او مدیحهسرایی ممتاز بود؛ ولی، با این همه، شهرتش بیشتر در سرودن شکواییه بود. یک مثنوی تألیف کرده که متأسفانه به دست نمانده. تاریخ نگارش آن پس از ابوالمؤید و امانی و موضوعش سرگذشت یوسف و زلیخا بوده. در سرودنش فنون فوقالعاده متصنع شاعری به کار رفته بود؛ چنانکه هر بیتش به دو بحر مختلف خوانده میشد.
از اشعار اوست: