کتابخانه امام حسین عليه السلام

دارم ز اشک و آه ندامت پس از وفات/ سنگ لحد در آتش سوزان کفن در آب
بر سیل اشک خويش که دریای درد اوست/ کردیم باز دیده و دادیم تن در آب
دل نقش بست روی تو و دیده ریخت خون/ افتاد خود در آتش سوزان و من در آب

شعری از لطف الله نیشابوری در باره عاشورا
لطف الله نیشابوری، شاعر دوره سربداری و تیموری، و متوفای 812 هجری است که اشعاری نغز در ستایش امام علی علیه السلام و دیگر امامان دارد. اشعاری هم در باره امام حسین (ع) دارد که امروز به مناسبت اول محرم، یکی را تقدیم عزیزان می کنم. چندین سال پیش توفیق یافتم نسخه عکسی این دیوان را که نسخه ای منحصر از کتابخانه ملی، و بسیار زیبا بود، با مقدمه ای منتشر کنم.

محرّم آمد و ماه حرام و گاه عزاست
خصوص عاشر ماهست و روز عاشوراست
چو صبح چهره ميفروز از انك امروزست
كه مطلع سحرش تيره چهره تر ز مساست
نشان تيرگي روز عالم امروزست
كه در كسوف رخ آفتاب اهل صفاست
خروش در ملكوت و ملائك امروزست
كه روز مقتل شاهان دار ملك بقاست
غريو در جگر جنّ و انس امروزست
كه روز هجرت خاصان بارگاه علاست
همان مهست كه بر اهل بيت پاك نبي
از ان پليد نژادان نزار رنج و عناست
همان مهست كه بر شيرزادگان وغا
بهر طرف ز سگان سعير جور و جفاست
ز برگ گل رُخشان تا كه ريختند بخاك
زتاب سوخته دلها چو لاله حمراست
ز سرو قامتشان تا كه باز بستند آب
سرشك چشم همه درّ و چشمها درياست
كسي كه مفخر جنّ و ملائك و بشرست
اسير زلّت مُشتي ددان ديو لقاست
بر اهل بغي بر ارباب دين حق بيداد
بكربلاي پر از حادثات كرب و بلاست
ز شور و شرت آن قوم نامسلمان دل
ز دشمني چنان ترس در دل ترساست
بنال از آن ظلمه گر تنت نه از رویست
برين ستم بگري گر دلت نه از خار است
اگر زمانه نه بدخواه نيك مردانست
وگر جهان نه حوادث سراي اهل وفاست
ستم ز خيل زغن بر هماي سدره ز چيست
اسير يك گله روباه شير شرزه چراست
زنخل گيتي در پاي مقبلان خارست
ز جور گردون در دست مدبران، خرماست
نَروز راحت و آرام و رامش است امروز
كه روز ولوله و شور و گريه و غوغاست
نشاني از فزع روز محشر امروزست
كه روز قتل حسين علي امام هداست
امامي آن چه امامي كه ذات طيب او
خلاصه همه كونين و زبده اشياست
امامي آنك بهر ساعتي هزاران بار
زخالق و زخلايق برو درود و ثناست
سُرور صدر محمّد گزين نسل علي
كه چون محمّد و محمود و چون علي اعلاست
فروغ جان نبي و چراغ چشم ولي
كه در بنا چو نبي خاص و چون ولي والاست
متابعش همه احكام دين و او حاكم
مواليش همه شاهان ملك و او مولاست
توئي زقدر امامان كه بندگي درت
وراي مرتبه هر دو كون و ما فيهاست
كفايت ازلي از عنايت ابدى
زحق بسوي تو بي منتها و بي مبداست
در تو مقصد دارالسّلام اسلامست
دم تو طوطي شكّر كلام روض رضاست
بغير حق كه نيازت بدو بُدست ترا
ز كائنات چو عقل مجرّد استغناست
مخالفان ترا دوزخ ابد جايست
موافقان ترا جنّت نعيم جزاست
مخالفت ز تو تا واگرفت آب فرات
چو دجله ديده اسلاميان ز سيل بكاست
چو در مصيبت تو حال ساكنان زمين
ز درد سوگ تو احوال سايران سماست
خميده قامت چرخست و آتشين دل مهر
زمانه در شغب و شور و دهر در كم و كاست
ز حل صوامع گردون بدود اندوده
ز دوش مشتري افكنده طيلسان و رداست
در اضطراب درين روز والي اسدست
در احتراق ازين سوز صاحب جوزاست
سُوار چرخ جدل جويي ترك مُويه گرست
بناله زهره بربط نواز نوحه سراست
شخوده ماه رخ و صبح قرطه چاك زده
سيه لباس شب و آسمان كبوذ عطاست
زاعتصام تو ابناي جنس خدمت تو
چو موسي و خضر و چون مسيح و زكريّاست
شب شهادت تو بر سر تو نوحه كنان
روان هاجر و زهرا و مريم و حوّاست
ايا شهي كه كند كحل ديده خاك درت
كسي كه ديده عقل و بصيرتش بيناست
فتاده كشتي اعمار ما گنه كاران
ميان ورطه گرداب بحر خوف و رجاست
تو با سلامتمان زين محيط بيرون بر
كه اهل خوف و رجا را در شما ملجاست
زخوان نعمت عام و نوال عام شما
چو خاص و عام جهانرا نوازشست و نواست
نظر زعين عنايت زلطف باز مگير
كه او يكي ز گدايان خاك كوي شماست
@jafarian1964

شعر در مدح حضرت حجت بن الحسن صلوات الله و سلام الله علیه توسط شیخ شهید فضل الله نوری رحمت الله تعالی بر او باد-: ای آن که کسی سرو چو قد تو ندیده - چون لعل لبت غنچه ز گلزار نچیده
چون نرگس مستت به همه گلشن عالم - نه دیده چنین دیده و نه گوش شنیده
خضر ار لب لعل تو نمی کرد تمنا - تا حشر به سرچشمه حیوان نرسیده
نشناخته گفتند گروهی که خدایی - پس مدشناسای تو را چیست عقیده
واقف نشد از سر تو ای مخزن اسرار - جز عارف چل ساله که در خرقه خزیده
می کرد تجلی اگر این یوسف ثانی - دلباختگان دل عوض دست بریده
دانم به یقین گر به رخت پرده نبودی - کس یوسف کنعان به کلافی نخریده
در مردمک دیده و از دیده نهانی - پیدا و نهان، غیر خداوند که دیده
دانی ز چه در پای گل سرخ بود خار - از بس که به گلزار ز شوق تو دویده
فاخته سان بهر تو با نغمه کوکو - هر لحظه از این شاخ بدان شاخ پریده
از چیست که بلبل شده دلباخته گل - زین رو که یکی روز گلی دست تو دیده
زان روز که من باخته ام نزد محبت - دانسته ام آخر به کجا کار کشیده
دیری است زند زلف تو اندر دل ما نیش - افسون، نکند چاره این مار گزیده
پنهان زعدویی، ز محبان ز چه ای دور - جان ها به لب از، هجر تو ماه رسیده
جز شربت لطف تو نداریم تمنا - حلوا به کسی ده که محبت نچشیده

 يا حضرت علي اكبر (ع)🥀

دويده ام ز حرم تا که زنده ات نگرم

مبند ديده کمي دست و پا بزن پسرم

ز مصحف تنت اين آيه هاي ريخته را

چگونه جمع کنم سوي خيمه ها ببرم

به فصل کودکي و در سنين پيري خود

دو بار داغ پيمبر نشست بر جگرم

ميان دشمن از آن گريه مي کنم که مگر

به کام خشک تو آبي رسد ز چشم ترم

من آن شکسته درختم که با هزار تبر

جدا ز شاخه شد افتاد بر زمين ثمرم

اگر چه خود ز عطش پاي تا سرم ميسوخت

زبان خشک تو زد بيشتر به دل شررم

مگر نه آب بُوَد مهر مادرم زهرا

روا نبود تو لب تشنه جان دهي به برم

جوان ز دل نرود گر چه از نظر برود

تو نِي برون ز دلم ميروي نه از نظرم

به پيش ديده ي من پاره پاره ات کردند

دلي به رحم نيامد نگفت من پدرم

مصيبتي که به من مي رسد محبت اوست

هزارها چو تو تقديم حيّ دادگرم

به روز حشر نگريد دو ديده اش "ميثم"

کسي که گريه کند بر ستاره ي سحرم

🔹غلامرضا سازگار (ميثم)
🌴🍃🌿🌸

شعری از لطف الله نیشابوری در باره عاشورا
لطف الله نیشابوری، شاعر دوره سربداری و تیموری، و متوفای 812 هجری است که اشعاری نغز در ستایش امام علی علیه السلام و دیگر امامان دارد. اشعاری هم در باره امام حسین (ع) دارد که امروز به مناسبت اول محرم، یکی را تقدیم عزیزان می کنم. چندین سال پیش توفیق یافتم نسخه عکسی این دیوان را که نسخه ای منحصر از کتابخانه ملی، و بسیار زیبا بود، با مقدمه ای منتشر کنم.

محرّم آمد و ماه حرام و گاه عزاست
خصوص عاشر ماهست و روز عاشوراست
چو صبح چهره ميفروز از انك امروزست
كه مطلع سحرش تيره چهره تر ز مساست
نشان تيرگي روز عالم امروزست
كه در كسوف رخ آفتاب اهل صفاست
خروش در ملكوت و ملائك امروزست
كه روز مقتل شاهان دار ملك بقاست
غريو در جگر جنّ و انس امروزست
كه روز هجرت خاصان بارگاه علاست
همان مهست كه بر اهل بيت پاك نبي
از ان پليد نژادان نزار رنج و عناست
همان مهست كه بر شيرزادگان وغا
بهر طرف ز سگان سعير جور و جفاست
ز برگ گل رُخشان تا كه ريختند بخاك
زتاب سوخته دلها چو لاله حمراست
ز سرو قامتشان تا كه باز بستند آب
سرشك چشم همه درّ و چشمها درياست
كسي كه مفخر جنّ و ملائك و بشرست
اسير زلّت مُشتي ددان ديو لقاست
بر اهل بغي بر ارباب دين حق بيداد
بكربلاي پر از حادثات كرب و بلاست
ز شور و شرت آن قوم نامسلمان دل
ز دشمني چنان ترس در دل ترساست
بنال از آن ظلمه گر تنت نه از رویست
برين ستم بگري گر دلت نه از خار است
اگر زمانه نه بدخواه نيك مردانست
وگر جهان نه حوادث سراي اهل وفاست
ستم ز خيل زغن بر هماي سدره ز چيست
اسير يك گله روباه شير شرزه چراست
زنخل گيتي در پاي مقبلان خارست
ز جور گردون در دست مدبران، خرماست
نَروز راحت و آرام و رامش است امروز
كه روز ولوله و شور و گريه و غوغاست
نشاني از فزع روز محشر امروزست
كه روز قتل حسين علي امام هداست
امامي آن چه امامي كه ذات طيب او
خلاصه همه كونين و زبده اشياست
امامي آنك بهر ساعتي هزاران بار
زخالق و زخلايق برو درود و ثناست
سُرور صدر محمّد گزين نسل علي
كه چون محمّد و محمود و چون علي اعلاست
فروغ جان نبي و چراغ چشم ولي
كه در بنا چو نبي خاص و چون ولي والاست
متابعش همه احكام دين و او حاكم
مواليش همه شاهان ملك و او مولاست
توئي زقدر امامان كه بندگي درت
وراي مرتبه هر دو كون و ما فيهاست
كفايت ازلي از عنايت ابدى
زحق بسوي تو بي منتها و بي مبداست
در تو مقصد دارالسّلام اسلامست
دم تو طوطي شكّر كلام روض رضاست
بغير حق كه نيازت بدو بُدست ترا
ز كائنات چو عقل مجرّد استغناست
مخالفان ترا دوزخ ابد جايست
موافقان ترا جنّت نعيم جزاست
مخالفت ز تو تا واگرفت آب فرات
چو دجله ديده اسلاميان ز سيل بكاست
چو در مصيبت تو حال ساكنان زمين
ز درد سوگ تو احوال سايران سماست
خميده قامت چرخست و آتشين دل مهر
زمانه در شغب و شور و دهر در كم و كاست
ز حل صوامع گردون بدود اندوده
ز دوش مشتري افكنده طيلسان و رداست
در اضطراب درين روز والي اسدست
در احتراق ازين سوز صاحب جوزاست
سُوار چرخ جدل جويي ترك مُويه گرست
بناله زهره بربط نواز نوحه سراست
شخوده ماه رخ و صبح قرطه چاك زده
سيه لباس شب و آسمان كبوذ عطاست
زاعتصام تو ابناي جنس خدمت تو
چو موسي و خضر و چون مسيح و زكريّاست
شب شهادت تو بر سر تو نوحه كنان
روان هاجر و زهرا و مريم و حوّاست
ايا شهي كه كند كحل ديده خاك درت
كسي كه ديده عقل و بصيرتش بيناست
فتاده كشتي اعمار ما گنه كاران
ميان ورطه گرداب بحر خوف و رجاست
تو با سلامتمان زين محيط بيرون بر
كه اهل خوف و رجا را در شما ملجاست
زخوان نعمت عام و نوال عام شما
چو خاص و عام جهانرا نوازشست و نواست
نظر زعين عنايت زلطف باز مگير
كه او يكي ز گدايان خاك كوي شماست
@jafarian1964

اباعبدالله الحسین علیه السلام🌹

اگر اي دوست تورا عقده ي عالم به گلوست
داستان تو و غم آينه ي سنگ و سبوست
آستان بوس حرم باش و بپرس از در دوست
اين حسين كيست كه عالم همه ديوانه ي اوست
اين چه شمعي است كه جانها همه پروانه ي اوست

دل هر كس كه حسيني است ز خود بي خبر است
كشته ي عشق حسين از همه كس زنده تر است
بس كه آن جلوه ي توحيد مرا در نظر است
هر كجا مينگرم نور رخش جلوه گر است
هركجا ميگذرم جلوه ي مستانه ي اوست

هر خدا جوي تمسك به ولايش دارد
هر گرفتار غمي سر به هوايش دارد
هر سري آرزوي بوسه پايش دارد
هردلي ميل سوي كرب وبلايش دارد
ما ندانيم چه سِرّيست كه در خانه ي اوست
✋
✍محمدجواد غفور زاده

ثمر ریاض دل علی در فاطمه گوهر حسن

به رسول قطعه ای از جگر به حسین پاره ای از بدن

به دو لب عقیق یمن یمن به دو طره ی موش ختن ختن

رخ او چراغ بهشت دل قد او قیامت کربلا

---

شهدای وادی سرخ لا شده خم به عرض ارادتش

سر و دست و تن سپر بلا یم خون بهشت شهادتش

مه و سال و هفته و روز و شب همه لحظه های ولادتش

زده خیمه در یم سرخ خون شده مرد سنگر ابتلا

---

گل سرخ باغ محمدی شکفد ز باغ جمال او

صلوات خالق ذوالمنن به خصال او به کمال او

به براق وهم بگو مپر نرسی به اوج کمال او

که گرفته جلوه جلال او ز جلال حضرت کبریا

---

ثمر حسن که هماره دل به حسین فاطمه بسته ای

تو همای قله ی خونی و به دل شکسته نشسته ای

به شتاب می روی از حرم تو که بند کفش نبسته ای

زرهت به تن شده پیروهن بدنت شده سپر بلا

---

تو طواف دور عمو کنی ملکوت گرم طواف تو

نگه حسین به قامت و نگه حسن به مصاف تو

دل عمه و جگر عمو شده شمع بزم مصاف تو

که شود خضاب به مقتلت ز حنای خون سر و دست و پا

---

به عمو و عمه نظاره کن شده در قفای تو نوحه گر

دو طرف فرات و دو سو سپه دو لب تو خشک و دو دیده تر

نه به تن زره نه به کف سپر نه به سر کله نه کفن به بر

زره تو زخم تنت شود ز هجوم نیزه و تیرها

---

تو شهید عرصه ی کربلا تو حسین را علی اکبری

عمویت به جای پدر به تو تو بر او به جای برادری

چه شود به پیکر نازکت که میان این همه لشکری

علی اکبر دگر عمو ز چه رو شدی ز عمو جدا

---

تو روی به جانب مقتل و دل یک حرم به قفای تو

سپهند منتظرت ولی حرم است بزم عزای تو

نگهی به میثم خسته دل که بود قصیده سرای تو

به امید آنکه شفیع او شوی از کرم به صف جزا

آجَرَک الله یا صاحب الزّمان

اَلسّلامُ عَلَیکَ یا اباعَبدِاللهِ الحُسَین!

ما بنده ایم ؛ بنده ای از بنده های تو
رَزمنده ایم در رهِ امرِ عزای تو
ما زنده ایم ؛ زنده به این " با تو بودنیم "
بود و نبود ما همه بادا فدای تو
شرمنده ایم ز آن که نَمُردیم از غمت
آواره نیستیم هنوز از بلای تو
کاری نکرده ایم ببخشا حسین جان!
کاری برای مُنتَقِم تو ؛ برای تو
غیر از همین دو قطره ی اشکی که ریختیم
در زیرِ سایه سارِ نوایِ رثای تو
با ذکر تو به عرش خداوند می رویم
مَحوِ تو ایم و مَحوِ تو ایم و خدای تو

ما از ازل غلام تو هستیم یا حسین
ما تا ابد به نام تو هستیم یا حسین

ای کشتیِ نجات و چراغِ حیات ما
از باقیِ گِل تو سرشتَه است ذات ما
یادش بخیر آن شب جمعه ، کنار تو
ای صاحبِ قشنگترین خاطرات ما
فرهنگِ تو هنوز به ما درس می دهد
ای علّتِ تعالی و رشد و ثبات ما
بر دوش ماست پرچمِ عِلمِ محبّتت
ماه مُحرَّم است زمان زکات ما
" یا لَیتَنا "ست بر لب چشمانِ اشکبار
جاریست در عزای تو نَهرِ فُرات ما
دلهای ماست پر ز مِیِ خوشگوار تو
جز عشق تو بُرون نزند از قَنات ما

هستی دلیل ذاتِ الهی حسین جان!
مائیم بینِ بحرِ تو ماهی حسین جان!

با اشکِ بر تو حقّ ائمّه ، ادا شود
با اشکِ بر تو فاطمه از ما رضا شود
با اشکِ بر تو ، بنده ی گریانِ از غمت...
...بی شک ، مخاطبِ صلوات خدا شود
با اشکِ بر تو گریه کُنِ روضه های تو...
...همرنگِ با ملائکه و انبیا شود
با اشکِ بر تو ، می شود ابلیس نا اُمید
چون اهلِ گریه ی تو ز عِصیان ، جدا شود
با اشکِ بر تو دیده ی تار از گناهِ چشم...
...پاک از گناه گردد و دردش دوا شود
با اشکِ بر تو مُجرمِ غرقِ عذاب هم...
...مشمول عفو و مغفرتِ کبریا شود

با اِذن تو ز محنت تو گریه می کنم
با خواندنِ مصیبت تو گریه می کنم

افتاد بر زمین ، مهِ تابان کربلا
در بینِ گرگهای بیابان کربلا
دشتی پر از شقایق و لاله دُرُست شد
از فَرطِ زخم بر تنِ سلطان کربلا
" بودند دیو و دَد همه سیراب و می مکید
خاتَم ز قَحطِ آب ، سلیمان کربلا "
جسمی که بود بر سرِ دوشِ نبی،عزیز
شد پایمالِ سُمّ ستوران کربلا
شد نوبتِ سرش... که بریدند از قفا
در پیش چشمهای پریشان کربلا
شرح نُزولِ آیه ی " کهف و رقیم " شد
بر روی نِی ، قرائتِ قرآن کربلا

پایینِ نیزه ها ، چه به روز حَرَم رسید
صیّادِ رذل ، بر سرشان داد می کشید

دیگر بس است روضه ، همین قدر بَس بُوَد
گر داخلِ حُسینیه ی شهر ، کَس بُوَد
گر بعدِ روضه ، باز به سمتِ گُنَه رَویم
شاید که روضه خوانی ما هم هَوَس بُوَد
تا شِمرِ نَفْس می چَرَد و سوت می زند
تا حرفِ اهل بیت(ع) ، درونِ قفس بُوَد
امّا اگر که غیرتمان لکّه دار شد
بی شک که روضه ها همه ،فریادرَس بُوَد
با دوری از گناه ،در این روضه ها؛ خدا...
...انگار با یکایکِ ما هَمنَفَس بُوَد
اینگونه اشک ، ناجیِ ما می شود بَسی
حتّی اگر به خُردیِ بالِ مگس بُوَد

خون خدا! ببخشم اگر کم گذاشتم
من بیش از این، لیاقتِ خدمت نداشتم

عالم به پا به یُمن نفسهای مهدی اَست
غوغای اربعین همه غوغای مهدی اَست
صاحب‌عزاست مهدی و این لشکر عظیم
لبّیک گوی نصرت فردای مهدی اَست
دریای بی کرانه ی زوّار اربعین
در یک کلام ، غرق تمنّای مهدی است
مهدی بُوَد امام زمان و ولیّ عصر
شخصی برنده است که شیدای مهدی است
بی شک که اربعین حسینی طلیعه ای
بر صبح بی غروب تولّای مهدی است
قربانِ عاشقی که ستون تا ستون سرش
مشغول ذکر و والهِ سودای مهدی است


" لبّیک یا حسین " ، شعار عیانِ ماست
مهدی ، یگانه میر و حسینِ زمان ماست


شاعر : محمدعلی‌نوری

شب ز اسرار علی آگاه است...


علی آن شیر خدا شاه عرب
الفتي داشته با اين دل شب

شب ز اسرار علي آگاه است
دل شب محرم سرّالله است

شب علي ديد و به نزديكي ديد
گر چه او نيز به تاريكي ديد

شب شنيده ست مناجات علي
جوشش چشمه ي عشق ازلي

شاه را ديده به نوشيني خواب
روي بر سينه ي ديوار خراب

قلعه باني كه به قصر افلاك
سر دهد ناله ي زنداني خاك

اشكباري كه چو شمع بيزار
مي فشاند زر و مي گريد زار

دردمندي كه چو لب بگشايد
در و ديوار به زنهار آيد

كلماتي چو در آويزه ي گوش
مسجد كوفه هنوزش مدهوش

فجر تا سينه ي آفاق شكافت
چشم بيدار علي خفته نيافت

روزه داري كه به مهر اسحار
بشكند نان جوين در افطار

ناشناسي كه به تاريكي شب
مي برد شام يتيمان عرب

پادشاهي كه به شب برقع پوش
مي كشد بار گدايان بر دوش

تا نشد پردگي آن سرّ، جلي
نشد افشا كه علي بود علي

شاهبازي كه به بال و پر راز
مي كند در ابديت پرواز

شهسواري كه به برق شمشير
در دل شب بشكافد دل شير

عشقبازي كه هم آغوش خطر
خفت در خوابگه پيغمبر

آن دم صبح قيامت تأثير
حلقه ي در شد از او دامن گير

دست در دامن مولا زد در
كه علي بگذر و از ما مگذر

شال شه وا شد و دامن به گرو
زينبش دست به دامن كه مرو

شال مي بست و ندايي مبهم
كه كمربند شهادت محكم

پيشوايي كه ز شوق ديدار
مي كند قاتل خود را بيدار

ماه محراب عبوديت حق
سر به محراب عبادت منشق

مي زند پس لب او كاسه ي شير
مي كند چشم اشارت به اسير

چه اسيري كه همان قاتل اوست
تو خدایي مگر اي دشمن دوست

در جهاني همه شور و همه شر
ها علي بشر كيف بشر؟

كفن از گريه غسال خجل
پيرهن از رخ وصال خجل

شبروان، مست ولاي تو علي
جان عالم به فداي تو علي

@safinehyetabriz