بزم قدسیان

بیماری سنتگرائی
چند وقتی است که دارم تاریخ صدر اسلام را برای چندمین بار می خوانم. تاریخ صدر اسلام را باید هی خواند. هی خواند. دوحادثه بود که این بار مرا به فکر انداخت. هر دو در بارۀ ازدواج بود. اولی در بارۀ ازدواج پیغمبر (ص) با عایشه. طبری می نویسد که عایشه به روایتی شش سالش بود و به روایتی دیگرهفت سالش. شاید فکر می کردند که شش سال خیلی کم است. بهتر است یک سال به سن این بچه اضافه کنند. غافل از این که شش سال و هفت سال فرقی نمی کند. ازدواج کردن با دختر هفت ساله امروز به منزلۀ کودک آزاری تلقی می شود و جرم است. سنت است که باشد. می گویند در زمان پیغمبر رسم بوده . خوب باشد. امروز چی؟ بعضی ها دلیل می آورند و می گویند که اگر ما در نظر بگیریم که عربها در دورۀ جاهلی چه جانورهائی بودند و چه ظلمی به دختر ها می کردند آنوقت می فهمیم که کاری که پیغمبر کرده نوعی لطف به دختر بچه ها بوده. من نمی دانم که این استدلال تا چه اندازه می تواند این رسم را توجیه کند . گیرم که ما کار پیغمبر را هم در آن روزگار لطف به دخترها دانستیم. امروز چی؟ آیا درست است که بیائیم و ازدواج با دختربچه های نه ساله را قانونی کنیم و بگوییم سنت است؟ آیا درست است که هر کاری که پیغمبر در زمان خودش کرد ما هم امروز انجام دهیم؟ در زمان پیغمبر برده داری هم می کردند. آیا درست است که ما هم امروز بیائیم و مثلا ایزدیها را بگیریم و مردانشان را به گلوله ببندیم و دختران و بچه ها را به عنوان برده بفروشیم؟ نه، امروز این کار ها را نمی توان کرد. و اگر اهل سنت این کار ها را مرتکب می شوند در آن صورت باید گفت یک جای این مذهب می لنگد. شاید هم خیلی جاهاش. در قرون وسطی آمدند و گفتند برای حفظ شریعت و دین هر کاری که پیغمبر کرد به عنوان سنت باید پذیرفت و هر کاری که نکرد به عنوان بدعت رد کرد. گفتند با دختربچه نا بالغ می توان همبستر شد چون سنت است. فقهای اهل سنت فتوا دادند که شما می توانید حتی با بچه های چهار-پنج ساله هم کارهائی بکنید. دخول حق ندارید بکنید ولی ماچ و بوسه و حتی تفخیذ ( به ران مالیدن) جایز است. این اجتهاد شرم آور است. شما کجا دیدید که پیغمبر شب با دختر بچۀ چهار پنج ساله این کارهار را کرده باشد؟ تا آنجا که ما می دانیم علی قبول نداشت. قبول نداشت چون هنوز بیماری سنت گرائی پیدا نشده بود. زمانی که عمر خلیفه شده بود یک روز آمد نزد علی.( و این حادثۀ دوم است که در تاریخ طبری خواندم). گفت : «یا علی، تو دختر بچه ای در خانه داری ، او را بده به من.» علی خوشش نیامد. گفت: «عمر، آن دختر هنوز بچه است، خیلی کوچک است. خدا را خوش نمی آید. » عمر گفت:« علی، آن کاری که تو فکر می کنی من نمی خواهم با او بکنم. » علی پرسید: «پس چی؟» گفت:« راستش من از پیغمبر شنیدم که هر کس که با من نسبت سببی پیدا کند ، من در قیامت از او شفاعت می کنم. من هم می خواهم داماد شما بشوم و شما هم اهل بیتید و من با این وصلت شفاعت پیغمبر را برای خودم می خرم. »

واقعیت تغییر در افق دید ما: یک مورد در تعلیم و تربیت کودک
طی صد و پنجاه سال گذشته، بسیاری از نگاه های ما نسبت به تحولات اطرافمان عوض شده است. این تغییر، رنج زیادی را نصیب آموزگاران ما کرده است، اما به هر حال تغییر رخ داده است. آنچه را که دیروز خوب تصویر می کردیم، امروز بد شده و به عکس، بسیاری از آنچه را که دیروز بد می دانستیم، امروز خوب شده است. البته این شامل همه موارد مربوط به زندگی ما به خصوص امور دینی نمی شود، اما شامل خیلی از موارد در زندگی ما می شود. بسیاری از افراد، این تغییر نگاه را انکار می کنند و فکر می کنند، همیشه عالم همین طوری بوده که آنها تصویر و تصور می کنند. این افراد، می باید نمونه های متفاوت از آنچه را امروز فکر می کنند ببینند و بخوانند. جالب است که حتی با این حال، حاضر نیستند قبول کنند که این تغییرات رخ می دهد. این امر البته دلیل دارد که می شود در باره آن سخن گفت. حتی شده است که طی ده سال، تفاوت ها و تغییرها رخ می دهد، اما چون ما فراموش کار هستیم، حاضر به مقایسه وضعیت قبل و بعد نیستیم. این تازه نگاه ساده ای است، عمیق تر و وسیع تر آن است که تعریف و تفسیری بسیاری از پدیده ها جاری از بنیاد تغییر کرده است، هرچند آدمی به رغم این تغییرات، به طور مداوم سعی می کند، پوششی روی باورهای خود بکشد و از تغییر سخن نگوید. مسلما، نگارش تاریخ این تحولات و تغییرات، در زمینه های معین با ذکر شواهد و مدارک، بسیار مهم خواهد بود. نمونه زیر در باره نگاه به تعلیم و تربیت کودکان است. یک شاهد عینی در باره وضع تحصیل بچه ها در مکتب های قدیم این متن را نوشته است. فکر کنید، نگاه ما به تعلیم و تربیت بچه، چه مقدار عوض شده است.
معلمین قدیم بچه ها را زیاد می زدند، و چوب و فلک مرتب داشتند. دانش و سلیقه تعلیم شرط نبود، فقط ترسانیدن بچه شرط بود. بچه از ترس معلم شب نمی خوابید. یک معلم را نگارنده در دهات خراسان دید که بچه ها هماره با رنگ پریده بودند، و می بایست اجازه شام خوردن شب به بچه بدهد، و خوابیدن نیز، و اگر شبی اجازه نداده یا نهی کرده بود، بچه آن شب شام نمی خورد، و نیز اجازه حرف زدن با پدر و مادر بایست بدهد، و الا حرف نمی زد از ترس مواخذه. به خصوص اگر اجرت متعلم کم یا دیر داده می شد. آن وقت، به اندک بهانه درس و مشق چوب فراوان می زد که زخم می شد. نگارنده مبتلا به پای درد بود. چون پدرش بی چیز بود، و اجرت معلم درست نمی داد. هر که به مکتب می رفت در راه سوره های قرآن می خواند و بر خود می دمید که آن روز چوب نخورد، باز نمی شد، و از ضرب چوب هر روز کف دست او ورم می کرد که شب نمی توانست خط بنویسد.... و اگر معلمی چوب نمی زد و یا کم می زد، اولیاء بچه از او شاکی بودند بلکه او را عوض می کردند، و نیز معلم بد هیکل و زشت رو مرغوبتر بود، مخصوصا اولیاء بچه به معلم می گفتند که اختیار این بچه با تو است که تمام گوش بدنش را زیر چوب بریزی و استخوانش برای ما بس است. تربیت فقط به زدن می دانستند و وضع زن و شوهر نیز به زدن بود.... و نیز بچه باید کارهای شخصی معلم را مثل نوکر انجام دهد، و فرمان برد، حتی وقت خوابیدن معلم، بچه ها او را به نوبت باد بزنند تا وقتی که بیدار شود، و اگر بیدار می شد و می دید کسی مشغول بادزدن نیست، از همه مواخذه می کرد، مثل واجب کفایی، و در هر عیدی خصوص نوروز می بایست شیرینی کامل برای معلم بیاورند. هربچه به قدر شأن و ثروت پدرش، و الا چوب می زد، به بهانه درس و مشق و نیز باید هر بچه ناهارش را بیاورد به مکتب، و زیاد هم بیاورد، و کم بخورد، باقیمانده را عصر معلم جمع می کرد که یک بار سنگین می شد، باید یک بچه آن بار را بدوش کشیده ببرد به خانه معلم بدهد. او هرگز برای خانه اش نان نمی خرید، و می فروخت، و نیز لباس معلم را باید اولیای بچه بدوزند و بشویند و ماهی یک دفعه معلم را مهمان کنند یا غذا پخته به خانه اش ببرند. و هر بچه یک فرش برای خودش ببرد، و منقل آتش در زمستان و هر روز یک کیسه زغال که عصرها زغال زیاد مانده را ببرند به خانه معلم و نیز میوه در فصل میوه. (نقل از کیوان قزوینی)

فرازی از سخنرانی بهدخت رشدیه؛ نوۀ میرزا حسن رشدیه
در شب بزرگداشت رشدیه در مجلّه بخارا

مادرم می گوید که آقا در یکسال آخر عمرش یک وسیلۀ چوبی داشت که نابینایان را دعوت می کرد و می آمدند خانه و به اینها آموزش می داد. بعد در مدرسه ای هم که در قم بوده کلاسی برای این کار گذاشته بود. به رئیس مرکز معارف در این باب هم نامه ای نوشته که در دسترس است. در حقیقت این در خاطراتش هم می نویسد.
انگیزۀ اصلی این بوده که در یکی از دفعاتی که به مدرسۀ رشدیه در مشهد حمله می کنند و مدرسه خراب می شود و دست رشدیه را می شکنند و مدرسه را آتش می زنند، یکی از بچه ها کور می شود که رشدیه به ملاقات او رفته و از وضعیت پسربچه ناراحت می شود.
بچه گریه می کرده که من به خاطر کور شدن آنقدر ناراحت نیستم بلکه از این ناراحتم که دیگر نمی توانم مدرسه بروم و رشدیه به او قول می دهد که راهی پیدا کند و این کار را انجام دهد.

@safinehyetabriz

حضرت آیة الله شبیری زنجانی معتقد به تشیّع امام فخر رازی است.

«از جمله اغلاط مشهوری که از عوام به خواص منتقل شده است، تسنّن فخر رازی است. فخر شیعه است».

«فخر رازی در آخرین کتابش به تشیّعش تصریح کرده است ولی چون در دوره خوارزمشاهیان می زیست مجبور به تقیه بود و نمی توانست عقیده اش را اظهار کند». این مطلب را حاج آقا رضا زنجانی از روی آن کتاب برای من خواند. من این مطلب را برای آقای سید محمد باقر عربشاهی - که استاد دانشگاه و منبری باسوادی بود و مدتی درباره فخر رازی تحقیق می کرد بازگو کردم. او گفت: عقیده من هم همین است، اما چون فخر رازی آدم لجوجی بود، مطرود الطرفين شده است.

از دیگر اغلاط مشهور، تشيّع غزالی است، غزالی سنّی شافعی بود. می گویند که او در اواخر عمر شیعه شد، و سبب آن مصاحبت با سید مرتضی رازی بود، در حالی که این مطلب اصلی ندارد».

جرعه ای از دریا ج 4 ص 619 - 617.

@bazmeghodsian

🔸آیة الله سید مهدی امامی قمشه ای از شاگردان خاص آیة الله العظمی حاج آقا رحیم ارباب بود و طبق گفته خودش در مراحل عرفانی که شدیدا تحت فشارهای روحی و روانی بوده به واسطه الهام غیبی به محضر آیة الله ارباب راهنمایی شده بود.

🔹ارادت او به آیة الله ارباب از جنس دیگری بود. او به معنای واقعی کلمه عاشق شیفته و مرید حاج آقا رحیم بود و می فرمود من هرچه دارم از ارباب است. واقعا غرق در ارباب بود و حرف و کار حاج آقا رحیم برایش حجت بود و آن مرحوم را مصداق واقعی عالم ربانی و مرد خدا می دانست.

🔸دغدغه عارف وارسته آیة الله امامی در ترک نشدن نماز جماعت و درس بی نظیر بود. میفرمود: وظیفه من است که این درس را بگویم چون استادم مرحوم ارباب مرا به این کار موظف کرده است و من انجام وظیفه میکنم.

🔹تسلط ایشان بر مثنوی بسیار عجیب و مثال زدنی بود و بسیاری از اشعار آن را برایمان می خواند و به زیبایی تفسیر می کرد و از قول حاج آقا رحیم ارباب می فرمود: مثنوی از ماست.

🔸یکبار از ایشان پرسيدم: مولوی شيعه بود يا سنی؟ فرمود: آدم بود.

@bazmeghodsian

🔸زهد حاج شیخ عبدالکریم حائری

🔹پس از فوت حاج شیخ، محمد رضا پهلوی که از فرنگ برگشته بود به اتفاق پدرش به طرف قم می آیند و در بین راه درباره حاج شیخ با هم بحث می کنند.

🔸آنها در قم بر مصباح التولیه نماینده مردم قم و تولیت آستانه وارد می شوند.

🔹 تولیت می گفت: رضاخان در لحظه ورود پس از احوالپرسی کوتاه از من پرسید: حاج شیخ که مُرد از مال دنیا چی داشت؟

🔸گفتم: هیچ نداشت، حتی شام زن و بچه اش را نیز از منزل آیة الله صدر آوردند.

🔹در این هنگام رضا شاه رو به پسرش کرد و گفت: نگفتم به تو، حاج شیخ مرد خوبی بود؟!

🔸آقا سید طلبه ای می گفت: روزی خدمت شیخ عرض کردم ما پنج نفریم و فقط 5 تومان شهریه به ما مرحمت میفرمایید، این بسیار اندک است.

🔹حاج شیخ قسم خورد که ما هم پنج نفریم و همین 5 تومان را برداشت می کنیم.

خاطرات زندگی میرزا محمد علی معزالدینی ص 49.

@bazmeghodsian

🔸آيةالله العظمی بهجت مرحوم آقا شيخ عبدالنبی اراکی را عادل میدانست و مرتّب به ما سفارش میکرد در نماز جماعت ایشان در مسجد فاطمیه شرکت کنیم. میفرمود ایشان دلشکسته است در کنارش باشید. (شيخ علی بهجت).

🔹مرحوم آیة الله سید محمد علی روحانی: استادم شیخ عبدالنبی تمام مکاسب و کفایه را حفظ بود. او از عمر خویش حد اکثر استفاده را کرده بود.

🔸از امام خمینی نقل شده که من نزد آیة الله شيخ عبدالنبی اراکی درس خوانده ام. معروف است که ايشان به امام گفته بود شما به ریاست و حکومت می رسید. (شيخ محمد کاشفی).

🔹حاج شیخ عبدالنبی در وصیت نامه شان نوشته اند:

🔸بچه های من! گرچه من ملک و مالی برای تأمین دنیای شما جمع آوری نکرده ام، ولی دوستی انتخاب کرده ام که احتیاج شما را کاملا فراهم خواهد کرد و اصلا وامانده نمی شوید؛ پس وحشت نکنید. او ناظر حال شماست.
منظورشان امام زمان (عج) بود.

🔹فرزند ایشان آقا صادق میفرمود: ما عینا وعملا در این چند دهه فرمایش ایشان را درک کرده ایم.

شیخ الفقها ص 57.

@bazmeghodsian

🔸حکایتی شگفت!

🔹برادر بزرگتر من مرحوم حاج ابوالقاسم تولائی می گفت: من غالباً وقتی برای خواندن فاتحه سر قبر مرحوم حاج شیخ می رفتم مردی را می دیدم که با عشق و علاقه بر مزار حاج شیخ نشسته و بوسیله اسید، اشک شمعهائی که روی قبر ریخته پاک می کند و سنگ قبر را می شوید و مدتها همانجا می نشیند، مثل اینکه با روح حاج شیخ راز و نیاز می کند.

🔸حس تجسّس مرا واداشت روزی از او بپرسم شما با این مرحوم چه آشنائی داشتید و آیا او را دیده اید؟

🔹گفت: من راننده اتوبوس بودم. روزی از تهران می آمدم نزدیک قدمگاه دو نفر شیخ پیرمرد از من خواستند که آنها را سوار کنم. من گفتم آخوند سوار نمی کنم چون ممکن است ماشینم خراب شود. مسافرین به من گفتند این حرفها چیست؟ دو نفر پیرمرد در بیابان مانده اند آنها را سوار کن.

🔸من با اکراه بی ادبانه گفتم خوب بروید آن عقب ماشین بنشینید. سوار شدند. نزدیکیهای خواجه اباصلت ماشین خاموش شد. من به خیال آنکه بنزین نمی کشد ساعتی ماشین را دستکاری کردم درست نشد، اوقاتم تلخ شد که چرا آخوند سوار کردم. دفعةً به ذهنم رسید که شاید بنزین تمام شده است مخزن بنزین را بررسی کردم دیدم ابداً بنزین ندارد، خیلی ناراحت شدم.

🔹یکی از آن دو شیخ پیرمرد از من پرسید چرا حرکت نمی کنید؟ گفتم: مگر شما مکانیک هستید که سؤال می کنید؟ با تغیّر به من گفت: از تو می پرسم که چرا معطل شده ای؟ گفتم: آشیخ بنزین ندارم.

🔸گفت: بنزین را کجا می ریزید؟ من باک ماشین را به او نشان دادم. کنار ماشین ایستاد مثل اینکه دعائی خواند و در باک دمید و به من گفت: ماشین را روشن کنید!

🔹من با تعجب پشت ماشین نشستم، روشن شد و آمدیم شهر و آن دو نفر رفتند.

🔸من فراموش کردم که ماشین بنزین ندارد، به مسافرت رفتم وقتی متوجه شدم با خود گفتم تا ماشین خاموش نشود بنزین نمی زنم. حدود شش ماه با آن ماشین به مسافرت رفتم و احتیاج به بنزین نداشتم. در نتیجه استفاده فراوان کردم و این راز را به کسی نگفتم.. ولی یک روز با خود گفتم باک ماشین را بررسی کنم ببینم آن شیخ چه کرده است؟ در باک را باز کردم دیدم بنزین ندارد و افسوس که از آن ساعت طبق معمول بنزین زدم.

🔹چند سالی از ازدواج من گذشته بود ولی اولاد نداشتم. به من گفتند شخصی در سمزقند هست بنام حاج شیخ حسنعلی دعای اولاد می دهد.

🔸من رفتم سمزقند، ناگاه دیدم این همان کسی است که در بیابان سوار ماشین من شد و موضوع بنزین را بوجود آورد. دعای اولاد به من داد و مهربانی ها کرد و من امروز چند فرزند به دعای او دارم ،و نذر کرده ام تا زنده هستم همه روزه بر مزار او بیایم و خدمت کنم و این عمل برای من خیرات و برکاتی در بر داشته است.

🔹بی مناسبت نیست عرض کنم آن دو نفر یکی حاج شیخ و دیگری آخوند ملا حسین یزدی بوده اند. آخوند هم مردی وارسته و صاحب دم و نفس و رفیق حاج شیخ بود. هروقت از یزد می آمد یا در منزل ما بود و یا منزل حاج شیخ، نورانی مردی دوست داشتنی بود و تخصص او در شناخت گیاهان طبیعی که از آنها برای معالجات استفاده می کنند بود.

🔸شخص ثالثی نقل می کرد که حاج شیخ با آخوند ملا حسین به کوههای خلج برای تهیه گیاهان دوائی می رفتند و او از حاج شیخ بیشتر اطلاعات داشت. من هم به همراه آنها برای کسب معلومات می رفتم. کوههای خلج کپچه مار که مانند افعی است زیاد دارد. این شخص گفت: مارها قد راست تا کمر ایستاده بودند و دهان باز کرده که پرنده های کوچک را شکار کنند. مرحوم حاج شیخ یک نگاه به آن مارها می کرد خشک می شدند و می افتادند و به من امر می فرمود که لاشه بعضی از آنها را که برای تهیه برخی دواها لازم بود در کیسه ای می کردم و با خود به شهر می آوردیم و به خانه حاج شیخ می بردم.

«شمه ای از کرامات مرحوم حاج شیخ حسنعلی اصفهانی» نوشته آقای محمد علی تولایی.

@bazmeghodsian

🔸بزرگی بزرگان مانع نقد آنان نیست!

🔹خاطره ای از مرحوم آیة الله منتظری از دوران تحصیل در اصفهان:

🔸«از جمله شخصیت‌هاى دیگر آقاى سید مهدى حجازى بود كه من به معیّت حجة الاسلام آقاى حاج آقا یحیى فقیه ایمانى یک مقدارى از رسائل «مبحث اجماع» را پیش ایشان خواندیم، آدم ملّا و متدیّنى بود.

🔹ایشان آدمى بود كه زود عصبانى مى‌شد، یک وقتى یادم هست آن اوایل كه سن و سال من كم بود به ایشان گفتم آقا این ختم انعام دلیلى دارد؟ سندى دارد؟ گفتند بله، مرحوم مجلسى مى گوید حدیث آن معتبر است.

🔸در آن زمان من تازه در معالم خوانده بودم كه اگر كسى صحّه روى حدیثى گذاشت براى ما حجّت نیست. ما خودمان باید برویم ببینیم كه مثلاً سندش چه جورى است، و این‌كه ممكن است مدارک صحّت نزد آن شخص با ما فرق كند و...،

🔹من یک دفعه گفتم: حالا مرحوم مجلسى بگوید حدیث معتبر است كه براى ما حجّت نیست. ما باید خودمان سند حدیث را بررسى كنیم.

🔸ایشان عصبانى شد تسبیحش را پرت كرد به طرف من به طورى كه بند تسبیح پاره شد، گفت حالا یك بچه آمده است دارد به مجلسى اشكال مى كند!

🔹با این‌كه به نظر مى رسد این روحیه را نباید در بچه ها سركوب كرد، بالاخره ما در معالم خوانده بودیم كه صحّه گذاشتن یک فرد دیگر بر روى حدیث براى ما حجّت نیست، من آنچه در ذهنم بود گفتم، ایشان نباید این گونه به من پرخاش مى كرد.

🔸به فرمایش مرحوم آیة الله بروجردى قداست بزرگان و بزرگى بزرگان به جاى خود، اما هیچ وقت بزرگى بزرگان نباید مانع از فكركردن خود ما بشود، یک بچه هم وقتى مطلبى را مى گوید بالاخره این را باید یك جورى قانعش كرد نه این‌كه كوبیدش.

🔹این دستور امام صادق(ع) است كه مى فرماید: «تواضعوا لمن تعلّمونه العلم» استاد باید نسبت به شاگردش تواضع داشته باشد و به او شخصیت بدهد؛

(خاطرات، ج1، ص 75)

@bazmeghodsian

🔸 دو اسوه برجسته

🔹 دو نفر همیشه نظر بنده را به خودشان جلب می کردند: آقای آخوند ملا علی همدانی، وآقای شیخ علی محمد بروجردی.

🔸 آخوند ملا علی یک فقیه اصولی خیلی خوب و قوی و جزء شاگردهای بسیار خوب مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری بودند.

🔹 در علم رجال متبحر و صاحب نظر بودند، و با تفسیر و اخبار هم مانوس بودند و اهل سلوک و مسائل اخلاقی هم بودند.

🔸 آن چیزی که نظر من را جلب کرد منهای همه این فضائل معنوی این است که مجتهد عالیمقامی مثل آقای آخوند که در هر حوزه ای می رفت بلاشک یا در رأس قرار می گرفت یا جزء رئوس بود به همدان می رود و ساکن می شود و از ریاست و مرجعیت صرف نظر می کند. در حالی که مردم همدان مقلد ایشان بودند.

🔹 می گفتند: بین مرحوم آقای بروجردی و مرحوم آخوند مشکلی پیدا شد مردم همدان به آقای بروجردی با آن عظمت پیغام دادند اگر شما ایشان را نمی شناسید ما هم شما را نمی شناسیم. مردم این چنین ارادت دارند و مخلص او هستند و رساله نمی دهد!

🔸 مرحوم آقا شیخ علی محمد هم یک ملای درجه یک بود که در بروجرد ساکن شده بود.

از سخنان رهبر انقلاب به مناسبت کنگره آیة الله العظمی آخوند ملا علی همدانی.

@bazmeghodsian

🔸روحانی ای که دین را با زبان کودکانه می آموخت

یادداشتی از: سید محمد علی ابطحی

پایگاه خبری جماران: امروز روز تلخی بود. خبر درگذشت محمد حسن راستگو برای هر کسی یک معنایی داشت.

بچه های دهه شصت و حتی هفتاد او را مجری تلویزیون می دیدند. آخوند کوتاه قدی که روی صفحه تلویزیون ظاهر می شد و برنامه کودک اجرا می کرد. با هر دو دست روی تخته سیاه می نوشت. شعر می خواند. در همه برنامه هایش نقش روحانیت خود را هم فراموش نمی کرد و در پایان، پندی، نصیحتی می داد.

آدم درس خوانده ای در تحصیلات حوزوی بود. حدودا یکسال قبل از من طلبه شده بود. ادبیات عرب را در سن ده سالگی پیش او خواندم.

آدم به شدت پایبندی به مبانی فکری اش بود. جزو شاگردان مکتب و نهضت امام خمینی بود. اهل سفر های زیاد بود. در اوان انقلاب پر حرارت بود و پر فعالیت.

متواضع بود. با همه شهرت و ناموری که داشت و با اینکه تقریبا تا همین اواخر یک سره در شهرستانها برای سخنرانی و اجرای برنامه می رفت، زندگی بسیار ساده ای داشت. خیلی ساده تر از تصوّر سادگی. به زیّ طلبگی و به مبانی طلبگی اصیل خیلی باور داشت. در گذر زمان ارزشهایش را تغییر نداد. مقاومت عجیبی داشت.

…اما من قدیمی ترین دوستم را از دست دادم. بچه بودیم. ۶ سال از من بزررگتر بود. مدتی همسایه بودیم. پدر نازنینی داشت که امام جماعت محله آبکوه بود..

در تربیت کودکان آن دوره نقش زیادی داشت. پایه گذار کارهای دینی برای کودکان بود. به تلویزیون که رفت، روش خودش را برد. این در حوزه ها بعدا تبدیل به یک مکتب شد، که واقعا راستگو پایه گذارش بود. روحانی ای که دین و مذهب را به کودکان با زبان کودکانه خودشان می آموخت..

شاگردانش به اندازه او گل نکردند. خیلی ها این را کسر شان روحانیت می دانستند اما راستگو تا آخر در این روش از خود گذشتگی کرد.

به ظاهر سیاسی نبود ولی اندیشه مترقی و مدنی و قابل احترامی داشت.

خدا رحمتش کند که دلهای کودکان را در ایام غمبار جنگ و غصه ها شاد می کرد.

به خانواده اش و دوستانش و شاگردانش تسلیت میگویم.

@bazmeghodsian

🔸ای کاش روحانیت شیعه صفای حاج آخوند را بازیابد!

بسم‌الله الرحمن الرحیم

هوالمحمود

کتاب حاج آخوند که به خامه دانشمند ارجمند جناب آقای دکتر سید عطاء‌الله مهاجرانی به رشته تحریر درآمده است این‌جانب را عمیقاً تحت تاثیر قرار داد. از قلم زیبای نویسنده محترم لذت بردم. ایشان یکی از نمونه‌های روحانیان عالم و عامل بنام حاج آخوند را معرفی نموده‌اند؛ روحانی باصفائی که خویشتن خود را رها کرده بود و در اندیشه همنوعان خود بود و در این مسیر حتی ارامنه نیز شیفته رفتار این روحانی شدند. گرچه این قبیل شخصیتها اکنون کمیاب هستند اما در گذشته نمونه‌های فراوانی از آنها در هر شهر و قصبه‌ای منشاء خدمت فراوان و پناهگاه آنان بوده‌اند. امیدوارم روحانیت شیعه که همواره در خدمت اسلام عزیز و مردم بوده‌اند همان صفا و صمیمیت را بازیابند. توفیق فراوان برای نویسنده بزرگوار در خدمت اسلام و معنویت را از خداوند متعال خواستارم و آرزو می‌کنم نسل معظم‌ له را از خادمین به اسلام و جامعه بشری قرار دهد و ما را از پیروان علمای صالح و صادق به شمار آرد. والسلام علی من اتبع الهدی.

محمود امجد

@bazmeghodsian

آیةالله العظمی اراکى: آقانورالدین با این که با حشمت خاصی از جایی به جایی می رفتند و از نظر زندگی هم در سطح بالایی بودند و مردم وقتی این حرکات را از آخوند جماعت ببینند می رمند و می گویند این فرد دنیا طلب است، ولی ایشان را آن قدر دوست داشتند که بلا تشبیه می خواستند پرستششان کنند. چون دارای حقیقت بود و این آثار و اعمال ذره مثقالی در آن حقیقت تاثیر نمی کرد. مردم او را می پرستیدند.

او کسى است که امام زمان (عج) را زیارت کرده و حضرت باتبسّمى ملیح به ایشان فرموده: تو اویس زمانى.

روزهای پنج شنبه و جمعه به تکیه ای که در بیرون از اراک داشت می رفت. شوهر همشیره اش آقا سید باقر را هم که صدا و آواز خوبی داشت با خود می برد. آقا سید باقر دیوان حافظ یا دیوانهای دیگر نظیر او را می خواند و او همین طور اشک می ریخت، از اشعار عشق آمیزی که می خواند اشک می ریخت. چه جور اشکی! به اصطلاح خودش رفته بود تفریح!

من به چشم خودم دیدم در دهه عاشورا در مجلس روضه خوانی که در منزل خودش از اول آفتاب شروع می شد و تا ظهر ادامه داشت از اول روضه چندین دستمال جلوی خودش می گذاشت و تمام دستمالها را از گریه خیس می کرد. چه گریه ای بود که تمامی نداشت!

🔻مصائب مداحان

به ابتذال کشاندن مجالس روضه خوانی به وسیله برخی مداحان، با إعمال سلایق نادرست و مداحی به سبک آوازهای لهوی و اشعار پوچ و بی محتوا، حکایتی دردناک است.

هنوز نوار مجالسی که مدّاح مشهوری عزاداران بااخلاص را وادار می کرد که صدای سگ درآورند و عوعو کنند موجود است. و نوار مجالسی که همان مدّاح نادان، عزاداران را وادار می کرد که به سبک ترانه های لهوی سینه بزنند و بگویند: دوسش دارم یه عالمه، دختر پادشاهمه!! اشعار غالیانه و کفرآمیز او که جای خود دارد.

البته این ابتذال منحصر به مداحان جوان جویای نام نیست. خاطرات به اصطلاح پیرغلامانی که مجالس عزاداری را با سیاست آلوده کردند نیز بسیار دردآور است.

کسانی که در مجالس عزاداری مطرح می کردند که هرکس فلان مقام سیاسی را بکشد پولش را من می دهم! یا برای مرگ فلان شخصیت سیاسی محترم دعا می کردند! یا مدّاح مشهور بی ادبی که در مجلس روضه خطاب به شخصیت سیاسی معروف کشور می گفت: آقای فلان چه کار کردی که عورتت آشکار شد؟! و...

به گذشته ها که بر می گردم دو خاطره از یک مداح پیر هنوز از ذهنم پاک نشده است. پس از فوت امام خمینی و قبول مرجعیت از طرف آیة الله العظمی اراکی، مداح مزبور در یک مجلس روضه می گفت از اراکی تقلید کنید، نکند وجوهاتتان در مرز عراق به دست صدامیان بیفتد! و با این بیان مردم را از تقلید آیة الله العظمی خوئی منع می کرد.

بعد از رحلت آیة الله العظمی اراکی که رهبری اعلام کرد به علت وجود مراجع بزرگ در ایران، فقط برای شیعیان خارج فتوا می دهد، همان مداح در مجلس روضه ای اعلام کرد که ما به کشوری خارجی می رویم و ساکن می شویم تا از شما تقلید کنیم! و با این بیان به مراجع بزرگی چون آیات عظام بهجت و فاضل و تبریزی و... توهین کرد.

به یاد دارم مدّاح نادان مشهوری می گفت: روز عاشورا زن و بچه امام حسین (ع) با سر و روی باز به اسارت رفتتد، چه اشکالی دارد که زن و بچه ما هم در آن روز...

و کمال تأسف از کسانی که همه این وقایح را با عنوان این که اینها ذاکران اباعبدالله الحسین (ع) هستند توجیه کرده و هاله ای از قداست بر این بدنام کنندگان دین می کشند...

و این رشته سر دراز دارد...

@bazmeghodsian