربزرگ مادریِ وی) در 1045 قمری در بصره رخ داده و پیکر آن بزرگوار در همانجا به خاک سپرده می شود تا اینکه در سال 1050 قمری پیکرش را از بصره به ایوان حرم امیرالمؤمنین در نجف اشرف منتقل می کنند. این در حالی بود قبل از کشف این جنگ، اکثر منابع (و یا شاید همۀ آنها) وفات صدرالمتألهین را در سال 1050 قمری گزارش نموده بودند.

حضرت آیة الله شبیری زنجانی معتقد به تشیّع امام فخر رازی است.

«از جمله اغلاط مشهوری که از عوام به خواص منتقل شده است، تسنّن فخر رازی است. فخر شیعه است».

«فخر رازی در آخرین کتابش به تشیّعش تصریح کرده است ولی چون در دوره خوارزمشاهیان می زیست مجبور به تقیه بود و نمی توانست عقیده اش را اظهار کند». این مطلب را حاج آقا رضا زنجانی از روی آن کتاب برای من خواند. من این مطلب را برای آقای سید محمد باقر عربشاهی - که استاد دانشگاه و منبری باسوادی بود و مدتی درباره فخر رازی تحقیق می کرد بازگو کردم. او گفت: عقیده من هم همین است، اما چون فخر رازی آدم لجوجی بود، مطرود الطرفين شده است.

از دیگر اغلاط مشهور، تشيّع غزالی است، غزالی سنّی شافعی بود. می گویند که او در اواخر عمر شیعه شد، و سبب آن مصاحبت با سید مرتضی رازی بود، در حالی که این مطلب اصلی ندارد».

جرعه ای از دریا ج 4 ص 619 - 617.

@bazmeghodsian

🔸خاطرات خانم فریده مصطفوی از امام خمینی:

🔹کف حیاط خانه ما در نجف با حصیری از جنس ساقه خرما پوشیده شده بود که کمی ناصاف و زبر بود. در اثر نشستن و نماز خواندن بر روی این حصير، روی پاهایمان پینه بسته بود و خشک شده بود. زمانی که فامیلهای آقای اعرابی مرا دیدند و علت این خشکی را جویا شدند باورشان نمی شد که کسی که این اندازه وجوهات دریافت می کند و شهریه پرداخت می کند زیر پای خود و فرزندانش چنین حصیری پهن کرده باشد!

🔸روزی خانم می گویند: «شما چندین سال است که در اینجا هستید اما به کاظمین و سامرا نرفته اید علت چیست؟»

🔹آقا می گویند: «من اگر بخواهم به این زیارات بروم، عده ای می خواهند مرا همراهی کنند. من از خودم خانه ای در آنجا ندارم تا گروه همراهم را در آن سکنی دهم. با موجودی خودم هم توان اجاره مکانی برای اقامت و خورد و خوراک آنان را ندارم. از پول خمس و زکات هم که نمیتوانم خرج کنم؛ لذا تا زمانی که خودم نتوانم از عهده هزینه ها بر بیایم نمی توانم به این زیارات بروم. اگر می بینید توان رفتن به کربلا را دارم به این خاطر است که محل اقامت در آنجا مهیاست و تنها هزینه دو ماشین می ماند که آن را خودم می دهم.

@bazmeghodsian

🔻جناب علم الهدی آنچه باعث ریختن آبروی نظام و کشور می شود، وجود زنان زباله گرد است، وجود کودکان کار است. وجود کارتن خواب است. اعلامیه فروش کلیه و امثالهم است.

🔻جناب علم الهدی آبروی نظام را آن مدیر نالایقی می برد که قدرت و توان مدیریت یک مجتمع کوچک را ندارد و در جایگاه مسئول و وزیر و... رکورد تورم تاریخ این سرزمین را می شکند.

🔻جناب علم الهدی آبروی نظام را آن مدیری می برد که حقوق نجومی می گیرد، اموال هزاران میلیاردی دارد و فرزندش در اروپا و آمریکا به ریش مردم می خندد.

فرهاد قنبری

پ.ن: بعد از آن نمایش صدا وسیما و پخش اقرار به سهوی بودن افتادن روسری، دیگر این عتاب و توهین برای چیست؟!

@bazmeghodsian