کتابخانه امام حسین عليه السلام

🔷 شهید مرتضی مطهری: بر این تحریف ها و مسخ ها و دروغ ها باید گریست!

🔹 انسان وقتى که در تاریخ نگاه مى ‏کند، مى‏ بیند که به سر این حادثه (کربلا) چه ‏ها آورده ‏اند! به خدا قسم حرف حاجى [نوری] حرف راستى است. مى‏ گوید امروز اگر کسى بخواهد بر امام حسین علیه السلام بگرید، بر این مصیبت هایش باید بگرید، بر این تحریف ها و مسخ ها و دروغ ها باید بگرید.

🔹 کتابى است معروف به نام «روضة الشهداء» از ملا حسین کاشفى.
حاجى فرموده بود که این داستان زعفر جنّى و داستان عروسى قاسم، اول بار در کتاب این مرد آمده است.
حقیقت این است که من این کتاب را ندیده بودم. خیال مى ‏کردم در آن یکى دو تا از این حرف هاست، بعد که این کتاب را ( که به فارسى هم هست و تقریباً در پانصد سال پیش تألیف شده است ) خواندم دیدم از این داستان ها زیاد است.
ملا حسین کاشفى مردى است که واعظ هم هست، اتفاقاً این بی انصاف مرد باسوادى هم بوده است، کتاب هایى هم دارد، صاحب انوار سهیلى[است‏] که خیلى عبارت پردازى کرده و می گویند کلیله و دمنه را خراب کرده است.
به هر حال مرد باسوادى بوده است. تاریخش را که انسان می خواند، معلوم نیست که او شیعه بوده یا سنى، و مثل اینکه اساساً یک مرد بوقلمون صفتى هم بوده است، در میان شیعه‏ ها خودش را یک شیعهء صد در صد متعصبي نشان می ‏داده و در میان سنی ها خودش را حنفى نشان می داده است. اصلا اهل بیهق و سبزوار است. سبزوار مرکز تشیع بوده است و مردم آن هم فوق العاده متعصب اند در تشیع.
اینجا که در میان سبزواری ها بود، یک شیعهء صد در صد شیعه بود. بعد می رفت هرات. آنجا که می ‏رفت، به روش اهل تسنن بود.این مرد، واعظ هم بوده است. چون در سبزوار بود، ذکر مصیبت می کرد. کتابى نوشته است به فارسى، اولین کتابى که در مرثیه به فارسى نوشته شده همین کتاب روضة الشهداء است که در پانصد سال پیش نوشته شده است.

🔹 براي مثال شیخ مفید (رضوان اللَّه علیه) کتاب ارشاد را نوشته است و چقدر متقن نوشته است. ما اگر به ارشاد شیخ مفید خودمان مراجعه کنیم، احتیاج به منبع دیگر نداریم. من نمی دانم این بی ‏انصاف چه کرده است! من وقتى این‏ کتاب را خواندم، دیدم حتى اسم ها جعلى است؛ یعنى در میان اصحاب امام حسین اسم هایى را می ‏آورد که اصلا چنین آدم هایى وجود نداشته ‏اند؛ در میان دشمن ها اسم هایى مى ‏برد که همه جعلى است؛ داستان ها را به شکل افسانه در آورده است. چون این کتاب اولین کتابى بود که به زبان فارسى نوشته شد، [مرثیه خوان ها] که اغلب بى سواد بودند و به کتاب هاى عربى مراجعه نمی کردند، همین کتاب را می گرفتند و در مجالس از رو می ‏خواندند.

🔹 این است که امروز مجلس عزادارى امام حسین را ما «روضه خوانى» می گوییم. در زمان امام حسین روضه خوانى نمى ‏گفتند، در زمان حضرت صادق هم روضه خوانى نمى‏ گفتند، در زمان امام حسن عسکرى هم روضه خوانى نمی گفتند، بعد در زمان سید مرتضى هم روضه خوانى نمی گفتند، در زمان خواجه نصیرالدین طوسى هم روضه خوانى نمى ‏گفتند.
از پانصد سال پیش به این طرف اسم این کار شده «روضه خوانى»!
روضه خوانى یعنى خواندن کتاب روضة الشّهداء، همان کتاب دروغ ! از وقتى که این کتاب در دست و بال ها افتاد، دیگر کسى تاریخ واقعى امام حسین را مطالعه نکرد و شد افسانه سازىِ روضة الشهداء خواندن. ما شدیم روضه خوان، یعنى روضة الشهداء خوان!
یعنى افسانه‏ ها را نقل کردن و به تاریخ امام حسین توجه نکردن.
گفت: «وَ زادَتِ التَّنْبورُ نَغْمَةً اخْرى‏»؛ بعد در شصت هفتاد سال پیش، مرحوم ملا آقاى دربندى پیدا شد. تمام حرف هاى روضة الشهداء را به اضافهء یک چیزهاى دیگر، همه را یکجا جمع کرد که دیگر واویلاست! واقعاً به اسلام باید گریست.

(کتاب حماسه حسینی، صفحه 82-84)

🆔 @majmae_eslahtalaban

شهید آيت الله مرتضی مطهری:

بر این تحریف ها و مسخ ها و دروغ ها باید گریست!
انسان وقتى که در تاریخ نگاه مى ‏کند، مى‏ بیند که به سر این حادثه چه ‏ها آورده ‏اند! به خدا قسم حرف حاجى [نوری] حرف راستى است. مى‏ گوید امروز اگر کسى بخواهد بر امام حسین علیه السلام بگرید، بر این مصیبت هایش باید بگرید، بر این تحریف ها و مسخ ها و دروغ ها باید بگرید.
کتابى است معروف به نام «روضة الشهداء» از ملا حسین کاشفى.
حاجى فرموده بود که این داستان زعفر جنّى و داستان عروسى قاسم، اول بار در کتاب این مرد آمده است.
حقیقت این است که من این کتاب را ندیده بودم. خیال مى ‏کردم در آن یکى دو تا از این حرف هاست ، بعد که این کتاب را ( که به فارسى هم هست و تقریباً در پانصد سال پیش تألیف شده است ) خواندم دیدم از این داستان ها زیاد است.
ملا حسین کاشفى مردى است که واعظ هم هست، اتفاقاً این بی انصاف مرد باسوادى هم بوده است، کتاب هایى هم دارد، صاحب انوار سهیلى [است‏] که خیلى عبارت پردازى کرده و می گویند کلیله و دمنه را خراب کرده است. به هر حال مرد باسوادى بوده است. تاریخش را که انسان می خواند، معلوم نیست که او شیعه بوده یا سنى، و مثل اینکه اساساً یک مرد بوقلمون صفتى هم بوده است، در میان شیعه‏ ها خودش را یک شیعهء صد در صد متعصبي نشان می ‏داده و در میان سنی ها خودش را حنفى نشان می داده است. اصلًا اهل بیهق و سبزوار است. سبزوار مرکز تشیع بوده است و مردم آن هم فوق العاده متعصب اند در تشیع. اینجا که در میان سبزواری ها بود، یک شیعهء صد در صد شیعه بود. بعد می رفت هرات. آنجا که می ‏رفت، به روش اهل تسنن بود.این مرد، واعظ هم بوده است. چون در سبزوار بود، ذکر مصیبت می کرد.
کتابى نوشته است به فارسى ، اولین کتابى که در مرثیه به فارسى نوشته شده همین کتاب روضة الشهداء است که در پانصد سال پیش نوشته شده است. براي مثال شیخ مفید (رضوان اللَّه علیه) کتاب ارشاد را نوشته است و چقدر متقن نوشته است. ما اگر به ارشاد شیخ مفید خودمان مراجعه کنیم، احتیاج به منبع دیگر نداریم. من نمی دانم این بی ‏انصاف چه کرده است! من وقتى این‏ کتاب را خواندم، دیدم حتى اسم ها جعلپ است؛ یعنى در میان اصحاب امام حسین اسم هایى را می ‏آورد که اصلًا چنین آدم هایى وجود نداشته ‏اند؛ در میان دشمن ها اسم هایى مى ‏برد که همه جعلى است؛ داستان ها را به شکل افسانه در آورده است. چون این کتاب اولین کتابى بود که به زبان فارسى نوشته شد، [مرثیه خوان ها] که اغلب بى سواد بودند و به کتاب هاى عربى مراجعه نمی کردند، همین کتاب را می گرفتند و در مجالس از رو می ‏خواندند. این است که امروز مجلس عزادارى امام حسین را ما «روضه خوانى» می گوییم. در زمان امام حسین روضه خوانى نمى ‏گفتند، در زمان حضرت صادق هم روضه خوانى نمى‏ گفتند، در زمان امام حسن عسکرى هم روضه خوانى نمی گفتند، بعد در زمان سید مرتضى هم روضه خوانى نمی گفتند، در زمان خواجه نصیرالدین طوسى هم روضه خوانى نمى ‏گفتند. از پانصد سال پیش به این طرف اسم این کار شده «روضه خوانى». روضه خوانى یعنى خواندن کتاب روضة الشّهداء، همان کتاب دروغ. از وقتى که این کتاب در دست و بال ها افتاد، دیگر کسى تاریخ واقعى امام حسین را مطالعه نکرد و شد افسانه سازىِ روضة الشهداء خواندن. ما شدیم روضه خوان، یعنى روضة الشهداء خوان، یعنى افسانه‏ ها را نقل کردن و به تاریخ امام حسین توجه نکردن.
گفت: «وَ زادَتِ التَّنْبورُ نَغْمَةً اخْرى‏»؛ بعد در شصت هفتاد سال پیش، مرحوم ملا آقاى دربندى پیدا شد. تمام حرف هاى روضة الشهداء را به اضافهء یک چیزهاى دیگر، همه را یکجا جمع کرد که دیگر واویلاست! واقعاً به اسلام باید گریست.
(کتاب حماسه حسینی، صفحه 82-84).

عشق به امام حسين‌(ع) و كربلا از پس‌كوچه‌هاي كودكي همه ما آغاز مي‌شود. از تكيه‌هاي سياه‌رنگ، پارچه‌هاي عزا و پرچم‌هاي سرخ و سبز و سياهي كه با آمدن محرم همه جا را سياه پوش مي‌كند.


هنوز هم از كودكي ياد مي‌گيريم كه آب بنوشيم و بگوييم «سلام بر حسين». درست است كه ما كربلا را با دل هايمان مي‌شناسيم و مي‌آموزيم و برايمان ماندگار مي‌شود، اما اين واقعه عظيم لابه‌لاي صفحات تاريخ هم رواياتي مستند دارد كه ارزشمند و درخور توجه است.


اگر كمي بررسي كنيم، مي‌بينيم كتاب‌هاي تاريخي هم در بيان مظلوميت امام حسين‌(ع) از پاي ننشسته‌ و تاريخ‌نگاران هم تلاش‌هاي بسياري كرده‌اند تا هريك به زبان و بياني، مظلوميت اين امام و ظلم و شقاوت يزيد را روايت كنند. اين روايت‌ها در كتاب‌هايي با عنوان «مقتل» نگاشته شده‌اند و با همين نام هم از آنها ياد مي‌شود. با نگاهي دقيق‌تر به تاريخ مي‌توان مستندات اين واقعه را مورد بررسي قرار داد و به مقتل‌ها به عنوان سندي درباره واقعه عاشورا نگاه كرد.


چنانچه از نام اين كتاب‌ها برمي آيد در آنها به گزارش قتل‌ها پرداخته مي‌شود، البته مقتل‌نويسي، رسمي است كه ميان اعراب رايج بوده و در آن به ذكر آنچه بر يك امام يا خليفه مي‌رفته مي‌پرداخته‌اند، تا جايي كه مقاتلي هم در وصف قتل عثمان خليفه سوم اسلامي نوشته شده است.


يعقوب توكلي، تاريخ‌نگار و محقق در تعريف مقتل‌ها مي‌گويد: مقتل‌نويسي، گزارش نوعي زندگي بر اساس شهادت است و در اين نوع نوشته، بخش انتهايي زندگي يك شخصيت، حماسي نشان داده مي‌شود.


او مي‌افزايد: اين شخصيت غالبا كسي است كه در برابر ظلم ايستاده و سعي مي‌كند از حق در برابر باطل دفاع كند. حال مساله مهمي در اين ميان وجود دارد كه بايد مورد توجه قرار گيرد. نويسنده يك مقتل بايد بتواند روايتي عاري از برداشت ها، تصورات و آرزوهاي شخصي خود داشته و واقعه را در حالت و شكلي روايت كند كه با اصل اتفاق هماهنگ باشد.


كربلا به روايت مقتل‌ها


در ميان مقتل‌هاي بسياري كه نوشته شده، ماندگارترين و پربسامد‌ترين آنها به واقعه كربلا پرداخته و آنچه بر سومين امام شيعيان رفته را روايت كرده‌اند و به گفته مرحوم شيخ آقا‌بزرگ تهراني بيش از۷۰ كتاب با عنوان مقتل در روايت حادثه كربلا نوشته شده است.


اين مقتل‌ها اغلب زباني ساده دارند. نه شعري در كار هست، نه زبان حالي، نه توصيفي و نه هيچ پيچيدگي ديگري، نويسنده، ساده و روان حكايت خود را آغاز مي‌كند و درست به همان شيوه‌اي كه امروزه در كلاس‌هاي داستان‌نويسي به آن توصيه مي‌شود، واقعه را شرح مي‌دهد.


چه كساني راوي مقتل‌ها هستند؟


راويان حادثه كربلا يا همان مقتل‌ها سه گروه هستند؛ گروه اول خود خانواده امام حسين(ع) را شامل مي‌شود كه حضرت، آنها را همراه خود به كربلا برد تا بعدها در دوره خفقان پس از عاشورا، ماجرا را به گوش ديگران برسانند. از ميان اهل بيت امام سجاد(ع) بيشتر از ديگران در اين باره روشنگري كرده و واقعه را شرح داده‌اند.


گروه دوم از راويان عاشورا، دشمنان بوده‎اند. وقتي كه ابن زياد مي‎خواسته به لشكريانش جايزه بدهد، هر كسي اعلام مي‎كرده من چه كار كردم و چه كسي را كشتم و به اين صورت بخشي ديگر از وقايع نگاشته مي‌شود. پس از آن در قيام مختار هم وقتي نوبت انتقام از قاتلان شهداي كربلا شده، دوباره اين حرف‌ها تكرار شده است. يكي دو نفر از راويان هم كساني هستند كه روز عاشورا در لشكر دشمنان امام حسين(ع) بودند و سپس توبه كردند و براي جبران، ماجرا را همه جا نقل مي‎كردند.


گروه سوم از راويان مقتل، شيعيان و دوستداران امام حسين(ع) هستند كه نتوانستند روز عاشورا امام را همراهي كنند. يكي از اين افراد، اصبغ‌بن نباته بود؛ او يكي از اصحاب خاص امام علي(ع) بود كه در صفين براي امام جنگيد و در آخرين لحظات عمر هم بر بالين ايشان بود. او كه زمان عاشورا، در زندان به سر مي‌برد، اولين مقتل را در وصف واقعه كربلا نوشته است.


توكلي بهترين راويان را در دسته اول دانسته و تاكيد مي‌كند: در اين دسته راويان از خاندان پيامبر(ص) هستند و با صداقت كامل و رعايت امانت، واقعه را شرح مي‌دهند و از اين جهت معتبرند. همچنين در دسته سوم راوياني وجود دارند كه به واسطه حضور در لشكر دشمن و رويارويي با امام بخشي از حقايق را روايت مي‌كنند كه دانستن آنها از هر جهت ارزشمند است.


مقتل‌ها فارسي مي‌شوند


مقتل‌نگاري در قرن‎هاي بعد هم ادامه پيدا كرد و حتي علماي بزرگي مثل سيد بن طاووس، علامه حلي يا شيخ صدوق (يا همان ابن بابويه) هم مقتل نوشته‎اند. اما همه مقتل‎هايي كه نوشته مي‎شد، به زبان عربي بود. يكي از مهم‌ترين اتفاقات در حوزه مقتل‌نويسي، وقتي پيش آمد كه ملاحسين كاشفي سبزواري اولين مقتل را به زبان فارسي نوشت.


حجت‌الاسلام و المسلمين محمد‌امين پوراميني، مدرس حوزه علميه در اين رابطه مي‌گويد: كاشفي سبزواري، معاصر جامي بود. منبرهاي معروفي داشت و به اصطلاح در «اشك

🌷🌹 شهید مطهری: بر این تحریف ها و مسخ ها و دروغ ها باید گریست!

انسان وقتى که در تاریخ نگاه مى ‏کند، مى‏ بیند که به سر این حادثه چه ‏ها آورده ‏اند!
به خدا قسم حرف حاجى [نوری] حرف راستى است. مى‏ گوید امروز اگر کسى بخواهد بر امام حسین علیه السلام بگرید، بر این مصیبت هایش باید بگرید، بر این تحریف ها و مسخ ها و دروغ ها باید بگرید.

کتابى است معروف به نام «روضة الشهداء» از ملا حسین کاشفى.
حاجى فرموده بود که این داستان زعفر جنّى و داستان عروسى قاسم، اول بار در کتاب این مرد آمده است.

حقیقت این است که من این کتاب را ندیده بودم. خیال مى ‏کردم در آن یکى دو تا از این حرف هاست، بعد که این کتاب را (که به فارسى هم هست و تقریباً در پانصد سال پیش تألیف شده است) خواندم دیدم از این داستان ها زیاد است.

ملا حسین کاشفى مردى است که واعظ هم هست، اتفاقاً این بی انصاف مرد باسوادى هم بوده است، کتاب هایى هم دارد، صاحب انوار سهیلى [است‏] که خیلى عبارت پردازى کرده و می گویند کلیله و دمنه را خراب کرده است. به هر حال مرد باسوادى بوده است.

تاریخش را که انسان می خواند، معلوم نیست که او شیعه بوده یا سنى، و مثل اینکه اساساً یک مرد بوقلمون صفتى هم بوده است، در میان شیعه‏ ها خودش را یک شیعهء صد در صد متعصبي نشان می ‏داده و در میان سنی ها خودش را حنفى نشان می داده است. اصلًا اهل بیهق و سبزوار است. سبزوار مرکز تشیع بوده است و مردم آن هم فوق العاده متعصب اند در تشیع. اینجا که در میان سبزواری ها بود، یک شیعهء صد در صد شیعه بود. بعد می رفت هرات. آنجا که می ‏رفت، به روش اهل تسنن بود.این مرد، واعظ هم بوده است. چون در سبزوار بود، ذکر مصیبت می کرد.
کتابى نوشته است به فارسى ، اولین کتابى که در مرثیه به فارسى نوشته شده همین کتاب روضة الشهداء است که در پانصد سال پیش نوشته شده است. براي مثال شیخ مفید (رضوان اللَّه علیه) کتاب ارشاد را نوشته است و چقدر متقن نوشته است.

ما اگر به ارشاد شیخ مفید خودمان مراجعه کنیم، احتیاج به منبع دیگر نداریم. من نمی دانم این بی ‏انصاف چه کرده است!

من وقتى این‏ کتاب را خواندم، دیدم حتى اسم ها جعلى است؛ یعنى در میان اصحاب امام حسین اسم هایى را می ‏آورد که اصلًا چنین آدم هایى وجود نداشته ‏اند؛ در میان دشمن ها اسم هایى مى ‏برد که همه جعلى است؛ داستان ها را به شکل افسانه در آورده است.

چون این کتاب اولین کتابى بود که به زبان فارسى نوشته شد، [مرثیه خوان ها] که اغلب بى سواد بودند و به کتاب هاى عربى مراجعه نمی کردند، همین کتاب را می گرفتند و در مجالس از رو می ‏خواندند. این است که امروز مجلس عزادارى امام حسین را ما «روضه خوانى» می گوییم.
در زمان امام حسین روضه خوانى نمى ‏گفتند، در زمان حضرت صادق هم روضه خوانى نمى‏ گفتند، در زمان امام حسن عسکرى هم روضه خوانى نمی گفتند، بعد در زمان سید مرتضى هم روضه خوانى نمی گفتند، در زمان خواجه نصیرالدین طوسى هم روضه خوانى نمى ‏گفتند. از پانصد سال پیش به این طرف اسم این کار شده «روضه خوانى». روضه خوانى یعنى خواندن کتاب روضة الشّهداء، همان کتاب دروغ.

از وقتى که این کتاب در دست و بال ها افتاد، دیگر کسى تاریخ واقعى امام حسین را مطالعه نکرد و شد افسانه سازىِ روضة الشهداء خواندن. ما شدیم روضه خوان، یعنى روضة الشهداء خوان، یعنى افسانه‏ ها را نقل کردن و به تاریخ امام حسین توجه نکردن.

گفت: «وَ زادَتِ التَّنْبورُ نَغْمَةً اخْرى‏»؛ بعد در شصت هفتاد سال پیش، مرحوم ملا آقاى دربندى پیدا شد. تمام حرف هاى روضة الشهداء را به اضافهء یک چیزهاى دیگر، همه را یکجا جمع کرد که دیگر واویلاست! واقعاً به اسلام باید گریست...

حماسه حسینی مرتضی مطهری

پیش از این مطالبی درباره توجه اهل سنت به مقتل امام حسین (ع) و مقتل خوانی در این کانال ارائه شد👆. در یکی از این یاداشت ها به کتاب عیون المجالس و سرور الدارس از ابوعبدالله طاهر بن محمد البخاری الحدادی (م ۴۶۰ق) اشاره شد، که به سبک مجلس نویسی در موعظه و تذکیر در ۶۰ مجلس تنظیم شده. الحدادی باب چهلم و چهل و یکم آن کتاب را به مقتل امام حسین (ع) اختصاص داده. در ادامه کتابی دیگر که آن هم در قالب مجالس است، معرفی می شود که چند مجلس آن به مقتل امام حسین (ع) پرداخته است.

واقعه غم انگیز کربلا، وشهادت سبط( نوه) رسول خدا، مسلمانان بلاد اسلام را تا شعاع وسیعی و به مدت طولانی تا عصر حاظر متاثر کرده است، و به سبب اهمیت موضوع، تاکنون اندیشه های بسیاری را به خود مشغول کرده است، صدها کتاب و رساله پیرامون آن به نگارش دراوردند،حادثه کربلا به سبب وجود عنصر عواطف و احساسات در بطن خود، در طول تاریخ به آن شاخ و برگ های زیادی اضافه شده است تا بیش از پیش نشان گر مظلومیت خاندان امام حسین علیه السلام وستمگری و بی رحمی قاتلین آن امام همام باشد، این عواطف و احساسات کم کم به بیان داستان های فراوان از مظلومیت خاندان پیامبر ص بدل شده و در طول قرن ها به آن افزوده شده است وداستان های دروغین و خرافی به واقعه کربلا راه یافته و بسیاری از مقاتل را پر کرده است، که هدفشان تهییج احساسات و عواطف بود
مطالعه منابع متاخر و کلاسیک برای شناخت قیام امام حسین علیه السلام و واقعه تاریخی عاشورا این را می رساند که هر چه به منابع قدیمی مراجعه کنیم، عنصر تحریف و خرافه در بیان داستان عاشورا ،کم تر و کمتر می شود ، که مطالعه کتب تاریخ از قرن ۲ تا ۵ هجری قمری، گواه بر این مدعاست
از قرن ۵ تا ۷ و باحمله مغول به خاک ایران و رواج اندیشه تصوف و عرفان در جهان اسلام و عصر تیموری، میکروب تحریف در کتب حدیثی شیعه رسوخ کرده و کرامات و معجزات فراوانی را به امام حسین علیه السلام و یارانش نسبت داده دادند و تکیه فراوانی بر مظلومیت ایشان با ذکر داستان های خرافی شد و قیام امام حسین علیه السلام را در ماسکی دروغین پنهان کرده بودند

با روی کار آمدن دولت شیعی صفوی در ایران که نقطه عطفی در تاریخ معاصر ایران است، رویکرد کاملا متفاوتی به قیام امام حسین علیه السلام در کتب تاریخی در آن عصر شد و سبب شد که حرکت سیاسی ابا عبدالله به فراموشی سپرده شود و امام حسین علیه السلام جنبه اسطوره ای گرفت و عنصر شفاعت گرفتن از این امام همام در این کتب نمایان شود، این تلقی که در عصر صفوی و قاجار رشد کرد، سالها و سالها بر اندیشه شیعی و محافل عزای امام حسین علیه السلام سایه افکنده بود که شباهت بی مانندی به شخصیت اسطوره ای حضرت مسیح ع در میان مسیحیان داشت، ذکر داستان هایی که هیچ کدام در منابع متاخر وجود نداشت داستان های نظیر،خون شدن آسمان پس از شهادت ایشان، وجود اسبی به نام ذوالجناح، عروسی قاسم ع در کربلا، کشته شدن چند هزار نفر در روز عاشورا، پیشنهاد سه گانه عمر بن سعد به حسین علیه السلام،چکیدن خون از درختان در روز عاشورا، داستان کجاوه و زینب س، تقاضای اسرا برای عبور از قتلگاه شهدای کربلا و...که از این موارد در کتب تاریخی و حدیثی جدید فراوان است،

قدیمی ترین و متاخر ترین منبع برای بررسی حادثه عاشورا، مقتل ابومخنف ( متوفی ۱۵۷ ه ) است که به سبب نزدیکی به حادثه عاشورا از همه منابع معتبر تر است،کتاب ابی مخنف به دست ما نرسیده است و طبری مورخ معروف بخشی از کتاب ابی مخنف را نقل کرده است، به همت برخی از مورخین معاصر، کتاب ابی مخنف با تکیه بر کتب تاریخی دیگر ( بیشتر تاریخ طبری) بازسازی شده است، و تصویری صحیح و درست از حادثه عاشورا به ما می دهد،
کتاب تاریخ ابومخنف نوشته آقای جودکی که سعی در گردآوری آن از تاریخ طبری کرده است، کتابی بسیار مفید برای شناخت واقعه عاشورا با تکیه بر قدیمی ترین منابع است و با نسخه مقتل ابومخنف( که او نسبت دادند) ، تفاوت آشکاری دارد،
این کتاب از بهترین کتاب ها برای قضاوت درست پیرامون حرکت امام حسین علیه السلام است که عقلانیت، احساسات و... را در مقتل ابی مخنف هم می توان به عیان دید و نیازی به افسانه سرایی و داستان سرایی پیرامون حرکت امام حسین علیه السلام نیست، التماس دعا 🙏🙏

با این قبیل استدلالات به سراغ بازخوانی تاریخ نمی توان رفت. صرفِ شمشیر زدن قرار است چه فضیلتی برای او به ارمغان بیاورد. ملاک همان جملۀ امیرالمؤمنین است که تقدیم شد. وگرنه شمر هم در جنگ صفین در سپاه امیرالمؤمنین بود و به دفاع از او شمشیر زد و از قضا مجروح هم شد ! امیرالمؤمنین خواهان شمشیرِ کسی نبود، خواهان شعور این جماعت بود که به وقتش این شعور را از خود نشان ندادند.

🔻کتاب «تحریف شناسی عاشورا» نوشته آقای صحّتی سردرودی اثری ارزشمند است که به تحریفات موجود در مقاتل پرداخته است. اما با کمال تأسف نویسنده در تحلیل واقعه عاشورا خود بزرگترین تحریف را ترویج کرده و ماهیت واقعه کربلا را از قیام و نهضت به تلاش برای حفظ جان تنزّل داده است! او این مبنای نادرست را به اصل امامت نیز تسرّی داده و پرداختن به حکومت را از شئون امام نمی داند!!

صرف نظر از استدلال های مفصل، متن زیارت عاشورا دلیلی متقن بر بطلان این نظر است؛ چرا که عبارت «لعن الله امة دفعتکم عن مقامکم وأزالتکم عن مراتبکم التی رتّبکم الله فیها» ناظر به غصب خلافت و حکومت از ائمه اطهار (ع) است. و بدیهی است که مراتب معنوی امامت و ولایت قابل دفع و ازاله به وسیله امّت نیست.

@bazmeghodsian