کانال کتاب (yortchi) pdf

الإستغفار و ثمراته في القرآن والسّنة


نویسنده : البيرة، سليمان الصّادق
تاریخ انتشار : 1386-06-11
زبان: عربي
ناشر : دار طيبة الخضراء
شابک : 0-462-52-9960

: چكيده کتاب


پژوهشي است قرآني و روايي در باب معناي استغفار و آثار و اقسام آن. در اين كتاب نخست به بحث لغوي واصطلاحي درباره معناي استغفار پرداخته شده و سپس صيغه‌هاي استغفار، اوقات استغفار، نحوه آمادگي براي استغفار، انواع استغفار با توجه به قول وعمل، نحوه استغفار ملائكه، مفهوم استغفار پيامبر اكرم (ص) و كيفيت استغفار مؤمنان با توجه به آيات قرآني و روايات نبوي تشريح مي‌گردد. در ادامه نويسنده به آثار مخرب گناه در دنيا و آخرت اشاره نموده و معتقد است كه مهمترين ضرر گناه ايجاد حجاب بين او و خالق او مي‌باشد كه با استغفار واقعي اين حجاب‌ها از بين مي‌رود.


: موضوعات
استغفار پيامبر (ص)، آثار گناه، استغفار مؤمنين، اقسام استغفار، معناي استغفار : کلید واژه

البته در بخشی از کتاب که پیرامون باورهای آخر الزمانی پیامبر و پیروان اوست به قرآن نیز پرداخته شده است

2️⃣ 🍀«لَقَدْ كانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبابِ ما كانَ حَدِيثاً يُفْتَرى‏ وَ لكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ تَفْصِيلَ كُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ؛ (يوسف، 111)؛ هرآينه در سرگذشت آنان براى خردمندان عبرتى بوده است. اين- قرآن- سخنى نيست كه به دروغ بافته شده باشد؛ بلكه تصديق‏كننده آنچه (كتب آسمانى) پيش روى آن (پيش‏تر نازل شده) است و شرح و بيان هرچيزى و رهنمونى و بخشايشى است براى مردمى كه ايمان آورند».
♦️ مقصود از حديث در اين آيه، قرآن كريم است و «كل» و «شى‏ء» نيز، عام و مطلق آمده و بر همه حقايق هستى قابل تطبيق است. بنابراين قرآن، بيانگر هر چيزى است كه در عالم وجود دارد.
🌼 نقد
🔹 گويا تعبير «تفصيل كل شى‏ء» در اين آيه، درصدد ردّ ذهنيتى است كه در پى نقل‏ برخى جزئيات قصص قرآن، براى بعضى پديد مى‏آمد كه شايد اينها از سوى خدا نباشد. اين آيات تأكيد مى‏كند كه اين ريزه‏كارى‏ها نيز، از سوى خداست و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در آن نقشى ندارد. پس تكيه آيه، بر بيانگر همه چيز بودن قرآن نيست؛ بلكه منظور، از سوى خدا بودن همه قرآن و از جمله جزئيات قصص است. برخى معتقدند كه اين آيه مبالغه در بيان هرچيزى است كه مردم در امور دينى بدان نياز دارند؛ ولى حمل بر مبالغه درست نيست؛ بلكه مى‏توان گفت «كل شى‏ء» مقيد به قيدى است كه به سبب «مقام» آيه كه مقام هدايت است، به دست مى‏آيد و به لحاظ وضوح، آن قيد ذكر نشده است. بنابراين مقصود، هرچيز مربوط به هدايت است.
🍀 «وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلَّا فِي كِتابٍ مُبِينٍ؛ (انعام، 59)؛ و هيچ تر و خشكى نيست مگر آنكه در نوشته‏اى است روشن».
🍀 «ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْ‏ءٍ؛ (انعام، 38)؛ ما هيچ‏چيزى را در كتاب فروگذار نكرده‏ايم». دلالت اين دو آيه بر فراگيرى كتاب نسبت به همه چيز، بسيار روشن و قوى‏تر از آيات پيشين است. استدلال به اين دو آيه بر اين فرض مبتنى است كه مقصود از «كتاب»، قرآن باشد؛ ولى از ظاهر آيات چنين چيزى قابل استفاده نيست؛ بلكه با توجه به قراين موجود در صدر و ذيل اين آيات، منظور از كتاب، «لوح محفوظ» است. در برخى روايات به آيه دوم بر جامعيت قرآن استدلال شده است؛ اما با توجه به اينكه امام عليه السّلام در پى اثبات لزوم امامت پس از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله‏ از طريق كمال دين و شريعت است، مقصود از جامعيت، در برداشتن همه مسائل كلى مورد نياز (دنيوى و اخروى) براى هدايت مردم است. افزون بر اينكه در برخى روايات ديگر جامعيت كل دين، (كتاب و سنت) مورد تأكيد قرار گرفته است، امرى كه در صدر اين روايت نيز مورد اشاره قرار گرفته و كامل كردن دين براى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله از سوى خدا را مطرح ساخته است. اين بدان معناست كه قرآن خود جامع همه مسائل مورد نياز در امور دينى نيست و بيان بسيارى از جزئيات احكام به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله واگذار شده و ايشان در طول حيات شريف خود بخش‏هاى مورد نياز مردم را به آنان ابلاغ كرده و علم كامل آن را به اهل بيت خويش سپردند تا در مواقع لازم براى مردم بيان كنند. در برخى روايات ديگر نيز، بر نبود جزئيات احكام در قرآن تاكيد شده و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله را مبين آنها دانسته است. از امام صادق عليه السّلام نقل شده كه در پاسخ ابو بصير كه گفت: مردم مى‏گويند چرا نام على عليه السّلام و اهل بيتش در قرآن ذكر نشده است، فرمود: به آنان بگوييد [فرمان‏] نماز بر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله نازل شد [ولى‏] خدا سه ركعت و چهار ركعت بودن آن را براى آنان بيان نكرد تا اينكه رسول خدا، خود (جزئيات) آن را براى ايشان تبيين كرد و [حكم‏] زكات بر آن حضرت نازل شد [ولى‏] براى آنان بيان نكرد كه از هر چهل درهم يك درهم زكات (واجب) است تا اينكه رسول خدا، خود (جزئيات) آن را براى ايشان تبيين كرد و [وجوب‏] حج نازل شد [ولى‏] به آنان نفرمود كه هفت دور طواف كنيد تا اينكه رسول خدا، خود آن را براى ايشان تبيين كرد، و درباره على، حسن و حسين [عليهم السّلام‏] نازل شد كه «خدا را اطاعت كنيد و پيامبر و صاحبان امر از خودتان را اطاعت كنيد» پس رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله (در تفسير و توضيح مقصود خداوند از آيه) درباره على [عليه السّلام‏] فرمود: هركس كه من مولاى او هستم، على نيز مولاى اوست و فرمود: شما را به كتاب و اهل بيتم سفارش مى‏كنم». از اين‏گونه روايات معلوم مى‏شود كه خداى متعال تفاصيل و جزئيات دين را در قرآن نازل نفرموده و بيان بسيارى از معارف و احكام دينى را بر عهده پيامبر صلّى اللّه عليه و آله نهاده است.
🌺 ادامه دارد...
👇👇👇👇
🆔 @quranied

⭕️ دو قشر از مردم همیشه بدبخت هستند:

🔹آنهایی که حرف هیچ کس را گوش نمی دهند.(خودرأی)

🔹آنهایی که به حرف همه گوش می دهند.(دهن بین)

🔺پیروز کسیست که:
🔸عاقلانه مشورت کند

🔅امام صادق علیه السلام :

🔹 در کارهای خود – که از نظر دین نیز جایز باشد – با کسی مشورت کن که در او پنج خصلت باشد :
عقل و بردباری و آزمودگی و خیرخواهی و پرهیزگاری.

🍀 🍀🔹🍀🔹🍀🍀


@yortchi_bosjin_pdf

🌷🌷🌷🌷🌷

لحظه اى كه تصميم ميگيرى از بهونه تراشى دست بردارى و شروع به انجام كارى كه دوست دارى كنى ، لحظه اى هست كه زندگيت براى هميشه شروع به تغيير ميكنه


همراهان عزیز براتون همون تغییر عالی رو آرزو دارم 😍🌷


@yortchi_bosjin_pdf

⛔️ باز هم توهین به ساحت پیامبر (ص)
چند وقت پیش فایل صوتی ای از یکی از اساتید عرفان بنام صمدی آملی توجه و تعجب همه را به خودش جلب کرده بود که طبق استدلالی باطل مدعی شده بود باید از شمر و عمر سعد متشکر باشیم که امام (ع) را به شهادت رساندند و طبق مبانی باطل عرفانی نتیجه گرفتند که در نهایت کار فرقی بین امام حسین (ع) و معاویه و یزید و موسی و فرعون نمی باشد . ( دریافت کلیپ صوتی www.borhannews.com )
اخیرا استاد عرفان دیگری بنام حسین عشاقی ندا سر می دهد که پیامبر اکرم (ص) نیز دست به عصیان می زند و خواست خدا را بر پاکی خود ترجیح می دهد.
ابتدا عین کلماتشان را بصورت خلاصه نقل کرده و بعد نقد می نمائیم .
" چند نکته مقدماتی : 1 - خداوند اسماء نیکی دارد از جمله آن اسم الغفار است . 2 - بسیاری از اسماء الهی فعلیت آن وابسته غیر است . 3 - اسم الغفار از همین قبیل است یعنی فعلیت آن وابسته به بندگانی است که گناهی کرده باشند . 4 - هر گناهی دو جنبه دارد ؛ یک جنبه اینکه با انجام گناه فرمان خدا امتثال نشده است لذا شر است ، یک جنبه اینکه گناه مقدمه فعلیت یافتن اسم الغفار است که از این جهت خیر است ".
" گفتیم که مطلوبیت گناه بخاطر جنبه مقدمیتش برای فعلیت یافتن اسم الغفار است. در تایید این دیدگاه فرازی از صحیفه سجادیه را می آوریم که امام در مقام مناجات با خداوند چنین می فرماید : لو لا ان العفو احب الاشیاء لدیک لما عصاک احب الخلق الیک ( الصحیفه السجادیه الجامعه ، تحقیق محمد باقر موحد ابطحی ، ص 479 ). بر اساس این فراز ، محبوبترین فرد پیش خداوند که همان حضرت ختمی مرتبت است بخاطر اینکه عفو که محبوبترین کار نزد خداست تحقق یابد مرتکب عصیان شد تا شرط فعلیت یافتن عفو خداوند بالنسبه به او تحقق یابد ... پیامبر اکرم برای تحقق محبوبترین خواسته خدا دست به عصیان او زد و خواست خدا را بر پاکی خود ترجیح داد.
ممکن است گفته شود اگر خواست خدا این بوده که پیامبر گناه کند پس آنچه پیامبر انجام داده مطابق رضای خدا بوده و بنابراین او گناهی نکرده است ؛ پس اسناد گناه به پیامبر درست نیست . پاسخ این که اگر این کار گناه نبوده است پس عفو هم معنی نمی دهد اما در فراز مذکور سخن از عفو خداوند است ؛ بنابراین باید گفت فعلی که توسط پیامبر انجام شد دو جنبه داشت، از یک جنبه انجام آن کار چون ملازم با عدم امتثال فرمان فرمانروای عالم است واقعا گناه بوده است ولی از جنبه دیگر چون آن کار مقدمه تحقق محبوبترین خواسته خدا بوده است مورد رضای حق بوده است . به بیان دیگر این کار از دو جنبه ، متعلق امر و نهی خداوند بوده است و اجتماع امر و نهی در موضوع واحد از دو جنبه ، جایز است . مثل تصرف به راه رفتن در ملک غیر برای خروج از ملک غصبی.
ممکن است گفته شود اسناد گناه به پیامبر نافی عصمت آن حضرت است. پاسخ این است که حق این است که پیامبران معصوم از گناه اند در گناهانی که به شان نبوت آنان آسیب می رساند اما در گناهی که این چنین نیست مثل گناهی که مربوط به عوالم مجرده است و مردم به کلی درکی از آن ندارند ، پیامبران نیز احیانا گناه داشته اند و لذا استغفار آنان نیز واقعی است نه تشریفاتی یا برای تعلیم ".
" حق این است که پیامبران معصوم از گناه اند در گناهانی که به شان نبوت آنان آسیب می رساند اما در گناهی که این چنین نیست مثل گناهی که مربوط به عوالم مجرده است و مردم بکلی اطلاعی از آن ندارند پیامبران نیز احیانا گناه داشته اند و لذا استغفار آنان نیز واقعی است نه تشریفاتی یا برای تعلیم ، و نصوص دینی هم همین نظر را تایید می کند از جمله همین فراز مورد بحث که عصیان را به رسول خدا نسبت داده است و نیز مثل قصه یونس که بخاطر گناه محکوم به حبس ابد در شکم ماهی شد " .
" اولیای الهی گناه را انجام می دهند تا بعد با استغفار زمینه عفو که محبوب حق است را فراهم کنند " .
" اسم الغفار شمول دارد ، بنابراین خدا می خواهد غفاریتش نصیب همه از جمله نصیب رسول خاتم باشد لذا پیامبر برای فعلیت یافتن محبوب ترین کار خدا گناهی که نافی رسالتش نیست را انجام می دهد " .
" عصمت مطلق ، از اول درست نیست بلکه فی نفسه باطل است " .
" عصمت یعنی مصون بودن انبیاء و ائمه از آنچه با رسالت پیامبرانه ناسازگار است " .
(نقد مطلب): مرکز استدلال این بود که چون غفاریت محبوب خداست، پیامبر برای فعلیت بخشیدن محبوب خدا گناه می کند.
این سخن مانند آن است که کسی بگوید: چون خداوند توبه گنندکان را دوست دارد پس گناه می کنم و بعد توبه کنم تا خداوند مرا دوست داشته باشد. قطعا چنین برداشتی غلط است . فهم عرفی این است که اگر مرتکب گناه شدی ان الله یحب التوابین.
یا مثلا عبدی می داند مولایش عفو و بخشش را دوست دارد، فرزند مولایش را به قتل می رساند تا محبوب مولایش را که عفو و بخشش است محقق سازد!!! کدام عاقلی استدلال این عبد را می پذیرد و او را معذور می داند؟!! ادامه 👇
@derayat1

پاسخ به جوابیه حسین عشاقی :
1 - با اینکه در ارائه مطالب عین کلمات نقل شد ولی چون در باتلاق اشکالات گیر کرده اند ، الکی نسبت نفهمی داده اند .
2 - همانطور که ملاحظه شد در قسمت عمده ای از این دو پیام دوباره همان حرفهای قبلی تکرار شد . و ایشان فقط عادت به تکرار ذهنیات خود دارند و بس .
3 - عصمت انبیاء از جمیع گناهان از ضروریات عقلی و شرعی مکتب است ، لذا حتی اگر در قرآن یا روایات گناهی به پیامبران نسبت داده شود باید تاویل شود . و این دیدگاه مخالفین است که گناه را بر انبیاء جایز می شمارند .
از خودتان می آورم تا نگوئید حرف تنها متکلمین است .
" الحق ان السفیر الالهی موید بروح القدس ، معصوم فی جمیع احواله و اطواره و شوونه قبل البعثه او بعدها " . ( حسن زاده آملی ، پاورقی تجرید الاعتقاد ، 471 )
دوباره تکرار می کنم که نفس گناه کردن با رسالت پیامبرانه منافات دارد و موجب سلب اعتماد می شود .
4 - شما به روایتی که اگر سند می داشت باید تاویل می شد تا چه رسد که سند ندارد ، تمسک می کنید و نسبت گناه به پیغمبر می دهید !!! متاسفانه به دلیل عدم آشنائی با عقائد مذهب حقه است که به چنین مصیبتی گرفتار آمدید .
4 - روایت نقل کردید که : " کان رسول الله ص یستغفر الله عز و جل فی کل یوم سبعین مره ".
بله ، پیامبر اکرم (ص) استغفار می کردند اما " من غیر ذنب " ( یعنی بدون گناه ) .
عبدالله بن جعفر الحمیری فی قرب الاسناد عن محمد بن الولید عن عبدالله بن بکیر عن ابی عبدالله (ع) فی حدیث قال : ان رسول الله (ص) کان یتوب الی الله فی کل یوم سبعین مره من غیر ذنب . ( وسائل الشیعه ، 86/16 ، باب استحباب تکرار التوبه و الاستغفار کل یوم و لیله من غیر ذنب و وجوبه مع الذنب )
و این موید همان حرف قبلی ماست که نفس استغفار عبادت است و استغفار نشان از گناه کردن ندارد .
بحث ذنب عاشق و این حرفها از مزخرفات صوفیه است ، از جمله عالیترین عبادت پیامبر (ص) همان است که به هدایت مردم می پرداختند که فعلا جای ورود به آن نیست .
5 - گفته شده انسانهای معمولی چون گناه دارند لازم نیست گناه کنند تا مقدمه غفران باشد .
خوب نقض می کنیم به کسانی که تازه به سن تکلیف رسیدند و هیچ گناهی ندارند ، باید برای هر کسی که به سن تکلیف رسیده مطلوب باشد که زودتر یک گناه انجام دهد تا مقدمه غفران خدا باشد و محبوب خدا حاصل شود ، این همان اباحه گری است که پیشتر گفتیم . مضافا که طبق مبنای شما هر چه انسان گناه را تکرار کند و گناهش بیشتر و سنگین تر شود مقدمیت بهتری برای غفران می تواند داشته باشد و ارجحیتش بیشتر می شود .
6 - الهی اسئلک ان تعصمنی حتی لا اعصیک ، یعنی هیچگاه گناه مطلوبیت ندارد . بعد شما می گوئید گناه کردن اگر مقدمیت برای عفو داشته باشد مطلوب است و ارجح است و امام (ع) چنین گناهانی را نمی گوید . به کجا می روید ؟!!!
7 - تفصیل بین عوالم را هم گفتیم که بلا مفصل است ، و اصلا گناه در عوالم مجرده با مبانی خودتان سازگار نیست چرا که تجرد با گناه کردن جور در نمی آید که قبلا در گروه پاسخش را داده ام .
8 - در باب نسبت گناه به انبیاء و عقوبات آنها شما را ارجاع می دهم به " تنزیه الانبیاء " سید مرتضی ره ، کما اینکه سفارش اساتید خودتان هست . " و نقل الروایات و الاخبار بل الآیات القرآنیه فی ذلک یودی الی الاسهاب و تنزیه الانبیاء لعلم الهدی السید المرتضی اغنانا عن ورود البحث عن هذه المسائل " . ( حسن زادا آملی ، پاورقی تجرید الاعتقاد ، 471 )
9 - بحث اجتماع امر و نهی که یک بحث اصولی است نه کلامی لذا بی جهت پای آنرا به میان آوردید و نشان از عدم درک درست شما هم دارد ؛ حرف ما این است که در مقام ، شارع طلب به حمل شایع ندارد تا بحث اجتماع با حرمت عصیان به میان آید . اهلش می دانند که شما چون جوابی ندارید دنبال بازی با الفاظ هستید .
جوابیه ایشان را می توانید در ادامه ملاحظه نمائید . 👇
@derayat1

پاسخ به اشكالات عصمت:

شخصي بنام حميد نصرالله زاده مباحثه‌اي را كه اينجانب با عده‌اي از اهل فضل در كانال منتدي اهل التراث داشته‌ام برداشته، برخي را ناقص و برخي را نفهميده نقل كرده است؛ و بعد بجاي نقد علمي، با هوچيگري و نقل مطالبي بي‌ربط، نقدي را بر آن نوشته است كه در ادامه براي روشن شدن اذهان پاسخ مي‌دهم.

در صحيفه سجاديه جامعه فرازي است كه در آن، امام سجاد (ع) طبق اين نقل مي‌فرمايد: «إِلَهِي لَوْ لَا أَنَّ الْعَفْوَ أَحَبُّ الْأَشْيَاءِ لَدَيْكَ لَمَا عَصَاكَ أَحَبُ‏ الْخَلْقِ‏ إِلَيْك‏»، در اين فراز، امام عصياني را به پيامبر نسبت مي‌دهد «عَصَاكَ أَحَبُ‏ الْخَلْقِ‏ إِلَيْك»، و علت صدور اين عصيان را مسئله محبوبيت عفو نزد خداوند قرار داده است؛ مي‌فرمايد خدايا اگر مسئله محبوبيت عفو در كار نبود پيامبر هم نافرماني ترا نمي‌كرد؛ ما با ارائه اين فراز، به توضيح فرمايش امام پرداخته‌ايم؛ اما ناقد مذكور با هوچيگري تيتر مي‌زند كه «باز هم توهين به ساحت پيامبر»!!!

بحث ما در آنجا در تبيين توجيهي است كه امام سجاد (ع) براي اسناد عصيان به پيامبر ارائه كرده‌اند. خلاصه تبيين ما از توجيه امام اين بود كه اسم الغفار از اسماء حسناي حق است و طبق اين فراز، آمرزش و عفو بندگان محبوب‌ترين كار خداوند است «أَنَّ الْعَفْوَ أَحَبُّ الْأَشْيَاءِ لَدَيْكَ» ؛ از سوئي اسم الغفار متعلَق مي‌خواهد پس براي فعليت يافتن اسم الغفار بايد گناهكاري وجود داشته باشد؛ ولي روشن است خداوند دوست دارد كه عفو او كه محبوب‌ترين كار اوست نصيب پيامبرش نيز كه محبوبترين بنده او است بشود؛ چون بديهي است كه محبوبترين شئِ صادر از خدا، متعلق به محبوبترين فرد نزد او است؛ پس خدا دوست دارد كه پيامبر محبوبش را بيامرزد؛ ولي پيامبر اگر گناهي نكرده باشد آمرزشي در مورد او شكل نمي‌گيرد؛ ازين رو پيامبر با فهم اين معنا گناهي را (كه با رسالتش ناسازگار نيست) انجام مي‌دهد تا عفو و آمرزش كه محبوب خدا است، شامل او هم بگردد؛ لذا امام در اين فراز عصيان را به پيامبر نسبت مي‌دهند و مي‌فرمايند « عَصَاكَ أَحَبُ‏ الْخَلْقِ‏ إِلَيْك‏» (محبوبترين مخلوق، نافرماني تو را كرد) و البته با استغفاري كه پيامبر روزي 70 بار انجام مي‌داد جبران اين عصيان مي‌شود پس پيامبر خواسته محبوب خدا را بر پاكي خود از گناه ترجيح داد.

اما آيا انجام چنين گناهي توسط پيامبر با عصمت انبياء سازگاري دارد؟ عرض ما اين است كه بله سازگار است؛ زيرا حق اين است كه در باب عصمت انبياء از گناه، مصونيت انبياء از گناهاني است كه با رسالت پيامبرانه آنها سازگار نيست؛ ولي گناه مورد بحث در اين فراز دعا از چنين گناهاني نيست؛ زيرا چنين گناهي از آن جهت كه گناه است مورد توجه و عمل پيامبر نيست بلكه آن عمل، گرچه از يك جهت عصيان است ولي از آن جهت كه مقدمه تحقق كار محبوب خدا است مورد توجه و عمل پيامبر است، نه از آن جهت كه عصيان است؛ در حقيقت اين مسئله مصداقي از بحث شرّ در نظام هستي است كه بالعرض مورد عنايت خداوند است؛ خداوند اولا و بالذات باران را از باب انعام نعمت نازل مي‌كند، اما انزال اين نعمت لوازم شري دارد مثل خرابي خانه‌اي؛ ولي اين شرور، بالعرض مقصود خد‌اوندند كه با خيريت كار خداوند منافات ندارد؛ مسئله اين گناه پيامبر هم همين طور است، كه مقصود بالعرض است نه مقصود بالذات.

بهترين مصداق جواز صدور چنين گناهي از پيامبر مسئله تبليغ پيامبر است؛ پيامبر براي رساندن پيام خدا به مردم، بايد با مردم بوده و به آنها توجه كند؛ ولي همين توجه پيامبر به انسانهايي كه «بل هم اضل» بودند موجب نفي توجه تام پيامبر به خداوند مي‌گردد؛ روشن است بي‌توجهي يا كم توجهي عاشق به معشوق، بزرگترين گناه عاشق است؛ لذا است كه پيامبر روزی 70 بار استغفار مي‌كرد «كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص يَسْتَغْفِرُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِي كُلِّ يَوْمٍ سَبْعِينَ مَرَّة» ولي چون اين بي‌توجهي به معشوق، بدستور معشوق و بخاطر محبوبيت تبليغ و خيريت تبليغ است، مقصود بالعرض است؛ يعني مقصود است اما نه بخاطر خودش؛ لذا ضرري به عصمت پيامبرانه پيامبر نمي‌زند؛ نهايت بايد پيامبر در خلوت خود آن بي‌توجهي را با استغفار جبران كند كه پيامبر اين كار را مكررا انجام مي‌داد؛ در مسئله مورد عفو واقع شدن هم همين‌طور است آنچه مقصود حقيقي پيامبر است اين است با مشمول عفو شدن، خواسته محبوب خدا محقق شود ولي چون اين مقصود اصلي بدون آن مقدمه‌ي گناه صورت نمي‌گيرد گناه هم مقصود است اما بالعرض؛ و اين به عصمت پيامبرانه آسيبي نمي‌زند؛ بنابرين هر گناهي با عصمت انبياء و ائمه ناسازگار نيست.

اما پاسخ به اشكالات ناقد :
ناقد مي‌گويد : «این سخن مانند آن است که کسی بگوید: چون خداوند توبه گنندکان را دوست دارد پس گناه می کنم و بعد توبه کنم تا خداوند مرا دوست داشته باشد. قطعا چنین برداشتی غلط است»
پاسخ اين است اين قياس مع الفارق است؛ زيرا انسانهاي معمولي

ك

اصول مقاله_نویسی
جزوه ای 25صفحه ای از اصول مقاله نویسی برای دانشجویانی که مایل به نوشتن مقاله در حدISI هستند و نکات مقاله نویسی را نمیدانند

↖️

↖️↖️

💫💧💫
💧💫💧💫💧💫

@yortchi_bosjin_pdf