کتابخانه امام حسین عليه السلام

احمد رضا کریمی، از مجاهدین پیش از انقلاب بود که دستگیر شد، هم سلولی شریعتی طی شش ماه بود و یک تک نگاری در باره آن نوشت. بعد از انقلاب، باز به زندان افتاد و یک گزارش در باره مجاهدین خلق نوشت که کتاب شد. حالا هم این کتاب را در باره تقی شهرام نوشته که بسیار مفصل است. تجربه های بسیار خوبی از این دوره دارد و باید اثری با ارزش باشد.

صبح جمعه 18 تیر طبق معمول در خدمت دوست ارجمند جناب آقای معراجی به دیدن آقای شهرستانی رفتم. معمولا جمعه ها از حوالی یازده تا یک و نیم در موسسه آل البیت دوستانی چند حاضر هستند. استاد ارجمند جناب آقای کورانی هم معمولا حضور دارند. بحث از روایات و ضعف بسیاری از آنها شد. در این وقت آقای کورانی گفتند: یک وقتی صبحی طفیلی که آن زمان دبیر کل حزب الله بود، به من زنگ زد و گفت در قم کتابی با نام بیان الائمه چاپ شده و در آن آمده است که از علائم آخر الزمان وجود افسری در سوریه با اسم عبدالله الاحمر است. صبحی طفیلی گفت: چنین شخصی الان در دستگاه حافظ اسد هست و آنها از من در این بار ه تحقیق کرده اند. آقای کورانی گفتند من نویسنده بیان الائمه که گویا شیخ زین العابدین بود یافتم. کسی را فرستادم که از او بپرسد این حدیث از چه منبعی است. چون قبل از آن نقل، تعدادی روایت از مکیال المکارم آورده بود، اما این در آنها نبود. این شخص خیلی از او پرس و جو کرده بود. اول که گفته بود بعد از چند ده سال تحقیق به من شک دارید؟ اما آن شخص اصرار کرده بود و عاقبت گفته بود پنج شش سال قبل این حدیث را از یک طلبه لبنانی شنیدم !!
بیفزایم: این بیان الائمه اوائل که در قم چاپ شد یک جلدش چاپ شد. گویا ارشاد جلو نشر آن را گرفت. لبنان چاپ شد و مکرر هم در نمایشگاه آمد .غالب مصادر نقلها مجهول و نقل از اشخاص به قول او ثقه است. همین کتاب بود که سید جعفر مرتضی هم در کتابی که در باره جزیره خضراء نوشت آن را نقد کرد. خاطرم هست روایتی هم نقل کرده بود که در آخر الزمان چیزی به نام هلیکوپرات هم خواهد بود. برخی از این نقلها را گفته بود در فلان نسخه خطی در منزل یکی از محترمین بصره یا فلان شهر دیده است. بسیاری از آن اسامی کتابها، در ذریعه هم وجود نداشت و کسی آنها را نمی شناخت.
@jafarian1964

احمد رضا کریمی، از مجاهدین پیش از انقلاب بود که دستگیر شد، هم سلولی شریعتی طی شش ماه بود و یک تک نگاری در باره آن نوشت. بعد از انقلاب، باز به زندان افتاد و یک گزارش در باره مجاهدین خلق نوشت که کتاب شد. حالا هم این کتاب را در باره تقی شهرام نوشته که بسیار مفصل است. تجربه های بسیار خوبی از این دوره دارد و باید اثری با ارزش باشد.

پاسخ：
✳️امتیازات کوفه：
1⃣علت انتخاب کوفه به عنوان پایتخت
از نظر اقتصادی مدینه و محیط حجاز تحمل رویارویی با عراق یا شام را نداشت، ولی عراق مهمترین منبع درآمد منطقه بود.
2⃣مدینه از نظر نیروی انسانی کشش یک جنگ تمام عیار با شام را نداشت، ولی کوفه از نظر کثرت جمعیت و نزدیکی به مناطق پرجمعیت، توانایی مقابله با هر تجاوزی را داشت.
3⃣مردم مدینه به ویژه برخی از اصحاب، علاقه‌ای به امام(ع) نداشتند و خود را برتر از آن می‌دانستند که سخن امام(ع) را بشنوند. ولی بین امیرالمؤمنین(ع) و مردم کوفه علاقه‌ متقابل وجود داشت.
ثقفی از عروة بن زبیر روایت می‏ کند که؛ شنیدم امام سجاد(ع) می‏ فرمود：
«بیست مرد در مکه و مدینه نیست که ما اهل‏بیت را دوست بدارد.»
4⃣روحیه رفاه طلبی که مردم مدینه در دوره خلفای پیشین به آن مبتلا شده بودند، جایی برای روحیه جنگی باقی نگذاشته بود و در طول بیست و پنج سالی که از رحلت پیامبر(ص) می‌گذشت به تدریج مردم از آن تحول معنوی و الهی که در اثر تعلیمات آن حضرت، پیدا کرده بودند، دور شدند.
5⃣تعداد اصحاب با سابقه پیغمبر(ص) در کوفه بیش از هر نقطه دیگر عالم اسلام بود.
6⃣کوفه از نظر جغرافیایی تقریبا در قلب جهان اسلام آن روزگار قرار داشت و بر ایران، حجاز، شام، و مصر مشرف بود.(۱)(۲)
🔹در کنار دلایلی که گفته شد، به نظر می رسد علت دیگر این امر این است که؛ بعد از جنگ جمل، عایشه کینه توزانه، به مدینه بازگردانده شد و حضرت(ع)از افشاگری به دروغ عایشه علیه امام(ع)، و سواستفاده از موقعیت ام المومنینی، در شوراندن مردم علیه امام(ع) ،در تحریک احساسات مردم در مدینه، آگاهی داشت و حضرت(ع) این فتنه ی بزرگتر از جنگ را با این تاکتیک انتقال محل حکومت مهار کرد.
که حداقل اگر این کار هم از عایشه سر زد، حکومت از شر آن در امان باشد.
📚منبع：
۱)تاریخ یعقوبی،ج۲،ص۱۱۱
۲)تاریخ خلفاء جعفریان،ص۲۷۵
@TarikhEslam

2. ام البنین (رضی الله عنها) : ایشان فاطمه دختر حزام بن‏خالد از قبیله بنی کلاب(که به شجاعت و دلیری شهره بودند) و همسر امیرالمومنین علی(ع) است که در طول عمر خود جز با آن حضرت ازدواج نکرد. از آنجا که چهار پسر برای امام علی (ع) به دنیا آورد به ام البنین مشهور شد. وی مادر 4 شهید رشید کربلا به نام های عباس، عبدالله، جعفر و عثمان(علیهم السلام) بود (به ترتیب سن) است. تذکره نویسان از ام البنین با صفت عالمه یاد کرده اند اما ویژگی بارز شخصیت ایشان شجاعت و ادب بود که این خصلت در فرزندان رشیدش نیز تجلی یافته بود به طوری که روایت شده که فرزند ارشد او یعنی عباس بن علی(ع) تا لحظه آخر عمر پربرکتش امام حسین(ع) را برادر خطاب نکرد و همواره او را مولای من صدا می زد. مشهور است که پس از واقعه کربلا و بازگشت کاروان اسرا به مدینه، وقتی به ام البنین خبر شهادت فرزندانش را دادند او بدون اعتنا به این خبر پرسید: حسین(ع) چه شد...؟ شیخ مامقانی مؤلف تنقیح المقال همین علاقه و احترام این بانو به امام حسین (ع) را شاهدی صریح برای قوت ایمان و عمق معرفت دینی ایشان دانسته است. نقل شده که این بانو در مدینه مجلس عزا برای امام حسین (ع) و یارانش برقرار کرد و زنان بنی هاشم را برای عزاداری گرد آورد و ام سلمه (رضی الله عنها) در این مجلس شرکت کرد.

🖤 حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام
🔸فرزند امیرالمؤمنین، برادر سیدالشهداء، فرمانده و پرچمدار سپاه امام حسین (ع) در روز عاشورا. عباس در لغت، به معنای شیر بیشه، شیری که شیران از او بگریزند است
🔹مادرش «فاطمه کلابیه» بود که بعدها با کنیه «ام البنین» شهرت یافت. علی (ع) پس از شهادت فاطمه زهرا با ام البنین ازدواج کرد. عباس، ثمره این ازدواج بود. ولادتش را در 4 شعبان سال 26 هجری در مدینه نوشته اند و بزرگترین فرزند ام البنین بود و این چهار فرزند رشید، همه در کربلا در رکاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند. وقتی امیرالمؤمنین شهید شد، عباس چهارده ساله بود و در کربلا 34 سال داشت. کنیه اش «ابوالفضل» و «ابوفاضل» بود و از معروفترین لقبهایش، قمربنی هاشم، سقا، صاحب لواء الحسین، علمدار، ابوالقِربه، عبدصالح، باب الحوایج و ... است.
♦️آن حضرت، قامتی رشید، چهره ای زیبا و شجاعتی کم نظیر داشت و به خاطر سیمای جذابش او را «قمربنی هاشم» می گفتند. در حادثه کربلا، سمت پرچمداری سپاه حسین (ع) و سقایی خیمه های اطفال و اهل بیت امام را داشت و در رکاب برادر، غیر از تهیه آب، نگهبانی خیمه ها و امور مربوط به آسایش و امنیت خاندان را بر عهده داشتند

بنده جواب این سؤال را از حضرت ایت الله فاطمی نیا به طور مستقیم و مشافهه شنیدم.سؤالم در باره ی فرزندان حضرت ام البنین بود که ایشان این جواب را به بنده دادند

زهر یارت شده دوای اشک
چقدر گریه میکنی آقا
روضه ات را بخوان به جای اشک
ماجرایی که زود پیرت کرد
آنچه از زندگیت سیرت کرد
چه بگویم از آن گل پرپر
چه بگویم ز داغ نیلوفر
چه بگویم سیاه شد روزم
اول کودکی شدم مضطر
حرف من خاطرات یک لحظه است
لحظه ای که نبود از آن بدتر
ایستادم به پنجه پایم
تا کنم روبروش سینه سپر
مثل طوفانی از سرم رد شد
دست او بود و صورت مادر
ناگهان دیدمش زمین خوردو
کاری از دست من نیامد بر
بعد آن غصه بود و خون جگر
دیدن روی قاتل مادر
*
این زهر را نه از ستم همسرانشان
این زهر را ز کوچه و دیوار میخورند
موی حسن ز غصه زهرا سپید شد
رسم کریم هاست غم یار میخورند
*
اگرچه زنده ام و می کشم نفس، اما
شهید سینه ی زخمی و درب و دیوارم
خدا کند که کسی نشنود صدایم را
چگونه پرده من از راز کوچه بردارم
خدا کند که دگر مادری زمین نخورد
که من هنوز از آن ماجرا عزادارم
کنار مادرم افتادم از نفس، وقتی
میانِ کوچه زمین خورد دلبر و یارم
رسید روضه به اینجا که مادرم افتاد
تمام دار و ندارم برابرم افتاد
خدا گواست پدر را خمیده تر دیدم
صدای ناله مادر که در حرم افتاد
تمام موی سر من سفید شد، زینب
دمی که بال و پر یاس پرپرم افتاد
وَ آن زمان که عدو مادر مرا می زد
مدینه بود که در کوچه بر سرم افتاد
به ضربه ای که نفس راه کوچه را گم کرد
شبیه بال و پر مادرم، پرم افتاد
میان خواب تنم مثل بید می لرزید
از آن زمان، که در کوچه مادرم افتاد
*
فرصت  نشد ز حادثه رفع خطر کنم
دشمن امان نداد خودم را سپر کنم
دستش گذشت از سرم ای وای مادرم
حالا نشسته ام که چه خاکی به سر کنم
راهِ نفَس  به سینه‌ام از ترس بسته شد
گفتم خدا چگونه پدر را خبر کنم
که  ناگهان فتاد روی خاک مادرم
ماندم کمک چگونه به بی‌بال و پر کنم
دستش میان دست من و چهره‌اش کبود
کم مانده بود آتش دل شعله‌ور کنم
در راه خانه بود که می‌گفت مادرم
مخفی چگونه چهره‌ی خود از پدر کنم
در بینِ خانه چادر او را  تکاندم و…
…گفتم چگونه شام غمم را سحر کنم
با ماجرای چهره‌ی نیلی و کوچه‌ها
خود را چگونه فارغ از این درد سر کنم
یادم  نبود  بسکه  سرم  درد می‌گرفت
فکری برای سختی دیوار و در کنم
در  بینِ  بستر است پرستوی مرتضی
در فکر رفته‌ام که چه خاکی به سر کنم
*
درست بعد همان روزهای غمباری….
…که مادرت به زمین خورد، غرق غم بودی
چگونه مادرت افتاد بر زمین آقا
شنیده ایم که با مادرت تو هم بودی
*
از آن وقایع کوچه به هیچ کس چیزی …
نگفت و تا نفس آخرش اذیت شد
چقدر قلب و غرورش شکست در کوچه
چقدر پیش روی مادرش اذیت شد
*
در کوچه پای آمدنش تیر میکشد
از سمت گوش تا دهنش تیر میکشد
این طفل هر زمان که به در میکند نگاه
بی وقفه چارچوب تنش تیر میکشد
مادر چقدر دلنگران سکوت اوست
فهمیده سینه ی حسنش تیر میکشد
*
سنی نداشت یک‌شبه مویش سفید شد
رویش حنا کشید غمش را خضاب کرد
از کوچه‌‌های تنگ دگر رد نمی‌شود
این کوچه‌ها چقدر حسن را عذاب کرد!
دستی که خورد بر روی مادر به کوچه‌ها
آن دست گنبد حسنش را خراب کرد
*
 زهر را نوشید فرمود: آه مادر
راحت شد این آئینه‌یِ یکسر شکسته
بُغضِ چهل سالِ مرا این زهر بشکست
اما غرورم را کسی دیگر شکسته
یک کوچه‌ی باریک و دو دیوارِ سنگی
یک راه بُن‌بست و دو برگ و بر شکسته
فهمید فرزند بزرگم، ناسزا گفت
می‌خواست من باشم ولیکن سر شکسته
گفتم که با رویم بگیرم ضربه‌اش را
رفتم نبینم حرمتِ مادر شکسته
اول مرا زد بعد از آن هم مادرم را
من می‌زدم بال و پَر و او پر شکسته
از رویِ چادر پایِ خود را برنمی‌داشت
پایی که قبل از این جسارت، در شکسته
در زیر پاها گوشواره خوردتر شد
خندید وقتی دید نیلوفر شکسته
خون‌لخته از تیزیِ سنگی بر زمین ریخت
فهمیدم از دیوارِ کوچه، سر شکسته
***

تو سرو بودی و حالا خمیده ای تنها
به دوش ، بار مصیبت کشیده ای تنها
اگر که پیر شدی ، علتش ز کودکی است
چها گذشت به کوچه ! چه دیده ای تنها ؟
کسی ندیده بجز مادرت که دنبالش
پی مسیر پر از خون دویده ای تنها
کسی ندیده بجز خواهرت که هر شب را
به های های ز خوابت پریده ای تنها
نکشت زهر تو را خاطرات مادر کشت
کنون به بستر مرگ آرمیده ای تنها

صلی الله علیک یا فاطمه الزهرا

@fatemipajoh

با این قبیل استدلالات به سراغ بازخوانی تاریخ نمی توان رفت. صرفِ شمشیر زدن قرار است چه فضیلتی برای او به ارمغان بیاورد. ملاک همان جملۀ امیرالمؤمنین است که تقدیم شد. وگرنه شمر هم در جنگ صفین در سپاه امیرالمؤمنین بود و به دفاع از او شمشیر زد و از قضا مجروح هم شد ! امیرالمؤمنین خواهان شمشیرِ کسی نبود، خواهان شعور این جماعت بود که به وقتش این شعور را از خود نشان ندادند.

زهر یارت شده دوای اشک
چقدر گریه میکنی آقا
روضه ات را بخوان به جای اشک
ماجرایی که زود پیرت کرد
آنچه از زندگیت سیرت کرد
چه بگویم از آن گل پرپر
چه بگویم ز داغ نیلوفر
چه بگویم سیاه شد روزم
اول کودکی شدم مضطر
حرف من خاطرات یک لحظه است
لحظه ای که نبود از آن بدتر
ایستادم به پنجه پایم
تا کنم روبروش سینه سپر
مثل طوفانی از سرم رد شد
دست او بود و صورت مادر
ناگهان دیدمش زمین خوردو
کاری از دست من نیامد بر
بعد آن غصه بود و خون جگر
دیدن روی قاتل مادر
*
این زهر را نه از ستم همسرانشان
این زهر را ز کوچه و دیوار میخورند
موی حسن ز غصه زهرا سپید شد
رسم کریم هاست غم یار میخورند
*
اگرچه زنده ام و می کشم نفس، اما
شهید سینه ی زخمی و درب و دیوارم
خدا کند که کسی نشنود صدایم را
چگونه پرده من از راز کوچه بردارم
خدا کند که دگر مادری زمین نخورد
که من هنوز از آن ماجرا عزادارم
کنار مادرم افتادم از نفس، وقتی
میانِ کوچه زمین خورد دلبر و یارم
رسید روضه به اینجا که مادرم افتاد
تمام دار و ندارم برابرم افتاد
خدا گواست پدر را خمیده تر دیدم
صدای ناله مادر که در حرم افتاد
تمام موی سر من سفید شد، زینب
دمی که بال و پر یاس پرپرم افتاد
وَ آن زمان که عدو مادر مرا می زد
مدینه بود که در کوچه بر سرم افتاد
به ضربه ای که نفس راه کوچه را گم کرد
شبیه بال و پر مادرم، پرم افتاد
میان خواب تنم مثل بید می لرزید
از آن زمان، که در کوچه مادرم افتاد
*
فرصت  نشد ز حادثه رفع خطر کنم
دشمن امان نداد خودم را سپر کنم
دستش گذشت از سرم ای وای مادرم
حالا نشسته ام که چه خاکی به سر کنم
راهِ نفَس  به سینه‌ام از ترس بسته شد
گفتم خدا چگونه پدر را خبر کنم
که  ناگهان فتاد روی خاک مادرم
ماندم کمک چگونه به بی‌بال و پر کنم
دستش میان دست من و چهره‌اش کبود
کم مانده بود آتش دل شعله‌ور کنم
در راه خانه بود که می‌گفت مادرم
مخفی چگونه چهره‌ی خود از پدر کنم
در بینِ خانه چادر او را  تکاندم و…
…گفتم چگونه شام غمم را سحر کنم
با ماجرای چهره‌ی نیلی و کوچه‌ها
خود را چگونه فارغ از این درد سر کنم
یادم  نبود  بسکه  سرم  درد می‌گرفت
فکری برای سختی دیوار و در کنم
در  بینِ  بستر است پرستوی مرتضی
در فکر رفته‌ام که چه خاکی به سر کنم
*
درست بعد همان روزهای غمباری….
…که مادرت به زمین خورد، غرق غم بودی
چگونه مادرت افتاد بر زمین آقا
شنیده ایم که با مادرت تو هم بودی
*
از آن وقایع کوچه به هیچ کس چیزی …
نگفت و تا نفس آخرش اذیت شد
چقدر قلب و غرورش شکست در کوچه
چقدر پیش روی مادرش اذیت شد
*
در کوچه پای آمدنش تیر میکشد
از سمت گوش تا دهنش تیر میکشد
این طفل هر زمان که به در میکند نگاه
بی وقفه چارچوب تنش تیر میکشد
مادر چقدر دلنگران سکوت اوست
فهمیده سینه ی حسنش تیر میکشد
*
سنی نداشت یک‌شبه مویش سفید شد
رویش حنا کشید غمش را خضاب کرد
از کوچه‌‌های تنگ دگر رد نمی‌شود
این کوچه‌ها چقدر حسن را عذاب کرد!
دستی که خورد بر روی مادر به کوچه‌ها
آن دست گنبد حسنش را خراب کرد
*
 زهر را نوشید فرمود: آه مادر
راحت شد این آئینه‌یِ یکسر شکسته
بُغضِ چهل سالِ مرا این زهر بشکست
اما غرورم را کسی دیگر شکسته
یک کوچه‌ی باریک و دو دیوارِ سنگی
یک راه بُن‌بست و دو برگ و بر شکسته
فهمید فرزند بزرگم، ناسزا گفت
می‌خواست من باشم ولیکن سر شکسته
گفتم که با رویم بگیرم ضربه‌اش را
رفتم نبینم حرمتِ مادر شکسته
اول مرا زد بعد از آن هم مادرم را
من می‌زدم بال و پَر و او پر شکسته
از رویِ چادر پایِ خود را برنمی‌داشت
پایی که قبل از این جسارت، در شکسته
در زیر پاها گوشواره خوردتر شد
خندید وقتی دید نیلوفر شکسته
خون‌لخته از تیزیِ سنگی بر زمین ریخت
فهمیدم از دیوارِ کوچه، سر شکسته
***

تو سرو بودی و حالا خمیده ای تنها
به دوش ، بار مصیبت کشیده ای تنها
اگر که پیر شدی ، علتش ز کودکی است
چها گذشت به کوچه ! چه دیده ای تنها ؟
کسی ندیده بجز مادرت که دنبالش
پی مسیر پر از خون دویده ای تنها
کسی ندیده بجز خواهرت که هر شب را
به های های ز خوابت پریده ای تنها
نکشت زهر تو را خاطرات مادر کشت
کنون به بستر مرگ آرمیده ای تنها

صلی الله علیک یا فاطمه الزهرا

@fatemipajoh

زهر یارت شده دوای اشک
چقدر گریه میکنی آقا
روضه ات را بخوان به جای اشک
ماجرایی که زود پیرت کرد
آنچه از زندگیت سیرت کرد
چه بگویم از آن گل پرپر
چه بگویم ز داغ نیلوفر
چه بگویم سیاه شد روزم
اول کودکی شدم مضطر
حرف من خاطرات یک لحظه است
لحظه ای که نبود از آن بدتر
ایستادم به پنجه پایم
تا کنم روبروش سینه سپر
مثل طوفانی از سرم رد شد
دست او بود و صورت مادر
ناگهان دیدمش زمین خوردو
کاری از دست من نیامد بر
بعد آن غصه بود و خون جگر
دیدن روی قاتل مادر
*
این زهر را نه از ستم همسرانشان
این زهر را ز کوچه و دیوار میخورند
موی حسن ز غصه زهرا سپید شد
رسم کریم هاست غم یار میخورند
*
اگرچه زنده ام و می کشم نفس، اما
شهید سینه ی زخمی و درب و دیوارم
خدا کند که کسی نشنود صدایم را
چگونه پرده من از راز کوچه بردارم
خدا کند که دگر مادری زمین نخورد
که من هنوز از آن ماجرا عزادارم
کنار مادرم افتادم از نفس، وقتی
میانِ کوچه زمین خورد دلبر و یارم
رسید روضه به اینجا که مادرم افتاد
تمام دار و ندارم برابرم افتاد
خدا گواست پدر را خمیده تر دیدم
صدای ناله مادر که در حرم افتاد
تمام موی سر من سفید شد، زینب
دمی که بال و پر یاس پرپرم افتاد
وَ آن زمان که عدو مادر مرا می زد
مدینه بود که در کوچه بر سرم افتاد
به ضربه ای که نفس راه کوچه را گم کرد
شبیه بال و پر مادرم، پرم افتاد
میان خواب تنم مثل بید می لرزید
از آن زمان، که در کوچه مادرم افتاد
*
فرصت  نشد ز حادثه رفع خطر کنم
دشمن امان نداد خودم را سپر کنم
دستش گذشت از سرم ای وای مادرم
حالا نشسته ام که چه خاکی به سر کنم
راهِ نفَس  به سینه‌ام از ترس بسته شد
گفتم خدا چگونه پدر را خبر کنم
که  ناگهان فتاد روی خاک مادرم
ماندم کمک چگونه به بی‌بال و پر کنم
دستش میان دست من و چهره‌اش کبود
کم مانده بود آتش دل شعله‌ور کنم
در راه خانه بود که می‌گفت مادرم
مخفی چگونه چهره‌ی خود از پدر کنم
در بینِ خانه چادر او را  تکاندم و…
…گفتم چگونه شام غمم را سحر کنم
با ماجرای چهره‌ی نیلی و کوچه‌ها
خود را چگونه فارغ از این درد سر کنم
یادم  نبود  بسکه  سرم  درد می‌گرفت
فکری برای سختی دیوار و در کنم
در  بینِ  بستر است پرستوی مرتضی
در فکر رفته‌ام که چه خاکی به سر کنم
*
درست بعد همان روزهای غمباری….
…که مادرت به زمین خورد، غرق غم بودی
چگونه مادرت افتاد بر زمین آقا
شنیده ایم که با مادرت تو هم بودی
*
از آن وقایع کوچه به هیچ کس چیزی …
نگفت و تا نفس آخرش اذیت شد
چقدر قلب و غرورش شکست در کوچه
چقدر پیش روی مادرش اذیت شد
*
در کوچه پای آمدنش تیر میکشد
از سمت گوش تا دهنش تیر میکشد
این طفل هر زمان که به در میکند نگاه
بی وقفه چارچوب تنش تیر میکشد
مادر چقدر دلنگران سکوت اوست
فهمیده سینه ی حسنش تیر میکشد
*
سنی نداشت یک‌شبه مویش سفید شد
رویش حنا کشید غمش را خضاب کرد
از کوچه‌‌های تنگ دگر رد نمی‌شود
این کوچه‌ها چقدر حسن را عذاب کرد!
دستی که خورد بر روی مادر به کوچه‌ها
آن دست گنبد حسنش را خراب کرد
*
 زهر را نوشید فرمود: آه مادر
راحت شد این آئینه‌یِ یکسر شکسته
بُغضِ چهل سالِ مرا این زهر بشکست
اما غرورم را کسی دیگر شکسته
یک کوچه‌ی باریک و دو دیوارِ سنگی
یک راه بُن‌بست و دو برگ و بر شکسته
فهمید فرزند بزرگم، ناسزا گفت
می‌خواست من باشم ولیکن سر شکسته
گفتم که با رویم بگیرم ضربه‌اش را
رفتم نبینم حرمتِ مادر شکسته
اول مرا زد بعد از آن هم مادرم را
من می‌زدم بال و پَر و او پر شکسته
از رویِ چادر پایِ خود را برنمی‌داشت
پایی که قبل از این جسارت، در شکسته
در زیر پاها گوشواره خوردتر شد
خندید وقتی دید نیلوفر شکسته
خون‌لخته از تیزیِ سنگی بر زمین ریخت
فهمیدم از دیوارِ کوچه، سر شکسته
***

تو سرو بودی و حالا خمیده ای تنها
به دوش ، بار مصیبت کشیده ای تنها
اگر که پیر شدی ، علتش ز کودکی است
چها گذشت به کوچه ! چه دیده ای تنها ؟
کسی ندیده بجز مادرت که دنبالش
پی مسیر پر از خون دویده ای تنها
کسی ندیده بجز خواهرت که هر شب را
به های های ز خوابت پریده ای تنها
نکشت زهر تو را خاطرات مادر کشت
کنون به بستر مرگ آرمیده ای تنها

صلی الله علیک یا فاطمه الزهرا

@fatemipajoh