🟥ادامه متن پست قبلی
🔶اما مسأله اینجاست که با پذیرش همین مقدمه هم، از نظر مخالفان تردید جدی وجود دارد که اولاً واکسنهای کرونا بتوانند مانند بسیاری از واکسن های کلاسیک قدیمی، تأثیر قطعی در پیشگیری از بیماری افراد داشته باشند، زیرا به وفور مشاهده می گردد که افراد واکسینه شده، همچنان به کرونا مبتلا می شوند و گاهی بستری می گردند، ثانیاً عوارض قطعی (به صورت افواهی از کادر درمان و به ویژه متخصصان مغز و اعصاب) شنیده می شود که شاید هنوز جمع بندی و مقاله نشده باشند، ولی کثرت بیان آنها نشانگر واقعی بودن آنهاست. نکته مهم این است که مخالفان واکسیناسیون اجباری، لزوماً از عامه مردم نیستند و بسیاری از کادر درمان و متخصصان مختلف پزشکی همچنان از دریافت واکسن اجتناب می کنند و بر دو تردید فوق، یعنی تأثیرگذاری عام و شامل واکسن و نیز شدت عوارضی که گاهی منجر به مرگ می شود، تأکید دارند. این مخالفان که شامل دسته قابل توجهی از فعالان رسانه ای و فرهنگی و حتی فعالان حوزه سلامت و غذا و دارو هستند، نکاتی هم درباره اقتصاد سیاسی واکسیناسیون بیان می کنند که از موضوع این نوشتار خارج است.
🔶بنابراین موضع دوگانه ای که سینگر به سادگی مدعی شده است، پوشالی است. هیچ دوگانه ای بر سر آزادی فرد در برابر مسؤولیت اجتماعی -حالا با تفسیر به غایت لیبرالیستی سینگر یا هر تفسیر دیگری- وجود ندارد. بلکه ادعا درباره نقض حقوق انسانها در انتخاب راه سلامت و درمان خود تأکید دارد و این تأکید مبتنی بر دیدگاههای عمدتاً سرکوب شده بسیاری از پزشکان یا فعالان سلامت است.
🔶در برابر این تردیدها، پاسخ دیگری هم می توان داد که شاید سینگر خود از سر تیزهوشی ترجیح داده است چنین پاسخی ندهد و به پاسخ ساده انگارانه فوق الذکر اکتفا کند. پاسخ جدید این است که هزینه فایده واکسن، اجباری کردن آن را توجیه می کند. به این معنا که تعداد افرادی که از مرگ با استفاده از واکسیناسیون نجات پیدا می کنند، فعلاً و با پژوهش های هنوز نیم-بند و تکمیل نشده فعلی، به نظر می رسد از تعداد افرادی که بر اثر عوارض واکسیناسیون فوت می کنند یا آسیب می بینند، خیلی بیشتر است. این پاسخ جدید و بیان نشده، فاشیستی است. به عبارت دیگری، این هزینه فایده را ما می توانیم درباره بسیاری از چیزهای دیگر بسط بدهیم. آیا بهتر نیست نوزادهایی را که بر اثر تحلیل ژنتیک حدس می زنیم از بین آنها کسی مانند هیتلر یا صدام ظهور کند، قتل عام کنیم تا سالها بعد از ظهور چنان جنایتکاری پیشگیری کرده باشیم؟ به فرض که مقدمات این دعاوی درست باشند که نگارنده درباره آنها هم تردید جدی دارد، مسأله اینجاست که چنین اجازه ای را، یعنی خطر کردن با سلامت فرد، بدون رضایت و آگاهی او، کسی به نهاد سیاست نداده است. نهاد سیاست حق چنین هزینه فایده ای را ندارد. احتمالاً صدام حسین هم وقتی انبوهی از شیعیان و معلولان را از عراق اخراج کرد و با یک دست لباس به مرزهای ایران گسیل کرد، چنین هزینه فایده ای کرده بود. هیتلر در ماجرای هولوکاست ادعایی هم شاید چنین فکر کرده بود. در واقع تنها جایی که می شود به مرزهای چنین تصمیمی نزدیک شد، میدان جنگ است. یعنی جایی که قاعده «اگر نکشی، می کشد»، وجود دارد. ولی به نظر می رسد در میدان جنگ هم فرماندهان با اخلاق، تصمیم گیری درباره انتخابهای پرخطر مانند عملیاتهای نفوذ خطرناک و یا انتحاری و... را از بین جنگویان «داوطلب» اجرا می کنند و این مراعات همان اصل مهم حفظ حق حیات و سلامت افراد بر اساس تشخیص افراد است. استفاده استعاری از جنگ و مبارزه و بسط آن به ماجرای کووید هم نوعی لفاظی و تهی کردن دست استدلال ورزی است.
🔶پس حتی اگر هزینه فایده هم بکنیم و درست محاسبه کرده باشیم و مثلاً عوامل تأثیرگذاری احتمالی در آینده را هم محاسبه پذیر و محاسبه کرده باشیم که بعید است بتوان در این مسأله چنین کرد، باز هم چنین حقی برای نهاد سیاست وجود ندارد که عده ای را در خطر مرگ و یا بیماریهای خطرناک قرار دهند تا عده بیشتری زنده بمانند. به ویژه که به نظر می رسد اجماعی از مدعیان وجود دارد مبنی بر این که واکسیناسیون، حداکثر «بخشی» از راه حل مبارزه با کروناست.
🔶نوع مواجهه ساده انگارانه و انتزاعی سینگر با مخالفان اجباری کردن واکسیناسیون که هر چند اقلیت هستند ولی اقلیت بزرگی را در سرتاسر جهان تشکیل می دهند و از ادله قابل توجهی با استناد به حقوق فردی انسان و مشاهدات از بیماری و واکسن برخوردار هستند، مواجهه ای است نه تنها انتزاعی و سست، بلکه اساساً منفعلانه و انسان را به یاد مواجهه های سفارشی جریانهای اصلی قدرت می اندازد. شاید بد نباشد فیلسوفان، در برخورد با مسائل روز، کمی انضمامی تر ببینند و انضمامی تر بیاندیشند و جلوتر از تصمیم های سیاسی بایستند.
#واکسن_کرونا #فریب_قرن
