🌺 مدارای امام علی (ع) با مخالفين و پذيرش رای آنها 1
یکی از دیدگاههای مرحوم صالحی نجف آبادی در مسائل اجتماعی، عنایت او به «تحمل مخالف» در سیره امیر المومنین علی (ع) است.
او در اینباره بحثی دارد که خلاصه آن چنین است:
در سیره حضرت علی (ع) موارد بسیاری دیده میشود که کسانی در عقیده دینی یا سیاسی یا فقهی با امام (ع) مخالف بودند؛ ولی امام آنان را تحمل میکرد و به خاطر داشتن عقیده مخالف، آنان را مورد بیمهری قرار نمیداد؛ از جمله :
🌹1. نپذيرفتن نظر امام در مورد جنگ با معاويه توسط خواجه ربيع
امیرالمومنین(ع) پس از مشورت با اصحابش تصمیم گرفت با معاویه بجنگد و به نمایندگان خود در سایر کشور نوشت، آماده_حرکت برای جبهه جنگ با معاویه شوند.
اما دو گروه در صحت جنگ امام (ع) با معاویه تردید کردند و گفتند چون ما در صحت این حرکت شک داریم پیشنهاد میکنیم ما را به جبهه دیگری غیر از آنچه نظرتان است اعزام بدارید.
امیرالمومنین (ع) نه تنها از پیشنهاد آنان ناراحت نشد بلکه فرمود:
«مرحبا و اهلا هذا هو الفقه فی الدین و العلم بالسنه من لم یرض بهذا فهو خائن جبار (جائر)؛
چنین پیشنهادی همان فقه در دین و علم به سنت است و هرکس بدان راضی نباشد خائن و زورگو است.» (شرح نهجالبلاغه ابنابیالحدید، ج3، ص186)
این دو دسته ، از اصحاب عبدالله بن مسعود بودند که در میان آنها دو چهره سرشناس دیده میشدند؛ یکی ابوعبیده سلمانی و دیگری ربیع خنین زاهد معروف که به خواجه ربیع شهرت دارد.
👍از این متن تاریخی چند_مطلب استنباط میشود :
💥• الف- حضرت علی (ع) مردم را در اظهار نظر برخلاف نظر خود آزاد گذاشت و نظر مخالف را تحمل کرد؛ بیآن که صاحب نظر مخالف را متهم به انحراف از اسلام نماید.
💥• ب- در تشخیص موضوع، امام (ع) نظر خود مردم را ملاک عمل آنان قرار داد؛ نه نظر خویش را.
💥• ج- امام (ع) در تشخیص حق و باطل نظر خود را بر مردم تحمیل نکرد.
💥• د- افرادی که در صحت تشخیص امام تردید کردند؛ از طرف آن حضرت متهم به انحراف نشدند، بلکه امام (ع) همین تردید و کنجکاوی را به عنوان فقه در دین و علم به سنت تلقی فرمود و آنان را آزاد گذاشت تا خود فکر کنند و صحیح را از ناصحیح تشخیص دهند.
#منبع: مقاله نادیده های مکتوب، به قلم استاد محمد علی کوشا (بر اساس ديدگاه های مرحوم استاد صالحي نجف آبادی)
ادامه در👇
https://t.me/beshnofekrkon/2274
یکی از دیدگاههای مرحوم صالحی نجف آبادی در مسائل اجتماعی، عنایت او به «تحمل مخالف» در سیره امیر المومنین علی (ع) است.
او در اینباره بحثی دارد که خلاصه آن چنین است:
در سیره حضرت علی (ع) موارد بسیاری دیده میشود که کسانی در عقیده دینی یا سیاسی یا فقهی با امام (ع) مخالف بودند؛ ولی امام آنان را تحمل میکرد و به خاطر داشتن عقیده مخالف، آنان را مورد بیمهری قرار نمیداد؛ از جمله :
🌹1. نپذيرفتن نظر امام در مورد جنگ با معاويه توسط خواجه ربيع
امیرالمومنین(ع) پس از مشورت با اصحابش تصمیم گرفت با معاویه بجنگد و به نمایندگان خود در سایر کشور نوشت، آماده_حرکت برای جبهه جنگ با معاویه شوند.
اما دو گروه در صحت جنگ امام (ع) با معاویه تردید کردند و گفتند چون ما در صحت این حرکت شک داریم پیشنهاد میکنیم ما را به جبهه دیگری غیر از آنچه نظرتان است اعزام بدارید.
امیرالمومنین (ع) نه تنها از پیشنهاد آنان ناراحت نشد بلکه فرمود:
«مرحبا و اهلا هذا هو الفقه فی الدین و العلم بالسنه من لم یرض بهذا فهو خائن جبار (جائر)؛
چنین پیشنهادی همان فقه در دین و علم به سنت است و هرکس بدان راضی نباشد خائن و زورگو است.» (شرح نهجالبلاغه ابنابیالحدید، ج3، ص186)
این دو دسته ، از اصحاب عبدالله بن مسعود بودند که در میان آنها دو چهره سرشناس دیده میشدند؛ یکی ابوعبیده سلمانی و دیگری ربیع خنین زاهد معروف که به خواجه ربیع شهرت دارد.
👍از این متن تاریخی چند_مطلب استنباط میشود :
💥• الف- حضرت علی (ع) مردم را در اظهار نظر برخلاف نظر خود آزاد گذاشت و نظر مخالف را تحمل کرد؛ بیآن که صاحب نظر مخالف را متهم به انحراف از اسلام نماید.
💥• ب- در تشخیص موضوع، امام (ع) نظر خود مردم را ملاک عمل آنان قرار داد؛ نه نظر خویش را.
💥• ج- امام (ع) در تشخیص حق و باطل نظر خود را بر مردم تحمیل نکرد.
💥• د- افرادی که در صحت تشخیص امام تردید کردند؛ از طرف آن حضرت متهم به انحراف نشدند، بلکه امام (ع) همین تردید و کنجکاوی را به عنوان فقه در دین و علم به سنت تلقی فرمود و آنان را آزاد گذاشت تا خود فکر کنند و صحیح را از ناصحیح تشخیص دهند.
#منبع: مقاله نادیده های مکتوب، به قلم استاد محمد علی کوشا (بر اساس ديدگاه های مرحوم استاد صالحي نجف آبادی)
ادامه در👇
https://t.me/beshnofekrkon/2274