دروس قانون ابن سینا طب سنتی ، دانیال شفاء

(ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺑﺪﯾﻌﯽ ‏) ﺩﺭ ﺷﻌﺮﺻﻨﻌﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ
ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺍﺑﯿﺎﺕ ﯾﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﻪ ، ﺣﺮﻭﻓﯽ ﯾﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺁﺭﺩ
ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺣﺮﻭﻑ ﯾﺎ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﻋﯿﻨﺎً ﯾﺎﺑﻪ ﺗﺼﺤﯿﻒ
ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﯿﺘﯽ ﯾﺎ ﻣﺜﻠﯽ ﯾﺎ ﻧﺎﻣﯽ ﯾﺎ ﻟﻘﺐ ﮐﺴﯽ
ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻉ ﻭ ﺷﻌﺐ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ . ﺍﮔﺮ
ﺗﻮﺷﯿﺢ ﺑﺮ ﺷﮑﻞ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﻣﺸﺠﺮ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ
ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺷﮑﻞ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺠﺴﻢ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺼﻮﺭ،
ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻣﺪﻭﺭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ . ‏( ﺍﺯ
ﺣﺪﺍﺋﻖ ﺍﻟﺴﺤﺮ ﻓﯽ ﺩﻗﺎﺋﻖ ﺍﻟﺸﻌﺮ ‏) . ﺷﻌﺮﯼ ﺭﺍ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ
ﺍﺯ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻣﺼﺮﻉ ﺍﺯ ﺍﻭ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺑﯿﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺟﻤﻊ
ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﺳﻢ ﺷﺨﺼﯽ ﻭ ﯾﺎ ﻣﺼﺮﻋﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﯾﺪ . ‏(ﻧﺎﻇﻢ
ﺍﻻﻃﺒﺎﺀ ‏) . ﻧﻮﻋﯽ ﺍﺯ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﻣﻌﻤﺎﺳﺖ . ‏( ﺍﺯ ﮐﺸﺎﻑ
ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺕ ﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ‏) . ﻧﺎﻡ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﮐﻪ
ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺣﺮﻑ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻫﺮ ﻣﺼﺮﻉ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺑﯿﺖ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﺳﻢ ﺷﺨﺺ ﯾﺎ ﻣﺼﺮﻋﯽ ﺣﺎﺻﻞ
ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺣﺮﻭﻑ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺍﯾﻀﺎﺡ ﻭ ﺳﻬﻮﻟﺖ ﺑﻪ
ﺷﻨﮕﺮﻑ ﯾﺎ ﻃﻼ ﯾﺎ ﺭﻧﮓ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﺑﺎﻋﯽ
ﺯﯾﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﺮﻭﻑ ﺍﻭﻝ ﻣﺼﺮﺍﻋﻬﺎﯼ ﺁﻥ ﻧﺎﻡ ‏« ﻣﺤﻤﺪ‏»
ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﺷﻮﺩ :
ﻣﻦ ﺑﺮ ﺩﻫﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﯼ ﺑﺴﺘﻢ ﺩﻝ ﺗﻨﮓ
ﺣﺎﺻﻞ ﺯ ﻟﺒﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻧﯿﺮﻧﮓ
ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ
ﺩﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﺁﺷﺘﯽ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﯼ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ (به نقل از دهخدا)

ﺍﻧﺪﺭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﻫﺎ

ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﻥ: ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﻥ-/ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﻠﻴﺘﻪ ﺑﺪﻭ ﭼﺮﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺧﺎﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺳﻦ: ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺳﻦ-/ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻠﻞ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﮔﻮﺵ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻴﺮﻯ: ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻴﺮﻯ-/ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ، ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺰﺍﺝ‌ﻫﺎ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻧﺮﮔﺲ: ﺭﻭﻏﻦ ﻧﺮﮔﺲ-/ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺳﻦ ﻛﻨﺪ، ﺳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻬﻠﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ

ﺭﻭﻏﻦ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ: ﺭﻭﻏﻦ ﻳﺎﺳﻤﻦ-/ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﮔﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺎﻯ ﺿﻌﻴﻒ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺮﺯﻧﮕﻮﺵ: ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺰﺭﻧﮕﻮﺵ-/ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻟﻴﻄﻒ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﺪﻩ ﺩﻣﺎﻍ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻗﺴﻂ: ﺭﻭﻏﻦ ﻗﺴﻂ (ﺍﺯ ﮔﻴﺎﻫﺎﻥ ﺩﺍﺭﻭﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺮﺷﻨﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ) -/ ﺩﺭﺩ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺳﺴﺘﻰ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺼﻄﻜﻰ: ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺼﻄﻜﻰ-/ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻗﺎﺑﺾ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻣﺎﺱ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻦ ﺩﺍﻧﺪﺍﻥ‌ﻫﺎ ﻭ ﺁﻣﺎﺱ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺩﺍﺏ: ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺩﺍﺏ-/ ﺳﺴﺘﻰ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻣﺜﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﮔﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﭘﻬﻠﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ: ﺭﻭﻏﻦ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ-/ ﺳﺴﺘﻰ ﻣﻌﺪﻩ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻨﻔﺸﻪ: ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺧﻨﻚ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﻨﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ: ﺭﻭﻏﻦ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ-/ ﺧﻨﻚ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻰ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻮﺭﺩ: ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻮﺭﺩ-/ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﻗﻮﻯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﻗﻮﻯ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺑﻮﻧﻪ: ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺑﻮﻧﻪ-/ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻠﻞ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺐ ﻟﺮﺯﻩ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ.


ﺭﻭﻏﻦ ﮔﻞ: ﺭﻭﻏﻦ ﮔﻞ-/ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺪﻥ ﺍﻭ ﺭﻳﺶ ﻫﺎﻯ ﻇﺎﻫﺮ ﻭ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﻮﺯﺵ ﺭﻭﺩﻩ‌ﻫﺎ ﻭ ﻣﺜﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﺪ.

◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️
🏴3 رجب🏴

1 ـ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﺎﺩﻯ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻨﻘﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 254 هـ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺩﺭ ﺳﻦ 41 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. (1)

ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻛُﻠﻴﻨﻰ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ 26 ﺟﻤﺎﺩﻯ الآﺧﺮ ﻧﻘﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. (2) و قول 25 جمادی الآخر هم نقل شده است. (3)

ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ 6 ﻳﺎ 8 ﺳﺎﻝ ﻭ 5 ﻣﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺩ ﺍﻟﺎﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﻛﺒﺮﺍﻯ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﻋﻈﻤﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، ﻭ ﻣﺪّﺕ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺮﻳﻒ 33 ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. (4)

ﺍﻳّﺎﻡ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﺎﺩﻯ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺑﻨﺎﺣﻖ ﻣﺄﻣﻮﻥ، ﻣﻌﺘﺼﻢ، ﻭﺍﺛﻖ، ﻣﺘﻮﻛﻞ، ﻣﻨﺘﺼﺮ، ﻣﺴﺘﻌﻴﻦ، ﻣﻌﺘﺰ ﻟﻌﻨﺔ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ؛ ﻭ ﺁﺧﺮ الأﻣﺮ ﻣُﻌﺘَﺰ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩ. ﻣﺪّﺕ ﻋﻤﺮ ﻣﺒﺎﺭک ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ 41 ﺳﺎﻝ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ.

13 ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻘﻴّﻪ ﺍﻳّﺎﻡ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻣﺘﻮﻛّﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣّﺮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺎﻛﻢ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻮﻛّﻞ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﺤﻤّﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑِﺒَﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﺫﻳّﺖ ﻭ ﺍﺿﺮﺍﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﺘﻮﻛّﻞ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻣّﺮﺍ ﺑُﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺴﺎﺭت ها ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻌﺘﺰ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩ.

ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺴﻜﺮﻯ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻏﺴﻞ ﻭ ﻛﻔﻦ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﺑﻌﺪﺍً ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻳﻦ ﺍمورات ﺗﻮﺳّﻂ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎم ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻓﻌﻠﻰ ﺣﺮﻡ ﻣﻄﻬّﺮ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. (5)

📚 منابع:

1. ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻟﻤﻘﺎﺻﺪ : ﺹ 16. و ... .
2. ﺍﺻﻮﻝ ﻛﺎﻓﻰ : ﺝ 2، ﺹ 497. و ... .
3. تاریخ الأئمة علیهم السلام : ص 13. کشف الغمة : ج 2، ص 357.
4. ﺍﺭﺷﺎﺩ : ﺝ 2، ﺹ 297.
5. همان : ﺝ 2، ﺹ 297، 309. و

ﺍﻧﺪﺭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺁﻥ

ﻣﺸﻚ:
ﻣﺸﻚ-/ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻌﺮﻭﻓﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺸﻚ ﻫﺸﺖ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ:
ﭼﻴﻨﻰ ﻭ ﺗﺒﺘﻰ ﻭ ﻃﻮﻣﺴﺘﻰ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﻭ ﺧﺮﺧﻴﺰﻯ ﻭ ﺑﺤﺮﻯ ﻭ ﻛﺸﻤﻴﺮﻯ (ﻗﺸﻤﻴﺮﻯ) ﻭ ﺗﻴﺒﺎﻟﻰ ﭼﻴﻨﻰ:
ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺸﻚ‌ﻫﺎ ﺗﺒﺘﻰ ﺍﺳﺖ. ﻟﻜﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺩﺭ ﺍﻓﺘﺪ، ﻭﺯﻥ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﻛﻤﺎ ﺑﻴﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﺴﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻭﺯﻥ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭ ﻧﻴﻢ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻳﺎ ﭼﻬﺎﺭﺩﺍﻧﮓ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺒﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺩ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﻮﺕ ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ، ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺜﻘﺎﻟﻰ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ، ﺍﺯ ﻭﻯ ﺩﺍﻧﮕﻰ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻮﺩﻩ ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺗﺒﺘﻰ: ﻭ ﻧﺎﻓﻪ ﺗﺒﺘﻰ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﻮﻯ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺯﻥ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺷﺶ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﻣﺸﻚ ﺍﻭ ﺷﻴﺎﻑ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﺭﻳﺰﻩ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﺭﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻬﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺳﺨﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻰ ﺯﻧﺪ، ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﺒﺘﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻗﺸﻤﻴﺮﻯ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻴﻨﻰ ﻓﺮﻭﺩﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻛﺸﻤﻴﺮﻯ، ﻭ ﺑﻮﻯ ﭼﻴﻨﻰ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﺳﺨﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﻴﺎﻑ ﺍﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪ. ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﻃﻮﻣﺴﺘﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﻭ ﺗﺒﺘﻰ ﺑﺲ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻟﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻮﻯ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺭﺩﻯ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﻫﺸﺖ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ.
ﺗﻴﺒﺎﻟﻰ: ﻭ ﺗﻴﺒﺎﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺁﺭﻧﺪ، ﻣﺸﻜﻰ ﺍﺻﻠﻰ ﺍﺳﺖ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺷﻴﺎﻑ ﺍﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻧﺪﺭ ﻛﺘﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺗﺒﺘﻰ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﻤﻪ ﺁﻥ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺧﻄﺎﻳﻰ: ﻭ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﻣﺸﻜﻰ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ ﭼﻴﻨﻰ، ﺍﻟﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﺳﺨﺖ ﺗﻨﮓ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺒﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﺍﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺗﺒﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺧﺮﺧﻴﺰﻯ:
ﻭ ﺧﺮﺧﻴﺰﻯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ، ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﻧﻴﺎﻳﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﻌﺠﻮﻥ‌ﻫﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﻮﺭﺩ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﺤﺮﻯ: ﺑﺤﺮﻯ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﻴﺖ ﻋﻤﺎﻥ ﺍﻓﺘﺪ، ﻣﺸﻜﻰ ﺍﺻﻠﻰ ﺍﺳﺖ، ﻟﻜﻦ ﺑﺨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺳﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ.
ﻛﺸﻤﻴﺮﻯ: ﻛﺸﻤﻴﺮﻯ (ﻗﺸﻤﻴﺮﻯ) ﺍﻧﺪﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺯﻥ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﻛﻤﺎ ﺑﻴﺶ، ﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻋﻄﺎﺭ، ﻣﺸﻚ ﻫﺎﻯ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﻫﻤﻪ ﺷﻴﺎﻑ ﺑﺎﺷﺪ، ﺭﻳﺰﻩ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻨﺪ، ﺳﻮﺯﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﻴﺮ ﻓﺮﻭﺯﻧﻨﺪ، ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﻪ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﻮﻯ ﺳﻴﺮ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮﺩ ﻧﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺗَﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﺮﻗﻪ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺸﺎﺭﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺛﻔﻞ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﺸﻚ ﺑﺮ ﺁﺑﮕﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﻬﻨﺪ، ﺗﺎ ﺑﻮﻯ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻮﻯ ﻣﺸﻚ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ. ﻃﺒﻊ ﻣﺸﻚ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﻏﺎﻟﺐ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﻣﺎﻍ ﻭ ﺩﻝ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻏﺸﻰ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﭼﺸﻢ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ. ﻣﺤﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻛﺎﻓﻮﺭ:
ﻛﺎﻓﻮﺭ-/ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻗﻴﺼﻮﺭﻯ (ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺮﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ)، ﻭ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺨﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ، ﺳﺮ ﻳﺮﻯ ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻰ ﺯﻧﺪ. ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺴﺖ ﺳﺨﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ، ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﻠﮕﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﻏﺒﺮ (ﺧﺎﻛﻰ، ﺧﺎﻛﻰ ﺭﻧﮓ)، ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ: ﺑﺎﻛﻮﺱ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﭙﺮﻙ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻛﺮﻛﺴﺐ ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺪﻭ ﻧﻔﺎﻳﻪ (ﻭ ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﻰ)، ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﻳﻚ ﺟﻨﺲ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﭽﻪ ﺟﻠﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻗﻴﺼﻮﺭﻯ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﻳﺰﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﻳﺰﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻌﺪﻥ ﻛﺎﻓﻮﺭ، ﺑﻴﺸﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥﺩﺭﺧﺖ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺻﻨﺪﻝ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﻪ‌ﻫﺎ ﻣﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻰ ﻫﻮﺍ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﺎﻭﻯ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺭﺳﻴﺪ. ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﻪ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎ ﺗﻴﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﺗﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻣﺎﺭﺍﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﻮﺭﺍﺥ‌ﻫﺎ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ. ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻳﺎﺑﺪ، ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺭﺧﺖ ﺻﻨﺪﻝ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ، ﺷﻮﺧﮕﻦ (ﭼﺮﻛﻴﻦ) ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻧﻴﻠﮕﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ، ﺷﻴﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻭ ﺷﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻴﻤﺎﻟﻨﺪ، ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻡ، ﭘﺲ ﺑﺮ ﻏﺮﺑﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﭙﻴﺪ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻬﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺪﺍﺯﺩ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﺎﺻﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻴﻨﻰ ﭼﻜﺎﻧﻨﺪ، ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻣﺮﺩﻯ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺻﻔﺮﺍ

ﻳﻰ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﭼﺸﻢ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ، ﻭ ﺑﻴﺨﻮﺍﺑﻰ ﺁﺭﺩ. ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻧﻤﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﻳﮓ، ﻭ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻋﻄﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﻛﻨﺪ.
ﻋﻮﺩ: ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻋﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻨﺪﻯ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺑﮕﺪﺍﺯﻧﺪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﻮﻡ،
ﻋﻮﺩ ﻗﻤﺎﺭﻯ:
ﭘﺲ ﻗﻤﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻨﺪﻯ ﮔﺪﺍﺯﺩ، ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﺪﻯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ، ﻟﻜﻦ ﺑﻮﻯ ﻫﻨﺪﻯ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻟﻜﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﻮﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﺻﻨﻔﻰ ﺍﺳﺖ ﻭﺣﺸﻰ، ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻝ ﻓﻮﺭﻯ ﮔﻮﻳﻨﺪ،
ﻋﻮﺩ ﺻﻨﺪﻝ ﺧﻮﺭﻯ: ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻗﻤﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﺟﻮﺷﺪ ﻟﻜﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﻮﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﻗﺎﻗﻠﻰ ﻭ ﻗﺮﻧﻔﻠﻰ ﻭ ﻣﻨﻄﺎﻯ ﻭ ﺩﻧﻈﺎﻣﻰ ﻭ ﻟﺒﻮﻟﻰ ﻭ ﺑﻠﺤﺮﺍﻗﻰ، ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ.


ﻭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻋﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ، ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ، ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﻗﺒﻀﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺩﻫﺪ، ﺧﺎﺻﻪ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ، ﻭ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻫﺎﻯ ﺑﺪ ﻭ ﻋﻔﻦ ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭﺩ ﭘﻬﻠﻮ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﺪﻩ ﺟﮕﺮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ. ﻋﻨﺒﺮ: ﻋﻨﺒﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻨﺒﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻗﻌﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻭﻳﺪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻤﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﺷﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﻤﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﺎﺏ ﻫﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﺟﺰﻭ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻋﻨﺒﺮ ﺍﺯ ﭘﺲ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ، ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺩﻯ ﻋﻈﻴﻢ ﺟﻬﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺸﻮﺭﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻌﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺍﺯ ﻗﻌﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺪ. ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻋﻨﺒﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺭﻳﺎ، ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ، ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ ﺑﺒﻨﺪﺩ. ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻯ ﺳﺮﺩ ﺑﺮﻭﻯ ﺁﺏ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺴﺮﺩ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﭼﻨﮓ ﭘﺮﺳﺘﻚ (ﭘﺮﺳﺘﻮ، ﭼﻠﭽﻠﻪ، ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻰ ﺧﻄﺎﻑ ﻳﺎ ﺍﺑﺎﺑﻴﻞ)، ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ ﺧﻄﺎﻑ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺪ ﻧﺮﻡ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﻚ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻧﺸﻴﻨﺪ، ﭼﻨﮓ ﺍﻭ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﻭ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩ، ﺑﺮ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻨﺒﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺍﻭ ﭼﻨﮓ ﻭ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻣﺮﻍ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻔﺴﺮﺩ ﺑﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻛﺮﻡ ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺮﺩ ﺁﻳﺪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﭼﻴﻨﻨﺪ. ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻭ ﭼﻨﮓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﮔﻴﺮﺩ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺑﻖ (ﻣﻮﻳﺰﻙ، ﻋﻠﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﺻﻤﻎ)، ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﺭﻳﮓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﺑﮕﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺻﺎﻓﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺭﻳﮓ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺪ، ﻣﻮﺝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻚ (ﺧﺸﻜﻰ) ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺭﻳﮓ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺷﻮﺩ. ﻭﻗﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻳﺎ ﻣﻮﺟﻰ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﻭﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻳﮓ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺳﺠﺮ: ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﻨﺒﺮ ﺳﺠﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺠﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻤﺪﻥ ﺍﺳﺖ، ﻛﻨﺪﺭ ﺍﻧﺪﺭ ﻛﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﻋﻨﺒﺮ
ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﻗﻠﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﭙﻴﺪ ﻭ ﭼﺮﺏ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻠﺎﻫﻄﻰ: ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﺳﻠﺎﻫﻄﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﺳﺎﻟﺎﻫﻂ ﺍﻓﺘﺪ، ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺯﻧﮕﺴﺘﺎﻥ ﻋﻨﺒﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺯﻫﻮﻣﺖ ﻧﺎﻙ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺑﻮﻯ ﻣﺎﻫﻰ ﮔﻴﺮﺩ. ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻯ ﺳﺮﺩ ﺩﻣﺎﻏﻰ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺳﻚ: ﺳﻚ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ، ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﻰ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻃﺒﻊ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ: ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﺎﺏ ﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎﻯ ﺩﻳﮓ‌ﻫﺎ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺻﻨﺪﻝ: ﺻﻨﺪﻝ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺁﻣﺎﺱ ﻫﺎﻯ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺻﻨﺪﻝ ﺳﺮﺥ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ. ﻟﺎﺩﻥ: ﻟﺎﺩﻥ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ، ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﻣﺤﻠﻞ ﻭ ﻣﻨﻀﺞ ﻭ ﻋﻠﺖ ﻫﺎﻯ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﻗﻮﻯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻳﺶ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﺪ. ﺍﻇﻔﺎﺭ ﺍﻟﻄﻴﺐ: ﺍﻇﻔﺎﺭ ﺍﻟﻄﻴﺐ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺻﺪﻑ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﺧﻦ‌ﻫﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ. ﺩﻳﺴﻘﻮﺭﻳﺪﻭﺱ ﮔﻮﻳﺪ: ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺻﺪﻑ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺁﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺳﻨﺒﻞ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻗﻠﺰﻡ ﺁﺭﻧﺪ، ﻭ ﺑﻌﺾ ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﻣﻜﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﺪﻩ ﺁﺭﻧﺪ، ﺑﻌﻀﻰ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺑﺤﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺟﺪﻩ ﺁﺭﻧﺪ، ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺮﻉ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﺷﻨﻪ: ﺍﺷﻨﻪ (ﮔﻴﺎﻫﻰ ﺍﺳﺖ، ﺩﻭﻟﻚ، ﺩﻭﺍﻟﻰ) -/ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﭙﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ، ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺪﺭ ﺷﺮﺍﺏ ﺗﺮ ﻛﻨﻨﺪ، ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺷﺮﺍﺏ ﻗﺎﺑﺾ ﺗﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺿﻌﻴﻒ ﺭﺍ ﻭ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﻰ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻔﺦ ﺑﻪ ﺷﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﻌﺠﻮﻥ‌ﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻔﻌﺖ‌ﻫﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻳﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﺏ ﺑﻪ ﭘﺰﻧﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺩ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﺸﺎﻧﻨﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﻮﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺯﻳﺮﻩ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ.

ﺍﻧﺪﺭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﻭﻏﻦ ﻫﺎ

ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﻥ: ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﻥ-/ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﻠﻴﺘﻪ ﺑﺪﻭ ﭼﺮﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺧﺎﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺳﻦ: ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺳﻦ-/ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻠﻞ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﮔﻮﺵ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻴﺮﻯ: ﺭﻭﻏﻦ ﺧﻴﺮﻯ-/ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ، ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺰﺍﺝ‌ﻫﺎ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻧﺮﮔﺲ: ﺭﻭﻏﻦ ﻧﺮﮔﺲ-/ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺳﻦ ﻛﻨﺪ، ﺳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻬﻠﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ

ﺭﻭﻏﻦ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ: ﺭﻭﻏﻦ ﻳﺎﺳﻤﻦ-/ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﮔﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺎﻯ ﺿﻌﻴﻒ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺮﺯﻧﮕﻮﺵ: ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺰﺭﻧﮕﻮﺵ-/ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻟﻴﻄﻒ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﺪﻩ ﺩﻣﺎﻍ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻗﺴﻂ: ﺭﻭﻏﻦ ﻗﺴﻂ (ﺍﺯ ﮔﻴﺎﻫﺎﻥ ﺩﺍﺭﻭﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺮﺷﻨﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ) -/ ﺩﺭﺩ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺳﺴﺘﻰ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺼﻄﻜﻰ: ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺼﻄﻜﻰ-/ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻗﺎﺑﺾ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻣﺎﺱ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻦ ﺩﺍﻧﺪﺍﻥ‌ﻫﺎ ﻭ ﺁﻣﺎﺱ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺩﺍﺏ: ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺩﺍﺏ-/ ﺳﺴﺘﻰ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻣﺜﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﮔﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﭘﻬﻠﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ: ﺭﻭﻏﻦ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ-/ ﺳﺴﺘﻰ ﻣﻌﺪﻩ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻨﻔﺸﻪ: ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺧﻨﻚ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﻨﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ: ﺭﻭﻏﻦ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ-/ ﺧﻨﻚ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻰ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﺪ.

ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻮﺭﺩ: ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻮﺭﺩ-/ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﻗﻮﻯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﻗﻮﻯ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺑﻮﻧﻪ: ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺑﻮﻧﻪ-/ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻠﻞ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺐ ﻟﺮﺯﻩ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ.


ﺭﻭﻏﻦ ﮔﻞ: ﺭﻭﻏﻦ ﮔﻞ-/ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺪﻥ ﺍﻭ ﺭﻳﺶ ﻫﺎﻯ ﻇﺎﻫﺮ ﻭ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﻮﺯﺵ ﺭﻭﺩﻩ‌ﻫﺎ ﻭ ﻣﺜﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﺪ.

ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ‌ﻫﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ؟

ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻰ، ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺪﻥ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ‌ﻫﺎ ﻣﺴﺘﻐﻨﻰ ﮔﺮﺩﺩ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻰ ﺣﺎﺟﺖ ﺁﻳﺪ ﭼﻴﺰﻯ ﺳﻬﻞ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ، ﺁﻥ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﺍﺯ ﺧﻠﻄﻰ ﺑﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﻯ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻴﻚ ﺧﻠﻂ ﺑﺪ ﺗﻮﻟﺪ ﻧﻜﻨﺪ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﻪ ﻓﺼﺪ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺗﻨﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺼﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﻓﺘﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺼﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺑﻠﻐﻤﻰ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺼﺪ ﺍﻭﻟﻴﺘﺮ، ﻟﻜﻦ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﻠﻐﻢ ﺳﺨﺖ ﻟﺰﺝ ﻭ ﻏﻠﻴﻆ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺼﺪ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻐﻢ ﻏﻠﻴﻆ ﺗﺮ ﻭ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺍﻧﺪﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻝ، ﻧﺨﺴﺖ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﻦ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺼﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﭘﺲ ﺍﺳﻬﺎﻝ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﻠﻂ ﻳﺎ ﺩﻭ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻥ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﺑﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ، ﭘﺲ ﻓﺼﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺐ‌ﻫﺎ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺍﺯ ﻗﻰ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ، ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻟﺎﻏﺮ ﺭﺍ ﻗﻰ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺻﻔﺮﺍ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻏﻠﺒﻪ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺻﻔﺮﺍ ﻗﻮﺕ ﺳﻮﻯ ﺑﺎﻟﺎ ﻛﻨﺪ، ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻗﻰ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺎﻙ ﻭ ﻓﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﻣﺴﻬﻞ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻯ ﻟﺎﻏﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺒﻰ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﻬﻞ، ﻭﻯ ﺭﺍ ﻣﺴﻬﻞ ﺍﻧﺪﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﻗﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﻟﻜﻦ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﻓﻀﻮﻝ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻟﺨﺘﻰ ﻛﻢ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻥ، ﭘﺲ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻗﻰ ﻛﺮﺩﻥ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﻀﻮﻝ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻗﻰ ﻧﺨﺴﺖ ﻛﻨﺪ، ﻓﻀﻮﻝ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻳﺪ: ﻳﻜﻰ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﻀﻠﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻨﻔﺬﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺑﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻨﺎﻕ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ. ﻭ ﺩﻭﻡ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻗﻰ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻏﻰ ﺍﺳﺖ ﻓﻀﻠﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﻯ (ﺭﻭﻯ) ﺳﻮﻯ ﺑﺎﻟﺎ ﻧﻬﺪ ﻭ ﻣﻌﺪﻩﮔﺬﺭﮔﺎﻩ ﻓﻀﻮﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﻣﺎﻍ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﻟﺨﺘﻰ ﻓﻀﻮﻝ ﻛﻢ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺑﺪ ﺷﻜﺴﺘﻪ، ﻣﻀﺮﺕ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺮ ﺩﻓﻊ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻓﻀﻮﻝ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﻓﺮﻭﺳﻮﻯ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﺳﺒﻚ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻗﻰ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ، ﭘﺲ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﺴﻬﻞ ﻛﺮﺩﻥ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺧﻠﻄﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎ ﻓﺰﻭﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﭘﺎﻙ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ‌ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ، ﻟﻜﻦ ﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺪﻯ ﺧﻠﻄﻰ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻧﺠﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻠﻂ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺣﺎﺟﺖ ﺁﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ﺍﻟﺎﻣﺘﻠﺎ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻘﻮﻩ ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻭ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻜﻴﻔﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻟﺎﻣﺘﻠﺎ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﺎﻭﻋﻴﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻜﻤﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻏﻰ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺳﺒﺒﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ. (ﻭ) ﺍﻧﺪﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻛﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻔﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺰﺍﺝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﺑﺖ‌ﻫﺎ ﻭ ﻏﺬﺍﻫﺎﻯ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﻪ ﺻﻠﺎﺡ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻟﻄﻴﻒ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻓﺼﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺴﺘﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺍﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺧﺮﺝ ﺷﻮﺩ، ﺑﺪﻝ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﻕ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻓﺼﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺴﺘﺪ، ﻟﻜﻦ ﻏﺬﺍﻫﺎﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﺧﻨﻚ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻢ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻨﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﻠﻐﻢ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻭ ﻛﻢ ﻏﺬﺍﻳﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﻪ ﺍﻳﺴﺘﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻗﻮﺕ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻠﻐﻢ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺰﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻳﺎ ﺭﻗﻴﻖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺧﺮﺝ ﻛﻨﺪ. ﻟﻜﻦ ﻏﺬﺍﻫﺎﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻳﻬﺎ ﺩﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻓﺼﺪ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻏﺮﺽ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﻟﺨﺘﻰ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭﻟﻴﺘﺮ ﺍﺯ ﻓﺼﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺍﺳﺖ، ﻛﻢ ﺗﺮ ﻓﺼﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭﻟﻴﺘﺮ، ﻭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺝ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻓﺼﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺭﻗﻴﻖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﮒ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺑﺴﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻜﻴﻔﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻭﺩ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻜﻤﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺁﻥ ﻧﻴﻚ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﻨﻮﺯ ﻗﻮﺕ ﭘﺪﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻓﺼﺪ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺤﺘﻤﻰ (ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﻨﻨﺪﻩ، ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻛﻨﻨﺪﻩ)، ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﻓﺼﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺪﻥ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻮﻥ ﻏﻠﻴﻆ ﻭ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﻓﺼﺪ ﻛﻨﺪ ﺭﻭﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻟﻜﻦ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﻓﺎﺿﻠﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻠﻄﻰ ﺧﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻢ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﻛﻨﺪ، ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺿﻰ ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺼﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ

ﺧﻀﺎﺏ‌ﻫﺎ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ، ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺷﻘﺮ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﺧﻀﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻧﺨﺴﺖ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﻢ. ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﺑﻮ ﻋﻠﻰ ﺳﻴﻨﺎ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﻧﺪﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﻃﺐ ﻧﺴﺨﺖ ﺭﻭﻏﻦ‌ﻫﺎ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﻯ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﺩ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻮﻯ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺍﺛﺮ ﻛﻨﺪ، ﻣﮕﺮ ﻛﻪ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻳﻰ ﺳﺨﺖ ﻗﻮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﺻﻴّﺘﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻳﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺗَﺮ ﭼﻮﻥ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺼﺎﺭﻩ ﻯ ﭘﻮﺳﺖ ﮔُﻮﺯ ﺗَﺮ. ﭘﺲ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻗﻮّﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﺠﻰ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﻫﺪ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻛﻪ ﻳﺎ ﺧﻤﺮ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻴﺦ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻮﺯ ﺩﺭ ﺷﻴﺸﻪ ﻯ ﺭﻭﻏﻦ ﻧﻬﻨﺪ ﺷﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺑﻴﺦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﺁﻥ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺗﻴﺮ ﻣﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺑﻴﺦ ﺑﺎﺯ ﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﺪ. ﺧﻀﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺭﻭﻏﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺻﻞ ﺧﻀﺎﺏ‌ﻫﺎ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺳﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺣﻨﺎ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺲ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺁﻥ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻭﺳﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺍﻭ ﻃﺎﻭﻭﺳﻰ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻭﺳﻤﻪ ﻯ ﻫﻨﺪﻯ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺮ ﺁﻳﺪ. ﻟﻜﻦ ﻃﺎﻭﻭﺳﻰ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭﺳﻤﻪ ﻯ ﻛﺮﻣﺎﻧﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﻭ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﮔﻴﺮﺩ، ﻟﻜﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ، ﺗﻄﻮﻳﺲ ﺁﻥ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻭﺳﻤﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﻣﻮﻯ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﺳﻤﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻨﺎ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺳﻤﺎﻕ ﻭ ﺁﺏ ﺍﻧﺎﺭ ﺗَﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻟﺨﺘﻰ ﺗﺮﻑ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﺭﻩ ﻯ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺯ ﺗﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺁﻫﻚ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺑﭙﺰﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻨﻬﻨﺪ ﻭ ﭘﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻨﺪ ﺑﺪﺍﻥ، ﺗﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺣﻨﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﺏ ﺗَﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻗﺮﻧﻔﻞ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻴﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﻀﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻮﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺗﺮ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﻀﺮّﺕ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺴﺨﻪ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﻧﻴﺴﺖ: ﻣﺎﺯﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺖ ﭼﺮﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﻰ ﻣﻄﻴﻦﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺴﻮﺯﻧﺪ. ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺳﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺯﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﺭﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺼﺮﻯ ﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﺷﺐ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﺩﻭ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﻧﻤﻚ ﺍﻧﺪﺭﺍﻧﻰ ﻳﻚ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﺭﻧﮕﻰ ﻛﻨﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ. ﻧﺴﺨﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ: ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻣﺎﺯﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪ ﻳﻚ ﺭﻃﻞ ﺑﻐﺪﺍﺩﻯ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺷﺐ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﻛﺘﻴﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻳﻚ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﻧﻤﻚ ﻫﻔﺖ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﺑﺴﺮﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻮﻯ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ، ﭘﺲ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺳﻨﮓ ﺳﻮﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ. ﻧﺴﺨﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ: ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺳﻨﮓ ﺳﻮﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻣﻪ ﻭ ﺁﻫﻚ ﻭ ﻣﺎﺯﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺷِﺐ ﻭ ﻛﺘﻴﺮﺍ ﻭ ﻗﺮﻧﻔﻞ ﻭ ﮔِﻞ ﺳﺮﺷﻮﻯ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺭﺍﺳﺘﺎﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﻀﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﺶ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﮒ ﭼﻐﻨﺪﺭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﭘﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺣﻨﺎ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻬﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺧﻀﺎﺏ‌ﻫﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﺏ ﺑﺴﺮﺷﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺑﺠﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﭙﺎﻟﺎﻳﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻬﺎﺩﻩ. ﻧﺴﺨﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ: ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭﺳﻤﻪ ﺩﻭ ﺟﺰﺀ، ﺣﻨﺎ ﻳﻚ ﺟﺰﺀ، ﺭﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﻧﻤﻚ ﻭ ﻣﺎﺯﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺧﺒﺚ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺭﺍﺳﺘﺎﺭﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﻪ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺳﺮﻛﻪ ﺗﺮﺷﻰ ﺗﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺗﺮﺷﻰ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﮒ ﻟﺎﻟﻪ ﻯ ﻛﻮﻫﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ «ﺷﻘﺎﻳﻖ ﺍﻟﻨﻌﻤﺎﻥ» ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺍﻧﺪﺭ ﺧﻨﺒﺮﻩ ﺁﺑﮕﻴﻨﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﺐ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻳﻚ ﺗﻮ، ﺑﺮﮒ ﻟﺎﻟﻪ ﻳﻚ ﺗﻮ، ﺷﺐ ﺳﻮﺩﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺭﻃﻞ ﺑﻐﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﻟﺎﻟﻪ ﻳﻚ ﻭﻗﻴﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ، ﭘﺲ ﺧﻨﺒﺮﻩ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﮒ ﻟﺎﻟﻪ ﺣﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﺎﺕ ﺟﻮ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﻭﺯﻥ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﻨﺒﺮﻩ ﺁﺑﮕﻴﻨﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﺧﻮﺏ ﺁﻳﺪ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮﻛﺪﻭﻯ ﺗَﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﻧﻤﻚ ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺧﺒﺚ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺑﺎﺯ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﻛﺪﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻞ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﭼﻮﻥ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﻭ ﻣﺪﺍﺩﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﮒ ﻛﺒﺮ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺑﭙﺰﻧﺪ، ﺧﺎﺻّﻪ ﺷﻴﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﺮ ﻣﻮﻯ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻮﺯ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻋﻨﺎﻗﻴﺪ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺖ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﻓﻘﺮﻳﺮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ، ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺻﻔﺖ ﻏﺎﻟﻴﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ: ﺁﻣﻠﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﺁﺏ ﻣﻮﺭﺩ ﺗَﺮ ﻳﻚ ﺭﻃﻞ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﻐﺪﺍﺩﻯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻃﻞ ﺁﺏ ﺑﭙﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺧﻄﻤﻰ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺣﻨﺎ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻋﺪﺩ ﻣﺎﺯﻭ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻣﺎﺯﻭ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺻﻤﻎ ﻫﻤ

ﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﻮﺑﻨﺪ ﻧﺮﻡ ﻭ ﺑﺒﻴ

ﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﭘﺎﻟﻮﺩﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﺮﻡ ﺑﭙﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﺍﻡ ﻏﺎﻟﻴﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺸﻚ ﻭ ﺳُﻚ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﻯ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺻﻔﺖ ﺧﻀﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺍﺷﻘﺮ ﻛﻨﻨﺪﻩ: ﻧﻰ ﺗَﺮ ﺭﺍ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﻬﻨﺪ ﺁﻥ ﺗﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﭙﺎﻟﺎﻳﺪ، ﻃَﻠﻰْ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﻨﺎﺭﮔﻮﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺏ ﺯﺍﻙ ﺑﺴﺮﺷﻨﺪ ﻭ ﻃَﻠﻰْ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺣﻨﺎ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﻨﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺦ ﻛﻨﺪﺵ ﺑﺴﺮﺷﻨﺪ ﻭ ﻃَﻠﻰْ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﺍﺳﻔﺮﻙ [ﺍﺳﻐﺮﻙ] ﻭ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺴﺮﺷﻨﺪ ﻭ ﻃَﻠﻰْ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺗﺮﻣﺲ ﺳﻮﺩﻩ ﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻣُﺮ ﭘﻨﺞ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺷﻮﺭﻩ ﻯ ﺩﺑﺎﻏﺎﻥ ﺳﻪ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﺩﺭﺩﻯ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﺸﻚ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺳﻪ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺁﺏ ﭼﻮﺏ ﺭَﺯ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﭼﻮﺏ ﺭَﺯ ﺑﺴﺮﺷﻨﺪ. ﺧﻀﺎﺑﻰ ﺩﻳﮕﺮ: ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺳﻤﺎﻕ ﺩﻭ ﻭﻗﻴﻪ ﻣﺎﺯﻭ ﺳﻪ ﻭﻗﻴﻪ ﺁﺫﺭﮔﻮﻥ ﺯﺭﺩ ﺩﻭ ﻭﻗﻴﻪ ﭘﺮﺳﻴﺎﻭﺷﺎﻥ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﻪ ﺗﺮﻣﺲ ﻣﻘﺸﺮ ﺧﺸﻚ ﺩﻭ ﻛﻒ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﻮﺑﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻩ ﺭﻃﻞ ﺁﺏ ﺗَﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ. ﭘﺲ ﻣﻮﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﺿﻤﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻃﺒﻴﺦ ﻛﻨﺪﺵ ﻭ ﺳﻌﺪ ﺍﺷﻘﺮ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﻀﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪﻩ: ﮔُﻞ ﻧﺴﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺎﺵ ﻭ ﺳﺮﮔﻴﻦ

ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻯ ﺳﻴﺮ ﻛﻪ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺮﺏ ﻭ ﺯﻫﺮﻩ ﻯ ﮔﺎﻭ ﻭ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻛﺒﺮ ﻭ ﺑﺨﺎﺭ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺟﺪﺍ ﻭ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﻪ ﺳﺮﺷﺘﻪ. ﺧﺎﺻّﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﻯ ﺳﺮﻛﻪ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨﺪ. ﺻﻔﺖ ﺧﻀﺎﺏ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪﻩ: ﺭﺍﺳﻦ ﺧﺸﻚ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺮﺏ ﺧﺸﻚ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺷِﺐ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﻮﺑﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺻﻤﻎ ﻭ ﺑﺴﺮﺷﻨﺪ. ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﮔﻞ ﻧﺴﺮﻳﻦ ﻭ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺧﺸﺨﺎﺵ ﻭ ﻟﻔﺎﺡ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﻭ ﮔﻠﺎﺏ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺗَﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﺳﻮﺩﻩ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﭘﺲ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﺩﻭﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﺍﻧﺪﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﻳﺎ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﺯﻭﺩ ﻣﻮﻯ ﺳﭙﻴﺪ ﺷﻮﺩ ﺻﻔﺖ ﺭﻭﻏﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨﺪ: ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺁﺭﺩ ﻛﻨﺠﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﻃﻐﺎﺭﻯ ﺑﺮﻣﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﻃﻐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﮕﻮﻥ ﺑﻨﻬﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺩﻭﺩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﺭﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﺮﺕ ﭘﺲ ﺭﻭﻏﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺭﺩﻩ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻭ ﺍﻣﺎ ﻣﻮﻯ ﺳﭙﻴﺪ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﭙﻴﺪﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ: ﺗﺮﻑ ﻃَﻠﻰْ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺒﻴﻦ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﺮ ﻭ ﺗﺮﺷﻰ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﻧﻴﺰ ﺳﭙﻴﺪﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺭﺩ ﺑﺮﻧﺞ ﻣﻮﻯ ﺯﺭﺩ ﺭﺍ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻑ ﻭ ﻳﺦ ﺯﺭﺩ ﻭ ﺩﻭﺩﻧﺎﻙ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻋﺮﻃﻨﻴﺜﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ‌ﻫﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ؟

ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻰ، ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺪﻥ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ‌ﻫﺎ ﻣﺴﺘﻐﻨﻰ ﮔﺮﺩﺩ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻰ ﺣﺎﺟﺖ ﺁﻳﺪ ﭼﻴﺰﻯ ﺳﻬﻞ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ، ﺁﻥ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﺍﺯ ﺧﻠﻄﻰ ﺑﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﻯ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻴﻚ ﺧﻠﻂ ﺑﺪ ﺗﻮﻟﺪ ﻧﻜﻨﺪ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﻪ ﻓﺼﺪ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺗﻨﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺼﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﻓﺘﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺼﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺑﻠﻐﻤﻰ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺼﺪ ﺍﻭﻟﻴﺘﺮ، ﻟﻜﻦ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﻠﻐﻢ ﺳﺨﺖ ﻟﺰﺝ ﻭ ﻏﻠﻴﻆ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺼﺪ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻐﻢ ﻏﻠﻴﻆ ﺗﺮ ﻭ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺍﻧﺪﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻝ، ﻧﺨﺴﺖ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﻦ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺼﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﭘﺲ ﺍﺳﻬﺎﻝ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﻠﻂ ﻳﺎ ﺩﻭ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻥ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﺑﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ، ﭘﺲ ﻓﺼﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺐ‌ﻫﺎ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺍﺯ ﻗﻰ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ، ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻟﺎﻏﺮ ﺭﺍ ﻗﻰ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺻﻔﺮﺍ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻏﻠﺒﻪ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺻﻔﺮﺍ ﻗﻮﺕ ﺳﻮﻯ ﺑﺎﻟﺎ ﻛﻨﺪ، ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻗﻰ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺎﻙ ﻭ ﻓﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﻣﺴﻬﻞ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻯ ﻟﺎﻏﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺒﻰ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﻬﻞ، ﻭﻯ ﺭﺍ ﻣﺴﻬﻞ ﺍﻧﺪﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﻗﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﻟﻜﻦ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﻓﻀﻮﻝ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻟﺨﺘﻰ ﻛﻢ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻥ، ﭘﺲ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻗﻰ ﻛﺮﺩﻥ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﻀﻮﻝ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻗﻰ ﻧﺨﺴﺖ ﻛﻨﺪ، ﻓﻀﻮﻝ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻳﺪ: ﻳﻜﻰ ﺁﻧﻜﻪ ﻓﻀﻠﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻨﻔﺬﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺑﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻨﺎﻕ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ. ﻭ ﺩﻭﻡ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻗﻰ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻏﻰ ﺍﺳﺖ ﻓﻀﻠﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﻯ (ﺭﻭﻯ) ﺳﻮﻯ ﺑﺎﻟﺎ ﻧﻬﺪ ﻭ ﻣﻌﺪﻩﮔﺬﺭﮔﺎﻩ ﻓﻀﻮﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﻣﺎﻍ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﻟﺨﺘﻰ ﻓﻀﻮﻝ ﻛﻢ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺑﺪ ﺷﻜﺴﺘﻪ، ﻣﻀﺮﺕ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺮ ﺩﻓﻊ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻓﻀﻮﻝ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﻓﺮﻭﺳﻮﻯ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﺳﺒﻚ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻗﻰ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ، ﭘﺲ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﺴﻬﻞ ﻛﺮﺩﻥ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺧﻠﻄﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎ ﻓﺰﻭﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﭘﺎﻙ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ‌ﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ، ﻟﻜﻦ ﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺪﻯ ﺧﻠﻄﻰ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻧﺠﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻠﻂ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺣﺎﺟﺖ ﺁﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ﺍﻟﺎﻣﺘﻠﺎ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻘﻮﻩ ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻭ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻜﻴﻔﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻣﻤﺘﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻟﺎﻣﺘﻠﺎ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﺎﻭﻋﻴﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻜﻤﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻏﻰ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺳﺒﺒﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ. (ﻭ) ﺍﻧﺪﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻛﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻔﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺰﺍﺝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﺑﺖ‌ﻫﺎ ﻭ ﻏﺬﺍﻫﺎﻯ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﻪ ﺻﻠﺎﺡ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻟﻄﻴﻒ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻓﺼﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺴﺘﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺍﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺧﺮﺝ ﺷﻮﺩ، ﺑﺪﻝ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﻕ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻓﺼﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺴﺘﺪ، ﻟﻜﻦ ﻏﺬﺍﻫﺎﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﺧﻨﻚ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻢ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻨﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﻠﻐﻢ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻭ ﻛﻢ ﻏﺬﺍﻳﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﻪ ﺍﻳﺴﺘﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻗﻮﺕ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻠﻐﻢ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺰﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻳﺎ ﺭﻗﻴﻖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺧﺮﺝ ﻛﻨﺪ. ﻟﻜﻦ ﻏﺬﺍﻫﺎﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻳﻬﺎ ﺩﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻓﺼﺪ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻏﺮﺽ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﻟﺨﺘﻰ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭﻟﻴﺘﺮ ﺍﺯ ﻓﺼﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺍﺳﺖ، ﻛﻢ ﺗﺮ ﻓﺼﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭﻟﻴﺘﺮ، ﻭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺝ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻓﺼﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺭﻗﻴﻖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﮒ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺑﺴﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻜﻴﻔﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻭﺩ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻣﺘﻠﺎﺀ ﻛﻪ ﺑﺤﺴﺐ ﺍﻟﻜﻤﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺁﻥ ﻧﻴﻚ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﻨﻮﺯ ﻗﻮﺕ ﭘﺪﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻓﺼﺪ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺤﺘﻤﻰ (ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﻨﻨﺪﻩ، ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻛﻨﻨﺪﻩ)، ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﻓﺼﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺪﻥ ﻭ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻮﻥ ﻏﻠﻴﻆ ﻭ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﻓﺼﺪ ﻛﻨﺪ ﺭﻭﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻟﻜﻦ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﻓﺎﺿﻠﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻠﻄﻰ ﺧﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻢ ﺻﻮﺍﺏ ﺗﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﻛﻨﺪ، ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺿﻰ ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺼﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﻭ ﻣﺴﻬﻞ ﻭ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﺳﻮﺩﺍﻭﻯ ﻭ ﺑﻠﻐﻤﻰ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ، ﭼﻮﻥ ﺻﺮﻉ ﻭ ﺳﻜﺘﻪ ﻭ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻟﻘﻮﻩ ﻭ ﻟﻴﺜﺮﻏﺲ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪ

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺴﻬﻠﺎﺕ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ:

ﺍﻓﺘﻴﻤﻮﻥ، ﺑﺴﻔﺎﻳﺞ، ﻧﻤﻚ ﻫﻨﺪﻯ، ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﻛﺎﺑﻠﻰ، ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﺳﻴﺎﻩ، ﺷﺤﻢ ﺣﻨﻈﻞ، ﻏﺎﺭﻳﻘﻮﻥ ﺗﺮﺑﺪ، ﺳﻨﺎﻯ ﻣﻜﻰ، ﻣﻴﻮﻳﺰ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ، ﺍﺳﻄﺨﻮﺩﻭﺱ، ﺧﺮﺑﻖ ﺳﻴﺎﻩ، ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ، ﺣﺠﺮ ﻟﺎﮊﻭﺭﺩﻯ، ﺳﻘﻤﻮﻧﻴﺎ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺷﺮﺑﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ:

ﺳﻨﺒﻞ، ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﺭﻭﻣﻰ، ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ، ﺳﺎﺫﺝ ﻫﻨﺪﻯ ﻭ ﻣﺼﻄﻜﻰ، ﺻﺒﺮ، ﺍﻳﺎﺭﺝ ﻓﻴﻘﺮﺍ. ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﻌﺠﻮﻧﺎﺕ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ:

ﺳﻨﺒﻞ، ﻣﺸﻚ، ﺳﺎﺫﺝ ﻫﻨﺪﻯ، ﻗﺮﻧﻔﻞ، ﻣﺼﻄﻜﻰ، ﺟﻮﺯﺑﻮﺍ، ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺮﻧﺞ، ﺑﺎﺩﺭﻧﺠﻮﻳﻪ، ﻗﺮﻓﻪ، ﻗﺎﻗﻮﻟﻪ، ﻧﺎﺭﻣﺸﻚ، ﺑﻬﻤﻦ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ، ﺯﺭﻧﺒﺎﺩ، ﺩﺭﻭﻧﺞ، ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ، ﺗﺨﻢ ﺑﺎﺩﺭﻧﺠﺒﻮﻳﻪ، ﺗﺨﻢ ﻓﻠﻨﺠﻤﺸﻚ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺁﻥ، ﻟﺴﺎﻥ ﺍﻟﺜﻮﺭ، ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ، ﻋﻮﺩ، ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ، ﺑُﺴّﺪ.
ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺴﻬﻠﺎﺕ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻯ ﻋﺴﺮ ﺑﻠﻐﻤﻰ:

ﭼﻮﻥ ﻟﻘﻮﻩ ﻭ ﻓﺎﻟﺞ، ﺳﻜﺒﻴﻨﺞ، ﺟﺎﻭﺷﻴﺮ، ﺍﺷﻖ، ﻓﺮﻓﻴﻮﻥ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﻗﺎﺭﻳﻘﻮﻥ، ﺷﺤﻢ ﺣﻨﻈﻞ، ﻳﺒﺮﻭﺝ، ﺧﺮﺩﻝ، ﭘﻠﭙﻞ، ﺩﺍﺭﭘﻠﭙﻞ، ﻧﻤﻚ ﻫﻨﺪﻯ، ﺯﻧﺠﺒﻴﻞ ﻭ ﺣﺮﻣﻞ ﻭ ﺗﺮﺑﺪ، ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﺯﺭﺩ، ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﻛﺎﺑﻠﻰ، ﻗﻨﻄﺮﻳﻮﻥ ﺑﺎﺭﻳﻚ، ﺷﻴﻄﺮﺝ، ﻋﺼﺎﺭﻩ ﻯ ﻗﺜﺎﺀ ﺍﻟﺤﻤﺎﺭ، ﻣﻘﻞ، ﻓﺎﻧﻴﺪ، ﺍﻳﺎﺭﺝ ﻓﻴﻘﺮﺍ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺷﺮﺑﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻟﻘﻮﻩ:

ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﻛﺒﺮ، ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﺑﺎﺩﻳﺎﻥ، ﺯﻧﺠﺒﻴﻞ، ﺗﺨﻢ ﺑﺎﺩﻳﺎﻥ، ﺍﺳﻄﻮﺧﻮﺩﻭﺱ، ﻏﺎﺭﻳﻘﻮﻥ، ﭘﻮﺩﻧﻪ ﻯ ﻛﻮﻫﻰ، ﻋﺎﻗﺮﻗﺮﺣﺎ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﻧﺎﻧﺨﻮﺍﻩ، ﻗﻨﻄﺮﻳﻮﻥ، ﻗﺴﻂ، ﺷﻴﻄﺮﺝ، ﺷﻮﻧﻴﺰ، ﺫﺭﺍﻭﻧﺪ

ﮔﺮﺩ، ﺗﺨﻢ ﻛﺮﻓﺲ، ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﻛﺮﻓﺲ، ﺳﻠﻴﺨﻪ، ﻗﺮﺩﻣﺎﻧﺎ، ﺳﺬﺍﺏ ﻛﻮﻫﻰ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﻌﺎﺟﻴﻦ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻟﻘﻮﻩ:

ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﺳﻴﺎﻩ، ﺷﻴﻄﺮﺝ، ﻋﺎﻗﺮﻗﺮﺣﺎ، ﺯﻧﺠﺒﻴﻞ، ﭘﻠﭙﻞ، ﻓﺮﻓﻴﻮﻥ، ﺣﻠﺘﻴﺖ، ﻭﺝ، ﺩﺍﺭﭘﻠﭙﻞ، ﻣُﺮ، ﺳﺪﺍﺏ، ﺯﺭﺍﻭﻧﺪ، ﺧﺮﺩﻝ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﺁﻣﻠﻪ، ﺟﻨﻄﻴﺎﻧﺎ، ﺣﺐ ﺍﻟﻐﺎﺭ، ﻋﺴﻞ ﺍﻟﺒﻠﺎﺩﺭ، ﺭﻭﻏﻦ ﮔﻮﺯ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﻌﺎﺟﻴﻦ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺻﺮﻉ:

ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﻛﺒﺮ، ﺟﻨﻄﻴﺎﻧﺎ، ﻗﺴﻂ، ﺣﺐ ﺍﻟﻐﺎﺭ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﺯﺭﻭﺍﻧﺪ ﮔﺮﺩ، ﺳﻴﺴﺎﻟﻴﻮﺱ، ﺍﺻﻞ ﻓﺎﻭﻧﻴﺎ، ﺍﺳﻘﻴﻞ ﻣﺸﻮﻯ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺮﻭﺣﺎﺕ ﻣﻔﻠﻮﺝ ﻭ ﻣﺴﺒﻮﺏ:

ﺍﺑﻬﻞ، ﻭﺝ، ﺍﺫﺧﺮ، ﻗﺴﻂ، ﺳﻨﺒﻞ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﻓﺮﻓﻴﻮﻥ، ﻋﺎﻗﺮﻗﺮﺣﺎ، ﺳﻠﻴﺨﻪ، ﻣﺼﻄﻜﻰ، ﻗﺮﻧﻔﻞ، ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ، ﻗﺮﻓﻪ، ﺷﻮﻧﻴﺰ، ﺭﻭﻏﻦ ﺳﺪﺍﺏ، ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﻃﻠﺦ، ﺭﺍﺳﻦ، ﺳﻮﺳﻦ، ﺣﺐ ﺑﻠﺴﺎﻥ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺭﺍ ﻃﺒﻊ ﻭ ﻓﻌﻞ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺣﻔﻆ ﺍﻟﺼﺤﺔ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﻀﻰ ﻛﻪ ﺗﻌﻠّﻖ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﭙﺲ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻝ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﻳﺎﺩ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﺮﺩ ﺍﻳﻨﺴﺖ.
ﺳﺎﺫﺝ ﻫﻨﺪﻯ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ ﻣﻌﺪﻩ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻌﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺵ ﮔﺮﺩﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﻮﺩ.

ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ: ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻌﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺵ ﮔﺮﺩﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺼﻄﻜﻰ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ، ﻣﻌﺪﻩ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻠﻐﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺭﻃﻮﺑﺖ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻍ ﻓﺮﻭ ﺁﺭﺩ.

ﺳﻨﺒﻞ: ﺩﻭ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﺪﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﻣﻰ. ﻫﻨﺪﻯ ﺭﺍ «ﺳﻨﺒﻞ ﺍﻟﻄﻴﺐ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ «ﺳﻨﺒﻞ ﻋﺼﺎﻓﻴﺮ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻣﻰ ﺭﺍ «ﻧﺎﺭﺩﻳﻦ» ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ ﺩﻣﺎﻍ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ.

ﻧﺎﺭﻣﺸﻚ: ﺑﻌﻀﻰ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻠّﻞ ﻣﻌﺪﻩ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﻣﻘﻞ: ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺩﻩ ﻭ ﻣﻘﻌﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺳﻠﻴﺨﻪ: ﭼﻨﺪ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ. ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﺥ ﺑﻮﺩ، ﭼﻮﺏ ﺍﻭ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻄﺒﺮ ﻭ ﻃﻌﻢ ﻭ ﺑﻮﻯ ﺁﻥ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺰﺩ. ﺩﺭ ﭼﻮﺏ ﺍﻭ ﻣﻨﻔﻌﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭﺳﺖ، ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ ﺑﺎﺩﻫﺎﻯ ﻏﻠﻴﻆ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﻮّﺗﻰ ﺍﺳﺖ، ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻗﺎﺑﺾ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻭﻗﺖ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ، ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ، ﺗﺒﺎﺭﻙ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺣﺴﻦ ﺍﻟﺨﺎﻟﻘﻴﻦ.

ﻗﺮﺩﻣﺎﻧﺎ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﻋﺼﺐ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺳﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑُﻮﺩ ﻭ ﻓﺎﻟﺞ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻃﺒﻴﺦ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ

. ﻛﺮﻛﻮﺱ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ.

ﺁﻣﻠﻪ: ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ.
ﺳﻴﺮﻝ ﺍﻟﻬﻨﺪﻯ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺩﺭ ﻭﻯ ﮔﺮﻣﻰ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺸﻜﻰ ﻭﻯ ﺷﻚ ﻧﻴﺴﺖ. ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺣﻔﻆ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﺕ

ﻛﻨﺪ.

ﺟﻨﻄﻴﺎﻧﺎ: ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﺭﺍ «ﺟﻨﻄﻴﺎﻧﺎ» ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺟﻨﻄﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺑﻮﺩ. ﺑﻴﺦ ﻧﺒﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﻣﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﺭ ﺭﻭﻳﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻯ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﺳﺎﻕ ﺍﻭ ﺩﻭ ﮔﺰ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻭ ﺳﻄﺒﺮﻯ ﻳﻚ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮﮒ ﻟﺴﺎﻥ ﺍﻟﺤﻤﻞ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺮﮒ ﮔﻮﺯ ﺭﺍ، ﻟﻮﻥ ﺍﻭ ﺯﺭﺩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺯﺭﺩ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﺮﻳﻮﻧﺪ: ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ ﺳﺪﻩ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻟﺘﻮﺍﻯ ﻋﺼﺐ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ، ﺧﺎﺻﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ.

ﺣﺐ ﺍﻟﻐﺎﺭ: ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﻧﻴﺰ «ﺣﺐ ﺍﻟﺪﻫﻤﺴﺖ» ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺩﺭﺩ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ ﺭﻭﻏﻦ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﺑﺒﺮﺩ، ﻣﻐﺰ ﺍﻭ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﺳﺴﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﻰ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻓﻌﻞ ﻛﻨﺪ.

ﺑﻠﺎﺫﺭ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻟﻘﻮﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ

ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑُﻮﺩ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺳﻴﺴﺎﻟﻴﻮﺱ: ﺍﻧﮕﺪﺍﻥ ﺭﻭﻣﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﺪﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﺍﺯﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪﻩ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺮﻉ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻠﻐﻢ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺑﮕﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. ﻣﻀﺮﺕ ﺳﺮﻣﺎﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻫﺎ، ﻭ ﺩﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ.

ﺍﺻﻞ ﻓﺎﻭﺍﻧﻴﺎ: ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﺭﺍ «ﻋﻮﺩ ﺻﻠﻴﺐ» ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺨﻰ ﺍﺳﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻄﺒﺮﻯ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻌﻢ ﺁﻥ ﻗﺒﻀﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﻓﺮﻉ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺎﺥ‌ﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ. ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻰ ﻭﺻﻒ ﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﻮّﺕ‌ﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺧﺸﻚ

ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺪﻩ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﻠﻂ ﻏﻠﻴﻆ ﺭﺍ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻘﻄﻴﻊ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺯﺩﺍﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺨﺎﻳﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺗﻴﺰﻯ ﻭ ﻗﺒﺾ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ، ﻣﺼﺮﻭﻉ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻦ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺻﺮﻉ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺻﺮﻉ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﮕﺸﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺻﺮﻉ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺑﻮﻋﻠﻰ ﺳﻴﻨﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻓﺎﻭﻳﻨﺎﻯ ﺭﻭﻣﻰ ﭼﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺁﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ: ﺛﻤﺮﻩ ﻯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ، ﺩﻭﺩ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﺭﺍ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﺁﺭﺩ.

ﺍﺳﻘﻴﻞ ﻣﺸﻮﻯ: «ﺍﺳﻘﻴﻞ» ﺭﺍ «ﺑﺼﻞ ﺍﻟﻔﺄﺭ» ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻮﺵ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﻃﻌﻢ ﺍﻭ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ. ﭘﺨﺘﻦ ﻭ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﻟﺨﺘﻰ ﻗﻮّﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﺪ. ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺯﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﺍﻭ ﺩﺭﻓﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻟﻮﻥ ﺳﺮﻭﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻌﻢ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﻴﺰﻯ ﻭ ﻃﻠﺨﻰ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺮﻉ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭﺟﺎﻉ ﻣﻔﺎﺻﻞ ﻭ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻋﺮﻕ ﺍﻟﻨﺴﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺣﺐ ﺍﻟﺒﻠﺴﺎﻥ: ﮔﺮﻡ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﻮﺩ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻮﺩ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﺮﻡ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ. ﺑﺪﺍﻥ ﮔﺮﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻋﻮﺩ ﺭﻳﺶ‌ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻝ(قلب) ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ:
ﻳﺎﻗﻮﺕ، ﺑﻴﺠﺎﺩﻩ، ﭘﻴﺮﻭﺯﻩ، ﻟﻌﻞ، ﺯﺭ، ﺳﻴﻢ، ﮔﻞ ﻣﺨﺘﻮﻡ، ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ، ﻟﺎﮊﻭﺭﺩ. ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺳﺮﺩ: ﻛﺎﻓﻮﺭ، ﺻﻨﺪﻝ، ﻃﺒﺎﺷﻴﺮ، ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ، ﺑﺴّﺪ، ﺳﻴﻢ، ﮔﺸﻨﻴﺰ ﺗَﺮ، ﺗﺮﺷﻰ، ﺗﺮﻧﺞ

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﮔﺮﻡ: ﺩﺭﻭﻧﺞ، ﺟﺪﻭﺍﺭ، ﻣﺸﻚ، ﻋﻨﺒﺮ، ﻋﻮﺩ، ﺯﺭﻧﺒﺎﺩ، ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ، ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ، ﺑﻬﻤﻦ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ، ﻗﺮﻧﻔﻞ، ﺑﺎﺩﺭﻧﺞ ﺑﻮﻳﻪ، ﺑﺎﺯﺭﻭﺝ ﻭ ﺗﺨﻢ ﺁﻥ، ﺷﺎﻫﺴﻔﺮﻡ ﻭ ﺗﺨﻢ ﺁﻥ، ﻗﺎﻗﻠﻪ ﻛﺒﺎﺭ، ﻛﺒﺎﺑﻪ، ﺳﺎﺫﺝ ﻫﻨﺪﻯ، ﺭﺍﺳﻦ، ﻗﻬﺮﺑﺎ، ﺳﻮﺳﻦ ﺁﺯﺍﺩ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻳﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺮﺽ ﻭ ﻓﻌﻞ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ:

ﺍﻓﺘﻴﻤﻮﻥ، ﺍﺳﻄﻮﺧﻮﺩﻭﺱ، ﺁﻣﻠﻪ، ﺁﺫﺭﻳﻮﻥ، ﺍﻧﻔﺤﻪ، ﺑﺴﻔﺎﻳﺞ ﺧﻴﺮﺑﻮﺍ، ﺩﺍﺭﭼﻴﻨﻰ، ﺯﺭﻧﺐ، ﺳﻠﻴﺨﻪ، ﺳﻨﺒﻞ، ﺳﻚ، ﺳﻌﺪ، ﺳﻨﺪﺭﻭﺱ، ﺷﺐ، ﻃﻠﺤﺴﻘﻮﻕ، ﻏﺎﺭﻳﻘﻮﻥ، ﻛﻨﺪﺭ، ﻣﻮﻣﻴﺎ، ﻓﺴﺘﻖ، ﺧﺮﻣﺎﻯ ﻫﻨﺪﻯ، ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ، ﻧﻌﻨﻊ، ﻧﻤﺎﻡ

ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻝ ﻛﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻏﻠﻴﻆ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻗﻮﺍﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻟﺰﺝ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻣﻐﺮﻯ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻣﺤﻠّﻞ» ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ «ﻣﻔﺘﺢ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺎﺩﺗﻬﺎ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﺭﺍﺩﻉ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺧﻴﺮﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻣﺨﺪّﺭ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻋﺮﻕ ﺁﺭﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺑﻮﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﻃﻮﺑﺖ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻤﺘﺮ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻧﺎﺷﻒ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ «ﻣﺠﻔّﻒ» ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻓﻘﺮﻯ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ.

ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻭﺝ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪﻯ ﻳﻜﻰ، ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻠﻂ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﺻﺎﻓﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻗﻮﻯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺘﻴﻤﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﻄﻮﺧﻮﺩﻭﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻔﺮﺡ‌ﻫﺎ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺻﺎﻓﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﻯ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻗﻮﻯ ﻭ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺠﺮ ﻟﺎﮊﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﻴﺎﺭﺩ، ﻟﺨﺘﻰ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﻧﻴﻚ ﺭﺍ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺁﻥ ﺑﻴﺎﺭﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺿﻌﻒ ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻗﻬﺮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺩﻓﻊ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻣَﻘَﺮّ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺬﺏ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺧﻠﻄﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺭﺍ ﻋﺎﺟﺰ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﭼﻴﺮﻩ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻧﻜﻨﺪ، ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺿﻌﻒ ﺁﺭﺩ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﻊ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺿﻌﻒ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻧﻮﺧﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺿﻌﻒ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻗﺎﺑﺾ ﻭ ﻗﻮﻯ ﻭ ﻣﻐﺮﻯ: ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﻭ ﺑﻬﻤﻦ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ، ﮔﻮﻫﺮِ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺰﻭﺟﺖ ﻭ ﺑﻘﺮﺏ ﻗﺒﺾ ﻏﻠﻴﻆ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﺍﻡ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﺒﻰ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻮﺩ. ﻟﻜﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺿﻌﻒ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻗﻴﻖ ﺑﻮﺩ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﻏﻠﻴﻈﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﺮﮔﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ، ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ ﻓﺰﻭﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺿﻌﻒ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻋﺮﻕ ﺁﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺑﻮﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻏﻠﻴﻆ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻗﻴﻖ ﻭ ﺁﺏ ﻧﺎﻛﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﻯ ﺗﻦ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﻏﻠﻴﻈﺘﺮ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ. ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﻩ: ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻣﻔﺘﺢ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺪﻩ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ، ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻔﺬ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻝ، ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﺪ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺤﻠّﻞ: ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮﺣﺶ ﺳﺮﺩﻯ ﻭ ﻏﻠﻴﻈﻰ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺭﺍﺩﻉ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻮﺀ ﺍﻟﻤﺰﺍﺝ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ
ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺨﺪﺭ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺳﺪ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﮕﻰ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺛﺮ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺗﺮﻳﺎﻗﻰ: ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻴﺰﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺗﺮﻳﺎﻗﻰ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ

ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻯ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻧﻔﺎﺥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺿﻌﻒ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺨﺎﺭﻯ ﻧﺎﻣﻠﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺑﺨﺎﺭ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻠﻂ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﭘﺲ ﺭﻭﺡ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻓﻌﺎل خویﺶ ﻛﺴﻠﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺿﻌﻒ ﺗﻮﺣﺶ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﮔﺮﺩﺩ.

ﻳﺎﻗﻮﺕ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﻯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻀﺮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺯﻫﺮﻧﺎﻙ ﺿﺪﻯ ﻛﺮﺩﻥ. ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻮّﺕ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻭ ﺟِﺮﻡ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻜﻦ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻣﻘﻨﺎﻃﻴﺲ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺮﻡ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺩﺭ ﺷﺮﺑﺖ‌ﻫﺎ ﺍﻓﺘﺪ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺮﻡ ﺁﻥ ﻫﻀﻢ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ ﻧﻤﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺤﺎﻟﺖ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﻰ ﭘﺬﻳﺮد که از تن مردم

ﮔﺮﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺲ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻥ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ. ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻬﺮﺑﺎ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻡ ﻛﻨﻨﺪ، ﺗﺎ ﻛﺎﻩ ﺭﺍ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ ﺍﺳﺘﺤﺎﻟﺖ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ.
ﺑﻴﺠﺎﺩﻩ: ﮔﻮﺭ ﺑﻴﺠﺎﺩﻩ ﮔﻮﻫﺮﻯ ﻧﻮﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻓﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻳﺎﻗﻮﺕ. ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﺪ.
ﻓﻴﺮﻭﺯﻩ: ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﺒﻀﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻗﺒﺾ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﻮّﺕ ﺭﻭﺡ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﺷﻮﺩ.
ﻟﻌﻞ: ﮔﻮﻫﺮ ﻟﻌﻞ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻨﺪ.
ﺯَﺭ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻴّﺖ. ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ.
ﺳﻴﻢ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﻯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺍﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺯﺭّ ﺍﺳﺖ.
ﮔﻞ ﻣﺨﺘﻮﻡ: ﺩﺭ ﺳﺮﺩﻯ ﻭ ﮔﺮﻣﻰ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ و
ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﺸﻜﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﺴﺖ ﺗﺮﻛﻴﺒﻰ ﻣﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻟﺰﺝ ﻧﺸﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﺸﻜﻰ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻗﻮّﺕ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﻯ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮ ﺍﺳﺖ.

ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ: ﻣﻔﺮﺡ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻭﺟﻪ. ﻳﻜﻰ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺨﺎﺭ ﺗﻴﺮﻩ ﺩُﺧﺎﻧﻰ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ.

ﻟﺎﮊﻭﺭﺩ: ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻟﺎﮊﻭﺭﺩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﻟﺨﺘﻰ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.

ﻛﺎﻓﻮﺭ: ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺑﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺮ ﻃﺒﻊ ﺁﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ. ﺧﺎﺻﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﮔﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺻﻨﺪﻝ: ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺮﻭﻯ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ، ﻣﻔﺮﺣﻰ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﻭ ﺗﻠﻄﻴﻒ ﻭ ﻗﺒﺾ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺖ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻗﻮّﺕ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺭﺍ.

ﻃﺒﺎﺷﻴﺮ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﻭ ﻏﺸﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻰ ﺑﻮﺩ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻗﺒﺾ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺰﺍﺝ ﺳﺮﺩ ﺑﺎ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺷﻮﺩ.

ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ: ﻃﺒﻊ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻬﺮﺑﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﻧﻮﺭﺍﻧﻴﺖ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ.

ﺑﺴﺬ: ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﻧﺸﻒ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﻮﻳﺮ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪﻩ.

ﺗﺮﺷﻰ ﺗﺮﻧﺞ: ﺩﻝ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ
ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ.

ﺯﺭﻧﻴﺦ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﻝ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﻮّﺗﻰ ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻮّﺕ ﺗﺮﻳﺎﻕ ﻫﻤﻪ ﻯ ﺯﻫﺮﻫﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ، ﮔﺮﻣﻰ ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ، ﮔﺮﻣﻰ ﺍﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺷﺎﺩﻯ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ.

ﺟﺪﻭﺍﺭ: ﭼﻮﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﺭﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﻴﺶ ﺭﻭﻳﺪ. ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺯﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻗﻮﻯ ﺗﺮﻳﻦ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮﻫﺎﻯ ﺑﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮ ﮔﺰﻳﺪﻥ ﺍﻓﻌﻰ ﺍﺳﺖ. ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺮﻣﻰ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻮّﺕ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮ ﻭﻯ ﻣﻔﺮﺣﻰ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ.

ﺯﺭﻧﺒﺎﺩ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﻮّﺗﻰ ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮّﺗﻰ ﻛﻪ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺮﻳﺎﻕ ﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻓﺘﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﺳﺨﺖ ﻣﻠﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻓﺮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻣﺸﻚ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ. ﺩﺭ ﻭﻯ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﻭ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮﻯ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﺻﻪ ﻣﻀﺮّﺕ ﻗﺮﻭﻥ ﺳﻨﺒﻞ ﺭﺍ ﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺑﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺣﺎﺟﺖ ﺁﻳﺪ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻨﻔﺶ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﮔﻞ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﻛﻨﺪ.

ﻋﻨﺒﺮ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻭﺟﻪ. ﻳﻜﻰ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﺰﻭﺟﺖ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻭ ﻟﺰﻭﺟﺖ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻋﻮﺩ ﻓﻌﻞ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻨﺒﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﻋﻨﺒﺮ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﻮﺩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ. ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺸﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺭﺍ ﻭ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ. ﻗﺎﺑﺾ ﻭ ﻣﺤﻠّﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﺪ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ.

ﺑﻬﻤﻦ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ: ﺳﭙﻴﺪ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﺳﺮﺥ ﻟﺨﺘﻰ ﮔﺮﻡ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﻮّﺕ ﻗﺒﺾ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺳﺪﻩ ﮔﺸﺎﺩﻥ.

ﻗﺮﻧﻔﻞ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻣﻌﺪﻩ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺑﺎﺩﺭﻧﺞ ﺑﻮﻳﻪ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﺑﺨﺎﺭ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺩﻝ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﻭ ﺗﻠﻄﻴﻒ ﻭ ﻗﺒﺾ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﺪ.

ﺷﺎﻫﺴﻔﺮﻡ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ.

ﻓﻠﻨﺠﻤﺸﻚ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺯﻧﮕﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺑﻠﻐﻤﻰ ﻭ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﺮﮒ ﺗﺮﻧﺞ: ﺗﺨﻢ ﺁﻥ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻥ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻯ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺗﺮﻳﺎﻗﻰ ﺍﺳﺖ.

قاقلهﻛﺒﺎﺭ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺧﺮ

درجه ﺩﻭﻡ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﻭ ﺗﻠﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺒﻀﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺍﺳﺖ.

ﻛﺒﺎﺑﻪ: ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﺗﻔﺘﻴﺢ ﻭ ﺗﻠﻄﻴﻒ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺠﺎﺭﻯ ﺑﻮﻝ ﺭﺍ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺷﺎﺩﻧﺞ ﻫﻨﺪﻯ: ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺑﻮﻝ ﺗﻮﺣﺶ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﺪ. ﺩﻝ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺭﺍﺳﻦ: ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻔﺮﺣﻰ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ.

ﻛﻬﺮﺑﺎ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﺪ.

ﺳﻮﺳﻦ ﺁﺯﺍﺩ: ﻗﻮّﺕ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﻝ، ﺳﻮﺳﻦ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻮّﺕ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺍﻧﺒﺴﺎﻁ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻃﺒﻊ ﺁﻥ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺎ ﻗﻮّﺕ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻗﻮّﺕ ﺍﻣﺴﺎﻙ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺣﺎﻝ ﻏﺸﻰ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ.

۲۷ رجب

ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ)

ﻣﺒﻌﺚ ﻣﺒﺎﺭک ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺩﺭ سن ۴۰ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﺰﻭﻝ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. (1)

ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ أﻋﻴﺎﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﺒﻌﻮﺙ شدند ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ (ﻋﻠﻴﻪ‌ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ) ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ.

ﻏﻴﺮﺷﻴﻌﻪ ﻣﺒﻌﺚ ﺭﺍ ﺩﺭ ۱۷ ﻳﺎ ۱۸ ﻳﺎ ۲۴ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﺭ ۱۲ ﺭﺑﻴﻊﺍلأﻭّﻝ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ (علیهم‌السلام) ﻭ ﻧﻴﺰ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻋﻠﻴﻪﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ) ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. (2)

ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻌﺜﺖ أﻧﺒﻴﺎﺀ (ﻋﻠﻴﻬﻢﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ) ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪﺍﻯ ﺑﺎ ﻋﻘﻴﺪﻩﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺠﺎﺯ ﻭ ﻣﻜّﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑُﺖ ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ:

ﺑُﺖ ﺳﻨﮕﻰ، ﻓﻠﺰﻯ، ﭼﻮﺑﻰ، ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺧﺮﻣﺎ. ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ.

ﺍﻛﺜﺮ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﻧﻴﺎ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﮔﻤﺮﺍﻫﻰ ﻭ ﺿﻠﺎﻟﺖ ﺑﻮﺩ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ۴۰ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺑﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺷﺮﻑ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪالله (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﮔﺬﺷﺖ.

ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﻭﺣﻰﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻤﻰ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﺭﻭﺍﺋﻰ ﺑﺎ ﺳﻨﺪ ﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺫﻛﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻃﺒﻖ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ (3) ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺣﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺟﻠﺎﻝ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، به حدّی ﺑﻮﺩ ﻛﻪ هیچ‌کس ﺭﺍ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ.

ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻢ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺼﻴﺢ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ:
«ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ علیک ﻳﺎ ﻧﺒﻰالله، ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ علیک ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝالله».

ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺪﻳﺠﻪ (ﻋﻠﻴﻬﺎالسلام) ﺷﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﻉ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺟﻤﺎﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﻮّﺭ ﺷﺪ.

ﺧﺪﻳﺠﻪ (ﻋﻠﻴﻬﺎالسلام) ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﺍﻯ ﻣﺤﻤّﺪ، ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ؟

ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﺍﺳﺖ. ﺳﭙﺲ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺪﻳﺠﻪ (ﻋﻠﻴﻬﺎالسلام) ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺑﮕﻮ :

«ﻟﺎ ﺍﻟﻪ إﻟﺎ الله، ﻣﺤﻤّﺪ ﺭﺳﻮﻝالله».

ﺧﺪﻳﺠﻪ (ﻋﻠﻴﻬﺎالسلام) ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﺳﺎل‌هاست ﻣﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺍﻧﻴّﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
«ﺍﻯ ﺧﺪﻳﺠﻪ! ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺟﺎﻣﻪﺍﻯ ﺑﺮ ﻣﻦ بیانداز.»

ﺣﻀﺮﺕ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪند ﻭ ﺧﻮابیدند. ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ حق تعالی ﻧﺪﺍ ﺭﺳﻴﺪ:

«ﻳﺎ أﻳُّﻬَﺎ ﺍﻟﻤُﺪَّﺛِّﺮ، ﻗُﻢ ﻓَﺎَﻧﺬِﺭ ﻭَ رَبَّکَ ﻓَﻜَﺒِّﺮ ...» (4)

«ﺍﻯ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ، ﺑﺮ ﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺘﺮﺳﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﺑﮕﻮ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ».

ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖند ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﺒﺎﺭک ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍشتند ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩند:

«الله ﺍﻛﺒﺮ، الله ﺍﻛﺒﺮ» ﭘﺲ ﺻﺪﺍﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. (5)

ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻳﻜﺘﺎ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩند ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ:

«ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﺋﻰ.»

ﺳﭙﺲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺻﻔﺎ ﺑﺎﻟﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ إﻧﺬﺍﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻠﻨﻰ کردند. (6)

📚 منابع

1. کافی : ج 4، ص 149.

2. ﺯﺍﺩ ﺍﻟﻤﻌﺎﺩ : ﺹ 36. بحار الأنوار : ج 97، ص 168، 377.

3. ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺍلأﻣﺎﻝ : ﺝ 1، ﺹ 47.

4. ﺳﻮﺭﻩ ﻣﺪّﺛﺮ ض: ﺁﻳﻪ 3 _ 1.

5. بحار الأنوار : ج 18، ص 197، 196.

6. همان : ﺝ 18، ﺹ 186 _ 174.

@varesoon

آیا می توان به یافته های ذهنی (تله پاتی) اطمینان کرد؟

ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﻭ ﻗﺎﺑﻠﯿﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻫﺴﺘﯿﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﯿﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﯿﺪ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﻫﺎﺳﺖ ﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯾﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﯾﺪ.

ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺯﻧﮓِ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽ ﻛﻨﯿﺪ... ﯾﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﯾﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺰﺩﯾﻚ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﻛﻨﯿﺪ ﻛﻪ «ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ» ﭼﻪ ﻛﺴﯽ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻫﺴﺘﯿﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻫﺮ ﺩﻭﯼ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﯾﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﯾﻚ ﺁﻫﻨﮓ ﯾﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﻛﻨﯿﺪ...

‌‌‌ﭘﺪﯾﺪﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﺩﺭﺍﻛﺎﺕ ﻓﺮﺍﺣﺴﯽ ﺍﻧﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻌﺎﻝ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ.
‌‌‌ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺼﺎﺩﯾﻖ ﻭ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩﻫﺎﯼ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻫﻜﺎﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻛﺴﺐ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻻﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮﮔﺬﺍﺭﯼ ﻓﺮﺍﺭﻭﺍﻧﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﻠﻪ ‌ﭘﺎﺗﯽ ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ‌ ﻫﺎﯼ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮﮊﯼ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ‌ ﺷﻮﺩ.
‌‌‌ﻛﻠﻤﻪ «ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ» ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺗﻮﺳﻂ «ﻓﺮﺩﺭﯾﻚ ﻣﺎﯾﺮﺯ» ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻟﻔﻆ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﻣﺸﺘﻖ ﺷﺪﻩ ﯾﻜﯽ “tele” ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﻭﺭ، ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ “paths” ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎً «ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ» ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ‌ ﺩﻫﺪ.

‌‌‌ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ، ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻣﺨﺎﺑﺮﻩ ﭘﯿﺎﻡ ﯾﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﻓﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺣﺴﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻋﻼﺋﻢ ﯾﺎ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﯾﻚ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ESP (ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻓﺮﺍﺣﺴﯽ) ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ‌ ﺷﻮﺩ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ESP ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ، ﺭﻭﺷﻦ ﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ. ﻭﻟﯽ ﺩﺭﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﺩﯾﮕﺮ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ‌ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﻭﺷﯽ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺭﻭﺍﻥ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ، ﯾﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺰﺀ ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ PK (ﺭﻭﺍﻥ ﺟﻨﺒﺸﯽ) ﻭ ﯾﺎ «ﺗﻠﻪ ﻛﯿﻨﻪ‌ ﺳﯿﺲ» ﻧﯿﺰ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﻛﺮﺩ.

👍ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯿﺎﻓﺘﺪ؟
‌‌‌ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﻛﻪ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ، ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ، ﻟﺬﺕ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ...
ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺄﺛﯿﺮﺍﺗﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ‌ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯾﺪ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﺍﻃﺮﺍﻑ‌ ﻣﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺆﺛﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪﻩ «ﺳﻨﺘﻮﻧﯽ» ﯾﺎ «ﺗﻮﺍﺗﺮ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺩﺍﺭ» ﺍﻃﻼﻕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻙ ﺑﻬﺘﺮ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﺩﯾﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺩﯾﻮ ﺗﺎ ﺭﻭﯼ ﻃﻮﻝ ﻣﻮﺝ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺨﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.

‌‌‌ﺫﻫﻦ ﯾﺎ ﻣﻐﺰ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺭﻭﯼ ﻃﻮﻝ ﻣﻮﺝ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﻓﻜﺮ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯿﻜﯽ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﻮﺝ ﺑﺮﺍﺑﺮﯼ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺳﻨﺘﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺩﺭ ﺣﺎﻻﺗﯽ ﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻛﻪ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﻭﺣﺪﺕ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻭﺟﻮﺩ ﺳﻤﭙﺎﺗﯽ ﻭ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪ، ﺑﯿﻦ ﺫﻫﻦ ﯾﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯿﻜﯽ ﺑﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ‌ ﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻢ ﻓﺮﻛﺎﻧﺴﯽ ﻭ ﻃﻮﻝ ﻣﻮﺝ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﯾﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻧﯿﺰ، ﺑﺎﻋﺚ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯿﻜﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ.

ﻟﯿﻜﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﯾﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﯽ ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﻛﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ‌ ﺷﻮﺩ، ﺳﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﻗﺺ ﻭ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺭﺩﯾﺎﺑﯽ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﺣﯿﻄﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ‌‌‌ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺯﻭﺝ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ، ﺩﻭﻗﻠﻮ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺩﻭﻗﻠﻮ ﻫﺎﯼ ﺗﻚ ﺗﺨﻤﻜﯽ ﯾﺎ ﻣﻮﻧﻮ ﺯﯾﮕﻮﺕ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯿﻚ ﯾﻚ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻋﺎﺩﯼ ﻭ ﺗﻜﺮﺍﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﻗﻠﻮ ﻫﺎ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻭﺍﺣﺪﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻛﺮﻭﻣﻮﺯﻭﻣﯽ ﻧﯿﺰ ﺷﺒﯿﻪ ﻭ ﯾﻜﺴﺎﻥ ﺍﻧﺪ.

‌‌‌ﺩﺭ ﻛﺸﻒ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻤﻠﯽ ﻭ ﻓﻨﯽ ﻫﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﻭﺿﻮﺡ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺷﮕﺮﻓﯽ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ. ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﺮﺍﻋﺎﺕ ﻭ ﻧﻈﺮﯾﺎﺕ ﺑﺪﯾﻊ ﻋﻠﻤﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﯾﻚ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻟﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﻭ ﻓﺮﺩ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ، ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

‌‌‌ﺍﺯ ﺩﯾﺪ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﯽ، ﺭﻭﺡ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ‌ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻨﺒﻊ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺸﺄﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺴﻮﯼ ﻫﺪﻑ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺭﺟﻌﺖ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﺭﻭﺡ ﺍﺯﻟﯽ ﻭ ﺍﺑﺪﯼ ﯾﺎ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻛﯿﻬﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻬﻨﻪ ﮔﯿﺘﯽ ﻭ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻋﻈﯿﻢ ﻭ ﺑﯽ ﻛﺮﺍﻧﻬﺎﯼ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ‌ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﻮﺍﺟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺴﺘﺮ ﻋﻈﯿﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ‌ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﻮﺝ ﻣﯽ‌ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺴﻂ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﻨﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻛﻪ ﯾﻚ ﻛﺸﻒ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ ﺑﻪ‌ﺻﻮﺭﺕ ﯾﻚ ﻣﻮﺝ ﻋﻈﯿﻢ ﺩﺭ ﯾﻚ ﻧﻘﻄﻪ ﻇﺎﻫﺮ می شود، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍﻛﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻭﯾﮋﮔﯽ‌ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺳﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ.