کتابخانه امام حسین عليه السلام

مطهری و مذاکره عمر بن سعد با امام حسین ع و اصرار امام بر نفی بیعت:

به هر حال مسأله اول و عامل اول در حادثه حسينى كه هيچ شكى در آن نمى‏شود كرد مسأله بيعت است؛ بيعت براى يزيد كه به نصّ قطعى تاريخ، از امام حسين عليه السلام مى‏خواستند. يزيد در نامه خصوصى خود چنين مى‏نويسد: «خُذِ الْحُسَيْنَ بِالْبَيْعَةِ اخْذاً شَديداً» حسين را براى بيعت گرفتن، محكم بگير و تا بيعت نكرده رها نكن. امام حسين هم شديداً در مقابل اين تقاضا ايستاده بود و به هيچ وجه حاضر به بيعت با يزيد نبود؛ جوابش نفى بود و نفى. حتى در آخرين روزهاى عمر امام حسين كه در كربلا بودند، عمر سعد آمد و مذاكراتى با امام كرد؛ در نظر داشت با فكرى امام را به صلح با يزيد وادار كند (البته صلح هم جز بيعت چيز ديگرى نبود.) امام حاضر نشد. از سخنان امام كه در روز عاشورا فرموده‏اند، كاملًا پيداست كه بر حرف روز اول خود همچنان باقى بوده‏اند: «لا وَ اللَّهِ لا اعْطيكُمْ بِيَدى اعْطاءَ الذَّليلِ وَ لا أقِرُّ اقْرارَ الْعَبيدِ» نه، به خدا قسم هرگز دستم را به دست شما نخواهم داد، هرگز با يزيد بيعت نخواهم كرد؛ حتى در همين شرايطى كه امروز قرار گرفته‏ام و كشته شدن خودم، عزيزانم و يارانم و اسارت خاندانم را مى‏بينم، حاضر نيستم با يزيد بيعت كنم.
@jafarian1964

در حادثه کربلا با سه‌ نمونه شخصیت روبرو می‌شویم :

اول : حسین (ع)
حاضر نیست تسلیمِ حرفِ زور شود تا آخر می‌‌ایستد ! خودش و فرزندانش شهید می‌شوند. هزینه انتخابش را می‌‌دهد و به چیزی که نمی‌خواهد تن‌ نمی‌‌دهد. از آب می‌گذرد، از آبرو نه‌ !

دوم: یزید
همه را تسلیم می‌خواهد. مخالف را تحمل نمی‌‌کند. سرِ حرفش می‌‌ایستد. نوه‌ پیغمبر را سر می‌‌ٔبرد. بی‌ آبرویی را به جان میخرد تا به چیزی که می‌‌خواهد برسد

سوم: عمرِ سعد
به روایتِ تاریخ تا روز ٨ محرم در تردید است. هم خدا را می‌خواهد هم خرما، هم دنیا را می‌خواهد هم آخرت. هم می‌خواهد حسین(ع)را راضی‌ کند هم یزید را،هم امارتِ ری را می‌خواهد،هم احترام مردم را،نه‌ حاضر است از قدرت بگذرد ، نه‌ از خوشنامی، هم آب می‌خواهد هم آبرو،دستِ آخر اما عمرِ سعد تنها کسی‌ است که به هیچکدام از چیزهایی که می‌خواهد نمی‌‌رسد نه سهمی از قدرت می‌‌برد نه‌ از خوشنامی

ما آدمهای معمولی‌ راستش نه جرات و اراده حسین (ع) شدن را داریم، نه قدرت و ابزارِ یزید شدن را اما در درونِ همه ما یک عمرسعد هست !

من بیش از همه از عمر سعد شدن میترسم!
😔

غارت عمومی اموال امام حسین(ع) و همراهانش آغاز شد. عمر سعد ساعتی بعد دستور توقف غارت را داد و حتی نگهبان برای خیمه‌ها گذاشت.

یکی از شیعیان بصره به اسم سوید بن‌مطاع بعداز شهادت امام(ع) به کربلا رسید و برای دفاع از حرم امام(ع) جنگید تا شهید شد.


*نزدیک غروب آفتاب*

سر امام(ع) را از بدن جدا می‌کنند و به خولی می‌دهند تا همان شبانه برای ابن زیاد ببرد.
آنگاه، به دستور عمر سعد، بر بدن مطهر امام(ع) و یارانش اسب می‌دوانند تا استخوان‌هایشان هم خرد شود.



*۱۸:۴۹ مقارن با اذان مغرب*

داستان روز غم‌انگیز عاشورا، این‌طور تمام می‌شود! در حالی که عمر سعد دستور نماز جماعت مغرب را می‌داده، سنان بن انس بین مردم می‌تاخته و رجز می‌خوانده که «افسار و رکاب اسب مرا باید از طلا بکنید! چرا که من بهترین مردمان را کشته‌ام!»
السلام علی الحسین وعلی علی بن الحسین وعلی اولادالحسین وعلی اصحاب الحسین،
الالعنة الله على القوم الظالمين من الاولين والاخرين
التماس دعا

در حادثه کربلا با سه‌ نمونه شخصیت روبرو می‌شویم !

+ اول: حسین (ع)
حاضر نیست تسلیمِ حرفِ زور شود
تا آخر می‌‌ایستد
خودش و فرزندانش شهید می‌شوند
هزینه انتخابش را می‌‌دهد
و به چیزی که نمی‌خواهد تن‌ نمی‌‌دهد
از آب می‌گذرد، از آبرو نه‌

+ دوم: یزید
همه را تسلیم می‌خواهد
مخالف را تحمل نمی‌‌کند
سرِ حرفش می‌‌ایستد
نوه‌ پیغمبر را سر می‌‌ٔبرد
بی‌ آبرویی را به جان میخرد
تا به چیزی که می‌‌خواهد برسد

+ سوم: عمرِ سعد
به روایتِ تاریخ تا روز ٨ محرّم در تردید است.
هم خدا را می‌خواهد هم خرما
هم دنیا را می‌خواهد هم آخرت
هم می‌خواهد حسین (ع)را راضی‌ کند هم یزید را
هم اماراتِ ری را می‌خواهد، هم احترامِ مردم را
نه‌ حاضر است از قدرت بگذرد، نه‌ از خوشنامی
هم آب می‌خواهد هم آبرو
دستِ آخر اما عمرِ سعد تنها کسی‌ است
که به هیچکدام از چیزهایی که می‌خواهد نمی‌‌رسد، نه سهمی از قدرت می‌‌برد نه‌ از خوشنامی

+ ما آدمهایِ معمولی‌ راستش نه جرات و ارادهِ حسین (ع) شدن را داریم، نه قدرت و ابزارِ یزید شدن را اما در درونِ همه ما یک عمرِ سعد هست، من بیش از همه از عمر سعد شدن میترسم . . . !

join: @jalebas

دکتر شریعتی می گوید:

در حادثه کربلا با سه‌ نمونه شخصیت روبرو می‌شویم.
اول: حسین (ع)
حاضر نیست تسلیمِ حرفِ زور شود.
تا آخر می‌‌ایستد.
خودش و فرزندانش شهید می‌شوند.
هزینه انتخابش را می‌‌دهد
و به چیزی که نمی‌خواهد تن‌ نمی‌‌دهد.
از آب می‌گذرد، از آبرو نه‌

دوم: یزید
همه را تسلیم می‌خواهد.
مخالف را تحمل نمی‌‌کند.
سرِ حرفش می‌‌ایستد.
نوه‌ پیغمبر را سر می‌‌ٔبرد.
بی‌ آبرویی را به جان میخرد
تا به چیزی که می‌‌خواهد برسد
سوم: عمرِ سعد
به روایتِ تاریخ تا روز ٨ محرّم در تردید است.
هم خدا را می‌خواهد هم خرما،
هم دنیا را می‌خواهد هم اخرت.
هم می‌خواهد حسین (ع)را راضی‌ کند هم یزید را.
هم اماراتِ ری را می‌خواهد،هم احترامِ مردم را.
نه‌ حاضر است از قدرت بگذرد،نه‌ از خوشنامی.
هم آب می‌خواهد هم آبرو.
دستِ آخر اما عمرِ سعد تنها کسی‌ است
که به هیچکدام از چیزهایی که می‌خواهد نمی‌‌رسد.
نه سهمی از قدرت می‌‌برد نه‌ از خوشنامی

ما آدمهایِ معمولی‌ راستش نه جرات و ارادهِ حسین (ع) شدن را داریم،
نه قدرت و ابزارِ یزید شدن را
اما در درونِ همه ما یک عمرِ سعد هست!

من بیش از همه از عمر سعد شدن میترسم...

(دکتر علی شریعتي)

🆔 @fardayeiran

✅ به بچه هاتون یاد بدهید:
🔻حسین از بی یاری سر بریده شد، نه از بی آبی..
🔻عباس از معرفت و مرام بی دست شد، نه به خاطر مشک آب..😔

اونجا که امام حسین(ع) فریاد زد: "هل من ناصر ینصرنی"؛
🔅یار میخواست نه آب..!!

به بچه هاتون از آزادگی حسین بگویید نه از لبهای تشنه..
خیلی ها لب تشنه از دنیا رفتن اما حسین نشدن.
حسین یعنی مردانگی
آزادگی
غیرت
شجاعت
و شهامت..

عباس یعنی جوانمردی، معرفت، حیا، غیرت..

عباس یعنی پشت برادر حتی بدون دست...
حسین یعنی آزادگی حتی لحظه ای که گلوی نوزادت دریده شد...😔

🔸به بچه هاتون راه اصلی کربلا را نشان بدهید!

✅ یکی از مهترین پیامهای فراموش شده عاشورا:

امام حسین(ع) شب عاشورا به یارانش فرمود: هر کس از شما حق الناسی به گردن دارد برود!

او به جهانیان فهماند که حتی کشته شدن در کربلا هم از بین برنده "حق الناس" نیست..

‼️در عجبم از کسانی که هزاران گناه میکنند و معتقدند، یک قطره اشک بر حسین(ع) ضامن بهشت آنهاست....

🆔 @khoobayesaeinqale

ب آفتاب*
سر امام(ع) را از بدن جدا می‌کنند و به خولی می‌دهند تا همان شبانه برای ابن زیاد ببرد. آنگاه، به دستور عمر سعد، بر بدن مطهر امام(ع) و یارانش اسب می‌دوانند تا استخوان‌هایشان هم خرد شود.

*۱۸:۴۹ مقارن با اذان مغرب*
داستان روز غم‌انگیز عاشورا، این‌طور تمام می‌شود! در حالی که عمر سعد دستور نماز جماعت مغرب را می‌داده، سنان بن انس بین مردم می‌تاخته و رجز می‌خوانده که «افسار و رکاب اسب مرا باید از طلا بکنید! چرا که من بهترین مردمان را کشته‌ام!»

👤 فروغی "التماس تامّل و دعا"

🔸حسین و سوال از تاریخ..!

فراموش نکنیم که نخستین کسی که بر سرگذشت حسین بزرگ (ع) گریست، عمر بن سعد بود!
و نخستین کسی که برای حسین مجلس عزاداری برپا کرد یزید بن معاویه بود!
ولی نخستین کسی که چنین شیوه عزاداری و گریه کردن بر حسین را ملامت کرد زینب بزرگ بود...
اینکه حسین (ع) فریاد میزند که: هل من ناصر ینصرنی!؟
مگر نمی داند که کسی نیست که او را یاری کند و انتقام گیرد؟
این سوال، سوال از تاریخ فردای بشری است و این پرسش از آینده است و از همه ی ماست...
و این سوال انتظار حسین را از عاشقانش بیان می کند و دعوت شهادت او را به همه ی ما در برابر یزیدها و ظلم های حکومت در هر دوره از تاریخ اعلام مینماید و این انتظار یاری از او را، این پیام حسین را که "شیعه و پیرو میخواهد" در هر عصری و هر نسلی، ما خاموش کردیم!
با این عنوان که به مردم گفتیم که حسین پیرو نمیخواهد تنها اشگ میخواهد، ضجه میخواهد و دگر هیچ، پیام دیگری ندارد، مرده است و عزادار میخواهد، نه شاهد شهید حاضر در همه جا و همه وقت..!
آری اینچنین به ما گفته اند و می گویند...

👤دکتر علی شریعتی
📚کتاب شهادت/صفحات چهار و پنج

🍀🍁 *پاسخ به ده ادعا در مورد کربلا، عاشورا و ماجرایی که تاریخ آن را فراموش نخواهد کرد.*

2⃣ گفته شده است: چرا امام حسین (علیه‌السلام) و یارانشان زمین را نکندند تا به آب برسند⁉ آن ها نزدیک فرات بوده اند؛ اگر کسی نزدیک یک رودخانه چاه بکند قطعاً به آب خواهد رسید.

پاسخ:👇

◀اول: الزاماً با کندن زمین در هر جایی که نزدیک رودخانه یا دریا باشد به آب شیرین و قابل شرب نمی توان رسید.
✅آب شرب یا آب شیرین زمانی به دست می آید که سفره ی آب زیرزمینی در آن منطقه وجود داشته باشد.


◀دوم: به این نقل طبری که یک سنی مذهب است، توجه کنید:👇
«نامه‌‎اى از عبيد اللَّه بن زياد براى عمر بن سعد آمد كه متنش چنين بود:
امّا بعد، ميان حسين، يارانش و آب مانع شو که قطره ‏اى از آن را نچشند...

👈 عمر بن سعد، عمرو بن حَجّاج را با پانصد سوار روانه كرد و بر شريعه‎ ی (آبْ‏ راهِ) فرات فرود آمدند تا ميان [امام] حسين [عليه السلام] و يارانش و آب، مانع شوند و نگذارند قطره‎اى از آن را بنوشند.
اين، سه روز پيش از شهادت [امام] حسين [عليه السلام] بود.

عبد اللَّه بن ابى حُصَين اَزْدى بَجَلى با [امام] حسین [علیه السلام] روبرو شد و گفت: اى حسين! ... به خدا سوگند قطره‌‏اى از آب را نمی‎چشى تا تشنه بميری.😓
(تاريخ طبرى : ج ۵ ص ۴۱۲. أنساب الأشراف : ج ۳ ص ۳۸۹)

◀سوم: در برخی از گزارش ها چنین آمده است:

امام حسین علیه السلام در محدوده ی اردوگاه خود اقدام به حفر چاه هایی کرده بود؛ اما وقتی گزارش آن به ابن زیاد رسید، او دستور شدت عملِ بیشتر و ممانعت از حفر چاه را به ابن سعد ابلاغ کرد.
(ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج 5، ص 91)

طبری در تبرئه ی یزید می کوشد و دامنِ وی را از فاجعه ی عاشورا مبرّا می نماید!
طبری در تاریخش با گزینش و چینشِ اخبارِ بسیاری سعی دارد جنایاتی را که در کوفه و کربلا و عاشورا شد یا به گردن ابن زیاد یا شمر یا افردای پایینتر از این دو بیاندازد و بالاتر از ابن زیاد دیگر یزید بن معاویه را شریکِ آن جنایتِ بزرگ ننماید تو گویی در اصل همه فاجعه ها از شام و به دستورِ رسمی و صریحِ یزید شروع نشده بود!
اسفا که در طول تاریخ تا به امروز همیشه در جنایتهای حکومتی فقط رده های پایین مجرم شناسانده می شوند که مبادا بُتِ بزرگ یا به عبارتِ تحریفی از خودشان «اولواالامر»قداستش بشکند!
آری این که طبری در گزارشِ وقایعِ سالهای 60 و 61 – یعنی در بابِ مقتلُ الحسین- همه کاسه کوزه ها را در نهایت سر ابن زیاد می شکند و در تطهیر و تبرئه ی یزید می کوشد از آن تحریفاتِ بزرگی است که در تاریخ طبری دیده می شود و البته این رشته سر دراز دارد که اهل تحقیق از اشارتی خود خوب می خوانند که بیخِ بحث به کجا می کشد.
طبری حتی آن شعری را که یزید پس از عاشورا سرمست از پیروزی پوشالی به زبان راند و از کفرِ ابلیس هم معروفتر است هرگز گزارش نمی کند که نکند به زلف یار یا یارهایش بخورد، یعنی همان که همه از یزید نقل کرده اند که گفت:«
لیت اشیاخی ببدر شهدوا...»!(ر.ک:ابن جوزی،الرد علی المتعصب العنید/48؛خوارزمی،مقتل الحسین2/58-59).
طبری گاهی یزید را از فاجعه عاشورا محزون و متأسف می نماید! و گاهِ بسیاری ریاکارانه از زبان یزید همه جنایت را به گردن ابن زیاد می اندازد و در این تحریفِ بزرگ چه قدر هم اصرار دارد! تا آنجا که خواننده ی تاریخش حق دارد بی اختیار بگوید: یک بار گفتی نزدیک بود باور کنم، دو بار گفتی شک کردم و اصرار را از حد که گذراندی فهمیدم که دروغ می گویی.
آخر اگر یزید از کارِ ابن زیاد ناراضی بود چرا پس از عاشورا او را از خود نراند بلکه به حیطه ی قدرت و مقاماتش هم تا توانست اضافه کرد؟
حال جا دارد از پژوهشگرانی که خود را پیروِ امامتِ علی و آلش می خوانند و با همین ادعّا از سفره ی بیتُ المالِ شیعیان ارتزاق می کنند خواسته شود شما را به خدا دیگر روایتِ طبری را به نام ابی مخنف منتشر نکنید و روایتِ عاشورا را منحصر در آن ننمایید زیرا خود به درستی می دانید که نه روایت عاشورا منحصر به تاریخ طبری است و نه کتابِ مقتلی که ابی مخنف داشت به دستِ طبری رسیده بود که اگر به دستش رسیده بود دیگر به واسطه هشام کلبی از وی نقل نمی کرد نیز نیک می دانید که نه دیگر مقتلی از ابی مخنف و نه از هشام امروز وجود خارجی دارد و نه هشام و نه طبری گفته اند که ما مقتلی را که ابی مخنف گردآورده بوده همه اش را از اول تا آخر نقل کرده ایم.
آری راه درست همین است که روایت طبری را هم مثل روایتهای دیگران بررسیم و با هم بسنجیم و غفلت نکنیم که طبری از مخالفان است که گاهی مخالفتش ممکن است از سرِ تعصب و عنادِ مذهبی هم باشد.
محمد صحتی سردرودی/15 / 7 / 98 / قم .
🏴@m_sehati🏴

طبری نه فقط در تبرئه ی یزید می کوشد بلکه از محبوبیتِ معاویه در میانِ مردمانِ روزگارش نیز دم می زند!
پیشتر گفتیم که طبری در تبرئه ی یزید می کوشد و دامن وی را از فاجعه ی عاشورا مبرّا می نمایاند و همه کاسه کوزه ها را سرِ ابن زیاد می شکند اما از آنجا که هوادارانِ طبری - که بیشتر انقلابیون هستند- باز به دفاع از طبری برخاستند و از ما برای این جفای طبری سند و مدرک خواستند اینک برای نمونه نقل می کنیم که طبری گاهی می نویسد:«یزید وقتی فهمید حسین را کشته اند چشمهاش پر از اشک شد و گفت: من از طاعتِ مردم بدون کشتنِ حسین هم راضی می شدم! خدا پسر سمیه را لعنت کناد، به خدا اگر من با حسین مواجه می شدم او را عفو می کردم،خدا حسین را رحمت کناد.(تاریخ الطبری5/310)و همین معنا را در صفحه ی بعد(311)دوبار تکرار می کند حتی در صفحه ی 312 می نویسد که یزید پس از لعن ابن زیاد و تکرار غرضِ پیشین اش افزود:«اگر من بودم با تمامِ توانم از حسین دفاع می کردم ولو این که در این دفاع بعضی از فرزندانم نیز کشته می شدند اما چه می شود کرد که قضا و قدر خدا همان بود که شد!» باز در یک صفحه ی بعد(313) همین معنا را با الفاظ دیگری نقل می کند تا آنجا که از زبان سُکینه دختر امام حسین روایت می کند که او می گفت:«به خدا کافری ندیده ام که بهتر از یزید باشد»! باز در صفحه ی 314 از زبان یزید نقل می کند که گفت:«خدا ابن زیاد را بکشد که در کشتنِ حسین عجله کرد»گویی ابن زیاد نه به دستور مستقیم و مؤکّد خودِ یزید که خودسرانه این جنایت را مرتکب شده بود!
شگفتا که نه در گزارشِ فاجعه عاشورا و نه در قتلِ عام مردمِ مدینه- یعنی واقعه ی حره- و نه در تخریبِ کعبه، طبری هرگز از آن اشعارِ کفرآمیزی که یزید پس از عاشورا خوانده بود«لیت اشیاخی ببدر شهدوا...»سخنی ولو با اشارتی مجمل به میان نمی آورد تا در آخر کتابش که گویی به مناسبتی مجبور می شود نامه ای را که به خواستِ معتضدِ عباسی از مأمون الرشید یافته بودند شعر کذایی را بالاخره در ضمن آن بیاورد زیرا که معتضد می خواست آن نامه را در مساجد و منابر قرائت کنند جای تعجب است که اینجا نیز که طبری شصت سال از عمرش گذشته باز با زیرکی از محبوبیتِ معاویه در میان مردم آن هم در شهر بغدادِ آن روز سخن می سراید و این محبوبیتِی را که ادعا می کند هم پیش از نقلِ نامه مأمون و هم پس از نقل آن خود بدون واسطه می نویسد تا به این ترتیب محتوای آن نامه را که شاملِ شعرِ کذایی هم هست به زیر سؤال ببرد(همان10/260 با تکرار،نیز همان10/226) دل آزارتر از همه این که طبری افزون بر این که ادعا می کند در بغداد آن روز(یعنی سال284) از ترس مردمِ مسلمان نمی شد معاویه و یزید را لعن کرد چنان که معتضد از خلفای بنی عباس هم با همه اقتدارش نتوانست بلکه مسلمانان در آن روزگاران در دو مسجدِ جامعِ بغداد وقتی آب می خوردند یا به کسی آب می دادند به روحِ معاویه رحمت می فرستادند و از او به نیکی یاد می کردند!(همان10/260)!
اینجاست که جا دارد گفته شود: امان از دست آن تعصّبِ مذهبی و ای وای از این انقلابیگری!
نیز جا دارد در پاسخ به هوادارانِ طبری که گویند دیگران هم برخی از این اخبار را نقل کرده اند گفته شود: دیگران حتی به قول خودتان شیخ مفید هم - البته اگر چنان نقلهایی داشته باشد- بیشتر از طبری گرفته و نقل کرده اند و در این راه پیروِ طبری خوانده می شوند.
محمد صحتی سردرودی/ 17 / 7 / 98 / قم.
🏴@m_sehati🏴

در حادثه کربلا با سه‌ نمونه شخصیت روبرو می‌شویم.
اول: حسین (ع)
حاضر نیست تسلیمِ حرفِ زور شود.
تا آخر می‌‌ایستد.
خودش و فرزندانش کشته می‌شوند.
هزینه انتخابش را می‌‌دهد
و به چیزی که نمی‌خواهد تن‌ نمی‌‌دهد.
از آب می‌گذرد، از آبرو نه‌
@bazargan1
دوم: یزید
همه را تسلیم می‌خواهد.
مخالف را تحمل نمی‌‌کند.
سرِ حرفش می‌‌ایستد.
نوه‌ پیغمبر را سر می‌‌ٔبرد.
بی‌ آبرویی را به جان میخرد
تا به چیزی که می‌‌خواهد برسد

سوم: عمرِ سعد
به روایتِ تاریخ تا روز ٨ محرّم در تردید است.
هم خدا را می‌خواهد هم خرما،
هم دنیا را می‌خواهد هم اخرت.
هم می‌خواهد حسین (ع)را راضی‌ کند هم یزید را.
هم اماراتِ ری را می‌خواهد،هم احترامِ مردم را.
نه‌ حاضر است از قدرت بگذرد،نه‌ از خوشنامی.
هم آب می‌خواهد هم آبرو.
دستِ آخر اما عمرِ سعد تنها کسی‌ است
که به هیچکدام از چیزهایی که می‌خواهد نمی‌‌رسد.
نه سهمی از قدرت می‌‌برد نه‌ از خوشنامی

ما آدمهایِ معمولی‌ راستش نه جرات و ارادهِ حسین (ع) شدن را داریم،
نه قدرت و ابزارِ یزید شدن را
اما در درونِ همه ما یک عمرِ سعد هست!

من بیش از همه از عمر سعد شدن میترسم....

✍️ نویسنده: ناشناس

.
🆔 @bazargan1
🆑 کانال تفسیر قرآن استاد بازرگان
🌹🌱

مطهری و مذاکره عمر بن سعد با امام حسین ع و اصرار امام بر نفی بیعت:

به هر حال مسأله اول و عامل اول در حادثه حسينى كه هيچ شكى در آن نمى‏شود كرد مسأله بيعت است؛ بيعت براى يزيد كه به نصّ قطعى تاريخ، از امام حسين عليه السلام مى‏خواستند. يزيد در نامه خصوصى خود چنين مى‏نويسد: «خُذِ الْحُسَيْنَ بِالْبَيْعَةِ اخْذاً شَديداً» حسين را براى بيعت گرفتن، محكم بگير و تا بيعت نكرده رها نكن. امام حسين هم شديداً در مقابل اين تقاضا ايستاده بود و به هيچ وجه حاضر به بيعت با يزيد نبود؛ جوابش نفى بود و نفى. حتى در آخرين روزهاى عمر امام حسين كه در كربلا بودند، عمر سعد آمد و مذاكراتى با امام كرد؛ در نظر داشت با فكرى امام را به صلح با يزيد وادار كند (البته صلح هم جز بيعت چيز ديگرى نبود.) امام حاضر نشد. از سخنان امام كه در روز عاشورا فرموده‏اند، كاملًا پيداست كه بر حرف روز اول خود همچنان باقى بوده‏اند: «لا وَ اللَّهِ لا اعْطيكُمْ بِيَدى اعْطاءَ الذَّليلِ وَ لا أقِرُّ اقْرارَ الْعَبيدِ» نه، به خدا قسم هرگز دستم را به دست شما نخواهم داد، هرگز با يزيد بيعت نخواهم كرد؛ حتى در همين شرايطى كه امروز قرار گرفته‏ام و كشته شدن خودم، عزيزانم و يارانم و اسارت خاندانم را مى‏بينم، حاضر نيستم با يزيد بيعت كنم.
@jafarian1964