بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا ابا عبدالله

حکمت پیاده‏روی اربعین ( قسمت اول)
جامعۀ انسانی ما امروزه دچار مشکلات فراوانی است. فقر و فساد و فحشاء همه جا را فرا گرفته است. ‏قتل و غارت و جنایت شیوع پیدا کرده است. روحیۀ مادی‏گرایی و دنیامداری بر بسیاری از افراد حاکم ‏گشته است. بسیاری از انسان‏ها به دنبال منافع مادی خود هستند و برای رسیدن به لذت‏ها و خوشی‏های ‏خود، دست به هر عمل غیر اخلاقی و ناپسند می‏زنند. دروغ و ریا و فریب‏کاری برای بسیاری از افراد ‏قبحش را از دست داده است. بسیاری از گناهان، دیگر زشتی سابق را ندارند و برخی از آن‏ها ارزش هم ‏پیدا کرده‏اند! ظلم و تبعیض و بی‏عدالتی در سطوح مختلف اجتماع به وضوح مشاهده می‏شود. آه و نالۀ ‏مظلومان و بیچارگان بلند است و فریادشان به جایی نمی‏رسد. اخلاقی زیستن برای بسیاری از افراد مانند ‏رؤیایی دست‏نایافتنی شده است. خدایی شدن و برای خدا کار کردن در میان خیلی از انسان‏ها رنگ باخته ‏است. گو این‏که امیدها برای اصلاح بشر نیز به ناامیدی گراییده است و جوامع بشری با این وضعیت‏های ‏نابسامان خو گرفته‏اند و آن را به عنوان مقتضای زندگی انسانی پذیرفته‏اند!‏
در این میان، تنها امیدی که باقی می‏ماند امید به حکومت خدا بر روی زمین است. تاریخ بشر گواه بر ‏این مدعا است که اگر انسان به خود واگذاشته شود، نمی‏تواند اوضاع خود را سر و سامان بخشد. هر ‏گره‏ای که بخواهد بگشاید، گره‏های دیگری را ایجاد می‏کند و هر زخمی که بخواهد التیام بخشد، زخم‏های ‏دیگری را تولید می‏کند. تنها با حکومت خدا است که بشر می‏تواند روی صلح و صفا و صمیمیت و ‏عدالت را ببیند و زندگی آرام و خدایی را تجربه کند. اما باید توجه داشت که خدا شیوۀ ادارۀ زندگی ‏انسان‏ها در این دنیا را منوط به اراده و انتخاب خودشان کرده است. اگر آن‏ها بخواهند بدون در نظر ‏گرفتن خدا و صرفاً برای اهداف دنیوی‏شان زندگی کنند، خدا هم مسیر را برای آن‏ها باز می‏گذارد. خداوند ‏حکیم در قرآن کریم به صراحت اعلام می‏کند که کسانی که طالب زندگی دنیوی و زیور و زینت‏های آن ‏هستند، ما به طورکامل نتایج تلاش‏شان را در این دنیا به آن‏ها می‏دهیم و کم نمی‏گذاریم (هود: 15)، گرچه ‏دیگر در آخرت بهره‏ای نخواهند داشت (شوری: 20)؛ در مقابل، اگر کسانی بهرۀ آخرت را ترجیح دهند، ‏دست آن‏ها را نیز می‏گیریم و بر بهره‏اشان می‏افزاییم (شوری: 20).‏
در نتیجه، اگر خواهان حکومت خدا بر روی زمین باشیم، باید آن را انتخاب کنیم و به آن رأی دهیم؛ ‏نه صرفاً به زبان، بلکه باید در عمل نشان دهیم که پذیرای این حکومت هستیم و آماده‏ایم برای رسیدن به ‏حکومت توحیدی، از مال و جان خود هزینه کنیم. باید ببینیم خلیفه و جانشین بر حق خدا بر روی زمین ‏چه کسی است و با او پیمانی محکم ببندیم و تا نهایت بر سر عهد خود با او باقی بمانیم. باید در عمل ‏نشان دهیم که در این دنیای وانفساه که کسان زیادی به دنبال مطامع مادی و حیوانی خود هستند، ما ‏حاضریم به عشق سرپرستی و ولایت او، از خانه و دیار خود هجرت کنیم، از کار و زندگی خود دست ‏بکشیم، سختی‏ها و خستگی‏های سفر را با جان و دل بخریم، از هر بذل و بخششی در این راه با روی ‏گشاده استقبال کنیم و با تمام وجودمان رسیدن به او را آرزو کنیم، تا آن‏گاه که در حرم امن او قرار گیریم ‏و بر محور ولایت او حلقه زنیم. باید تجمعی توحیدی و ولایی برپاکنیم و با هم ندای «لبیک ای ولیّ خدا» ‏را سر دهیم. ‏
#کانال_رسمی_پژوهشکده_فلسفه_وکلام


@philtheo
www.phil.theo.isca.ac.ir

حکمت پیاده‏روی اربعین ( قسمت دوم)
از میان روزها و ماه‏های سال، اربعین بیشترین مناسبت برای برگزاری این تجمع و اعلام وفاداری و ‏بیعت را دارد. اربعین یادآور بزرگ‏ترین عبرت تاریخ است. اربعین نشانِ به خاک رفتن بهترین برگزیدگان ‏خدا به جهت انتخاب نادرست آدمیان است و یادآور مردمی است که دنیا و زینت‏های دنیا را بر خدا و ‏حکومت ولیّ خدا ترجیح دادند و ارزش‏های الهی را زیر خاک مدفون کردند. اربعین نشان می‏دهد که اگر ‏تعدادِ پذیرندگان حکومت الهی کم و ناچیز باشد، زمینه برای این حکومت فراهم نمی‏شود و جانشین و ‏ولیّ خدا از میان مردم رخت برمی‏بندد. و اگر قرار است بازگشتی صورت پذیرد، باید در همین اربعین ‏اتفاق بیفتد. اگر بناست به حکومت خدا رأی دهیم و آمادگی خود را برای پذیرش سرپرستی ولیّ خدا ‏اعلام کنیم، باید از همین اربعین شروع شود. اربعین زمان بازگشت است، بازگشت به سوی خدا و ولیّ ‏خدا. ‏
در اربعین است که نشان می‏دهیم که اگر مردمانی فرومایه و پست با دنیاپرستی خود امام خود را و ‏حجت خدا را زیر خاک کردند، ما از آن‏ها بیزاری می‏جوییم و بر همان خاک مطهر گرد هم می‏آییم و ‏برای بازگشت به سوی ولیّ خدا و حمایت از آرمان‏های او هم‏قسم می‏شویم. در اربعین است که از ‏دشمنان خدا و دشمنان ولیّ خدا برائت می‏جوییم. اربعین نماد طرفداری ما از آرمان‏های الهی بر روی ‏زمین است. اربعین نماد بازگشت به خوبی‏ها و بیزاری از بدی‏ها است. در اربعین نفرت خود را از هر ظلم ‏و بی‏عدالتی و دنیاپرستی نشان می‏دهیم و اشتیاق خود را به عدالت و صلح و آرامش ابراز می‏کنیم. در ‏اربعین به حکومت عدل‏گستر امامی رأی می‏دهیم که از نسل شهید کربلا است. در اربعین با شهید کربلا، ‏حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‏ السلام) پیمان می‏بندیم که این‏بار دعوت ما از فرزندش مهدی (عجل الله ‏تعالی فرجه) برای برپایی حکومت عدل الهی دعوتی جانانه است و برای نشان دادن صدق این دعوت، ‏راهی طولانی را با پای پیاده طی می‏کنیم، از جان و مال خود مایه می‏گذاریم، به هم‏نوعان خود خدمت ‏می‏کنیم، صلح و صفا و صمیمیت و اتحاد و همدلی را در کنار یک‏دیگر تمرین می‏کنیم، از اختلافات و ‏دورنگی‏ها دست می‏کشیم، گناهان و خطاهای اخلاقی را کنار می‏گذاریم، خوبی‏ها و زیبایی‏ها را تمرین ‏می‏کنیم و نشان می‏دهیم که نه تنها به زبان که در عمل راه حق و حقیقت را برگزیده‏ایم. ‏
برای برپایی حکومت عدل الهی و بازگشت ولیّ خدا به جمع ما، باید نحوّۀ زیستن در حکومت ‏ولایی را تمرین کنیم. معمولاً برای موفقیت در انجام هر کاری قبل از شروع آن کار، تمرینی صورت ‏می‏گیرد و نمایشی برپا می‏شود. زندگی در حکومت مهدوی هم تمرین می‏خواهد؛ به ویژه در دورانی که ‏خودگرایی‏ها و هواپرستی‏ها تشدید شده است. اربعین ظرفیت عظیمی را برای این تمرین در خود نهفته ‏دارد. هر کس از هرگوشه‏ای از جهان که عشق خدا را در سر دارد، با هر رنگ و تیره و طایفه‏ای و با هر ‏مقام و موقعیتی به این جمع وارد می‏شود؛ نگاه به اختلافات و تفرقه‏ها و دودستگی‏ها کنار گذاشته می‏شود ‏و جای خود را به مهر و عطوفت و همدلی و هم‏زیستی مسالمت‏آمیز با یک‏دیگر می‏دهد؛ همۀ عشق‏ها و ‏محبت‏ها سمت و سویی واحد می‏گیرد؛ چشم‏ها به یک‏سو دوخته می‏شود و قدم‏ها به یک سو روانه ‏می‏گردد؛ دست‏ها در دست یک‏دیگر قرار می‏گیرند و کمک‏ها و ایثارها و از خودگذشتگی‏ها تمرین ‏می‏گردند. هر کس که از خودخواهی‏ها و خودپرستی‏های دنیای خود خسته شده است، نیاز به زمان و ‏مکانی دارد که هرچند برای مدتی کوتاه خود را از همۀ قید و بندهای خودساخته رها کند و عشق و محبت ‏به خدا و خلق خدا را تمرین کند. بهترین زمان برای این‏کار اربعین و بهترین مکان کربلا است. ‏

#کانال_رسمی_پژوهشکده_فلسفه_وکلام


@philtheo
www.phil.theo.isca.ac.ir

حکمت پیاده‏روی اربعین ( قسمت سوم)
علاوه بر این‏ها، اخلاق اربعین دو سویه دارد و تحقق‏بخش اخلاق «أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُم‏» ‏است. این اخلاق هم عشق و محبت به خدا و اولیای خدا را تقویت می‏کند و هم برائت و بیزاری از ‏دشمنان آن‌‏ها را. هم محبت و همدلی را در بین دوستان خدا تقویت می‏کند و هم روحیۀ شجاعت و ‏شهامت آن‏ها را در برابر دشمن بالا می‏برد. اربعین ضمن آن‏که از دوستان خدا حزب واحد می‏سازد، صف ‏آن‏ها را از افراد ظالم و دنیاپرست جدا می‏سازد. از این روست که در روایات، زیارت اربعین یکی از ‏علامات مؤمن دانسته شده است. پیاده‏روی اربعین نمایش اقتدار خداپرستان و ولایت‏مداران است و از این ‏رو، هرچه گسترده‏تر برگزار شود، به آرمان‏های خود نزدیک‏تر شده است. ‏
آرمان اربعین برپایی حکومت عدل خدا بر روی زمین به دست حجت خدا است. آرمان اربعین ‏زنده‏نگهداشتن خوبی‏ها و زیبایی‏ها و مبارزه با بدی‏ها و کجی‏ها است. آرمان اربعین دوری از هواپرستی و ‏افتادن در مسیر خداپرستی است. آرمان اربعین تشکیل حزب واحد خدا و تجمع بر حلقۀ ولایت حجت ‏خدا است. و در یک کلام، آرمان اربعین رسیدن به خدا است؛ و برای رسیدن به خدا درنگ جایز نیست و ‏باید برخاست. باید توشه را برگرفت و حرکت را آغاز کرد. و البته برای تحقق آرمان‏های اربعین، ‏پیاده‏روی اربعین قدم اول است و قدم‏های بعدی را باید در طول سال با زنده‏نگهداشتن اخلاق اربعین ‏برداشت. ‏
#کانال_رسمی_پژوهشکده_فلسفه_وکلام


@philtheo
www.phil.theo.isca.ac.ir

حکمت پیاده‏روی اربعین ( قسمت چهارم)
اگر هر سال این تجربۀ همدلی و ایثار و از خود گذشتگی را از سر بگذرانیم و شیرینی آن را حس ‏کنیم و در طول سال خاطرۀ خوش آن را بازگو کنیم، کم‏کم جان و دل ما با خوبی‏ها و زیبایی‏ها انس ‏می‏گیرد و مقاومت ما در برابر بدی‏ها افزایش می‏یابد و می‏توانیم اخلاق اربعین را در طول سال گسترش ‏دهیم. اخلاق اربعین شاخصه‏های ممتازی دارد که هر کس در جمع اربعین قرار گیرد، آن‏ها را درمی‏یابد و ‏شیرینی آن را حس می‏کند. ‏
اخلاق اربعین اخلاق توحیدی است که همۀ توجهات را به سوی خدا می‏برد و دنیاگرایی را تضعیف ‏می‏کند. از سوی دیگر، اخلاق ولایی است که همگان را بر محور ولایت ولیّ خدا جمع می‏کند. همچنین، ‏روحیۀ هم‏گرایی و همدلی را تقویت می‏کند ودل‏های بندگان خدا را به یک‏دیگر نزدیک می‏سازد و از ‏آن‏ها حزب واحد می‏سازد. این حزب واحد اخلاق انتظار را تمرین می‏کند و اشتیاق به حکومت حضرت ‏مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را در عمل به منصه ظهور می‏رساند. گردهمایی اربعین انسان‏ها را ‏به فطرت پاک الهی خود بازمی‏گرداند و با این بازگشت، زمینه را برای رجعت خوبان عالم فراهم می‏کند. ‏بنابر این، اخلاق اربعین اخلاق انتظار و اخلاق رجعت است.‏

#کانال_رسمی_پژوهشکده_فلسفه_وکلام


@philtheo
www.phil.theo.isca.ac.ir

عضو هیات علمی پژوهشکده فلسفه و کلام مطرح کرد:

✅تحول در علم کلام، مقدمه تحول در علوم انسانی است.

✍️حوزه/ عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، تحول در علم کلام را مقدمه و پیش نیاز تحول در علوم انسانی دانست.

حجت الاسلام و المسلمین محمد تقی سبحانی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه» ابراز داشت: چنانچه به تحرکات علمی آغازین در جهان اسلام به درستی دقت کنیم، متوجه می شویم که با دو دانش مواجه می‌شویم که اتفاقاً با همین ها هم کلیه نیازهای معرفتیِ اسلامی پوشش داده می شده است یعنی فقه و کلام.

وی افزود: آنچه مسلم است این که در سده های نخست اسلامی و در مواجهه با نحله ها و مشرب های فکری و اندیشه ای گوناگون نیاز به علمی وجود داشته که بتواند از دین اسلام و آموزه ها و معارف ارایه شده از سوی آن به خوبی دفاع کند و در اینجا اهمیت و ضرورت کلام مشخص می شود چرا که این دانش کلام است که می‌تواند عهده‌دار این مسئولیت سترگ باشد و در این راستا به نقش آفرینی فعال بپردازد.

عضو انجمن کلام اسلامی حوزه علمیه قم ادامه داد: از این رو ما معتقدیم که اساساً بدون تحول در کلام نمی توان نسبت به تحول در علوم انسانی اُمید داشت؛ البته در عرصه علم کلام و حتی فقه، از آغاز تغییرات و تحولات بسیاری رخ داده به طوری که در حال حاضر با تغییر دامنه‌ای از علم کلام روبرو هستیم که تشخیص آن از فلسفه و عرفان و علوم دیگر دشوار است و این آشفتگی در روش‌شناختی و قلمروشناختی یکی از بحران های جدی روزگار ماست.

وی با اشاره به این که منظور ما از علم کلام، دانشی است که درباره معارف اعتقادی صحبت می کند و نه مباحث عملی ، گفت: نباید از یاد ببریم که این دانش با چهار موج تحولی تا به امروز مواجه بوده که شامل موج تعامل با تفکر اعتزال، موج تعامل با تفکر فلسفی و اشعری‌گری، موج تعامل با تفکر عرفانی و باطن‌گرایی و در نهایت موج تعامل با تفکر مدرن و اندیشه جدید می شود.

وی افزود: با این حال علم کلام و متکلمین موظف هستند که بنیادهای معرفتی را در شرایط بحرانی مورد بازشناسی قرار داده و از کیان و هویت اسلام حراست کنند.

حجت الاسلام و المسلمین سبحانی بیان داشت: دفاع از معارف و عقائد، سبب نامگذاری این علم به کلام شده به این خاطر که دفاع از دین با تکلم و مناظره با مخاطبان و مخالفان صورت می گیرد؛ البته دفاع به معنای عام کلمه، مراحل مختلفی چون توضیح، تنظیم آموزه ها، اثبات آموزه ها، پاسخگویی به شبهات و رد مکاتب و دیدگاه های گوناگونی که در مقابل دین هستند را شامل می شود که بحث درباره هر کدام محال فراخی را می طلبد.

وی اضافه کرد: اجمالاً این که بخش قابل توجهی از میراث کلام ما ، ناخوانده رها شده و یا خوانش علمی پیدا نکرده و لذا ما به شدت در مقطع کنونی نیاز به نوفهمی در این باره داریم.

عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در خاتمه گفت: از دیگر سو ، متکلمان می بایست به سمت نوسازی منطق مواجهه کلام با پرسشهای عصر حاضر حرکت کنند ، چرا که ابزارهای دفاع روزبه‌روز جدید می‌شوند و بالاخره هم این که عالمان علم کلام نقش چارچوب‌سازی برای دانشهای اسلامی را برعهده دارند و باید به این رسالت تاریخی خود نیز به درستی عمل کنند.

#کانال_رسمی_پژوهشکده_فلسفه_وکلام
🆔 @philtheo