بزم قدسیان

آیت‌الله سیدمحمد صدر علاوه بر خدمات علمی و فتوایی در زمان حیاتش، اقدامات امیدبخش اجتماعی را در عراق استبدادزده آغاز کرد که بارزترین آن زنده کردن «نمازجمعه» بود. او شبکه‌ای از ائمه جمعه را منصوب و با تشکیل شبکه وکلاء خود در سراسر مناطق شیعه نشین عراق، احیای مجدد شیعه در عراق را تسریع بخشید. او عزاداری برای اباعبدالله الحسین(ع) و دیگر امامان معصوم(ع) را پس از آنکه مدت‌ها از سوی حکومت بعث صدامی ممنوع بود، اقامه و خود در سالروز شهادت امیرالمؤمنین(ع) در منبر مسجد کوفه، قصیده خوانی کرد و چنان شوری به پا کرد که آن عزاداری پس از بیست سال ممنوعیت، در خاطره‌ها ماندگار شد. از دیگر آثار ماندگار اجتماعی و سیاسی او «واجب کردن پیاده روی از نقاط مختلف عراق به سوی کربلا در نیمه شعبان» بود که منجر به حرکت عظیم مردمی و وحشت حکومت مستبد رژیم بعث عراق گردید.

از دیگر اقدامات او ایجاد دادگاه اسلامی در برابر دادگاه دولتی بود که به جای قانون مصوب دولت بر پایه حکم شرع بود. همجنین چاپ و نشر مجله «الهدی» که به موضوعات سیاسی، اجتماعی و حوزوی می‌پرداخت از دیگر اقدامات او بود. هدف او پیگیری حرکتی بود که توسط آیت الله سید محمدباقر صدر به ‌منظور تشکیل حکومت اسلامی آغاز شده بود. او اعتقاد داشت «اسلام همه را به تأسیس حکومت اسلامی در همه جوامع مسلمان دستور می‌دهد.»

وی که به شهید صدر ثانی مشهور است، از حامیان جدی نظام جمهوری اسلامی ایران بود و بر وحدت اسلامی بسیار تأکید داشت. برای امام خمینی احترام خاصی قائل بود و درباره رهبر معظم انقلاب، آیت الله خامنه‌ای می‌گفت: «دولت ایران، دولت ولی فقیه و آیت‌الله خامنه‌ای، ولی امر مسلمانان است.»

از درسهای ولایت فقیه امام در نجف تا انتشار «کتاب هفت ساله چرا صدا درآورد» مرحوم اشتهاردی

همزمانی انتشار کتاب ولایت فقیه امام با کتاب شهید جاوید که آن هم به نوعی در صدد سیاسی کردن قیام امام حسین (ع) و تعیین «حکومت اسلامی» به عنوان هدف قیام بود، قدری برای افرادی که تمایلات ولایتی داشتند ـ و تصورشان بر این بود که در شهید جاوید علم امام معصوم زیر سوال رفته ـ گران آمد. سالهای 49 ـ 51 از این جهت، لطمه ای داخلی بر وجهه نهضتی بود که از سال 41 شکل گرفته بود و اوج آن جدا شدن مرحوم میلانی از آن به همین دلایل بود. اما نکته تازه: یکی از ناقدان شهید جاوید، مرحوم شیخ علی پناه اشتهاردی (18 تیر 1387) بود که کتاب «کتاب هفت ساله چرا صدا در آورد» (تهران، 1350ش) را نوشت. وی سلطنت و حکومت انبیاء را امری زاید بر اصل وظایف آنها دانست و به تعبیر دیگر، شأن آنان را اجلّ از آن دانست که حکومت رسمی داشته باشند. حتی در باره انبیایی که در قرآن سخن از سلطنت آنان به میان آمده، نوشت: «این نحو سلطنتی که اینها داشتند، یک نحو قدرت نمایی از طرف پروردگار برای تنبیه دیگران که متوسل به اسباب عادیه می شوند، بوده است». وی می گفت این مسأله را از آیت الله بروجردی شنیده است [و نکته ای است شگفت] که «یکی از اشتباهات بزرگ که از روز اول بین مسلمین رواج پیدا کرد، خلط بین مسأله بیان احکام خدا و مسأله حکومت و حفظ انتظامات داخلی کشور اسلامی یا خارج کشور [بوده] و [کسانی] خیال می کردند که این دو مسأله لازم و ملزوم یکدیگرند. و اساسا [این که] پیغمبر اسلام حدیث ثقلین را گوشزد مردم می کرد برای رفع چنین اشتباه بود، یعنی لازم نیست که این دو مقام در یکجا تمرکز پیدا کند، بلکه بیان احکام خدا و مفسّر بودن قرآن و بیان رموز آن یک سنخ ارتباط غیبی و جهات معنوی لازم دارد، و آن در اهل بیت من است، ... و از مجموع این بیانات چنین بر می آید که حدیث متواتر ثقلین ناظر به جهت بیان احکام حلال و حرام [است] نه سلطنت و حکومت بر مردم از نظر حفظ انتظامات صوری داخلی [و] خارجی، به طوری که اگر اخذ احکام خدا یا جمیع شؤونات اگر از اهل بیت شده بود، هیچ شکایتی از هیچ شاغل مقام ریاست نبود». همو پس از بحثی قرآنی نوشته است: شأن انبیاء و جانشینان آنان اجلّ است از این که تشکیل حکومت دهند.
این مساله، آن هم زمانی که امام خمینی در بخش اول حکومت اسلامی، اثبات ولایت فقیه را از طریق ضروری و بدیهی بودن آن به عنوان یکی از وظایف انبیاء و ائمه می دانست، نشانگر این بود که بحث های شهید جاوید، تشکیل حکومت اسلامی و نهضت اسلامی، به گونه ای درهم فرورفته است. و نکته تازه یاب برای بنده این که: همان زمان، کتابچه ای علیه کتاب آقای اشتهاردی به عنوان «قهقری چرا؟ اثبات حکومت اسلامی» منتشر شد (مشهد، 1351ش) . نویسنده در آن کتاب، با اشاره به نفوذ استعمار در قم، نویسنده «کتاب هفت ساله چرا صدا درآورد» را سخت مورد حمله قرار داد، و او را در واقع، منکر ولایت مطلق پیامبر و جانشینانش معرفی کرد. در جایی از آن نوشت: «هنوز چند ماه از اخراج ایرانیان عراقی نگذشته، چند صباحی بیش نیست که روحانیون ایرانی حوزه نجف رانده شده اند مردی در قم و در حوزه علمیه قم، منکر ولایت مطلق پیامبر و جانشیانش شده، و علنا این ضروری از ضروریات اسلام را منکر شده است. حکومت پیامبران و ائمه را انکار و به خیال خویش خواسته انبیاء و ائمه را مسأله گویی بیش معرفی نکند. در این کتاب چه ظهور کسی که ولایت را منکر است، نه اشاره به نویسنده شهید جاوید، بلکه دقیقا به آقای اشتهاردی بود که به گفته خودش، به پیروی از مرحوم بروجردی دو وجه امامت را از هم جدا کرده بود. زان پس این کتاب جیبی که تا صفحه 184 ادامه می یابد، در باره اثبات حکومت اسلامی و نقد نظریه پیشگفته است که آقای اشتهاردی برای رد موضع شهید جاوید مطرح کرده و آن را به مرحوم بروجردی منتسب کرده بود. این ایام (رمضان 1396) جناب آقای حسنی طباطبائی مولف کتاب «قهقری چرا» را دیدم؛ باورشان بود که در واقع، آن کتاب مرحوم اشتهاردی، به نوعی در نقد نظریه امام در وقت انتشار جزوات درسهای ولایت فقیه هم بوده است.
@jafarian1964

معنای این امر این بود که به خاطر مسائل مختلف، مسأله حکومت مطابق آنچه در انقلاب مشروطه پیش بینی شده بود حل نشد، اما هرچه بود، این رویه به صورت صوری پذیرفته شد و مجلس شورای تا دوره بیست چهارم تا سال 1357 ادامه یافت.
حل ناشدگی «مسأله حکومت» ادامه یافت و مثل استخوان لای زخم باقی ماند. زمانی که در دهه بیست فضای سیاسی باز شد، و جریانهای معارض فعالیت خود را آغاز کردند، باز هم «مسأله حکومت» مطرح شد. معارضان عمده عبارت بودند از جریانهای کمونیستی، ملی و اسلامی که در نگاه عمومی جریان اسلامی چندان نیرومند به نظر نمی آمد، اما نفوذ مردمی قابل ملاحظه ای داشت. این بار، باز مسأله حکومت به عنوان یکی از مسائل مهم مطرح و در باره آنها مکرر بحث شد.
حَکَمی زاده در اسرار هزار ساله و کسروی در شیعیگری، به مسأله حکومت پرداخته و در این باره، دریافتند که مهم ترین جایگزین بر آنچه از مشروطه به بعد اتفاق افتاده، دیدگاههای است که برخی از روحانیون در باره حکومت احتمالی فقیه دارند. آنها مستقیم این مسأله را مطرح و آن را نقد کردند و در مقابل، چندین نفر از جمله امام خمینی به مقابله با تفکر آنها پرداختند. جالب است که در سال 1326 کتابی در باره حکومت در مذهب شیعه نوشته شد که آن هم به نوعی همین زمینه را داشت، گرچه کتابی شیعی بود.
تحول عمده، اعلامیه فدائیان اسلام یا رهنمای حقایق بود که نظریه ای نسبتا جامع در باره نظام سیاسی ـ اداری مورد نظر فدائیان به عنوان یک جریان تندرو اسلامی را عرضه کرد. این کتاب تأثیر عمیقی در روند مباحث مربوط به مسأله حکومت داشت. همچنین مقالات فراوانی در نشریات به هر مناسبت در این باره نوشته می شد. راه حل کمونیستها، پیروی از نظام سوسیالیستی شوروری و مطابق کشورهای اروپای شرقی بود، ملی هم کما بیش همان نظام مشروطه را مطابق قانون اساسی خواستار بودند و دنبال تغییر در آن نبودند. بنابرین این اسلامی ها بودند که دنبال افکار تازه ای بودند که بتوانند در جامعه مطرح کرده و دنبال تحقق آن باشند.
بدین ترتیب جریان اسلامی، روی «مسأله حکومت» تکیه داشت و در اواخر دهه سی، جدی تر آن را مطرح کرد. سپس در دهه چهل و پنجاه، بیش از پیش از منظر اسلامی به آن، یعنی مسأله حکومت نگریسته شد. سال 1348 یکی از مهم ترین متن های سیاسی که به «مسأله حکومت» پرداخته بود، یعنی کتاب ولایت فقیه امام در نجف منتشر شد، کتابی که روی سرنوشت «مسأله حکومت» در ایران تأثیر گذاشت. پیش از آن در سال 1343، حیدرعلی قلمداران، روشنفکر مسلمان اخونی کتابی در باره حکومت اسلامی نوشته بود.
با این حال و در این نقطه، تجربه های فکر سیاسی غربی، به علاوه آنچه از دوره مشروطه به ارث رسیده بود، و همین طور، افکار سیاسی اسلامی مصر و شبه قاره، پیش چشمان کسانی که به این امور فکر می کردند، وجود داشت.
از زمانی که فضای کشور برای نگارش آثار مستقل فکری آماده شد، تا سال 57 که انقلاب شد، تعداد زیادی کتاب و رساله در باره «مسأله حکومت» نوشته شد. اینها، سعی می کردند برخی از مفاهیم سیاسی جدید را بپذیرند، اما به طور خاص، مشکلشان سلطنت بود که گاه به صراحت و گاه به اشاره، به آن می پرداختند. مسأله این بود که «مسأله حکومت» در ذهن سیاسی ایرانی، با انقلاب مشروطه حل نشده بود.
اولین مسأله پس از انقلاب، «مسأله حکومت» بود، حکومت اسلامی یا جمهوری اسلامی. آنگاه بحث های مفصل در باره این که جمهوری دمکراتیک باشد یا جمهوری خالص. این بحثها در مجلس خبرگان دنبال شد و نظریه ولایت فقیه، همان که اولین بار در دوره پهلوی دوم، کسروی و حکمی زاده از آن ترسیده و در باره اش نوشته بودند، پذیرفته شد.
این روند نشان می داد که «مسأله حکومت» به عنوان مسأله اصلی در مشروطه، پس از هفتاد و اندی سال، هنوز مسأله مهمی بوده است. در این زمینه، ایران، تحولات خاصی را تجربه کرده و با غرب که از اساس این مسائل را پشت سر نهاده، یا با کشورهایی مانند عربستان که هنوز قبایلی اداره می شود، متفاوت بوده است. به علاوه، وجود تفکر شیعی در ایران، همواره مسأله ای بوده که در این زمینه می توانسته یعنی مسأله حکومت، می توانسته تأثیر گذار باشد.
[روزنامه سازندگی، چهارشنبه، 17 مرداد 1397]
@jafarian1964

دعای مردی انقلابی، دوستدار اهل فرهنگ

کافی بود کسی یک بار مرحوم دعایی را ببیند و شیفته او شود. کافی بود کسی او را ببیند و بفهمد او در زمره آنانی است که می‌شود ایشان را مصداق‌های بعدی رسول(ص)، در وصف قرآنی «انّک لعلی خُلُقٍ عظیم» دانست. در زندگی اجتماعی، اخلاق حرف اول را می‌زد و او عالی‌ترین نوع آن را در قیاس با آنچه بهترین‌ها داشتند، برخوردار بود. اخلاق فقط لبخند و نرمی در برخورد نیست، اخلاق ترکیبی از داشتن حسن برخورد، به همراه درایت و عقل، کاربردی کردن آن، معتدل و اهل مدارا بودن، فهیم بودن و درک افراد، احترام نهادن به آراء دیگران و در یک سخن داشتن پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک بود. من نوبه خود، هر زمانی او را می‌دیدم، احساس فاصله زیاد اخلاقی میان خود و او می‌کردم و به وصف و حال و صفات او غبطه می‌خوردم. البته می‌دانستم و می‌دانم هرگز مثل او نخواهم شد، اما چنان که امیر مومنان در باره خود می‌فرمود، تلاش می‌کردم شبیه او باشم. حق این است که شبیه بودن به او هم بسیار دشوار بود.
1. یک نکته مهم این بود که در مسیر ا نقلاب، آن هم آدمی مثل دعایی که بسیار نزدیک به قطب انقلاب بود، با فراز و نشیب‌های عجیب و غریبی که آدم‌های انقلابی را گرفتار می‌کرد و با هر انگیزه‌ای، می‌توانست گرفتار گرداب‌های عجیبی شده باشد. این که شما به عنوان انقلابی، با آن سوابق و نفوذ، یک مرتبه به مقامات بالایی برسید که دستتان در هر کاری باز باشد، در همه چیز... اما این کار را نکنید، اصلا وارد نشوید تا آلوده شوید، خود را در شرایطی قرار دهید که در چاه و چاله نیفتید، این چیزی بود که دعایی با اعتقاد و فهم به آن توجه داشت. از روز اول هم آدم تندی نبود و سوابقش این را نشان نمی‌دهد. از اول هم در حد خود مردمی و فرهیخته بود. دعایی روزها و مرزهای سختی را پشت سر گذاشت، آن هم بیش از چهل سال، اما اصولش را حفظ کرد، مهم‌تر از همه اصول دینی و اخلاقی را. به آن شناختی که از امامان داشت، معتقد بود. به اصول انسانی و نه اصول ساختگی و اصرار بر آنها، باور داشت. دعایی راه خود را رفت، اسیر جوّ نشد، از ارزش‌هایی که برای خود شناخته بود، فاصله نگرفت. دعایی، دوستان انقلابی و هم قطارانی داشت که بی محابا رفتار می کردند. هم در نجف و هم بعدها در ایران... حالا هم به اسم انقلابی، به تندی حرف می زنند... اما دعایی وارد این عرصه‌ها آن هم به اسم انقلابی‌گری نشد.
2. به نظر می رسد دعایی عقیده و مبنایش این بود که ما در انقلاب هر کسی را به هر اتهامی کنار بگذاریم.؟ قرار نبود هر روز در روزنامه خود، جنازه بی‌جان یا باجان کسی را که زمانی در دوره شاه به اقتضای زندگی و فکر و زمانه کتابی یا مقاله‌ای نوشته بود یا در مراسمی حاضر شده بود یا .... دراز کنیم. چه انسان‌های فرهیخته‌ای که با یک دشنام و اتهام از هستی ساقط شدند و برای ابد محو گشتند. بسیاری از آن اتهامات قابل اثبات نبود و یا ناشی از یک کج‌فهمی یا تنگ‌نظری بود. البته که دعایی هم قلم، روزنامه، سابقه انقلابی داشت، در دستگاه حکومتی جایی و حامی داشت، و آن روزها اگر کسی این کارها را می‌کرد، نامش سر زبان‌ها می‌افتاد. اما برای او اخلاق و ارزش‌های انسانی بیش از این‌ها ارزش قائل بود. او می‌دانست تهمت چه جایگاه منفوری در دین دارد، در حالی که حرفه برخی از اینها فقط و فقط تهمت زدن آن هم در پوشش دینداری و انقلابیگری بود. به فرمایش امام علی، دین برای بسیاری از اینها «لعق علی السنتهم» و وسیله کسب و کار و معاش و دنیا داری بود. «یطلب به الدنیا». و البته این دنیا فقط پول و ثروت و منصب نبود و نیست؛ شما ممکن است عمری را به زهد بگذارنید اما شهوت شهرت و نام و نشان و جز آن داشته باشید. زاهدانی در صدر اسلام بودند که بسیار از اینها زاهدتر بودند، اما قدرت را از اهل حق گرفتند و حالا هم بعد از قرن‌ها به رغم آن زهدگرایی، نامشان همیشه قرین بدی و خشونت است. این مهم است که یک انقلابی، از روزگاران سخت، از نظر نمره اخلاق و انسانیت، جان سالم بدر ببرد و مرحوم دعایی چنین بود. 👇👇👇👇

با ورق زدن صفحات مجله ملانصرالدین که در موزه ملی آذربایجان نگهداری می شود، به خوبی می توان دید که این مطالب طنز و کاریکاتورهای آن برای دوران خودش تا چه حد جسورانه بودند. این جریده که برای زمانه خود بسیار انقلابی بود، با شهامت و زبانی تند نه فقط مذهب و روحانیت و اقلیت صاحب قدرت، بلکه حتی تزار روسیه و شاه ایران را به سخره می گرفت. به عنوان مثال در یکی از شماره های سال ۱۹۲۹ این مجله کاریکاتوری را از پیامبر اسلام ولی بدون کشیدن صورت او منتشر کرد. البته در آن سالها آذربایجان یکی از جمهوری های اتحاد شوروی بود و این مجله در شهر باکو پایتخت جمهوری چاپ می شد. اما هنوز هم اکثریت جمعیت جمهوری آذربایجان مسلمانان معتقدی بودند. در این کاریکاتور می بینیم که حضرت محمد با عیسی مسیح مشغول گفتگو است و به مناسبت جشن کریسمس عده ای مشغول میگساری هستند. کاملاً مشخص است که ملانصرالدین مشروب نوشیدن مسلمانان با وجود حرام بودن این کار در آئین اسلام را مسخره کرده است.

امامت فقیه در کلام بنیان‌گذار انقلاب

او در تاریخ ۵۸/۸/۱۸ به مناسبت عید غدیر می‌گوید:
"... امروز روز نصب اوست به امامت امت. یک همچو موجودى امام امت است ... پیغمبر اکرم که از دنیا مى‌خواست تشریف ببرد، تعیین جانشین و جانشین‌ها را تا زمان غیبت کرد و همان جانشین‌ها تعیین امام امت را هم کردند، به طور کلى این امت را به خود وانگذاشتند که متحیر باشند، براى آنها امام تعیین کردند، رهبر تعیین کردند. تا ائمه هدى سلام الله علیهم بودند، آنها بودند و بعد فقها ... آن فقیهى که براى امت تعیین شده است و امام امت قرار داده شده است، آن است که مى‌خواهد این دیکتاتورى‌ها را بشکند ... (صحیفه نور، ج۱۰، ص۱۷۴)
و در اعلامیه روز ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ می‌گوید:
"... من در این روز مبارک، روز امامت امت و روز فتح و ظفر ملت، جمهورى اسلامى ایران را اعلام مى‌کنم ... با راى قاطع به جمهورى اسلامى، حکومت عدل الهى را اعلام نمودید، حکومتى که در آن، جمع اقشار ملت با یک چشم دیده مى شوند و نور عدل الهى بر همه و همه به یک طور مى‌تابد و باران رحمت قرآن و سنت بر همه کس به یکسان مى‌بارد. ... مبارک باد بر شما روزى که در آن تمام اقشار ملت به حقوق حقه مى‌رسد ...صبحگاه ۱۲ فروردین که روز نخستین حکومت الله است از بزرگترین اعیاد مذهبى و ملى ماست ..." (صحیفه نور، ج۵، صص۲۳۳ و ۲۳۴)
با استفاده از همین اعلامیه، نشریه پاسدار اسلام در سال ۱۳۶۹ در مقاله‌ای با عنوان «دوازدهم فروردین غدیر انقلاب اسلامی» می‌نویسد:
«... این روز که روز ولایت و امامت -به طور رسمی- در ایران اسلامی بود و در آن سرنوشت مردم تعیین می شد، به عنوان غدیر انقلاب اسلامی، از مزایا و ویژگیهای منحصر بفرد شایان توجهی برخوردار است. و امام نیز برای این روز بیش از تمام ایام الله انقلاب، اهمیت و ارزش قائل است ... محور سخنان امام ... این مطلب بود که: رای دادن به جمهوری اسلامی، سعادت دنیا و آخرت مردم را تامین خواهد کرد ... روز جمهوری اسلامی، روز امامت و روز ولایت و روز فتح و پیروزی شما است...» (پاسدار اسلام، دوره ۱۳۶۹، شماره ۱۰۰، فروردین و اردیبهشت ۱۳۶۹)
هر ساله نخستین شماره این نشریه به بزرگداشت عید ۱۲ فروردین پرداخته با جملاتی مانند این: "امروز دوباره رسول خدا به امر پروردگارش علی(ع) را به خلافت در غدیرخم نصب کرد." (پاسدار اسلام، شماره۱۴۸)

@zecra

صفحه یک

ستایش میکنم خداوندی را که راز پنهان را در حروف نشان داد و از حقایق علم ، نبوغ نقاشی ها را آشکار کرد و از اعداد ، تمهیدی از اجسام طبیعت برای اشتراک و ترکیب و طول و عرض و بالا و پایین با دستور اجتناب ناپذیر او را ستایش می کنم و از او همیشه با گفتار و فهم تشکر می کنم و شهادت می دهم که خدایی جز او وجود ندارد ، او شریکی ندارد، زنده، ازلی و ابدیست و محمد صاحب عصمت بنده و رسول اوست، صلوات خدا بر او و بر خاندانش تا زمانی که ستارگان در مدار کهکشان شناور هستند.
تن اجرام آسمانی در خط استوا ، حروف خط استوا ، مرا شهادت داده است
اصل هزاره ای که ذهن را فرا گرفته بود ، دری به راز آن به سویم باز کرد
و الجیم الجلال ، به معنی زیبایی حضور مردان در میان زنان
خورشید به جای همه آنچه در نور با آن سفر می کرد ، در ارتفاع خود می چرخید
سپس در ها راز عجیب در او وجود دارد ، که قطب حروف در معراج است
و واو که حافظ حسی است و معنای مهربانی او همه رضایت را به ارمغان می آورد
چند مورد اضافی برای این حرف سراغ داریم و مواردی بیشتری برای انتخاب داریم
گفت شده حقیقت زندگی به چه حقی است؟
و به سوی عرش ، از هر راهی که حرکت کردید ، ذهن ها پرواز کردند ، افراد مرگ
این 9 مورد بدون تکرار قرار دادن نمادی برای آن با رونمایی از افراد زکات است
و به عالمی است که در آن دانش خدا ، فاتح دشمنان وجود دارد
کاف برای کسی که او را با سخاوت فرا می خواند کافی است ، و به حرف لام که مهربانی در آن نهان است.

✍️احمد زیدآبادی

🖊 "بنی‌صدر از خیال تا واقعیت"

سید ابوالحسن بنی‌صدر نخستین رئیس جمهورِ نظام جمهوری اسلامی در سن 88 سالگی در پاریس دیده از جهان فرو بست.
مرحوم بنی‌صدر که در یک انتخابات پرشور و آزاد بیش از 75 درصد آراء ایرانیان را به خود اختصاص داده بود، گمان می‌کرد که با پیروزی در انتخابات، در موقعیت رهبری سیاسی و اقتصادی جمهوری اسلامی قرار گرفته است.
او ظاهراً متن قانون اساسی جمهوری اسلامی را که خود نیز یکی از تدوین کنندگان آن بود، به اندازۀ کافی مورد تعمق و تفکر قرار نداده بود و گویی نمی‌دانست که در آن قانون، نقش رئیس جمهور عمدتاً جنبۀ تشریفاتی به خود گرفته است.
از این رو، بنی‌صدر همین که خود را در مقابلِ مجلسی در کنترلِ حزب جمهوری اسلامی دید، تازه متوجه وضعیت ضعیف خود شد و به منظور تقویت جایگاه قانونی‌اش به مبارزه با سران حزب برخاست.
@sokhanranihaa
در این مبارزه‌جویی، او حمایت نسبی آیت‌الله خمینی را به همراه داشت و همین موضوع می‌توانست در تقویت جایگاه ریاست جمهوری به او کمک کند، اما سران حزب جمهوری اسلامی که معمولاً خشم خود را از حمایت آیت‌الله خمینی از بنی‌صدر پنهان می‌کردند، در درجۀ نخست کوشیدند تا به انحاء مختلف رئیس جمهورِ وقت را از چشم آیت‌الله بیاندازند و چون اقداماتشان در این جهت به جایی نرسید، طی نامه‌ای به بنیانگذار جمهوری اسلامی، با لحنی به نسبت تند و گلایه‌آمیز حمایت آیت‌الله از بنی‌صدر را به شدت مورد انتقاد قرار دادند.
در این میان اما بنی‌صدر در جهت پیشبرد نقشۀ خود دو اشتباه مهلک مرتکب شد. اشتباه نخست او معرفی مرحوم محمدعلی رجایی به عنوان نخست وزیر بود. رجایی گرچه سابقۀ همکاری با نهضت آزادی و مجاهدین خلق اولیه را داشت اما از هر حیث در نقطۀ مقابل بنی صدر قرار می‌گرفت. معرفی رجایی البته به دلیل بن‌بست پدید آمده بین بنی‌صدر و مجلس اول بر سرِ معرفی نخست وزیر و از همین رو از سرِ ناچاری و اضطرار بود، اما این موضوع توازن قوای حاکم را کاملاً به زیان بنی‌صدر و به نفع حزب جمهوری اسلامی به هم زد و رئیس جمهور را به گوشۀ رینگ کشاند.
با این همه، آیت‌الله خمینی کماکان از بنی‌صدر حمایت می‌کرد تا آنکه رئیس جمهور اشتباه مهلک دوم خود را نیز انجام داد و عملاً تیر خلاص را به خود شلیک کرد.

بنی‌صدر برای مقابله با حزب جمهوری اسلامی به سازمان مجاهدین خلق نزدیک شد و به تدریج به صورت متحد آنان در آمد. آیت‌الله خمینی که مجاهدین خلق را بزرگترین تهدید امنیتی علیه نظام نوپای خود می‌دانست، این مورد را به هیچ عنوان تاب نیاورد و پس از چند مرحله نصحیت بنی‌صدر، از او به کلی روگردان شد.
با گرایش روز افزون سازمان مجاهدین خلق به جنگ مسلحانه علیه نظام جمهوری اسلامی، زمینه برای تصویبِ عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر از طرف مجلس اول فراهم شد، اقدامی که مخفی شدن بنی‌صدر و سپس فرار او به پاریس را در پی داشت.
ظاهراً مرحوم بنی‌صدر گمان می‌کرد باسوادترین و پیچیده‌ترین و سیاسی‌ترین چهره در بازی قدرتِ آن روزِ ایرانِ است، اما روند حوادث نشان داد که این ادعاها چندان هم با واقعیت قرابتی نداشته است.
در هر صورت خداوند رحمتش کند.

.
🆔 @sokhanranihaa
🆑کانال سخنرانی ها
🌹

🔸 بهترین شاگرد شیخ

🔹 مرحوم عبدالکریم حامد از مخلصین روزگار و تربیت یافتگان مرحوم شیخ رجبعلی خیاط بود.

🔸 پدرش شیخ محمود حامد از شاگردان مرحوم شاه آبادی بود که به عنوان حسابدار و دفتردار امین الضرب وزیر مالیه ناصرالدین شاه خدمت می کرد.

🔹 عبدالکریم احترام زیادی برای پدر قابل بود. می فرمود: من هیچگاه پیش پدرم با زیرشلوار ننشستم که بی احترامی به ایشان نشود.

🔸 پدر او از وضع مالی خوبی برخوردار بود و زهد و بی آلایشی فرزند باعث نارضایتی پدربود؛ چرا که او می خواست فرزندش تاجر شود و شأن خانوادگی اش را حفظ کند ولی او به شدت از این کار دوری می کرد.

🔹 او پس از ملاقات با مرحوم خیاط به عنوان شاگرد در مغازه او مشغول به کار می شود و به مدت 15 سال تحت تربیت شیخ قرار گرفت.

🔸 علی رغم احترام فراوانی که عبدالکریم برای پدر قائل بود اما نتوانست از تاثیر منفی نارضایتی پدر مصون بماند.

🔹 مرحوم شیخ رجبعلی به ایشان فرموده بود: در مکاشفه ای حضرت امیر علیه السلام را زیارت کردم. حضرت به من فرمود: اگر پدر عبدالکریم از او راضی بود او از تو جلوتر بود.

🔸 صاحب خانه مرحوم حامد به او گفته بود خانه را تخلیه کند. ایشان هم آماده رفتن شد. خانه راهروی داشت که لامپ نداشت مرحوم حامد به یکی از دوستانش گفت لامپی در راهرو بزن و او انجام داد.
ایشان خوشحال شد و گفت: در حیاط هم دوتا آجر کنده شده و گاهی که من می آیم پایم داخل آن می رود این را هم درست کن.

🔹 او می گوید: من قدری گل درست کردم و چاله ها را پر کردم. در این هنگام جناب شیخ از اتاق پایین آمد و گفت: خیر برای مردم خواستم برای خودمان شد. ورق برگشت و سال دیگر هم همین جا هستیم. بعدا صاحب خانه خبر داد که نمی خواهد بلند شوید، و ایشان تا آخر عمر در همان خانه ماند.

🔸 زندگی مرحوم حامد پر از مخالفت با نفس بود. تا گرسنه نمی شد غذا نمی خورد. اگر غذایش برنج و خورش بود آن ها را از هم جدا می کرد و هرکدام را جداگانه می خورد. می فرمود: اگر قاطی بکنی و بخوری نفس خوشش می آید و لذت می برد.

🔹 می فرمود: سعی کنید در خودتان یک صفت خدایی هم که شده زنده کنید که همین عاقبت به خیری می آورد.

🔸 می فرمود: یک روز در مجلسی بادی از یک جوان خارج شد. یک پیرمرد که نزدیک او بود خیلی زود خودش را تکان داد و گفت: پیری است، چه کار کنیم؟! و با این کار آبروی آن جوان را خرید.

شیخ خیلی از آن پیرمرد یاد می کرد و برای او رحمت می فرستاد و می فرمود: من حاضرم این کار را از او بخرم.

🔹 می فرمود: در جنگ جهانی دوم که متّفقین وارد تهران شدند و مردم را اذیت می کردند یک ولی خدایی گفت: خدایا به من بزن تا مردم راحت شوند. یک مرتبه تیری آمد و به سینه او خورد. او در مسگر آباد دفن شد و پس از آن متّفقین رفتند.

🔸 می فرمود: شخصی در مجالس حضرت سیدالشهداء علیه السلام خدمت می کرد و زیر لب می گفت: حسین دارم چه غم دارم!

🔹 مرحوم شیخ رجبعلی خیاط شبی در خواب دید محشر به پا شده و امام حسین علیه السلام به حساب مردم رسیدگی می کند و آن شخص هم در ابتدای صف ایستاده است.
شیخ با خود گفت: امروز روز توست، گوارایت باد!
ناگهان امام به فرشته ای امر کرد او را به انتهای صف بیندازد. پس از آن نگاهی به شیخ کردند و با ناراحتی فرمودند: شیخ رجبعلی ما رئیس دزدها نیستیم.

🔸 شیخ می گوید: پس از بیداری متوجه شدم آن شخص عامل توزیع شکر بوده و شکر را به جای این که با قیمت دولتی به مردم بدهد آزاد می فروشد.

بهترین شاگرد شیخ، مهدی عاصمی

🔻 اختلاف افق فکری امام خمینی و مرحوم طهرانی

🔹جریان طهرانی او را مشوّق امام خمینی در قیام و تشکیل حکومت اسلامی، و در واقع حضرت امام را دنباله رو او می دانند! (البته آنان به شدت از استعمال لفظ امام برای امام خمینی پرهیز می کنند)

صرف نظر از این ادعای شبه شوخی، اختلاف افق فکری مرحوم طهرانی و حضرت امام به قدری زیاد است که باور آن برای کسانی که اطلاع کافی ندارند مشکل است. در اینجا فقط به یک نمونه اشاره می کنیم.

پیشنهاد (و دستور!) تغییر رنگ عمامه سادات از سیاه به سبز، از آزمان های مرحوم طهرانی در اول انقلاب است.

وی در تعلیقه بر کتاب «وظیفه فرد مسلمان در احیای حکومت اسلامی» می نویسد:

«بر ایشان (امام خمینی) فرض است که عمامه سبز بر سر نهند و حکم قطعی صادر فرمایند تا جمیع سادات [و نه فقط روحانیون از سادات] با این رنگ، سیادت خود را نشان دهند.»

🔻جناب طهرانی، چگونگی این تحول مهم و تمدن ساز(!) را نیز به امام خمینی گوشزد می کند:

در مجلس جشنی که با نام «جشن عودت به شعار سبز علویین» برپا می شود، امام خمینی عمامه سبز بر سر بپیچد، عمامه سیاه خویش را کنار نهد، سایر فقهای درجه اول شیعه را نیز دعوت کند و ایشان را نیز به این کار الزام کند، و در نهایت اعلام کند از امروز عمامه سیاه بر هر سیدی ممنوع است.

وی این تغییر رنگ عمامه سادات را با پشتوانه بحثی تاریخی به عنوان یکی از اساسی ترین وظایف حاکم اسلامی معرفی کرده است!!

@bazmeghodsian

🔻نظام را دريابيد

🔸يادداشت مدير مسئول روزنامه جمهوری اسلامی

«اکثريت هرچه گفتند آراء‌ ايشان معتبر است ولو به خلاف به ضرر خودشان باشد. شما ولیّ آنها نيستيد که بگوئيد که اين به ضرر شماست ما نمي‌خواهيم بکنيم. شما وکيل آنها هستيد، ولّي آنها نيستيد. بر طبق آنطوري که خود ملت مسيرش هست.»(صحيفه امام، جلد9، صفحه304)

اين، مبناي فقهي امام خميني است و هيچکس حق ندارد برخلاف اين مبنا عمل کند.
مردم، صاحب انقلاب و نظام و کشور هستند و کساني که خود را بالاتر از مردم مي‌دانند و به گمان خود، مصلحت مردم و نظام را تشخيص مي‌دهند، بيگانگاني هستند که خود را به نهادهاي حاکميتي تحميل کرده‌اند. تکليف اين افراد را بايد روشن کرد که تاکنون با همين تفکر انحرافي به نظام جمهوري اسلامي لطمه‌هاي فراواني وارد کرده‌اند و مردم را نسبت به بسياري از اندام‌هاي حاکميتي بي‌اعتماد نموده‌اند.

در ماجراي رد صلاحيت آيت‌الله هاشمي رفسنجاني در انتخابات رياست جمهوري سال 1392 يا وزير اطلاعات وقت که گفته به شوراي نگهبان گزارش دادم چون آقاي هاشمي رفسنجاني رأي بالاي مردم را دارد و انتخابات را مي‌برد به مصلحت نظام نيست صلاحيتش تأييد شود راست مي‌گويد، و يا سخنگوي شوراي نگهبان که اين اعتراف را تکذيب مي‌کند.

در هردو صورت، نتيجه اين مي‌شود که نظام جمهوري اسلامي در نهادهاي حاکميتي دچار دروغگوئي، پنهان‌کاري و گريز از مردم است. اين، دقيقاً همان چيزي است که مردم را بي‌اعتماد مي‌کند و به نظام جمهوري اسلامي ضربه‌اي سهمگين مي‌زند و زده است..

رد کردن صلاحيت بزرگمردي که معتمد امام بود، شناسنامه انقلاب بود، از بزرگ‌ترين مجاهدان پيشگام در انقلاب اسلامي بود، رياست مجلس و رياست جمهوري و رياست مجلس خبرگان را در کارنامه خود داشت و در آن زمان رئيس مجمع تشخيص مصلحت نظام بود، قطعاً اقدام خلافي بود که شوراي نگهبان مرتکب شد. کساني هم که آن روز از کنار اين خلاف بي‌تفاوت عبور کردند، به نظام جمهوري اسلامي ظلم کردند.

و حالا زمان آن فرا رسيده که به صورت همه‌جانبه در مورد شوراي نگهبان تجديدنظر شود تا نتواند به اين روش ادامه دهد. با توجيه و تشر و حمايت‌هاي گوناگون نيز بي‌اعتمادي مردم را نمي‌توان برگرداند. مردم را با عملکرد صحيح مي‌توان در کنار نظام نگهداشت. تا دير نشده، نظام را دريابيد.

@JENewspaper

🔻پیام ارسالی:

مرحوم آقاي بهجت قيام و خروج امام حسين عليه يزيد را از تهمت هاي ساخته شده توسط يزيد عليه امام ميدانست! ايشان معتقد است كه قيامي در كار نبوده و امام مظلومانه كشته شده است و سپاه ابن زياد پيشنهادهاي امام براي رفع خصومت را نپذيرفته اند.
(در ادامه به فقراتی از کتاب در محضر بهجت استناد کرده اند).

🔹پاسخ:

🔸حکومت حق مسلّم امام (ع) بود و طبق صلح نامه امام مجتبی (ع) با معاویه، باید حکومت بعد از مرگ معاویه به امام حسین (ع) منتقل می شد. همان طور که مطالبه فدک از سوی حضرت زهرا (س) از غاصبان فدک کاری شایسته بوده، مطالبه حکومت از یزید غاصب هم کاملا معقول است.

🔻و عجب از بزرگانی که آن همه به زیارت عاشورا عنایت داشتند اما گویا در این فقرات اصلا تامل ننموده اند که: «لعن الله امّة دفعتکم عن مقامکم، وازالتکم عن مراتبکم التی رتّبکم الله فیها».

🔹یکی از علل لعن بر دشمنان در زیارت عاشورا همین است که امام (ع) را از مقام و مرتبه ای که خداوند برایش مقرّر فرموده بود دفع کرده و آن را از او غصب کردند.

🔻و همین فقرات از ادله بطلان نظر کسانی است که تشکیل حکومت را در شأن امام نمی دانند و در اثر قیاس حکومت غیر معصوم با معصوم، او را از مقام و مرتبه ای که خداوند برایش معیّن نموده منعزل دانسته، و گمان می کنند امام به دنبال گوشه ای می گشت که به عبادت و امور شخصی بپردازد اما یزید این را هم از او دریغ کرد و او را به شهادت رساند!!

@bazmeghodsian

🔸یکی از وارستگان روزگار

آیة الله العظمی سید عزالدین زنجانی:

يک نفر در تهران بود (كه به ظاهر به امر مجتهد مديركل اوقاف بود، ولى در واقع يكى از وارستگان روزگار به شمار مى آمد) به نام مرحوم ميرزا مهدى شهيدى که اهل مازندران واز شاگردان مرحوم آخوند خراسانى بود.

ايشان با اين كه مديركل اوقاف بود در مجالس از رژيم بصراحت انتقاد مى كرد. رژيم هم چون بدل او را پيدا نمى كرد تا با او جايگزين كند متعرض معظم له نمى گرديد.

ايشان خيلى مريد مرحوم والد [آیة الله سید محمود امام جمعه زنجانی] بود و باايشان در ارتباط دائم، و اهل حال و ذكر و سلوک بود.

مرحوم ميرزا مهدى شهيدى براى دلدارى و تسكين افرادى كه از اوضاع رژيم منحوس پهلوى به تنگ آمده بودند مكرر گفته بود: من از امام جمعه شنيدم كه اين رژيم (شاهنشاهى ) از ميان خواهد رفت و به جاى آن جمهورى برقرار خواهد شد. و به من گفته که آن را خواهم ديد.

مرحوم شهيدى قريب پانزده سال پس از سكته اى كه كرد زنده بود. سرتاپاى او نور بود. آن قدر لاغر شده بود كه مثل ميت درون قبر، اما با همان حال بسيار با نشاط و در كمال رضا و تسليم بود. هر موقع از رژيم پهلوى به او شكايت مى شد آن وعده را نقل مى كرد، و تا اوائل انقلاب زنده بود. وعده مرحوم والد متحقق شد و ايشان تبديل سلطنت به جمهورى را ديد.

شادی روحشان صلوات

@bazmeghodsian