گفتگوهای تراثی

سلام و وقت بخیر.
به نظر بنده هم همین خوانش جاسبی وارانی می‌تواند صحیح باشد.
بنده قبرستان واران را از نزدیک دیده‌ام و چند عکس از سنگ‌های به نسبت قدیمی آنجا تهیه کرده‌ام که خدمتتان ارسال می‌شود، شاید جالب باشد.
با سپاس از خانم اسدی بزرگوار???

شبتون به خیر و سلام کارنامه منیر لاهوری را کسی داره و همچنین کتاب احزاب سیاسی محمد تقی بهار ملک الشعرا ؟

تصنیف بهار دلکش از تصنیف های دوره ی قاجاریه است، گروهی تصنیف را از درویش‌خان , شعر ملک‌الشعرای بهار می‌دانند و گروهی آن را به عارف نسبت می دهند. (نگاه کنید به توضیحات آلبوم عشق داند). همچنین ممکن است این تصنیف با همکاری این سه تن ساخته شده باشد.
در کتاب ردیف آوازی دوامی آورده شده: آهنگ از درویش‌خان و شعر از ملک الشعرا بهار است که در جشن مجلس شواری ملی به نفع حریق زدگان شهر آمل تخصیص داده شده در سال ۱۲۹۴ خورشیدی خوانده و اجرا گردیده.
در مجموع به لحاظ زبان شعر بهار دلکش به تصنیف های ملک الشعراء بهار شباهت بیشتری دارد.‌

۶ اجرا از تصنیف بهار دلکش

۱- تصنیف با صدای محمدرضا شجریان با تار محمدرضا لطفی، آلبوم عشق داند
۲. بهار دلکش با صدای رشید بهبودف
۳. بهار دلکش، پیانو تنها از جواد معروفی
۴. بهار دلکش با صدای عبدالله‌خان دوامی از مجموعه تصنیف‌های دوامی
۵. بهار دلکش با ساز و صدای سیدخلیل عالی‌نژاد
۶. آواز علیرضا قربانی با تار داریوش طلایی، آلبوم خوشنویسی صدا

از این تصنیف اجراهای دیگری از محمدرضا شجریان، ارشد طهماسبی، جلال ذوالفنون، دریا دادور، محسن کرامتی، وحید تاج و... موجود است.
‌‌

نوشته ای از ملک الشعراء بهار در معرفی لنین و افکار او، از سال 1324ش. زمانی که در کابینه قوام وزیر فرهنگ شد. متن را پایین ملاحظه فرمایید.

سلام جناب آقای دکتر مکارم. از لطف‌تان سپاسگزارم. البته با این دوایر و این قبیل بحث‌ها آشنا بودم؛ اما تابه‌حال اصطلاح تکسیر را در جایی ندیده بودم. ممنونم که با توضیح ارزشمندتان مسئله را روشن کردید. احیاناً منبعی سراغ دارید که در آن این اصطلاح توضیح داده شده باشد یا دست‌کم به نحوی واضح به کار برده شده باشد؟ باز هم سپاس.

@litera9
خاطرات و سفرنامه
موسیوب نیکتین
قنسول سابق روس در ایران
بامقدمه‌ای از استاد ملک الشعرا بهار
نام دیگر: ایرانی که من شناخته‌ام

۶۹ سال بی بهار
به احترام محمد تقی بهار و به احترام ایران

سال ۱۳۳۰ شاید سالی شگفت بود. در آن سال شماری از سرآمدان فرهنگ ایرانی از دست رفتند. فروردین ماه آن سال صادق هدایت مرگ را برگزیده بود. روز اول اردی بهشت زندگانی محمد تقی بهار به انجام رسید. سپس هم بزرگانی رفتند که دیگر کسی پدید نیامد تا بر جایشان نشیند.
غلام رضا رشید یاسمی استاد برجسته و تاریخ نویس، محمد علی داعی اسلام که فرهنگ نظام را در پنج مجلد نوشته بود، خانم و آقای گوستانیان دو هنرمند ارمنی تئاتر ایران، مفتون همدانی سخنسرا، حسن شهید نورایی دوست و همکار صادق هدایت؛ و نیز تنی چند از نامداران سترگ عرصه سیاست چون محمد تدین، فتح الله پاکروان.
دی ماه آن سال استاد محمد مشکات در مجلس ختم تدین در دانشگاه تهران گفت: من امسال را "سنه تناثرالنجوم" نامیده ام. اینان که رفتند ستارگانی بودند که دیگر طلوع نخواهند کرد.

اما اگر آنان همه ستارگان بودند، بهار خورشیدی بود که بر عرصات سیاست و ادب هر دو تابیده بود و بعید است که هنوز هم ادب پارسی مردی چنو داشته باشد. بهار مردی بود دلبسته ایران. حتی در دوره مریضی که در سویس بستری و از آب و هوای آن اقلیم نزه متنعم بود، "قصیده لزنیه" را به عشق ایران سرود که گواه ایران دوستی از سوز دل است.

چندی پیش از یکی خوشنویس زبده خواهش کردم که بیتی از فردوسی را در ستایش ایران تحریر کند. خواهش مرا با این عذر رد کرد که اگر برای ایران بنویسم دوستانم مرا ریشخند می کنند.

شصت و نه سال بی بهار گذشته تا بدان رسیده ایم که ایران ستایی مایه ریشخند شده است.
خطی که بر دامن صحرای ایران بر جا مانده و جای پای محمد تقی بهار و بقیه ایران دوستان است عزیز باد.

@litera9
دستنویسی از جنگ اشعار شعرای متقدم شامل فرخي سيستاني، عنصري، سوزني
ازرقي، امير معزي، منوچهري، قطران، ظهير فاریابی، که
ميرزا اسحق نیريزي ملقب بشمس المعالي آن را براي اسدالله ميرزا نايب الحكومه فارس گردآورده این جنگ بعدها به بدست علي محمد شريف الدوله و بعد به ملك الشعرا بهار
هديه شده است و در حاشيه صفحه ها يادداشت هاي مهم بهار بر اشعار قدما ديده ميشود. این جنگ که به نظر می‌رسد تک‌نسخه هم باشد در سال 1277ق به دست محمد کاظم متخلص به ناظم کتابت شده است. یکی از مهمترین دلایل اهمیت این جنگ در بر داشتن اشعار شعرایی مانند قطران، عنصری و منوچهری است که نسخ کهنی از دواوین آنها بر جای نمانده.

بهار و کسروی از هم منقلی تا درگیری:

کسروی در کتاب یکم آذر( چاپ1323_ ص58) برای توضیح شایعه تریاکی بودنش مینویسد که در دوران جوانی چندبار پای منقل تریاک نشسته و از جمله یکی از هم منقلی هایش "ملک الشعرای بهار" بوده. رابطه ملک الشعرا و کسروی جالب است چرا که در نامه کسروی به رضاشاه، کسروی مینویسد بهار یک عده اشرار را علیه او خریده بود که اگر نظمیه نبود کار را عملی میکردند. دشمنی بهار با کسروی را میتوان در هجویه ای که بهار در حق کسروی سروده است نیز دید در این هجویه بهار با تمسخر لهجه ترکی کسروی او را مانند "اعجمی ترکان" میداند که "قند پارسی" را به "گند پارسی" مبدل کرده است.

گفتنی است بهار گرایشات ضد ترکی و ضد عربی شدیدی داشت چنانکه حتی کسروی( که عمرش را وقف فارسی کرده بود) هم از نیش و کنایه ها و مسخره و متلکهای او در امان نمانده است.
@Turkkitabxanasi

فروکش کردن سیل با تربت امام حسین علیه‌السلام

❖از بیانات آیت‌الله‌العظمی شبیری زنجانی: 🔻

📝 زمان مرحوم آقای حاج شیخ عبدالکریم حائری [مؤسس حوزه علمیه] سیل عظیمی در قم آمد و جاهایی را خراب کرد. من خردسال بودم. صدای سیل وحشتناک بود. منزل ما در کوچه ارک بود و صدای خروش سیل می‌آمد. حاج آقای ما(مرحوم آیه الله حاج سید احمد) مرتّب سر کوچه می‌رفت که اگر سیل به آن طرف آمد، فوری به ما کمک کند که فرار کنیم.
بعد شنیدم که آقای حاج شیخ مقداری از تربت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام را به فرزندشان حاج آقا مرتضی داده بود که در آب بریزد و سیل فروکش کرده بود.
📚جرعه‌ای از دریا، ج۱، ص۵۴۴

💠 فروکش کردن سیل با تربت امام حسین علیه‌السلام

❖از بیانات آیت‌الله‌العظمی شبیری زنجانی: 🔻

📝 زمان مرحوم آقای حاج شیخ عبدالکریم حائری [مؤسس حوزه علمیه] سیل عظیمی در قم آمد و جاهایی را خراب کرد. من خردسال بودم. صدای سیل وحشتناک بود. منزل ما در کوچه ارک بود و صدای خروش سیل می‌آمد. حاج آقای ما مرتّب سر کوچه می‌رفت که اگر سیل به آن طرف آمد، فوری به ما کمک کند که فرار کنیم.

بعد شنیدم که آقای حاج شیخ مقداری از تربت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام را به فرزندشان حاج آقا مرتضی داده بود که در آب بریزد و سیل فروکش کرده بود.

📚جرعه‌ای از دریا، ج1، ص544

@shobeiryzanjnai

💠 فروکش کردن سیل با تربت امام حسین علیه‌السلام

❖از بیانات آیت‌الله‌العظمی شبیری زنجانی: 🔻

📝 زمان مرحوم آقای حاج شیخ عبدالکریم حائری [مؤسس حوزه علمیه] سیل عظیمی در قم آمد و جاهایی را خراب کرد. من خردسال بودم. صدای سیل وحشتناک بود. منزل ما در کوچه ارک بود و صدای خروش سیل می‌آمد. حاج آقای ما مرتّب سر کوچه می‌رفت که اگر سیل به آن طرف آمد، فوری به ما کمک کند که فرار کنیم.

بعد شنیدم که آقای حاج شیخ مقداری از تربت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام را به فرزندشان حاج آقا مرتضی داده بود که در آب بریزد و سیل فروکش کرده بود.

📚جرعه‌ای از دریا، ج1، ص544

@shobeiryzanjnai

سلام علیکم
با توجه به آنچه در بالای تصویر مرقوم شده (عکس مجلس ضیافت ملک التجار از ظهیر الاسلام تهرانی) و با توجه به علمای اصفهانیِ حاضر در تصویر، اینجا باید حیاط بیرونیِ انگورستانِ حاج محمد ابراهیم خان معروف به «ملک التجار» باشد که این بنا را به منظور برگزاری مراسم سوگواری و تعزیه در اصفهان بنا نهاد.
تاریخ وقفنامۀ این بنا 1341 قمری است (که علی القاعده باید همزمان با اتمام ساخت آن باشد). و از طرفی، یکی از افراد این تصویر، مرحوم آقا شیخ حبیب الله نائینی، متوفی 1348 قمری، و مدفون در تخت فولاد اصفهان است. (عبارت «متوفی 1348» در ذیل نام او تا نیمه پیداست.)
بنابراین، این عکس باید بین سال های 1341 تا 1348 قمری گرفته شده باشد.

✅ نسخه ای از تاریخ شمشیر خانی (تلخیص شاهنامه فردوسی به نثر) که در تملک ملک الشعرا محمدتقی بهار بوده، آن را تصحیح نموده و بر آن حواشی زده است👆. "خیلی غریب است که یک شعر درست و خالی از غلط در این کتاب نیست، حرره تقی"
با سپاس از آقای حافظیان💐

سلام و ادب.

آن قاعده دقیقا در همین موارد جاری است. دقت بفرمایید صحبت از اظهار معجزه برای خواص شیعیان نیست. صحبت از رفتن بر سر قبری در قبرستان در حضور مردم و زنده کردن او در ملأ عام است. وبینهما بون بعید.

کرامات متناسب با زمان ائمه را در صورت تواتر می پذیریم. اخبار از مغیبات و امثال آن قابل پذیرش است، اما دعا کردن بر سر قبر مرده و زنده شدن او و زندگی کردن دوباره به مدت 20 سال مثلا را باید صدها نفر نقل کرده باشند.

وقتی زنده شدن شیخ طبرسی در قبر با آن که نمرده بود و سکته کرده بود چندین قرن مورد نقل و شهرت است، اگر کسی با دعای امامی از قبر زنده می شد و زندگی می کرد و دوباره می مرد نباید شهرت می یافت؟

طبق آن قاعده که بزرگانی مثل علامه حلی آن را مطرح کرده اند آن نوع معجزات قابل پذیرش نیست. و نحن ابناء الدلیل. تنها با اثبات تواتر می توان مطلب را ثابت کرد.

یک بار دیگر قاعده عقلانی و بدیهی مزبور را ملاحظه بفرمایید:

اگر دواعی مردم در نقل مطلبی بسیار [باشد] و مع ذلک متواتر نشود، دلیل بر کذب ناقل آن خواهد بود؛ مثل آنکه مؤذنی از مناره بیفتد؛ خبر آن در شهر منتشر می ‏شود و اگر یک نفر خبر دهد [و بس‏] باید او را تکذیب کرد.

با احترام