مكتبة المجلسي ودارالتراث

الان مثلا بنده میخوام یه نگاهی در مورد یه تحقیق با موضوع مشخص به دیوان عظیما نیشابوری بندازم، یه نسخه داره که فقط تو دانشگاه تهران هست تو ایران، برای تحقیقم هم نیاز به 20 تا نسخه تو انواع و اقسام کتابخانه ها هست، ... اصلا تحقیق میدانی خیلی سخته، تصحیح که نمی خوام بکنم برم تک به تک نسخه ها رو پول بدم فایل بگیرم، ...

آگاه در همان مجلس سخن از بنات النبی (ص) به میان آمد: زینب و رقیه و ام کلثوم. برخی از آنان گفتند: راویان، این را که آنان فرزندان خدیجه از رسول الله باشند، انکار می کنند.

من گفتم: آنان دختران او هستند، جز آن که یاد از فاطمه در روایات بیشتر است و فضائل او فزونتر.

یکی از کسانی که سابقا نزد من رفت و آمد داشت و [آن زمان] ملازمت او با من به خاطر دشمنی با برخی از همین حاضرین بود، گفت: این محمد بن اسماعیل بخاری است که در جامع صحیح خود حدیثی از عروة‌ بن زبیراز اسامه آورده است که رسول خدا (ص)‌ فرمود: خیر بناتی زینب.

گفتم: این حدیث در کجای جامع بخاری است؟

گفت: در کتاب الفضائل.

آن وقت در حضور جمع خطاب به آنان گفتم: همه می دانید که من چهار بار این کتاب را جمع کرده‌ام. یک بار بر اساس رجال از صحابه. سپس آنها را در رقاع آورده‌ام. آنگاه بر اساس رجال مهذب ساخته ام و سپس مرتب کرده و بر تو املاء کرده ام و تو از روی املای من نوشته‌ای؟

گفت: ‌بلی

گفتم: به خدا سوگند که تاکنون این حدیث را در این کتاب ندیده ام.

صدر – کسی که این شخص این مطلب برای تقرب و دلخوشی او می گفت – به کسی که این روایت را نقل کرد گفت: خداوند به تو جزای خیر دهاد. اکنون بر من آشکار و درست شد که تو سنی و متعصب نسبت به تسنن هستی.

من برخاسته به کتابخانه رفتم و کتاب الفضائل از کتاب جامع بخاری را آوردم. در بخش فضائل زنان، نامی جز خدیجه و فاطمه و عایشه ندیدم. کتاب را به مجلس آوردم و به کسی که آن روایت را نقل کرده بود دادم.

گفتم: این کتاب الفضائل! حدیث اسامه را پیدا کن. من گشتم، اما نیافتم.

او کتاب را گرفته ورق می زد. سپس گفت: شاید در کتابی جز کتاب الفضائل بوده است. من تردید ندارم که این حدیث در این کتاب بوده است.

به او گفتم: به خدا سوگند بخاری چنین روایتی را ذکر نکرده است.

زمانی پس از آن که از آن محفل پراکنده شدیم، من نماز مغرب را خواندم و تا نیمه شب نشستم. آنگاه سحر را پشست سر گذاشته (اصحبت سحرا) و تا وقت اقامه نشستم. پس از آن که از مسجد برگشتم تا نماز عصر نشستم و کتاب را از اول تا آخر با دقت نگریستم، اما از این حدیث هیچ اثری نیافتم.

از آن شخص پرسیدم: چه کسی این روایت را از عروه نقل کرده است؟

گفت: زهری از عروه.

در این وقت به کتاب ابوعلی حافظ که شامل روایات زهری از عروه است مراجعه کردم. در آنجا نیز نیافتم. به دنبال آن در «مسند اسامه بن زید» از حسن بن سفیان گشتم، در آنجا هم نیافتم. نشستم و فکر کردم. به یادم آمد که من در رقاعی که برای کتاب الاکلیل ترتیب دادم فضائل زینب را آورده‌ام. به دنبال آن رفتم. در آنجا این حدیث را به خط خودم از یحیی بن ایوب یافتم و سماع من چنین بود:

حدیث کرد ما را ابوالحسین عبیدالله بن محمد بلخی در بغداد از اصل کتاب خود، حدیث کرد ما را ابواسماعیل بن محمد بن اسماعیل سلمی، حدیث کرد ما را سعید بن ابی مریم، خبر داد ما را یحیی بن ایوب، حدیث کرد ما را ابن الهاد، حدیث کرد مرا عمر بن عبدالله بن عروة بن زبیر از عروة‌ بن زبیر از عایشه همسر رسول الله که:

آنگاه که رسول خدا (ص)‌ وارد مدینه شد، دخترش زینب از مکه با کنانه یا ابن کنانه از مکه خارج شد. مکیان به دنبال او رفتند تا آن که هبار بن اسود به او رسید و یکسره با نیزه به شتر او زد تا او را کشت. در این وقت زینب سقط کرد. و خون جاری شد. این سبب نزاع بنی هاشم و بنی امیه شد. بنی امیه خود را محق تر به او دانستند، زیرا زینب همسر پسر عم آنان ابن العاص و نزد هند دختر ربیعه بود. هند به او می گفت: این به خاطر پدر توست.

در این وقت رسول الله (ص)‌ به زید بن حارثه فرمود: آیا نمی روید زینب را بیاورید.

زید گفت:‌ بلی یا رسول الله.

حضرت فرمود: انگشتری مرا بگیر و به او بده.

زید (تبه سمت مکه) رفت و جایی شترش را گذاشت و آرام آرام به راه ادامه داد تا به یک چوپان رسید. به او گفت: برای که چوپانی می کنی؟

گفت: ابن العاص.

گفتم: این گوسفندان؟

گفت: از زینب دختر محمد (ص).

اندکی با او راه رفت. سپس به او گفت:‌ آیا ممکن است چیزی به تو بدهم تا آنچه را به تو می سپارم به زینب برسانی و کسی را آگاه نسازی؟

گفت: ‌آری.

انگشتری حضرت را به او داد. چوپان گوسفندان را برد و انگشتری را به زینب داد. او شناخت.

پرسید: این را چه کسی به تو داد؟

گفت: مردی.

گفت: کجا او را دیدی؟

گفت: فلان نقطه.

زینب ساکت شد تا آن که شب شد، به آن نقطه رفت. وقتی رسید زید گفت:‌ سوار شو. سوار شدند و حرکت کردند.

اینجا بود که رسول خدا (ص) فرمود: هی أفضل بناتی، اصیب فیّْ. او بهترین دختر من است که به خاطر من به زحمت افتاده است.

این روایت به علی بن الحسین رسید. نزد عروه رفت و گفت: این چه روایتی است که تو نقل کرده و تلاش داری تا تنقیص فاطمه کنی؟

سهم من اززندگى
خلاصه رمان:
داستان در مورد دختری به نام یاسه که ترم آخر رشته ی حسابداریه این دختر چهار سال تو خوابگاه بوده و کار هم میکرده تا بتونه درس بخونه اما الان که درسش تموم شده جایی برایه زندگی نداره پولش هم اونقدر نیست که بتونه خونه اجاره کنه و حتی اگه خونه ای هم جور بشه به یه دختر تنها خونه نمیدن تا اینکه یه روز تو روزنامه یه آگهی میبینه که مسیر زندگیشو تغییر میده

بعداز نماز صبح بود که به خانمم گفتم من یک استراحت کوتاه میکنم بعد بریم سر مزار که خوابم برد و محسن رو خواب دیدم که داشت ساکش رو میبست گفتم محسن چیکار میکنی گفت میخوام برم سفر گفتم یعنی چی میخوایی بری سفر گفت مصطفی جان فرصت ندارم جوابتو بدم گفتم واستا کارت دارم که دیدم بسمت آسمون پرواز کرد که یکهو فریاد کشیدم واستا کارت دارم بعد نمیدنم چی شد منم تونستم پرواز کنم بعد گفت چی شده گفتم خبر داری حمیدرضا تو کماست گفت آره بعد گفتم تکلیفش چی میشه گفت غصه نخور سه شنبه هفته بعد برمیگرده حالا نمیدونم تعبیرش چیه

تصویر زن و بزاز
چنین گویند که زنی در پیش بزازی آمد و او را گفت زن تو از بهر شوهر من می‌آید و او را به فساد می‌آرد بزاز منکر شد و زن را زجر کرد گفت خواهی که وقتی که او با شوهر من نشسته باشد تو را آنجا برم. بزاز گفت آری این فرصت نگاه می‌داشت تا یک شبی که زن بزاز به خانهء بعضی خویشان شد زن نیم شب بیامد و در خانهء بزاز بزد مرد جواب داد زن او را گفت بیا تا ببینی که زنت کجا نشسته است مرد مشوش شد برخاست تا با زن برود چون در خانه بگشود و بعضی با زن بودند او را بگرفتند و ببستند و هرچه در خانه او بود ببردند.
( از دستنویس عجایب المخلوقات، موزه والترز به شماره 593)
@aaadab1397farhang

محبوبم را به چشم دل دیدم
گفتم : تو کیستی ؛
گفت : تو!

" حسین منصور حلّاج'

🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀

•┈┈••┈┈••✾••✾••┈┈
@nasimsolaee
•┈┈••┈┈••✾••✾••┈┈

شیخ ابوالحسن خرقانی گفت:
جواب دو نفر مرا سخت تکان داد.

اول: مرد فاسدی از کنارم گذشت و من گوشه ی لباسم را جمع کردم تا به او نخورد.

او گفت: ای عارف، خدا میداند که فردا حالِ ما چه خواهد شد شاید من محضر خدا باشم تو پای طناب دار

دوم: مستی دیدم که افتان و خیزان در جاده اى گل آلود میرفت. به او گفتم: قدم ثابت بردار تا نلغزی. گفت: من بلغزم باکی نیست، بهوش باش تو نلغزی، که جماعتی از پی تو خواهند لغزید.

🌱

🍃⚜کرامتی از حضرت رقیه سلام الله علیها

💠بگو نامش را حسين بگذارد ...



طی نامه‌ای در تاريخ دوم جمادی الثانی ۱۴۱۸ هجری قمری دو كرامت به دفتر انتشارات مكتب الحسين سلام الله عليها ارسال نموده و مرقوم داشته‌اند:

روزی وارد حرم حضرت رقيه سلام الله عليها شدم، ديدم جمعی مقابل ضريح مقدس مشغول زيارت خواندن و عزاداری می‌باشند،
و مداحی با اخلاص به نام حاج نيكوئی مشغول روضه خوانی است.

از او شنيدم كه می‌گفت:
خانه‌های اطراف حرم را برای توسعه حرم مطهر خريداری می‌نمودند.

يكی از مالكين كه يهودی يا نصرانی بود، به هيچ وجه حاضر نبود خانه‌ی خود را برای توسعه حرم بفروشد.
خريداران حاضر شدند كه حتی به دو برابر و نيم قيمت خانه را از او بخرند،‌
ولی وی حاضر به فروش نشد!

بعد از مدتی زن صاحب خانه حامله شده و نزديك وضع حمل وی می‌شود.
او را نزد پزشك معالج می‌برند،‌
بعد از معاينه می‌گويد:
بچه و مادر، ‌هر دو در معرض خطر می‌باشند و خانم بايد زير نظر ما باشد،
قبول كردند، ‌تا درد زايمان شروع شد.

صاحب خانه می‌گويد:
همسرم را به بيمارستان بردم و خودم برگشتم و آمدم درب حرم حضرت رقيه سلام الله عليها و به ايشان متوسل شدم و گفتم:
اگر همسر و فرزندم را نجات دادی و شفای آنان را از خدا خواستی و گرفتی خانه‌ام را به تو تقديم می‌كنم.
مدتی مشغول توسل بودم،
‌بعد به بيمارستان رفتم و ديدم همسرم روی تخت نشسته و بچه در بغلش سالم است.

همسرم گفت: كجا رفتی؟
گفتم رفتم جايی كاری داشتم.
گفت: نه، ‌رفتی متوسل به دختر امام حسين علیه‌السلام شدی!‌
گفتم از كجا می‌دانی؟

زن جواب داد: من،‌ در همان حال زايمان كه از شدت درد گاهی بيهوش می‌شدم،‌
ديدم دختر بچه‌ای وارد اطاق بيمارستان شد و به من گفت: ناراحت نباش، ما سلامتی تو و بچه‌ات را از خدا خواستيم،
فرزند شما هم پسر است،‌
سلام مرا به شوهرت برسان و بگو نامش را حسين بگذارد!‌
گفتم: شما كی هستيد؟
گفت: من رقيه دختر امام حسين علیه‌السلام هستم.

بعد از روضه خوانی از مداح مذكور سوال كردم اين داستان را از كه نقل می‌كنی؟
در جواب گفت: از خادم حرم حضرت رقيه سلام الله علیها نقل می‌كنم، كه خود از اهل تسنن می‌باشد و افتخار خدمتگزاری در حرم نازدانه امام حسين علیه‌السلام را دارد و پدرش نيز از خادمين حرم حضرت رقيه سلام الله عليها بوده است.

اگر پنج نوبت اذانم علی است
اگر خاکم و آسمانم علی است
اگر قبله آستانم علی است
اگر روز و شب بر زبانم علی است
علی دردِ عشق است و درمان حسین
علی گفت و گفتیم ای جان حسین
مرا آفریدی که حیران شوم
مرا چشم کردی که باران شوم
مرا جذبه دادی غزل خوان شوم
مرا آینه کردی ایوان شوم
زدم نعره در زیرِ ایوان حسین
که‌ای جانِ من جانم ای جان حسین
همانکه دلم شعله‌ور آفرید
همانکه مرا در به در آفرید
همانکه به شوقِ تو پَر آفرید
به عشقت برایم جگر آفرید
کسی نیست ما را به قرآن حسین
خدا گفت و گفتیم‌ای جان حسین
تو هستی محمد محمد تویی
وَ حَی و علی هم به اَبجَد تویی
براتِ نجف لطفِ مشهد تویی
فقط آرزویِ مجدد تویی
مدینه شد امشب چراغان حسین
نبی گفت با تو که ای جان حسین
اگر لطف زهرا مسلمان شدیم
اگر ما سلیمان و سلمان شدیم
اگر در حسینیه درمان شدیم
اگر عاشقیم از حسن جان شدیم
حسن جان نوشتیم و جانان حسین
حسن گفت و گفتیم ای جان حسین
نشسته است موسی عصایش دهی
رسیده است یوسف که جایش دهی
دویده است یحیی عطایش دهی
به خاک است عیسی عبایش دهی
حرم شد قُرقُ از گدایان حسین
حرم پُر شد از ذکر‌ای جان حسین
شبی که حرم مادرم رفته بود
پُر از یادِ تو هر قدم رفته بود
شبی که پُر آه و غم رفته بود
شبی که برایم حرم رفته بود
مرا نذر او کرد گریان، حسین
که قربان سَنَ طفلیم ای جان حسین
اگر رود یا که کویرت شدم
جوانم، ولی زود پیرت شدم
اگر کنج شش گوشه گیرت شدم
من از نانِ بابا اسیرت شدم
تو آبی تو نانی تو سامان حسین
تویی برکتِ خانه‌ای جان حسین
اگر آمدم عشق یادم دهید
اگر خواستم کم، زیاد دهید
مرا منصبِ خانه زادم دهید
به بادم دهید و به بادم دهید
منم کاهِ ناچیز و طوفان حسین
مرا می‌کُشی آخر‌ای جان حسین
سه شب آمدم تا که چیزی بَرَم
بهاری پیِ برگ ریزی بَرَم
دعایی برای عزیزی بَرَم
شفایی برای مریضی بَرَم
سه شب آمدم زیر باران حسین
که هرشب بگویم که‌ای جان حسین
تو بی‌انتها‌... نقطه چین میدهی
که از پشتِ در بیش از این میدهی
چنان میدهی و چنین میدهی
که حتی به قاتل نگین میدهی
نگینت چه شد‌ای سلیمان حسین
که نالید زینب که‌ای جان حسین
رسید و صدا زد پَرَش را مَبَر
زِره را که بُردی سرش را مَبَر
از انگشتش انگشترش را مَبَر
براین ناقه‌ها دخترش را مَبَر
صدا زد به لب‌های سوزان حسین
که عریان حسین و که‌ای جان حسین

....گفت حسین

از ازل درطلبت چشم ترم گفت حسین
هر کجا بال زدم بال و پرم گفت حسین

مادرم داد به من شیر محبت اما
من حسینی شدم ازبس پدرم گفت حسین

شیره ی مهر تو خون شد به رگم شد جاری
خون دل اشک شد و در نظرم گفت حسین

تا گل نام تو وا شد به لبم باز پدر
گفت شکر تو خدایا پسرم گفت حسین

هرچه دارم همه ازلطف پدر بود که او
عوض قصه به بالین سرم گفت حسین

این عجب نیست که یک بنده برد نام تو را
که خدای ازل دادگرم گفت حسین

تیغها نوحه ی خون ازلبشان جاری شد
تا در آن لحظه که بانوی حرم گفت حسین

گفتم ای عشق مرا دست نیاز است دراز
طلب خویش به نزد که برم گفت حسین

@deabelnews

💠روایتی از علی در‌ کربلا!💠


✍... پس برنشست و براند تا به زمین کربلا رسید. بر لب آب فرات شد و خرمایی چند که در آنجا بود بدید. رنگ و رویش متغیر شد و برافروخت و روی به عبدالله بن عباس آورده و گفت: میدانی اینجا چه جایگاهی است؟


🔲 پاسخ داد: این موضع را نمی‌شناسم امیرالمومنین. علی گفت: اگر تو هم شناختی که این کدام موضع است، همچنان که من می‌گریم تو نیز بگریستی. پس حسین را نزد خود بخواند و گفت: ای فرزند، تو را بر بلاها و محنت‌ها صبر باید کرد که پدر تو از آل‌سفیان هرچه می‌بیند، فردا تو هم مثل آن از ایشان ببینی.



◾️ پس برنشست و ساعتی گرد زمین کربلا برآمد و چیزی می‌جست چنانکه کسی چیزی گم کرده را بجوید. بعداز آن فرود آمد و آب خواست و وضو بساخت‌ و رکعتی چند نماز بگزارد. لشکر در موضع نینوا کنار آب فرات فرود آمد.


🔻علی بعد از ساعتی سرباز نهاد و در خواب شد و هم در زمان بازگشت چنانکه کسی از چیزی ترسیده باشد برخاست و عبدالله بن عباس را بخواند و گفت: عجب خوابی دیده‌ام. عبدالله گفت: خیر باد ای امیرالمومنین.

علی گفت: در این ساعت که سر در بالین برنهادم و در خواب شدم چنان دیدم که جماعتی از مردان سپیدروی از آسمان می‌آمدند و شمشیرها حمایل کرده و علم‌های سفید بدست گرفته و گرد این زمین خطی درکشیدند.

پس این درختان خرما را دیدم که شاخه‌های خویش بر زمین می‌زدند و‌ جویی دیدم که پر از خون تازه می‌رفت و حسین پسر خویشتن را دیدم که در میان جوی خون افتاده و فریاد می‌خواست، کسی او را به فریاد نمی‌رسید. مدد می‌جست و کسی او را مدد نمی‌کرد.

پس آن مردان سپیدروی را دیدم که منادی می‌کردند و می‌گفتند: صبر کنید ای فرزندان رسول خدا و بدانید که به دست بدترین خلق کشته می‌شوید و بهشت رضوان مشتاق دیدار شماست...


پ.ن:«این متن تنها یک روایت است و احتمالا حقیقت ندارد.»

📚منبع
📕کتاب «الفتوح»
🖋تألیف ابن اعثم کوفی
📝ترجمه محمد بن احمد مستوفی هروی
📄صفحه ۳۷۵

🌹 @HistoriumClub 🌹

🔸 حکایت شگفت شریعت سنگلجی و عارف گمنام

🔹 آیة الله نصرالله شاه آبادی حفظه الله:

🔸 شریعت سنگلجی آخوندی بود در تهران که با رجعت مخالفت می کرد و سر و صدایی هم به راه انداخته بود. مرحوم والد کتاب الایمان و الرجعة را در جواب او نوشت.

🔹 مرحوم حاج احمد آقا [روحانی قمی] ـ دایی بنده ـ نقل کرد که من به شریعت گفتم مردک! این همه بی دینی، بابیگری، بهاییگری، درویش بازی، قطب بازی در این مملکت هست، تو همۀ آن ها را رها کردی و چسبیدی به رجعت!

🔸 شریعت در جواب گفت: واقعش این است که از یک چیز ترسیدم. یک وقت من در مسجدم دو تا درس می گفتم؛ یک لمعه و یک اسفار ـ مرحوم فلسفی و درّی از شاگردان شریعت بودند ـ در درس لمعه به شهید یا شهیدین اشکال کردم و قدری هم جسارت کردم.

🔹 در اثنای درس، شخصی که کوله پشتی پشتش بود وارد شد، کوله پشتی را گذاشت و روی آن لمید و ما را تماشا می کرد. من هم درس را گفتم و حمله کردم به شهید تا لمعه تمام شد و نوبت اسفار رسید.

🔸 در اسفار هم یک اشکال کردم و دهانم آن جا بیش تر باز شد و به ملاّ صدرا اهانت کردم.

🔹 فردا که آمدم سر درس، دیدم باز همان آقا با کوله پشتی آمد نشست. کتاب را آمدم باز کنم، سر و ته آن را نفهمیدم کجا است و هر چه نگاه کردم، چیزی به یادم نیامد. نه خط می توانستم بخوانم و نه سر و ته کتاب را از هم تشخیص می دادم. سرم درد گرفت و عرق شرم بر پیشانی ام نشست. به شاگردانم گفتم من امروز وضعم بد است و درس تعطیل است.

🔸 نوبت درس اسفار شد، باز همان حالت به من دست داد. عذر شاگردان اسفار را هم خواستم، ولی از غصه داشتم دق می کردم که من این همه درس خواندم، علمم کجا رفت! بلند شدم و راه افتادم.

🔹 آن آقا دنبالم آمد و گفت سرت درد گرفته؟ تب کردی؟ بگو علمم را از دست دادم. مردک احمق خر، تو آن قدر خر هستی که یک نگاه من را نمی توانی تحمل کنی، چطور جرأت کردی به شهیدین و ملا صدرا که فخر اسلامند اهانت کنی، حیا نکردی؟

🔸 فهمیدم هر اتفاقی افتاده کار این است. دستش را بوسیدم و به غلط کردن افتادم که دیگر از این کارها نمی کنم و کلمات شریفه را بر زبان جاری کردم.

🔹 گفت عیب ندارد؛ تعهد کردی. تا گفت عیب ندارد، دیدم روشن شدم.

🔸 به او گفتم بفرما برویم خانه، گفت نمی آیم پدرت آن جاست و او از تو خرتر است.
گفتم بیا برویم مدرسه، من آن جا حجره دارم.
گفت به شرط این که کسی داخل حجره نیاید، می آیم.
وارد حجره شد و گفت در را از پشت ببند.
در را بستم و خودش هم در را از داخل بست.
آمدم خانه، پدرم گفت کجا بودی؟ قضیه را برایش تعریف کردم.
گفت پا شو برویم آن جا، این حرف ها چیست که می زنی؟!

🔸بالاخره با اصرار پدرم، راه افتادیم و آمدیم در حجره را باز کردیم. دیدیم هیچ کس داخل آن نیست.

امام خمینی و اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی (مصاحبه های علمی).

@bazmeghodsian

حکایتی شنیدنی از آثار خلوص عقیده:

جناب آیة الله حاج شيخ اسدالله جوادى مى‏گويد:

روزى با مرحوم حاج ملا هاشم جنّتى در بازار به مرحوم حاج شیخ محمد حسین فاضل برخوردیم. پس از احوال پرسى فرمود: امروز ميهمان من می شويد؟ عرض كرديم بله. فرمود: برويد حجره تا من بيايم.

ما به حجره ایشان رفته، وضو گرفته و نماز خوانديم. آمدن ایشان مدتی طول كشيد به نحوی که آقاى جنتى فرمودند: نکند فراموش كرده باشند بيايند؟!

سرانجام ایشان تشريف آوردند و چند دست كباب روى دست گرفته، جلو ما گذارده و فرمودند: شما مشغول باشيد من مى‏آيم، و مقداری از آن را برداشته و برای خانواده شان که در پشت مدرسه در منزل ساکن بودند بردند.

پس از این که به حجره برگشتند فرمودند: من امروز پول نداشتم. يادم آمد که در حدیثی آمده هر وقت مى‏خواهيد روزى شما زياد شود ميهمان بياوريد. شما را كه ديدم گفتم شما ميهمان من شويد تا اين كه از پرتو شما روزى ما هم برسد.

پس از آن چند مرتبه در بازار عبور كردم و خبرى نشد تا اين كه شخصی به من برخورد و پس از سلام و احوالپرسى گفت: مدتى بود كه مى‏خواستم شما را ببينم و بحمد الله الآن ديدم. او با من مصافحه كرد و رفت، دستم را كه باز كردم، ديدم پانصد تومان که آن وقت پول زیادی بود به من داده است.

همچنین آیة الله جوادى فرمود: مرحوم فاضل بيمارى خارش بدنى پيدا كرده بود. روزی مقدار زيادى انار خريده در پستوی حجره گذارده و به طلبه‏ها گفت برويد بخوريد تا من خوب شوم.
وقتى انارها تمام شد، فرمود: بدن من خوب شد و كسالتم رفع شد.

گلزار فضیلت، رحیم قاسمی.

🔸اثر خدمت به سادات
🔹آقای شیخ حسن تیلی می‌گفت: مرحوم سید کاظم صمدانی به من مراجعه کرد و گفت عیالم می‌خواهد وضع حمل کند و چیزی در بساط ندارم.

🔸من هنگام مغرب آمدم حرم حضرت معصومه (س) دیدم آیة ‌الله حجت مشغول خواندن فاتحه برای پدرش است تا بعدازآن برای اقامه نماز برود. قضیه گرفتاری آن سید را گفتم. ایشان گفتند: الان که وقت این حرف‌ها نیست.
🔹گفتم: آقا! نمی‌شود به آن زن گفت الان وضع حمل نکن و به بچه گفت حالا به دنیا نیا تا آقا وقتش فراغ شود!
🔸ایشان حواله‌ای به مبلغ بیست تومان برای یکی از مغازه‌ها داد و من رفتم آن را تحویل گرفتم و به سید کاظم رساندم.
🔹هنگام سحر درِ منزل زده شد. آقای شمس نایینی مداح و روضه خوان مسجد آیة ‌الله بروجردی پشت در بود.
🔸گفت: تو دیشب چه‌کار کردی؟ گفتم: چطور؟ گفت: من دیشب در عالم رؤیا حضرت سیدالشهدا (ع) را دیدم عرض کردم: آقا کجا تشریف می‌برید؟
فرمودند: می‌روم از تیلی تشکر کنم، بعضی از بچه‌های ما را یاری کرد.
(حضرت آیة ‌الله ‌شبیری زنجانی).
@bazmeghodsian

🔸 حکایت شگفت شریعت سنگلجی و عارف گمنام

🔹 آیة الله نصرالله شاه آبادی حفظه الله:

🔸 شریعت سنگلجی آخوندی بود در تهران که با رجعت مخالفت می کرد و سر و صدایی هم به راه انداخته بود. مرحوم والد کتاب الایمان و الرجعة را در جواب او نوشت.

🔹 مرحوم حاج احمد آقا [روحانی قمی] ـ دایی بنده ـ نقل کرد که من به شریعت گفتم مردک! این همه بی دینی، بابیگری، بهاییگری، درویش بازی، قطب بازی در این مملکت هست، تو همۀ آن ها را رها کردی و چسبیدی به رجعت!

🔸 شریعت در جواب گفت: واقعش این است که از یک چیز ترسیدم. یک وقت من در مسجدم دو تا درس می گفتم؛ یک لمعه و یک اسفار ـ مرحوم فلسفی و درّی از شاگردان شریعت بودند ـ در درس لمعه به شهید یا شهیدین اشکال کردم و قدری هم جسارت کردم.

🔹 در اثنای درس، شخصی که کوله پشتی پشتش بود وارد شد، کوله پشتی را گذاشت و روی آن لمید و ما را تماشا می کرد. من هم درس را گفتم و حمله کردم به شهید تا لمعه تمام شد و نوبت اسفار رسید.

🔸 در اسفار هم یک اشکال کردم و دهانم آن جا بیش تر باز شد و به ملاّ صدرا اهانت کردم.

🔹 فردا که آمدم سر درس، دیدم باز همان آقا با کوله پشتی آمد نشست. کتاب را آمدم باز کنم، سر و ته آن را نفهمیدم کجا است و هر چه نگاه کردم، چیزی به یادم نیامد. نه خط می توانستم بخوانم و نه سر و ته کتاب را از هم تشخیص می دادم. سرم درد گرفت و عرق شرم بر پیشانی ام نشست. به شاگردانم گفتم من امروز وضعم بد است و درس تعطیل است.

🔸 نوبت درس اسفار شد، باز همان حالت به من دست داد. عذر شاگردان اسفار را هم خواستم، ولی از غصه داشتم دق می کردم که من این همه درس خواندم، علمم کجا رفت! بلند شدم و راه افتادم.

🔹 آن آقا دنبالم آمد و گفت سرت درد گرفته؟ تب کردی؟ بگو علمم را از دست دادم. مردک احمق خر، تو آن قدر خر هستی که یک نگاه من را نمی توانی تحمل کنی، چطور جرأت کردی به شهیدین و ملا صدرا که فخر اسلامند اهانت کنی، حیا نکردی؟

🔸 فهمیدم هر اتفاقی افتاده کار این است. دستش را بوسیدم و به غلط کردن افتادم که دیگر از این کارها نمی کنم و کلمات شریفه را بر زبان جاری کردم.

🔹 گفت عیب ندارد؛ تعهد کردی. تا گفت عیب ندارد، دیدم روشن شدم.

🔸 به او گفتم بفرما برویم خانه، گفت نمی آیم پدرت آن جاست و او از تو خرتر است.
گفتم بیا برویم مدرسه، من آن جا حجره دارم.
گفت به شرط این که کسی داخل حجره نیاید، می آیم.
وارد حجره شد و گفت در را از پشت ببند.
در را بستم و خودش هم در را از داخل بست.
آمدم خانه، پدرم گفت کجا بودی؟ قضیه را برایش تعریف کردم.
گفت پا شو برویم آن جا، این حرف ها چیست که می زنی؟!

🔸بالاخره با اصرار پدرم، راه افتادیم و آمدیم در حجره را باز کردیم. دیدیم هیچ کس داخل آن نیست.

امام خمینی و اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی (مصاحبه های علمی).

@bazmeghodsian

خاطره ای از لسان مرحوم آیت الله شیخ محمد امینی گلستانی رضوان الله تعالی علیه

پول را خرج کنید و از امیرالمؤمنین گلایه نکنید

 نجف رفتن بنده به اعجاز حضرت بود، به یاد دارم زمانی گرسنگی به من فشار زیادی آورده بود کتاب «حیات القلوب» با جلد چرمی داشتم که آن را باز کردم تا مطالعه کنم و گرسنگی فراموش شود، کتاب را که باز کردم، دیدم یک‌چهارم «مُهر نان» که در آن زمان به هر «مُهری» چهار نان می‌دادند در لای کتاب هست، بااینکه سهم امام نمی‌خوردم و با مزد صحافی در نجف زندگی می‌کردم، تا این مهر را دیدم، گفتم خدایا بااینکه عهد کرده‌ام سهم امام نخورم؛ اما الآن مجبورم، یک نانوایی نزدیک دفتر آیت‌الله حکیم بود و مهر را به او دادم؛ تعجب کرد چون من تابه‌حال از آن مهرها استفاده نکرده بودم، یک نان به من داد و من یک ریال سبزی قرض کردم، و شستم و باعجله لقمه نانی را بریدم خواستم بخورم که درب اتاق من را زدند، گفتم تفضل،! دیدم عرب سیاه چهره و لاغر و سبز چشمی وارد شد و به زبان عربی گفت؛ من گرسنه هستم، دارم از گرسنگی می‌میرم به من کمک کن، من آن لقمه نانی را که بعد از سه روز پیداکرده بودم به او دادم، گفتم نزد من غیرازاین چیزی نیست بفرمایید بخورید، او هم آمد و آن نان را یکی دو لقمه کرد و خورد. من سرم را به دیوار گذاشتم، به خود گفتم، نزد مولا امیرالمؤمنین بروم.

به حرم مولا مشرف شدم و خیلی جسورانه به حضرت عرض کردم، یا امیرالمؤمنین من را آورده‌اید اینجا که از گرسنگی بمیرم؟ من الآن سه روز است که گرسنه‌ام، لقمه نانی پیدا کردم و آن را هم جوان عربی خورد، گریه‌ام گرفت، به منزل که برگشتم، نیم ساعت طول نکشید که دیدم دوباره درب حجره را زدند، خیال کردم دوباره عربی است، گفتم تفضل، درب را که باز کرد دیدم آقای محترمی در لباس روحانیت است، اجازه خواست، گفتم بفرمایید، وارد شد و نشست، دستش را داخل جیبش برد و مبلغی را روی میز مطالعه من گذاشت، گفت؛ این را آقای شیخ نصرالله خلخالی که در آن زمان نماینده آیت‌الله بروجردی در نجف و تاجر بازار بود برای تو فرستاده است، فرمود؛ که دیگر نرو از امیرالمؤمنین گلایه کن، این درحالی بود که مراجعه من به ‌بعد از ظهر ساعت سه بود و خلوت بود و خصوصی گریه کردم و کسی متوجه من نبود! حالا ببینید آن مرد با حضرت چه ارتباطی داشت، گفت این را خرج کنید و از امیرالمؤمنین گلایه نکنید. به پول آن زمان پانصد تومان پول بود که پول زیادی بود، من هم این مقام را از آن بزرگوار دیدم.
@jawaher_kalam