کتابخانه امام حسین عليه السلام

◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️◼️
🏴3 رجب🏴

1 ـ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﺎﺩﻯ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻨﻘﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 254 هـ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺩﺭ ﺳﻦ 41 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. (1)

ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻛُﻠﻴﻨﻰ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ 26 ﺟﻤﺎﺩﻯ الآﺧﺮ ﻧﻘﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. (2) و قول 25 جمادی الآخر هم نقل شده است. (3)

ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ 6 ﻳﺎ 8 ﺳﺎﻝ ﻭ 5 ﻣﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺩ ﺍﻟﺎﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﻛﺒﺮﺍﻯ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﻋﻈﻤﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، ﻭ ﻣﺪّﺕ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺮﻳﻒ 33 ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ. (4)

ﺍﻳّﺎﻡ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﺎﺩﻯ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺑﻨﺎﺣﻖ ﻣﺄﻣﻮﻥ، ﻣﻌﺘﺼﻢ، ﻭﺍﺛﻖ، ﻣﺘﻮﻛﻞ، ﻣﻨﺘﺼﺮ، ﻣﺴﺘﻌﻴﻦ، ﻣﻌﺘﺰ ﻟﻌﻨﺔ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ؛ ﻭ ﺁﺧﺮ الأﻣﺮ ﻣُﻌﺘَﺰ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩ. ﻣﺪّﺕ ﻋﻤﺮ ﻣﺒﺎﺭک ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ 41 ﺳﺎﻝ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ.

13 ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻘﻴّﻪ ﺍﻳّﺎﻡ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻣﺘﻮﻛّﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻣّﺮﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺎﻛﻢ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻮﻛّﻞ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻜّﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﺤﻤّﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑِﺒَﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻄﻴﻊ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﺫﻳّﺖ ﻭ ﺍﺿﺮﺍﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﺘﻮﻛّﻞ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻣّﺮﺍ ﺑُﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺴﺎﺭت ها ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻌﺘﺰ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩ.

ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺴﻜﺮﻯ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻏﺴﻞ ﻭ ﻛﻔﻦ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﺑﻌﺪﺍً ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻳﻦ ﺍمورات ﺗﻮﺳّﻂ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎم ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻓﻌﻠﻰ ﺣﺮﻡ ﻣﻄﻬّﺮ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. (5)

📚 منابع:

1. ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻟﻤﻘﺎﺻﺪ : ﺹ 16. و ... .
2. ﺍﺻﻮﻝ ﻛﺎﻓﻰ : ﺝ 2، ﺹ 497. و ... .
3. تاریخ الأئمة علیهم السلام : ص 13. کشف الغمة : ج 2، ص 357.
4. ﺍﺭﺷﺎﺩ : ﺝ 2، ﺹ 297.
5. همان : ﺝ 2، ﺹ 297، 309. و

🔷 ﺍﻧﺪﺭ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺩﺍﻍ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﺎﺝ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻍ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ 🔷

ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺩﺍﻍ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻫﺎﻯ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﻣﻰ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﺩ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺰﺍﺝ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺗﺒﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻋﻠّﺖ ﻫﺎﻯ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻃﺒﻴﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ، ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ‌ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻭﻓﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ. ﺩﺍﻍ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻨﻔﺬﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺪﺩ ﺁﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻨﻔﺬﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﺭﺳﺪ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﺎﺝ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻍ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ، ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ: ﻳﻜﻰ: ﺩﺭﺩ ﭼﺸﻢ ﻛﻬﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻧُﺰﻟَﻪ ﺩﻣﺎﻏﻰ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭﻡ: ﺿﻴﻖ ﺍﻟﻨﻔﺲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻧﺰﻟﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ. ﺳﻮﻡ: ﺟﺬﺍﻡ ﺍﺳﺖ. ﭼﻬﺎﺭﻡ: ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﺁﺏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﺗﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﻧﻴﺎﻳﺪ. ﭘﻨﺠﻢ: ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻮﻯ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﺑﺮ ﭘﻠﻚ ﭼﺸﻢ. ﺷﺸﻢ: ﻧﺎﺻﻮﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﻯ ﭼﺸﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻏَﺮَﺏ» ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﻫﻔﺘﻢ: ﺧﺮﺍﺝ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﺻﻪ ﺗﻮﻟّﺪ ﻛﻨﺪ. ﻫﺸﺘﻢ: ﺧﺮﺍﺝ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻳﻢ ﺍﻧﺪﺭ ﻏﺸﺎﺀ ﺟﮕﺮ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺿﻤﺎﺩ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺳﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻧﻬﻢ: ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺳﭙﺮﺯ. ﺩﻫﻢ: ﻋﻠّﺖ ﺍﺳﺘﺴﻘﺎ. ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ: ﺩﺭﺩ ﻭ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻣﻌﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﻟﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻮﻟّﺪ ﻛﻨﺪ. ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ: ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﻬﺮﻩ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﺎﺯﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﺘﻒ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﺧﻤﻰ ﻭ ﺁﺳﻴﺒﻰ. ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ: ﺳﺴﺘﻰ ﺑﻨﺪﮔﺎﻩ ﺳﺮﻳﻦ. ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ: ﻋِﺮﻕ ﺍﻟﻨﺴﺎ. ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ: ﻋﻠّﺖ ﻓﺘﻖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻗﻴﻠﺔُ ﺍﻟﻤﺎﺀ» ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ: ﻋﻠّﺖ ﻓﺘﻖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻐﻮﻟﻪ ﻯ ﺭﺍﻥ ﺍﻓﺘﺪ.

دانیال شفاء گیاهان دارویی:

🔷 ﺍﻧﺪﺭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻫﺎﻯ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻫﺎ 🔷


ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺩﺭﺍﺯﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﭘﻬﻨﺎ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺧﺮﺩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺠﺒﺮﺍﻥ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﻰ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺍﺯﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﺻﺪﻉ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﻟﺨﺘﻰ ﺍﺯ ﭘﻬﻨﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ «ﻫﻠﺎﻟﻰ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﭘﻬﻨﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻛﻪ ﮔﺮﺩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ «ﻗﺜﻮﻯ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ «ﻓﺤﻠﻰ» ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻟﺨﺘﻰ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﻗﻠﻢ، ﺁﻥ ﺭﺍ «ﻣﺸﻄﺐ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﺷﺎﺥ ﺷﺎﺥ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ «ﻣﺘﺸﻌﺚ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ «ﻣﺘﺸﻈﻰ» ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺭﻳﺰﻩ ﺷﻮﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ «ﺭﺽ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﺖ ﺭﻳﺰﻩ ﺑﻮﺩ «ﺳﻮﻳﻘﻰ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ «ﺟﺮﻳﺸﻰ» ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ «ﺧﺸﺨﺎﺷﻰ» ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻴﻮﻓﺘﺪ ﻭ ﻏﺸﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﺨﻠﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺁﻣﺎﺱ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﺮﺩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﺩﻳﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻋﻀﻮﻯ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺩﻭ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﺩ. ﺑﻘﺮﺍﻁ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻮ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﻞ ﺳﻮﻯ ﺯﻧﺪﺭﻭﻥ ﻛﻨﺪ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻩ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﻟﺐ ﻣﻐﺎﻛﻰ‌ﻫﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﺑﺸﻜﻨﺪ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻩ ﺻﻠﺐ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺷﺒﺪﻯ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻥ ﻋﻀﻮ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺩﺷﺨﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺮﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻩ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻯ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﻓﺘﺪ، ﺻﻠﺐ ﺗﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻫﻰ ﺍﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻭﺭﺕ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ‌ﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺸﺎﺩﮔﻰ ﻭ ﺗﻬﻴﺌﻰ ﻛﻤﺘﺮ، ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻩ ﺷﺘﺎﻟﻨﮓ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﺻﻠﺐ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﻌﺐ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﮔﺮﺩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻰ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺁﻣﺎﺳﻰ ﮔﺮ ﺍﺯ ﺟﺮﺍﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﻭﺩ ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ، ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻋﻠﺎﺝ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﻮﻓﺘﮕﻰ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺁﺯَﺩ ﺗﺎ ﻟﺨﺘﻰ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺍﻟّﺎ ﻣﺘﺎﻛّﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻯ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺟﺰ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﻧﺮﻭﻳﺪ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻗﻮّﺕ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻧﺮﻭﻳﺪ. ﻟﻜﻦ ﻟﺤﺎﻣﻰ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻏﻀﺮﻭﻑ ﺑﺮ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻔﺸﻴﺰ ﺭﻭﻯ ﮔﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻯ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻯ ﺗﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﺎﺯﻭ ﺩﺷﺨﻮﺍﺭﺗﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺳﺎﻋﺪ ﭘﺲ ﺗﺮﻗﻮﻩ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺳﺎﻕ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺪّﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻫﺮ ﻋﻀﻮﻯ ﭘﺪﻳﺪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻴﻨﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺪّﺕ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﭘﻬﻠﻮ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺳﺎﻋﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﻰ ﺭﻭﺯ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺭﺍﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﺒﺐ‌ﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ‌ﻫﺎ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ: ﻳﻜﻰ ﺁﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺭﻳﺨﺘﻦ. ﺩﻭﻡ ﺑﻨﺪ ﺁﻥ ﺯﻭﺩ ﮔﺸﺎﺩﻥ. ﺳﻮﻡ: ﺷﺘﺎﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﻫﺎ. ﭼﻬﺎﺭﻡ، ﻃﻌﺎﻡ ﻫﺎﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺻﻔﺮﺍﻳﻰ ﻭ ﺧﺸﻚ ﻣﺰﺍﺝ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﺰﺝ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﻃﻌﺎﻡ ﻫﺎﻯ ﻏﻠﻴﻆ ﻭ ﻟﺰﺝ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ، ﭼﻮﻥ ﻫﺮﻳﺴﻪ ﻭ ﭘﺎﻳﭽﻪ ﻭ ﻛﻌﻚ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪ. ﻭ ﻋﻠﺎﻣﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ: ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺴﺘﻐﻨﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﻓﻊ ﻛﻨﺪ.

ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪﻥ ﻣﻮﻯ ( ریزش مو)ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ:


ﻳﻜﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﻮﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﻪ ﺍﺳﺖ: ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﺭ ﺩﺧﺎﻧﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗَﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻗﻴﻖ. ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﻯ ﺭﻭﻯ ﻧﺮﻭﻳﺪ. ﺩﻭﻡ ﺳﺒﺒﻰ ﺑﻮﺩ ﻋﺎﺭﺿﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻯ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻏﺬﺍﻯ ﻣﻮﻯ ﮔﺮﺩﺩ، ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻣﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺩﻕ ﻭ ﺳﻞ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺮﺩﻯ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻨﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺳﺮﺩﻯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺎﻯ ﺷﺮﻳﻒ ﺑﺎﺯ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﺪ. ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺑﺨﺎﺭ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺧﺎﻧﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﺭﻗﻴﻖ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﺩﻩ ﻯ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺗﻰ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﻧﻴﺎﺑﺪ، ﺧﺸﻚ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺭﻗﻴﻖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺩﻓﻊ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻡ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎﻳﺪ. ﺳﻮﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﻯ ﻣﻮﻯ ﻭ ﻏﺬﺍﻯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺎﺯ ﺍﻓﺘﺪ. ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﻣﺎﻍ ﻓﺮﻭﺗﺮ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﻣﻠﺎﻗﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺤﻒ ﺩﻣﺎﻍ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﻏﺬﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺩ. ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻣﻰ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺍﺻﻠﻌﻰ ﻳﻜﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺒﺐ‌ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﻪ ﻭﺟﻪ ﺍﺳﺖ. ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻡ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﻣﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻭﻯ ﮔﺬﺭ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻭ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﮕﻰ ﻣﺴﺎﻡ ﺍﻭ ﺍﺻﻠﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗَﺮ، ﺯﻳﺮ ﺩﺍﺭﺩ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﺎﻏﺬ ﻛﻪ ﺧﺸﻜﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺤﺮﻭﺭ ﺯﻭﺩ ﺍﺻﻠﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﺸﻜﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻏﺎﻟﺐ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺎﻝ‌ﻫﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺻﻠﻊ ﺷﻮﺩ، ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﻣﻮﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﺮﻣﻰ ﻣﺰﺍﺝ. ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺴﺎﻡ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﮕﺬﺭﺩ. ﻟﻜﻦ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻧﭙﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﻌﻘﺪﻧﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺨﻠﺨﻞ ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﺧﻰ ﻣﺴﺎﻡ. ﺳﻮﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺒﺎﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﻮﺩ ﺗﻐﻴﺮﻯ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﻟّﺪ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺷﺎﻳﺪ. ﻭ ﻋﻠﺎﻣﺖ ﺗﺒﺎﻩ ﺷﺪﻥ ﻣﺎﺩﻩ ﻯ ﻣﻮﻯ: ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺷﻜﻞ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻣﻮﻯ ﺑﮕﺮﺩﺩ ﭘﺲ ﻓﺮﻭ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺳﺮﺥ ﻳﺎ ﺯﺭﺩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺎﻩ ﻣﻰ ﮔﺴﻠﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﻣﻰ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻛﻪ ﺟﻌﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺟﻌﺪﻯ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺻﻠﻌﻰ ﺭﺍ ﻋﻠﺎﺝ ﻧﻴﺴﺖ. ﻟﻜﻦ ﺗﻮﻟّﺪ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. ﻭ ﺑﻘﺮﺍﻁ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺻﻠﻊ ﺭﺍ ﻋﻠّﺖ ﺩﻭﺍﻟﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ، ﻣﻮﻯ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ، ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻠّﺖ ﺭﺍ «ﺩﺍﺀ ﺍﻟﺜﻌﻠﺐ» ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﻭ ﻣﻮﻯ ﭘﻠﻚ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻣﻮﻯ ﺍﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺸﻮﺩ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻴﺦ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻏﻀﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺒﺸﻰ ﻭ ﺯﻧﮕﻰ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﻌﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﻓﺘﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻠﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﺎﻡ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺑﻮﺩ، ﻟﻜﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺷﺨﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻟﺜﻎ ﺍﺻﻠﻊ ﻧﺸﻮﺩ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﻣﺎﻍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗَﺮ ﺑﻮﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﺪﺩ ﻏﺬﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗَﺮﻯ ﺩﻣﺎﻍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﻟﻪ ﻭ ﺫﺭﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﺏ ﺩﻭﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻗﻮّﺕ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ، ﭼﻬﺎﺭ ﻗﻮّﺕ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ: ﻳﻜﻰ ﺣﺮﺍﺭﺗﻰ ﻟﻄﻴﻒ، ﺩﻳﮕﺮ ﻗﻮّﺕ ﺟﺬﺏ، ﺳﻮﻡ ﻗﻮّﺕ ﻗﺎﺑﻀﻪ، ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﻯ ﻭ ﺁﻥ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﭼﻬﺎﺭ ﺟﺰﻭ ﺍﻛﻤﻴﻞ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺑﺎ ﺑﻴﺦ ﺍﻭ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻳﻚ، ﻳﻚ ﺟﺰﺀ، ﻟﺎﺩﻥ ﺳﻪ ﺟﺰﺀ، ﭘﺮ ﺳﻴﺎﻭﺷﺎﻥ ﺩﻭ ﺟﺰﺀ، ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﺼﻄﻜﻰ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ.

ﺍﻧﺪﺭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺁﻥ

ﻣﺸﻚ:
ﻣﺸﻚ-/ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻌﺮﻭﻓﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺸﻚ ﻫﺸﺖ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ:
ﭼﻴﻨﻰ ﻭ ﺗﺒﺘﻰ ﻭ ﻃﻮﻣﺴﺘﻰ ﻭ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﻭ ﺧﺮﺧﻴﺰﻯ ﻭ ﺑﺤﺮﻯ ﻭ ﻛﺸﻤﻴﺮﻯ (ﻗﺸﻤﻴﺮﻯ) ﻭ ﺗﻴﺒﺎﻟﻰ ﭼﻴﻨﻰ:
ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺸﻚ‌ﻫﺎ ﺗﺒﺘﻰ ﺍﺳﺖ. ﻟﻜﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺩﺭ ﺍﻓﺘﺪ، ﻭﺯﻥ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﻛﻤﺎ ﺑﻴﺶ ﺑﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﺴﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻭﺯﻥ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭ ﻧﻴﻢ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻳﺎ ﭼﻬﺎﺭﺩﺍﻧﮓ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺒﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺩ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﻮﺕ ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ، ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺜﻘﺎﻟﻰ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ، ﺍﺯ ﻭﻯ ﺩﺍﻧﮕﻰ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻮﺩﻩ ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺗﺒﺘﻰ: ﻭ ﻧﺎﻓﻪ ﺗﺒﺘﻰ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﻮﻯ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺯﻥ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺷﺶ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﻣﺸﻚ ﺍﻭ ﺷﻴﺎﻑ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﺭﻳﺰﻩ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﺭﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻬﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺳﺨﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻰ ﺯﻧﺪ، ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﺒﺘﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻗﺸﻤﻴﺮﻯ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻴﻨﻰ ﻓﺮﻭﺩﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻛﺸﻤﻴﺮﻯ، ﻭ ﺑﻮﻯ ﭼﻴﻨﻰ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﺳﺨﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﻴﺎﻑ ﺍﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪ. ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﻃﻮﻣﺴﺘﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﻭ ﺗﺒﺘﻰ ﺑﺲ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﻟﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﻮﻯ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺭﺩﻯ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﻫﺸﺖ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ.
ﺗﻴﺒﺎﻟﻰ: ﻭ ﺗﻴﺒﺎﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺁﺭﻧﺪ، ﻣﺸﻜﻰ ﺍﺻﻠﻰ ﺍﺳﺖ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺷﻴﺎﻑ ﺍﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻧﺪﺭ ﻛﺘﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺗﺒﺘﻰ ﻳﻚ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﻤﻪ ﺁﻥ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺧﻄﺎﻳﻰ: ﻭ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﻣﺸﻜﻰ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ ﭼﻴﻨﻰ، ﺍﻟﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﺳﺨﺖ ﺗﻨﮓ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺒﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﺍﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺗﺒﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺧﺮﺧﻴﺰﻯ:
ﻭ ﺧﺮﺧﻴﺰﻯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ، ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﻧﻴﺎﻳﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﻌﺠﻮﻥ‌ﻫﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﻮﺭﺩ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﺤﺮﻯ: ﺑﺤﺮﻯ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﻴﺖ ﻋﻤﺎﻥ ﺍﻓﺘﺪ، ﻣﺸﻜﻰ ﺍﺻﻠﻰ ﺍﺳﺖ، ﻟﻜﻦ ﺑﺨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺳﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ.
ﻛﺸﻤﻴﺮﻯ: ﻛﺸﻤﻴﺮﻯ (ﻗﺸﻤﻴﺮﻯ) ﺍﻧﺪﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ، ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺯﻥ ﻧﺎﻓﻪ ﺍﻭ ﻛﻤﺎ ﺑﻴﺶ، ﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﻋﻄﺎﺭ، ﻣﺸﻚ ﻫﺎﻯ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﻫﻤﻪ ﺷﻴﺎﻑ ﺑﺎﺷﺪ، ﺭﻳﺰﻩ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻨﺪ، ﺳﻮﺯﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﻴﺮ ﻓﺮﻭﺯﻧﻨﺪ، ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﻪ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﻮﻯ ﺳﻴﺮ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮﺩ ﻧﻴﻚ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺗَﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﺮﻗﻪ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺸﺎﺭﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺛﻔﻞ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﺸﻚ ﺑﺮ ﺁﺑﮕﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻧﻬﻨﺪ، ﺗﺎ ﺑﻮﻯ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻮﻯ ﻣﺸﻚ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ. ﻃﺒﻊ ﻣﺸﻚ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﻏﺎﻟﺐ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﻣﺎﻍ ﻭ ﺩﻝ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻏﺸﻰ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﭼﺸﻢ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ. ﻣﺤﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻛﺎﻓﻮﺭ:
ﻛﺎﻓﻮﺭ-/ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻗﻴﺼﻮﺭﻯ (ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺮﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ)، ﻭ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺨﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ، ﺳﺮ ﻳﺮﻯ ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻰ ﺯﻧﺪ. ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺴﺖ ﺳﺨﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ، ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﻠﮕﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﻏﺒﺮ (ﺧﺎﻛﻰ، ﺧﺎﻛﻰ ﺭﻧﮓ)، ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ: ﺑﺎﻛﻮﺱ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﭙﺮﻙ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻛﺮﻛﺴﺐ ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺪﻭ ﻧﻔﺎﻳﻪ (ﻭ ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﻰ)، ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﻳﻚ ﺟﻨﺲ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﭽﻪ ﺟﻠﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻗﻴﺼﻮﺭﻯ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﻳﺰﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﻳﺰﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻌﺪﻥ ﻛﺎﻓﻮﺭ، ﺑﻴﺸﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥﺩﺭﺧﺖ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺻﻨﺪﻝ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﻪ‌ﻫﺎ ﻣﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻰ ﻫﻮﺍ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﺎﻭﻯ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺭﺳﻴﺪ. ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﻪ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺎ ﺗﻴﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﺗﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻣﺎﺭﺍﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﻮﺭﺍﺥ‌ﻫﺎ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ. ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻳﺎﺑﺪ، ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺭﺧﺖ ﺻﻨﺪﻝ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ، ﺷﻮﺧﮕﻦ (ﭼﺮﻛﻴﻦ) ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻧﻴﻠﮕﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ، ﺷﻴﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻭ ﺷﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻴﻤﺎﻟﻨﺪ، ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻡ، ﭘﺲ ﺑﺮ ﻏﺮﺑﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺳﭙﻴﺪ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻬﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺪﺍﺯﺩ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﺎﺻﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻴﻨﻰ ﭼﻜﺎﻧﻨﺪ، ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻣﺮﺩﻯ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺻﻔﺮﺍ

ﻳﻰ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﭼﺸﻢ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ، ﻭ ﺑﻴﺨﻮﺍﺑﻰ ﺁﺭﺩ. ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻧﻤﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﻳﮓ، ﻭ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻋﻄﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﻳﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﻛﻨﺪ.
ﻋﻮﺩ: ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻋﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻨﺪﻯ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺑﮕﺪﺍﺯﻧﺪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﻮﻡ،
ﻋﻮﺩ ﻗﻤﺎﺭﻯ:
ﭘﺲ ﻗﻤﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻨﺪﻯ ﮔﺪﺍﺯﺩ، ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﺪﻯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ، ﻟﻜﻦ ﺑﻮﻯ ﻫﻨﺪﻯ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻟﻜﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﻮﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﺻﻨﻔﻰ ﺍﺳﺖ ﻭﺣﺸﻰ، ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻝ ﻓﻮﺭﻯ ﮔﻮﻳﻨﺪ،
ﻋﻮﺩ ﺻﻨﺪﻝ ﺧﻮﺭﻯ: ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻗﻤﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﺟﻮﺷﺪ ﻟﻜﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﻮﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﻗﺎﻗﻠﻰ ﻭ ﻗﺮﻧﻔﻠﻰ ﻭ ﻣﻨﻄﺎﻯ ﻭ ﺩﻧﻈﺎﻣﻰ ﻭ ﻟﺒﻮﻟﻰ ﻭ ﺑﻠﺤﺮﺍﻗﻰ، ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ.


ﻭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻋﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ، ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ، ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﻗﺒﻀﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺩﻫﺪ، ﺧﺎﺻﻪ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ، ﻭ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻫﺎﻯ ﺑﺪ ﻭ ﻋﻔﻦ ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭﺩ ﭘﻬﻠﻮ ﺯﺍﻳﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﺪﻩ ﺟﮕﺮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ. ﻋﻨﺒﺮ: ﻋﻨﺒﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻨﺒﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻗﻌﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﻭﻳﺪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻤﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﺷﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﻤﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﺎﺏ ﻫﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﺟﺰﻭ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻋﻨﺒﺮ ﺍﺯ ﭘﺲ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ، ﻭ ﺍﻧﺪﺭﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺩﻯ ﻋﻈﻴﻢ ﺟﻬﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺸﻮﺭﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻌﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺍﺯ ﻗﻌﺮ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺪ. ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻋﻨﺒﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺭﻳﺎ، ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ، ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ ﺑﺒﻨﺪﺩ. ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻯ ﺳﺮﺩ ﺑﺮﻭﻯ ﺁﺏ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺴﺮﺩ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﭼﻨﮓ ﭘﺮﺳﺘﻚ (ﭘﺮﺳﺘﻮ، ﭼﻠﭽﻠﻪ، ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻰ ﺧﻄﺎﻑ ﻳﺎ ﺍﺑﺎﺑﻴﻞ)، ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ ﺧﻄﺎﻑ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺪ ﻧﺮﻡ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﻚ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻧﺸﻴﻨﺪ، ﭼﻨﮓ ﺍﻭ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﻭ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩ، ﺑﺮ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻨﺒﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺍﻭ ﭼﻨﮓ ﻭ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻣﺮﻍ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻔﺴﺮﺩ ﺑﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻛﺮﻡ ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺮﺩ ﺁﻳﺪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﭼﻴﻨﻨﺪ. ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻭ ﭼﻨﮓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﮔﻴﺮﺩ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﺑﻖ (ﻣﻮﻳﺰﻙ، ﻋﻠﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﺻﻤﻎ)، ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﺭﻳﮓ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﺑﮕﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺻﺎﻓﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺭﻳﮓ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺪ، ﻣﻮﺝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻚ (ﺧﺸﻜﻰ) ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺭﻳﮓ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻯ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺷﻮﺩ. ﻭﻗﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻳﺎ ﻣﻮﺟﻰ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ ﻭﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻳﮓ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺳﺠﺮ: ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﻨﺒﺮ ﺳﺠﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺠﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻤﺪﻥ ﺍﺳﺖ، ﻛﻨﺪﺭ ﺍﻧﺪﺭ ﻛﻮﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﻋﻨﺒﺮ
ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﻗﻠﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﭙﻴﺪ ﻭ ﭼﺮﺏ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻠﺎﻫﻄﻰ: ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﺳﻠﺎﻫﻄﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﺳﺎﻟﺎﻫﻂ ﺍﻓﺘﺪ، ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺯﻧﮕﺴﺘﺎﻥ ﻋﻨﺒﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺯﻫﻮﻣﺖ ﻧﺎﻙ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺑﻮﻯ ﻣﺎﻫﻰ ﮔﻴﺮﺩ. ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻯ ﺳﺮﺩ ﺩﻣﺎﻏﻰ ﺭﺍ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺳﻚ: ﺳﻚ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ، ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﻰ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻃﺒﻊ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﺸﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ: ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﺎﺏ ﺍﻓﺰﺍﺭﻫﺎﻯ ﺩﻳﮓ‌ﻫﺎ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺻﻨﺪﻝ: ﺻﻨﺪﻝ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺁﻣﺎﺱ ﻫﺎﻯ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺻﻨﺪﻝ ﺳﺮﺥ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ. ﻟﺎﺩﻥ: ﻟﺎﺩﻥ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ، ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﻣﺤﻠﻞ ﻭ ﻣﻨﻀﺞ ﻭ ﻋﻠﺖ ﻫﺎﻯ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﻗﻮﻯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻳﺶ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﺪ. ﺍﻇﻔﺎﺭ ﺍﻟﻄﻴﺐ: ﺍﻇﻔﺎﺭ ﺍﻟﻄﻴﺐ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺻﺪﻑ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﺧﻦ‌ﻫﺎ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ. ﺩﻳﺴﻘﻮﺭﻳﺪﻭﺱ ﮔﻮﻳﺪ: ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺻﺪﻑ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺰﺍﻳﺮ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺁﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺳﻨﺒﻞ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻗﻠﺰﻡ ﺁﺭﻧﺪ، ﻭ ﺑﻌﺾ ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﻣﻜﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﺪﻩ ﺁﺭﻧﺪ، ﺑﻌﻀﻰ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺑﺤﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺟﺪﻩ ﺁﺭﻧﺪ، ﺑﻮﻯ ﺍﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺮﻉ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﺷﻨﻪ: ﺍﺷﻨﻪ (ﮔﻴﺎﻫﻰ ﺍﺳﺖ، ﺩﻭﻟﻚ، ﺩﻭﺍﻟﻰ) -/ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﭙﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ، ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺪﺭ ﺷﺮﺍﺏ ﺗﺮ ﻛﻨﻨﺪ، ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺷﺮﺍﺏ ﻗﺎﺑﺾ ﺗﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺿﻌﻴﻒ ﺭﺍ ﻭ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﻰ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻔﺦ ﺑﻪ ﺷﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﻌﺠﻮﻥ‌ﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻔﻌﺖ‌ﻫﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻳﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﺏ ﺑﻪ ﭘﺰﻧﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺩ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﺸﺎﻧﻨﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﻮﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺯﻳﺮﻩ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ.

ﺧﻀﺎﺏ‌ﻫﺎ ﺳﻪ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ، ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺷﻘﺮ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﺧﻀﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻧﺨﺴﺖ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﻢ. ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﺑﻮ ﻋﻠﻰ ﺳﻴﻨﺎ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺍﻧﺪﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﻃﺐ ﻧﺴﺨﺖ ﺭﻭﻏﻦ‌ﻫﺎ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﻯ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺎﻳﻞ ﮔﺮﺩﺩ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻮﻯ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺍﺛﺮ ﻛﻨﺪ، ﻣﮕﺮ ﻛﻪ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻳﻰ ﺳﺨﺖ ﻗﻮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﺻﻴّﺘﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻳﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺗَﺮ ﭼﻮﻥ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﺁﻫﻦ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺼﺎﺭﻩ ﻯ ﭘﻮﺳﺖ ﮔُﻮﺯ ﺗَﺮ. ﭘﺲ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻗﻮّﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﺠﻰ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﻫﺪ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻛﻪ ﻳﺎ ﺧﻤﺮ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻴﺦ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻮﺯ ﺩﺭ ﺷﻴﺸﻪ ﻯ ﺭﻭﻏﻦ ﻧﻬﻨﺪ ﺷﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﺑﻴﺦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﺁﻥ ﺭﻭﻏﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺗﻴﺮ ﻣﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺑﻴﺦ ﺑﺎﺯ ﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﺪ. ﺧﻀﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺭﻭﻏﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺻﻞ ﺧﻀﺎﺏ‌ﻫﺎ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺳﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺣﻨﺎ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺲ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺁﻥ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻭﺳﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺍﻭ ﻃﺎﻭﻭﺳﻰ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻭﺳﻤﻪ ﻯ ﻫﻨﺪﻯ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺮ ﺁﻳﺪ. ﻟﻜﻦ ﻃﺎﻭﻭﺳﻰ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭﺳﻤﻪ ﻯ ﻛﺮﻣﺎﻧﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﻭ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﮔﻴﺮﺩ، ﻟﻜﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ، ﺗﻄﻮﻳﺲ ﺁﻥ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻭﺳﻤﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﻣﻮﻯ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﺳﻤﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻨﺎ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺳﻤﺎﻕ ﻭ ﺁﺏ ﺍﻧﺎﺭ ﺗَﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻟﺨﺘﻰ ﺗﺮﻑ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﺭﻩ ﻯ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺯ ﺗﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺁﻫﻚ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺑﭙﺰﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻨﻬﻨﺪ ﻭ ﭘﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻨﺪ ﺑﺪﺍﻥ، ﺗﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺣﻨﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﺏ ﺗَﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻗﺮﻧﻔﻞ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻴﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﻀﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻮﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺗﺮ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﻀﺮّﺕ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺴﺨﻪ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻭﺳﻤﻪ ﻧﻴﺴﺖ: ﻣﺎﺯﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺖ ﭼﺮﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﻰ ﻣﻄﻴﻦﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺴﻮﺯﻧﺪ. ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺳﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺯﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﺭﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺼﺮﻯ ﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﺷﺐ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﺩﻭ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﻧﻤﻚ ﺍﻧﺪﺭﺍﻧﻰ ﻳﻚ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﺭﻧﮕﻰ ﻛﻨﺪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ. ﻧﺴﺨﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ: ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻣﺎﺯﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪ ﻳﻚ ﺭﻃﻞ ﺑﻐﺪﺍﺩﻯ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺷﺐ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﻛﺘﻴﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻳﻚ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﻧﻤﻚ ﻫﻔﺖ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﺑﺴﺮﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻮﻯ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ، ﭘﺲ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺳﻨﮓ ﺳﻮﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ. ﻧﺴﺨﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ: ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺣﻨﺎ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﺳﻨﮓ ﺳﻮﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻣﻪ ﻭ ﺁﻫﻚ ﻭ ﻣﺎﺯﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺷِﺐ ﻭ ﻛﺘﻴﺮﺍ ﻭ ﻗﺮﻧﻔﻞ ﻭ ﮔِﻞ ﺳﺮﺷﻮﻯ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺭﺍﺳﺘﺎﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﻀﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﺶ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﮒ ﭼﻐﻨﺪﺭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﭘﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﺑﺸﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺣﻨﺎ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻬﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺧﻀﺎﺏ‌ﻫﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﺏ ﺑﺴﺮﺷﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺑﺠﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﭙﺎﻟﺎﻳﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻬﺎﺩﻩ. ﻧﺴﺨﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ: ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭﺳﻤﻪ ﺩﻭ ﺟﺰﺀ، ﺣﻨﺎ ﻳﻚ ﺟﺰﺀ، ﺭﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﻧﻤﻚ ﻭ ﻣﺎﺯﻭﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺧﺒﺚ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺭﺍﺳﺘﺎﺭﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﻪ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺳﺮﻛﻪ ﺗﺮﺷﻰ ﺗﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺗﺮﺷﻰ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﮒ ﻟﺎﻟﻪ ﻯ ﻛﻮﻫﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ «ﺷﻘﺎﻳﻖ ﺍﻟﻨﻌﻤﺎﻥ» ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺍﻧﺪﺭ ﺧﻨﺒﺮﻩ ﺁﺑﮕﻴﻨﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﺐ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻳﻚ ﺗﻮ، ﺑﺮﮒ ﻟﺎﻟﻪ ﻳﻚ ﺗﻮ، ﺷﺐ ﺳﻮﺩﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺭﻃﻞ ﺑﻐﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﻟﺎﻟﻪ ﻳﻚ ﻭﻗﻴﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ، ﭘﺲ ﺧﻨﺒﺮﻩ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﮒ ﻟﺎﻟﻪ ﺣﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﺎﺕ ﺟﻮ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﻭﺯﻥ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﻨﺒﺮﻩ ﺁﺑﮕﻴﻨﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﺧﻮﺏ ﺁﻳﺪ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮﻛﺪﻭﻯ ﺗَﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻟﺨﺘﻰ ﻧﻤﻚ ﻭ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺧﺒﺚ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺑﺎﺯ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﻛﺪﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻞ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﭼﻮﻥ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﻭ ﻣﺪﺍﺩﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﮒ ﻛﺒﺮ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺑﭙﺰﻧﺪ، ﺧﺎﺻّﻪ ﺷﻴﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﺮ ﻣﻮﻯ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻀﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻮﺯ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻋﻨﺎﻗﻴﺪ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺖ ﺑﺴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﻓﻘﺮﻳﺮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ، ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺻﻔﺖ ﻏﺎﻟﻴﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ: ﺁﻣﻠﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ، ﺁﺏ ﻣﻮﺭﺩ ﺗَﺮ ﻳﻚ ﺭﻃﻞ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﻐﺪﺍﺩﻯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻃﻞ ﺁﺏ ﺑﭙﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺧﻄﻤﻰ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺣﻨﺎ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻭﺳﻤﻪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻋﺪﺩ ﻣﺎﺯﻭ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﻣﺎﺯﻭ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺻﻤﻎ ﻫﻤ

ﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﻮﺑﻨﺪ ﻧﺮﻡ ﻭ ﺑﺒﻴ

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﻭ ﻣﺴﻬﻞ ﻭ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﺳﻮﺩﺍﻭﻯ ﻭ ﺑﻠﻐﻤﻰ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﺁﻳﺪ، ﭼﻮﻥ ﺻﺮﻉ ﻭ ﺳﻜﺘﻪ ﻭ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻟﻘﻮﻩ ﻭ ﻟﻴﺜﺮﻏﺲ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪ

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺴﻬﻠﺎﺕ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ:

ﺍﻓﺘﻴﻤﻮﻥ، ﺑﺴﻔﺎﻳﺞ، ﻧﻤﻚ ﻫﻨﺪﻯ، ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﻛﺎﺑﻠﻰ، ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﺳﻴﺎﻩ، ﺷﺤﻢ ﺣﻨﻈﻞ، ﻏﺎﺭﻳﻘﻮﻥ ﺗﺮﺑﺪ، ﺳﻨﺎﻯ ﻣﻜﻰ، ﻣﻴﻮﻳﺰ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ، ﺍﺳﻄﺨﻮﺩﻭﺱ، ﺧﺮﺑﻖ ﺳﻴﺎﻩ، ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ، ﺣﺠﺮ ﻟﺎﮊﻭﺭﺩﻯ، ﺳﻘﻤﻮﻧﻴﺎ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺷﺮﺑﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ:

ﺳﻨﺒﻞ، ﺍﻓﺴﻨﺘﻴﻦ ﺭﻭﻣﻰ، ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ، ﺳﺎﺫﺝ ﻫﻨﺪﻯ ﻭ ﻣﺼﻄﻜﻰ، ﺻﺒﺮ، ﺍﻳﺎﺭﺝ ﻓﻴﻘﺮﺍ. ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﻌﺠﻮﻧﺎﺕ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ:

ﺳﻨﺒﻞ، ﻣﺸﻚ، ﺳﺎﺫﺝ ﻫﻨﺪﻯ، ﻗﺮﻧﻔﻞ، ﻣﺼﻄﻜﻰ، ﺟﻮﺯﺑﻮﺍ، ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺮﻧﺞ، ﺑﺎﺩﺭﻧﺠﻮﻳﻪ، ﻗﺮﻓﻪ، ﻗﺎﻗﻮﻟﻪ، ﻧﺎﺭﻣﺸﻚ، ﺑﻬﻤﻦ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ، ﺯﺭﻧﺒﺎﺩ، ﺩﺭﻭﻧﺞ، ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ، ﺗﺨﻢ ﺑﺎﺩﺭﻧﺠﺒﻮﻳﻪ، ﺗﺨﻢ ﻓﻠﻨﺠﻤﺸﻚ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺁﻥ، ﻟﺴﺎﻥ ﺍﻟﺜﻮﺭ، ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ، ﻋﻮﺩ، ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ، ﺑُﺴّﺪ.
ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺴﻬﻠﺎﺕ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻯ ﻋﺴﺮ ﺑﻠﻐﻤﻰ:

ﭼﻮﻥ ﻟﻘﻮﻩ ﻭ ﻓﺎﻟﺞ، ﺳﻜﺒﻴﻨﺞ، ﺟﺎﻭﺷﻴﺮ، ﺍﺷﻖ، ﻓﺮﻓﻴﻮﻥ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﻗﺎﺭﻳﻘﻮﻥ، ﺷﺤﻢ ﺣﻨﻈﻞ، ﻳﺒﺮﻭﺝ، ﺧﺮﺩﻝ، ﭘﻠﭙﻞ، ﺩﺍﺭﭘﻠﭙﻞ، ﻧﻤﻚ ﻫﻨﺪﻯ، ﺯﻧﺠﺒﻴﻞ ﻭ ﺣﺮﻣﻞ ﻭ ﺗﺮﺑﺪ، ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﺯﺭﺩ، ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﻛﺎﺑﻠﻰ، ﻗﻨﻄﺮﻳﻮﻥ ﺑﺎﺭﻳﻚ، ﺷﻴﻄﺮﺝ، ﻋﺼﺎﺭﻩ ﻯ ﻗﺜﺎﺀ ﺍﻟﺤﻤﺎﺭ، ﻣﻘﻞ، ﻓﺎﻧﻴﺪ، ﺍﻳﺎﺭﺝ ﻓﻴﻘﺮﺍ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺷﺮﺑﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻟﻘﻮﻩ:

ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﻛﺒﺮ، ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﺑﺎﺩﻳﺎﻥ، ﺯﻧﺠﺒﻴﻞ، ﺗﺨﻢ ﺑﺎﺩﻳﺎﻥ، ﺍﺳﻄﻮﺧﻮﺩﻭﺱ، ﻏﺎﺭﻳﻘﻮﻥ، ﭘﻮﺩﻧﻪ ﻯ ﻛﻮﻫﻰ، ﻋﺎﻗﺮﻗﺮﺣﺎ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﻧﺎﻧﺨﻮﺍﻩ، ﻗﻨﻄﺮﻳﻮﻥ، ﻗﺴﻂ، ﺷﻴﻄﺮﺝ، ﺷﻮﻧﻴﺰ، ﺫﺭﺍﻭﻧﺪ

ﮔﺮﺩ، ﺗﺨﻢ ﻛﺮﻓﺲ، ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﻛﺮﻓﺲ، ﺳﻠﻴﺨﻪ، ﻗﺮﺩﻣﺎﻧﺎ، ﺳﺬﺍﺏ ﻛﻮﻫﻰ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﻌﺎﺟﻴﻦ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻟﻘﻮﻩ:

ﻫﻠﻴﻠﻪ ﻯ ﺳﻴﺎﻩ، ﺷﻴﻄﺮﺝ، ﻋﺎﻗﺮﻗﺮﺣﺎ، ﺯﻧﺠﺒﻴﻞ، ﭘﻠﭙﻞ، ﻓﺮﻓﻴﻮﻥ، ﺣﻠﺘﻴﺖ، ﻭﺝ، ﺩﺍﺭﭘﻠﭙﻞ، ﻣُﺮ، ﺳﺪﺍﺏ، ﺯﺭﺍﻭﻧﺪ، ﺧﺮﺩﻝ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﺁﻣﻠﻪ، ﺟﻨﻄﻴﺎﻧﺎ، ﺣﺐ ﺍﻟﻐﺎﺭ، ﻋﺴﻞ ﺍﻟﺒﻠﺎﺩﺭ، ﺭﻭﻏﻦ ﮔﻮﺯ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﻌﺎﺟﻴﻦ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺻﺮﻉ:

ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﻛﺒﺮ، ﺟﻨﻄﻴﺎﻧﺎ، ﻗﺴﻂ، ﺣﺐ ﺍﻟﻐﺎﺭ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﺯﺭﻭﺍﻧﺪ ﮔﺮﺩ، ﺳﻴﺴﺎﻟﻴﻮﺱ، ﺍﺻﻞ ﻓﺎﻭﻧﻴﺎ، ﺍﺳﻘﻴﻞ ﻣﺸﻮﻯ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺮﻭﺣﺎﺕ ﻣﻔﻠﻮﺝ ﻭ ﻣﺴﺒﻮﺏ:

ﺍﺑﻬﻞ، ﻭﺝ، ﺍﺫﺧﺮ، ﻗﺴﻂ، ﺳﻨﺒﻞ، ﺟﻨﺪﺑﻴﺪﺳﺘﺮ، ﻓﺮﻓﻴﻮﻥ، ﻋﺎﻗﺮﻗﺮﺣﺎ، ﺳﻠﻴﺨﻪ، ﻣﺼﻄﻜﻰ، ﻗﺮﻧﻔﻞ، ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ، ﻗﺮﻓﻪ، ﺷﻮﻧﻴﺰ، ﺭﻭﻏﻦ ﺳﺪﺍﺏ، ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﻃﻠﺦ، ﺭﺍﺳﻦ، ﺳﻮﺳﻦ، ﺣﺐ ﺑﻠﺴﺎﻥ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺭﺍ ﻃﺒﻊ ﻭ ﻓﻌﻞ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺣﻔﻆ ﺍﻟﺼﺤﺔ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﻀﻰ ﻛﻪ ﺗﻌﻠّﻖ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﭙﺲ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻝ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﻳﺎﺩ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﺮﺩ ﺍﻳﻨﺴﺖ.
ﺳﺎﺫﺝ ﻫﻨﺪﻯ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ ﻣﻌﺪﻩ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻌﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺵ ﮔﺮﺩﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﻮﺩ.

ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ: ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻌﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺵ ﮔﺮﺩﺩ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺼﻄﻜﻰ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ، ﻣﻌﺪﻩ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻠﻐﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺭﻃﻮﺑﺖ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻍ ﻓﺮﻭ ﺁﺭﺩ.

ﺳﻨﺒﻞ: ﺩﻭ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﺪﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﻣﻰ. ﻫﻨﺪﻯ ﺭﺍ «ﺳﻨﺒﻞ ﺍﻟﻄﻴﺐ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ «ﺳﻨﺒﻞ ﻋﺼﺎﻓﻴﺮ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻣﻰ ﺭﺍ «ﻧﺎﺭﺩﻳﻦ» ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ ﺩﻣﺎﻍ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ.

ﻧﺎﺭﻣﺸﻚ: ﺑﻌﻀﻰ ﻃﺒﻴﺒﺎﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻠّﻞ ﻣﻌﺪﻩ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﻣﻘﻞ: ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺩﻩ ﻭ ﻣﻘﻌﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺳﻠﻴﺨﻪ: ﭼﻨﺪ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ. ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﺥ ﺑﻮﺩ، ﭼﻮﺏ ﺍﻭ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻄﺒﺮ ﻭ ﻃﻌﻢ ﻭ ﺑﻮﻯ ﺁﻥ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻓﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺰﺩ. ﺩﺭ ﭼﻮﺏ ﺍﻭ ﻣﻨﻔﻌﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭﺳﺖ، ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ ﺑﺎﺩﻫﺎﻯ ﻏﻠﻴﻆ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﻮّﺗﻰ ﺍﺳﺖ، ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻗﺎﺑﺾ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻭﻗﺖ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ، ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ، ﺗﺒﺎﺭﻙ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺣﺴﻦ ﺍﻟﺨﺎﻟﻘﻴﻦ.

ﻗﺮﺩﻣﺎﻧﺎ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﻋﺼﺐ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺳﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑُﻮﺩ ﻭ ﻓﺎﻟﺞ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻃﺒﻴﺦ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ

. ﻛﺮﻛﻮﺱ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ.

ﺁﻣﻠﻪ: ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ.
ﺳﻴﺮﻝ ﺍﻟﻬﻨﺪﻯ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺩﺭ ﻭﻯ ﮔﺮﻣﻰ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺸﻜﻰ ﻭﻯ ﺷﻚ ﻧﻴﺴﺖ. ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺣﻔﻆ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﺕ

ﻛﻨﺪ.

ﺟﻨﻄﻴﺎﻧﺎ: ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﺭﺍ «ﺟﻨﻄﻴﺎﻧﺎ» ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺟﻨﻄﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺑﻮﺩ. ﺑﻴﺦ ﻧﺒﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﻣﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﺭ ﺭﻭﻳﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻯ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﺳﺎﻕ ﺍﻭ ﺩﻭ ﮔﺰ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻭ ﺳﻄﺒﺮﻯ ﻳﻚ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮﮒ ﻟﺴﺎﻥ ﺍﻟﺤﻤﻞ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺮﮒ ﮔﻮﺯ ﺭﺍ، ﻟﻮﻥ ﺍﻭ ﺯﺭﺩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺯﺭﺩ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﺮﻳﻮﻧﺪ: ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ ﺳﺪﻩ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻟﺘﻮﺍﻯ ﻋﺼﺐ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ، ﺧﺎﺻﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ.

ﺣﺐ ﺍﻟﻐﺎﺭ: ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﻧﻴﺰ «ﺣﺐ ﺍﻟﺪﻫﻤﺴﺖ» ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺩﺭﺩ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ ﺭﻭﻏﻦ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﺑﺒﺮﺩ، ﻣﻐﺰ ﺍﻭ ﻣﻌﺪﻩ ﺭﺍ ﺳﺴﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﻰ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻓﻌﻞ ﻛﻨﺪ.

ﺑﻠﺎﺫﺭ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻟﻘﻮﻩ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻋﺼﺐ‌ﻫﺎ ﺭﺍ

ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﻯ ﺑُﻮﺩ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺳﻴﺴﺎﻟﻴﻮﺱ: ﺍﻧﮕﺪﺍﻥ ﺭﻭﻣﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﺪﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﺍﺯﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﻯ ﺩﻭﻡ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪﻩ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺮﻉ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻠﻐﻢ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺑﮕﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. ﻣﻀﺮﺕ ﺳﺮﻣﺎﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻫﺎ، ﻭ ﺩﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ.

ﺍﺻﻞ ﻓﺎﻭﺍﻧﻴﺎ: ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﺭﺍ «ﻋﻮﺩ ﺻﻠﻴﺐ» ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺨﻰ ﺍﺳﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻄﺒﺮﻯ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻌﻢ ﺁﻥ ﻗﺒﻀﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﻓﺮﻉ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺎﺥ‌ﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ. ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻰ ﻭﺻﻒ ﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﻮّﺕ‌ﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺧﺸﻚ

ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺪﻩ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﻠﻂ ﻏﻠﻴﻆ ﺭﺍ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻘﻄﻴﻊ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺯﺩﺍﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺨﺎﻳﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺗﻴﺰﻯ ﻭ ﻗﺒﺾ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ، ﻣﺼﺮﻭﻉ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻦ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺻﺮﻉ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺻﺮﻉ ﺯﺍﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﮕﺸﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺻﺮﻉ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺑﻮﻋﻠﻰ ﺳﻴﻨﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻓﺎﻭﻳﻨﺎﻯ ﺭﻭﻣﻰ ﭼﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺁﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ: ﺛﻤﺮﻩ ﻯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ، ﺩﻭﺩ ﺁﻥ ﻣﺼﺮﻭﻉ ﺭﺍ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﺁﺭﺩ.

ﺍﺳﻘﻴﻞ ﻣﺸﻮﻯ: «ﺍﺳﻘﻴﻞ» ﺭﺍ «ﺑﺼﻞ ﺍﻟﻔﺄﺭ» ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻮﺵ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﻃﻌﻢ ﺍﻭ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ. ﭘﺨﺘﻦ ﻭ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﻟﺨﺘﻰ ﻗﻮّﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﺪ. ﻭ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺯﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﮓ ﺍﻭ ﺩﺭﻓﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻟﻮﻥ ﺳﺮﻭﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻌﻢ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﻴﺰﻯ ﻭ ﻃﻠﺨﻰ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺻﺮﻉ ﻭ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭﺟﺎﻉ ﻣﻔﺎﺻﻞ ﻭ ﻓﺎﻟﺞ ﻭ ﻋﺮﻕ ﺍﻟﻨﺴﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺣﺐ ﺍﻟﺒﻠﺴﺎﻥ: ﮔﺮﻡ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﻮﺩ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻮﺩ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻠﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﺮﻡ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ. ﺑﺪﺍﻥ ﮔﺮﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻋﻮﺩ ﺭﻳﺶ‌ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻝ(قلب) ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ:
ﻳﺎﻗﻮﺕ، ﺑﻴﺠﺎﺩﻩ، ﭘﻴﺮﻭﺯﻩ، ﻟﻌﻞ، ﺯﺭ، ﺳﻴﻢ، ﮔﻞ ﻣﺨﺘﻮﻡ، ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ، ﻟﺎﮊﻭﺭﺩ. ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺳﺮﺩ: ﻛﺎﻓﻮﺭ، ﺻﻨﺪﻝ، ﻃﺒﺎﺷﻴﺮ، ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ، ﺑﺴّﺪ، ﺳﻴﻢ، ﮔﺸﻨﻴﺰ ﺗَﺮ، ﺗﺮﺷﻰ، ﺗﺮﻧﺞ

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﮔﺮﻡ: ﺩﺭﻭﻧﺞ، ﺟﺪﻭﺍﺭ، ﻣﺸﻚ، ﻋﻨﺒﺮ، ﻋﻮﺩ، ﺯﺭﻧﺒﺎﺩ، ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ، ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ، ﺑﻬﻤﻦ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ، ﻗﺮﻧﻔﻞ، ﺑﺎﺩﺭﻧﺞ ﺑﻮﻳﻪ، ﺑﺎﺯﺭﻭﺝ ﻭ ﺗﺨﻢ ﺁﻥ، ﺷﺎﻫﺴﻔﺮﻡ ﻭ ﺗﺨﻢ ﺁﻥ، ﻗﺎﻗﻠﻪ ﻛﺒﺎﺭ، ﻛﺒﺎﺑﻪ، ﺳﺎﺫﺝ ﻫﻨﺪﻯ، ﺭﺍﺳﻦ، ﻗﻬﺮﺑﺎ، ﺳﻮﺳﻦ ﺁﺯﺍﺩ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻳﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺮﺽ ﻭ ﻓﻌﻞ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ:

ﺍﻓﺘﻴﻤﻮﻥ، ﺍﺳﻄﻮﺧﻮﺩﻭﺱ، ﺁﻣﻠﻪ، ﺁﺫﺭﻳﻮﻥ، ﺍﻧﻔﺤﻪ، ﺑﺴﻔﺎﻳﺞ ﺧﻴﺮﺑﻮﺍ، ﺩﺍﺭﭼﻴﻨﻰ، ﺯﺭﻧﺐ، ﺳﻠﻴﺨﻪ، ﺳﻨﺒﻞ، ﺳﻚ، ﺳﻌﺪ، ﺳﻨﺪﺭﻭﺱ، ﺷﺐ، ﻃﻠﺤﺴﻘﻮﻕ، ﻏﺎﺭﻳﻘﻮﻥ، ﻛﻨﺪﺭ، ﻣﻮﻣﻴﺎ، ﻓﺴﺘﻖ، ﺧﺮﻣﺎﻯ ﻫﻨﺪﻯ، ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ، ﻧﻌﻨﻊ، ﻧﻤﺎﻡ

ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻝ ﻛﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻏﻠﻴﻆ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻗﻮﺍﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻟﺰﺝ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻣﻐﺮﻯ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻣﺤﻠّﻞ» ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ «ﻣﻔﺘﺢ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺎﺩﺗﻬﺎ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﺭﺍﺩﻉ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺧﻴﺮﻩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻣﺨﺪّﺭ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻋﺮﻕ ﺁﺭﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺑﻮﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﻃﻮﺑﺖ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻤﺘﺮ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻧﺎﺷﻒ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ «ﻣﺠﻔّﻒ» ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻓﻘﺮﻯ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ.

ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻭﺝ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪﻯ ﻳﻜﻰ، ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻠﻂ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﺻﺎﻓﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻗﻮﻯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺘﻴﻤﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﻄﻮﺧﻮﺩﻭﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻔﺮﺡ‌ﻫﺎ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺻﺎﻓﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﻯ ﺑﺪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻗﻮﻯ ﻭ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺠﺮ ﻟﺎﮊﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﻴﺎﺭﺩ، ﻟﺨﺘﻰ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﻧﻴﻚ ﺭﺍ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺁﻥ ﺑﻴﺎﺭﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺿﻌﻒ ﺗﻮﻟﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻗﻬﺮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﺩﻓﻊ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺧﻠﺎﻁ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻣَﻘَﺮّ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺬﺏ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺧﻠﻄﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺭﺍ ﻋﺎﺟﺰ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﭼﻴﺮﻩ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺩﺭﻣﺴﻨﮓ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻧﻜﻨﺪ، ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺿﻌﻒ ﺁﺭﺩ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭﻯ ﻣﺴﻬﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﻊ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺿﻌﻒ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻧﻮﺧﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺿﻌﻒ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻗﺎﺑﺾ ﻭ ﻗﻮﻯ ﻭ ﻣﻐﺮﻯ: ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻣﺨﺘﻮﻡ ﻭ ﺑﻬﻤﻦ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ، ﮔﻮﻫﺮِ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺰﻭﺟﺖ ﻭ ﺑﻘﺮﺏ ﻗﺒﺾ ﻏﻠﻴﻆ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﺍﻡ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺒﺒﻰ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻮﺩ. ﻟﻜﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺿﻌﻒ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻗﻴﻖ ﺑﻮﺩ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﻏﻠﻴﻈﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﺮﮔﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ، ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ ﻓﺰﻭﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺿﻌﻒ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻋﺮﻕ ﺁﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺑﻮﻝ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﻏﻠﻴﻆ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻗﻴﻖ ﻭ ﺁﺏ ﻧﺎﻛﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﻯ ﺗﻦ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﻏﻠﻴﻈﺘﺮ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ. ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪﻩ: ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻯ «ﻣﻔﺘﺢ» ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺪﻩ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ، ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻔﺬ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺩﻝ، ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﺪ.

ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺤﻠّﻞ: ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮﺣﺶ ﺳﺮﺩﻯ ﻭ ﻏﻠﻴﻈﻰ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺭﺍﺩﻉ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻮﺀ ﺍﻟﻤﺰﺍﺝ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ
ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻣﺨﺪﺭ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺳﺪ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﮕﻰ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺛﺮ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺗﺮﻳﺎﻗﻰ: ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻴﺰﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺗﺮﻳﺎﻗﻰ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ

ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻯ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻧﻔﺎﺥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺣﺶ ﺭﺍ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺿﻌﻒ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺨﺎﺭﻯ ﻧﺎﻣﻠﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺑﺨﺎﺭ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻠﻂ ﻓﺰﻭﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﭘﺲ ﺭﻭﺡ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻓﻌﺎل خویﺶ ﻛﺴﻠﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺿﻌﻒ ﺗﻮﺣﺶ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﮔﺮﺩﺩ.

ﻳﺎﻗﻮﺕ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﻯ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻀﺮّﺕ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺯﻫﺮﻧﺎﻙ ﺿﺪﻯ ﻛﺮﺩﻥ. ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻮّﺕ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻭ ﺟِﺮﻡ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻜﻦ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻣﻘﻨﺎﻃﻴﺲ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺮﻡ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺩﺭ ﺷﺮﺑﺖ‌ﻫﺎ ﺍﻓﺘﺪ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺮﻡ ﺁﻥ ﻫﻀﻢ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ ﻧﻤﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﺤﺎﻟﺖ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﻰ ﭘﺬﻳﺮد که از تن مردم

ﮔﺮﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺲ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻥ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ. ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻬﺮﺑﺎ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻤﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻡ ﻛﻨﻨﺪ، ﺗﺎ ﻛﺎﻩ ﺭﺍ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ ﺍﺳﺘﺤﺎﻟﺖ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ.
ﺑﻴﺠﺎﺩﻩ: ﮔﻮﺭ ﺑﻴﺠﺎﺩﻩ ﮔﻮﻫﺮﻯ ﻧﻮﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻓﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻳﺎﻗﻮﺕ. ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﺪ.
ﻓﻴﺮﻭﺯﻩ: ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﺒﻀﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻗﺒﺾ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﻮّﺕ ﺭﻭﺡ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﺷﻮﺩ.
ﻟﻌﻞ: ﮔﻮﻫﺮ ﻟﻌﻞ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻨﺪ.
ﺯَﺭ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻴّﺖ. ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ.
ﺳﻴﻢ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﻯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺍﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺯﺭّ ﺍﺳﺖ.
ﮔﻞ ﻣﺨﺘﻮﻡ: ﺩﺭ ﺳﺮﺩﻯ ﻭ ﮔﺮﻣﻰ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ و
ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﺸﻜﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﺴﺖ ﺗﺮﻛﻴﺒﻰ ﻣﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻟﺰﺝ ﻧﺸﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﺸﻜﻰ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻗﻮّﺕ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﻯ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮ ﺍﺳﺖ.

ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ: ﻣﻔﺮﺡ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻭﺟﻪ. ﻳﻜﻰ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺨﺎﺭ ﺗﻴﺮﻩ ﺩُﺧﺎﻧﻰ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ.

ﻟﺎﮊﻭﺭﺩ: ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻟﺎﮊﻭﺭﺩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺣﺠﺮ ﺍﺭﻣﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﻟﺨﺘﻰ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.

ﻛﺎﻓﻮﺭ: ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺑﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺮ ﻃﺒﻊ ﺁﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ. ﺧﺎﺻﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﮔﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺻﻨﺪﻝ: ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﺮﺩﻯ ﺑﺮﻭﻯ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ، ﻣﻔﺮﺣﻰ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﻭ ﺗﻠﻄﻴﻒ ﻭ ﻗﺒﺾ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺖ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻗﻮّﺕ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺭﺍ.

ﻃﺒﺎﺷﻴﺮ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﻭ ﻏﺸﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﻰ ﺑﻮﺩ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻗﺒﺾ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺰﺍﺝ ﺳﺮﺩ ﺑﺎ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺷﻮﺩ.

ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ: ﻃﺒﻊ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻬﺮﺑﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﻧﻮﺭﺍﻧﻴﺖ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ.

ﺑﺴﺬ: ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﻧﺸﻒ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﻮﻳﺮ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪﻩ.

ﺗﺮﺷﻰ ﺗﺮﻧﺞ: ﺩﻝ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ
ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ.

ﺯﺭﻧﻴﺦ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺩﻝ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﻮّﺗﻰ ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻮّﺕ ﺗﺮﻳﺎﻕ ﻫﻤﻪ ﻯ ﺯﻫﺮﻫﺎ ﺍﺳﺖ. ﻣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ، ﮔﺮﻣﻰ ﻃﺒﻊ ﺍﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻧﺪ، ﮔﺮﻣﻰ ﺍﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺷﺎﺩﻯ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ.

ﺟﺪﻭﺍﺭ: ﭼﻮﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﺭﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﻴﺶ ﺭﻭﻳﺪ. ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺯﺩ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻗﻮﻯ ﺗﺮﻳﻦ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮﻫﺎﻯ ﺑﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮ ﮔﺰﻳﺪﻥ ﺍﻓﻌﻰ ﺍﺳﺖ. ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺮﻣﻰ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻮّﺕ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮ ﻭﻯ ﻣﻔﺮﺣﻰ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ.

ﺯﺭﻧﺒﺎﺩ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﺩﺭ ﻭﻯ ﻗﻮّﺗﻰ ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮّﺗﻰ ﻛﻪ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺮﻳﺎﻕ ﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻓﺘﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﺳﺨﺖ ﻣﻠﺎﻳﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﻓﺮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻣﺸﻚ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ. ﺩﺭ ﻭﻯ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﻭ ﭘﺎﺩﺯﻫﺮﻯ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﺻﻪ ﻣﻀﺮّﺕ ﻗﺮﻭﻥ ﺳﻨﺒﻞ ﺭﺍ ﻭ ﻣﻀﺮﺕ ﺑﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﺣﺎﺟﺖ ﺁﻳﺪ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻨﻔﺶ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﮔﻞ ﻣﻌﺘﺪﻝ ﻛﻨﺪ.

ﻋﻨﺒﺮ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻭﺟﻪ. ﻳﻜﻰ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﺰﻭﺟﺖ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻭ ﻟﺰﻭﺟﺖ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻋﻮﺩ ﻓﻌﻞ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻨﺒﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺪﺍﻡ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻟﻜﻦ ﻋﻨﺒﺮ ﻗﻮﻯ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﻮﺩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ. ﻟﻄﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺸﻒ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺡ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺭﺍ ﻭ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ. ﻗﺎﺑﺾ ﻭ ﻣﺤﻠّﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﻮّﺕ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﺪ. ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻗﻮّﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺷﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ.

ﺑﻬﻤﻦ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﭙﻴﺪ: ﺳﭙﻴﺪ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﺳﺮﺥ ﻟﺨﺘﻰ ﮔﺮﻡ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﻮّﺕ ﻗﺒﺾ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮّﺕ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺳﺪﻩ ﮔﺸﺎﺩﻥ.

ﻗﺮﻧﻔﻞ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﻮﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻣﻌﺪﻩ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺑﺎﺩﺭﻧﺞ ﺑﻮﻳﻪ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ. ﺑﺨﺎﺭ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺩﻝ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮّﺕ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﻭ ﺗﻠﻄﻴﻒ ﻭ ﻗﺒﺾ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﺪ.

ﺷﺎﻫﺴﻔﺮﻡ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﺻﻴّﺖ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻄﺮﻳﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻗﻮّﺕ ﺩﻫﺪ.

ﻓﻠﻨﺠﻤﺸﻚ: ﻣﻌﺘﺪﻝ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺯﻧﮕﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺑﻠﻐﻤﻰ ﻭ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ ﺭﺍ ﺳﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﺮﮒ ﺗﺮﻧﺞ: ﺗﺨﻢ ﺁﻥ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻥ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻯ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺗﺮﻳﺎﻗﻰ ﺍﺳﺖ.

قاقلهﻛﺒﺎﺭ: ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺧﺮ

۲۷ رجب

ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ)

ﻣﺒﻌﺚ ﻣﺒﺎﺭک ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺩﺭ سن ۴۰ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﺰﻭﻝ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. (1)

ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ أﻋﻴﺎﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﺒﻌﻮﺙ شدند ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ (ﻋﻠﻴﻪ‌ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ) ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ.

ﻏﻴﺮﺷﻴﻌﻪ ﻣﺒﻌﺚ ﺭﺍ ﺩﺭ ۱۷ ﻳﺎ ۱۸ ﻳﺎ ۲۴ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﺭ ۱۲ ﺭﺑﻴﻊﺍلأﻭّﻝ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ (علیهم‌السلام) ﻭ ﻧﻴﺰ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻋﻠﻴﻪﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ) ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. (2)

ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻌﺜﺖ أﻧﺒﻴﺎﺀ (ﻋﻠﻴﻬﻢﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ) ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪﺍﻯ ﺑﺎ ﻋﻘﻴﺪﻩﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺠﺎﺯ ﻭ ﻣﻜّﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑُﺖ ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ:

ﺑُﺖ ﺳﻨﮕﻰ، ﻓﻠﺰﻯ، ﭼﻮﺑﻰ، ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺧﺮﻣﺎ. ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ.

ﺍﻛﺜﺮ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﻧﻴﺎ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﮔﻤﺮﺍﻫﻰ ﻭ ﺿﻠﺎﻟﺖ ﺑﻮﺩ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ۴۰ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺑﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺷﺮﻑ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪالله (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﮔﺬﺷﺖ.

ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﻭﺣﻰﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻤﻰ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﺭﻭﺍﺋﻰ ﺑﺎ ﺳﻨﺪ ﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺫﻛﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻃﺒﻖ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ (3) ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺣﺮﺍ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺟﻠﺎﻝ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، به حدّی ﺑﻮﺩ ﻛﻪ هیچ‌کس ﺭﺍ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ.

ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻢ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺼﻴﺢ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ:
«ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ علیک ﻳﺎ ﻧﺒﻰالله، ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ علیک ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝالله».

ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺪﻳﺠﻪ (ﻋﻠﻴﻬﺎالسلام) ﺷﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﻉ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺟﻤﺎﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﻮّﺭ ﺷﺪ.

ﺧﺪﻳﺠﻪ (ﻋﻠﻴﻬﺎالسلام) ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﺍﻯ ﻣﺤﻤّﺪ، ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ؟

ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﺍﺳﺖ. ﺳﭙﺲ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺪﻳﺠﻪ (ﻋﻠﻴﻬﺎالسلام) ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺑﮕﻮ :

«ﻟﺎ ﺍﻟﻪ إﻟﺎ الله، ﻣﺤﻤّﺪ ﺭﺳﻮﻝالله».

ﺧﺪﻳﺠﻪ (ﻋﻠﻴﻬﺎالسلام) ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﺳﺎل‌هاست ﻣﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺍﻧﻴّﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
«ﺍﻯ ﺧﺪﻳﺠﻪ! ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺟﺎﻣﻪﺍﻯ ﺑﺮ ﻣﻦ بیانداز.»

ﺣﻀﺮﺕ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪند ﻭ ﺧﻮابیدند. ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ حق تعالی ﻧﺪﺍ ﺭﺳﻴﺪ:

«ﻳﺎ أﻳُّﻬَﺎ ﺍﻟﻤُﺪَّﺛِّﺮ، ﻗُﻢ ﻓَﺎَﻧﺬِﺭ ﻭَ رَبَّکَ ﻓَﻜَﺒِّﺮ ...» (4)

«ﺍﻯ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ، ﺑﺮ ﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺘﺮﺳﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﺑﮕﻮ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ».

ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖند ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﺒﺎﺭک ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍشتند ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩند:

«الله ﺍﻛﺒﺮ، الله ﺍﻛﺒﺮ» ﭘﺲ ﺻﺪﺍﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. (5)

ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻳﻜﺘﺎ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩند ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ:

«ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﺋﻰ.»

ﺳﭙﺲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺻﻔﺎ ﺑﺎﻟﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ إﻧﺬﺍﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻠﻨﻰ کردند. (6)

📚 منابع

1. کافی : ج 4، ص 149.

2. ﺯﺍﺩ ﺍﻟﻤﻌﺎﺩ : ﺹ 36. بحار الأنوار : ج 97، ص 168، 377.

3. ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺍلأﻣﺎﻝ : ﺝ 1، ﺹ 47.

4. ﺳﻮﺭﻩ ﻣﺪّﺛﺮ ض: ﺁﻳﻪ 3 _ 1.

5. بحار الأنوار : ج 18، ص 197، 196.

6. همان : ﺝ 18، ﺹ 186 _ 174.

@varesoon

3 شعبان
ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 4 هـ ﺁﻗﺎﻯ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺳﺎﻟﺎﺭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﮕﺎﻥ، ﺍشک ﻫﺮ ﻣﺆﻣﻦ، ﺍﻣﺎﻡ ﺯﺍﻫﺪ ﻋﺎﺑﺪ، ﺷﻬﻴﺪ ﻏﺮﻳﺐ، ﻋﻄﺸﺎﻥ ﻧﻴﻨﻮﺍ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪ الله ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺍﻟﺸﻬﻴﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻮّﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ. (1)

ﺍﻗﻮﺍﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻨﺠﻢ ﺷﻌﺒﺎﻥ (2) ﻭ سیزدهم رمضان (3) و آخر ﺭﺑﻴﻊ ﺍلأﻭﻝ سال 3 هـ (4) و پنجم جمادی الأولی (5) ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺭﺟﺐ ﺍﺳﺖ. (6)


← ﺍﻟﻘﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﻧﺎﻡ ﻣﺒﺎﺭک ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺷﺒﻴﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻃﺎﺏ ﺍﺳﺖ.

ﭘﺪﺭﺷﺎﻥ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ ﻭ ﻣﻘﺘﺪﺍﻧﺎ ﺃﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﻟﻴَّﺔ الله ﻭ ﺣﺒﻴﺒَﺘُﻪ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺩﻭ ﺳﺮﺍ ﺻﺪﻳﻘﻪ ﻛﺒﺮﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻴﻬﺎ السلام ﺍﺳﺖ.

ﻛﻨﻴﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﺪالله ﻭ ﻛﻨﻴﻪ ﺧﺎﺹّ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ.

ﺍﻟﻘﺎﺏ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻟﺸﻬﻴﺪ، ﺍﻟﺴﻌﻴﺪ، ﺍﻟﺴﺒﻂ ﺍﻟﺜﺎﻧﻰ، ﺍلإﻣﺎﻡ ﺍﻟﺜﺎﻟﺚ، ﺍﻟﺮﺷﻴﺪ، ﺍﻟﻄﻴﺐ، ﺍﻟﻮﻓﻰ، ﺍﻟﺴﻴّﺪ، ﺍﻟﺰﻛﻰ، ﺍﻟﻤﺒﺎﺭک، ﺗﺎﺑﻊ ﻟﻤﺮﺿﺎﺕ الله ﺍﺳﺖ. (7)

← حضرت ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺳﻴﺪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺃﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ أﺳﻤﺎﺀ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. ﺍﺳﻤﺎﺀ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺁﻭﺭﺩ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺫﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﭼﭗ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ.

ﺭﻭﺯ ﺍﻭّﻝ ﻳﺎ ﻫﻔﺘﻢ ﻭﻟﺎﺩﺕ، ﺍﻣﻴﻦ ﻭﺣﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ :

«ﺳﻠﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺍﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ، ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺴﺮ کوچک ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺷﺒﻴﺮ ﻧﺎﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺎﻥ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﺗﻢ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻧﻰ». (8)

ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﺎﻡ ﭘُﺮ ﻋﻈﻤﺖ «ﺣﺴﻴﻦ» ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻭّﻣﻴﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ السلام ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻣﻠﺎﺋﻜﻪ ی ﺁﺳﻤﺎن ها ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺮﺽ ﺗﻬﻨﻴّﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎک ﻗﺒﺮ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻨﺪ.

ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﺭﻭﺯ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓُﻄﺮُﺱ مَلک (9) ﻳﺎ ﺩﺭﺩﺍﺋﻴﻞ (10) ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺑُﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻗﺒﻠﻰ ﺍﺵ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ.

← ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﺎ ﺟﺪّ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻮﺩ.

مدّت ﺳﻰ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﻟﺎﻯ ﻣﺘّﻘﻴﺎﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﺟَﻤَﻞ، ﺻَﻔّﻴﻦ ﻭ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺍﺷﺖ. (11)

ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺯﻣﺎﻣﺪﺍﺭﻯ ﻏﺎﺻﺒﺎﻧﻪ ﻋُﻤَﺮ، ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻠﻴﻔﻪ ی ﺩﻭّﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ الله ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ.

اﺯ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺎﻟﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ :
«ای دروغگو ! ﺍﺯ ﻣﻨﺒﺮ ﭘﺪﺭﻡ رسول خدا صلّی الله علیه و آله ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻯ نه منبر پدرت» ! (12)

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺃﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﺷﺮیک رنج های ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻭ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺪﮔﻮﺋﻰ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﺃﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻣﻰ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ.

ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺟُﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﻭ اذیّت ها ﻭ ﺯﺧﻢ ﺯﺑﺎن ها، ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻗﻴﻊ ﻣﺒﺎﺭک ﺍﺯ ﻧﺎﺣﻴﻪ ی ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﻋﻠﺎﺀ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ. (13)

📚 منابع
1. ﺍﻋﻠﺎﻡ ﺍﻟﻮﺭﻯ : ﺝ 1، ﺹ 420.
2. ﺍﺭﺷﺎﺩ : ﺝ 2، ﺹ 27.
3. ﺑﺤﺎﺭ ﺍلأﻧﻮﺍﺭ : ﺝ 44، ﺹ 202. الدروس الشرعیة : ج 2، ص 8.
4. تهذیب الأحکام : ج 6، ص 41.
5. دلائل الإمامة : ص 235. بحار الأنوار : ج 44، ص 202.
6. ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﻣﺎﺣﻮﺯﻯ : ﺹ 368.
7. ﺑﺤﺎﺭ ﺍلأﻧﻮﺍﺭ : ﺝ 43، ﺹ 238 ـ 237.
8. امالی شیخ طوسی : ج 1، ص 367.
9. بصائر الدرجات : ص 88.
10. کمال الدین : ص 283.
11. ﺍﻟﺎﺻﺎﺑﺔ : ﺝ 2، ﺹ 69.
12. کلمات الإمام الحسین علیه السلام : ص 120 ـ 116.
13. ﻣﺼﺒﺎﺡ ﺍﻟﻤﺘﻬﺠﺪ : ﺹ 758.
@varesoon