#با_حسین_علیه_السلام 212
#اشعار_ناب 21
🔵⚪️ نوشتاری در مورد شاعرِ شعر: #او_میدوید_و_من_میدویدم..
👈🏼👈🏼 #عبدالجواد_جودی خراسانی شاعر و مرثیه‌سرای عهد ناصری است که در شعر به «جودی» تخلص می‌کرد و به اعتبار اینکه در دوران او، «میرزا» لقب عمومی شاعران بوده، میرزای جودی هم خوانده شده است از زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست.
👈همین قدر از او نوشته‌اند که از مردم عنبران (روستایی در سه کیلومتری طرقبه مشهد) بوده، در جوانی به مشهد رفته و دکان قنادی باز کرده و از همین طریق معیشت خود را تأمین می‌کرده است.
↩️ قنادی و خانه جودی محل آمدوشد مرثیه‌خوانانی بود که برای شنیدن سروده‌های او جمع می‌شدند و از او تقاضا می‌کردند تا سروده‌های تازه‌اش را در اختیار آنان بگذارد.
نقل کرده‌اند که او علاقه بسیاری به خاندان عصمت و طهارت(علیهم‌السلام) داشت،در حین خواندن مرثیه می‌گریست و مستمعان را نیز به گریستن دعوت می‌کرد.
مرثیه‌هایش در خراسان شهره بود و در جلسات اهل‌بیت (علیهم‌السلام) هیجان خاصی به پا می‌کرد. هرچند جودی در مرثیه‌سرایی شهره بود و مورد استقبال عموم مردم،
👈اما خواص و فضلا به شعر او تمایلی نداشتند و می‌گفتند که شهرت مرثیه‌سرایی جودی، مقام ادبی او را تحت‌الشعاع قرار داده است
❗️اما آنچه جودی را ماندگار و عاقبتش را ختم به هیئات و ذکر امام حسین (علیه السلام) کرد، همین اشک‌هایی بود که از مرثیه‌هایش جاری می‌شد✨
👤جودی با اینکه در روزگار خود در ردیف شاعران بزرگ بود، با قنادی روزگار می‌گذراند و برخلاف بسیاری از شاعران زمان خود، هرگز به مدح بزرگان و صاحب‌منصبان نپرداخت✋ از او دیوانی در حدود سه هزار بیت به دست رسیده که در بخشی از آن با عنوان👈«از مدینه تا مدینه» 👉وقایع حرکت سیدالشهدا (علیه‌السلام) با زبان شعر لحظه به لحظه به تصویر کشیده شده است.
🔎این بخش هر چند از منظر استنادات تاریخی، به زعم کارشناسان، ارزش چندانی ندارد، اما قدرت شاعر در توصیف کربلا را به مخاطب نشان می‌دهد
✅روایتی شعرگونه از تأثرآورترین صحنه‌های مصائب خونین🔻از این میان، مرثیه‌ای سوزناک که عموماً در پایان مراسم عزاداری امام حسین(علیه‌السلام) در هیئات خوانده می‌شود،در خاطر و ضمایر مردم ثبت شده است:
آن دم بریدم، از زندگی دل
کآمد به مسلخ، شمرِ سیه دل
او میدوید و من میدویدم
او سوی مقتل، من سوی قاتل
او می‌نشست و، من می‌نشستم
او روی سینه، من در مقابل
او می‌کشید و، من می‌کشیدم
او از کمر تیغ، من آه باطل
او می‌برید و، من می‌بریدم
او از حسین سر، من غیر از او دل
📖دیوان جودی، نخستین بار در (1299 ه. ق) به امر ناصرالدین‌شاه و به همت میرزا سعیدخان مؤتمن الملک در چاپخانه سنگی آستان قدس، به خط میرزا شفیع اعتماد التولیه چاپ شد.
📗جودی، مقدمه ساعدی
#وعجل_فرجهم_والعن_أعدائهم_أجمعین
🆔 @matalebe_nab_dar_menbar
#اشعار_ناب 21
🔵⚪️ نوشتاری در مورد شاعرِ شعر: #او_میدوید_و_من_میدویدم..
👈🏼👈🏼 #عبدالجواد_جودی خراسانی شاعر و مرثیه‌سرای عهد ناصری است که در شعر به «جودی» تخلص می‌کرد و به اعتبار اینکه در دوران او، «میرزا» لقب عمومی شاعران بوده، میرزای جودی هم خوانده شده است از زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست.
👈همین قدر از او نوشته‌اند که از مردم عنبران (روستایی در سه کیلومتری طرقبه مشهد) بوده، در جوانی به مشهد رفته و دکان قنادی باز کرده و از همین طریق معیشت خود را تأمین می‌کرده است.
↩️ قنادی و خانه جودی محل آمدوشد مرثیه‌خوانانی بود که برای شنیدن سروده‌های او جمع می‌شدند و از او تقاضا می‌کردند تا سروده‌های تازه‌اش را در اختیار آنان بگذارد.
نقل کرده‌اند که او علاقه بسیاری به خاندان عصمت و طهارت(علیهم‌السلام) داشت،در حین خواندن مرثیه می‌گریست و مستمعان را نیز به گریستن دعوت می‌کرد.
مرثیه‌هایش در خراسان شهره بود و در جلسات اهل‌بیت (علیهم‌السلام) هیجان خاصی به پا می‌کرد. هرچند جودی در مرثیه‌سرایی شهره بود و مورد استقبال عموم مردم،
👈اما خواص و فضلا به شعر او تمایلی نداشتند و می‌گفتند که شهرت مرثیه‌سرایی جودی، مقام ادبی او را تحت‌الشعاع قرار داده است
❗️اما آنچه جودی را ماندگار و عاقبتش را ختم به هیئات و ذکر امام حسین (علیه السلام) کرد، همین اشک‌هایی بود که از مرثیه‌هایش جاری می‌شد✨
👤جودی با اینکه در روزگار خود در ردیف شاعران بزرگ بود، با قنادی روزگار می‌گذراند و برخلاف بسیاری از شاعران زمان خود، هرگز به مدح بزرگان و صاحب‌منصبان نپرداخت✋ از او دیوانی در حدود سه هزار بیت به دست رسیده که در بخشی از آن با عنوان👈«از مدینه تا مدینه» 👉وقایع حرکت سیدالشهدا (علیه‌السلام) با زبان شعر لحظه به لحظه به تصویر کشیده شده است.
🔎این بخش هر چند از منظر استنادات تاریخی، به زعم کارشناسان، ارزش چندانی ندارد، اما قدرت شاعر در توصیف کربلا را به مخاطب نشان می‌دهد
✅روایتی شعرگونه از تأثرآورترین صحنه‌های مصائب خونین🔻از این میان، مرثیه‌ای سوزناک که عموماً در پایان مراسم عزاداری امام حسین(علیه‌السلام) در هیئات خوانده می‌شود،در خاطر و ضمایر مردم ثبت شده است:
آن دم بریدم، از زندگی دل
کآمد به مسلخ، شمرِ سیه دل
او میدوید و من میدویدم
او سوی مقتل، من سوی قاتل
او می‌نشست و، من می‌نشستم
او روی سینه، من در مقابل
او می‌کشید و، من می‌کشیدم
او از کمر تیغ، من آه باطل
او می‌برید و، من می‌بریدم
او از حسین سر، من غیر از او دل
📖دیوان جودی، نخستین بار در (1299 ه. ق) به امر ناصرالدین‌شاه و به همت میرزا سعیدخان مؤتمن الملک در چاپخانه سنگی آستان قدس، به خط میرزا شفیع اعتماد التولیه چاپ شد.
📗جودی، مقدمه ساعدی
#وعجل_فرجهم_والعن_أعدائهم_أجمعین
🆔 @matalebe_nab_dar_menbar
