جستاری در مباحث روش‌شناسی

رابطه نشانه شناسی با فرهنگ و ارتباطات (قسمت دوم)
گفتاری از احمد پاکتچی
@interdisciplinarity
گفتیم فرهنگ و ارتباطات با نشانه شناسی در سه چیز با هم توافق دارند: ترمینولوژی و اصطلاحات، متدولوژی که البته نشانه شناسی برای خود متد هایی دارد ولی متدهای منعطف، و جهان بینی؛ منظور از جهان بینی این است که یک نشانه شناس از اول که شروع می کند به اطراف خود نگاه می کند با بقیه دانشمندان فرق دارد. برای فهمیدن این تفاوت با یک مثال شروع می کنیم. یک شیمیدان و فیزیکدان فقط رشته شان با هم فرق نمی کند. نوع نگاهشان به دنیا هم فرق می کند. یک شیمیدان آگاه و خبره با یک سری مواد سر وکار دارد و خواص و اثر آنها را بر روی هم مطالعه می کند ولی وقتی از این حوزه علمی بیرون می آییم می بینیم یک شیمیدان اصلا علاقه به این مسایل ندارد و سر و کاری هم با آنها ندارد. ولی فیزیکدان هیچ موضوعی را در جهان طبیعت خارج از موضوع خودش نمی بیند. فیزیکدان حتی اگر به صورت علمی جواب بعضی سوالات را نداند، آن مسایل برای او سوال باقی می ماند. مثلا اینکه دنیا چطور آغاز شد؟ یعنی ماهیت فیزیک به نحوی است که فرد را سوق می دهد به سمت اینکه یک مدل بزرگ از دنیا داشته باشد تا بتواند بحث های خود ادامه دهد. کشیده شدن به سمت این مسایل باعث می شود نگاه فیزیکدان تحولی و تاریخی هم باشد و یک نوع نگاه فلسفی هم به مسایل داشته باشد. در نهایت احساس می کنی یک شیمیدان بیشتر درگیر مسایل تکنیکی است و بیشتر به دنبال ارزشهای کاربردی است در حالی که یک فیزیکدان در عین گرایش کاربردی نگاه کاملا نظری هم دارد.
در علوم انسانی هم یک چنین جریانی وجود دارد. ما با رشته هایی مواجه هستسم که به شدت درگیر کاربرد اند مثل مدیریت و اقتصاد؛ چطور می شود یک مدیریت خوب ارائه داد، چطور می شود یک توسعه اقتصادی را بوجود آورد. ولی بعضی رشته ها هم هستند که خود بخود در معرض سوالاتی قرار می گیرند که حتی اگر به این سوالات جوابی ندهند، آن سوالات تئوری های آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد، حتی اگر تکنیکشان هم به آنها اجازه ندهد و بدانند که این خروج از علم و تخیل محض است. مثلا در فضای زبان شناسی همیشه ممکن است این سوال پیش بیاید که اولین انسانی که صحبت کرد به چه زبانی حرف زد؟ چه شد که آدمها شروع به حرف زدن کردند؟ آیا یک نیروی متافیزیکی حرف زدن را به انسان آموخت؟ آیا این صدا تقلیدی از طبیعت بود؟ ما خیلی از سوالات را نمی توانیم جواب علمی به آن بدهیم مثلا چرا یک گروه تصمیم می گیرند زبان مادری خودشان را ترک کنند و به یک زبان دیگر صحبت کنند. خیلی از این سوالات اگر هم جوابی داشته باشد، جوابش در علوم دیگر است. اما لازم نیست همیشه به سوالات جواب داد. حتی اگر احتمال هایی را در مقابل آن سوال مطرح کنیم و یک مدل تخیلی را در پاسخ به آن داشته باشیم، با اعتراف به این که هیچ راهی برای ثابت کردنش نداریم، باعث ایجاد یک جهان بینی می شود و یک نوع نگاه را به وجود می آورد.
در فضای نشانه شناسی هم با سوالات این چنینی مواجهیم که اصلا چرا دلالت اتفاق می افتد؟ یک نفر یک گل به یک نفر دیگر می دهد یعنی دوستت دارم. این چه طور اتفاقی است؟ آیا چون خود گل از نظر فیزیکی دارای عطر و رایحه‌ی خوبی است، احساس خوبی را در فرد بوجود می آورد؟ بسیاری از نشانه ها از حیث ذاتی بی معنا تر هستند؟ مثلا به لحاظ فیزیکی و طعم و مزه فرقی میان شیرینی و حلوا نیست، اما یکی در مراسم عزا بکار می رود و یکی در مراسم عروسی و جابجایی میان این دو توسط اجتماع پذیرفتنی نیست. اصلا چرا ما به یک دال احتیاج داریم. مثلا اگر یک نفر بخواهد خود محبت را به فرد بدهد چکار باید بکند. آیا در این مورد چون محبت یک مسئله ی انتزاعی است با چنین مشکلی مواجه هستیم. آیا در فضاهای عینی تر این مشکل برطرف می شود؟ مثلا وقتی شما در مقابل دریافت یک کتاب از کتاب فروش یک اسکناس به او می دهی، خود اسکناس بماهو ارزشی ندارد. این اسکناس نشانه ی دارایی است خود دارایی نیست. این اسکناس زمانی یک امر بدرد بخور محسوب می شود که در فضایی قرار بگیردکه در آن فضا دلالت داشته باشد. حتی در جوامعی که بر اساس سیستم کالا به کالا داد و ستد می کنند، همه چیز بر اساس آن کاربرد واقعی خودش اندازه گیری نمی شود. خیلی از اشیاء غیر از کاربرد واقعی خودشان یک ارزش افزوده ای دارند که ناشی از یک ارزش دلالی است نه ناشی از یک ارزش ذاتی و فیزیکی. مثلا حریر که در جامعه قدیم ایران، که نقش اسکناس را ایفا می کرد. خود بخود در چنین جامعه ای حریر قیمتش متفاوت خواهد بود با یک جامعه ای که حریر را موقعی می خرند که می خواهند لباس بدوزند.

دخمه
نویسنده: ژوزه ساراماگو
مترجم: کیومرث پارسای
.
«دخمه» داستان پیرمردی 64 ساله به نام «سیپریانو الگور» است که در دهکده ای نزدیک شهری بزرگ زندگی می کند. در این شهر مکانی وجود دارد بنام مجتمع مرکزی که خود شهری است بزرگ تر و مرموزتر. ساکنان بی‌شماری در این مجتمع زندگی می کنند که همه امکانات شهری و رفاهی برایشان فراهم است و آرزوی خیلی هاست که در این مجتمع زندگی کنند. مجتمعی که هر کسی اجازه سکونت در آن را ندارد و بوسیله نگهبانان بی‌شماری حفاظت و کنترل می شود.
سیپریانو سازنده ظروف سفالینی است که آنها را در کارگاه سفالگری اجدادیش درست می کند و با قراردادی که با مجتمع مرکزی دارد آنها را جهت فروش به ساکنان مجتمع به انبار آنجا می برد. از قضا شوهر تنها فرزند سیپریانو یکی از نگهبانان مجتمع مرکزی است و انتظار ترفیعی را می کشد که با آن بتواند برای زندگی به یکی از آپارتمان های کوچک مجتمع مرکزی نقل مکان کند. ترفیعی که داماد سیپریانو و دخترش برای آن لحظه شماری می کنند و خود سیپریانو در دل از آن بیزار است. همسر سیپریانو مدتی پیش درگذشته است و دخترش می خواهد سیپریانوی تنها و پیر را با خود به مجتمع مرکزی ببرد.
زندگی سیپریانو زمانی به هم می ریزد که مسئولین مجتمع مرکزی با به هم زدن یکطرفه قرار داد دیگر حاضر به خرید سفال هایش نیستند و او مجبور است تنها کاری را هم که در این دنیا برایش باقیمانده بود متوقف کند. از سوی دیگر دامادش در آستانه گرفتن ترفیع قرار می گیرد و سیپریانو مجبور است همراه آنها به مجتمع مرکزی نقل مکان کند که اگر تا این زمان, تنها از آن خوشش نمی آمد, اکنون برای اینکه از آنجا متنفر هم باشد دلیل دارد.
اینجاست که داستان ساده زندگی روزمره و یکنواخت سیپریانوی سفال فروش به دغدغه های بیشمار پیرمردی تنها و ناامید تبدیل می شود که نمی داند جدال اصلی اش بیشتر با خودش و خاطرات گذشته اش است و یا با دختر و دامادش و زندگی آینده اش در مجتمع مرکزی .

ورونیکا تصمیم میگیرد بمیرد
نوشته:پائولوکوئیلو

ورونیکا، دختر جوانی‌ که‌ به‌ دنبال‌ مرگ‌ رفته، زندگی‌ را می‌یابد.
او نزدیک‌ یک‌ هفته‌ بین‌ زندگی‌ و مرگ‌ سرگردان‌ است، ولی‌ آگاهی‌اش‌ از مرگ‌ باعث‌ می‌شود شدیدتر زندگی‌ کند و کارهایی‌ را انجام‌ دهد که‌ پیش‌ از آن‌ هرگز نکرده‌ بود. ورونیکا به‌ آن‌ چه‌ ندارد می‌اندیشد و زندگی‌ خود را دوباره‌ ارزیابی‌ می‌کند.
.
به نظر می رسد که ورونیکا هرچه می خواهد دارد. شب ها برای تفریح بیرون می رود، با مردهای جذاب ملاقات می کند، اما شاد نیست.
در زندگی اش چیزی کم است.
برای همین است که صبح روز ۱۱ نوامبر سال ۱۹۹۷، تصمیم می گیرد بمیرد.
با قرص دست به خودکشی می زند و هرچند خودکشی اش موفق نیست، دکتر به او می گوید که تا چند روز دیگر می میرد.
این داستان، ورونیکا را در این روزهای حساس تعقیب می کند، چرا که ورونیکا در کمال تعجب پی می برد که جذب بیمارستانی شده که در آن بستری است.
در این شرایط کشف چیزهایی را کشف می کند که پیشتر هرگز به خودش اجازه نداده بود: نفرت، ترس، کنجکاوی، عشق... تجربه اش او را به تدریج به درک این حقیقت وادار می کند که هر ثانیه از زندگی اش، گزینشی میان مرگ و زندگی است.
این کتاب پائولو کوئلیو درباره‌ی کسانی است در قالب های معمول اجتماعی نمی گنجند. درباره جنون است و نیاز به یافتن راهی متفاوت برای زندگی، برای کسانی که اغلب با پیشداوری های دیگران آزار می بینند، فقط به این دلیل که مثل دیگران فکر نمی کنند.
(نوشته پائولو کوئیلو )
@litera9

@litera9
تعریف اورت شوستروم از انسان سلطه جو و شخصیت مقابل آن یعنی انسان خویشتن ساز :
«انسان سلطه جو شخصی است که با روشهای خود-شکستی خاص خود و دیگران را به عنوان اشیا استثمار،استفاده و یا کنترل می کند هر چند هر کس تا اندازه ای سلطه جو است اما روانشناسی انسان مدرن عقیده دارد که از این سلطه جوئیها می توان قابلیتهای مثبتی که آبراهام مزلو(Abraham Moslow) و کرت گلداشتاین(Kurt Goldestein) آن را خویشتن سازی می نامند به وجود آورد. نقطه مقابل سلطه جو خویشتن ساز است که می توان او را اینگونه تعریف کرد : شخصی که خود و دیگران را به عنوان افراد یا موجوداتی با قابلیتهای بی مانند قدر می نهد و خویشتن واقعی خود را آشکار می سازد.
همانطور که تا حدودی از تعریف هم بر می آمد سلطه جویی تنها به معنی ظلم کردن و یا آزار و اذیت نیست بلکه حتی یک انسان ممکن است با مهربانی همدلی و صفتهای خوب هم سلطه جویی کند در بیان انواع انسانهای سلطه جو این مسئله کاملا روشن می شود.

@litera9
ورونیکا ...
پائولو کوئیلو
ترجمه: آرش حجازی
ورونیکا، دختر جوانی‌ که‌ به‌ دنبال‌ مرگ‌ رفته، زندگی‌ را می‌یابد. او نزدیک‌ یک‌ هفته‌ بین‌ زندگی‌ و مرگ‌ سرگردان‌ است، ولی‌ آگاهی‌اش‌ از مرگ‌ باعث‌ می‌شود شدیدتر زندگی‌ کند و کارهایی‌ را انجام‌ دهد که‌ پیش‌ از آن‌ هرگز نکرده‌ بود. ورونیکا به‌ آن‌ چه‌ ندارد می‌اندیشد و زندگی‌ خود را دوباره‌ ارزیابی‌ می‌کند.
به نظر می رسد که ورونیکا هرچه می خواهد دارد. شب ها برای تفریح بیرون می رود، با مردهای جذاب ملاقات می کند، اما شاد نیست. در زندگی اش چیزی کم است. برای همین است که صبح روز ۱۱ نوامبر سال ۱۹۹۷، تصمیم می گیرد بمیرد. با قرص دست به خودکشی می زند و هرچند خودکشی اش موفق نیست، دکتر به او می گوید که تا چند روز دیگر می میرد.
این داستان، ورونیکا را در این روزهای حساس تعقیب می کند، چرا که ورونیکا در کمال تعجب پی می برد که جذب بیمارستانی شده که در آن بستری است. در این شرایط کشف چیزهایی را کشف می کند که پیشتر هرگز به خودش اجازه نداده بود: نفرت، ترس، کنجکاوی، عشق... تجربه اش او را به تدریج به درک این حقیقت وادار می کند که هر ثانیه از زندگی اش، گزینشی میان مرگ و زندگی است.

تاریخ چه فایده ای دارد؟ همواره این سوال برای هر پژوهشگر تاریخ باقی است. درست است که در تاریخ به همان آسانی که از علم طب می توان در عمل بهره یافت نمی توان استفاده برد اما فایده هر چیز را از روی تاثیری که در زندگی دارد قیاس توان کرد، تاریخ چون نشان می دهد که مردم پیش از ما چگونه زندگی می کردنده اند این فایده را دارد که ما را در زندگی کمک می کند و راهنمایی. از جمله مخصوصا برای جوانان این فایده را دارد که آنها را زودتر از معمول به سطح عصر خویش می رساند، پنجره ها را بر روی آنها می گشاید، و به آنها اجازه می دهد تا عواملی را که در جهان آنها حاکم بوده است و هنوز هست بهتر بشناسند، آنچه را در خور ترک و طردست از آنچه شایسته حفظ و نگهداریست تمیز دهند.
یک فایده عمده تاریخ بیشک همین است که به انسان کمک می کند تا خود را بشناسد، خود را از دیگران تمیز دهد و با مقیاسه با احوال دیگران انگیزه ها و اسرار نهفته رفتار خویش را چنانکه هست و چنانکه باید باشد در یابد. انسان، خواه وجود وی عبارت باشد از آنچه می اندیشد و خواه عبارت باشد از آنچه انجام می دهد، در ضمن مطالعه تاریخ و در طی برسی احوال کسانی که اهل نظر یا اهل عمل بوده اند، بهتر می تواند رسالت خود را ارزیابی کند و در ارتباط با دیگران حق خویش و مسئولیت خویش را بشناسد انگیزه ها و اسرار نهفته رفتار خویش را چنانکه هست و چنانکه باید باشد دریابد.

👌قابل تامل است که دشمن دین، از هر حادثه که برای مردم (و مومنین) رخ دهد، استفاده می نماید و آنرا از زبان خود تفسیر و تبیین می کند و با آن تفسیر با حادثه دیدگان همدردی و همرنگی می کند!! این دشمن، بر خلاف دشمن دیگر، به صراحت، مخالفت و خوشحالی با درد دیدگان را نمایش نمی دهد بلکه همدردی را به ظاهر نمایش می دهد اما در واقع، دنبال چیزی دیگر است! و آن اثبات خود است!! 👌

مناظره ای منظوم در عاشوراپژوهی

( با تلخیص بسیار و ویراست تازه)

تو گویی در پی یک نام و نون بود
نمی پرسی چگونه یا که چون بود؟

تو گویی که فریب کوفیان خورد
برای دولتی با خود ، زنان برد !!

تو می گویی که او فرصت طلب بود
به شوق دولتی روزش چو شب بود!!

تو گویی که حکومت بود حق اش
یزید از دست او بربود حق اش

تو گویی که جهادش ابتداییست
و من گویم که این خود ادعاییست

تو گویی جنگ از او آغاز گشته
علی با ذوالفقارش بازگشته !!

دوباره در جمل یا نهروان است
و هر کس خون بریزد قهرمان است!

و مسلم را برای این فرستاد
که در کوفه زند فریاد ؛ فریاد

که ای مردم زمان رزم وجنگ است
اگر خاموش بنشینید ننگ است

ولی مسلم که نان را قرض می کرد
محالی را مُسَلّم فرض می کرد ؟

نهال آرزو را زودتر کشت
نسنجیده به مولا نامه بنوشت:

بیا مولا به سوی کوفه بشتاب
طلایی فرصتی را زودتر یاب!

وَ خود در خانه ی مختار می زیست
تو گویی بهتر از مختار کس نیست!

نمی پرسی که مختارش کجا رفت ؟
نمی بینی که هر قومی جدا رفت ؟

چرا مسلم به سوی هانی آمد ؟
شریک از بصره با آن جانی آمد ؟

نخست هانی به مسلم ره نمی داد
تو گویی خویش را می خواست آزاد

به اکراهی که اندر میزبان بود
چگونه مسلم آنجا میهمان بود ؟

چرا در فرصتی که پیش آمد
به مسلم لحظه ی تشویش آمد؟

امامُ الکفر خود در دسترس بود
عبیدالله را یک ضربه بس بود

قیام قوم هانی هم که بودش
شریحی فرصت از دستش ربودش

چرا پیوسته در تردید می ماند
سزد«سردار فرصت سوزی»اش خواند؟

تو گویی که حسین در انتخابش
خطا رفت و خطا شد صد صوابش!!

ولی حاشا حسین آن مرد بیدار
ندانسته کند خود را گرفتار

تو گویی مسلمش بی چاره اش کرد
در آخر آرزو آواره اش کرد!

تو گویی نامه ی مسلم بلا بود
فراق کعبه ، وصل کربلا بود

تو می گویی به مردم حسن ظن داشت
نمی دانی خلاف این سخن داشت :

« که مردم برده دنیای خویش اند
به ظاهر گرچه خود با پشم و ریش اند
اگرچه ظاهری دیندار دارند
به گاه آزمون اندکشمارند . »

تو گویی با دو نامه دین و دل باخت
نسنجیده به سوی کوفیان تاخت!!

تو گفتی کیشش آخر مات گردید
جواب آرزو ، هیهات گردید!!

تو گویی عزتی بایست دین را
و من هم آرزو دارم همین را

ولی این عزت آخر از چه راهی؟
که فرق است از نگاهی تا نگاهی

تو گویی دین به دولت پایدار است
نمی بینی سرِ دین پای دار است ؟

تو گویی دین و دولت توأمان به
و من گویم ز دولت یک امان ده
که بلکه روی آزادی ببینیم
سخن از نخلِ آزادی بچینیم

تو می گویی که دین را زور باید
و من گویم که دل را نور باید

تو می گویی که بی زر دین نپاید
وجود یک ابوذر هم نباید !

تو می گویی حکومت حقِّ حق است
و من گویم که مردم مستحقّ است

تو گویی کار دین خود امر و نهی است
و من گویم که دل در بند وحی است

تو گویی شیعه را شلّاق باید
و من گویم به دل اشراق باید

تو می خواهی حکومت یا خلافت
و من جویم هدایت با امامت

تو گویی که عراقی عرق دین داشت
و کوفه پرچم مولا برافراشت!...

تو گویی که حسین بن علی مُرد
ز دولت داغ حسرت در دلش برد!

و گویی پیرمرد ساده ای بود!
به دام کوفیان افتاده ای بود!

چو دید هر نامه ای را خوش گمان گشت
تو گویی هر چه نامه ریسمان گشت !

و من گویم تو را ای حق نگهدار
سر از این نامه ها یک لحظه بردار

تمام فاجعه این نامه ها نیست
ببین مولای ما در مرگ می زیست

مدینه ، مکّه ، یا هر جای دیگر
کمین مرگ بود او را سراسر

تمام راه ها را بسته می دید
دل خلق خدا را خسته می دید

چگونه با چنین اوضاع و احوال
برای چند نامه گشت اغفال ؟

تو گویی که حسین شوری به سرداشت
به تنهایی درفش دولت افراشت!

نمی پرسی حسین ما چه می خواست
همی گویی به پا خاست و به پا خاست

نمی پرسی یزید دون چه می کاشت
چرا دست از سر دین بر نمی داشت؟

نمی گویی ستم صد زور می گفت
وَ از دین هر چه دلبر بود می رُفت

تو پنداری که خلق ، آگاه بودند
وَ خود دانسته اندر چاه بودند؟

تو گویی که ستم ها صاف بودند
و یا که چهره ها شفّاف بودند

فقط گفتی یزید دایمُ الخمر
وَ غفلت کردی از امر اولی الامر

نمی بینی ریا را در ریاست
و هر چه جنّ و جادو در سیاست

تو پنداری که عاشوراشناسی
حسین بن علی را می شناسی

تو از درک یزیدی ناتوانی
ازل اندیشه ای کن تا توانی

تو رفتی در پی حرفِ حکومت
ندیدی این همه تحمیقِ امّت

نمی بینی که استحمارِ مردم
خدا می سازد از هر مار و کژدم

یزید بی ریا دنیا ندیده
و هر که با ریا خود با یزیده

تو پنداری یزیدان لوده بودند
و یا در چشم خلق ، آلوده بودند

نمی دانی که قرآن دستشان بود
مساجد سنگرِ دربستشان بود

نفاق وکفرشان دردل نهان بود
معاویه «امیر مومنان» بود!

به سر دستاری از قدس و دیانت
به لب نام خدا ، در دل دنائت

یزید اندرون در اندرون بود
یزید مومنین اندر برون بود

به دستار سفیدش هاله ی نور
همه تزویر و تخدیر و زر و زور

ادامه را در فایل بعد بخوانید:
@m_sehati

❓یک نفر بود می گفت اربعین قیامت است،ازدحام است،نمی شود زیارت بکنی...

🤔و من با خود فکر می کردم کسانی که قیامت به سمت حسین(ع) می روند بی گمان اهل بهشتند
اگر قیامت هم به ما اجازه بدهند به سمت حسین(ع)حرکت کنیم بهشت را حسینیه می کنیم
🌹کاش قیامتمان اربعین باشد و اربعینمان قیامت🌹

❓یک نفر بود می گفت اربعین را به یک پیاده روی زنانه تبدیل نکنید،شکوه اربعین به یک حرکت مردانه است

🤔و من با خود فکر می کردم حرکت اربعین به دست زنانی جاری شد که مردانه حرکت کردند و مردانه شکوه حسین را در دل اربعین برافراشتند
🌹اربعین حرکت انسان به سمت انسان است فارغ از جنسیت و سن و رنگ و...🌹

❓یک نفر بود می گفت اربعین همین جاست اربعین در خانه های فقراست بروید آنجا موکب بزنید

🤔و من با خود فکر می کردم فقرا خانه هایشان را به عشق حسین رها می کنند و می روند کربلا تا پرچم اربعین را به پا کنند چگونه اربعین درخانه های فقراست؟

❓یک نفر می گفت اسرای کربلا با اسب به کربلا بازگشتند پیاده نروید ، عصر تکنولوژی ست!

🤔و من با خود فکر می کردم یا از کربلا پیاده می روی تا حسین (ع) را در کوفه و شام زنده کنی یا باید پیاده به کربلا برگردی تا حسین (ع) را درقلبت زنده کنی ،با این پیاده رفتن هاست که گستره حسین(ع) قدم قدم عالم را فرامی گیرد
برای ما که سوار دنیا شده ایم و از حسین (ع)فاصله گرفته ایم لازم است تا پیاده شویم و قدم به قدم به اصل خویش باز گردیم
🌹عشق حسین قلب هارا آرام فتح می کند🌹

❓یک نفر می گفت عراق یک روز دشمن ما بود نروید خون شهیدان پایمال نشود

🤔و من با خود فکر می کنم خون کدام شهید پایمال می شود همان که پشت لباسش می نوشت اللهم الرزقنا کربلا؟ما را به عراق چه کار؟ما در این خاک یک عزیز دردانه گذاشته ایم و به عشق او پا و دست و سر می دهیم و می رویم تا جگر گوشه مان را ببینیم

❓یک نفر بود می گفت عراق یک کشور در حال جنگ است و ضعیف است و این هزینه ها برای یک کشور جنگ زده روا نیست...

🤔من با خود فکر می کنم چه کسی این کشور جنگ زده را مجبور می کند هزینه کند ؟
عراق از اربعین قدرت می گیرد عراق با نیروی حسین است که هرسال قوی تر می درخشد عراقی ها فهمیده اند حسین(ع) یک قدمشان را هزار قدم جبران می کند
🌹حسین(ع)زیر دِین هیچ کس نمی ماند🌹

❓یک نفر می گفت پیاده روی اربعین را حکومتی ها ساختند...

🤔و من با خود فکر می کنم زینب(س)به کدام حکومت متصل بود که از شام تا کربلا را پیاده آمد
جابر بن عبدالله انصاری اهل کدام حکومت بود که پیرمرد مجبور بود پیاده به سمت حسین بشتابد
علمای بزرگ شیعه،مردانی که اسمشان کافیست برای استناد،وابسته به کدام حکومت بودند که راه می افتادند پیاده،شبانه،از نخلستان ها پنهانی خود را به حسین (ع)می رساندند
راست می گویند اربعین یک حرکت حکومتی ست و آن هم حکومت حسین (ع)است که زن و مرد و پیر و جوان را از سرتاسر دنیا جمع می کند و به کربلا می رساند

خیلی ها خیلی چیز ها می گویند ...
بگذار بگویند این ها یا نمک گیر نشده اند یا اهل نمک خوردن و نمک دان شکستن هستند ...
🌹تا مقصدتان اباعبدالله است در راهتان شک نکنید🌹
@A3mannevesht

✍️ مهران صولتی

🖊 چرا حسین (ع) ، قابل احترام است؟

🖤 شهادت حسین یک تراژدی بود. مظلومیت قتل عام گروهی از پاکبازترین و آزاده ترین انسان ها در نبردی نابرابر با جباریت! جلوه ای از ماندن بر سر اصول، تا پای جان باختن خود و خانواده . رخدادی تراژیک برای انسانیت که متاسفانه در مرزهای عقیدتی اسلام باقی ماند و به اندازه کافی ابعاد جهانی نیافت. حسین با ما و جان ما کاری کرد که می توان متدین نبود، می توان مسلمان نبود، ولی نمی توان او را تحسین نکرد و دوست نداشت، شاید به دلایل زیر؛
@sokhanranihaa
🔹حسین " متفاوت " بود و هزینه تفاوت و همنوایی نکردن با دیگران را پرداخت. در روزگاری که همگان در قبال جباریت، با تطمیع یا تهدید زبان در کام کشیده بودند، حسین به ما آموخت که هزینه زیست اصیل انسانی، مرگی " دردناک " و " تراژیک " است! حسین آموزگار بزرگ" ایستادن "در مقابل تمام چیزهایی بود که انسان و انسانیت را به تباهی می کشاند. از همین رو بود که قدرت تمامیت طلب همگان را در مقابل یک انتخاب قرار داده بود؛ تسلیم، یا مرگ!

🔹حسین آزاده بود و به آزادی دیگران نیز احترام می گذاشت. آزادی انتخاب در "بودن" یا" نبودن " با او! حسین در هیچ زمانی، بودن با خود را به دیگران تحمیل نکرد. برای او کرامت انسان نه در تبعیت، بلکه در انتخاب است که می تواند تجلی یابد. انتخابی که می تواند زندگی یا مرگ را برگزیند! از همین رو در منازل مختلف سفر، پایان ماجرا را بارها به همراهان یادآوری و بر پرهیز از تحمیل خواست خود بر دیگران تاکید می ورزید!

🔹حسین بزرگ بود، ولی نه آن قدر که دیگران را قربانی خود بخواهد! در قیاس با نسلی از رهبران جهان که مردم را ابزاری برای دستیابی به قدرت و فدایی خود می پسندند، حسین برای تحقق آرمان هایش هزینه ای سنگین پرداخت؛ هزینه ای از جنس خانواده و فرزندان! حسین به ما آموخت که " انسان فی نفسه هدف است نه وسیله" (کانت)، و از همین رو تا انتها می کوشید تا از وقوع این حادثه ناگوار پرهیز کند!

🔹حسین زندگی را دوست داشت و به آن عشق می ورزید. برای او سویه‌ی مقابل زندگی ذلت بار نه مرگ، بلکه رهایی بود! این دشمن بود که او را مجبور به انتخاب میان تسلیم یا مرگ کرد! برای حسین شهادت گزینه نخست نبود. از همین رو از انجام مذاکره با دشمن ابایی نداشت. حسین آموزگار بزرگ زندگی توام با کرامت و ارزش های بلند اخلاقی است!

🔹حسین اصلاح گری بزرگ بود که اصلاح امت جدش برای او اولویتی کاستی ناپذیر داشت (به عمر سعد گفته بود که حاضر است از مرزهای خلافت یزید خارج شود ولی هرگز از امر به معروف دست نمی کشد). پدرش هم در این مسیر از مشاوره دادن به خلفای پیش از خود دریغ نمی ورزید. مسئولیت پذیری او در قبال جامعه برای پیروانش درس آموز است؛ تاثیر بگذار حتی به اندازه یک واژه!

🔺 نکته پایانی: مناسکی شدن عاشورا اگر چه روندی اجتناب ناپذیر است ولی از امکان زیادی برای تقلیل دادن ابعاد انسانی این رخداد به فرآیندی تکراری و غفلت آمیز برخوردار است! به نظر می رسد شناخت ارزش های اخلاقی بعضا به فراموشی سپرده شده این حادثه به تلاش های تئوریک بیشتری نیازمند است.

🆔 @sokhanranihaa
🆑کانال سخنرانی ها
🌹

اینکه گفته می شود شناخت ذات محال است در مورد طریقی است که از طریق عقل خود انسان بخواهد راه را طی نماید.بله این راه به خود خود بسته است و محال است که به مطلب برسد.ولی اگر خدا خودش بخواهد راه را باز کند و معرفت را به روی بنده اش بگشاید و خودش خود را معرفی کند راه باز است .پس تناقضی دیده نمی شود.

✍️ دکتر محمود سریع القلم

🖊سی ویژگیِ شخصیتِ ناپایدار (=توسعه نیافتگی جامعه)


1_روزی سه بار جهان بینی عوض می کند؛

2-بسیار مانور می دهد؛

3-هر لحظه ممکن است از او هر کاری سر بزند؛
@sokhanranihaa
4-خیلی سریع به هم می ریزد؛

5-نمی تواند دوستانِ پایداری داشته باشد؛

6-فقط باید از او تعریف شود؛

7-خیلی از صداقت و کرامت یاد می کند؛

8-خیلی باهوش است ولی برای کوتاه مدت؛

9-هشتاد درصد Data را مخفی میکند؛

10-رفتارِاو براصولی قائم نیست؛

11-Fact را دشمن خود می پندارد؛

12-در حیله گری، مرز نمی شناسد؛

13-ریسک ها را دقیق بررسی نمی کند؛

14-به تعداد مخاطَبین، ماسک بر صورت می زند؛

15-خیلی فریاد می زند و شلوغ می کند؛

16-از آرامش او به عصبانیت، کمتر از 30 ثانیه طول می کشد؛

17-ظرفیتِ بازی در پنج تئا ترِ مختلف در روز را دارد؛

18-از سرِکار گذاشتنِ دیگران بسیار لذت می برد؛

19-در لایه های به هم تنیدۀ تخّیل سیر می کند؛

20-از واژه ها، آگاهانه برای فریب استفاده می کند؛

21-فهمِ واقعیت با سبکِ کوتاه مدتِ زندگی او در تضاد است؛

22-از اغراق گویی به شوق می آید؛

23-نمی تواند برای دراز مدت، اعتماد جلب کند؛

24-از لذت و زندگی، تعریفِ کوتاه مدت دارد؛

25-طوری رفتار می کند که دیگران سوال نکنند؛

26-دوست دارد کانونِ همه جا و همه چیز باشد؛

28-صمیمیت اوعمدتاً تصنّعی است؛

30-به تمرکُزکردن و ثبات علاقه ای ندارد چون هیجان را از او می گیرد.

.
🆔 @sokhanranihaa
🆑کانال سخنرانی ها
🌹

🔷شماره ۹۹۳۷:

🔶 درک درست زمانه

📢 حجت‌الاسلام والمسلمین
سید محمود دعایی

🌀 مرحوم محمدامین ریاحی از شخصیت های مطرح آذری بود که دلبسته به تمامیت ارضی ایران بود؛ یعنی ایران دوست بود. از کسانی بود که در ماجرای فرقه دموکرات که آذربایجان را گرفته و تجزیه کردند، ایشان به دلیل مخالفت به عنوان خائن محکوم به اعدام شد.
🌀 یکی از مسئولیت های ایشان سرپرستی کتابخانه های عمومی کشور بود. مولف، پژوهشگر، نویسنده و مصحح بسیاری از تحقیقات و کتاب درسی دانشگاه ها بود؛ ازجمله کتاب مرصادالعباد اثر عبدالله بن محمد نجم رازی که با ترجمه، تصحیح و مقدمه مرحوم محمدامین ریاحی هنوز هم چاپ می شود و جالب است بدانید که هر سال کتاب های او برنده کتاب سال شده است.
🌀 چنین شخصیتی در این موقعیت - یا از ساده لوحی یا فداکاری اش بود که من فداکاری می دانم - پذیرفت عضو کابینه شاپور بختیار شود و وزیر آموزش وپرورش شد. تنها وزارتخانه ای که در اعتصابات آن زمان اجازه دادند که وزیرشان بیاید وزیر آموزش و پرورش بود که به دلیل شخصیت فرهیخته، دانشمند، ایران دوست و فهیم ایشان بود.
🌀 بعد از انقلاب همه اعضای کابینه به جز ایشان فرار کردند اما او ماند، در دادستانی توضیحات لازم را داد. زمانی که از ایشان بازجویی کردند، قاضی اش رسما حکم داد ایشان تبرئه است و می تواند حتی حقوق بازنشستگی دوران گذشته اش را دریافت کند.
🌀 اما از طرف دیگر شورای انقلاب قانونی تصویب کرده بود که تمام کسانی که در نظام گذشته مسئولیت داشتند، حق ندارند از مزایا برخوردار باشند، با وجود اینکه قاضی دستور به پرداخت حقوق بازنشستگی داده بود، این کار انجام نشد.
🌀 با مناعت و بزرگواری ای که داشت، سعی کرد با حق التالیفاتش بسازد. وزارت علوم هم کتاب های ایشان را چاپ می کرد اما چند سال گذشته حق التالیف نمی دادند. متوجه شدم انسان فرهیخته ای با آن سوابق درخشان و با پرونده ای که در نهایت تبرئه شده، با این محرومیت و مظلومیت زندگی می کند. حتی ایشان مجبور به فروش عزیزترین سرمایه اش یعنی کتابخانه اش شد.
🌀 با توجه به تصدی های گذشته و اشرافی که بر مسائل ادبی کشور داشت و خودش به عنوان نویسنده ای مطرح کتاب های زیادی داشت، کتابخانه اش خیلی غنی و باارزش بود. برای خریدش شرط گذاشت که از این کتابخانه در ایران استفاده شود. بعد شنیدم که حتی مجبور به فروش فرش و قالی اش شده است. متاسفانه کسی که از ایشان کتابخانه اش را خریداری کرد، مجموعه را به قطر برد.
🌀 وقتی در این ماجرا قرار گرفتم، احساس تکلیف کردم که حق یک انسان شایسته و از مفاخر کشور را ادا کنیم. سه سال دوندگی کردم تا موفق شدم حکمی بگیرم که ایشان حقوق بازنشستگی گذشته اش را داشته باشد و از تاریخی که تعیین شده بود، بتواند حقوق بازنشستگی اش را بگیرد.
🌀 روزی که به سازمان بازنشستگی رفتم که حقوق بازنشستگی اش را بگیرم، با خست ۳۰ میلیون تومان در نظر گرفتند، در حالی که حقش ۸۰ میلیون بود. برای اولین بار این موضوع را افشا می کنم. دیدم آنها که خسیس هستند و نمی خواهند به یک فرد طاغوتی پول بدهند، من در روزنامه به عنوان حق التالیف و حق التحریر و آنچه حق او بود که گاهی مطالبی از ایشان چاپ کردیم، ۵۰ میلیون تومان در وجه ایشان چک کشیدم.
🌀 بنا بود حسابی در بانک صادرات باز کند و آنجا امضا دهد. روزی که قرار بود به بانک برود، چون با ویلچر حرکت می کرد، یک روز شادمانه ولی رنج آور بود که به سختی رفت و پول را گرفت؛ به هر حال زندگی اش سامان گرفت.
🌀 در یک جلسه تصمیم داشتند از آقای ریاحی تجلیل کرده و لوحی بدهند که البته ایشان نمی توانست بیاید و برایشان لوح را فرستادند. در آن مراسم در دفاع از دکتر امین ریاحی گفتم با توجه به شخصیتی که امین ریاحی داشت و علاقه ای که به ایران داشت، او در مقطعی به تصور اینکه اگر از شخصیت و حیثیتش مایه بگذارد، برای کابینه ای که تصور می کرد می تواند در کشور آرامش ایجاد کند، ازخودگذشتگی کرد.
🌀 بختیار زمانی که وزرایش را انتخاب می کرد، سعی کرد از خوشنام ترین، سالم ترین و مقبول ترین عناصری که سراغ داشت، دعوت کند و به همین خاطر از آقای ریاحی دعوت کرد.
🌀 جالب است که سیروس آموزگار، وزیر اطلاعات کابینه هم بود. از پاریس نامه ای برای من نوشت که بختیار مُرد ولی دفاع و درک درست تو از آنچه آن زمان اتفاق افتاد، برای ما مایه دلگرمی و مباهات است. چون گزارش آن جلسه را ژاله به برادرش داده بود که در آن جلسه بود. افرادی دیگری هم بودند که من به آنها کمک کرده ام.


📙 روزنامه شرق، گفتگو با سید محمود دعایی، سه‌شنبه ۴ آبان ۱۴۰۰،

@amirsorayan

🔸به احترام داود فیرحی

دکتر رسول جعفریان (استاد تاریخ دانشگاه تهران)

بدون تعارف، برای من، کسی استاد مطهری نمی شود، و این نیست مگر به حیث قدرت تفکر، حس نقادی و حق گویی و آزادیخواهی اش و به ویژه اینکه در این میان، توانست این حس خود را با ایمانش جمع کند، یا بهتر است بگویم، حساب علم و استدلال را با حساب ایمان و عشق دینی اش جدا کند..

مطهری در میان شخصیت های حوزوی و دانشگاهی، نماد احترام به علم، نوآوری در چارچوب سنت و در حد مقدورات، مردی متتبع و در وقت استدلال، نیرومند و روشمند بود.

این معیاری بود که ما برای نسلی از عالمان از این دست داشتیم که در ایران، البته بسیار اندک، زمینه ای برای بروز و ظهور داشتند. بعد از انقلاب، نیاز به آنان بیش از گذشته بود، اما و مع الاسف، به تدریج، نظام دست از این افراد شست و سرنوشت اندیشه و فکر را در اختیار گروهی گذاشت که اصلا و ابدا این ویژگی را نداشتند.

با این حال، بخشی از جامعه متدین که به عقل احترام می گذاشت و عقلانیت را چراغ راه خود قرار داده بود، همچنان ارادتمند افرادی بود که خط مطهری را ادامه می دادند.

البته که شمار افراد این خط، نادر بلکه بسیار نادر بود. جامعه به سمت کسانی هدایت می شد، که بیش از آنکه علمی باشند، هوچی و قصه گو بودند.

نشستیم و نگریستیم که آیا از آن نسل، کسی ظهور می کند؟ کسی که بتواند چراغ «تفکر» را زنده نگه دارد؟

روشن بود که حالا دیگر نمی شد مثل مطهری، در چند زمینه فعال بود. آن شرایط، خاص ایران آن وقت و با توان متفاوت او بود..

دوست دانشمند ما، استاد داود فیرحی از این نسل از عالمان بود که در کار خود عمیق، فکور و متخصص و از سرآمدان بود.

فیرحی به خاطر امتیازش در فکر کردن و نوشتن، برای همه قابل احترام بود. اهل فن درک می کردند که او از روی تامل و تفکر، با تتبع کافی، با شناخت راه و مسیر و چراغ به دست، روی اندیشه سیاسی تامل می کند و می نویسد. همواره می کوشد تا تعصب را از خود دور کند و همزمان، نوآورانه، راهی برای آینده باز کند.

آگاهیم که پس از انقلاب، چقدر در این زمینه ها، اباطیل نوشته شد، اما اندک بودند کسانی که اندیشه های قابل تامل داشتند، متون را می شناختند و با تسلط بر آرا و نظریات جدید، به نقد و بررسی آنها می پرداختند.

فیرحی، درس های حوزوی و رشته تحصیلی خودش را که قدم به قدم پیش آمده بود، درست خوانده بود. راه و رسم اندیشیدن در متون را می دانست، جست وجو می کرد و می کوشید تا با شناخت بستر تفکر سیاسی در ایران، یافته های علمی خود و نوآوری های خویش را مثل یک دستگاه فکری منظم ارایه دهد.

هدف او نوشتن یک کتاب نبود، هدف او ارایه یک دستگاه فکری بود که بتواند یافته ها را در یک چارچوب مشخص ارایه دهد..

دلسوزی عزیز از دست رفته ما، مرحوم فیرحی برای باز کردن مسیری که از مشروطه از سوی عالمان نواندیش و آزادیخواه به روی مردم باز شده بود، قابل تقدیر بود. این احساسی افزون بر جنبه های تحقیقی و پژوهشی او بود.

بودند و هستند کسانی که پژوهش در حوزه تاریخ و اندیشه سیاسی را در خدمت استبدادگرایی و نابود کردن آزادی و اندیشه آزاد می خواستند، اما فیرحی با تمام توان و با استناد به هر نص و خبر دینی که می یافت، در تلاش بود تا وجه انسانی و آزادیخواهانه دین را، به ویژه در بعد اندیشه سیاسی نشان دهد. خدای رحمتش کند.

@bazmeghodsian