الحجة

حضرت زهرا چگونه اسوه‌ای است؟
معصومین اسوه‌هایی برای زندگی مادی و معنوی ما هستند، اسوه‌هایی که در حوزه اخلاق و فقه میراثی را برای ما به یادگار گذاشته اند و ما با پیروی از آنان، به رنگ آنان در می آییم. بنابرین تلاش برای از دسترس خارج کردن معصومین، در سایه عبارات غلوآمیز، کمترین نتیجه‌اش دور کردن آنان از درون زندگی ما انسانهاست که نیازمند یک الگوی منطقی و معقول و طبیعی در زندگی هستیم. اگر جز این باشد، بحث پیروی و الگوی گیری و تأکیدی که قرآن در باره رسول خداوند دارد که «ولکم فی رسول الله اسوة حسنة» معنای جدی نخواهد داشت.
بنابرین باید در زندگی فاطمه زهرا (س) درنگریست و به دنبال یک الگو بود. آن حضرت با همه قداست و قدسیتی که دارد و از چهار زن برتر عالم یعنی مریم، آسیه، خدیجه و فاطمه است، و از ایشان به عنوان «سیدة نساءالعالمین» یاد شده است، اما مثل همه زنان زندگی می کند و در چارچوب اخلاقیات دینی و آموزه های قرآن و آنچه از میراث پدر گرفته گذران عمر می‌کند.
در اینجا به چند نمونه از مواردی که از سیره آن حضرت در منابع معتبر نقل شده است، به مناسبت ولادت آن بانوی عزیز تقدیم می کنیم:
* کلینی از منابع خود نقل کرده است که امام صادق علیه السلام فرمود: علی علیه السلام شبیه ترین مردم در روش و سیره به رسول الله بود. خودش نان و روغن می‌خورد، اما به مردم نان و گوشت می‌خوراند. آن حضرت فرمود: علی علیه السلام آب می آورد، هیزم تهیه می‌کرد و فاطمه سلام الله علیها گندم یا جو را آرد کرده، خمیر می نمود و نان می‌پخت. امام صادق افزود: فاطمه زهرا (س) از زیباترین زنان بود، چنان که گویی دو گونه اش، بمانند دو گل است. درود خداوند بر او و بر پدرش و شوهر و فرزندان طاهرش باد. (کافی: 8 / 165).
* از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام نقل شده است که فرمود: فاطمه چنان بود که وقتی دعا می‌کرد، برای زنان و مردان مؤمن دعا می‌کرد، اما برای خود دعایی نمی کرد. از آن حضرت پرسیدند که چرا برای مردم دعا می‌کند، اما برای خودش خیر. فرمود: الجار ثم الدار. اول همسایه پس از آن اهل خانه. (وسائل الشیعه: 7 / 113).
* ابن فهد حلی گوید: روایت شده است که گریه و زاری ابراهیم تا حد یک میل شنیده می شد آنچنان که خداوند در قرآن او را با این سخن خود ستایش کرده است که «ان ابراهیم لحلیم أوّاه». در وقت نماز صدایی از او شنیده می شد که مانند جوشیدن آب در ظرف بود. همین صدایی بود که از سینه رسول الله هم شنیده می شد. و فاطمه از ترس خدای متعال در نمازش، نفسش به شمارش می افتاد. (مستدرک الوسائل: 4/100).
* یکی از بهترین شب های سال، شب 23 رمضان است. آنچنان که سول خدا فرش و رختخواب خویش را در دهه آخر رمضان جمع می کرد و اهل خانه را در شب 23 بیدار می کرد، به صورت های خواب آلود آب می زد، چنان که فاطمه زهرا (س) ‌نیز همه اهل خانه را از خواب بیدار کرده، آنها را با کم کردن غذا بیدار نگاه می داشت و از میانه روز تمهید کار می کرد و می فرمود: کسی که از خیر این شب بی نصب بماند، محروم است. (مستدرک: 7/470).
* شیخ صدوق با سند خود از زید بن علی بن الحسین از پدرانش از فاطمه زهرا (س) روایت کرده است که شندیم که رسول خدا فرمود: در روز جمعه ساعتی است که هر مرد مسلمانی که در آن ساعت خیری از خداوند بخواهد، خداوند نصیب او خواهد کرد. عرض کردم: آن چه ساعتی است؟ فرمود: زمانی است که نیمی از خورشیده غروب کرده است. پس از آن حضرت فاطمه به غلام خود می فرمود تا روی بام برود و هرگاه نصف خورشید غروب کرد او را آگاه کند تا در آن لحظه دعا کند. (بحار:‌ 86 ص 269).
*یکی از عادات حضرت زهرا (س) رفتن به مزار شهدا بود. این سنت را تا آخر عمر رعایت می کرد چنان صدوق در کتاب شریف من لایحضره الفقیه نقل کرده است.
* راوندی از سلمان فارسی نقل کرده است:‌فاطمه زهرا نشسته بود و آسیاب دستی برابرش بود، جو را آرد می کرد و دسته آن خونی شده بود، حسین هم در گوشه ای از خانه گریه می کرد. عرض کردم: فضه این کارها را انجام می دهد. فاطمه گفت: رسول خدا به من توصیه کرده است که یک روز فضه و روز دیگر من کارها را انجام دهم. دیروز روز او بوده است. (خرائج: 1/530). (ادامه دارد)
@jafarian1964

در کتاب أسرار آل محمد صلوات الله و سلام الله علیهم (ترجمه آقای انصاری، ص 334) آمده است:
هنگامى كه ابو بكر مى‏خواست فدك را از دست فاطمه عليها السّلام خارج كند در حالى كه در دست او بود آن حضرت به آنها فرمود: «آيا در دست من نبود و وكيل من در آن نبود و در زمان حيات پيامبر صلى اللَّه عليه و آله غلّه آن را نخورده بودم»؟ گفتند: بلى.
فرمود: «پس چرا در مورد چيزى كه در دست من است از من دليل و شاهد مى‏خواهيد»؟
گفتند: چون غنيمت مسلمانان است، اگر شاهد آوردى به تو مى‏دهيم و گر نه امضا نمى‏كنيم!
فاطمه عليها السّلام- در حالى كه مردم در اطراف آن دو نفر مى‏شنيدند- فرمود: «مى‏خواهيد كارى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله كرده رد كنيد و در باره ما بخصوص حكمى جارى كنيد كه در باره ساير مسلمين انجام نداده‏ايد؟ اى مردم، بشنويد آنچه اين دو مرتكب مى‏شوند. چه نظر مى‏دهيد اگر من اموالى را كه در دست مسلمين است ادّعا كنم، آيا از من شاهد مى‏خواهيد يا از آنها»؟ گفتند: البته از تو مى‏خواهيم.
فرمود: حال اگر همه مسلمانان، آنچه در دست من است ادّعا كنند از آنها شاهد مى‏خواهيد يا از من؟
عمر غضبناك شد و گفت: اين غنيمتى است براى مسلمين و زمين آنها است، و آن در دست فاطمه است و محصول آن را مى‏خورد. اگر شاهدى بر ادعاى خود آورد كه پيامبر از بين مسلمين اين غنيمت و حقّشان را به فاطمه بخشيده در اين باره تجديد نظر مى‏كنيم.
حضرت زهرا عليها السّلام فرمود: مرا بس است! اى مردم شما را بخدا قسم مى‏دهم، آيا از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نشنيديد كه مى‏فرمود: «دخترم فاطمه سيّده زنان اهل بهشت است»؟
گفتند: آرى بخدا قسم اين را از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شنيديم.
فرمود: «آيا سيده زنان اهل بهشت ادّعاى باطل مى‏كند و آنچه حقّش نيست مى‏گيرد؟ اگر چهار نفر بر عليه من به فحشا شهادت دهند يا دو نفر به سرقت شهادت دهند، آيا سخن آنان را بر عليه من تصديق مى‏كنيد»؟
در اينجا ابو بكر ساكت شد،
ولى عمر گفت: آرى، و بر تو حدّ جارى مى‏كنيم!!!
فرمود: دروغ گفتى و لئامت (پَستی) خود را ثابت كردى، مگر آنكه اقرار كنى بر دين محمد صلى اللَّه عليه و آله نيستى. كسى كه شهادتى را بر عليه سيده زنان اهل بهشت قبول مى‏كند يا حدّى را بر او جارى مى‏نمايد ملعون است و به آنچه خدا بر محمّد صلى اللَّه عليه و آله نازل كرده كافر است، زيرا كسانى كه خداوند همه بديها را از آنان برده و آنان را پاك گردانيده شهادتى بر عليه‏شان روا نيست، چون از هر بدى معصوم‏اند و از هر فحشائى پاك شده‏اند. اى عمر، در باره اهل اين آيه (آيه تطهير) به من خبر ده، اگر قومى بر عليه آنان يا يكى از ايشان نسبت شرك يا كفر يا فحشا دهد آيا مسلمانان از ايشان برائت مى‏جويند و بر آنها حدّ جارى مى‏كنند؟
عمر گفت: آرى، آنان با ساير مردم در اين باره يكى هستند.
فرمود: «دروغ گفتى و كافر شدى، آنها با ساير مردم در اين باره يكى نيستند، زيرا خداوند آنان را معصوم قرار داده و در باره عصمت و طهارت آنان آيه نازل كرده و همه بدى‏ها را از ايشان برده است. پس هر كس بر عليه آنان مطلبى را تصديق كند خدا و رسولش را تكذيب نموده است».
ابو بكر گفت: اى عمر، تو را قسم مى‏دهم كه ساكت باشى!

سلمان فارسی صلوات الله و سلام الله علیه نقل می کند:
وقتى على عليه السّلام خوار كردن مردم و ترك يارى او را، و متحدشدنشان با ابو بكر و اطاعت و تعظيمشان نسبت به او را ديد، خانه‏نشينى اختيار كرد.
عمر به ابو بكر گفت: چه مانعى دارى كه سراغ على بفرستى تا بيعت كند، چرا كه كسى جز او و اين چهار نفر باقى نمانده مگر آنكه بيعت كرده‏اند.
ابو بكر در ميان آن دو نرمخوتر و سازشكارتر و زرنگ‏تر و دورانديش‏تر بود، و ديگرى (عمر) تندخوتر و غليظتر و خشن‏تر بود. ابو بكر گفت: چه كسى را سراغ او بفرستيم؟
عمر گفت: قنفذ را مى‏فرستيم. او مردى تندخو و غليظ و خشن و از آزادشدگان است (یعنی چیزی نمیفهمد، شعورش پائین است) و نيز از طايفه بنى عدى بن كعب است‏.
ابو بكر، قنفذ را نزد امير المؤمنين عليه السّلام فرستاد و عده‏اى كمك نيز به همراهش قرار داد.
او آمد تا در خانه حضرت و اجازه ورود خواست، ولى حضرت به آنان اجازه نداد.
اصحابِ قنفذ به نزد ابو بكر و عمر برگشتند در حالى كه آنان در مسجد نشسته بودند و مردم اطراف آن دو بودند و گفتند: به ما اجازه داده نشد.
عمر گفت: برويد، اگر به شما اجازه داد وارد شويد و گر نه بدون اجازه وارد شويد.
آنها آمدند و اجازه خواستند.
حضرت زهرا عليها السّلام فرمود: «به شما اجازه نمى‏دهم بدون اجازه وارد خانه من شويد». همراهان او برگشتند ولى خود قنفذ ملعون آنجا ماند.
آنان (به ابو بكر و عمر) گفتند: فاطمه چنين گفت، و ما از اينكه بدون اجازه وارد خانه‏اش شويم خوددارى كرديم. عمر عصبانى شد و گفت: ما را با زنان چه كار است!! سپس به مردمى كه اطرافش بودند دستور داد تا هيزم بياورند. آنان هيزم برداشتند و خود عمر نيز همراه آنان هيزم برداشت و آنها را اطراف خانه على و فاطمه و فرزندانشان عليهم السّلام قرار دادند. سپس عمر ندا كرد بطورى كه على و فاطمه عليهما السّلام بشنوند و گفت:
«بخدا قسم اى على بايد خارج شوى و با خليفه پيامبر بيعت كنى و گرنه خانه را با خودتان به آتش مى‏كشم»!
حضرت زهرا عليها السّلام فرمود: اى عمر، ما را با تو چه كار است؟
جواب داد: در را باز كن و گرنه خانه‏تان را به آتش مى‏كشيم!
فرمود: «اى عمر، از خدا نمى‏ترسى كه به خانه من وارد مى‏شوى»؟!
ولى عمر ابا كرد از اينكه برگردد.
عمر آتش طلبيد و آن را بر در خانه شعله‏ور ساخت و سپس در را فشار داد و باز كرد و داخل شد!
حضرت زهرا عليها السّلام در مقابل او در آمد و فرياد زد: «يا ابتاه، يا رسول اللَّه»!
عمر شمشير را در حالى كه در غلافش بود بلند كرد و به پهلوى حضرت زد. آن حضرت ناله كرد: «يا ابتاه»!
عمر تازيانه را بلند كرد و به بازوى حضرت زد.
آن حضرت صدا زد: «يا رسول اللَّه، ابو بكر و عمر با بازماندگانت چه بد رفتارى كردند»!
على عليه السّلام ناگهان از جا برخاست و گريبان عمر را گرفت و او را به شدت كشيد و بر زمين زد و بر بينى و گردنش كوبيد و خواست او را بكشد. ولى سخن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و وصيتى را كه به او كرده بود بياد آورد و فرمود: «اى پسر صُهاك‏ (نام مادر عمر است)، قسم به آنكه محمّد را به پيامبرى مبعوث نمود، اگر نبود مقدّرى كه از طرف خداوند گذشته و عهدى كه پيامبر با من نموده است مى‏دانستى كه تو نمى‏توانى به خانه من داخل شوى».
عمر فرستاد و كمك خواست. مردم هم آمدند تا داخل خانه شدند، و امير المؤمنين عليه السّلام هم سراغ شمشيرش رفت.
قنفذ نزد ابو بكر برگشت در حالى كه مى‏ترسيد على عليه السّلام با شمشير سراغش بيايد چرا كه شجاعت و شدّت عمل آن حضرت را مى‏دانست.
ابو بكر به قنفذ گفت: «برگرد، اگر از خانه بيرون آمد (دست نگه دار) و گر نه در خانه‏اش به او هجوم بياور، و اگر مانع شد خانه را بر سرشان به آتش بكشيد»!
قنفذ ملعون آمد و با اصحابش بدون اجازه به خانه هجوم آوردند.
على عليه السّلام سراغ شمشيرش رفت، ولى آنان زودتر به طرف شمشير آن حضرت رفتند، و با عدّه زيادشان بر سر او ريختند.
عدّه‏اى شمشيرها را بدست گرفتند و بر آن حضرت حمله‏ور شدند و او را گرفتند و بر گردن او طنابى انداختند!!
قنفذ- كه خدا او را لعنت كند- فاطمه عليها السّلام را با تازيانه زد آن هنگام كه خود را بين او و شوهرش قرار داد، و عمر پيغام فرستاد كه اگر فاطمه بين تو و او مانع شد او را بزن. قنفذ او را به سمت چهارچوب در خانه‏اش كشانيد و در را فشار داد بطورى كه استخوانى از پهلويش شكست و جنينى سقط كرد، و همچنان در بستر بود تا در اثر همان شهيد شد. (برگرفته از ترجمه آقای انصاری، ص 225) صلوات الله و سلام الله علیهم و لعنة الله علی اعدائهم🖤

💠 ۲۵- وفات ام سلمه رضوان الله علیه

🔹 در این روز در سال ۶۲-۶۳ هجری قمری ام سلمه همسر پیامبر صلی الله علیه و آله از دنیا رحلت فرمود. نام او هند، پدرش ابی امیّة، مادرش عاتکه دختر عبد المطلب بود. شوهر اول او پسر خاله‌اش ابو سلمة بن عبد الاسد بن مغیرة بود. چون به شرف اسلام مشرف شد با همسرش ام سلمه به حبشه هجرت کردند. پس از بازگشت از حبشه بر اثر زخمی که در یکی از جنگ‌ها بر او وارد شده بود، بعد از مدتی شهید شد. سلمه، عمر، زینب و دره، فرزندان او بودند؛ و عمر در جمیع جنگ های امیر المومنین علیه السلام شرکت کرد و مدتی از طرف آن حضرت والی بحرین بود. بعد از اینکه عده‌ی ام سلمه در وفات شوهرش سر آمد، ابو بکر و عمر جداگانه به خواستگاری او رفتند، ولی ام سلمه اجابت نکرد. سپس پیامبر صلی الله علیه و آله از او خواستگاری کرد و ام سلمه قبول کرد، و به فرزند خود عمر بن ابی سلمه گفت: عقد را جاری کن. عایشه وقتی دید پیامبر صلی الله علیه و آله ام سلمه را به عقد خویش در آورد بسیار ناراحت شد، چه اینکه ام سلمه در جمال کم‌نظیر بود. عایشه به حفصه گفت: ام سلمه چقدر زیباست ! او باور نکرد تا اینکه ام سلمه را دید. از همین جهت حسادت این دو با ام سلمه بسیار زیاد بود. ام سلمه فضایلی دارد که او را از دیگر همسران پیامبر صلی الله علیه و آله ـ به جز حضرت خدیجه کبری علیها السلام ـ ممتاز کرده است:

1⃣ ۱- بارها ام سلمه عایشه را نصیحت می‌کرد در پیروی از علی بن ابی طالب علیهما السلام، ولی او نمی پذیرفت. فضایل و مناقب آن حضرت را برای عایشه می‌گفت ولی او قبول نمی‌کرد، او تا لحظه‌ای که زنده بود با عایشه سخن نگفت چون مردم را برای جنگ با علی بن ابی طالب علیهما السلام در جنگ جمل جمع کرد.

2⃣ ام سلمه شهادت داد که عایشه دشمن امیر المومنین علیه السلام است.

3⃣ ام سلمه شنید که یکی از آزاد شده‌هایش امیر المومنین علیه السلام را ناسزا گفته است. آن شخص را فراخواند و آنقدر از فضایل و مناقب علی علیه السلام که از پیامبر صلی الله علیه و آله شنیده بود برای آن شخص بازگو کرد، تا او توبه نمود.

4⃣ ام سلمه حدیث «نحن معاشر النبیاء لانورِّث ...» را ـ که ابو بکر آن را به دروغ به رسول خدا صلی الله علیه و آله نسبت داد ـ تکذیب کرد.

5⃣ هنگامی که امیر المومنین علیه السلام برای جنگ جمل حرکت کردند، پسرش عمر بن ابی سلمه را برای یاری آن حضرت فرستاد، و به آن حضرت پیغام داد: «اگر پیامبر صلی الله علیه و آله همسرانش را به ملازمت خانه‌ها امر نفرموده بود می‌آمدم و در نصرت و یاری شما کوتاهی نمی‌کردم».

6⃣ بعد از رحلت خدیجه کبری علیها السلام مراقبت حضرت زهرا علیها السلام با فاطمه بنت اسد علیها السلام بود. بعد از رحلت فاطمه بنت اسد این مهم از طرف پیامبر صلی الله علیه و آله به ام سلمه سپرده شد، و عایشه از این ماجرا بسیار خشمناک بود. ام سلمه می‌گفت: «مردم گمان می‌کنند من آموزگار فاطمه علیها السلام هستم ! به خدا سوگند آن حضرت آموزگار من است».

7⃣ ۷- روزی پیامبر صلی الله علیه و آله پوست گوسفندی را طلبیدند و مطالبی را فرمودند و امیر المومنین علیه السلام نوشتند. بعد آن پوست را به ام سلمه دادند و فرمودند: «هر کس بعد از من فلان و فلان نشانه را به تو داد، این پوست را به او تسلیم کن». آن سه نفر آن نشانه ها را نداشتند، و ام سلمه آن پوست را در خلافت ظاهری امیر المومنین علیه السلام به آن حضرت ـ که همه‌ی نشانه ها را دارا بود ـ تسلیم نمود.

8⃣ ۸- هنگام حرکت امام حسین علیه السلام از مدینه به مکه ام سلمه آمد و خبر شهادت آن حضرت را که از پیامبر صلی الله علیه و آله شنیده بود با اندوهی فراوان بازگو کرد. امام حسین علیه السلام محل شهادت و موضع دفن خود و اصحابشان و ... را به معجزه نشان دادند. سپس مقداری از آن خاک بقعه‌ی طیبه را به ام سلمه دادند و در نزد آن حضرت بود تا روز عاشورا که ام سلمه پیامبر صلی الله علیه و آله را با حالتی گرد آلود و ژولیده مو در خواب دید، و عرض کرد: «یا رسول الله، این چه حالت است که در شما می‌نگرم؟» فرمودند: «ای ام سلمه، حسین مرا کشتند و دیشب برای او و اصحاب او قبر می‌کندم». وقتی از خواب بیدار شد دید خاکی که پیامبر صلی الله علیه و آله و امام حسین علیه السلام به او داده بودند به خون تازه تبدیل شده است.

📚 تقویم شیعه، نوشته استاد حجت الاسلام عبد الحسین بندانی، صفحه ۲۵-۳۲

💠🔹💠🔹💠🔹💠🔹💠🔹

ادب حضرت ام البنین سلام الله علیها نسبت به فرزندان حضرت زهرا علیها السلام


▪️فاطمه ی کِلابی از جهت اخلاقی، مثال زدنی بود و نسبت به فرزندان حضرت زهرا سلام الله علیها، علاقه و ادب نشان می داد. یک نمونه از احترام و علاقه ای که از او، نسبت به عزیزان زهرا سلام الله علیها نقل شده است، این است که وقتی امیرالمومنین علیه السلام، فاطمه ی کِلابی را طبق رسم آن زمان به خانه آورد، از او تنها خواسته اش را پرسید. مطابق روایتی تاریخی، فاطمه ی کِلابی تنها یک خواسته مطرح کرد و آن این که، امیرالمومنین علیه السلام او را به نامش (فاطمه) صدا نزند.

امام علیه السلام به او فرمود: به چه علت تو را به نام فاطمه صدا نزنم در حالی که مادرت نام تو را فاطمه گذارده است؟
او جواب داد: آری... ولی میترسم هرگاه مرا به این اسم (فاطمه) صدا کنی، فرزندان فاطمه زهرا سلام الله علیها به یاد مادرشان افتند و غمشان تازه شود. امام علیه السلام با او موافقت فرمود و او را "ام البنین" لقب داد.

▪️نمونه ای دیگر از معرفت ادب فاطمه کلابی (سلام الله علیها) این است که در روایتی تاریخی آمده است:

پس از واقعه ی کربلا وقتی امام زین العابدین علیه السلام و دیگر اسیران به مدینه ی منوره داخل می شدند، امام علیه السلام بشیر را که شاعری بود فرمان داد تا پیشاپیش سواران برود و خبر مصیبت حسین علیه السلام را به مدینه برساند. ام البنین علیه السلام جلو رفت و راهش را گرفت و از امام حسین علیه السلام پرسید(سراغ امام حسین علیه السلام را گرفت).
بشیر به او گفت: ای ام البنین! خدای در مصیبت فرزندت عبدالله صبرت دهد.
ام البنین گفت: از حسین(علیه السلام) خبرم بده.
بشیر گفت: خدای در مصیبت فرزندت جعفر صبرت دهد.
ام البنین گفت: ای بشیر! از حسین(علیه السلام) خبرم بده.
بشیر گفت: خدای در مصیبت فرزندت عثمان صبرت دهد.
ام البنین باز از بشیر سراغ امام حسین علیه السلام را گرفت.
بشیر گفت: خدا در مصیبت فرزندت عباس علیه السلام صبرت دهد.

به رغم علاقه ی شدیدی که به اباالفضل العباس علیه السلام داشت، آنگاه که بشیر از کشته شدن عباس علیه السلام خبرش داد، باز از حسین علیه السلام پرسید و گفت: ای بشیر! از سرور و مولایم حسین علیه السلام خبرم بده.
و بشیر گفت: ای فاطمه ! خدای در مصیبت حسین علیه السلام صبرت دهد. این زمان بود که چهره اش را خراشید و بر صورت زد و فریاد برآورد: واویلا، واحسینا [۱].

[۱]- از زبان آیت الله سید تقی مدرّسی، طبق نمونه های ایثار؛ جلد ۱، صفحه ۱۴ - ۱۱۳، با اندکی تصرف. تنقیح المثال؛ جلد ۳، صفحه ۷۰.

💠🔹💠🔹💠🔹💠🔹💠🔹

💥 اشک و حزن، در روز ولادت امام حسین علیه السلام

🔹شيخ طوسى رحمه اللّه و ديگران بسند معتبر از حضرت امام رضا عليه السّلام نقل كرده‌اند كه چون حضرت امام حسين عليه السّلام متولد شد، حضرت رسول صلى الله عليه و آله، اسْماء بنت عُمَيْس را فرمود كه بياور فرزند مرا اى اَسْماء؛ اَسْماء گفت: آن حضرت را در جامه سفيدى پيچيده خدمت حضرت رسالت صلى اللّه عليه و آله و سلّم بردم؛ حضرت او را گرفت و در دامن گذاشت و در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت. سپس جبرئيل نازل شد و گفت: حق تعالى ترا سلام مى‌رساند و مى‌فرمايد كه چون على عليه السّلام نسبت بتو به منزله هارون است نسبت به موسى عليه السّلام، پس او را به اسم پسر كوچك هارون نام كن كه ✨شُبَير✨ است و چون زبان تو عربى است او را «حسين» نام گذار؛ سپس حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله او را بوسيد و گريست و فرمودند‌: ترا مصيبتى عظيم در پيش است، خداوندا لعنت كن كُشنده او را. پس فرمود كه اَسْماء، اين خبر را به فاطمه مگو؛ چون روز هفتم شد حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله فرمودند: بياور فرزند مرا. چون او را به نزد آن حضرت بردم گوسفند سياه و سفيدى از براى او عقيقه كرد و يك رانش را به قابله داد و سرش را تراشيد و به وزن موى سرش نقره تَصدُّق كرد و خلوق بر سرش ماليد. پس او رابر دامن خود گذاشت و فرمود: 👈🏻 اى ابا عبداللّه! چه بسيار گران است بر من كشته شدن تو، و بسيار گريست. اَسماء گفت: پدر و مادرم فداى تو باد اين چه خبر است كه در روز اوّل ولادت گفتى و امروز نيز مى‌فرمائى و گريه مى‌كنى❓حضرت فرمودند: مى‌گريم بر اين فرزند دلبند خود كه گروهى كافر ستمكار از بنى اميّه او را خواهند كُشت، خدا نرساند به ايشان شفاعت مرا، خواهد كُشت او را مردى كه رخنه در دين من خواهد كرد و به خداوند عظيم كافر خواهد شد. سپس فرمود: خداوندا! درخواست مى‌كنم از تو در حقّ اين دو فرزندم آنچه را كه درخواست كرد ابراهيم در حقّ ذُريّه خود. خداوندا! تو دوست دار ايشان را و دوست دار هركه دوست مى‌دارد ايشان را و لعنت كن هركه ايشان را دشمن دارد، لعنتى چندان كه آسمان و زمين پر شود.

📚 منتهی الامال، ۱/۶۶۸

@ashkvareh

▪️عیادت شیخین از حضرت زهرا(علیها السلام) بعنوان حلالیت طلبی، اما بدون آنکه حاضر به برگرداندن حق و پایان دادن به غصب باشند!

شیخ صدوق به دو سند از امیرالمؤمنین و امام حسین(علیهما السلام) روایت کرده که فرموند:
هنگامی که بیماری حضرت زهرا(س) شدت گرفت زنان مهاجرین و انصار گرد ایشان آمدند و جویای حال ایشان شدند. حضرت در پاسخ بیاناتی فرمود که گویای شدت نارضایتی ایشان از سستی و کوتاهی مردانشان بود.

زنان بیانات حضرت را به مردانشان رساندند، و در نتیجه عده‌ای از مردان مهاجرین و انصار جهت عذرخواهی نزد حضرت آمدند و گفتند: ای سرور بانوان، اگر ابوالحسن این امر را پیش از آنکه این حکومت تثبیت شود و استحکام یابد به ما میگفت هرگز از او به دیگری عدول نمیکردیم!
حضرت(س) فرمود: از من دور شوید! که با این عذر آوردنهای دروغینتان پذیرش عذری نیست، و با این سستی شما چاره‌ای نیست و کاری از پیش نمیرود.

و شاید همین قضایا بود که شیخین را به تلاش برای ملاقات و عیادت حضرت برانگیخت.
خبر عیادت را سُلیم بن قیس هلالی از ابن عباس، و شیخ صدوق با سلسله سندش از امام صادق(علیه السلام) روایت نموده که همراه با جزئیات بیشتری است. امام(ع) فرمود:
هنگامی که فاطمه بیمار شد.. آن دو برای عیادتِ حضرت اذن خواستند اما حضرت نپذیرفت به آنها اذن دهد. پس ابوبکر با خدا پیمان بست که سقف خانه‌ای بر او سایه نیاندازد تا آنکه نزد فاطمه برسد و از وی رضایت بطلبد! و یک شب را در بقیع گذراند!
پس عُمر نزد علی(علیه السلام) آمد و گفت: بدرستی که ابوبکر همراه پیامبر خدا(صلّی الله علیه وآله) در غار بود پس یار پیامبر است، و او پیرمردی دل نازک است! و چندین بار آمدیم که از فاطمه اذن ورود بگیریم تا رضایت بطلبیم! اما او نپذیرفت که به ما اذن ورود دهد. پس اگر مصلحت میدانی برایمان از او اذن ورود بگیر.
حضرت گفت: باشد.

پس علی بر فاطمه وارد شد و به ایشان گفت: ای دختر پیامبر خدا، از این دو نفر کارهایی سر زده که خود شاهد بوده‌ای، و چندین بار آمده‌اند و ردشان کرده‌ای و بهشان اذن نداده‌ای، و از من خواستند که برایشان اذن بگیرم.
حضرت زهرا گفت: بخدا به آنها اذن نخواهم داد و کلمه‌ای با آنها سخن نخواهم گفت تا پدرم را ملاقات کنم و شکایت و دادخواهی از این دو را نزد او برم بخاطر آنچه انجام دادند و نسبت به من مرتکب شدند!
علی(علیه السلام) گفت: پس من برایشان ضمانت کردم که اذن بگیرم!
حضرت گفت: اگر چیزی را برایشان ضمانت کرده‌ای خانه خانۀ توست و زنان تابع مردانند، در چیزی با شما مخالفت نمیکنم، پس به هرکه خواهی اذن بده!

پس علی(علیه السلام) خارج شد و به آن دو اذن داد، [پس وارد شدند] و هنگامی که چشمشان بر فاطمه(علیه السلام) افتاد بر وی سلام کردند، اما حضرت جواب سلامشان را نداد بلکه رویش را از آن دو برگرداند. پس آن دو به سمت روی حضرت رفتند..
پس حضرت(س) به علی(علیه السلام) گفت: جامه را از من بگردان!
و زنانی در اطراف حضرت بودند پس حضرت به آنها گفت: صورتم را بگردانید!
پس هنگامی که روی حضرت را برگرداندند آن دو نیز به سمت روی حضرت رفتند و ابوبکر گفت:
ای دختر پیامبر خدا، جز این نیست که نزدت آمده‌ایم برای حلالیت طلبی و دوری از خشم و غضبت، از شما میخواهیم که ما را ببخشی و از آنچه از ما نسبت به شما رخ داده بگذری!
پس حضرت(س) به آن دو گفت: هرگز یک کلمه با شما سخن نخواهم گفت تا پدرم را ملاقات کنم و شکایت شما دو نفر را نزد او برم و از آنچه کردید و انجام دادید و نسبت به من مرتکب شدید دادخواهی کنم!
آن دو گفتند: پس ما برای عذرخواهی آمده‌ایم و رضایتت را میطلبیم؛ ببخش و از ما در گذر و ما را به آنچه از ما سر زده مؤاخذه مکن!

پس حضرت بسوی علی(علیه السلام) رو نمود و به ایشان فرمود:
من با این دو نفر کلمه‌ای سخن نخواهم گفت تا از آنها دربارۀ چیزی که آنرا از پیامبر خدا شنیده‌اند بپرسم، پس اگر با صداقت پاسخم را دادند میبینم نظرم چه میشود!
آن دو گفتند: خدایا!، باشد!، و ما جز حق نخواهیم گفت و گواهی نخواهیم داد مگر به صداقت!
پس حضرت گفت: شما را به خدا قسم میدهم آیا شنیدید پیامبر را که میگفت:
«فاطمه پارۀ تن من است و من از اویم، هرکه او را بیازارد پس حقا که مرا آزرده و هرکه مرا بیازارد پس به حق که خدا را آزرده، و هرکه او را پس از مرگم بیازارد همچون کسی است که او را در حیاتم آزرده، و هرکه در حیاتم او را بیازارد همچون کسی است که پس از مرگم او را آزرده»؟
گفتند: خدایا، بله.
حضرت گفت: الحمد لله.
سپس حضرت گفت: خدایا من تو را گواه میگیرم -و شاهد باشید ای کسانی که در اینجا حاضرید- که این دو مرا در حیاتم و در هنگام مرگم آزردند!
بخدا کلمه‌ای با شما دو نفر سخن نگویم تا پروردگارم را ملاقات کنم و شکایتتان را از آنچه کردید و نسبت به من مرتکب شدید نزد او برم!

پس ابوبکر گفت: ای وای بر من! ای کاش مادرم مرا نزاییده بود!
اما عمر ..
(ادامه در ص2)
1️⃣

@Yusufi_Gharawi

🔴داستانی عبرت آموز🔴
✅ پند تاریخ

در بلخ مردی علوی (از سادات منتسب به امیرالمؤمنین علی علیه السلام) زندگی می‏کرد تا اینکه بیمار شد و از دنیا رفت.
همسرش گفت: با دخترانم به سمرقند رفتم، تا مردم کمتر ما را سرزنش کنند.
اتفاقاً در سرمای شدید وارد این شهر شدم و دخترانم را به مسجد بردم و خودم برای تهیّه چیزی بیرون آمدم.
دیدم مردم در اطراف شیخی اجتماع کرده‏‌اند، پرسیدم: او کیست؟
گفتند: شیخ شهر است. من نیز نزد او رفتم و حال و روزم را شرح دادم، ولی او گفت: "دلیلی بر سیادتت بیاور!" و توجّهی به من نکرد و من هم به مسجد بازگشتم.
در راه پیر مردی را در مغازه ‏ای دیدم که تعدادی در اطرافش جمع اند.
پرسیدم: او کیست؟ گفتند:
او شخصی مجوسی است،
با خود گفتم: نزد او بروم شاید فرجی شود.
لذا نزد وی رفته و جریان را شرح دادم.
او خادم را صدا زد و گفت:
برو و همسرم را خبر کن، تا به اینجا بیاید،
پس از چند لحظه بانویی با چند کنیز بیرون آمد.
شوهرش به او گفت: با این زن به فلان مسجد برو و دخترانش را به خانه بیاور.
سیده می‏گوید: همراه این زن به منزل او آمدیم و جایی را در خانه‌اش به ما اختصاص داد و به حمام برد و لباسهای فاخر بر ما پوشاند و انواع خوراکها را به ما داد و آن شب را به راحتی سپری کردیم.
در نیمه‏ های شب شیخ مسلمان شهر در خواب دید، قیامت برپاست و پرچم پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) بر بالای سرش بلند شد.
در آنجا قصری سبز را دید و پرسید: این قصر از آن کیست؟
پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود: از آن یک مسلمان است.
شیخ جلو می‏رود و پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) از او روی می‏گرداند عرض می‏کند: یا رسول اللَّه(صلی الله علیه وآله وسلم) من مسلمانم چرا از من اعراض می‏کنید؟
فرمود: دلیل بیاور که مسلمانی؟
شیخ سرگردان شد و نتوانست چیزی بگوید.
پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم ) فرمود: فراموش کردی، آن کلامی را که به آن زن علوی گفتی؟ و این قصر از آن مردی است که این زن در خانه او ساکن شده؟ در این موقع شیخ از خواب بیدار شد و بر سر و صورت خود می‏زد و می‏گریست.
آنگاه خود و غلامانش برای یافتن زن علوی در سطح شهر به تجسّس پرداختند،
تا اینکه فهمیدند، او در خانه یک مجوسی است.
شیخ، نزد مجوسی رفت و تقاضای دیدن وی را نمود، مجوسی گفت: نمی‏گذارم او را ببینی؟ شیخ گفت: می‏خواهم این هزار دینار را به او بدهم.
گفت: نه، اگر صد هزار دینار هم بدهی نمی‏پذیرم. وقتی اصرار شیخ را دید، گفت: همان خوابی را که دیشب تو دیده‌‏ای من هم دیده‌ام، و سوگند به خدا من و همه اهل خانه به دست او مسلمان‏ شده‌‏ایم
و رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) را در خواب دیدم که فرمود: این قصر منزل آینده تو است.
------------------
إرشاد القلوب إلی الصواب ج‏۲ ص۴۴۵

در قصه یا حدیث سد الأبواب عمر گفت یا رسول الله اجازه دهید سوراخی به اندازه جشمی باز گذارم که حضرت آن را هم به او اجازه ندادند. متن حدیث این طور است:

🔸«عمر خطاب با جماعتی به سرای امیرالمؤمنین على (ع) آمد و بفرمود تا آتش و هیمه آوردند و گفت: بیرون آی و بیعت کن و اگر نه این سرای تو را با هر که درین سراست بسوزم. وی را ملامت کردند و گفتند: فاطمه زهرا دختر رسول خدا و فرزندانش حسن و حسین (ع) درین سرای اند. چگونه سوزی؟ گفت: ایشان را می ترسانم، نه آنست که آنچه بگفتم بکردم... و قنفذ را گفت: اگر بیرون نیاید، تو خود را در سرای وی انداز، و اگر نتوانی آتش در سرای وی زن.

قنفذ بیامد و خود را در سرای وی انداخت... تازیانه ای سخت بر بازوی فاطمه زد چنانکه بازوی فاطمه از آن زخم سیاه شد... قنفذ - عليه اللعنه - فاطمه زهرا (ع) را بر در زد چنانکه پهلوی مبارکش از آن زخم بشکست، و پسری که رسول (ص) وی را محسن نام کرده بود از شکم وی جدا شد، و هم از آن رنج و از آن زخم متوفی شد و شهید به خاک رفت صلوات الله عليه».

(راحة الارواح ابوسعید حسن شیعی سبزواری)

@bazmeghodsian

🔸«گفت يا بن ابى طالب در بگشا و الا كه خانه در سر تو سوزانم. فاطمه گفت: يا عمر، اتق اللّه فى حرم رسول اللّه، لا تدخل فإنّه عليك حرام.
عمر عناد كرد و در خانه رفت با منافقان.
فاطمه فرياد برآورد كه: يا أبتاه ما لقينا من ابى بكر و عمر بعدك.
پس عمر شمشير برآورد و با غلاف بر پهلوى مبارک فاطمه زد. قنفذ تازيانه بر دوش فاطمه زد..

اميرالمؤمنين (ع) برخاست و عمر را بگرفت و بر زمين زد و خواست كه بكشد سخن رسول (ص) به يادش آمد رها كرد...

مدد عمر برسيد.. لشكر نفاق غلبه گرفت و على با ايشان از خانه بيرون آمد و فاطمه فرياد مى ‏كرد..».

کامل بهائی، عمادالدین حسن طبری.

@bazmeghodsian

🔸«عمر خطاب با جماعتی به سرای امیرالمؤمنین على (ع) آمد و بفرمود تا آتش و هیمه آوردند و گفت: بیرون آی و بیعت کن و اگر نه این سرای تو را با هر که درین سراست بسوزم.

وی را ملامت کردند و گفتند: فاطمه زهرا دختر رسول خدا و فرزندانش حسن و حسین (ع) درین سرای اند. چگونه سوزی؟ گفت: ایشان را می ترسانم، نه آنست که آنچه بگفتم بکردم...

و قنفذ را گفت: اگر بیرون نیاید، تو خود را در سرای وی انداز، و اگر نتوانی آتش در سرای وی زن.

قنفذ بیامد و خود را در سرای وی انداخت... تازیانه ای سخت بر بازوی فاطمه زد چنانکه بازوی فاطمه از آن زخم سیاه شد... قنفذ - عليه اللعنه - فاطمه زهرا (ع) را بر در زد چنانکه پهلوی مبارکش از آن زخم بشکست، و پسری که رسول (ص) وی را محسن نام کرده بود از شکم وی جدا شد، و هم از آن رنج و از آن زخم متوفی شد و شهید به خاک رفت صلوات الله عليه».

(راحة الارواح ابوسعید حسن شیعی سبزواری)

این کتاب از منابعی است که شهادت حضرت زهراء (ص) را نقل کرده اما آن را منوط به احراق ندانسته.

@bazmeghodsian

🔸«گفت يا بن ابى طالب در بگشا و الا كه خانه در سر تو سوزانم. فاطمه گفت: يا عمر، اتق اللّه فى حرم رسول اللّه، لا تدخل فإنّه عليك حرام.
عمر عناد كرد و در خانه رفت با منافقان.
فاطمه فرياد برآورد كه: يا أبتاه ما لقينا من ابى بكر و عمر بعدك.
پس عمر شمشير برآورد و با غلاف بر پهلوى مبارک فاطمه زد. قنفذ تازيانه بر دوش فاطمه زد..

اميرالمؤمنين (ع) برخاست و عمر را بگرفت و بر زمين زد و خواست كه بكشد سخن رسول (ص) به يادش آمد رها كرد...

مدد عمر برسيد.. لشكر نفاق غلبه گرفت و على با ايشان از خانه بيرون آمد و فاطمه فرياد مى ‏كرد..».

کامل بهائی، عمادالدین حسن طبری.

@bazmeghodsian

✅ ۱۴ حدیث پیرامون ارزش خانه داری بانوان


۱- پیامبر اکرم (صلےالله علیه وآله وسلم) فرمودند : هرگاه زنی برای مرتب کردن خانه چیزی را از جایی به جای دیگر ببرد خداوند به او نظر رحمت میکند.

۲- پیامبر خاتم (صلےالله علیه وآله وسلم) فرمودند : در هربار شیر مکیدن نوزاد خداوند ثواب آزاد کردن یک بنده را به زن میدهد.

۳- حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) فرمودند : جهاد زن خوب شوهرداری کردن است.

۴-امام صادق (علیه السلام) فرمود : بهترین زنان زنی است که برای شوهرش خوشبو باشد.

۵- امام صادق (علیه السلام) فرمود : چند گروه از زنان با حضرت زهرا در قیامت محشور میشوند. یکی از انان زنانی هستند که بر بداخلاقی شوهر خود صبر میکنند.

۶- امام محمد باقر (علیه السلام) فرمود : هیچ چیز برای زن در شب اول قبر بهتر از رضایت شوهرش نیست.

۷- پیامبر اعظم (صلےالله علیه وآله وسلم) فرمود : یک لیوان آب دست شوهر دادن بهتر از یک سال نماز شب خواندن و روزه گرفتن است.

۸- نبی خدا (صلےالله علیه وآله وسلم) فرمود : چون زنی به شوهر خود آب گوارایی دهد خداوند ۶۰ گناه او را می بخشد.

۹- حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمود : هیچ زنی نیست که دیگ غذایش را بشوید مگر آنکه خدواند او را از گناهان وخطا ها می شوید.

۱۰- حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمود : هیچ زنی نیست که هنگام نان پختن عرق کند مگر آنکه خداوند بین او و جهنم هفت خندق قرار دهد. (پخت نان در منزل برکت می آورد)

۱۱- حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمود : هیچ زنی نیست موی فرزندان خود شانه بزند ولباس آنان را بشوید ، مگر آنکه خداوند برای هر مویی حسنه ای بنویسد و برای هر موی گناهی را پاک کند و او رادر چشم مردم زینت دهد.

۱۲- حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمود : بهتر و برتر از همه این ها رضای خدا و رضای مرد از همسرش است . رضای همسر رضای خدا و غضب همسر غضب خدا می باشد. (البته پیروی از مرد در امر گناه ، جایز نیست)

۱۳-حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمود : هیچ زنی نیست که با اطاعت همسرش بمیرد مگر آنکه بهشت بر او واجب میشود.

۱۴- امام جعفر صادق (علیه السلام) :هیچ زنى نیست که شوهرش را یکبار آب دهد (یک استکان) مگر اینکه این رفتار براى او از عبادت (مقبول) یک سال که روزهایش را روزه بگیرد و شبهایش به شب زنده دارى مشغول باشد بهتر است وخداوند در عوض هر بار که شوهرش را آب دهد ، شهرى در بهشت براى او بنا مى کند وشصت گناه از او می آمرزد. (در هر شهر بهشت نعمات بسیاری موجود است )

📗منبع احادیث: کتاب وسائل الشیعه ج ۲ ص۳۹

‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎