مكتبة المجلسي ودارالتراث

روایت جاحظ: چه کسی حسین بن علی را به شهادت رساند؟
عمرو بن بحر جاحظ (160 ـ 255)، ادیب، متکلم و مورخ زبردستی است، و اینجا، ضمن چند سطر، روایت خود را در باره قاتل امام حسین (ع) بیان کرده است. بخشی از آن تازه است، اما دو نکته هم در آن هست. اول در باره نام «یزید بن خولی» است که باید «خولی بن یزید [اصبحی]» باشد. دوم در باره خوابی در باره شمر که اینجا می گوید امام حسین (ع) خواب دید، اما منابع دیگر آن را منسوب به پیامبر می دانند که خواهیم آورد. جاحظ این متن را در کتاب «البرصان و العرجان و العمیان و الحولان» جاحظ (ص 128) آورده است.
قال الحسين بن على بن أبي طالب ـ رحمة اللّه عليه ـ قبل أن يقتله بليلة:
إنّی رأيت في المنام كأنّ كلبا أبقع يلغ في دمائنا، فعبّرتُه هذا الأبرص الضّبابي؛ يعني شمر بن ذي الجوشن.
كان الرئيس في قتل الحسين بن علي، و المَلِك يزيد بن معاوية، و كان أمير العراق الذي جهّز الجيش و عَقد اللواء عبيد اللّه بن زياد، و كان صاحب الجيش و أمير الجماعة عمر بن سعد، و كان قائده الأكبر شمر بن ذي الجوشن، و كان الذي تولّى قتله يزيد بن خوليّ، و الذي حفظ ظَهر [خولی بن] يزيد حتّى نزل إليه و حزّ رأسه سنان بن أنس.
حسین بن علی بن ابی طالب رحمة الله علیه، شبی قبل از آن که شمر او را بکشد، گفت: در خواب دیدم که سگی [پیسه ای] پنجه در خون ما انداخته است. آن را به این ابرص ضبابی، یعنی شمر بن ذی الجوشن تعبیر کردم. رئیس در قتل حسین بن علی و پادشاه وقت یزید بود. امیر عراق که لشکر را تجهیز و تدارک کرد و پرچم را بست، عبیدالله بن زیاد بود. فرمانده سپاه و امیر جماعت، عمر بن سعد بود. قائد بزرگ آن سپاه شمر بن ذی الجوشن بود. کسی که کار قتل امام حسین را بر عهده گرفت، خولی بن یزید بود. کسی که پشت یزید را گرفت تا بر حسین فرود آمد و سر او را جدا کرد، سنان بن انس بود.
زبیر بن بکار (م 256) معاصر جاحظ، به نقل از جعفر بن محمد (ع) خواب را از پیامبر (ص) دانسته که شصت سال بعد، تعبیر شده است: کسی از امام صادق پرسید: چه قدر تعبیر یک خواب می تواند به تأخیر افتد؟ حضرت این حکایت را نقل کرد:
فقال: رأى رسول اللّه- صلى اللّه عليه و سلم- كأنّ كلبا أبقع يلغ في دمه، فكان شمر بن ذي الجوشن قاتل الحسين ـ عليه‏ السلام ـ ذلك، و كان أبرص، و كان تأويل الرؤيا بعد ستين سنة [اخبار الموفقیات: ص 167 ـ 168، این روایت جعفر بن محمد صادق (ع) در «نوادر الرسائل» مدائنی «م 224» ص 143 هم آمده است؛ همین طور بهجة المجالس ابن عبدالبر: 3/149.]

امام محمد باقر علیه السلام

🔹 کنیه ایشان ابوجعفر می باشد.
🔹 زادروز：۱ رجب سال ۵۷ قمری
🔹 زادگاه：مدینه
🔹 مدت امامت : ۱۹ سال(۹۵ تا ۱۱۴)
🔹 شهادت：۷ ذی الحجه در سال ۱۱۴
🔹مدفن：بقیع، مدینه

چون نسب امام باقر(ع) به امام حسن و امام حسین (ع) می‌رسد، به ایشان لقب هاشمی بین هاشمیین، علویٌ بین علویین و فاطمیٌ بین فاطمیین دادند.
پیامبر(ص)؛ سالها قبل از به دنیا آمدن امام باقر(ع)، نام او را محمد و لقبش را «باقر» قرار داد. و حدیث جابر و روایات دیگری بر این نامگذاری دلالت می‌کند.

دوران امامت ایشان با پنج تن از خلفای بنی امیه معاصر بود.
۱. ولید بن عبدالملک (۸۶-۹۶ق)
۲. سلیمان بن عبدالملک (۹۶-۹۹ق)
۳. عمر بن عبدالعزیز (۹۹-۱۰۱ق)
۴. یزید بن عبدالملک (۱۰۱-۱۰۵ق)
۵. هشام بن عبدالملک (۱۰۵-۱۲۵ق)

شیخ طوسی، در کتاب رجال خویش، اصحاب و شاگردان امام باقر(ع) را که از آن حضرت نقل حدیث کرده‌اند ۴۶۲ مرد و دو زن دانسته است.

اسماعيليه چه زمانی ظاهر شدند؟ (يک تفسير جديد) در دو فرسته

معمولا تصور می شود که سبب پيدایی فرقه اسماعيليه مرگ زود هنگام اسماعيل فرزند امام صادق (ع) بود؛ کسی که گروهی از شيعيان به جانشينی او بعد از امام صادق در زمان حيات امام باور داشتند و به آن دل بسته بودند. اين سخن درستی است. خطابيه، پيروان ابوالخطاب چنين باوری داشتند البته ابوالخطاب (د. 138 ق) سال ها قبل از مرگ اسماعيل (د. 145 ق) در پی شورشی در کوفه کشته شده بود منتهی چون او در زمان حياتش با اسماعيل مناسبات نزديکی داشت بعد از مرگ اسماعيل اين خطابيه بودند که هسته اصلی اسماعيليه را يعنی کسانی که به امامت اسماعيل باور داشتند تشکيل می دادند. منتهی مشکل اينجا بود که اسماعيل در زمان حيات پدر از دنيا رفت و اعتقاد به امامت اسماعيل در حالی که خود ديگر در ميان نبود عملا به کار نمی آمد؛ مگر اينکه يا به غيبت او باور يابند و يا اينکه او را رها کنند و به امامت يکی از برادران او از فرزندان امام صادق (ع) ايمان پيدا کنند و يا اينکه امامت را در نسل اسماعيل جاری بدانند؛ بی آنکه عملا خود اسماعيل امام باشد، چرا که در حيات پدر امامت فرزند معهود نبود. هر چه هست با وجود اينکه در زمان حيات اسماعيل دست کم بخشی از خطابيه به او به چشم جانشين امام صادق (ع) می نگريستند اما بعد از مرگ او اعتقاد به امامت وی جز در پرتوی يکی از تفاسيری که در بالا گذشت ممکن نبود.

عموما تصور می شود و در بسياری از منابع ملل و نحل هم گفته می شود که تعدادی از اسماعيليه با عنوان مبارکيه بعد از مرگ اسماعيل / و يا رحلت امام صادق (ع) امامت را در نسل اسماعيل باقی می دانستند و بدين ترتيب به امامت محمد بن اسماعيل باورمند شدند. اينکه بعد از محمد اعتقاد اسماعيليان چگونه پيش رفت اينجا محل بحث ما نيست اما اجمالا بايد گفت که اعتقاد به قائميت او و اينکه او آخرين امام از سلسله ائمه است و يا حتی غيبت او عقايدی نبود که بلافاصله بعد از مرگ محمد بن اسماعيل به ظهور بپيوندد. اينها تحولاتی بود که سال ها بعد به وقوع پيوست (در اين زمينه به دنباله اين سلسله مقالات بنگريد). اينجا آنچه مد نظر من است بيان اين نکته است که اعتقاد به امامت محمد بن اسماعيل بلافاصله بعد از مرگ اسماعيل و يا رحلت امام صادق (ع) به ظهور نپیوست. اين تفسيری است که بر اثر تأثير پذيری از عقايد و باورهای اسماعيليان در ميان محققان جديد و يا حتی منابع ملل و نحل شناسی قديم ايجاد شده اما واقعيت چيز ديگری است:

واقعيت اين است که بعد از مرگ اسماعيل، عده ای دور محمد بن اسماعيل را گرفتند اما آنها بلافاصله به انتقال امامت به محمد باور نيافتند. در واقع بعد از مدتی و در واقع بعد از رحلت امام صادق (ع) آنان که به امامت اسماعيل باور پيدا کرده بودند در ميان خود دچار اختلاف شدند: گروهی به امامت محمد فرزند امام صادق (ع) باور يافتند و گروهی ديگر که اکثريت آنان را تشکيل می دادند به امامت عبد الله افطح ايمان آوردند. اين چنانکه گفتم درست بعد از رحلت امام صادق بود؛ زمانی که عده ای با عنوان فطحيه امامت عبد الله را مطرح کردند. در ميان فطحيه گروه اکثريت کسانی بودند که هيچ گاه امامت اسماعيل را مطرح نمی کردند و اساسا به فرزند او محمد هم نزديک نبودند اما شماری ديگر از فطحيه همان باورمندان به امامت اسماعيل بودند که گفتيم بدنه اصلی شان از خطابيه بودند.

بخش اول/
منازل امام حسین (ع) از مدینه تا کربلا

پس از این که امام حسین(ع) از مکه حرکت کرد اولین پیام از سوی عبدالله جعفر برای ایشان ارسال شد که توسط فرزندان خود نامه ای به امام نوشت و طی آن از امام در خواست کرد که از مسافرت به عراق صرف نظر نماید.

خبرگزاری شبستان – سرویس قرآن و معارف: امام حسین ـ علیه السلام ـ از مکه خارج شد و به سوی کوفه رهسپار گردید و در طی این مسیر که به کوفه بلکه منجر به کربلا و شهادت آن حضرت و یارانش گردید، با افراد مختلف در منازل متعدد توقف کردند. در برخی از توقف گاه ها تنها گفتگویی با دیدار کنندگان و یا در خواستی از آنان و یا سوالی در زمینه کوفه پرسیده است که در این مجال اختصاراً به آن ها اشاره می شود.



امام حسين ـ عليه السلام ـ يکشنبه 28 رجب سال 60 هجري از مدينه شبانه خارج شد و 3 شعبان شب جمعه به مکه وارد شد، چون امام از مدينه حرکت کرد و مدتي در مکه بود و پس از اينکه احساس کرد بايد از مکه خارج شده و به سوي کوفه حرکت نمايد، پس از دريافت نامه هاي برخي از کوفيان و پس از اين که احساس خطر کرد و از شکستن حرمت کعبه و مسجد الحرام نگران بود روز سه شنبه هشتم ذي حجه از مکه به سرعت خارج شد. و پس از طي مسير طولاني ومنازل مختلف که ذکر می شود و پس از رويارويي با سپاهي که از کوفه به فرماندهي حر بن يزيد رياحي براي بردن امام به کوفه آمده بود، پنج شنبه روز دوم ماه محرم سال 61 کاروان حضرت در نقطه اي بياباني و دور از آب در کربلا خيمه هاي خود را برپا کرد. لذا مدت زمان حدود پنج ماه و اندي طول کشيد که امام به کربلا برسد، و در دهم محرم سال 61 به شهادت رسيد.

امام حسین ـ علیه السلام ـ از مکه خارج شد و به سوی کوفه رهسپار گردید و در طی این مسیر که به کوفه بلکه منجر به کربلا و شهادت آن حضرت و یارانش گردید، با افراد مختلف در منازل متعدد توقف کردند. در برخی از توقف گاه ها تنها گفتگویی با دیدار کنندگان و یا در خواستی از آنان و یا سوالی در زمینه کوفه پرسیده است که در این مجال اختصاراً به آن ها اشاره می شود.

به دنبال گزارش مثبت حضرت مسلم ـ عليه السلام ـ از اوضاع کوفه که هزاران نفر جمع شده وبا او بیعت کردند و نيز به جهت ناامن بودن مکه و حرم امن الهي - طرح توطئه ترور امام حسين ـ عليه السلام ـ در مکه توسط عاملان حکومت يزيد - آن حضرت در هشتم ذي الحجه (روز ترويه) سال 60ق مکّه را به طرف کوفه ترک کرده ضمن آنکه ترک مکه در هشتم ذي الحجه که از ايام حج است، باعث جلب توجه بيشتر همگان به مخالفت امام ـ عليه السلام ـ با حکومت يزيد گرديد.

1. پس از این که امام از مکه حرکت کرد اولین پیام از سوی عبدالله جعفر بود که توسط فرزندان خود نامه ای به امام نوشت و طی آن از امام در خواست کرد که از مسافرت به عراق صرف نظر نماید، اگر این محل را که خارج از مکه بود یک موقف و منزل و محل ملاقات فرض کنیم اولین منزل امام است. اگر چه توقف در این مکان که نام خاصی از آن ذکر نشده تنها بیرون شهر مکه با فاصله اندک بوده است. در این موقف و محل ملاقات، امام پاسخ عبد الله جعفر یا فرزندان او را داده است، اما فرزندان عبد الله همراه امام به کربلا آمده اند.

2. محل دیدار با فرزدق پس از این واقعه صورت گرفته که ظاهراً همان موقفی است که در خارج مکه بود. اگر چه برخی نام این محل را «ذات عرق» دانسته اند. برخی نیز نام این محل را «صفاح» نامیده اند.

3. تنعیم سومین محل است که امام با شترداران دیدار و از آنان درخواست می کند تا شترهای خود را کرایه بدهند.

4. در منزل موسوم به «حاجر» امام به مردم کوفه دومین نامه خود را نوشت و به مسلم فرستاد، حامل نامه قیس بن مسهر صیداوی بود.

5. در محلی به نام «خزیمه» حضرت زینب نگرانی خود از این مسافرت را به امام اعلام می دارد و امام او را دلداری می دهد.

6. منزلی به نام زرود که گزارش چندان مفصلي از آن نیست.

7. منزل دیگری که امام در آن خبر شهادت مسلم را از فردی به نام بکير شنید ، منزل «ثعلبیه» بود . امام پس از شنیدن شفاهی خبر فرمود پس از آنان (هانی و مسلم و قیس) زندگی دیگر لذت ندارد.

8. نام منزل دیگر را که امام در بین مبداء و مقصد توقف کرده «شقوق» نامیده اند.

9. نام منزل ديگر را «زباله» نامیده اند که شهادت مسلم و هانی و عبد الله یقطر به صورت رسمی از طریق نامه به امام رسید.

10. نام منزل دیگر را «بطن الرّمّه» نامیده اند که امام در این منزل خبر از شهادت خود داد.

11. منزل «شراف» دیگر منزلی بود که امام در آن جا نماز ظهر را اقامه کرد و در این منزل بود که سپاه کوفه به فرماندهی حر ریاحی به سوی امام آمد.

12. از دیگر منازل مسیر راه، منزل «بیضه» بود.

13. منزل «رهیمه» از منازل دیگری بود که امام در آن توقف کرد و عده ای در این منزل با امام دیدار نمودند.

◼️ روایت جاحظ: چه کسی امام حسین (ع) را به شهادت رساند؟

🖊 رسول جعفریان

▪️عمرو بن بحر جاحظ (160 ـ 255)، ادیب، متکلم و مورخ زبردستی است، و اینجا، ضمن چند سطر، روایت خود را در باره قاتل امام حسین (ع) بیان کرده است.

▪️بخشی از آن تازه است، اما دو نکته هم در آن هست. اول در باره نام «یزید بن خولی» است که باید «خولی بن یزید [اصبحی]» باشد. دوم در باره خوابی در باره شمر که اینجا می گوید امام حسین (ع) خواب دید، اما منابع دیگر آن را منسوب به پیامبر می دانند که خواهیم آورد. جاحظ این متن را در کتاب «البرصان و العرجان و العمیان و الحولان» جاحظ (ص 128) آورده است.

◼️قال الحسین بن على بن أبی طالب ـ رحمة اللّه علیه ـ قبل أن یقتله بلیلة:

▪️إنّی رأیت فی المنام کأنّ کلبا أبقع یلغ فی دمائنا، فعبّرتُه هذا الأبرص الضّبابی؛ یعنی شمر بن ذی الجوشن.

▪️کان الرئیس فی قتل الحسین بن علی، و المَلِک یزید بن معاویة، و کان أمیر العراق الذی جهّز الجیش و عَقد اللواء عبید اللّه بن زیاد، و کان صاحب الجیش و أمیر الجماعة عمر بن سعد، و کان قائده الأکبر شمر بن ذی الجوشن، و کان الذی تولّى قتله یزید بن خولیّ، و الذی حفظ ظَهر [خولی بن] یزید حتّى نزل إلیه و حزّ رأسه سنان بن أنس.

◼️ حسین بن علی بن ابی طالب رحمة الله علیه، شبی قبل از آن که شمر او را بکشد، گفت: در خواب دیدم که سگی [پیسه ای] پنجه در خون ما انداخته است. آن را به این ابرص ضبابی، یعنی شمر بن ذی الجوشن تعبیر کردم. رئیس در قتل حسین بن علی و پادشاه وقت یزید بود. امیر عراق که لشکر را تجهیز و تدارک کرد و پرچم را بست، عبیدالله بن زیاد بود. فرمانده سپاه و امیر جماعت، عمر بن سعد بود. قائد بزرگ آن سپاه شمر بن ذی الجوشن بود. کسی که کار قتل امام حسین را بر عهده گرفت، خولی بن یزید بود. کسی که پشت یزید را گرفت تا بر حسین فرود آمد و سر او را جدا کرد، سنان بن انس بود.

▪️زبیر بن بکار (م 256) معاصر جاحظ، به نقل از جعفر بن محمد (ع) خواب را از پیامبر (ص) دانسته که شصت سال بعد، تعبیر شده است: کسی از امام صادق پرسید: چه قدر تعبیر یک خواب می تواند به تأخیر افتد؟ حضرت این حکایت را نقل کرد:

▪️فقال: رأى رسول اللّه- صلى اللّه علیه و سلم- کأنّ کلبا أبقع یلغ فی دمه، فکان شمر «5» بن ذی الجوشن قاتل الحسین ـ علیه‌ السلام ـ ذلک، و کان أبرص، و کان تأویل الرؤیا بعد ستین سنة [اخبار الموفقیات: ص 167 ـ 168، این روایت جعفر بن محمد صادق (ع) در «نوادر الرسائل» مدائنی «م 224» ص 143 هم آمده است؛ همین طور بهجة المجالس ابن عبدالبر: 3/149.]


◼️ @jamarannews

◼️ روایت جاحظ: چه کسی امام حسین (ع) را به شهادت رساند؟

🖊 رسول جعفریان

▪️عمرو بن بحر جاحظ (160 ـ 255)، ادیب، متکلم و مورخ زبردستی است، و اینجا، ضمن چند سطر، روایت خود را در باره قاتل امام حسین (ع) بیان کرده است.

▪️بخشی از آن تازه است، اما دو نکته هم در آن هست. اول در باره نام «یزید بن خولی» است که باید «خولی بن یزید [اصبحی]» باشد. دوم در باره خوابی در باره شمر که اینجا می گوید امام حسین (ع) خواب دید، اما منابع دیگر آن را منسوب به پیامبر می دانند که خواهیم آورد. جاحظ این متن را در کتاب «البرصان و العرجان و العمیان و الحولان» جاحظ (ص 128) آورده است.

◼️قال الحسین بن على بن أبی طالب ـ رحمة اللّه علیه ـ قبل أن یقتله بلیلة:

▪️إنّی رأیت فی المنام کأنّ کلبا أبقع یلغ فی دمائنا، فعبّرتُه هذا الأبرص الضّبابی؛ یعنی شمر بن ذی الجوشن.

▪️کان الرئیس فی قتل الحسین بن علی، و المَلِک یزید بن معاویة، و کان أمیر العراق الذی جهّز الجیش و عَقد اللواء عبید اللّه بن زیاد، و کان صاحب الجیش و أمیر الجماعة عمر بن سعد، و کان قائده الأکبر شمر بن ذی الجوشن، و کان الذی تولّى قتله یزید بن خولیّ، و الذی حفظ ظَهر [خولی بن] یزید حتّى نزل إلیه و حزّ رأسه سنان بن أنس.

◼️ حسین بن علی بن ابی طالب رحمة الله علیه، شبی قبل از آن که شمر او را بکشد، گفت: در خواب دیدم که سگی [پیسه ای] پنجه در خون ما انداخته است. آن را به این ابرص ضبابی، یعنی شمر بن ذی الجوشن تعبیر کردم. رئیس در قتل حسین بن علی و پادشاه وقت یزید بود. امیر عراق که لشکر را تجهیز و تدارک کرد و پرچم را بست، عبیدالله بن زیاد بود. فرمانده سپاه و امیر جماعت، عمر بن سعد بود. قائد بزرگ آن سپاه شمر بن ذی الجوشن بود. کسی که کار قتل امام حسین را بر عهده گرفت، خولی بن یزید بود. کسی که پشت یزید را گرفت تا بر حسین فرود آمد و سر او را جدا کرد، سنان بن انس بود.

▪️زبیر بن بکار (م 256) معاصر جاحظ، به نقل از جعفر بن محمد (ع) خواب را از پیامبر (ص) دانسته که شصت سال بعد، تعبیر شده است: کسی از امام صادق پرسید: چه قدر تعبیر یک خواب می تواند به تأخیر افتد؟ حضرت این حکایت را نقل کرد:

▪️فقال: رأى رسول اللّه- صلى اللّه علیه و سلم- کأنّ کلبا أبقع یلغ فی دمه، فکان شمر «5» بن ذی الجوشن قاتل الحسین ـ علیه‌ السلام ـ ذلک، و کان أبرص، و کان تأویل الرؤیا بعد ستین سنة [اخبار الموفقیات: ص 167 ـ 168، این روایت جعفر بن محمد صادق (ع) در «نوادر الرسائل» مدائنی «م 224» ص 143 هم آمده است؛ همین طور بهجة المجالس ابن عبدالبر: 3/149.]


◼️ @jamarannews

روایت جاحظ: چه کسی حسین بن علی را به شهادت رساند؟
عمرو بن بحر جاحظ (160 ـ 255)، ادیب، متکلم و مورخ زبردستی است، و اینجا، ضمن چند سطر، روایت خود را در باره قاتل امام حسین (ع) بیان کرده است. بخشی از آن تازه است، اما دو نکته هم در آن هست. اول در باره نام «یزید بن خولی» است که باید «خولی بن یزید [اصبحی]» باشد. دوم در باره خوابی در باره شمر که اینجا می گوید امام حسین (ع) خواب دید، اما منابع دیگر آن را منسوب به پیامبر می دانند که خواهیم آورد. جاحظ این متن را در کتاب «البرصان و العرجان و العمیان و الحولان» جاحظ (ص 128) آورده است.
قال الحسين بن على بن أبي طالب ـ رحمة اللّه عليه ـ قبل أن يقتله بليلة:
إنّی رأيت في المنام كأنّ كلبا أبقع يلغ في دمائنا، فعبّرتُه هذا الأبرص الضّبابي؛ يعني شمر بن ذي الجوشن.
كان الرئيس في قتل الحسين بن علي، و المَلِك يزيد بن معاوية، و كان أمير العراق الذي جهّز الجيش و عَقد اللواء عبيد اللّه بن زياد، و كان صاحب الجيش و أمير الجماعة عمر بن سعد، و كان قائده الأكبر شمر بن ذي الجوشن، و كان الذي تولّى قتله يزيد بن خوليّ، و الذي حفظ ظَهر [خولی بن] يزيد حتّى نزل إليه و حزّ رأسه سنان بن أنس.
حسین بن علی بن ابی طالب رحمة الله علیه، شبی قبل از آن که شمر او را بکشد، گفت: در خواب دیدم که سگی [پیسه ای] پنجه در خون ما انداخته است. آن را به این ابرص ضبابی، یعنی شمر بن ذی الجوشن تعبیر کردم. رئیس در قتل حسین بن علی و پادشاه وقت یزید بود. امیر عراق که لشکر را تجهیز و تدارک کرد و پرچم را بست، عبیدالله بن زیاد بود. فرمانده سپاه و امیر جماعت، عمر بن سعد بود. قائد بزرگ آن سپاه شمر بن ذی الجوشن بود. کسی که کار قتل امام حسین را بر عهده گرفت، خولی بن یزید بود. کسی که پشت یزید را گرفت تا بر حسین فرود آمد و سر او را جدا کرد، سنان بن انس بود.
زبیر بن بکار (م 256) معاصر جاحظ، به نقل از جعفر بن محمد (ع) خواب را از پیامبر (ص) دانسته که شصت سال بعد، تعبیر شده است: کسی از امام صادق پرسید: چه قدر تعبیر یک خواب می تواند به تأخیر افتد؟ حضرت این حکایت را نقل کرد:
فقال: رأى رسول اللّه- صلى اللّه عليه و سلم- كأنّ كلبا أبقع يلغ في دمه، فكان شمر بن ذي الجوشن قاتل الحسين ـ عليه‏ السلام ـ ذلك، و كان أبرص، و كان تأويل الرؤيا بعد ستين سنة [اخبار الموفقیات: ص 167 ـ 168، این روایت جعفر بن محمد صادق (ع) در «نوادر الرسائل» مدائنی «م 224» ص 143 هم آمده است؛ همین طور بهجة المجالس ابن عبدالبر: 3/149.]

⭕️ «نهم ربیع الاول» به عنوان سالروز فوت خلیفه دوم اتقان ندارد/ شیخ مفید: شیعه و اهل سنت بر ماه ذی الحجه به عنوان تاریخ فوت خلیفه دوم اجماع داشته اند
yon.ir/o8Akq

🔸نهم ربیع الاول که تقریبا از منابع قرن شش به بعد به عنوان سالروز مرگ خلیفه دوم معرفی می شود از اتقان لازم برخوردار نیست. اکثر منابع و دانشمندان شیعه و سنی سالروز مرگ خلیفه دوم را 29 یا 30 ذی الحجه سال 23 هجری بیان کرده اند.

🔹تمام منابع اهل سنت از جمله مهم ترین آنها طبری، یعقوبی، مسعودی بر اواخر ماه ذی الحجه به عنوان سالروز مرگ خلیفه دوم اجماع دارند. در منابع شیعی هم اکثر منابع و دانشمندان شیعه از جمله شیخ مفید، ابن ادریس حلی، سید بن طاووس،شیخ ابراهیم کفعمى،علّامه حلّى، شیخ بهائى،شیخ عباس قمى و ... اواخر ذی الحجه را سالروز مرگ خلیفه دوم می دانند تا جایی که شیخ مفید در این زمینه ادعای اجماع کرده است و این ادعا را علامه مجلسی که از مدافعان تاریخ 9 ربیع است ذیل روایت رفع القلم نقل کرده است.

🔸بر اساس منابع تاریخی بیعت با عثمان اواخر ذی الحجه یا اول محرم اتفاق افتاده است که خود قرینه مهمی بر مرگ خلیفه دوم در اواخر ماه ذی الحجه است.

🔹مهم ترین دلیل موافقان تاریخ نهم ربیع حدیث رفع القلم است که دانشمندان علوم حدیث آنرا دارای اشکالات منبعی، سندی و بعضا متنی می دانند که در اینصورت قدرتی برای پیروزی بر اخبار متعدد مغایر خودش را نخواهد داشت.

🔸علامه مجلسی ضمن اینکه نقل شیخ مفید مبنی بر ادعای اجماع میان شیعه و اهل سنت در تاریخ ذی الحجه را مطرح می کند اما خود آن را نمی پذیرد و بیان می کند که در میان علمای زمان او نهم ربیع الاول نظر مشهور است ؛ این خود مطلب قابل تاملی است که چه طور متقدمان و صاحبان جوامع روایی اولیه این حدیث را ندیده و آن را در کتب روایی خود نیاورده اند و همچنین بر تاریخ ذی الحجه برای مرگ خلیفه دوم اجماع داشته اند اما نظر علمای متاخر چیز دیگری شده است. قدیمی ترین خبر در دفاع از نه ربیع به عنوان سالروز مرگ خلیفه دوم از قرن ششم موجود است، نه قبل تر.

🔹عده ای احتمالاتی را برای برگزاری جشن در نه ربیع داده اند از جمله مصادفت با سالروز به درک واصل شدن عمر بن سعد (بنابر قولی) و هم نامی او با خلیفه دوم؛ وجود مانع محرم و صفر و شهادت امام عسکری(ع) جهت برگزاری جشن های متقابل مذهبی در عصر آل بویه که آنرا از آخر ذی الحجه تا نهم ربیع به تاخیر انداخته است و احتمالات دیگر که مشروح آن در اصل مطلب موجود است.

🔸بسیاری از کارشناسان تاریخ اسلام معاصر تاریخ نهم ربیع را رد می کنند و اواخر ذی الحجه را به عنوان سالروز مرگ خلیفه دوم تایید می کنند از جمله حجت الاسلام حامد کاشانی، محمدحسین رجبی دوانی، جواد سلیمانی، اصغر قائدان و ... .

🔻مطلب کامل و اسناد و مدارک را در مشاهده فوری یا لینک زیر ببینید:
📎 yon.ir/07xa6

✅ @MasalNews

💢بی اعتباریِ تضعیفات رجالی

آیت الله سید موسی شبیری فقیه رجالی عصر ما، تضعیفاتِ برپایه غلوِ دانشمندان رجالی را معتبر نمی داند. ایشان در کتاب النکاح می گوید:

«اما اینکه نجاشی او (عمرو بن شَمِر) را تضعیف نموده است، با توجه به اینکه روایاتی که از او از جابر نقل شده است طبق مذاق ابن غضایری و امثال او، که نجاشی هم در موارد زیادی هم مذاق با اوست، بوی غلو از آن استشمام می شده و لذا او را تضعیف نموده است، ما اینگونه تضعیفات را که به مناط غلو است نمی پذیریم ... و اما جابر بن یزید معمولا کسانی که اعتبار او را انکار کرده اند، از باب غلو است، که اینگونه تضعیف ها مورد اعتنا نیست»
(کتاب النکاح، ج18، ص 5948).

این مبنا هنگامی معنادارتر می شود که بدانیم بیش از 88درصد تضعیفات رجالیون، مبتنی بر اتهام زدن بعنوان غلو است!

@yekmeshkati

🌺 هفته ولایت، ابتکار فقیه عالیقدر

«امّا هفته ولایت بر این پایه بود که دیدم با این همه سفارشهایی که پیامبر اکرم(ص) راجع به اهل بیت کرده ائمه معصومین(ع) در طول تاریخ مظلوم واقع شده اند. برای توجه به این قضیه از روز 18 تا 25 ذی الحجه را به عنوان هفته ولایت و امامت مطرح کردم و مناسبت آن هم به این جهت بود که روز 18 ذی الحجه روز عید غدیر است که پیامبر اکرم(ص) در غدیر خم.. امیرالمومنین(ع) را به ولایت منصوب کردند، روز 24 ذی الحجه هم روز مباهله است که پیغمبر(ص) خواست با نصارای نجران مباهله کند که آیه شریفه: قل تعالوا ندع ابنائنا وابنائکم ونسائنا ونسائکم وانفسنا وانفسکم در این رابطه نازل شده.. پیغمبراکرم (ص) امیرالمومنین علی(ع) حضرت فاطمه (س) امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را برای مباهله آوردند. آیه تطهیر نیز در این روز نازل شده است؛ باز طبق نوشته مفسّرین آیه شریفه: انّما ولیکم الله که درشأن امیرالمومنین(ع) تفسیر شده و مربوط به دادن انگشتر به فقیر درحال نماز است در همین روز نازل شده، البته.. درسالی دیگر.. باز روز 25 همین ماه ذی الحجه سوره هل اتی در شان اهل بیت عصمت وطهارت نازل شده است».

خاطرات آیة الله منتظری ج 1 ص 556.