آدرس جدید litera999@

چندی پیش خدمت جناب مرتضی طباطبایی
از نوه های امام موسی صدر
و دایی همین جناب سید حسن خمینی
در محفلی کوچک برای اجرای موسیقی حضور داشتم
ایشان از کمالات و اخلاقیات و فضائل امام موسی صدر نکاتی گفتند که برای بنده عجیب بود
ضمن اینکه خود این خانواده
بسیار علاقمند به موسیقی و موسیقیدان هستند و حرف ها برای گفتن دارند!
جالب است بدانید
بسیاری از آثار ضبطی موسیقی ایران
آلبوم های بیاد ماندنی
از استاد شجریان
همچون نوامرکب خوانی و غیرو
در منزل مرحوم صادق طباطبایی برادر بزرگتر مرتضی طباطبایی که هر دو برادر خانم فاطمه طباطبایی
همسر مرحوم سید احمدآقای خمینی هستند ضبط شده
بسیاری از بزرگان موسیقی ایران
همچون پرویز یاحقی محمدرضا شجریان علی تجویدی و ..
آثار بیاد ماندنی را
در منزل مرحوم صادق طباطبایی ضبط کردند
همت عالی ایشان در
خدمت به موسیقی ایران
آنهم در آن دوران خفقان بعد انقلاب ستودنی است
او فقط ۸۰۰ ساعت ساز و آواز خصوصی از شجریان دارد !!
ایشان گفت که بسیاری از این آثار ضبط شده با صدای استاد شجریان
یا ویلن پرویز یاحقی را
برای امام خمینی پخش کردند
و ایشان شنیده اند
برای من جالب بود

صبح جمعه 18 تیر طبق معمول در خدمت دوست ارجمند جناب آقای معراجی به دیدن آقای شهرستانی رفتم. معمولا جمعه ها از حوالی یازده تا یک و نیم در موسسه آل البیت دوستانی چند حاضر هستند. استاد ارجمند جناب آقای کورانی هم معمولا حضور دارند. بحث از روایات و ضعف بسیاری از آنها شد. در این وقت آقای کورانی گفتند: یک وقتی صبحی طفیلی که آن زمان دبیر کل حزب الله بود، به من زنگ زد و گفت در قم کتابی با نام بیان الائمه چاپ شده و در آن آمده است که از علائم آخر الزمان وجود افسری در سوریه با اسم عبدالله الاحمر است. صبحی طفیلی گفت: چنین شخصی الان در دستگاه حافظ اسد هست و آنها از من در این بار ه تحقیق کرده اند. آقای کورانی گفتند من نویسنده بیان الائمه که گویا شیخ زین العابدین بود یافتم. کسی را فرستادم که از او بپرسد این حدیث از چه منبعی است. چون قبل از آن نقل، تعدادی روایت از مکیال المکارم آورده بود، اما این در آنها نبود. این شخص خیلی از او پرس و جو کرده بود. اول که گفته بود بعد از چند ده سال تحقیق به من شک دارید؟ اما آن شخص اصرار کرده بود و عاقبت گفته بود پنج شش سال قبل این حدیث را از یک طلبه لبنانی شنیدم !!
بیفزایم: این بیان الائمه اوائل که در قم چاپ شد یک جلدش چاپ شد. گویا ارشاد جلو نشر آن را گرفت. لبنان چاپ شد و مکرر هم در نمایشگاه آمد .غالب مصادر نقلها مجهول و نقل از اشخاص به قول او ثقه است. همین کتاب بود که سید جعفر مرتضی هم در کتابی که در باره جزیره خضراء نوشت آن را نقد کرد. خاطرم هست روایتی هم نقل کرده بود که در آخر الزمان چیزی به نام هلیکوپرات هم خواهد بود. برخی از این نقلها را گفته بود در فلان نسخه خطی در منزل یکی از محترمین بصره یا فلان شهر دیده است. بسیاری از آن اسامی کتابها، در ذریعه هم وجود نداشت و کسی آنها را نمی شناخت.
@jafarian1964

در روایت پنجم این کتاب از قول هشام بن محمد کلبی آمده است که مردی از نخع مرا روایت کرد که صالح بن میثم بن عمران بن میثم تمار از پدرش روایت کرد: علی برای نماز صبح بیرون آمد. تکبیر نماز را گفت. سپس یازده آیت از سوره انبیاء خواند. در این وقت ابن ملجم با شمشیر بر فرق امام زد. مردم بر سر او ریخته، شمشیر را از دستش گرفتند. آنان در نماز بودند. علی به رکوع رفت سپس سجده کرد. من او را دیدم که خون از سرش جاری بود و همین طور که سجده می کرد خون سر او این طرف و آن طرف می ریخت. باز برای رکعت دوم برخاست، اما منقلب شده. قراءت را آرام کرد. سپس نشست و تشهد را خواند و سلام داد و به دیوار مسجد تکیه کرد.
در روایت هفتم آمده است که ابن بجره اشجعی و ابن ملجم با هم قرار داشتند تا با شمشیر به امام حمله کنند. شمشیر یکی خطا رفته به دیوار خورد و شمشیر ابن ملجم اصابت کرد. آنان هر دو گریختند. ابن بجره به سمت کنده رفت و ابن ملجم به سمت بازار. ابن ملجم را گرفتند و نزد امام آوردند.
در روایت 11 آمده است که دو شب قبل از این ماجرا، وقتی امام وارد مسجد شد و افراد را از خواب بیدار می‌کرد، ابن ملجم نزد آن حضرت آمد و نامه ای به دست امام دارد که او را دعوت به توبه کرده بود. امام آن لحظه نتوانست بخواند . بعد از نماز آن را باز کرده خواند. در آن نوشته شده بود: تو را به توبه از شرک دعوت می‌کنم. حضرت فرمود: صاحب این نامه کیست؟ کسی پاسخ نداد. امام آب دهان بر آن انداخت و محو کرده بیرون انداخت و فرمود: لعنت خداوند بر او.
در روایت 12 به نقل از امام باقر علیه السلام آمده است: آنگاه که خداوند اراده کرد که کرامت شهادت با ضربت ابن ملجم نصیب امام علی شود، ابن ملجم شب را در مسجد بنی اسد بود. وقتی هوا تاریک شد به خانه‌ای از خانه‌های کندیان رفت. یک جمعه پیش از آن امام روی منبر از زبان رسول خدا (ص)‌نقل کرد که آن حضرت به من فرمود: لایبغضک مؤمن و لا یحبک کافر. و افزود:‌ من در خواب دیدم که شیطانی ضربتی بر من زده و ریش مرا به خون سرم تر کرده است، اما این مرا ناراحت نکرد... این بود تا شب معهود که ابن ملجم کنار در کمین کرد. وقتی امام برای نماز وارد مسجد شد، ابن ملجم ضربه خود را فرود آورد. محمد بن حنیفه نزدیک آن حضرت ایستاده بود. او را گرفت. مردم نیز بر ابن ملجم یورش بردند تا او را بکشند. امام علی فرمود: صبر کنید. او را نکشید. اگر ماندم او را قصاص خواهم کرد یا خواهم بخشید. اگر نماندم، همان اصل نفس در برابر نفس.
در روایت 13 از قول عبدالغفار بن قاسم انصاری نقل شده است که گفت: از چندین نفر شنیدم که ابن ملجم شب را در خانه اشعث بن قیس خوابیده بود و او بود که وقت سحر به وی گفت:‌ صبح شد [یعنی زود برخیز]!. در آن صبحگاهان مؤذن مسجد بنی کنده حجر بن عدی بود و همو بود که در بالای مناره گفت: اعور علی را کشت. (ابن ملجم یک چشم داشت). بعد هم خطاب به اشعث گفت:‌ ابن ملجم نزد تو بود و تو با او نجوا می کردی.
بدین ترتیب این کتاب حاوی روایاتی است که موضوع شهادت امام علی ع را دنبال کرده است. در روایات اخیر این رساله، متن خطابه امام مجتبی ع پس از شهادت امام علی (ع) درج شده است.
در روایت 91 آمده است: زحر بن قیس گفت: حسن بن علی مرا به مدائن فرستاد تا خبر شهادت را به حسین بن علی که در آنجا بود برسانم. وقتی رسیدم حسین بن علی گفت: زحر! چرا رنگ صورتت تغییر کرده است؟‌ گفتم: امیر المؤمنین را در آخرین روز حیاتش در این دنیا و اولین روزش در آن دنیا ترک کردم. این هم نامه حسن به شماست. امام پرسید: چه کسی او را کشت. گفتم: مردی از بنی مراد از مارقین فاسق که به او عبدالرحمان بن مجلم می گویند. پرسید: آیا کشته شد؟ گفتم: آری. تکبیر گفته افزود: انا لله و انا الیه راجعون و الحمد لله رب العالمین، چه مصیبت بزرگی؟ با این که رسول خدا فرمود: هرگاه مصیبتی بر شما وارد شد، از مصائب من یاد کنید که بالاتر از آن نیست. رسول خدا راست گفت و این مصیبت پس از مصیبت او بالاترین بود و من در عمرم مصیبتی بالاتر از آن نخواهم دید. سپس فرمود: ان البلاء الینا أهل البیت سریع. مصیبت برای ما اهل بیت سریع است. و الله المستعان. در آن وقت، حسین بن علی، مردمان مدائن را جمع کرده و نامه امام حسن را برای آنان خواند. همانجا بود که ابن السوداء که مردی از همدان بود و به او عبدالله بن سباء می گفتند: گفت: حتی اگر علی را در قبر ببینم، می دانم که او نخواهد مرد تا ظهور کند. در این وقت، گریه و زاری و استغفار مردم بلند شده و به حسین بن علی تعزیت گفتند و آن حضرت در میان مردم به کوفه بازگشت.
در پایان روایاتی در برتری امام علی علیه السلام از قول این و آن نقل شده است. در روایت 97 آمده است: عبدالملک بن سلیمان گوید: به عطاء‌ گفتم: آیا احدی از اصحاب رسول الله فقیه تر از علی بود؟ گفت: نه والله من کسی را نمی شناسم.
روایت 109 شمار فرزندان امام علی ع است: (ادامه)
@jafarian1964

چند روز قبل، حدیثی با این عنوان که سنت برخی از پیامبران در ماجرای امام زمان علیه السلام تکرار خواهد شد قرار دادم که یکی از موارد آن، سنت موسی علیه السلام بود که (خائفا یترقب) یعنی ترسان به پشت سر نگاه می کرد.
یکی از دوستان گروه پرسیدند که منظور از آن چیست؟
در پاسخ عرض می‌کنم: همان طور که در سوره قصص آیات ۱۵ تا ۲۱ آمده است، موسی علیه السلام زمانی که بخاطر یکی از شیعیانش با یکی از دشمنانش از فرعونیان درگیر شد و او را کشت، بزرگان قوم جمع شدند و نقشه قتل او را کشیدند و شخصی با عجله و شتاب این خبر را به او داد و گفت: از این شهر خارج شو و موسی علیه السلام با حالت (خائفا یترقب) از آنجا بیرون رفت؛ یعنی حالت کسی که در حال رفتن با ترس و نگرانی از رسیدن دشمنان پیوسته به پشت سر خود نگاه می کرد.
در روایات هم آمده است که در جنگها و لشکر کشی های آخر الزمان که دشمن از وجود امام زمان علیه السلام در مدینه با خبر می‌شود و بدنبال او می‌روند، امام نیز با همین حالت از مدینه بیرون رفته و خود را به مکه می‌رساند تا دعوتش را آشکار کند.
و این همان سنت است که دوباره تکرار خواهد شد.

Ayat Peyman:
سلام بر پیامبری که:
اسوه حسنه و الگوی برتر تمام بشر است ، سلام بر خاتم رسل و اشرف خلائق که خداوند او را به خلق عظیم ستوده است زیرا ؛

روزی شتری را دید که زانوهایش بسته شده و هنوز بار سنگینی برروی آن است . گفت به صاحب شتر بگویید خود را برای مواخذه خداوند در روز قیامت آماده کند

کافری را که در جنگ اسیر شده بود، آزاد کرد زیرا اعتقاد داشت که او مرد خوش اخلاقی است که همواره با عفت رفتار می کند

مردی بادیه نشین در زمانی که او در مدینه هم پیامبر و هم حاکم بود، به سراغش آمد و یقه او را گرفت که باید خرماهایی که از من قرض گرفته بودی، برگردانی. اصحاب عصبانی شدند و خواستند با آن مرد برخورد کنند. پیامبر برآشفته شد و گفت شماها باید طرف صاحب حق را بگیرید. من برای همین مبعوث شده ام تا هرکسی بتواند حق خود را از حاکم بدون لرزش صدا بگیرد


گفت اگر در حال کاشتن نهالی بودید و علائم روز قیامت فرا رسید، به کار خود ادامه دهید و نهال را بکارید


گروهی از اصحاب خود را برای تبلیغ اسلام به منطقه ای دیگر فرستاد. قبل از سفر از او پرسیدند تا چگونه این کار را انجام دهند. گفت تعلیمشان دهید و آسان بگیرید. سه بار از او این را پرسیدند و هر بار جواب همین بود

بارها گفت که بر مردم آسان بگیرید زیرا مبعوث نشده ام تا آن ها را به زحمت بیاندازم


گفت مبادا قبل از ذبح گوسفند، در جلوی چشمان گوسفند چاقو را تیز کنید. بدانید که حیوان هم می فهمد ،حق ندارید در دل حیوان غصه بیاندازید


گفت زنی به بهشت رفت و تنها کار خوبش این بود که به گربه ای غذا می داد

روزی مردی را دید که ژولیده است. گفت آیا در خانه ات روغن نبود تا با آن موهای خود را مرتب کنی؟


گفت اسراف همیشه حرام است مگر برای خرید و استفاده از عطر. خودش همیشه عطر گل بنفشه می زد و در سفر هم همواره آن را با خود می برد


می گفت ریش های خود را کوتاه نگه دارید زیرا به تمرکز و حافظه تان می افزاید


در زمانی که قدری با کفار صلح شده بود. به قصد خریدن زمینی در منطقه خوش آب و هوای طائف، عازم انجا شد. چند روز بعد برگشت و گفت که قبلا همه زمین ها را مردم خریده اند... نخواست بعنوان حاکم به زور چیزی را تصاحب کند


در زمانی که دختران سنگسار می شدند،دختران خود را برروی زانو می نشاند و در جلوی دیگران آن ها می بوسید تا محبت را بیاموزند. از او پرسیدند فرزند پسر بهتر است یا دختر؟ گفت هر دو خوبند اما دختر ریحانه است، برگ گل است.

وقتی پسرش ابراهیم در سن خردسالی فوت کرد، بسیار گریست. گفتند چرا اینقدر بی تابی می کنی؟ گفت گریه از رحم است. کسی که رحم ندارد، خدا هم به او رحم نمی کند

هنگام دفن پسرش ابراهیم، کسوف شد. همه مردم این را بدلیل مصیبتی دانستند که به پیامبر وارد شده، حتی کفار هم کم کم داشتند ایمان می آوردند اما او از این موقعیت استفاده نکرد. به بالای منبر رفت و گفت: خورشید نه برای من و نه برای هیچ کس دیگر نمی گیرد و نخواهد گرفت. خورشید گرفتگی نشانه قدرت خداوند است


روزی در حال عبور از حاشیه شهر به گروهی یهودی برخورد که در حال ساز زدن و خواندن بودند، او را به بزم خود دعوت کردند و او پذیرفت. شخصی از اصحاب او را دید و به یهودیان حمله کرد که چرا با این کار به پیامبر خدا اهانت می کنید. پیامبر بر آشفت و به صحابی گفت که آن ها قصد محبت داشته اند و باید از آن ها عذر بخواهد


گل را می بویید و می گفت که این بوی بهشت است و باید به گل ها و درخت ها احترام بگذارید

به او گفتند این که در قرآن آمده است که مسیحیان و یهودیان، کشیشان و احبار (علمای دین یهود) را به جای خدا می پرستند، به چه معنا است؟ گفت همین که حرف های علمای دین خود را به عنوان حرف خدا می پذیرند و تحقیق نمی کنند، یعنی پرستش. به اصحاب گفت که هر چه بر سر یهود و مسیحیت آمده، بر سر امت من هم خواهد آمد و زمانی می رسد که آن ها نیز، علمای دینشان را بجای خدا بپرستند

او پیام آور اسلام بود
رحمة للمومنین، رحمه العالمین بود.
مهم نیست که امروز پیروانش به نام او و مکتب او با نشان دادن چنگ و دندان بر مردمان سخت می گیرند
مهم آن است که او چنین نبود ميلاد پيامبر رحمت بر شما و خانواده محترم مبارك باد

✅ در باره‌ی الگوی رهبری امام موسی صدر

✍ محسن کمالیان

🔸 استادی بزرگوار مقاله‌ای نوشته است در باره‌ی الگوی رهبری امام موسی صدر. ابتدای مقاله می‌نویسد که «ایران دارای الگویی در نظریه و کنش سیاسی از رهبری است که در زمانه‌ی امام خمینی (ره) و آیت‌الله خامنه‌ای طراحی و اجرا شده است». پس از آن تصریح می‌کند که «امام موسی صدر الگوی رهبری را قبل از انقلاب ایران، در لبنان طراحی و اجرا کرد که هنوز حزب‌الله از آن میراث بهره می‏گیرد». بعد اما بلافاصله می‌نویسد: «این پژوهش به الگوی رهبری ایران، به خصوص در تجربه‌ی امام موسی صدر خواهد پرداخت». در بخش نتیجه‌گیری نیز باز تأکید می‌کند: «امام موسی صدر با تربیت، تجربه، استعداد و تکنیک‌های واقع‌گرا، رهبری اثرگذار و کارآمدی را در ادامه‌ی رهبری برآمده از اندیشه‌ی شیعیان ایران در لبنان پیاده‌سازی کرد».

🔸 حقیر درست متوجه نشدم که منظور نویسنده از «الگوی رهبری ایران» یا «رهبری برآمده از اندیشه‌ی شیعیان ایران»، دقیقاً کدام مدل است؟ آیا منظور، الگوی رهبری فقیهان بزرگی چون آیات عظام میرزای شیرازی، آخوند خراسانی، سید ابوالحسن اصفهانی، حاج‌آقا حسین بروجردی، سید ابوالقاسم خویی و سید علی سیستانی است؟ یا منظور، الگوی رهبری امام خمینی، مقام رهبری و در یک کلام «انقلاب اسلامی» است؟ چه این دو الگو با هم متفاوت هستند و مثلاً الگوی اول به رفتار انقلابی تقریباً اعتقاد نداشت.

🔸 اگر منظور نویسنده الگوی اول است، این الگو به ایران و ایرانیت ربطی ندارد. بلکه به کل عالم تشیع است که تعلق دارد. چه این الگو را عمدتاً کسانی پی گرفتند که در روزگار خود متصدی مرجعیت اعلای شیعه و اساساً خارج از ایران ساکن بودند. برخی از این رهبران حتی غیرایرانی بودند. مثل آیات عظام شیخ جعفر کاشف‌الغطاء، سید عبدالحسین شرف‌الدین، سید محسن حکیم، سید محمدباقر صدر، سید محمد صدر و آیات‌الله سید محمدباقر حکیم و سید محمدحسین فضل‌الله. لذا شاید مناسب‌تر باشد که این الگو، مدل رهبری «مرجعیت شیعه» یا «روحانیت شیعه» یا خیلی ساده، «شیعی» خوانده شود.

🔸 این نکته را نیز متوجه نشدم که نویسنده چه پیامی را می‌خواهد به خواننده منتقل کند؟ آیا می‌خواهد بگوید که مدل رهبری امام صدر نمونه‌ای از الگوی رهبری انقلاب اسلامی است؟ اگر مراد این است، مایل هستم با منتهای وضوح تصریح کنم که مدل رهبری امام صدر، نه از دور و نه از نزدیک، به الگوی رهبری انقلاب اسلامی شباهتی ندارد! به دلایل متعدد، از جمله:

🔸 نگاه صدر به مقوله‌ی آزادی، با نگاه انقلاب اسلامی به کلی متفاوت بود. او می‌گفت آزادی یعنی به رسمیت شناختن کرامت انسان و کسی می‌تواند آزادی را محدود کند، که به فطرت انسانی کافر باشد. بر همین اساس با بستن مطبوعات و رسانه‌ها به کلی مخالف بود.

🔸 نگاه صدر به مقوله‌ی کرامت انسان و حقوق بشر نیز با نگاه انقلاب اسلامی به کلی متفاوت بود. او دین را در خدمت انسان می‌دانست، نه انسان را در خدمت دین! انقلاب اسلامی اما انسان را نه تنها در خدمت دین، که عملاً در مرتبه‌ای بسیار پایین‌تر، در خدمت نظام سیاسی برخاسته از دین می‌داند!

🔸 روش صدر در تعامل با مخالفان داخلی دقیقاً عکس روش انقلاب اسلامی بود. او اسلامِ انسان را انسانیتِ او می‌دانست. یعنی نظامی که انسانیت ندارد، اسلامیتش هم درست نیست! این نگاه به بزرگواری، گذشت و بخشش می‌انجامد؛ نه به حذف، حبس، حصر و محرومیت.

🔸 روش صدر در تعامل با جهان عرب و دنیای غرب نیز دقیقاً عکس روش انقلاب اسلامی بود. راه صدر گفتگو، تقریب، همزیستی، اعتمادسازی، اجماع‌سازی و صلح‌آفرین بود؛ نه خود حق مطلق‌پنداری، برتری‌جویی، محورسازی، ترک گفتگو، راه‌اندازی جنگ‌های نیابتی و مرگ‌آفرین.

🔸 امام صدر اگرچه به انقلاب اسلامی ایران امید فراوان و با امام خمینی و بسیاری از مسئولان ارشد انقلاب دوستی نزدیک داشت، اما در اندیشه‌ی سیاسی و خصوصاً در الگوی رهبری، با آنچه پس از پیروزی انقلاب مشاهده کردیم، در موارد متعدد زاویه داشت.

🔸 امام صدر پس از پیروزی انقلاب متأسفانه حضور نداشت تا راه صحیح تعامل با مخالفان داخلی و جهان خارج را به رهبران وقت یاد دهد. جفای به صدر و کاملاً خلاف واقعیت است اگر او را ذیل انقلاب اسلامی یا ادامه‌ی آن تعریف کنیم! صدر نه در اندیشه‌ی سیاسی و نه در الگوی رهبری، هرگز از انقلاب اسلامی و رهبران آن، خط و تأثیر نپذیرفته بود. هم توالی زمانی وقایع این ادعا را رد می‌کند، هم اندیشه و سیره‌ی صدر.

🔸 صدر در اندیشه‌ی سیاسی و الگوی رهبری تجربه‌ای جدید به عالم تشیع عرضه کرد، که همعرض تجربه‌ی انقلاب اسلامی ایران است، نه ذیل یا در طول آن. آیندگان انشاءالله به مقایسه‌ی این دو تجربه خواهند پرداخت.

والسلام.
@sadrpajouhi

goo.gl/Wi33zT

شیخ عباس قمی در فوائدالرضوی نقل می کند: کاروانی از سرخس آمدند به پابوسی امام رضا علیه السلام. پیرمرد نابینایی با آن کاروان بود، به نام حیدر قلی. آمدندحرم امام زیارت کردند و از مشهد خارج شدند و در منزلی در مشهد اُطراق کردند. به اندازه یک روز راه از مشهد دور شده بودند.

شب جوانها گفتند برویم مقداری سر به سر این حیدر قلی بگذاریم، خسته ایم ، بخندیم و سر گرم بشیم!

کاغذهای خالی برداشتند گرفتند جلو و تکان میدادند، بعد به هم می گفتند،تو از این برگه ها گرفتی؟ یکی می گفت: بله حضرت مرحمت کردند، فلانی تو هم گرفتی؟ گفت: بله من هم یکی گرفتم.

حیدر قلی کنجکاو شد و گفت: چی گرفتید؟

گفتند: مگر تو نداری؟

گفت : نه من اصلا خبر ندارم!

گفتند : امام رضا علیه السلام برگ سبز دست مردم می داد.

گفت : این برگ سبزها چیست؟

گفتند : امان نامه از آتش جهنم است. ما این را می گذاریم در کفن هایمان قیامت دیگر نمی سوزیم، جهنم نمی رویم چون از امام رضا علیه السلام گرفته ایم.

تا این را گفتند پیرمرد دلش شکست با خود گفت: امام رضا علیه السلام از تو توقع نداشتم، بین کور و بینا فرق بگذاری، حتما من فقیر بودم، کور بودم و از قلم افتادم که به من اعتنایی نکردی!

بلند شد و عصای خود را برداشت، راه افتاد طرف مشهد، گفت: به خودش قسم تا امان نامه را نگیرم به سرخس نمی آیم باید بگیرم.

گفتند: آقا ما شوخی کردیم ما هم نداریم! ولی هرچه کردند آرام نمی گرفت خیال می کرد که آنها برای دلداری به او این را می گویند.

شیخ عباس نقل می کند: هنوز یک ساعت نشده بود که دیدند حیدر قلی دارد می آید یک برگه هم در دستش که با خط نور نوشته شده است «اَمانٌ مِّنَ النار،من ابن رسول الله على بن موسى الرضا» گفتند: این چیست که در دست داری؟

گفت: همین که یک مقدار از شما در بیابان فاصله گرفتم آقا را دیدم ایشان خودشان به استقبالم آمدند، گفتند حیدر قلی خسته ای برگرد این هم برگه برائت از آتش تو بگذار در کفنت شب اول قبر خودم می آیم پیشت. امام رضا علیه السلام به من هم برگ امان نامه دادند.

@forat_qom

🔊 یکم خرداد، سالروز انتخاب امام موسی صدر به ریاست مجلس اعلای شیعیان لبنان

مجلس اعلای شیعیان لبنان در ماه می سال ۱۹۶۹ تأسیس شد و امام موسی صدر در انتخابات ۲۲ می‌ همان سال، برابر با اول خرداد ماه به ریاست این مجلس انتخاب شد. امام موسی صدر در این فایل صوتی از مشکلات و تلاش‌هایش برای تاسیس مجلس اعلا می‌گوید.

🆔 @imammoussasadr

✅ آلة الرئاسة، سعة الصدر

✍️ محسن کمالیان

🔸 از رموز مهم موفقیت امام موسی صدر، سعه‌ی صدر در برابر مخالفین بود. تصویر زیر صدر را در حالی نشان می‌دهد که به دیدار علامه سید محمدحسین فضل‌الله رفته و دو نفری با آیات‌الله شیخ محمدمهدی شمس‌الدین و سید مرتضی عسکری اجتماع کرده‌اند.

فضل‌الله تا آخرین سال‌های عمر، از مخالفین سرسخت صدر بود.

🔸 خود گفته است که وقتی به لبنان بازگشت «اسلام را به صورت سیاسی آن» و حتی «پیشنهاد تشکیل حکومت اسلامی» را طرح می‌کرده است و صدر این روش را «به مصلحت نمی‌دید».

شخصاً از فضل‌الله شنیدم که مخالف حضور صدر در کلیساها و نزدیکی وی با مسیحیان بود...

🔸 رفتار صدر اما با فضل‌الله چگونه بود؟ همه جا وی را احترام کرد. تا جایی که خود به دیدنش می‌شتافت. آن هم با منتهای تواضع و صمیمیت.

در حالی که هم در سن بر فضل‌الله مقدم بود، هم در جایگاه اجتماعی، هم در علم و فضل.

نه تنها با فضل‌الله برای حل مشکلات شیعیان و لبنان به مشورت می‌پرداخت، بلکه دیگر مخالفان را نیز در این گفتگوها مشارکت می‌داد.

تعجب نکنید! شمس‌الدین و عسکری نیز از منتقدین صدر بودند. البته با شدتی بسیار کم‌تر.

🔸 شمس‌الدین برخلاف میل خود، زمانی که سفر بود، به اصرار شخص صدر، نائب رئیس مجلس اعلای اسلامی شیعه شد. بعد از ربوده شدن صدر در دیداری به ابویحیی رهبر مقاومت مؤمنه «اظهار تأسف ‌کرد که اصلاً چرا وارد مجلس شده» و «ساعتی را لعن کرد که بدین امر رضایت داده است»!

عسکری نیز از برخی افکار روشنفکرانه‌ صدر دل خوش نداشت و خصوصاً حمایت وی را از دکتر علی شریعتی و حتی شهید آیت‌الله بهشتی بر نمی‌تابید!

🔸 صدر اما معتقد بود که مدیریت صحیح جامعه مستلزم بسیج و بکارگیری ظرفیت مثبت فرهیختگان آن است.

به هم‌افزایی نیروها اعتقاد داشت، نه به حذف مخالفین.

هرگز مخالفی را حدف نکرد. بالعکس، طیف بسیار گسترده‌ای از فرهیختگان را به همکاری دعوت کرد.
به گواهی تصویر زیر به دیدار مخالفینش می‌شتافت و نظر آنها را در امور مهم شیعیان و کشور جویا می‌شد. هم حسین الحسینی و نبیه بری را زیر عبای خود داشت، هم عباس موسوی و حسن نصرالله.

🔸 نه تنها در مقیاس طایفه‌ شیعه، که در مقیاس ملی، منطقه‌ای و جهانی نیز همین دیدگاه را داشت. بر مشارکت تمامی جریانات سیاسی مخالف، طبیعتاً متناسب با وزن مردمی آنها، در ساختن کشور مُصِر بود. در مسائل مهم لبنان و منطقه هم با تمامی کشورهای مؤثر، از مصر و عربستان تا فرانسه و آمریکا، رایزنی داشت.

🔸 شهید بهشتی نیز دیدگاه صدر را داشت. هم آقای خاتمی را زیر عبایش داشت هم آقای ناطق نوری را. هم مقام رهبری را زیر عبایش داشت هم میرحسین موسوی را. نفس گفتگو با آمریکا را هرگز نهی نکرد. مهم را این می‌دانست که از چه موضعی و با کدام محتوا به گفتگو بنشینیم.

🔸 صدر و بهشتی به این سبب در هم‌افزایی نیروها، حتی مخالفین، موفق بودند، که سعه‌ صدر داشتند. نه تنها در گفتار، که در کردار نیز به این سخن طلایی امام علی (ع) وفادار بودند که «آلة الرئاسة، سعة الصدر».

🔸 رهبری که در برابر مخالفین سعه‌ صدر دارد، می‌تواند ظرفیت مثبت آنها را در مسیر خدمت به مردم، کشور، دین و مذهب بسیج کند. وقتی ظرفیت مثبت فرهیختگان در راه هدف والا بسیج شد، ولو در مسائلی مخالف حاکمان باشند، نیرویی عظیم پدید می‌آید که می‌تواند، بر اساس علم و دین و خرد جمعی، مشکلات را حل کند....

🔸 راه فائق آمدن بر مشکلات داخلی و خارجی، از سعه‌ صدر می‌گذرد. مانند صدر و بهشتی، همه‌ نیروهای مخلص ولو مخالف را در جامعه، زیر عبای خویش بگیریم!

@sadrpajouhi

✅ می‌توانست، اما اعمالِ جبروت نکرد!

✍️ محسن کمالیان.

شِکوِه‌های این ایام علیه دستگاه عدلیه، خاطره‌ زیبایی را در ذهنم زنده کرد که آبان سال ۱۳۸۳ش از آیت‌الله شیخ محمود خلیلی شنیدم.

بسیاری دوستان سؤال می‌کنند که چرا امام صدر میان دوست و دشمن این قدر محبوب بود؟ و چرا برخی بزرگان ما حتی نزد دوستان، محبوبیت زیاد ندارند؟ پاسخ این نوع سؤالات را باید در مشابه خاطرات اخلاقی زیر جست‌وجو کرد:

🔸 امام صدر حوزه‌ علمیه‌ای را در شهر صور برپا کرده بود به نام «مَعهَد الدراسات الاسلامیة».

آقایان سید عباس موسوی و سید حسن نصرالله دو تن از دانش‌آموختگان این معهد بودند. در برهه‌ای از زمان معهد فاقد جا و مکان شد.

امام صدر از روی ناچاری آن را موقتاً به مدرسه‌ای منتقل کرد که وقف حوزه‌های علمیه اما خالی افتاده بود.

تولیت این مکان، آیت‌الله شیخ موسی عزالدین، از علماء بزرگ وقت لبنان بود.

شیخ مخالف سرسخت امام صدر و مخالف استقرار معهد در محل مدرسه بود. در اوج مخالفت او مجلس اعلای اسلامی شیعه تأسیس و امام صدر به ریاست آن انتخاب شد.

بنابر قانون لبنان، تمامی موقوفات شیعه زیر نظر این مجلس قرار داشت. لذا امام صدر خیلی راحت می‌توانست با صدور بخش‌نامه‌ای ساده، رسماً و قانوناً، مدرسه را در اختیار معهد قرار دهد.

خیلی‌ها توصیه کردند که چنین کند. امام صدر می‌توانست اما بزرگوارانه نکرد. پاسخ ایشان به اطرافیان خود چنین بود:

«حالا ما کوتا بیاییم! درست است که قدرت داریم. اما بنا نیست حالا که قدرتمند شدیم، جبروت اعمال کنیم»!

🔻 برگرفته از کتاب «عزت شیعه»، ج۲، ص۴۲۸

@sadrpajouhi

💠این کودک ملحد خواهد شد

وقتی شهید سید محمدباقر صدر هشت ساله بود، برادر بزرگترش، آیت الله سید اسماعیل صدر، او را نزد استادی برد تا به او عقاید بیاموزد.

سید محمدباقر درباره هر چه استاد می‌گفت، بحث و جدل می‌کرد. استاد هم که از نظر علمی در سطحی نبود که به پرسش‌های او پاسخ دهد به خانواده‌اش گفت:
«این کودک ملحد خواهد شد؛ چون در هر مسئله اعتقادی تشکیک می‌کند».

البته سید محمدباقر صدر در همان سن و سال کتابی درباره اهل بیت علیهم‌السلام در حدود ۱۰۰ صفحه تألیف کرده بود که ناپدید شده و امروز در دسترس نیست.

🔸 آیة‌الله سید نورالدین اشکوری از شاگردان برجسته شهید صدر به نقل از خود شهید. بنگرید به: السیرة والمسیرة في حقائق ووثائق، ج ۱، ص ۱۳۱
🆔 @shahidsadr

🔸رحماء بینهم

🔹امام موسی صدر با مخالفانش هم خوش رفتاری می کرد.

🔸 بچه های حرکت امل می گویند زمانی [شهید] سید حسن شیرازی در بیروت علیه امام موسی صدر فعالیت می کرد.

🔹 یکی از جوانها خواست ببیند نظر امام موسی صدر راجع به گوشمالی شیرازی چیست تا دست از فعالیتهایش ضد امام بردارد؟ (در آن دوران گروه های کمونیستی و چپی و بعثی و فالانژها و راستگراها به راحتی مخالفانشان را از میان بر می داشتند).

🔸 وقتی امام موسی صدر شنید ممکن است جوانها، به شیرازی حمله کنند، نپرسید چرا و چگونه؟ گفت: از لبنان می روم. کیف و لباسهایم را بر می دارم و از لبنان می روم!

🔹به خاطر کی؟ به خاطر کسی که برای امام موسی صدر با دشمنی هایش مشکلاتی هم ایجاد می کرد.

@bazmeghodsian

🔸ایشان را «آقای» بنی‌صدر می‌خوانیم و یادمان باشد كه...

اولین شعار مرگ که برای نیروهای انقلابی سرداده شد برای شهید بهشتی بود اما حتی یکبار هم از خود دفاع نکرد. یک کلمه علیه بنی صدر صحبت نکرد و اجازه غیبت از او را به کسی را نداد و نزد امام هم شکوه نبرد.

فرزند شهید بهشتی، با اشاره به میتینگ معروف ١٤ اسفند ۱۳۵۹ که توسط بنی صدر در دانشگاه تهران تدارک دیده شده بود و مستقیما از تلویزیون پخش می‌شد، گفت: ما همه، آن نمایش سیاسی پرهیاهو و شعارهای مرگ بر بهشتی را می‌شنیدیم.

یكی از آشنایان كه تصادفا آن روز در منزل ما حاضر بود چیزی درباره رئیس ‌جمهور وقت گفت كه سبک بود. شهید بهشتی خیلی ناراحت شد و با چهره‌ای برافروخته اما با لحنی آرام گفت:

ایشان را «آقای» بنی‌صدر می‌خوانیم و یادمان باشد كه رئیس ‌جمهور قانونی كشور هستند و باید احترام‌شان حفظ شود.

یعنی حتی در خلوت هم حفظ شأن انسان‌ها برای ایشان اهمیت داشت.

در خرداد سال ٦٠ هم كه بعد از متواری شدن آقای بنی‌صدر پس از عزل از فرماندهی كل قوا، همسرشان را دستگیر كردند شهید بهشتی شخصا وارد ماجرا شد و موجبات آزادی ایشان را فراهم كرد.

@bazmeghodsian

🔸ایشان را «آقای» بنی‌صدر می‌خوانیم و یادمان باشد كه...

در پی توهین شرم آور یکی از معممین در تلویزیون به رئیس جمهور کشور، و سکوت مدعیان اخلاق، خاطره درس آموز شهید بهشتی را بازنشر کرده و از این که روزگار از وجود همانند او تهی و بی بهره است بسی متأسفیم.

اولین شعار مرگ که برای نیروهای انقلابی سرداده شد برای شهید بهشتی بود اما حتی یکبار هم از خود دفاع نکرد. یک کلمه علیه بنی صدر صحبت نکرد و اجازه غیبت از او را به کسی را نداد و نزد امام هم شکوه نبرد.

فرزند شهید بهشتی با اشاره به میتینگ معروف ١٤ اسفند ۱۳۵۹ که توسط بنی صدر در دانشگاه تهران تدارک دیده شده بود و مستقیما از تلویزیون پخش می‌شد گفت: ما همه، آن نمایش سیاسی پرهیاهو و شعارهای مرگ بر بهشتی را می‌شنیدیم. یكی از آشنایان كه تصادفا آن روز در منزل ما حاضر بود چیزی درباره رئیس ‌جمهور وقت گفت كه سبک بود.

شهید بهشتی خیلی ناراحت شد و با چهره‌ای برافروخته اما با لحنی آرام گفت:

ایشان را «آقای» بنی‌صدر می‌خوانیم و یادمان باشد كه رئیس ‌جمهور قانونی كشور هستند و باید احترام‌شان حفظ شود.
یعنی حتی در خلوت هم حفظ شأن انسان‌ها برای ایشان اهمیت داشت.

@bazmeghodsian