کتابخانه امام حسین عليه السلام

✔️ بیانات حضرت آیت‌الله علوی‌بروجردی دام‌ظله به مناسبت میلاد حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام در درس خارج فقه، شنبه ۹۷/۲/۸ (بخش اوّل):

🔹مقام رفیع حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام

🔻امروز ظاهرا روز ولادت با سعادت آقا علی‌بن‌الحسین حضرت علی‌اکبر علیهماالسلام است؛ هر روزی که به جناب علی‌بن‌الحسین علی‌اکبر علیهماالسلام مننتسب باشد مبارک است چه جهت تاریخی دقیق داشته باشد و چه نداشته باشد؛ کسی که سیدالشهدا علیه‌السلام آن تعبیرات را درباره‌ی او دارند که روز عاشورا وقتی به ایشان اذن میدان دادند، فرمودند: "فَقَدْ بَرَزَ إِلَيْهِمْ غُلَامٌ أَشْبَهُ‏ النَّاسِ‏ خَلْقاً وَ خُلُقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِكَ "؛ طبعا خلقت در اختیار انسان نیست که شبیه پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله باشد آن هم با آن شباهت فوق‌العاده‌ای که ایشان داشتند اما اینکه جناب علی‌اکبر علیه‌السلام "خُلُقاً وَ مَنْطِقاً" شبیه‌ترین مردم به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله هستند غیر اختیاری نیست و مقام خیلی رفیعی است و واقعا مقام ایشان بسیار بلند است و وجود مقدّس ایشان به چنین روزی و به زمان نورانیت می‌دهد.

🔻این ولادت با سعادت را به محضر مقدّس آقا سیدالشهدا علیه‌السلام تبریک عرض می‌کنیم که به تعبیر مرحوم شوشتری بعد از شهادت علی‌اکبر علیه‌السلام آقا سیدالشهدا علیه‌السلام دیگر زنده نبودند و مرگ آن‌حضرت همان وقتی بود که به بالین علی‌اکبر علیه‌السلام آمدند و طبق نقل مقاتل اینطور نبود که از اسب پیاده بشوند بلکه روی زمین افتادند و با زانو به سمت بدن مطهر علی‌اکبر علیه‌السلام رفتند و یک جمله هم اهل تحقیق از یزیدبن‌معاویه لعنةالله‌علیهما نقل می‌کنند که وقتی آن سرهای مقدّس را روبه‌رویش چیدند و چشمش به سر مبارک علی‌اکبر علیه‌السلام افتاد، گفت این سر چه کسی است؟ گفتند سر علی‌بن‌الحسین علیهماالسلام است؛ گفت این پسر بعد از پدر کشته شد یا قبل از پدر؟ گفتند قبل از پدر؛ گفت پدر را بعد از این پسر دیگر رها می‌کردید؛ این پدر بعد از چنین پسری زنده نمی‌ماند؛ بیخود حسین علیه‌السلام را کشتید.

🔻این شأن و شخصیت و مقام علی‌بن‌الحسین‌الاکبر علیهماالسلام است و امیدواریم خدای‌تعالی به برکت این مولود مبارک نظر لطف و عنایتی خاص به عامّه‌ی شیعه بکند مخصوصا در این روزگار که شیعه بسیار تحت تخت و تاز است.

T.me/alavibroujerdi

🔻لینک بخش دوم:
T.me/alavibroujerdi/410

🔻لینک بخش سوم:
T.me/alavibroujerdi/411

🔻لینک بخش چهارم:
T.me/alavibroujerdi/412

🔸قلُوبُ النّاسِ مَعَکَ ...

🔹در بسیاری از منابع تاریخی آمده است هنگامی که امام حسین (ع) رهسپار کوفه بود، عدّه ای در مکانهای مختلف به آن حضرت گفتند: «قُلُوبُ النّاسِ مَعَکَ وَ اسیافُهُم عَلیکَ» یعنی قلبهای مردم با تو است، امّا شمشیرهایشان علیه تو.

🔸قرنهاست که جملۀ مزبور نقل می شود و کسی در درستی آن کوچکترین تردیدی نمی کند. شیعه و اهل سنّت در درستی این سخن همداستانند؛ با این تفاوت که شیعه آن را با منطق علم امام یا شهادت طلبی او توجیه می کند و می گوید که امام حسین نیز این موضوع را می دانست، ولی به استقبال شهادت می رفت.

🔹این نویسنده اوّلاً در صدور این سخن از چندین و چند نفر تردید دارد؛ ثانیاً آن را درست نمی داند؛ ثالثاً بر آن است که این موضوع در عاشورا به وقوع نپیوست.

🔸1. در منابع آمده است که این جمله را چندین نفر، آن هم در چندین جا، به امام حسین گفتند.
چگونه ممکن است چندین فرد، بی آنکه از یکدیگر چیزی شنیده باشند، عیناً یک جمله به آن حضرت بگویند؟ آیا احتمال نمی رود که کسی به آن حضرت چنین گفته باشد و سپس مورّخان اموی آن را تکثیر کرده و به دهان این و آن گذاشته باشند؟

🔹جالب توجّه اینکه سخن مزبور را به دهان حیوانات نیز گذاشته اند! در کتاب دلائل الامامة و نوادر المعجزات و مدینة المعاجز و اثباة الهداة و اکسیر العبادات آمده است که امام حسین در راه کوفه به جانوری درنده برخورد کرد و از او وضع کوفه را پرسید و آن حیوان گفت: « قُلُوبُهُم مَعَکَ وَ سیُوفُهُم عَلیکَ»!!

🔸2. جملۀ فوق، که مشهورترین گوینده اش را فرزدق شاعر دانسته اند، مطلبی بی مغز با عبارتی نغز است و مصداق «کج گفتن و رج گفتن»

🔹باید افسون این جملۀ شاعرانه نشویم و بیندیشیم که آیا می شود یک نفر کسی را دوست داشته باشد و در عین حال او را بکشد. عاشق، خود را فدای معشوق می کند، نه معشوق را فدای خود. اگر هم این کار غیرمنطقی را یک نفر مرتکب شود، ممکن نیست هزاران نفر همزمان انجام دهند. کسی می تواند به روی دیگری تیغ بکشد که ذرّه ای دوستش نداشته باشد، بلکه نفرت از او را در دلش پرورده باشد.

🔸3. اگر هم سخن فرزدق امکان داشت، اساساً واقعاً نشد. کسی در عاشورا نبود که قلبش با امام حسین و شمشیرش علیه او باشد. کو کسی که تاریخ از او نام برده باشد؟ همۀ کسانی که شمشیر به روی آن حضرت کشیدند قلبشان مملو از کینه و عناد بود. کشتن و سر بریدن و بدن را پایمال اسبان کردن، فقط از کسانی برمی آید که قلبشان مالامال از بغض و نفرت باشد.

🔹در کوفه دشمنان امو ی مسلک امام حسین فراوان بودند و همانها با شعار «َاَنا عَلی دینِ عثمان» شمشیر به روی آن حضرت کشیدند، نه شیعیان.

🔸امام حسین نیز در روز عاشورا خطاب به لشکر مقابل خود فرمود: وَیحَکُم یا شِیعةَ آلِ ابی سُفیانَ.

🔹این سخن که «قُلوبُ النّاسِ مَعکَ وَ اسیافُهُم عَلیکَ »، عبارتی دیگر از سخن وهّابیان است که می گویند امام حسین را شیعیان کوفه دعوت کردند و همانها کشتند.
هر اشکالی که به این وارد است، به آن نیز وارد است. و هرکسی که یکی از این دو سخن را بپذیرد، آن دیگری را هم پذیرفته است.

🔸عجیب اینکه شیعیان نمی پذیرند که امام حسین را شیعیانش کشتند، ولی همواره در کتابهایشان می نویسند که قلبهای مردم با امام حسین بود و شمشیرهایشان بر او.

🔹این، اشتباهی بزرگ است و تناقض.

(استاد محمد اسفندیاری)

@bazmeghodsian

طبری نه فقط در تبرئه ی یزید می کوشد بلکه از محبوبیتِ معاویه در میانِ مردمانِ روزگارش نیز دم می زند!
پیشتر گفتیم که طبری در تبرئه ی یزید می کوشد و دامن وی را از فاجعه ی عاشورا مبرّا می نمایاند و همه کاسه کوزه ها را سرِ ابن زیاد می شکند اما از آنجا که هوادارانِ طبری - که بیشتر انقلابیون هستند- باز به دفاع از طبری برخاستند و از ما برای این جفای طبری سند و مدرک خواستند اینک برای نمونه نقل می کنیم که طبری گاهی می نویسد:«یزید وقتی فهمید حسین را کشته اند چشمهاش پر از اشک شد و گفت: من از طاعتِ مردم بدون کشتنِ حسین هم راضی می شدم! خدا پسر سمیه را لعنت کناد، به خدا اگر من با حسین مواجه می شدم او را عفو می کردم،خدا حسین را رحمت کناد.(تاریخ الطبری5/310)و همین معنا را در صفحه ی بعد(311)دوبار تکرار می کند حتی در صفحه ی 312 می نویسد که یزید پس از لعن ابن زیاد و تکرار غرضِ پیشین اش افزود:«اگر من بودم با تمامِ توانم از حسین دفاع می کردم ولو این که در این دفاع بعضی از فرزندانم نیز کشته می شدند اما چه می شود کرد که قضا و قدر خدا همان بود که شد!» باز در یک صفحه ی بعد(313) همین معنا را با الفاظ دیگری نقل می کند تا آنجا که از زبان سُکینه دختر امام حسین روایت می کند که او می گفت:«به خدا کافری ندیده ام که بهتر از یزید باشد»! باز در صفحه ی 314 از زبان یزید نقل می کند که گفت:«خدا ابن زیاد را بکشد که در کشتنِ حسین عجله کرد»گویی ابن زیاد نه به دستور مستقیم و مؤکّد خودِ یزید که خودسرانه این جنایت را مرتکب شده بود!
شگفتا که نه در گزارشِ فاجعه عاشورا و نه در قتلِ عام مردمِ مدینه- یعنی واقعه ی حره- و نه در تخریبِ کعبه، طبری هرگز از آن اشعارِ کفرآمیزی که یزید پس از عاشورا خوانده بود«لیت اشیاخی ببدر شهدوا...»سخنی ولو با اشارتی مجمل به میان نمی آورد تا در آخر کتابش که گویی به مناسبتی مجبور می شود نامه ای را که به خواستِ معتضدِ عباسی از مأمون الرشید یافته بودند شعر کذایی را بالاخره در ضمن آن بیاورد زیرا که معتضد می خواست آن نامه را در مساجد و منابر قرائت کنند جای تعجب است که اینجا نیز که طبری شصت سال از عمرش گذشته باز با زیرکی از محبوبیتِ معاویه در میان مردم آن هم در شهر بغدادِ آن روز سخن می سراید و این محبوبیتِی را که ادعا می کند هم پیش از نقلِ نامه مأمون و هم پس از نقل آن خود بدون واسطه می نویسد تا به این ترتیب محتوای آن نامه را که شاملِ شعرِ کذایی هم هست به زیر سؤال ببرد(همان10/260 با تکرار،نیز همان10/226) دل آزارتر از همه این که طبری افزون بر این که ادعا می کند در بغداد آن روز(یعنی سال284) از ترس مردمِ مسلمان نمی شد معاویه و یزید را لعن کرد چنان که معتضد از خلفای بنی عباس هم با همه اقتدارش نتوانست بلکه مسلمانان در آن روزگاران در دو مسجدِ جامعِ بغداد وقتی آب می خوردند یا به کسی آب می دادند به روحِ معاویه رحمت می فرستادند و از او به نیکی یاد می کردند!(همان10/260)!
اینجاست که جا دارد گفته شود: امان از دست آن تعصّبِ مذهبی و ای وای از این انقلابیگری!
نیز جا دارد در پاسخ به هوادارانِ طبری که گویند دیگران هم برخی از این اخبار را نقل کرده اند گفته شود: دیگران حتی به قول خودتان شیخ مفید هم - البته اگر چنان نقلهایی داشته باشد- بیشتر از طبری گرفته و نقل کرده اند و در این راه پیروِ طبری خوانده می شوند.
محمد صحتی سردرودی/ 17 / 7 / 98 / قم.
🏴@m_sehati🏴

محمد عمر سربازی (عالم اهل سنت شرق ایران) : یزید فردی دین دار و اهل نماز بود!



محمد عمر سربازی از علمای سرشناس اهل سنت شرق ایران می باشد که مخالفین شیعه در ایران ارزش و احترام خاصی برای وی قائل هستند.


وی در پاسخ به پرسشی در مورد یزید ادعاهای عجیب و غریبی را مطرح ساخته است که در این مطلب به آن ها اشاره می کنیم.

سؤال (180) : آیا به یزید، «پلید» و «ظالم» گفتن جایز است ؟

جواب: نزد اکثر علما به یزید، «پلید» و «ظالم» گفتن جایز است، اما کافر گفتن وی جایز نمی باشد؛ زیرا او فردی مسلمان، نماز گذار [1] و دین دار بوده است و با حالت تدین از دنیا رفته است.


امروز متأسفانه یزید به جای خود، بلکه حضرت سیدنا امیر معاویه رضی الله عنه کافر خوانده می شود!


یزید به قتل حضرت سیدنا حسین رضی الله عنه دستور نداد، بلکه فقط دستور دستگیری اش را داد.


سربازی، محمد عمر ،مجالس قطب الارشاد، ص 277، ناشر : مدرسه ی دینی منبع العلوم کوه ون، نوبت چاپ : اول، 1390 ش.

[1] املای صحیح ، «نمازگزار» می باشد.


عجیب تر آن که وی در صفحه ی بعد در پاسخ به سوالی دیگر می گوید :

زمانی که حضرت حسین رضی الله عنه را شهید کردند و سرش را پیش یزید آوردند، یزید بسیار ناراحت شد و اظهار تأسف نمود و گفت: به شما این گونه دستور ندادم؛ چرا این کار را کردید؟ برای اهل بیت احترام قایل بود و در سوگواری امام حسین رضی الله عنه با اهل بیت شریک شد.


سربازی، محمد عمر ،مجالس قطب الارشاد، ص 278، ناشر : مدرسه ی دینی منبع العلوم کوه ون، نوبت چاپ : اول، 1390 ش.

به راستی علت این نوع دفاع از یزید و تلاش برای تبرئه کردن او از جرائم و جنایاتش چیست ؟!

@ketabnaafis

⚡️مشاعره معاويه، عمروعاص و يزيد در مورد فضايل اميرمؤمنان على عليه السلام⚡️

🔻به مناسبت ۱۴ ربیع الاول ، سالروز مرگ یزید بن معاویه لعنه الله علیه

🔹روزى معاويه با پسرش يزيد و وزيرش عمرو عاص نشسته بود. در آن حال جامه‌اى نفيس براى معاويه پيشكش آوردند كه معاویه به آن علاقه مند شد.

عمرو عاص خواست آن را از معاويه بگيرد و گفت: اين نيكو جامه‌اى است. معاويه گفت: بلى، نيكو جامه‌اى است! عمرو عاص دانست كه دل معاويه بدان مايل است. ديگر سخن نگفت. سپس يزيد گفت: اين نيكو جامه‌اى است. معاويه گفت: بلى، نيكو جامه‌اى است! يزيد نيز فهميد كه دل معاويه به آن جامه مايل است و ديگر سخن‌نگفت.

🔸آن‌گاه عمرو عاص خواست جامه را از چنگ معاويه بيرون آورد. با شيطنت گفت: هر كدام از ما در مدح على‌بن ابى‌طالب عليه السلام شعرى مى‌گوييم، هر يك بهتر گفتيم جامه را برمى‌داريم و گمانش اين بود كه معاويه از مدح او امتناع خواهد كرد.

🔹معاويه گفت:

خَيْرُ الوَرى مِن بعد احمد حيدرُ
والناسُ‌ أَرضٌ‌ و الوصِى سَماء

بهترين مردم بعد از رسول خدا حيدر است و مردمان زمينند و وصى پيغمبر آسمان است.

🔸عمرو عاص گفت:

و هو الذى شَهِد العدوّ بفضلِهِ‌
والفضل ما شَهِدَتْ‌ به الاعداء

او كسى است كه دشمنش به فضلش شهادت داد و فضيلت آن است كه دشمن به آن شهادت دهد.

🔹يزيد - عليه اللعنة والعذاب - گفت:

كَمليحَة شَهِدَتْ‌ بِحُسْنِها ضَرّاؤها
وَالحُسنُ‌ ما شَهِدَتْ‌ بِهِ‌ الضَرّاء

مثل زن صاحب جمالى است كه هَووى او شهادت دهد به حُسن او و حُسن آن است كه هَوو به آن شهادت دهد.


📚 كتاب چهره درخشان قمر بنى هاشم عليه السلام ، ج3، ص29، تأليف شيخ‌على ربّانى خلخالى.
شکوه کلام در نهج البلاغه ص ۱۹۲

@sanabargh_channel

محمد عمر سربازی (عالم اهل سنت شرق ایران) : یزید فردی دین دار و اهل نماز بود!



محمد عمر سربازی از علمای سرشناس اهل سنت شرق ایران می باشد که مخالفین شیعه در ایران ارزش و احترام خاصی برای وی قائل هستند.


وی در پاسخ به پرسشی در مورد یزید ادعاهای عجیب و غریبی را مطرح ساخته است که در این مطلب به آن ها اشاره می کنیم.

سؤال (180) : آیا به یزید، «پلید» و «ظالم» گفتن جایز است ؟

جواب: نزد اکثر علما به یزید، «پلید» و «ظالم» گفتن جایز است، اما کافر گفتن وی جایز نمی باشد؛ زیرا او فردی مسلمان، نماز گذار [1] و دین دار بوده است و با حالت تدین از دنیا رفته است.


امروز متأسفانه یزید به جای خود، بلکه حضرت سیدنا امیر معاویه رضی الله عنه کافر خوانده می شود!


یزید به قتل حضرت سیدنا حسین رضی الله عنه دستور نداد، بلکه فقط دستور دستگیری اش را داد.


سربازی، محمد عمر ،مجالس قطب الارشاد، ص 277، ناشر : مدرسه ی دینی منبع العلوم کوه ون، نوبت چاپ : اول، 1390 ش.

[1] املای صحیح ، «نمازگزار» می باشد.


عجیب تر آن که وی در صفحه ی بعد در پاسخ به سوالی دیگر می گوید :

زمانی که حضرت حسین رضی الله عنه را شهید کردند و سرش را پیش یزید آوردند، یزید بسیار ناراحت شد و اظهار تأسف نمود و گفت: به شما این گونه دستور ندادم؛ چرا این کار را کردید؟ برای اهل بیت احترام قایل بود و در سوگواری امام حسین رضی الله عنه با اهل بیت شریک شد.


سربازی، محمد عمر ،مجالس قطب الارشاد، ص 278، ناشر : مدرسه ی دینی منبع العلوم کوه ون، نوبت چاپ : اول، 1390 ش.

به راستی علت این نوع دفاع از یزید و تلاش برای تبرئه کردن او از جرائم و جنایاتش چیست ؟!

@ketabnaafis

🔸قلُوبُ النّاسِ مَعَکَ ...

🔹در بسیاری از منابع تاریخی آمده است هنگامی که امام حسین (ع) رهسپار کوفه بود، عدّه ای در مکانهای مختلف به آن حضرت گفتند: «قُلُوبُ النّاسِ مَعَکَ وَ اسیافُهُم عَلیکَ» یعنی قلبهای مردم با تو است، امّا شمشیرهایشان علیه تو.

🔸قرنهاست که جملۀ مزبور نقل می شود و کسی در درستی آن کوچکترین تردیدی نمی کند. شیعه و اهل سنّت در درستی این سخن همداستانند؛ با این تفاوت که شیعه آن را با منطق علم امام یا شهادت طلبی او توجیه می کند و می گوید که امام حسین نیز این موضوع را می دانست، ولی به استقبال شهادت می رفت.

🔹این نویسنده اوّلاً در صدور این سخن از چندین و چند نفر تردید دارد؛ ثانیاً آن را درست نمی داند؛ ثالثاً بر آن است که این موضوع در عاشورا به وقوع نپیوست.

🔸1. در منابع آمده است که این جمله را چندین نفر، آن هم در چندین جا، به امام حسین گفتند. چگونه ممکن است چندین فرد، بی آنکه از یکدیگر چیزی شنیده باشند، عیناً یک جمله به آن حضرت بگویند؟ آیا احتمال نمی رود که کسی به آن حضرت چنین گفته باشد و سپس مورّخان اموی آن را تکثیر کرده و به دهان این و آن گذاشته باشند؟

🔹جالب توجّه اینکه سخن مزبور را به دهان حیوانات نیز گذاشته اند! در کتاب دلائل الامامة و نوادر المعجزات و مدینة المعاجز و اثبات الهداة و اکسیر العبادات آمده است که امام حسین در راه کوفه به جانوری درنده برخورد کرد و از او وضع کوفه را پرسید و آن حیوان گفت: « قُلُوبُهُم مَعَکَ وَ سیُوفُهُم عَلیکَ»!!

🔸2. جملۀ فوق، که مشهورترین گوینده اش را فرزدق شاعر دانسته اند، مطلبی بی مغز با عبارتی نغز است و مصداق «کج گفتن و رج گفتن»

🔹باید افسون این جملۀ شاعرانه نشویم و بیندیشیم که آیا می شود یک نفر کسی را دوست داشته باشد و در عین حال او را بکشد. عاشق، خود را فدای معشوق می کند، نه معشوق را فدای خود. اگر هم این کار غیرمنطقی را یک نفر مرتکب شود، ممکن نیست هزاران نفر همزمان انجام دهند. کسی می تواند به روی دیگری تیغ بکشد که ذرّه ای دوستش نداشته باشد، بلکه نفرت از او را در دلش پرورده باشد.

🔸3. اگر هم سخن فرزدق امکان داشت، اساساً واقعاً نشد. کسی در عاشورا نبود که قلبش با امام حسین و شمشیرش علیه او باشد. کو کسی که تاریخ از او نام برده باشد؟ همۀ کسانی که شمشیر به روی آن حضرت کشیدند قلبشان مملو از کینه و عناد بود. کشتن و سر بریدن و بدن را پایمال اسبان کردن، فقط از کسانی برمی آید که قلبشان مالامال از بغض و نفرت باشد.

🔹در کوفه دشمنان امو ی مسلک امام حسین فراوان بودند و همانها با شعار «َاَنا عَلی دینِ عثمان» شمشیر به روی آن حضرت کشیدند، نه شیعیان.

🔸امام حسین نیز در روز عاشورا خطاب به لشکر مقابل خود فرمود: وَیحَکُم یا شِیعةَ آلِ ابی سُفیانَ.

🔹این سخن که «قُلوبُ النّاسِ مَعکَ وَ اسیافُهُم عَلیکَ »، عبارتی دیگر از سخن وهّابیان است که می گویند امام حسین را شیعیان کوفه دعوت کردند و همانها کشتند.
هر اشکالی که به این وارد است، به آن نیز وارد است. و هرکسی که یکی از این دو سخن را بپذیرد، آن دیگری را هم پذیرفته است.

🔸عجیب اینکه شیعیان نمی پذیرند که امام حسین را شیعیانش کشتند، ولی همواره در کتابهایشان می نویسند که قلبهای مردم با امام حسین بود و شمشیرهایشان بر او.

🔹این، اشتباهی بزرگ است و تناقض.

(استاد محمد اسفندیاری)

@bazmeghodsian

🔸قلُوبُ النّاسِ مَعَکَ ...

🔹در بسیاری از منابع تاریخی آمده است هنگامی که امام حسین (ع) رهسپار کوفه بود، عدّه ای در مکانهای مختلف به آن حضرت گفتند: «قُلُوبُ النّاسِ مَعَکَ وَ اسیافُهُم عَلیکَ» یعنی قلبهای مردم با تو است، امّا شمشیرهایشان علیه تو.

🔸قرنهاست که جملۀ مزبور نقل می شود و کسی در درستی آن کوچکترین تردیدی نمی کند. شیعه و اهل سنّت در درستی این سخن همداستانند؛ با این تفاوت که شیعه آن را با منطق علم امام یا شهادت طلبی او توجیه می کند و می گوید که امام حسین نیز این موضوع را می دانست، ولی به استقبال شهادت می رفت.

🔹این نویسنده اوّلاً در صدور این سخن از چندین و چند نفر تردید دارد؛ ثانیاً آن را درست نمی داند؛ ثالثاً بر آن است که این موضوع در عاشورا به وقوع نپیوست.

🔸1. در منابع آمده است که این جمله را چندین نفر، آن هم در چندین جا، به امام حسین گفتند. چگونه ممکن است چندین فرد، بی آنکه از یکدیگر چیزی شنیده باشند، عیناً یک جمله به آن حضرت بگویند؟ آیا احتمال نمی رود که کسی به آن حضرت چنین گفته باشد و سپس مورّخان اموی آن را تکثیر کرده و به دهان این و آن گذاشته باشند؟

🔹جالب توجّه اینکه سخن مزبور را به دهان حیوانات نیز گذاشته اند! در کتاب دلائل الامامة و نوادر المعجزات و مدینة المعاجز و اثبات الهداة و اکسیر العبادات آمده است که امام حسین در راه کوفه به جانوری درنده برخورد کرد و از او وضع کوفه را پرسید و آن حیوان گفت: « قُلُوبُهُم مَعَکَ وَ سیُوفُهُم عَلیکَ»!!

🔸2. جملۀ فوق، که مشهورترین گوینده اش را فرزدق شاعر دانسته اند، مطلبی بی مغز با عبارتی نغز است و مصداق «کج گفتن و رج گفتن»

🔹باید افسون این جملۀ شاعرانه نشویم و بیندیشیم که آیا می شود یک نفر کسی را دوست داشته باشد و در عین حال او را بکشد. عاشق، خود را فدای معشوق می کند، نه معشوق را فدای خود. اگر هم این کار غیرمنطقی را یک نفر مرتکب شود، ممکن نیست هزاران نفر همزمان انجام دهند. کسی می تواند به روی دیگری تیغ بکشد که ذرّه ای دوستش نداشته باشد، بلکه نفرت از او را در دلش پرورده باشد.

🔸3. اگر هم سخن فرزدق امکان داشت، اساساً واقعاً نشد. کسی در عاشورا نبود که قلبش با امام حسین و شمشیرش علیه او باشد. کو کسی که تاریخ از او نام برده باشد؟ همۀ کسانی که شمشیر به روی آن حضرت کشیدند قلبشان مملو از کینه و عناد بود. کشتن و سر بریدن و بدن را پایمال اسبان کردن، فقط از کسانی برمی آید که قلبشان مالامال از بغض و نفرت باشد.

🔹در کوفه دشمنان امو ی مسلک امام حسین فراوان بودند و همانها با شعار «َاَنا عَلی دینِ عثمان» شمشیر به روی آن حضرت کشیدند، نه شیعیان.

🔸امام حسین نیز در روز عاشورا خطاب به لشکر مقابل خود فرمود: وَیحَکُم یا شِیعةَ آلِ ابی سُفیانَ.

🔹این سخن که «قُلوبُ النّاسِ مَعکَ وَ اسیافُهُم عَلیکَ »، عبارتی دیگر از سخن وهّابیان است که می گویند امام حسین را شیعیان کوفه دعوت کردند و همانها کشتند.
هر اشکالی که به این وارد است، به آن نیز وارد است. و هرکسی که یکی از این دو سخن را بپذیرد، آن دیگری را هم پذیرفته است.

🔸عجیب اینکه شیعیان نمی پذیرند که امام حسین را شیعیانش کشتند، ولی همواره در کتابهایشان می نویسند که قلبهای مردم با امام حسین بود و شمشیرهایشان بر او.

🔹این، اشتباهی بزرگ است و تناقض.

(استاد محمد اسفندیاری)

@bazmeghodsian