ترجمه قصیده سینیه بحتری
📚 کتابخانه جامع 📚
Y_1360Forwarded From قناة ?المكتبة العربية الإلكترونية?
کانال کتابخانه تخصصی علوم قرآن و حدیث
Quran_and_Hadith_specialized_libForwarded From قناة ?المكتبة العربية الإلكترونية?
کانال کتابخانه تخصصی علوم قرآن و حدیث
Quran_and_Hadith_specialized_lib
اطلب كتابك📚PDF
KKKTBمحتاج كتاب عن الشاعر ابو بكر يحيى بن مجبر "بحتري الاندلس"
مستخدم مجهول
با سلام
دوستان بزرگوار آیا از این شاعر (محمدطاهر عطار هروی ) اطلاعاتی دارند ؟
واین بیت که در معنی شعر بحتری هست را چگونه قرائت می فرمایند آخر بیت معلوم نیست
باسپاس
???
دوستان بزرگوار آیا از این شاعر (محمدطاهر عطار هروی ) اطلاعاتی دارند ؟
واین بیت که در معنی شعر بحتری هست را چگونه قرائت می فرمایند آخر بیت معلوم نیست
باسپاس
???
آدرس جدید litera999@
@litera9
ایوان مدائن از دیدگاه دو شاعر نامی تازی و پارسی: بحتری و خاقانی
تحقیق و شرح: دکتر سید امیر محمود انوار
ناشر:انتشارات دانشگاه تهران-1386
http://drseyedamirmahmoudanvar.com/Bookfile/ivanmadaen.pdf
ایوان مدائن از دیدگاه دو شاعر نامی تازی و پارسی: بحتری و خاقانی
تحقیق و شرح: دکتر سید امیر محمود انوار
ناشر:انتشارات دانشگاه تهران-1386
http://drseyedamirmahmoudanvar.com/Bookfile/ivanmadaen.pdf
جستاری در اسناد کهن
asnade_kohanایوان کسری و قصیده سینیه بحتری شاعر عرب دوران متوکل عباسی
یکی از قصاید شیوا و استوار بحتری قصیده‌ای است که در آن ایوان مدائن، عظمت دولت ساسانی و جود و کرم ایرانیان در حق اعراب را توصیف کرده است. مطلع این قصیده پنجاه‌و شش بیتی چنین است.
صُنتُ نَفسی عَمّا یَدَنِّسُ نَفسی وَ تَرفَّعتُ عن جَدا کُلِّ جِبس
از مضمون سینیه چنین برمی‌آید که بحتری از سرنوشت مرگ و فنای انسان در عالم وجود سخن می‌گوید. او برای رهایی یافتن از دردها و رنج‌های خود روی به سوی مدائن می‌آورد. همچنین کار روزگار غدار حیله‌گر برعکس می‌داند، زیرا فرومایگان را سروری می‌دهد و از نیکان و کریمان رو می‌گرداند و به آن‌ها پشت می‌نماید. بحتری در ابتدای قصیده، خود را چون مبارزی سرسخت معرفی می‌کند که در برابر روزگار کم‌فروش با او می‌جنگد و با او دست و پنجه نرم می‌کند و در ادامه به یاد می‌آورد که بین او و پسرعمویش اختلافی پیش می‌آید و او از پسرعمویش جفا می‌بیند و عزم سفر می‌کند و مرکب خود را به سوی کاخ سغید در مدائن می‌راند تا اندکی از اندوه زندگی‌اش بکاهد. اما از سوی دیگر چون به مدائن می‌رسد و مرکز حکومت عظیم ساسانیان را ویران می‌یابد به یاد عظمت بربادرفته آنان می‌افتد و غمگین تر می‌شود.
بحتری در ضمن وصف، قدرت سازندگان آن را ستوده، زیرا این کاخ سر به فلک کشیده با چنان انسان‌هایی بلند گشته و بالا رفته است. بحتری قدرت کاخ‌نشینان را بیان می‌کند و می‌گوید اینان سرزمینی وسیع را زیر تسلط خود داشتند. بعد از پرداختن به وصف کاخ، عظمت و شکوه گذشته بناهای ساسانیان را به خاطر می‌آورد و می‌گوید:
افسوس که از آن کاخ، امروز جز خرابه‌هایی باقی نیست. ولی اگر می‌گوییم خرابه گمان نبرند که اینجا بیابان‌های بی‌آب‌وعلف و خشک بوده است. بی‌شک در اینجا زمانی تمدنی درخشان و کهن که به بهترین وجه ساخته و پرداخته شده، متمرکز بوده است.
شاعر بار دیگر به گورستان حمله می‌برد و آن را مقصر خرابی کاخ می‌داند و می‌گوید اینجا زمانی جایگاه شادی و سرور بود و اکنون دست روزگار آن را به جایگاه حزن و اندوه مبدل کرده است. حال چرا این ویرانه‌ها باقی مانده است و از چه خبر می‌دهد؟ به‌جا مانده است تا تو را از عجایب یک ملت بزرگ و با عظمت و شوکت خبر دهد و بگوید که این گفته‌‌ها حقیقت دارد.
او به میدان خیره می‌شود و مرگ را می‌نگرد که به پا ایستاده است و سواران دلاور را در کام خود فرومی‌کشد. در این هنگام شاعر می‌خواهد بی‌باکی و کاردانی پادشاه ساسانی را بیان کند، از این‌رو می‌گوید:
در حالیکه مرگ برپای ایستاده و در کمین است و دلاوران و سواران را با داس اجل درو می‌کند و با شدت ادامه دارد، انوشیروان را می‌نگرم که صف‌های سواران را زیر درفش کاویان رهبری می‌کند و او را در لباسی سبز، سوار بر اسبی نارنجی‌رنگ، خرامان می‌بینم.
«فغان ز دست ستم‌های گنبد دوار که نیکبختی این ایوان را به بدبختی تبدیل کرده، لیک با شهامت و قدرت با تحمل بار سنگین روزگار، شکیبایی پیشه ساخته است».
«آری اگر جامه این کاخ باعظمت ژنده گردیده و جامه‌های دیبا و حریر از برش به غارت رفته، او را ننگ و عاری نیست.»
«کنگره‌هایش از قله‌های دو کوه رِضویٰ و قدس بلندتر است».
ایوان به قدری زیبا و عجیب بنا شده است که بحتری را در شناخت سازنده آن به شک می‌اندازد: «آیا این ایوان را آدمیان برای پریان بنا کرده‌اند یا ساخت دست پریان است تا آدمیان در آن بیارامند و بیاسایند!»
اما بعد از کمی فکر می‌گوید: «بی‌شک ساخت دست پادشاهان است و سازنده آن هم در میان پادشاهان گمنام نبوده است.»
در ادامه می‌گوید:
ای عجب این قصر باشکوه زمانی برای شادی بنا شده بود و اکنون باید به خرابه‌های آن گریست. پس شایسته است که به یادش سرشک غم از دیدگان ببارم و با اشک‌های خود از آن یاد کنم و این تنها کاری است که از دست من برمی‌آید. بر آن‌ها اشک می‌ریزم و حال آنکه سازندگان آن‌ها از نژاد و دودمان من نیستند و این خانه من نیست. فقط از این‌رو به آن عشق می‌ورزم که از سوی بانیان آن بر خاندانم نعمت‌ها و بخشش‌ها رفته است و آنان نهال نیکویی خود را در میان خاندان من کاشتند و آبیاری کردند. با سواران جنگی زره‌پوش پادشاهی ما را نیرو بخشیدند و ضد اریاط حبشی به پاخاستند. بلی آنان شریف و بزرگ‌زاده بودند و من هم عاشق اشرافم از هر طبقه‌ای که باشند.
یکی از قصاید شیوا و استوار بحتری قصیده‌ای است که در آن ایوان مدائن، عظمت دولت ساسانی و جود و کرم ایرانیان در حق اعراب را توصیف کرده است. مطلع این قصیده پنجاه‌و شش بیتی چنین است.
صُنتُ نَفسی عَمّا یَدَنِّسُ نَفسی وَ تَرفَّعتُ عن جَدا کُلِّ جِبس
از مضمون سینیه چنین برمی‌آید که بحتری از سرنوشت مرگ و فنای انسان در عالم وجود سخن می‌گوید. او برای رهایی یافتن از دردها و رنج‌های خود روی به سوی مدائن می‌آورد. همچنین کار روزگار غدار حیله‌گر برعکس می‌داند، زیرا فرومایگان را سروری می‌دهد و از نیکان و کریمان رو می‌گرداند و به آن‌ها پشت می‌نماید. بحتری در ابتدای قصیده، خود را چون مبارزی سرسخت معرفی می‌کند که در برابر روزگار کم‌فروش با او می‌جنگد و با او دست و پنجه نرم می‌کند و در ادامه به یاد می‌آورد که بین او و پسرعمویش اختلافی پیش می‌آید و او از پسرعمویش جفا می‌بیند و عزم سفر می‌کند و مرکب خود را به سوی کاخ سغید در مدائن می‌راند تا اندکی از اندوه زندگی‌اش بکاهد. اما از سوی دیگر چون به مدائن می‌رسد و مرکز حکومت عظیم ساسانیان را ویران می‌یابد به یاد عظمت بربادرفته آنان می‌افتد و غمگین تر می‌شود.
بحتری در ضمن وصف، قدرت سازندگان آن را ستوده، زیرا این کاخ سر به فلک کشیده با چنان انسان‌هایی بلند گشته و بالا رفته است. بحتری قدرت کاخ‌نشینان را بیان می‌کند و می‌گوید اینان سرزمینی وسیع را زیر تسلط خود داشتند. بعد از پرداختن به وصف کاخ، عظمت و شکوه گذشته بناهای ساسانیان را به خاطر می‌آورد و می‌گوید:
افسوس که از آن کاخ، امروز جز خرابه‌هایی باقی نیست. ولی اگر می‌گوییم خرابه گمان نبرند که اینجا بیابان‌های بی‌آب‌وعلف و خشک بوده است. بی‌شک در اینجا زمانی تمدنی درخشان و کهن که به بهترین وجه ساخته و پرداخته شده، متمرکز بوده است.
شاعر بار دیگر به گورستان حمله می‌برد و آن را مقصر خرابی کاخ می‌داند و می‌گوید اینجا زمانی جایگاه شادی و سرور بود و اکنون دست روزگار آن را به جایگاه حزن و اندوه مبدل کرده است. حال چرا این ویرانه‌ها باقی مانده است و از چه خبر می‌دهد؟ به‌جا مانده است تا تو را از عجایب یک ملت بزرگ و با عظمت و شوکت خبر دهد و بگوید که این گفته‌‌ها حقیقت دارد.
او به میدان خیره می‌شود و مرگ را می‌نگرد که به پا ایستاده است و سواران دلاور را در کام خود فرومی‌کشد. در این هنگام شاعر می‌خواهد بی‌باکی و کاردانی پادشاه ساسانی را بیان کند، از این‌رو می‌گوید:
در حالیکه مرگ برپای ایستاده و در کمین است و دلاوران و سواران را با داس اجل درو می‌کند و با شدت ادامه دارد، انوشیروان را می‌نگرم که صف‌های سواران را زیر درفش کاویان رهبری می‌کند و او را در لباسی سبز، سوار بر اسبی نارنجی‌رنگ، خرامان می‌بینم.
«فغان ز دست ستم‌های گنبد دوار که نیکبختی این ایوان را به بدبختی تبدیل کرده، لیک با شهامت و قدرت با تحمل بار سنگین روزگار، شکیبایی پیشه ساخته است».
«آری اگر جامه این کاخ باعظمت ژنده گردیده و جامه‌های دیبا و حریر از برش به غارت رفته، او را ننگ و عاری نیست.»
«کنگره‌هایش از قله‌های دو کوه رِضویٰ و قدس بلندتر است».
ایوان به قدری زیبا و عجیب بنا شده است که بحتری را در شناخت سازنده آن به شک می‌اندازد: «آیا این ایوان را آدمیان برای پریان بنا کرده‌اند یا ساخت دست پریان است تا آدمیان در آن بیارامند و بیاسایند!»
اما بعد از کمی فکر می‌گوید: «بی‌شک ساخت دست پادشاهان است و سازنده آن هم در میان پادشاهان گمنام نبوده است.»
در ادامه می‌گوید:
ای عجب این قصر باشکوه زمانی برای شادی بنا شده بود و اکنون باید به خرابه‌های آن گریست. پس شایسته است که به یادش سرشک غم از دیدگان ببارم و با اشک‌های خود از آن یاد کنم و این تنها کاری است که از دست من برمی‌آید. بر آن‌ها اشک می‌ریزم و حال آنکه سازندگان آن‌ها از نژاد و دودمان من نیستند و این خانه من نیست. فقط از این‌رو به آن عشق می‌ورزم که از سوی بانیان آن بر خاندانم نعمت‌ها و بخشش‌ها رفته است و آنان نهال نیکویی خود را در میان خاندان من کاشتند و آبیاری کردند. با سواران جنگی زره‌پوش پادشاهی ما را نیرو بخشیدند و ضد اریاط حبشی به پاخاستند. بلی آنان شریف و بزرگ‌زاده بودند و من هم عاشق اشرافم از هر طبقه‌ای که باشند.
کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران
UT_Central_Library#تقویم_فرهنگی امروز، ۱۳ آذر ۱۳۹۷
۶ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۹۱، سید امیرمحمود انوار ـ پژوهشگر و استاد دانشگاه در ادبیات و عرفان ـ درگذشت.
سید محمود انوار در سال ۱۳۲۴ در تهران زاده شد. از کودکی نزد پدرش تحصیل علوم را آغاز کرد و ادبیات عربی، ادبیات فارسی و کتب علومِ صرف، نحو و بلاغت به ویژه کتاب‌های سیوطی، مُغنی و مطوّل و منطق و اصول فقه و حکمت را آموخت. در پانزده‌سالگی در محضر عبدالحمید بدیع‌الزمانی کردستانی در «مؤسسه‌ی دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه تهران» حضور یافت و نزد وی متون گوناگون لغوی، نظم و نثر و صرف و نحو عربی را فراگرفت. در مدت تحصیل دانشجوی ممتاز وی بود تا این‌که در بیست و پنج سالگی از رساله‌ی دکتری خود با راهنمایی بدیع‌الزمانی و با نمره‌ی بسیار عالی دفاع کرد. از بیست و یک سالگی در محضر درس حکمت و عرفان الهی قمشه‌ای حاضر شد و حدود ۱۰ سال متون فلسفه چون منظومه‌ی حاج ملاهادی سبزواری و متون عرفانی چون شرح نابلسی و بورینی بر دیوان ابن فارض مصری و تفاسیر عرفانی چون تفسیر محیی‌الدین عربی را به همراه علوم دیگر مانند عروض و بیان فراگرفت.
استاد دکتر سید محمود انوار چند سالی هم نزد علمای دیگر حوزه چون آیت‌الله فقیهی و علامه گیلانی، سیوطی و مطوّل را آموخت. از مهم‌ترین تألیفات او کتاب «ایوان مدائن از دیدگاه بُحتُری و خاقانی و شرح قصیده‌ی سینیه‌ی بحتری» است. وی در «کتاب سعدی و مُتنبّی و داوری میان دو شاعر پارسی و تازی» دامنه‌ی تحقیقات و اطلاعات خود را در مقایسه‌ی این دو شاعر مهم نشان داده است.
دکتر سید محمود انوار در ۱۳ آذر ۱۳۹۱ در ۶۷سالگی درگذشت و در قطعه‌ی نام‌آوران بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
@UT_Central_Library
بازنویسی و تنظیم: #آرش_امجدی
۶ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۹۱، سید امیرمحمود انوار ـ پژوهشگر و استاد دانشگاه در ادبیات و عرفان ـ درگذشت.
سید محمود انوار در سال ۱۳۲۴ در تهران زاده شد. از کودکی نزد پدرش تحصیل علوم را آغاز کرد و ادبیات عربی، ادبیات فارسی و کتب علومِ صرف، نحو و بلاغت به ویژه کتاب‌های سیوطی، مُغنی و مطوّل و منطق و اصول فقه و حکمت را آموخت. در پانزده‌سالگی در محضر عبدالحمید بدیع‌الزمانی کردستانی در «مؤسسه‌ی دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه تهران» حضور یافت و نزد وی متون گوناگون لغوی، نظم و نثر و صرف و نحو عربی را فراگرفت. در مدت تحصیل دانشجوی ممتاز وی بود تا این‌که در بیست و پنج سالگی از رساله‌ی دکتری خود با راهنمایی بدیع‌الزمانی و با نمره‌ی بسیار عالی دفاع کرد. از بیست و یک سالگی در محضر درس حکمت و عرفان الهی قمشه‌ای حاضر شد و حدود ۱۰ سال متون فلسفه چون منظومه‌ی حاج ملاهادی سبزواری و متون عرفانی چون شرح نابلسی و بورینی بر دیوان ابن فارض مصری و تفاسیر عرفانی چون تفسیر محیی‌الدین عربی را به همراه علوم دیگر مانند عروض و بیان فراگرفت.
استاد دکتر سید محمود انوار چند سالی هم نزد علمای دیگر حوزه چون آیت‌الله فقیهی و علامه گیلانی، سیوطی و مطوّل را آموخت. از مهم‌ترین تألیفات او کتاب «ایوان مدائن از دیدگاه بُحتُری و خاقانی و شرح قصیده‌ی سینیه‌ی بحتری» است. وی در «کتاب سعدی و مُتنبّی و داوری میان دو شاعر پارسی و تازی» دامنه‌ی تحقیقات و اطلاعات خود را در مقایسه‌ی این دو شاعر مهم نشان داده است.
دکتر سید محمود انوار در ۱۳ آذر ۱۳۹۱ در ۶۷سالگی درگذشت و در قطعه‌ی نام‌آوران بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
@UT_Central_Library
بازنویسی و تنظیم: #آرش_امجدی
کتابخانه امام حسین عليه السلام
عنوان پایان نامه
تجلی واقعه کربلا و قیام امام حسین (ع) در شعر شعرای مسیحی - ریمون قسیس - جوزف هاشم- کعدی ۳۰۰بیت
نام دانشجو
امین عزیزی
اساتید راهنما
محمد دزفولی
رشته ی تحصیلی
زبان و ادبیات عرب
مقطع تحصیلی
کارشناسی ارشد ناپیوسته
چکیده
دانلود فایل چکیده
ارادت به خاندان پیامبر[علیهم السلام] و خصوصاً حضرت اباعبدالله [علیه السلام] ، محدود به مرزهای دینی و مذهبی نمی شود و چه بسا مسیحیانی که بسیار پر سوز و گدازتر از برخی شاعران شیعی، به مصائب امام حسین[علیه السلام] و خانواده آن حضرت پرداخته اند و واقعه ی کربلا را با آتش درونی خود به تصویر کشیده اند. «جوزف هاشم» و «میشال سلیم کعدی» به عنوان دو تن از شعرای مورد بحث، بارها بر محتوم بودن سرنوشت امام حسین[علیه السلام] و آگاهی آن حضرت از نتیجه ی قیام کربلاتاکید ورزیده و تصریح کرده اند که این امر، دلیلی بر حقانیت امام حسین[علیه السلام] و مصمم بودن آن حضرت در قیام بر حقشان می باشد. «ریمون قسیس» نیز به عنوان فردی که در تمامی آثار و اشعارش، بر تاریخ و وقایع تاریخی اهتمام جدی دارد، با تأسی از سبک بحتری و با ادبیاتی فاخر، به توصیف مظلومیت امام حسین[علیه السلام] و فاجعه ی کربلا پرداخته و با تمرکز بر ابعاد تاریخی این فاجعه، تلاش نموده است تا سوگنامه ای تاریخی ارائه نماید.
تجلی واقعه کربلا و قیام امام حسین (ع) در شعر شعرای مسیحی - ریمون قسیس - جوزف هاشم- کعدی ۳۰۰بیت
نام دانشجو
امین عزیزی
اساتید راهنما
محمد دزفولی
رشته ی تحصیلی
زبان و ادبیات عرب
مقطع تحصیلی
کارشناسی ارشد ناپیوسته
چکیده
دانلود فایل چکیده
ارادت به خاندان پیامبر[علیهم السلام] و خصوصاً حضرت اباعبدالله [علیه السلام] ، محدود به مرزهای دینی و مذهبی نمی شود و چه بسا مسیحیانی که بسیار پر سوز و گدازتر از برخی شاعران شیعی، به مصائب امام حسین[علیه السلام] و خانواده آن حضرت پرداخته اند و واقعه ی کربلا را با آتش درونی خود به تصویر کشیده اند. «جوزف هاشم» و «میشال سلیم کعدی» به عنوان دو تن از شعرای مورد بحث، بارها بر محتوم بودن سرنوشت امام حسین[علیه السلام] و آگاهی آن حضرت از نتیجه ی قیام کربلاتاکید ورزیده و تصریح کرده اند که این امر، دلیلی بر حقانیت امام حسین[علیه السلام] و مصمم بودن آن حضرت در قیام بر حقشان می باشد. «ریمون قسیس» نیز به عنوان فردی که در تمامی آثار و اشعارش، بر تاریخ و وقایع تاریخی اهتمام جدی دارد، با تأسی از سبک بحتری و با ادبیاتی فاخر، به توصیف مظلومیت امام حسین[علیه السلام] و فاجعه ی کربلا پرداخته و با تمرکز بر ابعاد تاریخی این فاجعه، تلاش نموده است تا سوگنامه ای تاریخی ارائه نماید.
آدرس جدید litera999@
@litera9
ابوالطیب احمد بن حسین بن حسن (متنبی) پسر مردی سقا بود و در ۳۰۳هجری/ ۹۱۵میلادی در محله کنده‌ی کوفه زاده شد. هنگامی که قرمطیان در۳۱۲هجری/ ۹۲۵میلادی کوفه را تسخیر کردند - خانواده او در منطقه صحرایی و بدوی سماوه انزوا گزیدند. در آنجا زود با تعالیم قرمطیان آشنا شد. در آغاز ۳۱۵هجری/۹۲۷میلادی به کوفه بازگشت و نخستین مدیحه‌های خود را به تقلید از سروده‌های ابوتمام و بحتری سرود. پس از تسخیر دیگر بار کوفه به دست قرمطیان ۳۱۵هجری / ۹۲۷میلادی همراه پدرش به بغداد رفت و در آنجا به استماع روایات لغویان معروف پرداخت و مدیحه سرای یکی از علویان توانگر اهل کوفه شد. میان۳۱۸هجری / ۹۳۰ میلادی و ۳۲۱هجری / ۹۳۳میلادی با پدرش به گشت و گذار در شام و گاه کسب معیشت از مدیحه سرایی پرداخت. در اواخر ۳۲۱هجری/۹۳۳میلادی که به تبلیغ عقاید قرمطی و فعالیت در میان بدویان شام پرداخت ( لقب متنبی " مدعی نبوت " او احتمالا از همین جاست) گرفتار شد و به مدت دو سال تا۳۲۴هجری / ۹۳۶میلادی در خمس مبحوث بود. پس از چند سال زندگی بی سرو سامان و مدیحه‌سرایی برای امیران شام و اهالی توانگر شهرها - در مقام شاعر دربار سیف الدوله و وقایع نگار لشکرکشی‌های او قالب نظم به اوج فعالیت هنری خود رسید. اشعار معروف به سیفیات ثمره‌ی شعری این سالهاست. منش تند و خشن و کامیابی او دشمنانی برایش آفرید. از جمله گروهی به رهبری همتایش ابوفراس که او را وادار کردند در۳۴۶هجری / ۹۵۷میلادی به دمشق و سپس به مصر نزد کافور اخشیدی بگریزد. در ۳۵۰هجری / ۹۶۲ میلادی به سوی کوفه و بغداد روی آورد. سپس به نزد ابن عمید، وزیر آل بویه، در ارجان فارس و در تابستان ۳۵۴هجری / ۹۶۵میلادی به نزد عضدالدوله در شیراز رفت. پس از اقامتی کوتاه ، آنجا را ترک گفت و در راه بازگشت به بغداد در رمضان ۳۵۴هجری /دسپتامبر ۹۶۵میلادی به دست راهزنان کشته شد. شمار بزرگ شرح‌های دیوان او تاییدی ست بر ارج‌گذاری به هنر شاعری او که خود در شعر عربی و شعر فارسی در دوره‌های بعد تاثیری در خور توجه گذاشته است.
آثاری در شرح احوال او:
کتاب اخبار المتنبی از ابوالفتح عثمان بن عیسی بن منصور بلطی نحوی۵۹۹هجری/کتاب اخبار المتنبی از یاقوت رومی۶۲۶هجری/الصبح المنبی عن حیثیه المتنبی از یوسف بدیعی و...
شارحان دیوان او: وحید سعد بن محمد بن علی بن حسن ازدی بغدادی/ابوالفتح عثمان بن جنی/ ابوالحسن علی بن عبدالعزیز قاضی جرجانی/ابوعبدالله محمدبن جعفر قزاز/ابوالمظفر هروی/ ابوعبدالله محمدبن علی بن ابراهیم خوارزمی هراسی/ ابوالقاسم ابراهیم بن محمد افلیلی/ابوالعلاء معری/ابوالحسن علی بن اسماعیل بن سیده/ ابوالحسن محمد بن عبدالله بن حمدان دلفی عجلی/ ابوالحسن علی بن احمد واحدی /ابوالحسین عبدالله بن احمدبن حسین شاماتی/ابوحکیم عبدالله بن ابراهیم بن عبدالله خبری/ سلیمان بن عبدالله بن فتی حلوانی نهروانی/ یحیی بن علی خطیب تبریزی/ابوالقاسم علی بن جعفر بن قطاع ابوالفرج عبدالقاهر بن عبدالله نحوی واواء حلبی/ابوعلی حسین بن عبدالله صقلی مغربی/ عیسی بن عبدالعزیز جزولی/ابوالفوارس مرهف بن اسامه بن مرشد بن منقذ کنانی کلبی/ ابوالیمن تاج الدین زید بن حسن بن زید کندی بغدادی/ ابوالبقاء عبدالله بن حسین عکبری/مبارک بن احمد ابن مستوفی اربلی/ابوعلی مظفر بن فضل بن یحیی حسینی بن حاجب الدار/ابوالعباس عزالدین احمد بن علی بن معقل حمصی ازدی/ کمال الدین عبدالرحمن بن ابراهیم عتائقی/ابوالنصر سلمه بن حسین و...
دیوان آن شاعر بزرگ را که بیشترین حضور را در بین شاعران عرب - در متون نظم و نثر فارسی دارد به همراه تعدادی از شروح دیوان به همراهان عزیز تقدیم می‌کنیم.
ابوالطیب احمد بن حسین بن حسن (متنبی) پسر مردی سقا بود و در ۳۰۳هجری/ ۹۱۵میلادی در محله کنده‌ی کوفه زاده شد. هنگامی که قرمطیان در۳۱۲هجری/ ۹۲۵میلادی کوفه را تسخیر کردند - خانواده او در منطقه صحرایی و بدوی سماوه انزوا گزیدند. در آنجا زود با تعالیم قرمطیان آشنا شد. در آغاز ۳۱۵هجری/۹۲۷میلادی به کوفه بازگشت و نخستین مدیحه‌های خود را به تقلید از سروده‌های ابوتمام و بحتری سرود. پس از تسخیر دیگر بار کوفه به دست قرمطیان ۳۱۵هجری / ۹۲۷میلادی همراه پدرش به بغداد رفت و در آنجا به استماع روایات لغویان معروف پرداخت و مدیحه سرای یکی از علویان توانگر اهل کوفه شد. میان۳۱۸هجری / ۹۳۰ میلادی و ۳۲۱هجری / ۹۳۳میلادی با پدرش به گشت و گذار در شام و گاه کسب معیشت از مدیحه سرایی پرداخت. در اواخر ۳۲۱هجری/۹۳۳میلادی که به تبلیغ عقاید قرمطی و فعالیت در میان بدویان شام پرداخت ( لقب متنبی " مدعی نبوت " او احتمالا از همین جاست) گرفتار شد و به مدت دو سال تا۳۲۴هجری / ۹۳۶میلادی در خمس مبحوث بود. پس از چند سال زندگی بی سرو سامان و مدیحه‌سرایی برای امیران شام و اهالی توانگر شهرها - در مقام شاعر دربار سیف الدوله و وقایع نگار لشکرکشی‌های او قالب نظم به اوج فعالیت هنری خود رسید. اشعار معروف به سیفیات ثمره‌ی شعری این سالهاست. منش تند و خشن و کامیابی او دشمنانی برایش آفرید. از جمله گروهی به رهبری همتایش ابوفراس که او را وادار کردند در۳۴۶هجری / ۹۵۷میلادی به دمشق و سپس به مصر نزد کافور اخشیدی بگریزد. در ۳۵۰هجری / ۹۶۲ میلادی به سوی کوفه و بغداد روی آورد. سپس به نزد ابن عمید، وزیر آل بویه، در ارجان فارس و در تابستان ۳۵۴هجری / ۹۶۵میلادی به نزد عضدالدوله در شیراز رفت. پس از اقامتی کوتاه ، آنجا را ترک گفت و در راه بازگشت به بغداد در رمضان ۳۵۴هجری /دسپتامبر ۹۶۵میلادی به دست راهزنان کشته شد. شمار بزرگ شرح‌های دیوان او تاییدی ست بر ارج‌گذاری به هنر شاعری او که خود در شعر عربی و شعر فارسی در دوره‌های بعد تاثیری در خور توجه گذاشته است.
آثاری در شرح احوال او:
کتاب اخبار المتنبی از ابوالفتح عثمان بن عیسی بن منصور بلطی نحوی۵۹۹هجری/کتاب اخبار المتنبی از یاقوت رومی۶۲۶هجری/الصبح المنبی عن حیثیه المتنبی از یوسف بدیعی و...
شارحان دیوان او: وحید سعد بن محمد بن علی بن حسن ازدی بغدادی/ابوالفتح عثمان بن جنی/ ابوالحسن علی بن عبدالعزیز قاضی جرجانی/ابوعبدالله محمدبن جعفر قزاز/ابوالمظفر هروی/ ابوعبدالله محمدبن علی بن ابراهیم خوارزمی هراسی/ ابوالقاسم ابراهیم بن محمد افلیلی/ابوالعلاء معری/ابوالحسن علی بن اسماعیل بن سیده/ ابوالحسن محمد بن عبدالله بن حمدان دلفی عجلی/ ابوالحسن علی بن احمد واحدی /ابوالحسین عبدالله بن احمدبن حسین شاماتی/ابوحکیم عبدالله بن ابراهیم بن عبدالله خبری/ سلیمان بن عبدالله بن فتی حلوانی نهروانی/ یحیی بن علی خطیب تبریزی/ابوالقاسم علی بن جعفر بن قطاع ابوالفرج عبدالقاهر بن عبدالله نحوی واواء حلبی/ابوعلی حسین بن عبدالله صقلی مغربی/ عیسی بن عبدالعزیز جزولی/ابوالفوارس مرهف بن اسامه بن مرشد بن منقذ کنانی کلبی/ ابوالیمن تاج الدین زید بن حسن بن زید کندی بغدادی/ ابوالبقاء عبدالله بن حسین عکبری/مبارک بن احمد ابن مستوفی اربلی/ابوعلی مظفر بن فضل بن یحیی حسینی بن حاجب الدار/ابوالعباس عزالدین احمد بن علی بن معقل حمصی ازدی/ کمال الدین عبدالرحمن بن ابراهیم عتائقی/ابوالنصر سلمه بن حسین و...
دیوان آن شاعر بزرگ را که بیشترین حضور را در بین شاعران عرب - در متون نظم و نثر فارسی دارد به همراه تعدادی از شروح دیوان به همراهان عزیز تقدیم می‌کنیم.
الكتب والمواضيع والآراء فيها لا تعبر عن رأي الموقع
تنبيه: جميع المحتويات والكتب في هذا الموقع جمعت من القنوات والمجموعات بواسطة بوتات في تطبيق تلغرام (برنامج Telegram) تلقائيا، فإذا شاهدت مادة مخالفة للعرف أو لقوانين النشر وحقوق المؤلفين فالرجاء إرسال المادة عبر هذا الإيميل حتى يحذف فورا:
alkhazanah.com@gmail.com
Disclaimer
All contents and books on this website are collected from Telegram channels and groups by bots automatically. if you detect a post that is culturally inappropriate or violates publishing law or copyright, please send the permanent link of the post to the email below so the message will be deleted immediately:
alkhazanah.com@gmail.com