کتابخانه امام حسین عليه السلام

در بخشی از کتاب «پیر پرنیان اندیش» که حاوی خاطرات هوشنگ ابتهاج متخلص به «سایه» است چنین می‌خوانیم:

«امروز هشتم محرم بود و عصری من (میلاد عظیمی) و عاطفه به خانه سایه رفتیم. سایه مغموم بود و از چشمهایش معلوم بود گریه کرده. عاطفه گفت: «بازم شیطونی کردین؟» سایه خندید. پرسیدم «اتفاقی افتاده؟»

- نه! شما می‌دونین که تلویزیون همیشه جلوم روشنه. هر کانالی هم که می‌زنم داره روضه و نوحه نشون می‌ده. من هم گوش می‌کنم و خب گریه‌ام می‌گیره. می‌شینم با اینها گریه می‌کنم. (لبخند می‌زند.)

پس از چند دقیقه گپ و گفت، سایه می‌گوید: سال‌ها پیش یک شعری گفتم به اسم «اربعین» که تمومش نکردم. با تعجب اصرار می‌کنم شعر را بخواند و می‌خواند:

«یا حسین بن علی
خون گرم تو هنوز
از زمین می‌جوشد
هرکجا باغ گل سرخی هست
آب از این چشمه خون می‌نوشد.
کربلایی است دلم.»

⭕️ @hamidhossaini

درگذشت شاعر فرهیخته جناب سایه را به همه مردم فرهنگ دوست ایران تسلیت می گوییم.

در بخشی از کتاب «پیر پرنیان اندیش» که حاوی خاطرات هوشنگ ابتهاج متخلص به «سایه» است چنین می‌خوانیم:

«امروز هشتم محرم بود و عصری من (میلاد عظیمی) و عاطفه به خانه سایه رفتیم. سایه مغموم بود و از چشمهایش معلوم بود گریه کرده. عاطفه گفت: «بازم شیطونی کردین؟» سایه خندید. پرسیدم «اتفاقی افتاده؟»

- نه! شما می‌دونین که تلویزیون همیشه جلوم روشنه. هر کانالی هم که می‌زنم داره روضه و نوحه نشون می‌ده. من هم گوش می‌کنم و خب گریه‌ام می‌گیره. می‌شینم با اینها گریه می‌کنم. (لبخند می‌زند.)

پس از چند دقیقه گپ و گفت، سایه می‌گوید: سال‌ها پیش یک شعری گفتم به اسم «اربعین» که تمومش نکردم. با تعجب اصرار می‌کنم شعر را بخواند و می‌خواند:

«یا حسین بن علی
خون گرم تو هنوز
از زمین می‌جوشد
هرکجا باغ گل سرخی هست
آب از این چشمه خون می‌نوشد.
کربلایی است دلم.»

⭕️ @hamidhossaini

✅ آیا رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم سایه داشتند؟

در بحارالانوار به نقل از كتاب «المناقب» چنين آمده است: «لم يقع ظله علي الارض؛ سايه پيامبر اسلام بر زمين نيفتاد». و پس از اين آورده است: «و كان اذا وقف في الشمس و القمر و المصباح، نوره يغلب انوارها؛ وقتي كه پيامبر زير آفتاب يا ماه يا چراغ مي ايستاد، نورش بر نورهاي آنها چيره مي شد». و پس از اينها دارد: «كان يظلمه سحابه من الشمس؛ هميشه ابري بر سر آن حضرت سايه می‌افكند تا از حرارت آفتاب در امان بماند». بعد از اينها دارد: «پيامبر اسلام همان طور که جلو را می‌ديد، عقب را هم در آن حال می‌ديد». (بحارالانوار، ج 16، ص 176، س 11، چاپ ايران، در ذيل ح 19) 

مناقب ابن شهرآشوب، سايه نداشتن را به عنوان معجزه نقل مي كند. البته معجزات پيامبر، فراوان است و در ميان آنها فقط قرآن، صد در صد معجزه هميشگي است و به نظر برخي علما، مباهله هم از معجزات جاودانه است و ديگر معجزات همه اش موقتي و در شرايط خاص است و اگر بدون وجود اين معجزه ثابت شده باشد، حتما معجزه موقتي بوده است نه اين كه پيامبر اسلام از روز تولد تا روز وفات، بي سايه باشد و براساس آنچه كه مناقب آورده، نمي توان قاطعانه به اين معجزه اعتقاد پيدا كرد. زيرا كه در مناقب، سند نياورده است.

در بحارالانوار، ج 17، ص 308، چاپ ايران، به نقل از تفسير امام حسن عسکري عليه السلام آورده است: «خداوند ابری مي فرستاد تا بر سر پيامبر سايه بندازد». (ج 17، ص 308، س 5) اين حديث هم مستند نيست و در صورت صحت، اين يكي از معجزات پيامبر اسلام است. و در شرايط  خاصي صورت مي گرفت و وقتي كه ابر بر سر آن حضرت سايه مي انداخت ديگر آن حضرت سايه اي نداشت.

در بحارالانوار به نقل از كتاب «اكمال الدين» نوشته شيخ صدوق درباره حضرت صاحب العصر چنين آورده است: «و لايكون له ظل؛ امام زمان عليه‌السلام سايه نخواهد داشت». (بحار، ج 52، ص 322، س 3، در ضمن حديث 29) براساس اين حديث، حضرت امام زمان عليه السلام هم سايه نخواهد داشت.

با این‌حال، این موضوع دستمایه‌ای برای توصیف و مدح آن حضرت برای شعرای مسلمان گردیده که نمونه‌های زیادی در ادبیات ترکی و فارسی دارد. از جمله این رباعی‌ها از شاعران ایرانی:

سر خیل رُسُل که خواجه هر دو سراست
دانی ز چه رو ز سایۀ خویش جداست؟
آن‌کس که ز نور حق بُوَد تخمیرش
بر قامت او جامۀ ظِل ناید راست
● محمدصادق پیشنماز

گفتم علیِ عرش ز پیرایۀ کیست
کُرسی را این بلندی از پایۀ کیست؟
ز آن‌کس که نداشت سایه گفتا، گفتم:
ای بی‌خبر! آفتاب پس سایۀ کیست؟
● دولتیار سلطان ایلچی

احمد که چو او دو کَوْن سرمایه نداشت
با رفعت او، سپهر هم پایه نداشت
چون بر خط استوای توحید رسید
در ظهر ظهور، ازین جهت سایه نداشت
●شهود ایزدی

اُمّی لقبی کز انبیا اَعْلَم بود
احمد نامی که سرورِ عالم بود
زآن سایه به او نبود همراه، که بود
مَحْرَم جایی که سایه نامَحْرَم بود
● ؟؟؟

احمد که خمیر خلق را مایه بُوَد
برتر ز فلک به رتبه و پایه بُوَد
برهان بِه ازین نیست به بی‌سایگی‌اش
کو نور حق است و نور بی سایه بُوَد
● شاکرای طهرانی

چون شاهِ رُسُل نشست بر منظر عرش
باز آمد و هِشت سایه در کشور عرش
این معجزۀ رفعتِ شأن است که او
بر فرش رَوَد، سایه بُوَد بر سرِ عرش
● عرفی شیرازی

احمد که بُوَد شَهِ سریرِ لَوْلاک
با رفعـتِ او قـدر ندارد افلاک
رمزی‌است گَرَش سایه نیفتد به زمین
یعنی مانند او نیفتاد به خاک
● شهود یزدی

گر سایه نداشت همرَه آن شمعِ یقین
گویم به تو سرّ این به برهان مبین
او سایۀ حقّ است و بُوَد ظاهر این
کز سایه دگر سایه نیفتد به زمین
● فیاض لاهیجی

ای خواجه که قُربِ حق بُوَد مایۀ تو
معـراج بُـوَد پسـت‌ترین پایۀ تو
بی خط، زده‌ای بر همه دین‌ها خط نسخ
بی سایه و کائـنات در سایة تو
● مؤمن یزدی

اللهم صل علی محمد و آل محمد
@MehdiQorbani

شهید عشق
(5)
روزى كه سيّدالشهدا شد شهيد عشق
جز رنگ سرخ خون به جمالش نديد عشق
روزى كه گشت غرقه به خون دلش حسين
زان رنگ خون به ساحت خود برگزيد عشق
روزى كه تير خورد به قلب مباركش
شد دل‏شكسته سينه خود را دريد عشق
روزى كه خم شد از سر اسبش به روى خاك
پشتش شكست و قامت خود را خميد عشق
آن دم كه عاشقانه زِ خونش وضو گرفت
تنها همان زمان به كمالش رسيد عشق
خون حيات در رگ دين خشك گشته بود
خون حسين دوباره بر آن در دميد عشق
عشق آن زمان ميان بشر سخت مرده بود
جان داد عزيز فاطمه، باز آفريد عشق
احياگر نماز چو از خون وضو گرفت
شرع نبى و عشق على، آبرو گرفت

@m_sehati

✅ آیا رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم سایه داشتند؟

در بحارالانوار به نقل از كتاب «المناقب» چنين آمده است: «لم يقع ظله علي الارض؛ سايه پيامبر اسلام بر زمين نيفتاد». و پس از اين آورده است: «و كان اذا وقف في الشمس و القمر و المصباح، نوره يغلب انوارها؛ وقتي كه پيامبر زير آفتاب يا ماه يا چراغ مي ايستاد، نورش بر نورهاي آنها چيره مي شد». و پس از اينها دارد: «كان يظلمه سحابه من الشمس؛ هميشه ابري بر سر آن حضرت سايه می‌افكند تا از حرارت آفتاب در امان بماند». بعد از اينها دارد: «پيامبر اسلام همان طور که جلو را می‌ديد، عقب را هم در آن حال می‌ديد». (بحارالانوار، ج 16، ص 176، س 11، چاپ ايران، در ذيل ح 19) 

مناقب ابن شهرآشوب، سايه نداشتن را به عنوان معجزه نقل مي كند. البته معجزات پيامبر، فراوان است و در ميان آنها فقط قرآن، صد در صد معجزه هميشگي است و به نظر برخي علما، مباهله هم از معجزات جاودانه است و ديگر معجزات همه اش موقتي و در شرايط خاص است و اگر بدون وجود اين معجزه ثابت شده باشد، حتما معجزه موقتي بوده است نه اين كه پيامبر اسلام از روز تولد تا روز وفات، بي سايه باشد و براساس آنچه كه مناقب آورده، نمي توان قاطعانه به اين معجزه اعتقاد پيدا كرد. زيرا كه در مناقب، سند نياورده است.

در بحارالانوار، ج 17، ص 308، چاپ ايران، به نقل از تفسير امام حسن عسکري عليه السلام آورده است: «خداوند ابری مي فرستاد تا بر سر پيامبر سايه بندازد». (ج 17، ص 308، س 5) اين حديث هم مستند نيست و در صورت صحت، اين يكي از معجزات پيامبر اسلام است. و در شرايط  خاصي صورت مي گرفت و وقتي كه ابر بر سر آن حضرت سايه مي انداخت ديگر آن حضرت سايه اي نداشت.

در بحارالانوار به نقل از كتاب «اكمال الدين» نوشته شيخ صدوق درباره حضرت صاحب العصر چنين آورده است: «و لايكون له ظل؛ امام زمان عليه‌السلام سايه نخواهد داشت». (بحار، ج 52، ص 322، س 3، در ضمن حديث 29) براساس اين حديث، حضرت امام زمان عليه السلام هم سايه نخواهد داشت.

با این‌حال، این موضوع دستمایه‌ای برای توصیف و مدح آن حضرت برای شعرای مسلمان گردیده که نمونه‌های زیادی در ادبیات ترکی و فارسی دارد. از جمله این رباعی‌ها از شاعران ایرانی:

سر خیل رُسُل که خواجه هر دو سراست
دانی ز چه رو ز سایۀ خویش جداست؟
آن‌کس که ز نور حق بُوَد تخمیرش
بر قامت او جامۀ ظِل ناید راست
● محمدصادق پیشنماز

گفتم علیِ عرش ز پیرایۀ کیست
کُرسی را این بلندی از پایۀ کیست؟
ز آن‌کس که نداشت سایه گفتا، گفتم:
ای بی‌خبر! آفتاب پس سایۀ کیست؟
● دولتیار سلطان ایلچی

احمد که چو او دو کَوْن سرمایه نداشت
با رفعت او، سپهر هم پایه نداشت
چون بر خط استوای توحید رسید
در ظهر ظهور، ازین جهت سایه نداشت
●شهود ایزدی

اُمّی لقبی کز انبیا اَعْلَم بود
احمد نامی که سرورِ عالم بود
زآن سایه به او نبود همراه، که بود
مَحْرَم جایی که سایه نامَحْرَم بود
● ؟؟؟

احمد که خمیر خلق را مایه بُوَد
برتر ز فلک به رتبه و پایه بُوَد
برهان بِه ازین نیست به بی‌سایگی‌اش
کو نور حق است و نور بی سایه بُوَد
● شاکرای طهرانی

چون شاهِ رُسُل نشست بر منظر عرش
باز آمد و هِشت سایه در کشور عرش
این معجزۀ رفعتِ شأن است که او
بر فرش رَوَد، سایه بُوَد بر سرِ عرش
● عرفی شیرازی

احمد که بُوَد شَهِ سریرِ لَوْلاک
با رفعـتِ او قـدر ندارد افلاک
رمزی‌است گَرَش سایه نیفتد به زمین
یعنی مانند او نیفتاد به خاک
● شهود یزدی

گر سایه نداشت همرَه آن شمعِ یقین
گویم به تو سرّ این به برهان مبین
او سایۀ حقّ است و بُوَد ظاهر این
کز سایه دگر سایه نیفتد به زمین
● فیاض لاهیجی

ای خواجه که قُربِ حق بُوَد مایۀ تو
معـراج بُـوَد پسـت‌ترین پایۀ تو
بی خط، زده‌ای بر همه دین‌ها خط نسخ
بی سایه و کائـنات در سایة تو
● مؤمن یزدی

اللهم صل علی محمد و آل محمد
@MehdiQorbani

در دوره سلجوقیان و خوارزمشاهیان و هم‌چنین گرایش مغول‌ها به مذهب شیعه، شعر عاشورایی به‌عنوان برجسته‌ترین نوع ادب آیینی رونق گرفت. شاید بتوان گفت زیباترین اشعار آیینی این دوره متعلق به خواجوی کرمانی و ابن حسام است:

دلم شکسته و مجروح و مبتلای حسين
طواف کرد شبی گرد کربلای حسين

طراز طره‏ی مشکين عنبر افشانش
خضاب کرد به خون، خصم بی‌‏وفای حسين

قدر چو واقعه‏‌ی کربلا مشاهده کرد
ز چشم چشمه‏‌ی خون راند بر قضای حسين

نشسته بر سر خاکستر آفتاب مقيم
کبود پوش به سوگ از پی عزای حسين

جمال روشن خورشيد را غبار گرفت
که در غبار نهان شد مه لقای حسين

به روز واقعه‌، ای ظالم خدا ناترس
بيا ببين که چه‌ها کرده‌‏ای به جای حسين

خدای قاضی و پيغمبر از تو ناخشنود
چگونه میدهی انصاف ماجرای حسين

حسين، جان گرامی فدای امت کرد
سزاست امت اگر جان کند فدای حسين

در بخشی از کتاب «پیر پرنیان اندیش» که حاوی خاطرات هوشنگ ابتهاج متخلص به «سایه» است چنین می‌خوانیم:

«امروز هشتم محرم بود و عصری من (میلاد عظیمی) و عاطفه به خانه سایه رفتیم. سایه مغموم بود و از چشمهایش معلوم بود گریه کرده. عاطفه گفت: «بازم شیطونی کردین؟» سایه خندید. پرسیدم «اتفاقی افتاده؟»

- نه! شما می‌دونین که تلویزیون همیشه جلوم روشنه. هر کانالی هم که می‌زنم داره روضه و نوحه نشون می‌ده. من هم گوش می‌کنم و خب گریه‌ام می‌گیره. می‌شینم با اینها گریه می‌کنم. (لبخند می‌زند.)

پس از چند دقیقه گپ و گفت، سایه می‌گوید: سال‌ها پیش یک شعری گفتم به اسم «اربعین» که تمومش نکردم. با تعجب اصرار می‌کنم شعر را بخواند و می‌خواند:

«یا حسین بن علی
خون گرم تو هنوز
از زمین می‌جوشد
هرکجا باغ گل سرخی هست
آب از این چشمه خون می‌نوشد.
کربلایی است دلم.»

⭕️ @hamidhossaini

ستاره است و از آفاق دور می‌تابد
بر انجماد زمین صبور می‌تابد

بزرگی اش را حتی ز دور نتوان دید
ز روشنان رخش بس که نور می‌تابد

ز سایه سار چه غم ای دل آفتاب هنوز
بر این حقارت سرد و نمور می‌تابد

بیا به حضرت آن قطب آفتاب شویم
که بی‌دریغ بر اهل حضور می‌تابد

پسر کجاست ببیند که چشمهای پدر
چو مهر و ماه به راه عبور می‌تابد

به کنج چله نشینی خدای را دیده است
از آسمان دلش نور طور می‌تابد

(غزلی کوچک برای مردی بزرگ؛ سهیل محمودی)

@bazmeghodsian

🥀 این برگ سرخ 🥀


افکند، از عطش چو به رخساره، چین، حسین
خشکاند هرچه آب به روی زمین، حسین

با یاد دستهای اباالفضل می گریست
وقتی که حصر شد ز یسار و یمین، حسین

زخمی اگرچه شد، عرق شرم سنگ بود
خونی که برجهید و زدود از جبین، حسین

تعداد نیزه ها به تنش چون ز حد گذشت
افتاد با ملائکه از روی زین، حسین

"راه نظر ببند به زینب" همین و بس
در قتلگاه گفت به روح الامین، حسین

وقتی رسید، از پس سر، تیغ بر گلوش
جز این نخواست در نفس واپسین، حسین:

"آزاده باش، گرچه نباشی ز اهل دین"
در خون تپیده گفت به عالم چنین، حسین

زاری کنان رسید به بالین او رسول
تا گیرد التیام، دم آخرین، حسین

گیرم پیمبر از ستم امتش خجل
اما چرا ز حضرت او شرمگین، حسین؟

چون سر نداشت تا که به جدش کند سلام
زانو نداشت تا بزند بر زمین، حسین

آه از جواهری که شکستند و خاتمش
در بر گرفت و رفت به عرش برین، حسین

با فرق نیمه، گفت علی: مرحبا پسر!
پهلو شکسته، فاطمه گفت: آفرین حسین!

دیگر توان شرح ندارم چه جای شعر؟
شاید اجازتم ندهد بیش از این، حسین

این برگ سرخ، تحفه ي درویشی من است
شاید کند قبول در این اربعین، حسین...

✍🏻افشین علا

‏ @afshinala

در بخشی از کتاب «پیر پرنیان اندیش» که حاوی خاطرات هوشنگ ابتهاج متخلص به «سایه» است چنین می‌خوانیم:

«امروز هشتم محرم بود و عصری من (میلاد عظیمی) و عاطفه به خانه سایه رفتیم. سایه مغموم بود و از چشمهایش معلوم بود گریه کرده. عاطفه گفت: «بازم شیطونی کردین؟» سایه خندید. پرسیدم «اتفاقی افتاده؟»

- نه! شما می‌دونین که تلویزیون همیشه جلوم روشنه. هر کانالی هم که می‌زنم داره روضه و نوحه نشون می‌ده. من هم گوش می‌کنم و خب گریه‌ام می‌گیره. می‌شینم با اینها گریه می‌کنم. (لبخند می‌زند.)

پس از چند دقیقه گپ و گفت، سایه می‌گوید: سال‌ها پیش یک شعری گفتم به اسم «اربعین» که تمومش نکردم. با تعجب اصرار می‌کنم شعر را بخواند و می‌خواند:

«یا حسین بن علی
خون گرم تو هنوز
از زمین می‌جوشد
هرکجا باغ گل سرخی هست
آب از این چشمه خون می‌نوشد.
کربلایی است دلم.»

⭕️ @hamidhossaini