🖌 تراژدی غربت و انزوای استاد نجیب مایل هروی 😔😔
استاد #نجیب_مایل_هروی حداقل در میان فارسی‌زبان به سبب خدماتی که به فرهنگ ادبی‌عرفانی ایران انجام داده، چهرۀ شناخته شده‌ای است و بی‌نیاز از معرفی. همین چندی قبل بود که کتابخانۀ ملی، پاسداشتی تدارک دیده بود و کتابی نیز این اواخر در تقدیر از مقام علمی ایشان در ایران به چاپ رسید. اما شاعر گفته است و سخنش اینجا خوب مصداق دارد که "سرشک از رخم پاک کردن چه حاصل/ تو کاری بکن کز دلم خون نیاید".
دو روز قبل شنیدم که حال استاد مساعد نیست؛ البته حال ایشان سالهاست که مساعد نیست. حداقل از روزی که از خراسان به تهران آمده، من کم و بیش در جریان احوال پریشان ایشان هستم. تنهایی و بیکاری و بیماری فرزند ناتوان و نامساعدی بخت و بسیار امور گفتنی و ناگفتنی دیگر، از جمله عواملی است که هر انسان جان سختی را به ستوه می‌آورد، چه رسد که آن شخص طبع لطیف و زودرنج استاد مایل هروی باشد. کسی که تمام هستیش را روی فرهنگ ایرانی اسلامی گذاشته و به همین دلیل از یار و دیار بریده ولی می‌بیند که همزبانان و همسلکانش به درد و دریغ‌های ایشان نه تنها بی‌توجهند که بسیاری از همین‌ها، خود، علت رنج و الم مضاعف ایشان می باشند.
القصه رفتم به دیدنش. شنیده و دیده بودم که استاد، در را بر روی خویش و بیگانه بسته و تمام منافذ و مجاری خانه را که بوی بیرونیان و آدمیزادگان را به مشامش برساند مسدود کرده. ولی با این وجود بعد از کلی اصرار و ابرام در را گشود. توصیف وضع پیرمرد برای من سخت است و اگر واقعیت را بخواهید از پرده پندار تعارف بیرون بیاییم، به هیچ چیزی شبیه‌تر از کارتن‌خوابهای تهرانی نیست. نوعی اضطراب و ترس بر وجودش مستولی است. نه حوصله پخت و پز دارد و نه دل و دماغ شستن و روفتن خانه. به قول معروف نه روی ستیز با زندگی و نه پای گریز از آن. به قول مولانا: بیش از این گر شرح گویم ابلهیست.
می‌دانم که شأن استاد مایل هروی و طبع بلند ایشان از تشریح این وضع به همین مقدار نیز آزرده است. آنچه گفته شد نیز به مسئولیت خودم بود.
با یکایک دوستانش تماس گرفتم هریک از گوشه‌ای فرا رفتند و انگار تهران امروز دمشق عصر شیخ سعدی است یا نه دور نرویم، دمشق همین رزوهاست که خشک‌سالی مهر و عاطفه در آن چنان است که ریشه‌های عشق و دوستی را خشکانده است و "کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را. نگه جز پیش پا را دید نتواند که سرما سخت سوزان است".
خلاصۀ کلام اینکه زندگی این روزهای استاد مایل هروی عبرت بزرگ تاریخ و فرهنگ ایرانی اسلامی است. باید به حال این پیرمرد فکری شود و الا تقدیر و تجلیل از ایشان، مضحکۀ بزرگ روزگار خواهد شد.
#محمدابراهیم_شریعتی 🌾🌾
@bagh_saeb
استاد #نجیب_مایل_هروی حداقل در میان فارسی‌زبان به سبب خدماتی که به فرهنگ ادبی‌عرفانی ایران انجام داده، چهرۀ شناخته شده‌ای است و بی‌نیاز از معرفی. همین چندی قبل بود که کتابخانۀ ملی، پاسداشتی تدارک دیده بود و کتابی نیز این اواخر در تقدیر از مقام علمی ایشان در ایران به چاپ رسید. اما شاعر گفته است و سخنش اینجا خوب مصداق دارد که "سرشک از رخم پاک کردن چه حاصل/ تو کاری بکن کز دلم خون نیاید".
دو روز قبل شنیدم که حال استاد مساعد نیست؛ البته حال ایشان سالهاست که مساعد نیست. حداقل از روزی که از خراسان به تهران آمده، من کم و بیش در جریان احوال پریشان ایشان هستم. تنهایی و بیکاری و بیماری فرزند ناتوان و نامساعدی بخت و بسیار امور گفتنی و ناگفتنی دیگر، از جمله عواملی است که هر انسان جان سختی را به ستوه می‌آورد، چه رسد که آن شخص طبع لطیف و زودرنج استاد مایل هروی باشد. کسی که تمام هستیش را روی فرهنگ ایرانی اسلامی گذاشته و به همین دلیل از یار و دیار بریده ولی می‌بیند که همزبانان و همسلکانش به درد و دریغ‌های ایشان نه تنها بی‌توجهند که بسیاری از همین‌ها، خود، علت رنج و الم مضاعف ایشان می باشند.
القصه رفتم به دیدنش. شنیده و دیده بودم که استاد، در را بر روی خویش و بیگانه بسته و تمام منافذ و مجاری خانه را که بوی بیرونیان و آدمیزادگان را به مشامش برساند مسدود کرده. ولی با این وجود بعد از کلی اصرار و ابرام در را گشود. توصیف وضع پیرمرد برای من سخت است و اگر واقعیت را بخواهید از پرده پندار تعارف بیرون بیاییم، به هیچ چیزی شبیه‌تر از کارتن‌خوابهای تهرانی نیست. نوعی اضطراب و ترس بر وجودش مستولی است. نه حوصله پخت و پز دارد و نه دل و دماغ شستن و روفتن خانه. به قول معروف نه روی ستیز با زندگی و نه پای گریز از آن. به قول مولانا: بیش از این گر شرح گویم ابلهیست.
می‌دانم که شأن استاد مایل هروی و طبع بلند ایشان از تشریح این وضع به همین مقدار نیز آزرده است. آنچه گفته شد نیز به مسئولیت خودم بود.
با یکایک دوستانش تماس گرفتم هریک از گوشه‌ای فرا رفتند و انگار تهران امروز دمشق عصر شیخ سعدی است یا نه دور نرویم، دمشق همین رزوهاست که خشک‌سالی مهر و عاطفه در آن چنان است که ریشه‌های عشق و دوستی را خشکانده است و "کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را. نگه جز پیش پا را دید نتواند که سرما سخت سوزان است".
خلاصۀ کلام اینکه زندگی این روزهای استاد مایل هروی عبرت بزرگ تاریخ و فرهنگ ایرانی اسلامی است. باید به حال این پیرمرد فکری شود و الا تقدیر و تجلیل از ایشان، مضحکۀ بزرگ روزگار خواهد شد.
#محمدابراهیم_شریعتی 🌾🌾
@bagh_saeb
