گفتگوهای تراثی

ز آتشین دمان به فغانی کن اقتدا
صائب اگر تتبع دیوان کس کنی
...
شد به اندک فرصتی، سرخیل ارباب سخن
هر که از روح فغانی، صائب ، استمداد کرد
...
این غزل را پیش ازین هر چند انشا کرده بود
صائب از روح فغانی دیگر استمداد کرد
...
صائب ازین غزل که چراغ دل من است
افروختم به خاک فغانی چراغ ها
...
???

یکی استادان این رشته میرزا محمد اخباری بود که اینجا صفحه ای از نوشته های او را می بینید. یک حروفی به تمام معنا. تمام حقایق عالم را از حروف الفبا استخراج می کرد.

کتاب بالا از محمد باقر نجفی است. نویسنده کتاب مدینه شناسی. کتابی بسیار پرارج. صاحب کتاب بسیار خوب بهائیان که جلد اولش را طهوری چاپ کرد و این اواخر با مقدمه من مشعر. بی نظیر است. اسناد جلد دومش در جنگ تحمیلی در خرمشهر در خانه نویسنده از بین رفت. نجفی بی نظیر بود. خدا همه چیز به این داده بود. اما چرا این شاهنشاهی و دینداری را نوشت؟ خدا عالم است. فرزندان بسیار خوبی هم داشت. امیدوارم در سلامت باشند. یکی شان نامش ابوذر بود. نجفی در حضرت عبدالعظیم دفن شد. خداوند رحمتش کناد. چرا نکناد که فقط کتاب مدینه شناسی او برای ارج گذاری به مقام رسول خدا (ص) کافی بود. تمام اسنادش را هم به وزارت خارجه داد. خدای من. حالا یکی از آنها را بخواهید...
@jafarian1964

شیعه عباسیه یا شیعه ابومسلمیه
متن زیر از کتاب تبصرة العوام، از محمد بن حسین بن حسن رازی (زنده در 630) در باره شیعیان عباسیه با عنوان شیعه ابومسلمیه است.
فرقت هفدهم: ابو مسلميّه‏: و اين فرقت را بر شيعه بندند از بهر آنكه وى خروج كرد و خلق بسيار را از اعداء اللّه و اعداء آل محمّد از بنى اميّه و غيرهم بكشت. بدان كه اين خطاست و ابو مسلميان از فرق شيعه نيستند و نه از فرق سنّيان، زيرا كه اعتقاد ابو مسلم آن بود كه امامت به ميراثست نه بنصّ چنان كه شيعيان گويند و نه باختيار، چنانكه سنّيان گويند، و گويند بعد از رسول امامت از آن عبّاس بود، ابو بكر و عثمان بر وى ظلم كردند، و او خروج بهر آن كرد كه بنو اميّه را براندازد، و امارت با بنى عبّاس دهد چنانكه كرد، و اگر او را اعتقاد آن بودى كه امامت از آن امير المؤمنين على بود بعد از هلاك بنى اميّه بصادق عليه السّلام دادى و تفويض امامت و ولايت بوى كردى نه بسفّاح از بنى عبّاس. و راوندى در اين مذهب تابع ابو مسلم بود ... عبّاسيان بسه فرقت شدند ... رزامیه ... در سرّ دعوى آن كنند كه ابو مسلم صاحب دلايل و معجزات بود، و اين قوم را خرّميّه نيز خوانند و ايشان پراگنده باشند در بلاد اسلاف خويش، و نام رئيس ايشان رزّام بود ازين جهت ايشان را رزّاميّه خوانند و المقنّع ازين قوم بود دعوى كرد كه روح ابو مسلم نقل بوى كرده است و او الهست و دعوى او به كش شهر ماوراء النّهر بوده است. و قومى ازيشان گويند ابو مسلم زنده است و گويند هيچ چيز از تكاليف از نماز و روزه و زكات و حج واجب نيست و ايمان و دين اين دو چيز است: اوّل معرفت امام دوّم امامت نگهداشتن؛ فرقت سوّم گويند امامت در بنى العبّاسست از جهت محمّد حنفيّه و بعد از علي عليه السّلام امام محمّد حنفيّه بود و هريريّه و راونديّه ازيشان گويند امامت پس از رسول از آن عبّاس بود و ايشان را كه گفتند كه از آن على عليه السّلام بود، كافر گويند، و ابو مسلم را معظم و بزرگ دانند و ابو منصور سفّاح ايشان را الزام كرد كه بگويند كه امامت‏ به ميراثست و بعد از رسول از آن عبّاس كه عمّ ويست و هر كه بعد از رسول امامت كرد او گمراه و ضالّ بود .... و اين قوم را شيعه عبّاسيّه خوانند و كسانى كه فرق ميان شيعه على و شيعه عبّاسيّه ندانند ايشان را بر شيعه على بندند، و قومى ازيشان گفتند منصور الهست و ابو مسلم رسول منصور، ايشان را جمع كرد و گفت توبه كنيد ازين مقالت بازگشتند و بيشتر بر آن بايستادند منصور ايشان را بكشت و بر درخت كرد و اين قوم را راونديّه خوانند اصحاب راوندى باشند، پس درست شد كه اين فرقت نه از شيعه امير المؤمنين عليند و ايشان باهل سنّت و جماعت نزديكتر باشند كه بشيعه زيرا كه ايشان و سنّيان متّفقند كه از زمان منصور تا آخر دنيا امامت از آن بنى العبّاسست و نزد ما اين قول باطلست و اصل ندارد. (تبصرة العوام، ص 185)
@jafarian1964

نجوم و طب پاشنه آشیل علم در دنیای اسلام
هر چه قدر بیشتر با متون خطی در حوزه نجوم انس می گیرم، حس می کنم ما چه اندازه نیازمند این هستیم متون کهن علمی مان را بیشتر بخوانیم تا بفهمیم چرا ما در این تمدن، نتوانستیم سامانه فکری ـ علمی درستی پیدا کنیم و خود را از بند خرافات و لاطائلاتی که تحت عنوان علم در عمق تمدن اسلامی وجود داشته، نجات دهیم. طبعا اگر از دسترنج دانشمندان برجسته ای چون بیرونی و شماری دیگر ـ که آنها هم کم نیستند، اما نفوذ گفته ها و روشهاشان بسیار کم است ـ بگذریم، به انبوهی از متون می رسیدم که ساختمانی از شبه علم، اینجا تا سقف آسمان ساخته اند که اغلب آن روی آب و باد و هواست و هیچ استحکامی ندارد، و برای همین هم، یک مرتبه با آمدن دانش جدید، ویران شد. مشتی مفاهیم و تصورات بابلی، با نوشته های یونانی و رومی و سریانی به اسم علم نجوم وارد دنیای اسلام شد و پس از منازعه شدید، بزور و به خاطر نبود دانش واقعی، جای خود را باز کرد، و بر ذهنیت مردم ما غالب شد. همانها با تغییرات بسیار مختصری، پارادایم های علمی حاکم بر دنیای اسلام شد و نسل به نسل به دوره های بعد انتقال یافت تا آن که در دوره قاجاری و البته بسیار دیر، تمامی آن بر باد رفت. اگر در آنها مرور کنید، تمام سرنوشت آدم و عالم در احکام صادره از این شبه دانش تعیین می شد. آینده آدمها، وضع آب و هوا و کشاورزی، سرنوشت امرا و شاهان، بیماری ها، وضع محصولات، مرگ کودکان، و هر آنچه که فکر کنید وجود داشت و مانع از تفکر علمی درست در این حوزه ها می شد. صدها هزار برگ کاغذ خطی از این دست نوشته ها، در سراسر عالم اسلامی در دست عالم و عامی بود و راه را بر پیشرفت علمی بسته بود.
حالا، چرا کسانی فکر می کنند این حرفها در باره آن متنها نباید زده شود، و این متنها نباید مرور شود؟ ما همین بوده ایم، همین. و به همین دلیل در این چاه ویل جهل مرکب مانده ایم که حالا باید هنوز برخی از قطعات پراید یا پوشک از خارج برسد و تازه کسی بپرسد، عجب، یعنی ما این قدر عقب مانده ایم! البته که همین مطالب را در باره متن های طبی هم می توان گفت و آن را هم یکی از ضعیف ترین بخش های دانش که پیچیده در تصورات واهی بوده دانست.
در اینجا یک صفحه از یک متن قرن نهمی در نجوم را بازنویسی می کنم تا فقط یک نمونه از صد ها هزار برگ را بخوانید و ببینید چطور با یک مقدمات بیهوده، سعی کرده ایم وضعیت تمام سال را مشخص کنیم.

بدان که تشرین اول، سی و یک روز بود. روز دویم، عوا [وضعیت فلکی خاص] برآید و رشا فرو شود.
و در اول این ماه، باد سخت جستن گیرد، و حکمای قدیم چنین فرموده است که:
اول این ماه، [اگر] روز یکشنبه باشد: زمستان خوش گذر و سرما را قوت نباشد، و تابستان سخت گرم باشد، و در این سال، گوسفند و گاو و روغن بسیار باشد، و عسل فراوان بود.
و اگر اول این ماه دوشنبه بود، زمستان میانه باشد، و باران بسیار بارد و تابستان سخت گرم نباشد، و درختان و کشتنی ها را آفت رسد و بیماری های مختلف باشد و برگ بسیار بود و انگبین اندک.
و اگر [اول این ماه] سه شنبه بودد، در این سال زکام و نزله و بیماری های بسیار بود.
و اگر چهارشنبه باشد، زمستان میانه باشد و باران بسیار آید و تابستان خوش بود و میوه بسیار باشد و مرگ مردمان بسیار بود.
و اگر پنج شنبه باشد، زمستان سرد باشد و میوه و انگبین بسیار باشد و تب و مرگ در این سال بسیار بود.
و اگر روز آدینه باشد، گندم و جو و حبوبات بسیار بود و گردکان [گردو!] بسیار بود.
اگر روز شنبه باشد زمستان سخت سرد باشد و بادهای بسیار آید و غلبه مرگ کودکان بود و غله کم بود و تب ها مختلف باشد و الله اعلم بالصواب.
@jafarian1964

@litera9
کتاب «تاریخ بی‌خردی»
در نهایت به یک امر بدیهی می‌پردازد: هیچ انسانی دور از خطا نیست و آنچه او را به کام شکست می‌کشد، اتفاقا توهم بی‌خطایی و مطلق بودن قدرت و اختیارش است. به این توهم، تاکمن عنوان «خشک‌مغزی» و در فصل پایانی کتاب، «عقل‌ستیزی» را اطلاق کرده است. نمونه‌ی اولی که برای اثبات این موضوع در کتاب طرح شده، مثال خوبی برای درک چنین توهمی است. داستان جنگ تروا و آتن را حتما می‌دانید. جنگی که تروا مسلما پیروز آن بود اما فرمانروایان تروا ناگهان با توهم ثبات پیروزی و قدرت اختیار خود، دیگران را فاقد اختیار و کمتر از آنچه هستند تصور کردند و اسب چوبی معروف را به باروی خود راه دادند. در نتیجه ناگهان با این شوک روبه‌رو شدند که اسب چوبی گشوده شد و سربازان آتنی حمله‌ور شدند. فوقع ما وقع! فرمانروایان تروا به هر دلیل که بگیریم، باید بدگمان بودند که حقه‌ای در کار یونیان است؛ پس چرا با وجود این، آن اسب چوبی مشکوک را به دورن باروی خود کشیدند؟ این در حالی‌ست که راه بسیار ساده و منطقی‌تر نپذیرفتن اسب چوبی بود…

آرتوروپ از اندیشمندان یونان باستان مینویسد: نه تنها تاریخ آسیا بلکه تاریخ جهان تاریک خواهد بود اگر موضوع اصل قدرت ایران روشن نشود اگر این قدرت توضیح داده نشود اندازه گیری نشود و تاثیرش برآورد نشود.

نجوم و طب پاشنه آشیل علم در دنیای اسلام
هر چه قدر بیشتر با متون خطی در حوزه نجوم انس می گیرم، حس می کنم ما چه اندازه نیازمند این هستیم متون کهن علمی مان را بیشتر بخوانیم تا بفهمیم چرا ما در این تمدن، نتوانستیم سامانه فکری ـ علمی درستی پیدا کنیم و خود را از بند خرافات و لاطائلاتی که تحت عنوان علم در عمق تمدن اسلامی وجود داشته، نجات دهیم. طبعا اگر از دسترنج دانشمندان برجسته ای چون بیرونی و شماری دیگر ـ که آنها هم کم نیستند، اما نفوذ گفته ها و روشهاشان بسیار کم است ـ بگذریم، به انبوهی از متون می رسیدم که ساختمانی از شبه علم، اینجا تا سقف آسمان ساخته اند که اغلب آن روی آب و باد و هواست و هیچ استحکامی ندارد، و برای همین هم، یک مرتبه با آمدن دانش جدید، ویران شد. مشتی مفاهیم و تصورات بابلی، با نوشته های یونانی و رومی و سریانی به اسم علم نجوم وارد دنیای اسلام شد و پس از منازعه شدید، بزور و به خاطر نبود دانش واقعی، جای خود را باز کرد، و بر ذهنیت مردم ما غالب شد. همانها با تغییرات بسیار مختصری، پارادایم های علمی حاکم بر دنیای اسلام شد و نسل به نسل به دوره های بعد انتقال یافت تا آن که در دوره قاجاری و البته بسیار دیر، تمامی آن بر باد رفت. اگر در آنها مرور کنید، تمام سرنوشت آدم و عالم در احکام صادره از این شبه دانش تعیین می شد. آینده آدمها، وضع آب و هوا و کشاورزی، سرنوشت امرا و شاهان، بیماری ها، وضع محصولات، مرگ کودکان، و هر آنچه که فکر کنید وجود داشت و مانع از تفکر علمی درست در این حوزه ها می شد. صدها هزار برگ کاغذ خطی از این دست نوشته ها، در سراسر عالم اسلامی در دست عالم و عامی بود و راه را بر پیشرفت علمی بسته بود.
حالا، چرا کسانی فکر می کنند این حرفها در باره آن متنها نباید زده شود، و این متنها نباید مرور شود؟ ما همین بوده ایم، همین. و به همین دلیل در این چاه ویل جهل مرکب مانده ایم که حالا باید هنوز برخی از قطعات پراید یا پوشک از خارج برسد و تازه کسی بپرسد، عجب، یعنی ما این قدر عقب مانده ایم! البته که همین مطالب را در باره متن های طبی هم می توان گفت و آن را هم یکی از ضعیف ترین بخش های دانش که پیچیده در تصورات واهی بوده دانست.
در اینجا یک صفحه از یک متن قرن نهمی در نجوم را بازنویسی می کنم تا فقط یک نمونه از صد ها هزار برگ را بخوانید و ببینید چطور با یک مقدمات بیهوده، سعی کرده ایم وضعیت تمام سال را مشخص کنیم.

بدان که تشرین اول، سی و یک روز بود. روز دویم، عوا [وضعیت فلکی خاص] برآید و رشا فرو شود.
و در اول این ماه، باد سخت جستن گیرد، و حکمای قدیم چنین فرموده است که:
اول این ماه، [اگر] روز یکشنبه باشد: زمستان خوش گذر و سرما را قوت نباشد، و تابستان سخت گرم باشد، و در این سال، گوسفند و گاو و روغن بسیار باشد، و عسل فراوان بود.
و اگر اول این ماه دوشنبه بود، زمستان میانه باشد، و باران بسیار بارد و تابستان سخت گرم نباشد، و درختان و کشتنی ها را آفت رسد و بیماری های مختلف باشد و برگ بسیار بود و انگبین اندک.
و اگر [اول این ماه] سه شنبه بودد، در این سال زکام و نزله و بیماری های بسیار بود.
و اگر چهارشنبه باشد، زمستان میانه باشد و باران بسیار آید و تابستان خوش بود و میوه بسیار باشد و مرگ مردمان بسیار بود.
و اگر پنج شنبه باشد، زمستان سرد باشد و میوه و انگبین بسیار باشد و تب و مرگ در این سال بسیار بود.
و اگر روز آدینه باشد، گندم و جو و حبوبات بسیار بود و گردکان [گردو!] بسیار بود.
اگر روز شنبه باشد زمستان سخت سرد باشد و بادهای بسیار آید و غلبه مرگ کودکان بود و غله کم بود و تب ها مختلف باشد و الله اعلم بالصواب.
@jafarian1964

مردی "سر دسته سارقان" بود و از روستاها و ڪاروان‌ها "دزدی" مے‌ڪرد.
اسب زردی را دزدیده و نزد او آوردند.

سردسته سارقان، دستی بر گردن اسب ڪشید و "رد طنابے" در آن یافت و دید در زیر گلوی او "دعایے" نوشته و به چرمے بسته‌اند.

دستور داد؛
"این اسب را از هر ڪجا دزدیده‌اید ببرید و سر جایش بگذارید."

سارق گفت:
ای رییس اگر "دزدی بد است" بگو "ترڪش ڪنیم" و اگر این اسب بد است بگو پسش بدهیم.

رییس گفت:
ای احمق، صاحب این اسب "اعتقادی" به این دعا داشته ڪه گردن اسبش آویختہ تا دزد آن را نبرد.

"اگر ما این اسب را بدزدیم، صاحب اسب بر دین بدبین مے‌شود."

شده حکایت زندگی توی ایران
اعتقادات میزارن واسه ما پول خودشون ورمیدارن



🌸🔹🌸🔹🌸🔹🌸🔹
🌸🔹🔹🌸🔹🌸
🔹🌸🔹🌸🔹
🌸🔹🌸
🔹🌸🔹🌸🔹
🌸🔹🌸
🔹🌸🔹🌸🔹

از لطفتان بسیار سپاسگزارم. حیف بود که این اثار ارزشمند خوانده نشود. کتب الله لکم السلامه و الامن و التوفیق.

حکایتی آموزنده از زندگی میرداماد و شیخ بهایی

میرداماد سوار بر اسب در جاده جلو می رفت. شاه عباس صفوی و همراهانش کمی جلوتر بودند. شیخ بهائی سوار بر اسب چابکی جلوتر از همه پیش می رفت.
اسب شیخ جست و خیز می¬کرد و سوارش محکم به زین چسبیده بود تا زمین نخورد.
میرداماد سرعت اسبش را زیادتر کرد اما اسب نمی توانست اندام سنگین او را جلو ببرد.
شاه عباس مثل بسیاری از مردم بر این باور بود که میان عالمان هم مثل سیاستمداران،‌ حسادت وجود دارد.
شاه به میرداماد نزدیک شد و با لبخند به شیخ اشاره کرد و گفت: «جناب میر،‌ می بینید که این شیخ پای¬بند ادب نیست و بی¬توجه به حضور این همه آدم¬های بزرگوار از جمله جنابعالی جلوتر از همه می رود.»
میردامادپاسخ داد: «اینطور نیست، شیخ انسان عالم و بزرگی است و اسب او از اینکه چنین شخصی بر پشتش سوار شده از خوشحالی جست و خیز می کند و شیخ را جلوتر از همه می برد.»
شاه اسبش را تاخت و به شیخ بهائی رسید. شیخ گفت: «این اسب خیلی سرکش است و تا به مقصد برسیم مرا بیچاره می کند.»
شاه مؤذیانه گفت: «علتش این است که شما لاغر هستید و به اندازه کافی بر پشت اسب فشار نمی آید،‌ درست برعکس میرداماد که با جثه سنگینش، اسب را خسته می کند. شاه ادامه داد: تا جایی که من دیده ام، عالمان در غذا خوردن قناعت می کنند و به همین علت لاغر هستند، مثل جنابعالی، ولی میرداماد، آن قدر در خوردن حریص است که چنین جثه ای دارد.»
شیخ آهی کشید و گفت: «این طور نیست، میر فقط در اندوختن دانش حرص می زند و بزرگی جثه او مادرزادی است و ربطی به پرخوری ندارد. و اسب او به علت حمل وجودی گرانقدر که کوهها هم تحمل سنگینی دانش او را ندارند خسته شده است."
شاه عباس که متوجه اعتماد متقابل دو عالم شد سکوت کرد و به فکر فرورفت.

*این متن خلاصه برگزیده از کتاب پنج گنج، گنج سوم

🍃🌺🍃 @safaaaaat👈

بسم الله الرحمن الرحیم

بنا به عللی فیلم رستاخیز را امروز مشاهده کردیم.این فیلم هم از نظر فیلمنامه بسیار ضعیف بود به نحوی که هیچ برداشتی از فیلم نمیشد کرد و هم در موارد بسیاری با واقعیت تعارض داشت و خلاف تاریخ بود و هم از نظر صحنه سازیها و پردازش فیلم بسیار ضعیف بود.مساله نشان دادن چهره بابرکت قمر بنی هاشم علیه السلام هم قابل بررسی هست.در کل حقیر پشیمان شدم که دو ساعت و نیم از عمرم را تلف این فیلم کردم و به همه توصیه میکنم این فیلم را مشاهده نفرمایند.

سید محمد باقر پوسانی

@fatemipajoh

زنده باد، حال باید با قرائن بررسی کرد، محمدصالح (که نسخه را در مشهد خریداری کرده) ‌کدامیک است؟ محمدصالح متوفای ۱۱۸۱ یا ۱۳۰۶ق؟ تاریخ مهر را سرورمان آقا حجت ۱۱۲۱ خواندند که در این صورت تاریخ کتابت نسخه قاعدتا بایستی قرن دوازدهم هجری باشد و متعلق به خلخالی شیخ، ولی اگر تاریخ مهر ۱۲۷۸ق بوده باشد، نسخه طبعا از قرن سیزدهم هجری و مربوط به خلخالی سید، مگر اینکه محمدصالح خلخالی سومی در میان باشد😊

سلام علیکم.

یاءِ چسبیده به استخوان، ازحیث معنایی و شعری محل بحث نیست.

حکایت آن است که برخی گفته اند به جای "مُشت استخوانی" مناسب است "یک استخوانی" گفته شود.

برخی هم تاءِ مشت را ساکن نمی پسندند و قائل اند به مکسوره بودنِ آن.


در این باب، توضیحات جناب آقامهدی MA راهگشاست.

نکته دیگر این که اگر قرار بود بجای یاء گفته می شد یک، وزن شعر به هم می ریخت.

یعنی مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن در نمی آمد.

سلام علیکم

وزنِ مصرع باید مَفاعیلُن مَفاعیلُن مَفاعیل و یا مَفاعیلُن مَفاعیلُن فَعولُن باشد.
اگر مصراع نخست را به قرائت کاملِ کلمه ی مبارکِ الله بخوانیم یعنی /allaah/ (اَل- لاه)، وزن دچار اشکال و هجای اضافی می شود. لذا باید به قصر خوانده شود یعنی /allah/ (اَل- لَه).

مصرعِ دوم اگر قرار باشد به عنوانِ جمله ای عربی خوانده شود و همان وزن یعنی مَفاعیلُن مَفاعیلُن فعولُن رعایت شود به ناچار باید این گونه خوانده شود: رجالُن قایِلُن صِدقِ الکلامِ (به دلیلِ عدم دسترسی به علامات رفع و نصب و جر و برای سهولتِ خواندنِ کلمات، تلفظشان به حروف نوشته شد). به نظر می رسد از حیث عربی دچار اشکال و مغلوط می شود.

همین مصراع (یعنی دوم) اگر به عنوان جمله ای فارسی خوانده شود (یعنی رجالِ قایلِ صدق الکلام)، به دلیلِ فارسی بودن و عدم جوازِ مکسور خواندنِ میم در کلام، یک هجا کم خواهد آورد یعنی خواهد شد: مَفاعیلُن مَفاعیلُن فعول.

اگر جمله ی بعدی یعنی "خدا رحمت کند بر جمله خواص" را به عنوان جمله ی نثر در نظر بگیریم ایرادی نخواهد داشت ولی اگر به عنوان مصرعی از همین شعر در نظر بگیریم به ناچار باید واو در خواص را مشدد بخوانیم (یعنی خدا رحمت کند بر جمله خَوّاص) تا وزنِ شعر درست شود. بدیهی است این خوانش اگر چه وزن را درست می کند اما غیر قابل قبول است.

مصراع چهارم هم (البته اگر واقعا منظور آن بوده باشد که این جمله هم به مثابه یک مصراع تلقی شود) در صورتی که طفیل به صورت طفیلی خوانده شود موزون به وزنِ مَفاعیلُن مَفاعیلُن فعولُن خواهد بود و الا فلا.
🌷

📚تصحیح و چاپ دیوان حافظ یکی از اقدامات ماندگار خلخالی بود




زعفر احدزاده، نویسنده کتاب «سیدعبدالرحیم خلخالی؛ بزرگمرد عرصه فرهنگ و ادب کشور»، گفت: استاد خلخالی دیوان حافظ را از روی قدیمی‌ترین دیوانی که گویا 35 سال بعد از وفات حافظ کتابت شده بود، در سال 1306 برای اولين بار در کشور تصحيح و چاپ کرد.👇
yun.ir/yx62bc
@ibnaibna