گفتگوهای تراثی (آرشیو)

سلام اقاي دكتر،
مطلبي را كه در مورد دانشجويان و مشكلاتشان با پايان نامه و به ويژه مساله استفاده از اسناد نوشته بوديد خواندم، چند مورد كه مدتهاست دغدغه ذهني من است را به نظرم امد برايتان بنويسم.
اگر بخواهم آسيب شناسي كنيم و مشكل را پيدا كنيم شايد موارد بسيار بيش از آني باشد كه در زير مي ايد.
١- دانشگاه ها و توليد انبوه دانشجو. مدتهاست به جاي پرورش دادن دانشجويان مستعد و علاقمند، دانشگاه ها به كميت توجه كرده اند. با اين تعداد دانشجو و پايان نامه هايي كه هر استاد بايد هدايت ان را بر عهده گيرد، اگر هر دو طرف بخواهند خوب هم كار كنند باز هم امكانش نيست. حال به اين قضيه عدم علاقه دانشجو، گرفتار ي هاي مختلف دانشجو و استاد، عدم امكانات لازم، مشكلات شغلي و مالي دانشجو ... را هم بايد اضافه كرد.
٢- عدم پرورش خلاقيت از دوران ابتدايي گرفته تا پايان دكتري.
نظام آموزشي ما كمتر توجهي به پرورش خلاقيت داشته است. به ويژه در دوران دبستان و دبيرستان كه سن پرورش و بالندگي است از انها خواسته مي شود فقط مطالب را حفظ كنند تا بتوانند در كنكور شركت كنند. چند سال اخير هم كه مدارسي با اين تبليغ كه شيوه اي نو را ارائه خواهند كرد، پا به عرصه گذاشته اند، انقدر افراطي شده اند كه بچه ها تا كلاس ٤ و ٥ هنوز جمع و تفريق را خوب ياد نگرفته اند، اما تا دلتان بخواهد يادگرفته اند براي هر كاري سفسطه كنند. پس باز حد تعادل فراموش شده است.
٣- در نظام آموزشي دانشگاه اصولا اين بهترين و خلاق ترين دانشجويان نيستند كه مي توانند بدون امتحان وارد مقطع بعدي شوند. اين را همه ما به دفعات تجربه كرده ايم اما اين شيوه همچنان ادامه دارد.
٤- براي ورود به بازار كار يا حتي از ارشد به دكتري ، كمترين چيزي كه مورد توجه دقيق قرار مي گيرد پايان نامه دانشجوست.
اينها فقط چند نمونه اي بود كه فعلا به ذهنم امدو الا مشكلات ريشه هايي بس عميق دارد.

نزهت احمدي

فهرست نسخ خطی را باید دوباره نوشت
تلاشی که در ایران در شناساندن نسخه های خطی صورت گرفته، بسی ارجمند و قابل ستایش است. بیش از همه برای این که فهرستی از داشت ها و سرمایه های فرهنگ مکتوب ما را به ما می شناساند. برخی از اینها دقیق تر، و برخی معمولی نوشته شده و این به دانش و صرف وقت و هزینه پرداخت شده از سوی صاحبان این کتابخانه ها و جز اینها مربوط می شود. هر کدام از نویسندگان هم که بحمدالله حالا تعدادشان بسیار قابل توجه شده، روشی دارند. برخی به ارائه اقل معلومات اکتفا می کنند، برخی اطلاعات بیشتری می دهند. برخی فقط به اصل نوشته می پردارند، برخی به حواشی و یادداشت ها هم توجه می کنند، پاره ای هم میانه حال هستند. بی دقتی هم البته فراوان است. کم حوصله گی و عجله از مضرترین خصلت ها در نگارش فهارس است. با این حال، دست همه شان درد نکند. افتخار ایران بوده و هستند و یک تخصصی دارند که می توانند به بسیاری از نقاط دنیا آموزش دهند. جمع و جور کردن این مجموعه ها در دنا و فنخا هم کار بزرگی بود. مسائل فیما بین خودشان ـ نویسنده های فهارس و مدوّن دنا و فنخا ـ در رضایت و غیر رضایت، تأثیری در این که این کار فایده کلی کار دارد، ندارد. به هر حال افتخاری است که جامعه علمی ایران، دنا و فنخا داشته باشد. برای اینها که با دنا و فنخار آشنا نیستند بگویم که فنخار، فهرست الفهارس نسخ خطی ایران است و بالای 320 هزار نسخه در آن معرفی شده. چاپی متن آن خوب بود، اما حالا که فایل آن دست بدست می شود، باز فارغ از رضایت و حلال و حرامی، به قول آن دزد هندوانه خور، برای خنکی خوب است. اما همه اینها را نوشتم برای این که عرض کنم، در این سالها که نسخه ها را می بینم و یادداشت هایی تحت عنوان نسخه خوانی می نویسم [چاپ شده در مجله آینه پژوهش] وحالا قسمت چهاردهم آن در دست چاپ است، می توانم عرض کنم، حتی برخی از مشهورترین فهرست نویسان ما، از ثبت بسیاری از یادداشت ها و رسائل کوچک خوردداری کرده اند. بگذریم کارهای عجله ای مثل نگارش نسخه های ملک (و گاه دانشگاه) که چه مقدار از اطلاعات علمی سودمند ما را بی بهره کرده [و باز به خاطر اصل آن باید متشکر بود] برخی از مفصل نویس ها هم مسائل زیادی را انداخته اند . مثل نمی زنم که خدای ناکرده بد کسی را نگفته باشم. همین حال نسخه ای را می دیدم که صدها یادداشت سودمندی روی آن است، اما فهرست نویس خوب ما که حالا مرحوم شده، همه آنها یا غالبش را رها کرده است. هیچ راهی نداریم جز این که دوباره، فهرست ها را بنویسیم، و تمامی این معلومات را که سرمایه های ماست، در اختیار پژوهشگران قرار دهیم. معلوم است که بسیاری از نسخه ها ارزش کار مجدد ندارند، اما به هر حال، همین که از ده نسخه، یکی هم دارای این معلومات باشد، باید این کار را انجام داد. فکر نمی کنم کسی انکار کند که فقط یادداشت های پشت نسخه ای نسخ موجود در ایران اگر یک جا منتشر شود، بالغ بر چند صد مجلد کتاب خواهد شد. مقصودم چاپ متن کامل این یادداشت هاست نه فهرست آنها. کتابخانه ها هم با آدم های استخوان داری در این تخصص داشته باشند که آنجا برای نگارش این امور آمادگی داشته باشند، یا افرادی را راه بدهند تا این کار را انجام بدهند. البته که بسیاری از تصاویر این نسخه ها، حالا در دست است، و محققان حتی در خانه و محل کار خودشان هم می توانند این کار را انجام بدهند. اما با هزینه چه کسی و با چه حمایتی؟ همین که آستانه قدس، مجموعه ای از اجازات پشت نسخه ای خود را منتشر کرد [آقای مختاری عزیز به بنده لطف کردند] کار مهمی است. مجموعه اجازات نسخه های خطی دانشگاه هم (باز با توصیه آقای مختاری) به زودی در یک مجلد منتشر خواهد شد. به آقای جدی ـ مُهرشناس یک کشور ـ هم عرض کرده ام، کارش در باره مهر های روی نسخ خطی ملی عالی بود، و می تواند مهرهای نسخه های دانشگاه را هم بررسی و منتشر کند. ایشان هم نور چشمی شان را که تحصیل کرده هستند، فرستادند تا مقدمات کار را فراهم کند، امیدوارم که چنین کنند. به هر حال، تاریخ فرهنگی یک ملتی که بخش های عمده آن حلقه مفقوده است، می تواند با این تلاش، تا حدودی جبران شود.
@jafarian1964

در بحث ریشه شناسی واژه های قرآنی و توجه به زبان های سامی دوستان را جلب می کنم به زبان هایی که
مورد بی توجهی و بی مهری قرار گرفته اند و اتفاقا اگر به آن زبان ها هم توجه بشود قادر خواهند بود که بخشی
از مشکلات ما را در ارتباط با واژه های قرآنی حل کنند. یکی از آنها شاخه ی زبان سامی جنوبی حاشیه ای است
و سامی حاشیه ای از دو زیر شاخه تشکیل شده که یکی از آن دو زیر شاخه زیر شاخه ی زبان های یمیی است.
یکی از مستشرقین به نام )ناکانو( روی این زبان های عربی جنوبی باقی مانده در منطقه یمن کار کرده هم
گرامرشان را کار کرده هم فرهنگ لغتشان را درآورده و این الان موجود است متاسفانه با وجود کاری که )ناکانو(
انجام داده تا امروز نه مستشرقی و نه محقق مسلمانی این داه ها را مورد استفاده قرارنداده اند و این همین طور
بدون استفاده باقی مانده است.
⁨دکتر پاکتچی؛ نشست زبانهای سامی و کاربرد آن در مطالعات قرآنی در روز دوشنبه 32 آبان 3141 در دانشکده الهیات
دانشگاه تهران

سلام اقاي دكتر،
مطلبي را كه در مورد دانشجويان و مشكلاتشان با پايان نامه و به ويژه مساله استفاده از اسناد نوشته بوديد خواندم، چند مورد كه مدتهاست دغدغه ذهني من است را به نظرم امد برايتان بنويسم.
اگر بخواهم آسيب شناسي كنيم و مشكل را پيدا كنيم شايد موارد بسيار بيش از آني باشد كه در زير مي ايد.
١- دانشگاه ها و توليد انبوه دانشجو. مدتهاست به جاي پرورش دادن دانشجويان مستعد و علاقمند، دانشگاه ها به كميت توجه كرده اند. با اين تعداد دانشجو و پايان نامه هايي كه هر استاد بايد هدايت ان را بر عهده گيرد، اگر هر دو طرف بخواهند خوب هم كار كنند باز هم امكانش نيست. حال به اين قضيه عدم علاقه دانشجو، گرفتار ي هاي مختلف دانشجو و استاد، عدم امكانات لازم، مشكلات شغلي و مالي دانشجو ... را هم بايد اضافه كرد.
٢- عدم پرورش خلاقيت از دوران ابتدايي گرفته تا پايان دكتري.
نظام آموزشي ما كمتر توجهي به پرورش خلاقيت داشته است. به ويژه در دوران دبستان و دبيرستان كه سن پرورش و بالندگي است از انها خواسته مي شود فقط مطالب را حفظ كنند تا بتوانند در كنكور شركت كنند. چند سال اخير هم كه مدارسي با اين تبليغ كه شيوه اي نو را ارائه خواهند كرد، پا به عرصه گذاشته اند، انقدر افراطي شده اند كه بچه ها تا كلاس ٤ و ٥ هنوز جمع و تفريق را خوب ياد نگرفته اند، اما تا دلتان بخواهد يادگرفته اند براي هر كاري سفسطه كنند. پس باز حد تعادل فراموش شده است.
٣- در نظام آموزشي دانشگاه اصولا اين بهترين و خلاق ترين دانشجويان نيستند كه مي توانند بدون امتحان وارد مقطع بعدي شوند. اين را همه ما به دفعات تجربه كرده ايم اما اين شيوه همچنان ادامه دارد.
٤- براي ورود به بازار كار يا حتي از ارشد به دكتري ، كمترين چيزي كه مورد توجه دقيق قرار مي گيرد پايان نامه دانشجوست.
اينها فقط چند نمونه اي بود كه فعلا به ذهنم امدو الا مشكلات ريشه هايي بس عميق دارد.

نزهت احمدي

از همه زیباتر قلعه این روستاست که سالم است. سابقا مردم، روزها بیرون قلعه در زمینها کار می کردند، و شب ها هر کدام اتاقی در قلعه داشتند، به آنجا می رفتند. حالا در چهارگوشه آن چهار برج زیبا و سرپا مانده، که هر کدام یک دربچه دارد. یک در هم خود قلعه دارد که بسته بود. در کوچکی بود. اما از بالای آن معلوم بود که ورودی بزرگتر بوده و دست کم دو بار کوچک و کوچک تر شده است. الان به حدی کوچک بود که یک آدم متوسط هم باید اندکی سرش را خم می کرد تا وارد شود. هر چه بود، نماز آن از بیرون بسیار زیبا بود. یک سمت آن که درخت های کاچ در یک خط کنار دیوار بود که آن را زیباتر کرده بود.
@jafarian1964

فهرست نسخ خطی را باید دوباره نوشت
تلاشی که در ایران در شناساندن نسخه های خطی صورت گرفته، بسی ارجمند و قابل ستایش است. بیش از همه برای این که فهرستی از داشت ها و سرمایه های فرهنگ مکتوب ما را به ما می شناساند. برخی از اینها دقیق تر، و برخی معمولی نوشته شده و این به دانش و صرف وقت و هزینه پرداخت شده از سوی صاحبان این کتابخانه ها و جز اینها مربوط می شود. هر کدام از نویسندگان هم که بحمدالله حالا تعدادشان بسیار قابل توجه شده، روشی دارند. برخی به ارائه اقل معلومات اکتفا می کنند، برخی اطلاعات بیشتری می دهند. برخی فقط به اصل نوشته می پردارند، برخی به حواشی و یادداشت ها هم توجه می کنند، پاره ای هم میانه حال هستند. بی دقتی هم البته فراوان است. کم حوصله گی و عجله از مضرترین خصلت ها در نگارش فهارس است. با این حال، دست همه شان درد نکند. افتخار ایران بوده و هستند و یک تخصصی دارند که می توانند به بسیاری از نقاط دنیا آموزش دهند. جمع و جور کردن این مجموعه ها در دنا و فنخا هم کار بزرگی بود. مسائل فیما بین خودشان ـ نویسنده های فهارس و مدوّن دنا و فنخا ـ در رضایت و غیر رضایت، تأثیری در این که این کار فایده کلی دارد، ندارد. به هر حال افتخاری است که جامعه علمی ایران، دنا و فنخا داشته باشد. برای اینها که با دنا و فنخار آشنا نیستند بگویم که فنخار، فهرست الفهارس نسخ خطی ایران است و بالای 320 هزار نسخه در آن معرفی شده. چاپی متن آن خوب بود، اما حالا که فایل آن دست بدست می شود، باز فارغ از رضایت و حلال و حرامی، به قول آن دزد هندوانه خور، برای خنکی خوب است. اما همه اینها را نوشتم برای این که عرض کنم، در این سالها که نسخه ها را می بینم و یادداشت هایی تحت عنوان نسخه خوانی می نویسم [چاپ شده در مجله آینه پژوهش] وحالا قسمت چهاردهم آن در دست چاپ است، می توانم عرض کنم، حتی برخی از مشهورترین فهرست نویسان ما، از ثبت بسیاری از یادداشت ها و رسائل کوچک خوردداری کرده اند. بگذریم کارهای عجله ای مثل نگارش نسخه های ملک (و گاه دانشگاه) که چه مقدار از اطلاعات علمی سودمند ما را بی بهره کرده [و باز به خاطر اصل آن باید متشکر بود] برخی از مفصل نویس ها هم مسائل زیادی را انداخته اند . مثل نمی زنم که خدای ناکرده بد کسی را نگفته باشم. همین حالا نسخه ای را می دیدم که صدها یادداشت سودمندی روی آن است، اما فهرست نویس خوب ما که حالا مرحوم شده، همه آنها یا غالبش را رها کرده است. هیچ راهی نداریم جز این که دوباره، فهرست ها را بنویسیم، و تمامی این معلومات را که سرمایه های ماست، در اختیار پژوهشگران قرار دهیم. معلوم است که بسیاری از نسخه ها ارزش کار مجدد ندارند، اما به هر حال، همین که از ده نسخه، یکی هم دارای این معلومات باشد، باید این کار را انجام داد. فکر نمی کنم کسی انکار کند که فقط یادداشت های پشت نسخه ای نسخ موجود در ایران اگر یک جا منتشر شود، بالغ بر چند صد مجلد کتاب خواهد شد. مقصودم چاپ متن کامل این یادداشت هاست نه فهرست آنها. کتابخانه ها هم با آدم های استخوان داری در این تخصص داشته باشند که آنجا برای نگارش این امور آمادگی داشته باشند، یا افرادی را راه بدهند تا این کار را انجام بدهند. البته که بسیاری از تصاویر این نسخه ها، حالا در دست است، و محققان حتی در خانه و محل کار خودشان هم می توانند این کار را انجام بدهند. اما با هزینه چه کسی و با چه حمایتی؟ همین که آستانه قدس، مجموعه ای از اجازات پشت نسخه ای خود را منتشر کرد [آقای مختاری عزیز به بنده لطف کردند] کار مهمی است. مجموعه اجازات نسخه های خطی دانشگاه هم (باز با توصیه آقای مختاری) به زودی در یک مجلد منتشر خواهد شد. به آقای جدی ـ مُهرشناس نمره یک کشور ـ هم عرض کرده ام، کارش در باره مهر های روی نسخ خطی ملی عالی بود، و می تواند مهرهای نسخه های دانشگاه را هم بررسی و منتشر کند. ایشان هم نور چشمی شان را که تحصیل کرده هستند، فرستادند تا مقدمات کار را فراهم کند، امیدوارم که چنین کنند. به هر حال، تاریخ فرهنگی یک ملتی که بخش های عمده آن حلقه مفقوده است، می تواند با این تلاش، تا حدودی جبران شود.
@jafarian1964

@litera9
داستان های این مجموعه همه در دهۀ ۱۹۹۰ منتشر شده اند و هر یک به مناسبتی جایزه ای ادبی به دست آورده اند. سنت برگزاری مسابقه های ادبی برای انتخاب بهترین داستان های کوتاه سابقه ای طولانی دارد؛ از آن جمله است جایزۀ اُ.هنری که در بزرگداشت این استاد داستان کوتاه در سال ۱۹۱۸ بنیان گذاشته شد. داوران این مسابقۀ ادبی همه ساله ازمیان بهترین داستان های کوتاه منتشر شده در نشریات امریکایی و کانادایی بیست داستان را بر می گزینند و در مجموعه ای منتشر می کنند که سه داستان از آن میان مقام های اول تا سوم را به خود اختصاص می دهند. در مجموعۀ حاضر، داستان های «مردی با کت و شلوار مشکی»، «زندگی شهری» و «اینجا همۀ آدم ها این جوری اند» برندۀ مقام اول این مسابقۀ ادبی در سال های اخیر بوده اند. این قبیل جایزه ها نشان می دهد که، به رغم سلیقه ها و نظرهای متفاوت، تک تک این داستان ها از فیلترها و صافی هایی گذشته اند و ملاک هایی به لحاظ بافت و پرداخت داستان در انتخاب آنها رعایت شده است. ترجمه خوب کتاب بر ارزش آن افزوده است. جلد و خود کتاب در ادامه آورده شده است.

کتابی از ریچارد نیسبت که سال 2003 منتشر شده و حالا به فارسی درآمده است. بحثی در تفاوت ماهیت شناختی غربی ها و شرقی های از نوع چینی و کره ای و ژاپنی. می توان گفت یک نظر این است که همه انسانها به شیوه یکسان و مشابهی استدلال می کنند، اما انگار آسیایی ها به ویژه چینی ها و ژاپنی ها و کره ای ها با غربی ها متفاوت می اندیشند. این تفاوت به هزاران سال قبل بر می گردد. نویسنده می گوید به کمک آزمایش های تجربی و آزمون های روانشناختی می توان ثابت کرد که شناخت انسانها در همه جا یکسان نیست. افرادی که در فرهنگ غربی رشد کرده اند با کسانی که در فرهنگ شرقی پرورش یافته اند، متفاوت فکر می کنند. این کتاب، این اندیشه را دنبال می کند و می خواهد روی تفاوت نگرش شرقی ها و غربی ها پرونده های مفتوحی را که از قبل بوده، این بار از نظر شناخت و معرفت، باز کند.

۱۳- شیوه شریف مرتضی در تألیف اجوبه مسائل و مقاله نویسی

شریف مرتضی غیر از چند کتاب اصلی و مطول خود که ‌آنها را املاء و تحریر کرده بخش زیادی از نوشته هایش پاسخ به پرسش هایی است که از اطراف جهان اسلام زمانش هر جا شیعیانی امامی حضور داشتند به او در بغداد می رسید. شیخ مفید قبل از او چنین موقعیتی داشت اما در حقیقت مرجعیت مرتضی بسی فراتر از شیخ مفید در سطح وسیعی در میان شیعیان زمانش گسترده شد. او در حقیقت مرجع تقلید زمانش با مرجعیتی مقبول و فراگیر بود. بخش عمده پرسش هایی که به او ارسال شده از سوی عالمان امامی زمانش و از جمله شاگردانش در خطاب و پرسش از او ارسال می شده است. در مورد برخی از این مسائل می دانیم دقیقا چه کسی پرسش ها را مطرح کرده اند و در مورد برخی دیگر تنها از شهری که آن پرسش ها به او ارسال شده اطلاع داریم. معمولا مجموعه این مسائل به نام شهرهایی که از آنها این پرسش ها ارسال می شده نامیده شده است. در مورد برخی البته می دانیم که جامعه امامی یک شهری شاید چند نفری با هماهنگی در میان خود پرسش هایشان را در قالب اسئله ای مجموعاً بدو ارسال کرده اند، مانند مسائل میافارقیات که چنین وضعی دارد. متأسفانه بخش قابل توجهی از این این دست نوشته های مرتضی از میان رفته است. احتمال دارد که او از آنها برای خود نسخه ای نگاه نداشته و همین سبب از میان رفتن این کتاب ها شده است. البته چنانکه قبلا هم در برخی یادداشتهای خود درباره شریف مرتضی نوشته ام او گویا از یک زمان دست کم تصمیم گرفت و تلاش کرد شماری از این اجوبه را که کوتاه بود و پراکنده، خود در مجموعه هایی گرد هم آورد. او این کار را فی المثل در تکمله امالی خود کرد.


شریف مرتضی در عین حال عادت داشت تألیفاتش مسئله محور باشد. به این معنا که تألیفاتش را بیشتر بر اساس نیازهای زمان و یا پاسخ به پرسش های فکری اصلی که با آن روبرو می شد و همچنین در جهت ارائه اندیشه های ابتکاریش تنظیم می کرد. بدین ترتیب او چندان به تألیف کتاب های تکراری و یا پر برگی که تنها در چارچوب سنت های آموزشی و علمی تألیف آنها معمول بود علاقه ای نداشت. بدین ترتیب چنانکه از فهارس قدیم آثارش و همچنین شماری از اشارات و ارجاعاتش در آثارش پیداست شریف مرتضی بسیاری از تألیفاتش را تنها به عنوان مسئله می نوشت و در واقع مقاله نویسی می کرد. متأسفانه بخشی از این تألیفات به دلیل ماهیت مختصر بودن آنها از میان رفته اند اما خوشبختانه شماری مهم از این نوشته ها در مجموعه رسائل او باقی مانده اند. چنانکه قبلا در مورد الذریعه نوشتیم شریف مرتضی گاه همین مسئله ها را بعدها به عنوان فصل های کتاب های مطول خود مورد استفاده قرار داد و بدین وسیله آنها را ما همینک در اختیار داریم. در مجموعه هایی هم همچون تکمله امالی قسمتی از این مسئله ها را شریف مرتضی خود یکجا جمع کرد. چنانکه قبلا هم گفته ایم احتمال زیاد دارد که برخی نمونه های موجود از سنت نسخه های خطی مجموعه رسائل مرتضی ریشه در تنظیم هایی داشته باشد که خود مرتضی و یا شاگردانش برای گردآوری مجموعه رسائل پراکنده او اندیشیده بودند.

نکته آخری که اینجا بد نیست اشاره کنم این است که عادت مرتضی این بود که در پاسخ به پرسش های دور و نزدیک که از او می شد ضمن توضیح مختصر در مقام پاسخ، خوانندگان و پرسش کنندگان را به آثار مطول و مهم قبلی خود ارجاع دهد. این نشان می دهد که کتاب هایی مانند الشافی و الملخص و الذخیره در زمان مرتضی به قدر کافی نسخه هایشان در شهرهای مختلف موجود بوده که او می توانسته پرسش کنندگان را به آن کتاب ها ارجاع دهد. با این وصف شگفتا که نسخه های خطی کهن این آثار چندان امروزه زیاد نیست. کار دیگری که در همین رابطه گاه مرتضی کرده این است که در ضمن پاسخ اگر جایی نکته تازه ای به ذهنش می رسید که در آن کتاب ها با وجود تفصیل متعرض آن مطالب نشده بود و یا نظرش نسبت به آن زمان که آن کتاب ها را نوشته بود تغییر کرده بوده در این اجوبه و یا دیگر نوشته های متأخرش به این نکات تازه اشاره می کرده است. این نکته برای مطالعه تحول اندیشه مرتضی مفید است.

😋سنگ درمانی

ارتعاشات متغیر در حوزه بدن تعادل جسم و جان را به هم مى ریزد و این ناهماهنگى است که باعث بیمارى مى شود. در این زمان است که مى توان با کمک گرفتن از ارتعاشات کانى ها و سنگ هاى باارزش، این ناهنجارى هاى به وجود آمده را کنترل کرد و هماهنگى لازم را در جسم و جان دوباره ایجاد کرد.

درمان با سنگ هاى شفابخش و باارزش براى زن و مرد و کودک نیز در هر سنى مناسب است و هیچ خطرى ندارد. در صورتى که این کار با آگاهى و دانش لازم انجام شود.

در گذشته هاى دور که مربوط به دوران پارینه سنگى یا عصر حجر مى شود، ابتدا بشر از سنگ به عنوان ابزار استفاده مى کرد. در آنجا بود که آموخت سختى سنگ ها مى تواند حیوانات را که زندگى او را تهدید مى کنند، از بین ببرد. همانجا بود که آموخت با ساییدن سنگ ها جرقه و آتش هم تولید مى شود. این ابتدایى ترین آشنایى بشر با سنگ بود.

بعد از این مراحل بود که حس زیبایى پرستى به انسان شوق استفاده از سنگ هاى رنگى مختلف را براى آراستن دست و گردن داد. باستان شناسان در بسیارى از مناطق کهن از جمله ایران در کاوش هاى خودشان آثار زیادى را که مبین آشنایى و استفاده ساکنان مناطق باستانى و ایران از این سنگ ها بوده به دست آورده اند. گیوشمن ضمن اکتشافات خودش از تپه سیلک در کاشان به تعدادى گردنبند با مهره هایى از عقیق، لاجورد، یشم، سنگ شیشه، مرجان، صدف و... برخورد کرد. این اشیا مربوط به هزاره هاى سوم پیش از میلاد و حتى شاید قبل از آن باشد.

در منطقه شوش کنونى که متعلق به دوره ایلامى و هزاره سوم و چهارم پیش از میلاد است، تعدادى تندیس یافت شد. همه این موارد نشان مى دهد که مردم با تراش سنگ آشنا بوده اند.
در تخت جمشید سنگ هایى از جمله مرجان قرمز، فیروزه، عقیق و... به دست آمده که به شکل سرویس شیر، انسان یا انگشترهایى با نگین عقیق که روى آنها نقش پادشاهان در حال جدال با حیوانات اساطیرى است. این هنرها همه مربوط به هزاره اول پیش از میلاد است.

افسانه ها و روایات گوناگونى هم درباره سنگ هاى باارزش نقل شده است. مثل اینکه کاهنان از سنگ هاى باارزش براى تبرک استفاده مى کرده اند یا اینکه جادوگران براى طلسم این سنگ ها را به کار مى بردند.

آتلانتیسى ها مى دانستند که براى درمان بیمارى ها چگونه از این کانى هاى باارزش استفاده کنند. در چین از کوبیدن و پودر جواهرات براى مداواى بیماران سود مى بردند. در قرن هشتم میلادى شخصى به نام «سن هیلدنبژان» با کمک این سنگ ها بیماران خود را درمان مى کرد. این نشانه آن است که در گذشته و در مناطق مختلف انسان ها از سنگ ها علاوه بر استفاده آن به عنوان ابزارهاى گوناگون و زینت و در مراسم مذهبى از جنبه درمانى آن هم سود برده اند.

در بدن مراکزى وجود دارد که به این مراکز انرژى یا چاکرا مى گویند. بیمارى ها در اثر بسته شدن این مراکز انرژى پدید مى آیند. کانى ها و سنگ هاى باارزش قادر هستند تا این گرفتگى ها را از بین ببرند و انرژى حیاتى را به صورت منظم و باارزش در ما جارى کنندافرادى که مدیتیشن یا تمرکز مى کنند روى این نقاط آگاهى دارند و انرژى هاى درونى را از این نقاط بیرون داده و آزاد مى کنند.

طیفهاى رنگى در واقع همان رنگهاى نورى هفتگانه (رنگین کمان) هستند که از نور سفید سرچشمه مى گیرند. رنگهاى نورى به صورت انرژى پایان ناپذیر در سطح کره زمین، کیهان و ماورا همیشه در ارتعاش هستند و به درون زمین نیز نفوذ مى کنند و انرژى هاى مثبت و لازم کیهانى را وارد بدن ما کرده و در ما تعادل و توازن لازم را ایجاد مى کنند. در این زمان است که بیماریها از ما دور مى شوند.

اما این که در چه ساعات یا روزهایى گرفتن این انرژى از سنگها مناسب تر است و اصلاً چه نوع سنگهایى روى ما تأثیرگذار هستند؟

به عقیده بسیاری از کارشناسان این کار منطق و عقل نمى طلبد، بلکه باید اشخاص دریچه هاى قلب خود را باز بگذارند و به خود این فرصت را بدهند تا آن خود برترشان سنگى را که در یک لحظه بخصوص به آن احساس نیاز مى کنند، انتخاب کند. با اطمینان مى گویم که این کار شدنى است و سنگ شما را انتخاب مى کند. اگر در این مورد شک دارید یا در مورد چند سنگ تردید مى کنید، آنها را در دستان خود قرار دهید، آنگاه متوجه خواهید شد که با گرم شدن یکى از آنها، سنگ نسبت به شما واکنش مناسب نشان داده است.

که در این زمان باید سنگ را بشویید و آن را از ناخالصى ها پاک کنید. گاهى اوقات سنگى در اختیار شما قرار مى گیرد تا شما بتوانید از آن انرژى بگیرید. شاید این سنگ قبل از شما مورد استفاده شخصى بوده که دچار بیمارى و ناراحتى خاص بوده است. این سنگ از نظر فیزیکى به شما آسیب نمى رساند، ولى امکان دارد که افکار پریشان و انرژى منفى شخص قبلى را همراه داشته باشد و آن انرژى منفى شما را آزار دهد. بنابراین باید سنگها را پاک کرد.

⚡️نود و پنج درصد طلاب از بودجه های دولتی بهره ندارند اما ملامت پنج درصد را تحمل می کنند

✔️محمدرضا نائینی در کانال تلگرامی خود نوشت🔻

🔹از همان چند سال قبل که گرفتن بودجه برای حوزه ها شروع شد گروهی از بزرگان با این تخصیص بودجه مخالفت کردند. دلیلشان این بود: "حوزه ی وابسته به بودجه ی دولتی دیگر زبان گویای اسلام نخواهد بود و اگر زمانی به هر دلیلی این بودجه قطع شود نخواهد توانست به حیات خود ادامه دهد؛ نیز چنین بودجه هائی موجب بد نامی روحانیت خواهد شد؛ زیرا این گمان را تقویت می کند که ما حکومتی به پا کرده ایم تا از آن ارتزاق کنیم. و لذا گرفتن بودجه ی دولتی تحت هر عنوانی موجب از دست رفتن اعتبار روحانیت در پیش مردم خواهد بود".

🔹موافقان نیز رشد و توسعه ی دین داری در جامعه را مرهون توسعه ی حوزه می دانستند و می گفتند: "توسعه ی حوزه ها بدون استفاده از امکانات دولتی میسر نیست. و این از وظائف دولت اسلامی است که به حوزه کمک کند". برادران ما در گروه دوم توانستند نظریه ی خود را عملیاتی کنند. و قضیه را مطابق نظر مبارک خودشان پیش بردند.

🔹اکنون هر ساله در فصل بودجه با هجمه ای از پرسش ها مواجهیم؛ و در آخرین واکنش، سخنگوی محترم حوزه، طرح مسأله را به تلويزيون بى بى سى نسبت دادند. در کلامی ديگر، یکی از این برادران فرموده اند: "دولت، تنها برای بازسازی ساختمان های حوزوی به حوزه های علمیه بودجه می دهد".

🔹من از این برادر محترم چند پرسش دارم:
حقوق ماهانه ی چند هزار کارمند حوزه های خواهران و برادران در سراسر کشور (که اکثریت آنان طلبه اند) از کجا تأمين مى شود؟
حقوق ماهانه ى اساتید مدارس تحت برنامه در قم و مدرسان گرامی جامعة المصطفى و تمامی بودجه ی برخى از مؤسسات داخل حوزه از چه منبعی تأمين مى گردد؟
مخارج ساخت مدارسی که در ده سال گذشته در کشور ساخته شده اند از کجاست؟
بودجه ی مراکز استانی حوزه را کدام یک از خیرین تأمين مى نمايند؟

🔹ما به هيچ عنوان نباید به سرمایه ی "راست گوئی" خودمان که عالمان دینی قرن ها آن را حفظ فرموده اند چوب حراج بزنیم. به نظرم بهترین کار در شرائط حاضر، شفاف سازی صادقانه ی بودجه است.

🔹باید به مردم توضیح داده شود که نود و پنج در صد طلاب از حقوق تأمين شده توسط بودجه هاى دولتى هیچ بهره ای ندارند. این عادلانه نیست که اکثریت طلاب عزیز ما از حقوق دولتی بی بهره باشند و ملامت دیگران را هم تحمل کنند.

🔹دومین پیشنهادم این است که مدیریت محترم حوزه با تشکیل کارگروهی از نخبگان حوزوی به بررسی کارشناسانه ی موضوع، اقدام فرمایند و اگر به ادامه ی این مسیر اطمینان دارند لا اقل اذهان منتقدان درون حوزه را در حد امکان قانع بفرمایند.

@mr_naeinii1
@namehayehawzavi

فهرست نسخ خطی را باید دوباره نوشت
تلاشی که در ایران در شناساندن نسخه های خطی صورت گرفته، بسی ارجمند و قابل ستایش است. بیش از همه برای این که فهرستی از داشت ها و سرمایه های فرهنگ مکتوب ما را به ما می شناساند. برخی از اینها دقیق تر، و برخی معمولی نوشته شده و این به دانش و صرف وقت و هزینه پرداخت شده از سوی صاحبان این کتابخانه ها و جز اینها مربوط می شود. هر کدام از نویسندگان هم که بحمدالله حالا تعدادشان بسیار قابل توجه شده، روشی دارند. برخی به ارائه اقل معلومات اکتفا می کنند، برخی اطلاعات بیشتری می دهند. برخی فقط به اصل نوشته می پردارند، برخی به حواشی و یادداشت ها هم توجه می کنند، پاره ای هم میانه حال هستند. بی دقتی هم البته فراوان است. کم حوصله گی و عجله از مضرترین خصلت ها در نگارش فهارس است. با این حال، دست همه شان درد نکند. افتخار ایران بوده و هستند و یک تخصصی دارند که می توانند به بسیاری از نقاط دنیا آموزش دهند. جمع و جور کردن این مجموعه ها در دنا و فنخا هم کار بزرگی بود. مسائل فیما بین خودشان ـ نویسنده های فهارس و مدوّن دنا و فنخا ـ در رضایت و غیر رضایت، تأثیری در این که این کار فایده کلی کار دارد، ندارد. به هر حال افتخاری است که جامعه علمی ایران، دنا و فنخا داشته باشد. برای اینها که با دنا و فنخار آشنا نیستند بگویم که فنخار، فهرست الفهارس نسخ خطی ایران است و بالای 320 هزار نسخه در آن معرفی شده. چاپی متن آن خوب بود، اما حالا که فایل آن دست بدست می شود، باز فارغ از رضایت و حلال و حرامی، به قول آن دزد هندوانه خور، برای خنکی خوب است. اما همه اینها را نوشتم برای این که عرض کنم، در این سالها که نسخه ها را می بینم و یادداشت هایی تحت عنوان نسخه خوانی می نویسم [چاپ شده در مجله آینه پژوهش] وحالا قسمت چهاردهم آن در دست چاپ است، می توانم عرض کنم، حتی برخی از مشهورترین فهرست نویسان ما، از ثبت بسیاری از یادداشت ها و رسائل کوچک خوردداری کرده اند. بگذریم کارهای عجله ای مثل نگارش نسخه های ملک (و گاه دانشگاه) که چه مقدار از اطلاعات علمی سودمند ما را بی بهره کرده [و باز به خاطر اصل آن باید متشکر بود] برخی از مفصل نویس ها هم مسائل زیادی را انداخته اند . مثل نمی زنم که خدای ناکرده بد کسی را نگفته باشم. همین حال نسخه ای را می دیدم که صدها یادداشت سودمندی روی آن است، اما فهرست نویس خوب ما که حالا مرحوم شده، همه آنها یا غالبش را رها کرده است. هیچ راهی نداریم جز این که دوباره، فهرست ها را بنویسیم، و تمامی این معلومات را که سرمایه های ماست، در اختیار پژوهشگران قرار دهیم. معلوم است که بسیاری از نسخه ها ارزش کار مجدد ندارند، اما به هر حال، همین که از ده نسخه، یکی هم دارای این معلومات باشد، باید این کار را انجام داد. فکر نمی کنم کسی انکار کند که فقط یادداشت های پشت نسخه ای نسخ موجود در ایران اگر یک جا منتشر شود، بالغ بر چند صد مجلد کتاب خواهد شد. مقصودم چاپ متن کامل این یادداشت هاست نه فهرست آنها. کتابخانه ها هم با آدم های استخوان داری در این تخصص داشته باشند که آنجا برای نگارش این امور آمادگی داشته باشند، یا افرادی را راه بدهند تا این کار را انجام بدهند. البته که بسیاری از تصاویر این نسخه ها، حالا در دست است، و محققان حتی در خانه و محل کار خودشان هم می توانند این کار را انجام بدهند. اما با هزینه چه کسی و با چه حمایتی؟ همین که آستانه قدس، مجموعه ای از اجازات پشت نسخه ای خود را منتشر کرد [آقای مختاری عزیز به بنده لطف کردند] کار مهمی است. مجموعه اجازات نسخه های خطی دانشگاه هم (باز با توصیه آقای مختاری) به زودی در یک مجلد منتشر خواهد شد. به آقای جدی ـ مُهرشناس یک کشور ـ هم عرض کرده ام، کارش در باره مهر های روی نسخ خطی ملی عالی بود، و می تواند مهرهای نسخه های دانشگاه را هم بررسی و منتشر کند. ایشان هم نور چشمی شان را که تحصیل کرده هستند، فرستادند تا مقدمات کار را فراهم کند، امیدوارم که چنین کنند. به هر حال، تاریخ فرهنگی یک ملتی که بخش های عمده آن حلقه مفقوده است، می تواند با این تلاش، تا حدودی جبران شود.
@jafarian1964

درست می فرمایید.ایشان یکی از کسانی بود که منشا بسیاری از فرهنگ های ایرانی را میان رودان می دانست! و ریشه آیین های سوگ برای سیاووش را در اسطوره ی دموزی و...تعریف می کرد.ولی شما مثلا در تراژدی های یونان هم آیین های سوگ مشترک با ایران می بینید و در خیلی از اقوام بدوی و غیر بدوی ...برای نمونه همین الان در پرتغال آیینی برگزار می شود که بسیار شبیه زنجیر زنی شیعیان است برای مسیح...نکته این است که از این موضوع تاریخی برای مشروعیت بخشی به مسایلی که محل بحث واقع شده اند استفاده می شود.این بازی خوبی نیست.

چند منبع برای یک مقاله آکادمیک لازم است؟

🔸 در بسیاری از موارد دانشجویان این سوال را مطرح می کنند که ما حداقل باید چند منبع را در قسمت رفرنس های مقاله ی خود بیاوریم و جوابی که معمولا از دیگران می شنوند این هست که خوب، این سوال رو از استادتون بپرسین چون در آخر آنها هستند که به شما نمره خواهند داد.

🔸به تجربه ثابت شده است تعداد مشخص شده ای برای این سوال وجود ندارد. بلکه نکته ی اصلی ای که باید به آن توجه شود این است که اصلا هدف ذکر منابع چیست؟ پاسخ مشخص این است که تعداد مقالات و منابعی که در بخش رفرنس ها آورده می شوند باید به اندازه ای باشند که هدف از ارائه ی بخش منابع در انتهای مقاله را برآورده سازد.

✳️ هدف از بخش منابع چیست؟

🔹ما در مقالات منابعی را که از آنها استفاده کرده ایم لیست می کنیم تا در برابر سوال ها و ابهام های خواننده دربارهی ایده ها و فرض ها و نکات مهمی که در مقاله ی خود بیان کرده ایم، مقاله ی خود را پشتیبانی کنیم. در حقیقت ما می گوییم که همانطور که فلان دانشمندان نیز در تحقیق خود به فلان نتیجه رسیده اند.... یعنی ما داریم به خواننده می گوییم که این فرض یا جمله ای که بیان کردم در حقیقت از پشتوانه ی علمی برخوردار است.

🔹لذا بهتر است به تعدادی که نیاز است منابع را ذکر کنیم تا به اندازه ی لازم جملات مهم مقاله ی خود را به پشتوانه های علمی محکم کنیم.

👈 یک راه بسیار خوب برای دانستن اینکه آیا با این مقالات و این تعداد رفرنس توانسته ایم پشتوانه لازم را ایجاد کنیم یا خیر این است که به سوالات زیر پاسخ دهید:

1️⃣ آیا در متن علمی من، نکات و جملات مهمی هستند که بدون پشتوانه ی علمی رها شده باشند؟

2️⃣ آیا بیش از حد به یک منبع تکیه نکرده ام؟ آیا برای تحکیم نکات اساسی تحقیقم از 2 یا 3 منبع استفاده کرده ام؟

3️⃣ اگر جملات بدون پشتوانه علمی ای در متن وجود دارد، آیا از منابع موجود می توانم برای آنها نیز استفاده کنم؟

4️⃣ اگر موضوع تحقیق من مسئله ای است که نظرات مخالفی درباره ی آن وجود دارد، آیا از هر دو جنبه ی موضوع منابعی را ذکر کرده ام؟

🔺یکی از مهارت های تحقیق و مقاله نویسی این است که ما بتوانیم خلاء های اطلاعاتی را در کار تحقیقی خود شناسایی کنیم.

✍️ فکر می کردم در آستانه پنجاه ویاشصت سالگی خیلی چیزها را می فهمم . اما تازه دیروز پی به جهل خویش بردم . روز گذشته ماشینم را کمی دورتر از یک سوپر مارکت برای خرید پارک کردم
هنگامی که از ماشین پیاده شدم پسر بچه ی حدودا ۶ تا ۷ ساله ای بسته ی آدامس را برای فروش به طرفم گرفت.پول نقد همراه نداشتم و نخریدم. وارد سوپر مارکت شدم .
@sokhanranihaa
پسرک رنگ پریده کمی کنار پیاده رو راه رفت و با هر عابری برای فروش آدامس ها صحبت کرد.کسی چیزی نخرید.رفت و روی لبه ی باغچه ی مقابل سوپر نشست.من که از داخل سوپر نظاره گر بودم با خودم گفتم یک کیک و آب میوه برایش بخرم. چیزی که اغلب در ماشین برای کودکان کار می گذارم.

در لحظه تصمیم دیگری گرفتم .پسرک را به داخل فروشگاه آوردم و گفتم هر چه دوست داری به حساب من بردار..گقت هر چی میخوام؟!گفتم بله
رفت داخل ردیف ها و چند دقیقه بعد برگشت
فکر می کنید چه برداشته بود؟؟!!

یک رب کوچک ، یک روغن کوچک ، نخود و لوبیا و سویا از هر کدام یک بسته !پنجه ی بغض آن چنان گلویم را فشرده بود که نتوانستم حرفی بزنم فقط رب و روغن را از دستش گرفتم و اندازه ی بزرگ ترش را برداشتم.

همیشه فکر میکردم فقر را می شناسم و کودکی را!در نظر من رویاهای کودکانه همیشه قدرت داشتند و می اندیشیدم کودک همیشه کودک است ! و رویاها و خواسته هایش از هر چیزی قوی تر!

دیروز فهمیدم که " لفظ کودکان کار " چقدر نامناسب است فقر خیلی زودتر از آن که این فرشته های معصوم وارد دنیای کار شوند کودکی شان را بلعیده است !من گفته بودم هر چه دوست داری! و او مثل یک مرد نان آور فقط به مایحتاج اندیشیده بود!

حتی لب های کوچک خشک رنگ پریده اش را به یک آب میوه میهمان نکرد ! گفتم بیشتر بردارم می توانی ببری؟ پاسخش این بود:من خیلی قوی هستم. راست می گفت خیلی قوی بود . شاید هم فقر خیلی قوی بود !

خیلی خیلی قوی تر از رویاها و خواسته های کودکانه.من یک پزشک این سرزمینم . آن چه از رنج و درد و غصه بود در این سال ها از بیمارانم دیده و شنیده بودم!ولی در ذهن من رویای کودکی همیشه قوی و زنده بود که " در این قحط سالی " مرد و پژمرد!

می خواهم به جای تهنیت نفرین بفرستم!نفرین و نفرین بر دست های بزرگ و مغزهای تهی که این حجم از فقر و فلاکت و بدبختی را بر قلب بزرگ فرزندان کوچک سرزمینم " سرزمین شعر و عشق و آفتاب " تحمیل کرده اند..


.
🆔 @sokhanranihaa
🆑کانال سخنرانی ها
🌹

"نِمک کوزه" کوزه های مخصوص نگه داری نمک در مطبخ. این کوزه ها اخر هر سال و عصر روز سیزده بدر می باید از جلو به پشت سر پرتاب شده و می شکست. باور استرابادیها بر ان بود که این کار "فقر را از خانه به در برده و رزق و روزی می اورد".
@matoofiasadolah

چرا لباس وایکینگ‌ها نقش 'الله' داشت؟
پژوهشگران سوئدی بر روی پارچه‌های باقیمانده از لباس وایکینگ ها کلمات عربی پیدا کرده‌اند.

بر روی باقیمانده بعضی از لباس های ابریشمی وایکینگ ها که با آن به خاک سپرده شده‌اند، نام های "الله و علی" با نخ های ابریشمی و نقره ای دوخته شده است.

کشف این کلمات پرسش های تازه ای را در مورد تاثیر اسلام بر کشورهای اسکاندیناوی مطرح کرده است.

لباس های ابریشمی که وایکینگ ها با آن به خاک سپرده می شدند بیش از ۱۰۰ سال به عنوان پوشش معمولی خاک سپاری آن ها نگهداری می شد اما پژوهشگران سوئدی با مطالعات بیشتر روی تکه پارچه های باقیمانده از این لباس ها موفق به کشف شواهد جدیدی از رابطه وایکینگ ها با مسلمانان در قرن‌های ۹ و۱۰ میلادی شده اند.

آنیکا لارسن، پژوهشگر نساجی باستانی از دانشگاه "اوپسالا" در سوئد هنگامی که باقیمانده لباس زنان و مردان وایکینگ را بررسی می کرد موفق به این کشف جدید شده است.

در اکتشاف باستانشناسی مقبره وایکینگ ها که اواخر قرن ۱۹و اواسط قرن ۲۰ در مناطق "بیرکا و گاملا" در اوپسالا انجام شد، باقیمانده لباس های ابریشمی یافت شد که وایکینگ ها با آن به خاک سپرده می شدند.

آنیکا لارسن پس از پی بردن به این که پارچه این لباس ها از آسیای میانه، ایران و چین وارد اسکاندیناوی شده بود، تصمیم به انجام پژوهش های جدید به روی آنها گرفت.

به گفته آنیکا لارسن اشکال هندسی به اندازه ۱.۵ سانتیمتر که روی این پارچه ها دوخته شده بود با نقش های دیگر در اکتشافات باستانشناسی اسکاندیناوی تفاوت داشت اما در پارچه های متعلق به مسلمانان اسپانیا شبیه آن را دیده بود.

حل معما
آنیکا لارسن بعد از بررسی های زیاد پی برد که نام های "الله و علی" به خط کوفی روی این پارچه ها دوخته شده است و این دو نام همیشه کنار هم قرار دارند

این پژوهشگر می‌گوید بعضی از این قبرها ممکن است متعلق به مسلمانان باشد: "اما به احتمال زیاد این کشفیات نشان می دهد که وایکینگ ها تحت تاثیر اندیشه اسلامی از جمله زندگی ابدی در بهشت این لباس ها را تن مرده های خود می کردند."

تحقیقات آنیکا لارسن از این جهت جالب است که برای اولین بار شواهد تاریخی با ذکر نام "علی" در اسکاندیناوی یافت شده است.

ارتباط وایکینگ ها با جهان اسلام مدت هاست که با شواهد تاریخی از جمله وجود سکه های اسلامی در نیمکره شمالی به اثبات رسیده است.

دوسال پیش پژوهشگران سوئدی انگشتری را از مقبره یک زن وایکینگ در منطقه "بیرکا" یافتند که روی آن کلمه "برای الله" به خط کوفی حک شده بود.👇

"نِمک کوزه" کوزه های مخصوص نگه داری نمک در مطبخ. این کوزه ها اخر هر سال و عصر روز سیزده بدر می باید از جلو به پشت سر پرتاب شده و می شکست. باور استرابادیها بر ان بود که این کار "فقر را از خانه به در برده و رزق و روزی می اورد".
@matoofiasadolah