@litera9
شخصیت‌های 'هنگامه آرایان 'عبارت‌اند از :
نویسنده، مرد اول (پدر دختر)، مرد دوم (نامزد دختر) و دو جاهل. ساعدی در این نمایشنامه، درگیری همیشگی خود را با فشارهای اجتماعی باز می‌نمایاند. نمایشنامه 'باران' نیز نوعی سیر ذهنی است که حول محور شخصیت روانی داستان طی میشود .
نمایشنامه‌ی نخست "هنگامه آرایان" در خصوص نویسنده‌ای ست،كه به اجبار دو تن از مستبدان، واداربه نوشتن آنچیزی می شود كه از آن خودش نیست. به عبارتی شاید بتوان این اثر را از بعضی گفتگو ها، به فضای سیاسی جامعه‌های دیكتاتور نسبت داد و یا عوام‌فریبی و پوپولیسم، چرا كه این دو فرد كه نویسنده را مجبور میكنند، در واقع تنها در تلاشند از نام او در جهت منافع خود استفاده كنند و آنچه در نهایت از قلم نویسنده تراوش میكند، همان زاییده‌ی ذهن آن دوتن است. در این میان، اگر نویسنده در تلاش برای گرفتن حق خویش بر آید، آنقدر شكنجه خواهد شد تا زبانش همرنگ با زبان قَدَرها شود.
و اما نمایشنامه‌ی دوم ، "باران" شرح حال دیوانه ای به نام بهمن است، كه شبی بارانی در تیمارستان دچار جنون می شود و با پیدا كردن چمدانی، هر انچه كه بر او گذشته را دوره میكند. از گفتگوها با مادرش، از بهجت دختری كه به گلهای زرد ولباس زرد در ذهنش مانده، و گویی معشوقه ایست، كه او را به سبب این جنون رها كرده، و در خیال بهمن او ازدواج كرده و صاحب فرزندی معلول شده است. اودر خیالاتش مدام از پیرزن كه گویی سرپرستار دیوانه خانه است گله میكند و میترسد و به دامان مادرش پناه میبرد.
فضای نمایش اول تا حدی طنزآلود و كنایه آمیزست و فضای نمایش دوم پر از ترس ودلهره وسیاهی و وهم است كه همین ویژگی‌ها اثر دوم را به لحاظ فضاسازی بهتر، ولی محتوای داستانی نمایش اول به نوعی، بدیع و زیباتر است، شاید...
