کتابخانه امام حسین عليه السلام

ای روح روان! تند مرو "وَ امْش رُویدا" (1)
خلقی ز پی ات واله و سرگشته و شیدا.
ای یوسف حسن! از رخ خود پرده مینداز
از بیم حسودان "فیَکیدوا لَکَ کیْدا" (2).
صبح ازل از مشرق رویِ تو نمایان
شام ابد از مغرب مویِ تو هویدا.
بی روُت بوَد صبح من از شام، سیه‌تر
وز ناله‌ام افتاده "صَدَی العشق بصَیدا" (3).
سودای تو هر چند که سود دو جهان است
شوری است به سَر، فاش کُنِ سِرِّ سُویدا!
با ساز غمت عاشق بیچاره چه سازد
رازی است در این پرده نه پنهان و نه پیدا.
تیری ز کمانخانۀ ابروی تو پر زد
جز مرغ دلِ غمزده‌ام "لم یَر صَیْدا" (4)
بی سلسله در بند بوَد «مفتقر» تو
زنجیر غمَت "اصبح للعاشق قیْدا" (5)
( از آیت الله شیخ محمّد حسین غروی اصفهانی رحمة الله علیه معروف به کمپانی)
پاورقی :
1 . یعنی: به آرامی برو
2 . یعنی: مبادا با تو کید و مکر نمایند.
3 . یعنی: از نالۀ من، صدایِ عشق به صیدا افتاد که "صَیدا"، نام شهری است استعاره از دوردست.
4 . یعنی: دیگر صیدی ندید
5 . یعنی: زنجیر و پایبند عاشق گردید.

ای روح روان! تند مرو "وَ امْش رُویدا" (1)
خلقی ز پی ات واله و سرگشته و شیدا.
ای یوسف حسن! از رخ خود پرده مینداز
از بیم حسودان "فیَکیدوا لَکَ کیْدا" (2).
صبح ازل از مشرق رویِ تو نمایان
شام ابد از مغرب مویِ تو هویدا.
بی روُت بوَد صبح من از شام، سیه‌تر
وز ناله‌ام افتاده "صَدَی العشق بصَیدا" (3).
سودای تو هر چند که سود دو جهان است
شوری است به سَر، فاش کُنِ سِرِّ سُویدا!
با ساز غمت عاشق بیچاره چه سازد
رازی است در این پرده نه پنهان و نه پیدا.
تیری ز کمانخانۀ ابروی تو پر زد
جز مرغ دلِ غمزده‌ام "لم یَر صَیْدا" (4)
بی سلسله در بند بوَد «مفتقر» تو
زنجیر غمَت "اصبح للعاشق قیْدا" (5)
( از آیت الله شیخ محمّد حسین غروی اصفهانی رحمة الله علیه معروف به کمپانی)
پاورقی :
1 . یعنی: به آرامی برو
2 . یعنی: مبادا با تو کید و مکر نمایند.
3 . یعنی: از نالۀ من، صدایِ عشق به صیدا افتاد که "صَیدا"، نام شهری است استعاره از دوردست.
4 . یعنی: دیگر صیدی ندید
5 . یعنی: زنجیر و پایبند عاشق گردید.

👆👆👆👆👆👆👆👆👆👆

نمونه ای از شعر عاشورایی شاعره دامغانی زینب دولتخواهی

نذر قاسم بن الحسن

از خیمه بیرون زد، دلش طاقت نمی آورد
نزد عمو رفت و به اذنش قصد میدان کرد
خیمه برایش داشت مثل یک قفس می شد
آن لحظه جانش را کبوتر، نذر جانان کرد

بر گردنش انداخت مولا دست هایش را
از عزم فرزند حسن، چشم عمو خون بود
باران گرفت و ابرها اصرار می کردند
باران گرفت و درد از اندازه بیرون بود

خود را به پای حضرت خورشید می انداخت
ماهی که در شب های اول بدر کامل شد
از چشم هایش اشک مثل دانه تسبیح
لبیک می گفت و به روی گونه نازل شد

جان در کف یک دست و در دست دگر شمشیر
میدان جنگ از رزم قاسم پر تلاطم بود
تا او به گرد کهکشان عشق می گردید
خورشید هم از نور پیشانی او گم بود

....
آنقدر مشتاق پریدن بود پروانه
که بی سر و پا، دور آتش، شاد می رقصید
از بیستون عشق با یک تیشه بالا رفت
آن روز شیرین در غم فرهاد می رقصید

یکباره صدها سایه روی ماه افتادند
تاریک شد دنیا به پیش چشم های او
فریاد زد قاسم: عموجانم! مرا دریاب
خورشید هم خاموش می شد از صدای او

قلب حسین از دیدن این صحنه زخمی شد
آمد به بالین برادرزاده با سرعت
خورشید خم شد، تکه های ماه را برداشت
بوسید، روی سینه اش... فریاد از این غربت!

جان عمو! سخت است بر من، به خدا سوگند!
من را به یاری خوانده باشی، ناتوان باشم
نفرین به دستانی که بر خون تو آغشته است
سخت است تو بی جان و من در این جهان باشم

برخیز قاسم تا به سوی خیمه ها... برخیز
دیگر ندارم روی تنها بازگشتن را
بال و پر خونی ت را بر خاک می سایی
آسان نمودی بر عمو از خود گذشتن را

انگار در خونت عزیزم قد کشیده ای
ماه تو از خورشید هم رفته است بالاتر
آرام خوابیدی، بخواب آرام، عشق من!
من خواهم آمد نزد تو تا لحظه ای دیگر

@damghannameh

هدف

تا دلم را شد به لطفی سرّ عاشورا هدف
سینه ام شد بر خدنگ عصر تاسوعا هدف


عصر تاسوعا در آن محدودۀ بی حدّ لا
شد مصمّم عشق با ترفندهای خوش نما
تا کند مهجور و مجنون جمله اهل الله را
بی خبر افتاده بُد خود بود الاّ را هدف


موج زن شد هفت بحر هفت دریای وَله
گشت پیدا در خیم انوار صد رنگ اَله
قبض و بسطی عشق را آمد میان خیمه گه
عشق شد بر تیر عشق زینب کبری هدف


خیمه ای اندر مقابل دید عشق زخمدار
قبّه اش زرّین چون خورشید اسپهر چهار
اندرو ماهی ز چهرش هفت آبا شرمسار
کرده چهر ماه را مهر فلک پیما هدف


گفت : یا رب در دیار طور این موساستی ؟
یا که در چرخ چهارم عیسی عیساستی ؟
مُلهمی زد صیحه خامُش حضرت عبّاستی
در دمی شد بر مژان نرگس شهلا هدف


عشق با تیر مژان سر سپه شهپر گرفت
از خُمارین چشم ساقی ساغر احمر گرفت
در سیه مستی سراغ شبه پیغمبر گرفت
دید یوسف را به زلف اکبر لیلا هدف


اکبری که اکبر او را منظر و منظور بود
چشم شهلایش ز جام احمری مخمور بود
شانۀ زلف سمن بویش مژان حور بود
عشق شد بر خنجر ابروی آن مولا هدف


ساغر عشق آمد از زلف علی اکبر شفیف
قاسمی ساغر به باید تا کند او را لفیف
قاسم آن بند دل زینب شریف بن شریف
عشق زینب را بُدی آن مجتبی سیما هدف


قاسم آن رونق فزای بزم چرخ آبنوس
در کنارش بو محمّد مجتبی را نو عروس
با تضرّع هر دو را با عشوه ای شد پای بوس
بر نگاه کارگر شد عشق در سودا هدف


شد برون از خیمه سینه چاک چاک و دلکباب
خیمه ای زد بر درِ خرگاه سبط بو تراب
دید ماهی را ز مَه مِهتر به آغوش رباب
خون حلقش بود بر اثبات عاشورا هدف


در رحیق عشق پیدا عشق را آیات عشق
شد همه انکارها با ساغری اثبات عشق
عربده جویان فراز عرش شد صلوات عشق
ساغری ناخورده او را ﻟﯾﻠﺔ الاسریٰ هدف


عالم لاهوت را غالب سکوتی مرگبار
ساکنان نُه سما در بحر حیرت ها دچار
عشق را دیدند زخمی زخمدار زخمدار
پیکر بی جان عشق آمد به عشق لا هدف


عشق آمد هزاران تیر از اهل الاه
مَصرع او را منوّر کرد پیر خانقاه
دید در حال وَلَه افتاده اندر خیمه گاه
دستگیر عشق آمد عشق آمد با هدف


صبح عاشورا چو خورشید آمد از پشت حجاب
بی حجابی دید بیرون از حجاب بی حساب
بی حُجَب را بوسه باران کرد با صد پیچ و تاب
گفت : بر خیز ای تعمّق را در این مأوا هدف


عشق گفتا : یاحسین ای عشق عشق الله عشق
شهریارا این منم افتادۀ شهراه عشق
دستگیرم باش ای مُلک ولا را شاه عشق
ای ترا در بزم اِلاّئی حق اعلی هدف


دُرج گوهر پاش سلطان بلایا باز شد
عشق را دمساز دمسازان حق دمساز شد
عشقبازی عشق را در خیمه ها آغاز شد
بود اگر چه عشقبازان را دل شیدا هدف


از می دوشین نوشین می پرستان نگار
هر یکی تهلیل گو رفتند در آغوش یار
شد مصمّم ماه مهر آسمان افتقار
تا شود او را صبوحی در صبوحی ها هدف


ساقی رنگین عقار میسراهای اَلَه
آخرین جام صبوحی را کند تسلیم شه
کرد و گفتا : ای احد را واقف انوار لَه
این منم صهبای اخریٰ را شهنشاها هدف


خواهم ای شه در دوئیت باده پیمائی کنم
جان را در واحدیّت بلکه سودائی کنم
مقدم جانان را تا که جبین سائی کنم
زان شده عبّاس را صهبای آتش زا هدف


یاحسین ای آفتاب آفتاب ماهتاب
این منم ماه منیر چرخۀ پنج آفتاب
آقتابا ماه را آید ز عُلْویها خطاب
این توئی بر نقطۀ عطف شه لولا هدف


خسرو لب تشنگان رطل سرخ راجعون
امر فرما اقالیم رجوع سابقون
گفت : کای گنجینۀ پُر گوهر کنز کمون
صاحب الاسرار را وی آینه سیما هدف


ساغر اخرای دور آخرین را داد شه
گشت خورشید آفرین با ساغر خورشید مَه
آشنای راه را فتح الفتوحی شد ببرَه
تنگبار عرش شد عبّاس را پیدا هدف


تنگبار تنگبار آمد چو سقّا را پدید
چهرۀ سقّائی خود را به چهر شاه دید
گفت : شاها تو منی یا من توئی شاه وحید
گفت : در وحدت توام امّا توئی ما را هدف


ساغر شه شد بُراق ماه سیر عرش را
گرچه گریان کرد در خیمه بنات النعش را
زیر پا بگذاشت معراجی و لیکن عرش را
وحدتی ها را بود در عالم بالا هدف


وحدتی را وحدتی در وحدتی مسرور کرد
وحدتی با شوق وحدت شطّ را منظور کرد
آرزوی آب را از لعل تشنه دور کرد
آب را بُد گرچه لعل تشنۀ سقّا هدف


گرچه در کربوبلا عبّاس را هنگامه بود
جنگ با اهریمنان صوری ورا برنامه بود
در حقیقت دستهایش زیوری در جامه بود
جامه کندن بود او را اندرین دنیا هدف


پاره پاره پیرهن را کند در ظاهر عسس
دست غیری آمد و بشکست سقّا را قفس
شاه دین بر وصل وصل یار آمد دادرس
دادرس را بود وصل الوصل شیداها هدف


بزم وصل عبّاس را پیدا ز اصل فصل وصل
آگهی بخشید او را اصل اصل از اصل فصل
وصل وصلی شد عیان شد اصل اصلی اصل اصل
از ازل تا بر ابد وصلست در معنا هدف


می نشاید بیش از این اسرار مخفی را علم
زد برون گنجینۀ مستور اسرار قِدَم
لازم الاجراستی (شبگیر) را جفّ القلم
تیر تکفیرش نباشد سینه ها را تا هدف

11/5/ 1397

شهید عشق
(5)
روزى كه سيّدالشهدا شد شهيد عشق
جز رنگ سرخ خون به جمالش نديد عشق
روزى كه گشت غرقه به خون دلش حسين
زان رنگ خون به ساحت خود برگزيد عشق
روزى كه تير خورد به قلب مباركش
شد دل‏شكسته سينه خود را دريد عشق
روزى كه خم شد از سر اسبش به روى خاك
پشتش شكست و قامت خود را خميد عشق
آن دم كه عاشقانه زِ خونش وضو گرفت
تنها همان زمان به كمالش رسيد عشق
خون حيات در رگ دين خشك گشته بود
خون حسين دوباره بر آن در دميد عشق
عشق آن زمان ميان بشر سخت مرده بود
جان داد عزيز فاطمه، باز آفريد عشق
احياگر نماز چو از خون وضو گرفت
شرع نبى و عشق على، آبرو گرفت

@m_sehati

🔸کاروان عشق

درای کاروان عشق و امّید طنین افکند اندر پهنه دشت
در آن تفتیده صحرا، کاروان را به پیرامون، همای بخت می‌گشت
نوای آن درا، گر بود جانسوز ولی شد رهروان را شوق افروز


ز شادی چون قلم با سر زده گام در این ره، رهنوردان دل آگاه
سر از پا کی شناسد رهرو عشق؟‌ ز سر باید گذشت آری در این راه
شهادت نغمه‌ آهنگشان بود لوای عشق، پیشاهنگشان بود


حسین آن قافله سالار هستی که زینت بخش تاریخ است نامش
در این ره کاروان را پیش می‌برد ره‌آموزان رهین فیض عامش
چو رهبر شد بصیر و پاک سیرت‌ فرا گیرد از او رهرو بصیرت


به سوی کربلا با یک جهان شوق ز مکّه کعبه‌ دل‌ها روان شد
پی روشنگری می‌رفت و با او شهادت چون سعادت هم عنان شد
اگر مرد رهی در راه می‌دید بر او می‌تافت باری همچو خورشید


در آن خشکیده لب صحرای سوزان سخن‌هایش به از ماء معین بود
پیام زندگی سازش به یاران‌ صفا بخش دل و جان آفرین بود
چو او بنواخت آهنگ سفر را به شور آورد هر صاحب نظر را


به هر منزل که خرگاه حسینی به پا می‌شد زمین بودی سریرش
لب لعلش چو می‌شد گوهر افشان‌ ز جان بودند یاران دلیرش
به گرد قافله سالار خود جمع‌ همه پروانه‌سان پیرامن شمع


گروهی همره او مانده بودند که نور عشق در سیمایشان بود
لوای مردی و بیداری خلق‌ به دست همّت والایشان بود
به لب تسبیح حق در دست شمشیر به جنگ دشمنان بی‌باک چو شیر


گروهی در عدد بسیار اندک ولی از شور و شوق رزم، سرشار
به شب افتاده در دامان محراب‌ به روز استاده در میدان پیکار
همه وارسته، جان بر کف نهاده‌ ز شوق دوست دل از دست داده


چو در کرببلا یعنی به مقصد سپاه عاشقان حق رسیدند
چنان بی‌خویشتن بودند از شوق‌ که از هر چیز جز حق دل بریدند
چو آنجا وصل حق می‌شد فراهم‌ سرود عشق می‌خواندند با هم


در آن وادی که بوی عشق می‌داد شدند از جلوه‌ی حق رشک انجم
زبان حال هر یک بود این بیت‌ که می‌کردند زیر لب ترنم
«چه خوش باشد که بعد از انتظاری» به امّیدی رسد امّیدواری


زده دل را به دریا موج‌آسا همه بودند غرق بی‌قراری
ز شور و شوق می‌کردند یکسر ز عشق وصل حق ساعت شماری
که همچون شیر مرد بر دشمن بتازند به راه عشق جانان جان ببازند


شب میعاد زد چون خیمه بر دشت سر دلدادگان شوری دگر داشت
چنان گرم نیاز و راز بودند که آه سردشان سوز شرر داشت
به هر خیمه نوای یا ربی بود خداوندا چه روح‌افزا شبی بود


نگیرد تا غبار آیینه‌شان را ز دل گرد خودی یکسر فشاندند
خس و خار هوس از ریشه کندند درخت عشق را در دل نشاندند
که خورشید از افق چون سر برآرد به راه دوست هر یک جان سپارد


سواران سلحشور ره حق به میدان شهادت پیشتازان
زهی همّت که تاریخ آبرو یافت‌ ز نام نامی آن سرفرازان
کند تا زهره بر بام فلک رقص‌ نبینی نهضتی اینگونه بی‌نقص

مرحوم غلامرضا قدسی

@bazmeghodsian

ای روح روان! تند مرو "وَ امْش رُویدا" (1)
خلقی ز پی ات واله و سرگشته و شیدا.
ای یوسف حسن! از رخ خود پرده مینداز
از بیم حسودان "فیَکیدوا لَکَ کیْدا" (2).
صبح ازل از مشرق رویِ تو نمایان
شام ابد از مغرب مویِ تو هویدا.
بی روُت بوَد صبح من از شام، سیه‌تر
وز ناله‌ام افتاده "صَدَی العشق بصَیدا" (3).
سودای تو هر چند که سود دو جهان است
شوری است به سَر، فاش کُنِ سِرِّ سُویدا!
با ساز غمت عاشق بیچاره چه سازد
رازی است در این پرده نه پنهان و نه پیدا.
تیری ز کمانخانۀ ابروی تو پر زد
جز مرغ دلِ غمزده‌ام "لم یَر صَیْدا" (4)
بی سلسله در بند بوَد «مفتقر» تو
زنجیر غمَت "اصبح للعاشق قیْدا" (5)
( از آیت الله شیخ محمّد حسین غروی اصفهانی رحمة الله علیه معروف به کمپانی)
پاورقی :
1 . یعنی: به آرامی برو
2 . یعنی: مبادا با تو کید و مکر نمایند.
3 . یعنی: از نالۀ من، صدایِ عشق به صیدا افتاد که "صَیدا"، نام شهری است استعاره از دوردست.
4 . یعنی: دیگر صیدی ندید
5 . یعنی: زنجیر و پایبند عاشق گردید.

رمز عشق است نام علی. رمز پیروزی است ذکر یا علی. لالایی خواب دوران شیر خوارگی ام .بود نام مولایم علی علی.
یک دل نه بلکه صد دل فدای علی .یک ذکر نه تمام عمرم بود ذکرعلی
یک دوست که با او بگویم ذکر علی .به از هزاران درهم و دینار بی نام علی.
هر دل که در او نیست مهر علی .بهتر که بسوزد به قهر ازلی . داد و فریادت را بزن بر دشمن مولا علی .عشق و مهرت را بده از بهر مولایت علی.
ره سعادت بشر طریق مرتضی علی است.پیروی از طریق وی پیروی از نفس نبی است
تو به جز عشق علی عشق ندیدی. تو به جز مهر علی مهر ندیدی
یا علی گویم روم اندر بهشت. تا ببینم مولای خود را در بهشت

🔸کاروان عشق

درای کاروان عشق و امّید طنین افکند اندر پهنه دشت
در آن تفتیده صحرا، کاروان را به پیرامون، همای بخت می‌گشت
نوای آن درا، گر بود جانسوز ولی شد رهروان را شوق افروز


ز شادی چون قلم با سر زده گام در این ره، رهنوردان دل آگاه
سر از پا کی شناسد رهرو عشق؟‌ ز سر باید گذشت آری در این راه
شهادت نغمه‌ آهنگشان بود لوای عشق، پیشاهنگشان بود


حسین آن قافله سالار هستی که زینت بخش تاریخ است نامش
در این ره کاروان را پیش می‌برد ره‌آموزان رهین فیض عامش
چو رهبر شد بصیر و پاک سیرت‌ فرا گیرد از او رهرو بصیرت


به سوی کربلا با یک جهان شوق ز مکّه کعبه‌ دل‌ها روان شد
پی روشنگری می‌رفت و با او شهادت چون سعادت هم عنان شد
اگر مرد رهی در راه می‌دید بر او می‌تافت باری همچو خورشید


در آن خشکیده لب صحرای سوزان سخن‌هایش به از ماء معین بود
پیام زندگی سازش به یاران‌ صفا بخش دل و جان آفرین بود
چو او بنواخت آهنگ سفر را به شور آورد هر صاحب نظر را


به هر منزل که خرگاه حسینی به پا می‌شد زمین بودی سریرش
لب لعلش چو می‌شد گوهر افشان‌ ز جان بودند یاران دلیرش
به گرد قافله سالار خود جمع‌ همه پروانه‌سان پیرامن شمع


گروهی همره او مانده بودند که نور عشق در سیمایشان بود
لوای مردی و بیداری خلق‌ به دست همّت والایشان بود
به لب تسبیح حق در دست شمشیر به جنگ دشمنان بی‌باک چو شیر


گروهی در عدد بسیار اندک ولی از شور و شوق رزم، سرشار
به شب افتاده در دامان محراب‌ به روز استاده در میدان پیکار
همه وارسته، جان بر کف نهاده‌ ز شوق دوست دل از دست داده


چو در کرببلا یعنی به مقصد سپاه عاشقان حق رسیدند
چنان بی‌خویشتن بودند از شوق‌ که از هر چیز جز حق دل بریدند
چو آنجا وصل حق می‌شد فراهم‌ سرود عشق می‌خواندند با هم


در آن وادی که بوی عشق می‌داد شدند از جلوه‌ی حق رشک انجم
زبان حال هر یک بود این بیت‌ که می‌کردند زیر لب ترنم
«چه خوش باشد که بعد از انتظاری» به امّیدی رسد امّیدواری


زده دل را به دریا موج‌آسا همه بودند غرق بی‌قراری
ز شور و شوق می‌کردند یکسر ز عشق وصل حق ساعت شماری
که همچون شیر مرد بر دشمن بتازند به راه عشق جانان جان ببازند


شب میعاد زد چون خیمه بر دشت سر دلدادگان شوری دگر داشت
چنان گرم نیاز و راز بودند که آه سردشان سوز شرر داشت
به هر خیمه نوای یا ربی بود خداوندا چه روح‌افزا شبی بود


نگیرد تا غبار آیینه‌شان را ز دل گرد خودی یکسر فشاندند
خس و خار هوس از ریشه کندند درخت عشق را در دل نشاندند
که خورشید از افق چون سر برآرد به راه دوست هر یک جان سپارد


سواران سلحشور ره حق به میدان شهادت پیشتازان
زهی همّت که تاریخ آبرو یافت‌ ز نام نامی آن سرفرازان
کند تا زهره بر بام فلک رقص‌ نبینی نهضتی اینگونه بی‌نقص

مرحوم غلامرضا قدسی

@bazmeghodsian