مكتبة المجلسي ودارالتراث

شروع نسخه چاپی این است: الحمد للّه ربّ العالمين و الصّلوة و السّلام على خير خلقه محمد و آله اجمعين.
اما راويان اخبار و ناقلان اسرار و مؤرّخان اين تاريخ چنين روايت ميكنند كه: چون پادشاهى ايران‏زمين به ملك داراب بن بهمن بن اسفنديار بن گشتاسپ بن لهراسپ شاه رسيد، و بر تخت ايران‏زمين نشست، در «1» عدل بر گشاد و دست ظلم ببست، و همه بزرگان ايران زمين ازو راضى بودند. در «2» پاى‏تخت او پهلوانى بود كه او را پيل‏زور بن پيل تن ميگفتند، و از فرزندان رستم زال زر بود، و به پهلوانى او در ايران‏زمين نبود. و ملك داراب را دو وزير دانا بود، يكى را روشن راى وزير نام بود، و ديگرى را طيطوس حكيم نام بود. و اين طيطوس حكيم از حكماى يونان بود و بغايت دانا و كاردان و در همه علمى ماهر بود.

متن زیر در باره احکام نماز عید فطر از اثری فقهی از قرن نهم که ترجمه گونه ای بر اساس شرایع از محقق حلی و تبصره المتعلمین و ارشاد الاذهان علامه حلی است فراهم آمده است:
بدان که در روز عید فطر که عبارت از عید رمضان است، و همچنین عید اضحی، دو رکعت نماز گذاردن واجب است؛ چون شرایطی که در وجوب جمعه گفته شد، موجود باشد؛ اگر شرایط وجوب نباشد، سنّت‌ گذاردن نیز مستحب باشد، «و باید که هر چه زودتر روزه گشاید، و مؤمنان را به آنچه تواند یاری دهد، و غسل کند، و جامه پاک پوشد، و خود را خوشبوی گرداند، و چون آفتاب برآید، نماز عید کند.
وقت نماز عید از طلوع آفتاب باشد تا زوال؛ و اگر فوت شود قضا بر وی لازم نباشد. و آن دو رکعت است بی بانگ نماز و قامت. اوّل توجه کند، یعنی وجّهتُ بخواند. در رکعت اوّل الحمد و سبّح اسْمَ بخواند، و پنج تکبیر بگوید و از پس هر تکبیر این دعا بخواند: «اللَّهُمَّ أنت أهل الْكِبْرِيَاءِ وَ الْعَظَمَةِ، وَ أَهْلَ الْجُودِ وَ الْجَبَرُوتِ، وَ أَهْلَ الْعَفْوِ وَ الرَّحْمَةِ، وَ أَهْلَ التَّقْوَى وَ الْمَغْفِرَةِ، أَسْأَلُكَ بحقّ هَذَا الْيَوْمِ الَّذِي جَعَلْتَهُ لِلْمُسْلِمِينَ عِيداً، وَ لِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ کرامةً و ذُخْراً و شَرَفاً وَ مَزِيداً أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أن تُدخِلَنی فی کلّ خَیرٍٍ أدخَلتَ فیهِ محمّداً و آل محمّد، و أن تُخرجنی مِن کُلّ سُوءٍ أخرجتَ منهُ محمّداً و آلَ محمّد صَلَواتُک عَلَیه و عَلَیهم أجمَعین اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ خَيْرِ مَا سَأَلَكَ عِبَادُكَ الصالحون [المُخلَصُون]، وَ أَعُوذُ بِكَ ممّا استعاذَ مِنْهُ عِبَادُكَ الصّالحون».
پس تکبیر ششم بگوید و به رکوع رود، و سجود کند، چنان که در دیگر نمازها باشد. پس برخیزد و در رکعت دوم الحَمد، بعد از آن وَالشَّمس بخواند؛ پس چهار تکبیر کند.
و افضل آن است که بعد از الحمد، سوره هَل اَتَیکَ حدیثُ الغاشیة بخواند، و از پس تکبیر، آن دعا که گفته شد بخواند، و به تکبیر پنجم به رکوع رود، و بر قاعده دیگر نمازها تمام کند، و بعد از سلام هر چه خواهد بخواند از آیات و دعوات؛ و تکبیر زیاده در نماز عید نباشد. پنج در اوّل زیاده باشد و چهار در دوم.
و سنّت این قسم است که به صحرا روند مگر در مکه؛ مؤذّن سه نوبت بگوید: الصّلاة؛ و آن که امام پیاده بیرون رود، با وقار و سکون، و آن که پیش از بیرون شدن طعام خورند؛ به خلاف عید اضحی که آنچه مستحب است آن باشد که بعد از مراجعت از مصلّی طعام خورند از آنچه قربان کرده باشند؛ و آن که در نماز عید فطر بعد از چهار نماز تکبیر گوید؛ اوّل [نماز] شام [= مغرب] عید است، و آخرش نماز عید، و در عید اضحی، یعنی عید قربان، بعد از پانزده نماز تکبیر گوید؛ اوّل [نماز] پیشین روز قربان باشد، یعنی روز عید تا بامداد روز سیم؛ و در شهرها بعد از دو نماز باید «اللهُ اکبرُ اللهُ اکبرُ لا اله الا اللهُ و اللهُ اکبر اللهُ اکبرُ و للهِ الحمدُ الحمدُ للهِ علی ما هَدینا و لَهُ الشّکرُ علی ما اَولینا» گفتن؛ در عید اضحی زیاده کند: «و رَزَقنا من بَهیمة الانعام».
مسئله: بدان که روز عید که به نماز روند، با سلاح رفتن مکروه بود؛ پیش از نماز و بعد از آن سنّت گذاردن مکروه بود، مگر در مسجد نبیّ ـ صلی الله علیه و آله ـ که آنجا پیش از بیرون رفتن، دو رکعت سنّت گذاردن مستحب باشد.
مسئله: بدان که در تکبیر زاید [تکبیرهای پنجگانه در رکعت اول و چهارگانه در رکعت دوم] خلاف کرده اند که واجب است یا نه. اشبه عدم وجوب است؛ بل مستحب است. و بر تقدیر وجوب در تکبیرات زاید، اظهر عدم وجوب قنوت است؛ و بر تقدیر وجوب قنوت، اظهر آن است که دعایی بخصوصه واجب نیست بلکه هر دعای که باشد، شاید.
مسئله: چون عید و جمعه با هم اتفاق افتد، آن کس که عید را حاضر شده است بر حاضر شدن جمعه بر اختیار بود. بر امام باشد که اعلام احکام عید در خطبه بیان کند بر سبیل استحباب.
مسئله: بدان که دو خطبه در عیدَین، بعد از نماز باشد، و تقدیم خطبه بر نماز بدعت است؛ و گوش کردن خطبه‌ها مستحب است.
مسئله: چون آفتاب طالع شود، سفر حرام باشد تا نماز عید گذاردن؛ و سفر بعد از طلوع صبح و قبل از آفتاب، مکروه بود.

اجازه رضا شاه برای جشن مبعث بعد از یک دوره مخالفت با آن

آقا محمّد و آقا حسن دو دفعه آمدند منزل نوّاب وكيل، با چه حالت؟ در حالى‏كه آقا محمّد مثل بچّه‏هايى كه در وقت راه رفتن مى‏خواهند رقص كنند راه مى‏رفت. وقتى كه وارد بر نوّاب شد گفت: آقاى نوّاب وكيل در سه ماه و نه روز قبل از اينكه روز 17 ربيع الاوّل 1352 [ه. ق‏] بود در همين خانه من و آقا حسن‏ خدمت رسيديم، گفتيم تازه داريد، فرموديد از جناب آقاى آقا سيّد محمود زارچى واعظ بپرسيد و ايشان شرحى [دادند مبنى بر] اينكه مى‏خواهند دين اسلام را از ميان ببرند و شما فرموديد نمى‏توانند و صحبت بر اين بود كه قدغن‏ كرده‏اند عيد مولود حضرت رسالت را عيد بگيرند و در كرمان حضرت آقاى حاج زين العابدين خان به اعلى‏حضرت رضا شاه پهلوى خلّد اللّه ملكه تلگراف كرده بودند كه اين عيد، اوّل عيد اسلام است. خوب است قدغن‏ نكنيد، عيد بگيرند و خودشان عيد گرفته بودند و من عرض كردم: اگر از ساير بلاد علماى اعلام و طبقات مردم هم همچو تلگرافى مى‏شد خوب بود. اين دو دستگى است كه كار ما را به اين [جا] رسانيده. از آن وقت تا امروز سه ماه و نه روز بيشتر نگذشته است كه خداوند اسبابى فراهم آورده است كه از دولت تلگراف شده است عيد مبعث را عيد بگيريد و الحمد للّه حكومت هم قدغن‏ كرده چراغان كنند. ان شاء اللّه باقى كارها هم درست مى‏شود.
تيمورتاش كه اعلى عدوّ دين مبين بود، با آن عزت و قدرت به اين ذلّت و خفّت الحمد للّه به جهنّم واصل شد. آن همه سعى در عدم تعطيل از براى اعياد اسلامى [نمود]، حالا اين همه تأكيد در گرفتن عيد اسلامى اينها را كه مى‏كند؟ غير از اين است كه امر در دست امام زمان است و هرچه پيش مى‏آيد از براى امتحان ماهاست كه معلوم شود مسلمان كيست و منافق كيست؟ ديديد كه اشخاصى كه گمان مى‏كرديم حجّت اسلامند و در موقع امتحان آنها از هردشمنى بدتر بودند و چه اشخاصى كه آنها را دشمن مى‏دانستيم، چه خدمت‏ها [كه‏] به دولت اسلام نكرده‏اند كه زنده باشيم و قوّت و قدرت اسلام را هم ببينيم و از دنيا برويم و اين آرزو در دل ماها نماند. (خاطرات وکیل التولیه، میرزا محمد نواب رضوی، 2/1149)
@jafarian1964

بینایی
نویسنده: ژوزه ساراماگو
مترجم: کیومرث پارسای
.
روزی که قرار است رای گیری صورت گیرد هیچ کس در پایتخت به باجه های رای مراجعه نمی کند و این موضوع باعث نگرانی مسئولین می شود . در ساعت ۴ بعد از ظهر ناگهان همه مردم تصمیم به حضور در باجه ها می گیرند . و کسی توضیحی برای این اتفاق ندارد . خیال دولت راحت می شود ولی پس از شمارش آراء ۷۰ درصد آنها رای ها سفید هستند و همین امر باعث برگزاری مجدد انتخابات می شود . در نوبت دوم ۸۰ درصد از آراء سفید است . دولت شدیدا ناراحت است و این امر را توهینی به دموکراسی می داند هر چند عده ای عنوان می کنند که رای سفید نیز حق قانونی مردم است و نباید با آن ها برخورد شود . در همین راستا بین مردم و دولت برخورد پیش می آید و مردم دست به راه پیمایی سکوت می زنند و ….
در ادامه ماجرا به این نکته اشاره می شود که این شهر همان شهری است که واقعه ی کوری در آن رخ داده بود و بار دیگر شخصیت های آن رمان در این کتاب ظاهر می گردند . این کتاب سیاسی ترین کتاب ساراماگوست…

ابن‌نديم در كتاب فهرست خود كه در سال 1377 تأليف كرده است سه چهار هزار كتاب تاريخ و انساب و سيره شمرده است همه از مصنفين معتبر و شايد ما سي كتاب از آن قبيل در دسترس خود نداشته باشيم پس چگونه مي‌توانيم عدم وجود را دليل عدم وجود دانيم و ملاحسين كاشفي عالمي متبحر بوده. و در مقتلي كه منسوب به ابي‌اسحاق اسفرايني است و اعتبار ندارد، نام آن را ميمون آورده است و گويد: از اسبان مخصوص پيغمبر (ص) بود. .در كتاب مقتل مقرم آمده كه چون اسب بر در خيمه‌ها آمد زينب عقيله به نزد حسين (ع) آمد و اين در وقتي بود كه عمر بن سعد با جمعي از همراهانش اطراف آن حضرت بودند و امام (ع) مشغول جان دادن بود. زينب كه چنان ديد فرياد زد: «اي عمر أيقتل ابوعبدالله و أنت تنظر اليه».و عمر بن سعد رو از زينب برگرداند در حالي كه اشكش سرازير بود و بر صورتش مي‌ريخت.زينب كه چنان ديد فرياد زد: «ويحكم أما فيكم مسلم»... تا به آخر آنچه پيش از اين گذشت، و از اين نقل معلوم مي‌شود كه آمدن اسب بر در خيمه‌ها پيش از شهادت امام (ع) بوده نه بعد از آن... والله اعلم.

مادحِ خورشید مَدّاحِ خود است..
فارغ است از مدح و تعریف آفتاب...

ذکرِ جمیل امام جعفر بن محمد(که درود حق بر او و پدران و فرزندانش) در تذکرة الأولیای عطّار نیشابوری[1]:

آن سلطان ملّت مصطفوى، آن برهانِ حجّت نبوى، آن عالِمِ صِدّيق، آن عالَمِ تحقيق، آن ميوهٔ دل اوليا، آن گوشهٔ جگر انبيا، آن ناقل على، آن وارث نبى، آن عارف عاشق، ابو محمّد جعفر صادق‏-رَضِىَ اللّهُ عَنه-.
گفته بوديم كه اگر ذكرِ اَنبيا و صحابه و اهل بيت كنيم، يك كتاب جداگانه مى‏بايد.
و اين كتاب شرح حال اين قوم خواهد بود، از مشايخ، كه بعد از ايشان بوده‏اند. امّا به سبب تبرّك به صادق-رَضِىَ اللّهُ عَنه-ابتدا كنيم، كه او نيز بعد از ايشان بوده است. و چون از اهل بيت بيشتر سخن طريقت او گفته است، و روايت از او بيش آمده، كلمه‏اى چند از آن حضرت بيارم، كه ايشان همه يكى‏اند. چون ذكر او كرده آمد ذكر همه بود.
نبينى كه قومى كه مذهب او دارند، مذهب دوازده امام دارند؟ يعنى يكى دوازده است و دوازده يكى. اگر تنها صفت او گويم، به زبان عبارت من راست نيايد، كه در جملهٔ علوم، و اشارات و عبارات بى‏تكلّف به‌كمال بود و قُدوهٔ جملهٔ مَشايخ بود، و اعتماد همه بر او بود و مقتداى مُطلَق بود و همهٔ اِلاهيان را شيخ بود، و همهٔ محمّديان را امام بود. هم اهل ذوق را پيش‌رو بود و هم اهل عشق را پيشوا. هم عُبّاد را مقدَّم بود و هم زُهّاد را مُكَرَّم. هم در تصنيف اسرار حقايق، خَطير بود، هم در لطايفِ اَسرارِ تنزيل و تفسير، بى‏نظير... .
آن مى‏دانم كه هر كه به محمّد- صَلَّى اللّهُ عَلَيهِ و آلِه و سَلَّمَ- ايمان دارد و به فرزندان و يارانش ايمان ندارد، او به محمّد- عَلَيهِ الصَّلاةُ و السَّلام- ايمان ندارد. تا به حدّى كه امامِ اَعظم شافعى- رَحمةُ اللّهِ عَلَيه- در دوستى اهل بيت به غايتى بوده است كه به رفضش نسبت كردند و محبوس داشتند. و او در اين معنى شعرى گفته و يك بيت از آن اين است:
لَو كانَ رَفضاً حُبُّ آلِ مُحَمَّدٍ
فَليَشهَدِ الثَّقَلانِ إنّى رافِضُ‏
يعنى اگر دوستى آل محمّد رفض است، گو: جمله جنّ و انس گواهى دهند به رَفضِ من.

@majmaeparishani

نقد كوتاهی بر مطلبی از جناب آقای کدیور درباره علمای ابرار

دانشمند محترم جناب آقای کدیور در یادداشتی که اخیراً در سایتشان منتشر فرموده اند درباره نظریه علمای ابرار توضیحاتی داده اند که به نظرم رسید نیاز به نقد و بررسی دارد. استناد اصلی ایشان به روایت مشهوری در کتاب رجال کشی است که صورت مناظره و گفتگویی است بین ابن ابی یعفور و معلی بن خنیس. معلی بن خنیس در این گفتگو نظریه شماری از شیعیان کوفه را در نیمه سده دوم قمری بازتاب می دهد که بر طبق آن، امامان جایگاه انبیاء را دارند. طبق این نظر که بخشی از غلات شیعه از آن حمایت می کرده اند امامت استمرار نبوت است و هم جایگاه دینی امام و هم طبیعت علم و معرفت او مشابه جایگاه انبیاء است. اصل این سخن این بود که نبوت نمی تواند تا وقت نجات حقیقی انسان ها منقطع شود و سلسله ای از انبیاء در ادوار مختلف وجودشان ضروری است تا نجات حقیقی و فرجامین حاصل شود. اصل این دیدگاه البته عقیده ای گنوسیستی بود که شماری از شیعیان کوفه بدان تمایل داشتند. این دسته از شیعیان با رفض و غیر قابل قبول دانستن تفسیر عمومی از امام و خلیفه به عنوان خلیفه پیامبر در امور تولیت شریعت که آن را تفسیر نادرست امویان فرض می کردند در صدد ارائه تفسیری بودند تا ضرورت وجود امام را در فرض این واقعیت که تولیت سیاسی در دست او نیست توجیه کند. در تفسیر وجود امام به عنوان مرجعیت دینی بعداً البته کسانی مانند هشام بن الحکم با تأکید بر جایگاه امام معصوم در تفسیر دین و شریعت و هدایت جامعه مؤمنان راه حلی در مقابل دیدگاه غلات شیعه پیشنهاد کردند اما در زمان ابن ابی یعفور و معلی بن خنیس هنوز این بحث ها شکل نگرفته بود. بدین ترتیب عده ای راه حل را در این دیدند که امام را به عنوان استمرار نبوت تفسیر کنند. البته این عقیده در عین حال در برابر عقیده دیگری بود که امام و نبی را هر دو در مقام ظهورات الهی و تمثل روح و نور خداوند بر زمین تفسیر می کرد. معلی بن خیس از این دسته نبود و در واقع نظریه اش را در برابر آن عقیده که آن را گروهی دیگر از غلات شیعه مطرح می کردند ابراز می داشت. در این میان شیعیان غیر غالی که به جریان معتدل تشیع وابسته بودند امام را شخصیتی می دیدند که منبع علم موروث از پیامبر است و او را در مقام فقیه و عالم قرار می دادند. البته برای آنها عالم بودن امامان به این معنا نبود که علم آنها به مانند علم سایر صحابه و بزرگان تابعین و فقهای مدینه و کوفه است. آنان معتقد بودند این علم از نوع علم موروث از پیامبر و از منبع نبوت است و بر این باور بودند که تنها امامان مفسر اصلی و بالاترین منبع تفسیر شریعت و قرآن اند. تفاوت آنها با سایر عالمان را هم، چنانکه در عبارت ابن ابی یعفور که در رجال کشی نقل شده می بینیم، در این می دیدند که امامان علمایی ابرار و اتقیاء هستند که اصطلاحاتی با ریشه های قرآنی بود و با آن در مقام تمییز مطلق امامان از سایر اهل علم بودند. در آن دوره به تدریج بحث هایی در میان تابعین و اتباع تابعین مطرح بود که شأن قرآء و فقیهان در برابر سلطه سیاسی چیست و کدام یک شأن مرجعیت دینی را دارد؟ در برابر امویان که قائل به مرجعیت خلفا در تفسیر دین و شریعت بودند و دست کم خود را معیار تفسیر دین می دانستند و کنترل تفاسیر مختلف از شریعت را مخصوص خود و برتری اجتهادات خود می پنداشتند بسیاری از عالمان مدینه و کوفه و بصره و بوم های دیگر سده دوم مسئله مرجعیت دینی اهل علم در برابر مرجعیت سیاسی خلفا را مطرح کردند و این اصطلاح اهل علم به تدریج مورد توجه قرار گرفت. در این پیش زمینه است که روایات زیادی در فضل اهل علم و علماء پیشنهاد شد که به ویژه معطوف به محدثان بود. در این چارچوب تاریخی بود که شیعیان غیر غالی که بر خلاف بسیاری از غالیان محوریت اصلی در دیانت را بر شریعت قرار می دادند امامان شیعه را در مقام عالمان معرفی می کردند و مقصودشان در همان چارچوب کلی غیر شیعی که بیان شد در واقع تأکید بر مرجعیت دینی امامان در برابر مقام سیاسی خلفا بود و توجیهی برای اینکه چگونه کسی بدون آنکه خلیفه و متصدی جانشینی سیاسی پیامبر باشد می تواند جانشین او در تفسیر شریعت باشد. سنیان هم برای علمای خود همین مقام را به تدریج در سده دوم مطرح کردند. اما چنانکه دیدیم امثال ابن ابی یعفور و دیگر شیعیان غیر غالی ضمن قبول اصل این چارچوب معتقد بودند که شأن امامان شیعه با دو صفت بر و تقی بودن متمایز از عالمان در چارچوب فکر غیر شیعی است و آنان منابع اصلی و مطلق تفسیر دین و شریعتند. با این اوصاف باید گفت که این تعریف که ابن ابی یعفور از مقام امام به دست می دهد تفسیری است در برابر آن تفسیر پیشگفته غالیانی مانند معلی بن خنیس از وجود امام و نمی توان آن را نظریه ای در برابر منظومه ای دانست که بعدها هشام بن الحکم و شاگردان او از مقام امامت به دست دادند. (دنباله)

کلیپ بسیار زیبا و فنی در مورد شخصیت بی نظیر تاریخ معاصر ایران زمین حضرت آیت الله هاشمی رفسنجانی نور الله مضجعه الشریف که توسط کانال دوباره ایران ساخته و در فضای مجازی نشر داده شده است.

گوییم:

اول اینکه این کلیپ محشر را حتماً دانلود کنید و ببینید که ارزش هزینه کردن دارد.
دوم اینکه ساخت اینگونه کلیپ های حقیقی و انتشار آن در فضای مجازی بسیار سودمند برای اقشار جوان جامعه است تا با اوتاد و ارکان اصلی انقلاب و شهدا آشنا شوند.
سوم اینکه ساخت اینگونه کلیپ ها نشانه نظر خاص از سوی امام زمان عجل الله فرجه الشریف بر آن روح پر فتوح پرواز کرده است والا این تجلیل ها نمی شد.
بحق که می گوییم "ما نعلم منه الا خیراً". او شایسته تر از این جملات ابتدایی بود. او اصل و همه نظام ولایت فقیه بود. به او ولایت فقیه بر پا شد. روح متعالی است. درود بر روحانی کبیر. درود بر ظریف دلیر. درود بر برجام.

"نگاهی به مواجهه مراجع نسل اول انقلاب با انتخابات"


🔹در روزهای ۹ و ۱۰ فروردین ماه ۱۳۵۸ که همه ‌پرسی جمهوری اسلامی برگزار شد، اغلب مراجع و علما نیز در آن شرکت کردند. حتی آیت ‌الله سید ابوالقاسم خویی اعلامیه‌ای صادر کرد و با حمایت از جمهوری اسلامی، از مردم خواست تا در همه‌ پرسی شرکت کنند.‌‎ آیت ‌الله شریعتمداری هم در این رفراندوم شرکت کرده بود. مرحوم شریعتمداری اما به نحوه‌ی برگزاری این همه پرسی اعتراض داشت؛ وی معتقد بود که به ‌جای «آری» یا «نه»، باید امکان انتخاب مردم بین گزینه‌های متعدد وجود داشته باشد. وی محدود کردن مردم به انتخاب این دو گزینه را روا نمی‌انست و پیشنهاد داده بود که رأی ‌دهندگان این امکان را داشته باشند که گزینه‌ دلخواه خود را بر روی برگه بنویسند...

🔹آیت ‌الله سید احمد خوانساری از مراجعی بود که روی خوشی به انتخابات نشان نداد. وی در زمان مبارزه با حاکمیت پهلوی نیز، چندان حمایتی از مبارزین و انقلابیون نکرده بود. مرحوم علامه طباطبایی نیز در هیچ انتخاباتی شرکت نکرد... آیت ‌الله سید محمد روحانی نیز از شرکت در انتخابات‌ها خودداری می‌کرد. وی پیش از انقلاب نیز موافقتی با حرکت‌های انقلابی و سیاسی امام خمینی نداشت. آیت‌ الله سید رضا صدر نیز از روحانیون مطرحی بود که با صندوق‌های رأی جمهوری اسلامی قهر کرده بود...

🔹حضرات آیات گلپایگانی، مرعشی نجفی، سید حسن طباطبایی قمی، سید محمد شیرازی، سید عبدالله شیرازی، سید صادق روحانی و میرزا هاشم آملی از جمله افرادی بودند که در رفراندم جمهوری اسلامی شرکت کردند... مراجع نسل اول انقلاب در مواجهه با امر انتخابات کوشیدند تا ضرورت زمانه را یادآور شوند و مردم را بر حضور در این عرصه ترغیب کنند؛ اگرچه برخی از مراجع چون سید صادق روحانی و سید حسن طباطبایی قمی، دیگر در انتخابات شرکت نمی‌کردند...

mobahesat.ir/14025

درود و سلام بر جناب پارسا، زنده باشید💐
منظور شما را متوجه شده بودم. مردم کوچه و بازار کنایه از مردمان عادی و معمولی است، همان جماعت عوام که مدنظر شما بود ولی از باریک‌بینی و دقت شما سپاسگزارم، بهتر بود می‌نوشتم "رعیت" یا "توده مردم" که ناخواسته مفهوم دیگری تداعی نشود.
و اما این وزیر شمس الدین درگزینی و خاندانش، درست است که از طبقه ممتاز اعیان و اشرافی آن روزگار نیستند اما از مرتبه‌ای "پست و خامل" هم نبوده‌اند. ممکن است دهقان‌زادگی در مقایسه با اشرافی‌گری و از جایگاه اجتماعی و مقام سیاسی پست و خامل به نظر بیاید اما در بحث زبانی و ادبیات نشان از اصالت و شرافت دارد؛ چنانکه مستحضرید فردوسی بزرگ خود دهقان‌زاده بود و در تاریخ، دهقانانی که به حکومت رسیده‌اند و جایگاه مهم و کلیدی هم داشته‌اند کم نبوده‌اند. اگر نظامی طبقاتی همچو "کاست" را ملاک بگیریم این افراد از طبقات پایین جامعه بر سر کار آمدند اما بسیاری از ایشان در تاریخ جایگاه رفیع و درخشانی داشته‌اند؛ هرچند از میان سطور تاریخ به نظر می‌رسد خاندان درگزینی از این موهبت نیز محروم مانده‌اند.‌

🔻 در گزارشی از مجموعه گزارش‌های انتخابات ایران، علی همدانی سوار بر ماشین زمان سفری به گذشته می‌کند. انتخاباتی که جمعه در ایران برگزار می شود، آخرین انتخابات این قرن در ایران است. قرنی که برابر با مجالس گوناگون در ایران بوده و حوادث مختلفی که در این کشور رخ داده است.

@BBCPersian

حجة الاسلام والمسلمین ناطق نوری در مراسم هفتم ارتحال آیة الله هاشمی:

من بیش از ۵۰ سال با مرحوم هاشمی بودم، می توانم شهادت بدهم که کاری به غیر از برای خدا انجام نمی داد.

از نمونه های کار برای خدا در نزد هاشمی این است که در سال های مبارزه امام در نجف از ایشان خواست که به ایران نیاید، اما هاشمی به امام گفت: نهضت و انقلاب به من احتیاج دارد، من باید به ایران بروم. آمد و دستگیر شد.
قبل از انقلاب من برای ملاقات زندانیان رفتم. از یکی از زندانیان پرسیدم حال هاشمی چطور است؟ او گفت: هاشمی را آنقدر شکنجه کرده اند که حالا در بیمارستان است.

درس دیگر هاشمی صبر و مقاومت است. هاشمی صبر را ذله کرده بود. من گاهی اوقات از این همه صبر و مقاومت این مرد می ماندم.

روزی که هاشمی را دز انتخابات ۹۲ رد کردند سفرم را لغو کردم و به نزد ایشان رفتم. گفتم حالتان چطور است و چه کار می خواهید بکنید؟
گفت: وقتی برای ثبت نام رفته بودم جمعیت زیادی جمع شده بودند و مردم گریه می گردند. وقتی ثبت نام کردم پیش خودم گفتم که این استقبال مسئولیت سنگینی با این ویرانی کشور خواهم داشت، وقتی صلاحیتم رد شد امشب آرام ترین شب های زندگیم بود، چون هم وظیفه ام را انجام دادم و هم بار مسئولیت از دوشم برداشته شد.

از خصوصیات آیة الله هاشمی این بود که به شدّت از ریا و دورویی بدش می آمد.

هاشمی از دو چهره بودن متنفّر بود، امّا متأسفانه امروز برخی‌ها هزار چهره هستند.

گاهی می ماندم که علی رغم تهمت ها ناملایمات و در حالی که کوهی از مشکلات وجود داشت در جلسه مجمع تشخیص آرام و با لبخند حضور پیدا می‌کرد.

خوشا آنان که با عزّت زگیتی بساط خویش برچیدند و رفتند.

چهل سال و چهار سال

هیچ وقت مردم ایران را این اندازه دشمن همدیگر و متخاصم ندیده بودم.

دیگر سخن از «اختلاف عقیده» نیست. داریم رسماً همدیگر را به حق و باطل، شریف و کثیف، دیندار و کافر و پاک و پلید تقسیم می‌کنیم.

هیچ‌گاه سیاست این مقدار ما را از هم دور و جدا نکرده بود.
همسایۀ من می‌خواهد سر بر تن من نباشد. چرا؟ چون من به کسی رأی داده‌ام که در نظر او مأموریتش حذف قرآن و درس دین از مدارس و رواج بی‌بندوباری جنسی در میان دانش‌آموزان و خردسالان است. به من می‌گوید: آن دنیا می‌خواهی جواب خدا را چه بدهی که به دشمن خدا و اسلام رأی دادی؟
می‌گویم: اختلاف اصلی در روش‌های کشورداری است و مقداری هم بر سر قدرت و ثروت. باقی بهانه است. به خدا بیش از این نیست.
می‌گوید: اگر فردا فرزند من در مدرسه فاسد شود، گریبان تو را می‌گیرم.

پس از انتخابات، توفان باید جای خود را به آرامش بدهد، و دشمنی و کینه به دوستی و همکاری.
کینه‌های شتری و دشنام‌های آب‌نکشیده و افشاگری‌های جوان‌پسند، اگر هم جایی در سیاست داشته باشد، تا پیش از انتخابات است. پس از آن باید مهربانانه دست دولت را گرفت که خطا نکند یا بیشتر خدمت کند.

نقد حاکمان، لازم است؛ اما واجب‌تر از آن کمک به آنها است. در سال 84، پس از آنکه دولت نهم بر سر کار آمد، من در وبلاگم نوشتم: «هر چه بود گذشت. پس از اين ماييم و دولتي که بايد نخست کمک و سپس نقد شود.»

اکنون نيز مي‌گويم: اگر در چهل سال گذشته نتوانستيد جامعه را ديني‌تر کنيد، در چهار سال آينده هم کسي نمي‌تواند دين مردم را بر باد دهد. به فکر کشور باشيد.
شوربختانه، حاکم‌‌ستیزی و بدگمانی‌ به دولت‌ها در خون ایرانی است.
تاریخ شیعه، تاریخ مبارزه با دولت‌ها و حاکمیت‌ها بوده است و همین، باعث شده است که حتی آنگاه که خود صاحب دولت می‌شود، نتواند از گارد اپوزیسیون بیرون بیاید.
دانایان و وطن‌پرستان، اکنون وظیفه‌ای مهم‌تر از این ندارند که آرامش و طمأنینه را به کشور بازگردانند و فاصله‌ها را کمتر کنند؛ از هر راهی که ممکن است. سیاست نباید بیش از این ما را از هم دور کند.

رضا بابایی @RezaBabaei43

درود بر شما

تذکر بجایی بود و سپاس که یکی از معنای ششگانه أَي در عربی ، حرف نداست ولیکن در این معنا دخیل دانستن آن به عربی رواتر است تا این فرمایش که «ای» را پارسی ندانسته آن را صورتی از «یا» معرفی کنیم . زیرا هر دو صورت اِی و اَی در پهلوی حرف نداست . البته قصور از بنده بود( در خواندن ای کنوش) و سپاس از ارشاد

ارادت