یک اربعین عاشقی/ ۱۱
بیش از هر چیز، دریای محبت و عاشقی در این پیاده روی و حرکت عظیم جهانی هویدا است. سفری که سرشار از کرامت و بزرگی و دوست داشتن زائرین حسینی است. از هر جا عبور می کنیم، در مسیر هر شهر و روستا و قریه ای، از مهران تا بدره و کوت، از آنجا تا شهرهای دیگر، از سامرا که به کاظمین مئ آییم، این محبت و کرامات و دلدادگی را همواره فراوان می بیینیم. حالا که در جاده نجف به کربلا قرار داریم، در جمع خوبان عالم، که مولایم همه را دور هم جمع کرده است، لطف حسین(ع) را بیشتر از هر چیز شامل حالم می بینم. وقتی نظر حضرتش از من برنمی گردد و مرا با خیل جمعیت راهی حرم می کند دلم آرام می شود.
ساعت نه صبح است که از نجف بیرون می آییم. همه جا و در هر قدم به صرف چای، شیر داغ، صبحانه دعوت می شویم.
باور کنید هنوز ساعت ده نشده که دعوت می شویم به صرف ناهار! این هم از عجایب روزگار است که آن را می بینم. انگار موکب ها در پذیرایی هم باید از هم سبقت بگیرند. در سراسر جاده، در خدمتگذاری به این جمعیت این عشق و فرهیختگی را می بینم. جالب است که هیچ تعصبی در مهمان داری و پذیرایی از زائرین نیست. یعنی بین عرب و عجم، ترک و کرد فرقی نمی بینم. همه زائران اربعین و مهمان بارگاه سیدالشهدا(ع) هستند. بچه های کوچک در کنار بزرگ ترها ایستاده اند تا خود رسم عاشقی را به خوبی تجربه کنند.
و برخی چه اهل معرفت و اهل بصیرت افزایی اند. اهل معرفت کمتر حرف می زنند، اهل ذکر و دعا و زیارت عاشورا و اهل تلاوت قرآن هستند و تفاوت های زیادی بین کاروان امروز ما و قافله ای که آن روز از شام عازم کربلا بود، می بینند.
اینجا همه برای خدمت دست به سینه می گذارند. هر وقت کسی هر چه بخواهد پذیرایی می شود و هر وقت هر جا بخواهد استراحت می کند، با این همه، وقتی صدای روضه و مرثیه، نوحه و گریه در هم می پیچد، حزن و اندوه به سوی آسمان زبانه می کشد.
محمد خامه یار
بیش از هر چیز، دریای محبت و عاشقی در این پیاده روی و حرکت عظیم جهانی هویدا است. سفری که سرشار از کرامت و بزرگی و دوست داشتن زائرین حسینی است. از هر جا عبور می کنیم، در مسیر هر شهر و روستا و قریه ای، از مهران تا بدره و کوت، از آنجا تا شهرهای دیگر، از سامرا که به کاظمین مئ آییم، این محبت و کرامات و دلدادگی را همواره فراوان می بیینیم. حالا که در جاده نجف به کربلا قرار داریم، در جمع خوبان عالم، که مولایم همه را دور هم جمع کرده است، لطف حسین(ع) را بیشتر از هر چیز شامل حالم می بینم. وقتی نظر حضرتش از من برنمی گردد و مرا با خیل جمعیت راهی حرم می کند دلم آرام می شود.
ساعت نه صبح است که از نجف بیرون می آییم. همه جا و در هر قدم به صرف چای، شیر داغ، صبحانه دعوت می شویم.
باور کنید هنوز ساعت ده نشده که دعوت می شویم به صرف ناهار! این هم از عجایب روزگار است که آن را می بینم. انگار موکب ها در پذیرایی هم باید از هم سبقت بگیرند. در سراسر جاده، در خدمتگذاری به این جمعیت این عشق و فرهیختگی را می بینم. جالب است که هیچ تعصبی در مهمان داری و پذیرایی از زائرین نیست. یعنی بین عرب و عجم، ترک و کرد فرقی نمی بینم. همه زائران اربعین و مهمان بارگاه سیدالشهدا(ع) هستند. بچه های کوچک در کنار بزرگ ترها ایستاده اند تا خود رسم عاشقی را به خوبی تجربه کنند.
و برخی چه اهل معرفت و اهل بصیرت افزایی اند. اهل معرفت کمتر حرف می زنند، اهل ذکر و دعا و زیارت عاشورا و اهل تلاوت قرآن هستند و تفاوت های زیادی بین کاروان امروز ما و قافله ای که آن روز از شام عازم کربلا بود، می بینند.
اینجا همه برای خدمت دست به سینه می گذارند. هر وقت کسی هر چه بخواهد پذیرایی می شود و هر وقت هر جا بخواهد استراحت می کند، با این همه، وقتی صدای روضه و مرثیه، نوحه و گریه در هم می پیچد، حزن و اندوه به سوی آسمان زبانه می کشد.
محمد خامه یار
