مكتبة المجلسي ودارالتراث

كتاب إغتيال الخليفة عمر بن الخطّاب ( المحاضر الكاملة للتحقيق في الجريمة ) تأليف زهير كمال مراجعة وتدقيق زياد السلوادي ..
..
( في هذا الكتاب يعمدُ المؤلِّفُ إلى إستخدام عِلم التحقيق الجنائي لمحاولة معرفة ملابسات إغتيال الخليفة الثاني عمر بن الخطّاب ، والوصول إلى دوافع الجريمة ومَن خطّط لها ومَن يقفون خلفها ...
وهو يفعلُ ذلك في محاولةٍ للوصول إلى الحقيقة في قضيّةٍ لعلّها مِن أخطر ما واجهتْهُ الدولة الإسلاميّة الفتيّة ، حيث تمّ الإغتيال وقُيِّدت القضيّةُ ضدّ مجهول ، بل وحامتْ الشبهاتُ حول أناس قد يكونون أبرياء براءة الذئب مِن دم ابن يعقوب ، وابتعدتْ عن أُناسٍ آخرين قد يكونون وراء تلك المؤامرة التي ضربتْ التاريخ الإسلامي في شبه مقتل ...
هذا الكتاب يرفعُ الحصانة – مؤقّتاً – عن بعض مَن اكتسبوها بعامل الزمن ، ويضعهم أمام تحقيق عصري جاد لمعرفة مدى تورّطهم في قضيّة اغتيال الخليفة .. وهو أوّلُ تحقيق متكامل يُجريه أحد في قضيّة اغتيال الخليفة عمر ) الأستاذ زياد السلوادي ..
...........
يميلُ المؤلِّفُ في روايته هذه ( والتي لا زالتْ ممنوعة من النشر في بعض الدول العربيّة – المملكة العربيّة السعوديّة أحدها - ) – ومِن خلال تتبّعٍ دقيقٍ ومُضنٍ – إلى ترجيح احتمال الدور الأُموي في عمليّة إغتيال الخليفة عمر بن الخطّاب ( ت 23 هـ ) ، بتخطيطٍ مِن كبار الأُمويّين وقتذاك ، وبإشراف مباشرٍ مِن قِبَل المغيرة بن شعبة ( ت 50 هـ ) وتنفيذ ( الأداة الموتورة والحاقدة ) أبو لؤلؤة فيروز النهاوندي ( ت 23 هـ ) وهو الرأي الذي يميل إليه العلاّمة الشيخ عبد الله العلايلي ( ت 1996 م ) ( راجع كتابه الإمام الحسين : 30 – 32 ) .. ولسنا الآن في معرض إيراد آراء مؤرّخي وفقهاء الطائفة الشيعيّة في هذه القضيّة ( ولا يخفى شطط بعض تلك الآراء ومنافاتها للواقع التاريخي / راجع ( فرحة الزهرة الأصل الطقوس والدلالات ) لإبراهيم عبد علي .. ) ...

كتاب إغتيال الخليفة عمر بن الخطّاب ( المحاضر الكاملة للتحقيق في الجريمة ) تأليف زهير كمال مراجعة وتدقيق زياد السلوادي .. ( كتاب مهم جداً وجريء )

🔶کتاب جدید
🔶دوگانه گرایی جوهری و مسئلۀ علیت میان ذهن و بدن
🔶نوشتۀ هاشم مروارید
🔶نشر هرمس. پاییز 1395.

کتاب پیش رو به بررسی مشکلات دیدگاه دوگانه گرایی جوهری در تبیین رابطۀ علّی میان ذهن و بدن می پردازد، رابطه ای که در امور روزمرۀ خود به وضوح آن را می یابیم و زندگی فردی و اجتماعی خود را تا حد زیادی بر آن بنا کرده ایم. این مشکلات به شکل استدلال هایی علیه دیدگاه دوگانه گرایی جوهری مطرح شده است. در هر یک از این استدلال ها به نحوی سعی می شود ناسازگاری دیدگاه دوگانه گرایی جوهری با باور شهودی به تعامل علّی میان ذهن و بدن اثبات شود. در بعضی از آنها از اصولی فلسفی مانند «اصل جفت شدن» استفاده می شود، در بعضی از آنها از قوانین علمی مانند «قانون بقای انرژی» استفاده می شود، و در بعضی دیگر از اصولی ظاهرا علمی مانند «اصل بستار». مباحث کلی تری نیز دربارۀ مشخصه و انواع امور ذهنی، انواع دوگانه گرایی جوهری، و نظریه های رقیب دوگانه گرایی جوهری در این کتاب خواهید یافت. در این کتاب موضع خاصی له یا علیه دوگانه گرایی جوهری اتخاذ نشده است بلکه صرفا اشکالاتی که در رابطه با علیت ذهن-بدن بر این دیدگاه وارد شده است و پاسخ های ممکن به آن بررسی شده است.

مقدمۀ کتاب را در زیر می خوانید👇👇👇

رابطه نفس و بدن

وقتی از رابطه نفس و بدن می پرسیم دوگانگی آن را مسلم گرفته ایم یا ...

استاد یزدان پناه

رابطه ،روح ،بدن

💠سلسله جلسات طب اسلامی سنتی
🔸از: استاد طالقانی:
توصیه ها برای وعده غذایی شام

🔸 یکی از عادات اشتباه که متأسفانه به دلیل تبلیغ تغذیه کلاسیک و طب نوین در اجتماع رایج شده و چند سالی هست که همکاران ما در طب سنتی و اسلامی دارند سعی میکنند که این عادت غلط را از بین ببرند حذف شام است.

🔹 متأسفانه خیلی سفارش می کنند که برای لاغری؛ برای سبک شدن بدن و برای سلامت بدن شام را حذف کنید، این عادت و این تاکید اصلا به هیچ وجه پایه ی علمی ندارد؛ وبسیار مردود است هم از دیدگاه طب اسلامی وهم از دیدگاه طب سنتی.

🔸 احادیث و روایات تأکید بسیار زیادی می کنند که شب زمانی که می خواهید بخوابید حتماً شام خورده باشید حتی یک عدد خرما؛
این احادیث و روایات پایه های علمی سنگین دارد یکی از علل خیلی ساده علمی که بخواهیم از آن نام ببریم این است که: غذایی که در روز خورده می شود صرف سوخت بدن می شود، ما فعالیت هایی که می کنیم این ها صرف سوخت بدن می شود که انرژی سوخته می شود ؛ قندهایی مرکب و ساده، صرف سوخت می شود ؛ اما در شبانگاه خوراکی که خورده می شود صرف ساخت وساز بدن می شود. که در اصطلاح می گویند سوخت وساز.

🔹 غذای روز صرف سوخت وغذای شب صرف ساز و ساخت بدن می شود.

🔸بدن قسمت اعظمی از خودش را مثل مغز و قسمت های دیگر را بازسازی آن را به شب زمانی که بدن در آرامش است وا میگذارد تا در آن حالت بتواند ترمیم کند و بتواند بسازد.

🔹 صرف شام برای کودکان، نوجوانان و بالاخص برای افرادی که پا به سن گذاشتند بسیار بسیار مهم است، اما این که ما شام را چطور مصرف کنیم و در چه حد مصرف کنیم خودش مسئله ای جدا می باشد.

🌾 ان شاءالله در جلسه بعد پیرامون این مبحث بیشتر صحبت خواهیم کرد.

☘☘

نکته ی بسیار مهم استفاده از سرکه در داروهایی که مربوط به درمان جراحات هست ، گفتیم در سرکه چند تا خصوصیت وجود داره با وجود سردی و برودت و قبض یک منفعت خیلی زیاد داره که سرکه را در جراحات قائم مقام کاوی کردن یا داغ کردن میگن که اون قوس کردن در عمق بدن هست این خاصیت را حکما بهش میگن قواسی کردن یعنی در قوس بدن فرو رفتن میگن که این اثرات داروها را با خودش حل میکنه و به عمق بدن وارد میکنه این یکی از خواص بسیار عجیب سرکه هست.

آیا قاتلان شهدای کربلا پشیمان شدند؟
(پردۀ سوم)
عمر بن سعد
از دیگر افراد موثر در حادثۀ کربلا، عمر بن سعد می باشد. در اینکه آیا او از کردۀ خود، اظهار پشیمانی کرده یا نه، به این گزارش ها توجه بفرمایید.
جناب آقای دینوری که از تاریخ نگاران قرن سوّم هجری می باشد، در صفحۀ 260 از کتاب "أخبار الطّوال" نوشته که عمر سعد به هنگام بازگشت از جنگ با حسين عليه السلام، در پاسخ به احوالپرسی یکی از دوستانش می گوید:
از حالم سوال نکن! چرا كه هيچ مسافرى، با این روسياهى‌‏ كه من با آن به خانه‏ بازگشتم، به خانه‏ اش باز نمى ‏گردد! من گناه بزرگی انجام دادم (وَارتَكَبتُ الأَمرَ العَظيم‏).
جناب آقای "ابن سعد الزهری" که او نیز از تاریخ نگاران سدۀ سوم هجری می باشد، در صفحۀ 485 از جلد یکم کتاب "الطبقات الكبرى" از قول ابن سعد نوشته که من از ابن زياد، فرمان بردم و خدا را نافرمانى كردم (أطَعتُ ابنَ زِيادٍ، وعَصَيتُ اللّه‏).
حتی در نقل تاریخ نگار دیگر قرن سوم هجری یعنی جناب بلاذری در صفحۀ 414 از جلد سوم کتاب "أنساب الأشراف" آمده که ابن سعد از شدت عصبانیت گفته که از تبهكار فاجری مانند ابن زياد، فرمان بردم (أطَعتُ الفاجِرَ الظّالِم ‏ابنَ زِياد) و از حاكم عادل، نافرمانى كردم (وعَصَيتُ الحَكَمَ العَدل)‏
مشابه این سخن را تاریخ نگار حنفی در قرن ششم هجری، جناب سبط ابن جوزی در صفحۀ 259 از کتاب "تذكرة الخواصّ" به نقل از ابن ابى الدنيا از قول عمر بن سعد گفته که من از ابن زيادِ فاسقِ ستمگر (أطَعتُ الفاسِقَ ابنَ زِياد الظّالمَ) فرمان بردم و از حاكم دادگر، نافرمانى كردم.
بدیهی است که هیچیک از این گفته ها، ذرّه ای از زشتی جنایت این جرثومۀ فساد و تباهی در کربلا، نمی کاهد.
علیرضا نظری خرّم/ شهر مقدس قم/ 19 مهر 96

✅ دو تذکر مهم شهید مطهری به اهل منبر: عظمت کربلا به جنبه معنویت و روحانیت آن است نه فاجعه بودن آن / قهرمانان اصلی کربلا سیدالشهداء(ع) و یاران ایشان‌اند نه شمر و ابن زیاد!

🔹معمولاً اهل منبر وقتی که می‌خواهند قضیه کربلا را بزرگ کنند جنبه فاجعه‌بودن و ظلم و ستم‌ها را بزرگ می‌کنند، در جستجوی پیدا کردن و حتی جعل کردن فاجعه‌هایی هستند؛ با بیان‌های مختلف و تشبیهات و مجسم‌ساختن‌ها جنبه فاجعه بودن را تقویت می‌کنند و حال آنکه ما باید از خود بپرسیم: بزرگی حادثه کربلا از چه نظر است؟ آیا از نظر فجیع‌بودن است؟

🔸قطعاً این فاجعه، فاجعه کم‌نظیری است ولی فاجعه عظیم و شاید عظیم‌تر از این در دنیا زیاد بوده. عظمت مطلب از لحاظ سیدالشهداء(ع) و یاران آن حضرت است، نه از لحاظ ابن زیاد و ابن سعد و اتباع و اشیاع آنها؛ عظمتِ سعادت است نه عظمتِ شقاوت.

🔹کربلا بیش از آن اندازه که نمایشگاه شقاوت و بدی و ظهور پلیدی بشر باشد، نمایشگاه روحانیت و معنویت و اخلاق عالی و انسانیت است ولی اهل منبر کمتر به آن جنبه توجه دارند؛ و به عبارت دیگر در این قضیه از آن جنبه باید نگاه کرد که اباعبدالله(ع) و اباالفضل(ع) و زینب(س) قهرمان داستانند نه از آن جهت که شمر و سنان قهرمان داستانند.

📝 استاد مطهری، حماسه حسینی، ج۲، ص۴۷

در رابطه با آن قضیه "رونمایی از صحیفه سجادیه کفعمی" در این مصاحبه توضیح داده است👇

روحانیت و معیشت از طریق دین

من با این گفته آقای دکتر سروش که روحانیت را تعریف می کند به طبقه ای که ارتزاقش از طریق دین است مخالفم. یعنی این را درست ندیدن کارکرد روحانیت و نقد ساختاری آن می دانم. روحانیت پدیده ای منحصر به اسلام نیست. همه ادیان کم و بیش با پدیده ای مشابه روحانیت در اسلام آشنايند. تازه همانطور که دکتر سروش به درستی گفته اسلام دیانتی است که نهادی رسمی از نقطه نظر الهیاتی به عنوان روحانیت ندارد. امرار معاش از طریق دیانت منحصر در روحانیت نیست. در جوامع اسلامی امرار معاش از طریق دین را گروه های اجتماعی و اصناف دیگر هم تجربه کرده و می کنند. مثلاً صنف مداحان و یا قرآن خوان های سر قبور و يا زیارتنامه خوان ها و خیلی شغل های دیگر که عرفاً در شمار روحانیت قلمداد نمی شوند. از طرف دیگر در طول تاریخ بسیاری از کسانی که امروز ما از آنان با عنوان روحانيت یاد می کنیم از طریق دین امرار معاش نمی کرده اند. همیشه که سهم امام و اموال شرعی وجود نداشته و یا دست کم برای همه نبوده. در قرن های نخستين بیشتر عالمان و محدثان از طریق کاسبی و تجارت و کشاورزی و از این قبیل امرار معاش می کرده اند. اینقدر این مطلب نمونه دارد که می توان برای آن ده جلد کتاب نوشت. متکلمان و اهل فلسفه که آنها هم با تعریف امروزی از طبقه روحانيت قلمداد می شوند بیشتر از طریق دولت ها و یا خدمات در کتابخانه ها و یا از طریق شغل های دبیری امرار معاش می کرده اند. نمونه اش ابو سهل نوبختی، بزرگترین متکلم شیعه عصر غیبت صغری است که از طریق شغل های دیوانی و به عنوان کاتب امرار معاش می کرده. وقفنامه های مدارسی مانند نظامیه و مستنصریه و غیره و غیره بیشتر بر اساس وقف های دولتمردان و یا صاحب منصبان و یا متدینان ثروتمندی اداره می شد که به هزار دلیل اموال خود را وقف مدارس می کردند و از رهگذر آن طالب علمان و مدرسان و فقیهان در مدارس به عنوان استاد و دانشجو در معنای امروزی آن امرار معاش می کردند. در ازمنه قدیمه مدرسان فقه و مذهب و شریعت تا آخر عمر مناصب رسمی در مدارس داشتند و از اوقاف مدارس به آنها ماهیانه مبلغی برای امرار معاش پرداخت می شد. حساب طالب علمان هم که روشن است. آنان مانند دانشجویان بورسیه امروزی مختصری از اوقاف مدارس نصیب می بردند و درس و بحث خود را دنبال می کردند. شماری از صوفیه هم که با تعریف امروزی در شمار روحانیت قرار نمی گیرند اتفاقاً در طول تاریخ بیش از علما از طریق مساعدت های مالی دوستدارانشان که با نیت های دینی از مال خود به آنها می بخشیدند ارتزاق می کردند. باری در صد و اندی سال اخیر با سرازیر شدن اموال شرعی در حوزه ها و از طریق نهاد مرجعیت امرار معاش از طریق اموال شرعی و از طریق دین ظهور بیشتری یافته است. با این وصف بخش عمده این اموال از طریق شهریه برای طلاب علوم دینی اختصاص می یابد و همان کارکرد بورسیه را دارد. اموال شرعی در قرون قبل هم مقدارش زیاد نبود و هم رسم بر تصرف در آن نبود (به دلائل مختلف فقهی و غیر فقهی که شرحش نوشتن کتابی را می طلبد). باری شاید روشنترین نمونه امرار معاش از طریق دین را باید در چند دهه اخیر در پدیده امامان جماعت دید. در این مورد در سال های اخیر به دلیل دخالت حکومت تحولاتی صورت گرفته که اصلاً داستان را به شکلی دیگر درآورده است. روضه خوانان و مداحان که از کار و شغلشان درآمدی برای خود می سازند هم عرفاً از شمار روحانیت قلمداد نمی شوند. تازه همان ها هم معمولاً از طریق نذورات و از این دست تأمین می شوند که پدیده شایعی است در همه ادیان. خوب. با این وصف چرا باید روحانیت را طبقه و صنفی تعریف کرد که از طریق دین امرار معاش می کند؟ حقیقت این است که باید گفت روحانيت (با همه تحولات معنایی آن در طول تاریخ و سابقه ها و بحث های نظری درباره جایگاه آن و بود و نبود آن) طبقه و صنفی است که به دین به مثابه "نهاد" خدمت می کند. بحث اصلی باید بر سر این باشد که چگونه باید دين به مثابه یک نهاد را ببینیم و تعریف کنیم و با آن تعامل کنيم. فرق دین به مثابه "ايمان" با دين به مثابه "اعتقاد مذهبی" و هر دو با دين به مثابه "نهاد" چیست؟ همه بحث های نظری باید برود سر این موضوع اساسی؛ به ویژه با ظهور پدیده دولتی شدن نهاد دین و دخالت حکومتها در امر دین. تازه باید این نکته را هم بحث کرد که نسبت علمای متخصص در دین با نهاد روحانيت چیست؟ چه راهکاری برای تأمین مالی آنها می توان در نظر گرفت که به عوام زدگی همانطور که به درستی آقای دکتر سروش بدان توجه می دهد راه نیابد. درباره این موضوع باز هم خواهم نوشت...

@barrasihayetarikhi

از دو جنبه می توان پاسخ داد ، شاید قضیه صحت دارد ولی چون الآن افراد اصلی در قید حیات نیستند لذا انکار آن مشکلی ایجاد نمی کند ، شاید هم قضیه از همان اول مورد تردید بوده ولی این شاگرد بخاطر تبلیغات زیاد نتوانستند در آن زمان منکر شوند و الآن نظرش را بیان کردند . مضافا که اصل قضیه هم چون خواب است یا مکاشفه حجیت ندارد .
از اینگونه قضایا در عصر ما زیاد است که مورد انکار است ولی جرات ابراز آن نیست .
بهر حال نباید با اینگونه امور اعتقاداتی بنا نهاد تا اگر روزی زیر سوال رفت دچار حیرت شد .
قال امیرالمومنین (ع) : من اخذ دینه من افواه الرجال ازالته الرجال و من اخذ دینه من الکتاب و السنه زالت الجبال و لم یزل . ( وسائل الشیعه ، 132/27 )

🌴 عبدالله بن عمر مي گويد همين طور است كه توصيف كردي ولي درباره او چه مي خواهي بگويي .

يزيد مي گويد آيا پدر تو پدرم را حاكم شام كرد يا اين كه پدر من پدرت را به خلافت رساند ؟

عبدالله بن عمر مي گويد پدر من بود كه پدرت را به حكومت شام رساند .

يزيد مي‌گويد اي ابا محمد آيا به عهد و پيماني كه پدرت با پدرم داشت راضي هستي يا اين كه به آن رضايتي نداري ؟

عبدالله عمر مي گويد البته كه راضي هستم .

........ آن گاه يزيد دست بر دست عبدالله بن عمر مي زند و مي گويد اي ابا محمد بر خيز تا بخواني . بعد با هم مي روند تا به خزينه اي از خزائن كاخ مي رسند يزيد داخل آن جا مي شود و صندوقي را با خود مي آورد و آن را باز ميكند و از درون آن صندوقچه اي قفل و مهر شده در مي آورد و از ميان صندوقچه طوماري ظريف از پارچه حرير مخصوص بيرون مي آورد و آن را باز مي كند سپس مي گويد اي ابا محمد آيا اين خط و نوشته پدرت است ؟

عبدالله بن عمر ميگويد آري به خدا . بعد آن را از دست يزيد مي گيرد و مي بوسد .

يزيد مي گويد بخوان .

عبدالله بن عمر شروع به خواندن آن مي کند

قطعا این بلاغ بسیار مشهور است و خود بنده زیاد آن را دیده ام.. ولی در اینجا فرصت را غنیمت می شمارم و از جنابتان که واقعا اهلٌ ومحلٌ، براي انجام این تحقیق هستید می خواهم تا یک تحقیق و پژوهش جامعی در رابطه با این بلاغ ها و امضاهای تصحیح نسخه های خطی انجام دهید، کتابی با یک آلبوم عکس فاخر که جای آن در انبوه تحقیقات نسخه های خطی بسیار بسیار خالی است و خود بهتر می دانید که با شناسایی این امضاها و صاحبان آنها در کنار نسخه های خطی چه اثرات و اهمیتی بر نسخه بار می شود..

🔸خاطره مقام معظم رهبری از نظر دکتر شریعتی درباره روحانیت

(شریعتی بارها می‌گفت که من مرید مطهری هستم)

🔹 در سال ۱۳۴۹ در مشهد، در یک مجمعی از طلاب و فضلای مشهد، من درس تفسیر می گفتم در این درس تفسیر یک روز راجع به روحانیت صحبت کردم و نظراتی را که درمورد بازسازی روحانیت یعنی جامعه روحانیت وجود داشت به صورت فرض و احتمال مطرح کردم، گفتم چهار نظر وجود دارد.

🔸یک: حذف روحانیت به کلی، یعنی اینکه اصلا روحانیتی نمی خواهیم.
🔹دو: قبول روحانیت به همین شکلی که هست با همین نظام و سازمان کنونی قبولش کنیم و هیچ اصلاحی را در آن ندانیم.
🔸سه: تبدیل به کلی، یعنی اینها و روحانیت کنونی را برداریم یک روحانیت_جدید بیاوریم و بجای این روحانیت، با شرایط لازم و مقرری که برایش می پسندیم روحانیت جدید بنیانگذاری کنیم.
🔹 و چهار: اصلاح همان چیزی که هست.

🔸 جلسه ای داشتیم همان روزها با دکتر شریعتی من برای او نقل کردم که من در جلسه درسمان این مطلب را بیان می کردم، با علاقه فراوانی گوش می داد. من برایش گفتم.
🔸گفتم: بله، یکی این که نفی روحانیت به کلی.
🔹 گفت: این غلط است.
🔸دوم: اثبات همین روحانیت موجود به کلّی، که هیچ تغییری در او وارد نکنیم.
🔹گفت: این هم که غلط است.
🔸سوم اینکه تبدیل کنیم روحانیت را باز به کلّی، یعنی این روحانیت را کلا برداریم یک روحانیت دیگر جای او بگذاریم، با شرایط لازم.

🔹تا این قسمت سوم را گفتم شریعتی ناگهان گفت: اوه، اوه، این از همه بدتر است. توجه می کنید؟ گفت این از همه بدتر است. از همه خطرناکتر است، این از همه استعماری تر است.

🔸و رسیدیم به نظر چهارم که آن اصلاح روحانیت موجود بود. گفت: بله، این نظر خوبی است.

🔹شریعتی برخلاف آنچه گفته می شود درباره او و هنوز هم عده ای خیال می کنند، نه فقط ضد روحانی نبود بلکه عمیقا مؤمن و معتقد به رسالت روحانیت بود، او می گفت که روحانیت یک ضرورت است، یک نهاد اصیل و عمیق و غیرقابل خدشه است، و اگر کسی با روحانیت مخالفت بکند یقینا از یک آبشخور استعماری تغذیه می شود، اینها اعتقادات او بود.

🔸شریعتی به خود من بارها می‌گفت که من مرید مطهری هستم، مطهری را استاد خودش می‌دانست و ستایشی که او از مطهری می‌کرد، ستایش یک آشنا به شخصیت عظیم و پیچیده و پرقوای مطهری بود.

🔸اما مطهری در سایه و یا در پرتو حسن ظن و اقبالی که جوان روشن بین روشنفکر و نسل تحصیل کرده به اسلام پیدا کرده بود شناخته شد. قبلأ مطهری را همکارها و همدرس‌ها و شاگردهایش فقط می‌شناختند، طلوع مطهری در آفاقی شد که آن آفاق را از لحاظ جو کلی کوشش‌های شریعتی به وجود آورده بود و یا در آن سهم بسیار بزرگی داشت.

🔹البته ارج و ارزش فیلسوف متفکر پرمغزی مثل مطهری در جای خود روشن و واضح است.

@bazmeghodsian

🔻 آن زمان من بچه بودم!

چندی قبل یکی از دوستان محقق کاشانی تماس گرفت و پرسید: فلان عالم بزرگواری که شما با او رابطه دارید محضر آقای قاضی را درک کرده؟ گفتم: خیر در این ده سالی که من با ایشان رابطه داشته ام حرفی از این قضیه نبوده و سنّ او هم به شاگردی محضر قاضی نمی خورد. گفت: فلانی که از مرتبطین با ایشان است گفته است که ایشان چند سال محضر مرحوم قاضی را درک کرده و خاطرات خود از ایشان را هم نوشته اما گفته بعد از مرگم منتشر شود! فلان مدّعی مشهور عرفان هم مریدان خود را به ایشان ارجاع داده، و فلان عارف در مکاشفه درباره او فلان دیده و...

چند روز بعد به دیدار ایشان رفتم. سؤال کردم: شما محضر مرحوم قاضی را درک کرده اید؟ گفتند من ایشان را دیده بودم، اما آن زمان بچه بودم.

با خود فکر می کردم چندی دیگر که ایشان به رحمت خدا رفت مریدان چه افسانه ها و حکایات دروغ که از قول او نقل نمی کنند!

باز هم خدا پدر ایشان را رحمت کند که به صراحت فرمود من بچه بودم. سیّدی از مشاهیر در این اواخر خود را شاگرد مرحوم قاضی معرفی می کرد و در مصاحبه ها چه مهملاتی به هم می بافت که وانمود کند شاگرد قاضی بوده و قاضی فقط مجتهدین را به درس خود راه می داده و من آن زمان مجتهد بوده ام! و..

قبلا در همین کانال ادعای شاگردی ایشان و بدتر از آن، نسب کذبی که به خود می بست را بررسی کردیم.

و مضحک این که زمانی برای یکی از فقهای بزرگ شیعه از شاگردان سید حجة الاسلام شفتی همایشی برگزار شد. دست اندرکاران با سادگی تمام به سراغ این شخص رفته و با او مصاحبه کرده، و او هم بدون توجه به فاصله زمانی خودش تا سید شفتی با آب و تاب تعریف کرده بود که بله پدر من با آن عالم بزرگ رفت و آمد داشت! و..

به لطف خدا در این کانال با رعایت جهات شرعی به نقد بسیاری از ادعاهای مدعیان عرفان و علم و تحقیق پرداخته ایم و امیدواریم افراد با چشم بازتری به ادعاها بنگرند.

@bazmeghodsian