کانال کتاب (yortchi) pdf

〰️??

جام مَیْ لاله شد و غنچۀ مینا گل سرخ
بزم رنگین به چمن کرد مهیا گل سرخ

می‌شد امروز سزاوار تماشا گل سرخ
چون تو می‌داشت اگر عارض زیبا گل سرخ

قد برافراز که طوبی نکند دل‌جویی
چهره بنما که نگردد چمن‌آرا گل سرخ

از چه رو چاک زده پیرهنِ خود به چمن
گر نشد از غم رخسار تو رسوا گل سرخ

غیر عکس گل رویِ تو که زآئینه نمود
کس ندیده‌ست دَمَد از تَهِ دریا گل سرخ!

محنت خار مذلّت، کش و می‌باش عزیز
زین سبب یافته بر فرق کسان جا، گل سرخ

عرق از چهرۀ گلفام فشان در گلشن
دَمَد از صحن چمن تا به ثریا گل سرخ

جای اشک از مژه‌ام سبحۀ مرجان ریزد
دیده‌ام بی‌تو اگر گرد تماشا گل سرخ

غیر آن قامت رعنا و گلِ رخسارش
کس ندیده به‌سرِ سرو کند جا گل سرخ!

«ارثیِ» زار ! تو را غرقه به‌خون باد جگر
گر کنی جز رخِ آن ماه، تمنا گل سرخ

شاعر: ارثی
نقل از یک نسخه خطی

〰️??

قصیدهء طنّانه عالي جناب حضرت عُمّان سامانی در مدیح حضرت اسدالله الغالب، مطلوب کلّ طالب، علیّ بن ابیطالب علیه وآله السّلام و روحي لهم الفداء:

به پرده بود جمال جمیل عزوجل
بخویش خواست کند جلوه‌یی به صبح ازل
چو خواست آنکه جمال جمیل بنماید
علی شد آینه، خیر الکلام قل و دل
من از مفصل این نکته مجملی گفتم
تو خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل
به چشم خودبین در آینه مشاهده کرد
بدید خود را بی ضد و ندّ و شبه و بدل
مقدس ازلی از چه؟ از حدوث و نقوص
منزه ابدی از چه؟ از عیوب و علل
از آن مشاهده، مشهود گشت، عشق بدیع
مطول است معانی، بیان آن اطول
چگونه عشقی، درّنده‌ی تمام حجب
چگونه عشقی، سوزنده‌ی تمام ملل
به جستجوی محل، ساز بیقراری کرد
که تا قرار بگیرد، ولی ندید محل
یکی نبود که چون جان بگیردش به کنار
یکی نبود که چون جان، کشاندش به بغل
امانتی شد و از بهر امتحان شد عرض
ز شاهد ازلی، کردگار عزوجل
ز کاینات، ز عالِم گرفته تا جاهل
ز ممکنات، ز اعلی گرفته تا اسفل
ز قدسیان سما تا به عرش و لوح و قلم
ز ساکنان زمین تا به برّ و بحر و جبل
بقدر همت خود هر یکی «بلی» گفتند
از آن متاع ربودند گرچه یک خردل
قبول کثرت و قلت مگر که باعث گشت
که مشتری شده مسعود و نحس مانده زحل!
ولی تحمل مجموع آن نیارستند
از آنکه بار، گران بود و بردبار، کسَل
چه بود؟ بار بلا بود و فقر بود و فنا
چه بود؟ بارعنا بود و رنج بود و علل
رسید غیرت و شد غیر سوز و میدانست
که امر او نپذیرد بغیر او فیصل
بمدعی نسزد عشق و ناپسند بود
چو نور مهر به خفاش و بوی گل به جُعَل
به این نمود، که بار تو نیست، لاتحمل
بآن سرود، که کار تو نیست لاتفعل
هنوز ناله‌ی واحسرتا بگوش رسد
بحار را ز تموج، جبال را ز قلل
چو سر به جَیب نمودند و سر برآوردند
همان کسان که بدیوانگی شدند مثل
برهنگان، که در آدابشان نه کذب و نه لاف
گرسنگان که در آئینشان نه غش و نه غل
بدرد مایل از آنسان که دیگران بدَوا!
بزهر طالب از آنسان که دیگران به عسل!
چو دردمند بصحت، بانتظار بلا!
چو شیر خوار به پستان، باشتیاق اجل!
بآب تشنه و آبی ندیده جز خنجر
بشهد مایل و شهدی نخورده جز حنظل
نخورده آب بخواهش، مگر که از شمشیر
نکرده خواب براحت، مگر که در مقتل
عمل بشرط نمودند و بندگی کردند
بیافتند خدایی، ببین به حسن عمل
کجاست رفرف عشق ای عجب که در این سیر
براق عقل فرومانده همچو خر بوحل
چوعشق خیمه زند عقل را چه جاه و خطر؟
چوباد روی کند پشه را چه قدر و محل؟
هلا، کنید ز رطل گران گرانبارش
که مست گشته و کف بر لب آوریده جمل
امل بیامد و روی از سخن بگرداندی
بیا که طول سخن به بود ز طول امل
جمال و آینه‌ی عشق و عاشقست یکی
بیان آن ز موحد بجو نه از احول
یکیست نقطه و در لوحِ احسن التقویم
ازو بجلوه خطوط و نقوش این جدول
یکیست مشعل و در صحن این زجاجی کاخ
بهر طرف گذری می‌فروزد این مشعل
یکیست نور فروزان، ازوست هر قندیل
یکیست نار درخشان، ازوست هر منقل
یکیست اسم و به مجموع اولیا مشهود
یکیست وحی و به مجموع انبیا منزل
یکی نهال و ازو در میان هزار ثمر
یکی غزال و ازو در جهان هزار غزل
یکیست شخص و ملبس به صد هزار لباس
یکیست یار و محلی به صد هزار حلل
همه در آینه‌ی مرتضی نموده جمال
تو رو در او کن و زآخر بجوی تا اول
جمال شاهد معنی چو جلوه‌ها بخشد
تو هم هر آینه، آیینه را نما صیقل
ورت بدیده سبل هست باز پرس سبیل
ز هادیان سبُل، نی ز صاحبان سبَل
بزن بدامن شوریدگان حق، دستی
که حل شود بتو هر مشکلی است لاینحل
ز مکر، آینه مصقول و دیده نابیناست
از آن بپای شد این اختلاف و جنگ و جدل
وگرنه از چه طریق این نفاق پیمودند؟
گذاشتند امور خدای را مختل
ز یاد بردند اسرار ایزد دادار
ز دست دادند احکام احمد مرسل
هم از حرم برمیدند با خیال کنشت
هم از صمد ببریدند با هوای جبل
از آن بلیه ببازار حق فتاد، شکست
وز آن نقیصه بارکان دین رسید، خلل
الا که راه درازست و غول ره، بسیار
بهوش تا نبرندت ز ره، به مکر و حیل
چو شیر شرزه درآید، چه جای تعریف است
ز گرگ پیر و شغال ضعیف و روبه شل
زهی به منزلت از جمله کاینات اشرف
خهی به مرتبت از جمله ممکنات افضل
پس از خدای تو باشی اجل ممدوحان
بجاه و رتبه، و عمان ز مادحان اقل
اگرچه نوش بود نیش اگر ترا ز یمین
وگرچه شهد بود زهر اگر ترا ز قبل
ولی عوام ز انصاف دور میدانند
که در ضلالت، انعامی اند بل هم اضل
تو محیی ازل و چاکر تو مستهلک
تو معطی ابد و مادح تو مستأصل
بخوان بدرگه خویشم که ناپسند بود
تو جایگه به نجف کرده من به چارمحل

🖤🖤شعر استاد شفیعی کدکنی که به مناسبت هفتادمین سالگرد تولد استاد شجریان سروده بودند🖤🖤

بخوان که از صدای تو سپیده سر برآورد
وطن ز نو جوان شود دمی دگر برآورد

بخوان که از صدای تو در آسمانِ باغ ما
هزار قمری جوان دوباره پر برآورد

به روی نقشه وطن صدات چون کند سفر
کویر، سبز گردد و سر از خزر برآورد

برون ز ترس و لرزها گذر کند ز مرزها
بهار بیکرانه‎ای به زیب و فر برآورد

بهار جاودانه‎ای که شیوه و شمیم آن
ز صبرِ سبزِ باغِ ما گلِ ظفر برآورد

چو موج آن ترانه‎ها برآید از کرانه‎ها
جوانه‎های ارغوان ز بیشه سر برآورد

سیاهی از وطن رود سپیده‌ای جوان دمد
چو آذرخش نغمه‎ات ز شب شرر برآورد

شب ارچه های و هو کند ز خویش شستشو کند
در این زلال بیکران دمی اگر برآورد

صدای تست جاده‎ای که می‎رود که می‎رود
به باغ اشتیاق جان وزان سحر برآورد

سفیر شادی وطن صفیر نغمه‎های تست
بخوان که از صدای تو سپیده سر برآورد

مثنوی گندم ری

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

سری که بود دمادم به روی دوشِ نبی
سری که بر سرِ نی شد به جرم حق‌طلبی

سرت شریف‌ترین سجده‌گاهِ باران است
سرت امانتِ سنگینِ روزگاران است

منم مسافر بی‌زاد و برگ و بی‌توشه
سلامِ من به تو، ای قبله‌گاهِ شش‌گوشه

سلام وارث آدم، سلام وارث نور
سلام ماه درخشانِ آسمان و تنور

سلام تشنه‌لبِ کشتۀ میانِ دو رود
سلام خیمۀ جانت اسیر آتش و دود

سلام ما به تو ای پادشاه درویشان
چه می‌کنند ببین با تو این کج‌اندیشان

تو آبروی شرف، آبروی مرگ شدی
کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی

تو در عراقی و رو کرده‌ای به سمت حجاز
میان معرکه هم ایستاده‌ای به نماز

بخوان که دل به نوایی دگر نمی‌بندم
که خورده تیر غمت بر دوازده‌بندم

چه با مرام شما کرده‌اند بی‌دینان
هزار بار تو را سر بریده‌اند اینان

چه سود بعدِ تو چون برده، بندگی کردن
حباب‌وار، یزیدانه زندگی کردن

حسین گفتن و دل باختن به خویِ یزید
بدا به غیرت ما « کوفیانِ عصر جدید » (1)

چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن
مدام بردۀ تزویر و زور و زر بودن

چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال
حسین گفتن و... آتش زدن به بیت‌المال

حسین، کوفی پیمان‌شکن نمی‌خواهد
حسین، سینه‌زنِ راهزن نمی‌خواهد

حسین را، ز مرامش شناختن هنر است
حسین دیگری از نو نساختن هنر است

«بزرگ فلسفۀ قتل شاه دین این است
که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است» (2)
::
شبی رسیده ز ره، شب نگو، بگو سالی
ببین ز خواجۀ رندان گرفته‌ام فالی :

«نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه‌های غریبانه قصه پردازم» (3)

سلام، کوهِ غم و کوهِ صبر و کوهِ بلا
سلام، حنجرۀ بی‌بدیل کرب‌وبلا

تو با مرامِ حسینی میان کوفه و شام
بنای ظلم فرو ریختی به تیغ کلام

بگو به ما که به گوشَت مگر چه خواند حسین
بگو! مگر ز لبانش چه دُرّ فشاند حسین

بگو که گفت من این راه را به سر رفتم
به پای‌بوسیِ این راهِ پرخطر رفتم

تو هم به پای برو ما نگاهمان که یکی‌ست
مراممان که یکی رسم و راهمان که یکی‌ست

بگو که گفت: هلا نور چشم من زینب!
 « بخوان به نام گل سرخ در صحاریِ شب» (4)

بخوان که دود شود دودمان دشمن تو
بنای جور بلرزد ز خطبه خواندن تو

نبینمت که اسیر حرامیان باشی
اسیر فتنه و نیرنگ شامیان باشی

که در عشیرۀ ما عشق، ارث اجدادی‌ست
اسارت است که سنگِ بنای آزادی‌ست

سلام ما به اسارت، سلام ما به دمشق
سلام ما به پیام‌آورِ قبیلۀ عشق

ببین نشسته به خون، مقتل لهوفیِ ما
گرفته رنگِ فغان نامه‌های کوفیِ ما

شرابِ نور که هشیار و مست خورده تویی
که گفته‌ است که کشتی شکست‌خورده تویی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری...


1 : ترکیب کوفیان عصر جدید از زنده یاد اصغر حاج حیدری (خاسته) است.7
2 : خوشدل تهرانی
3 : حافظ
4 : مصراع از دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی است.

تو آبروی شرف، آبروی مرگ شدی
کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی
تو در عراقی و رو کرده‌ای به سمت حجاز
میان معرکه هم ایستاده‌ای به نماز
بخوان که دل به نوایی دگر نمی‌بندم
که خورده تیر غمت بر دوازده‌بندم
چه با مرام شما کرده‌اند بی‌دینان
هزار بار تو را سر بریده‌اند اینان
حسین گفتن و دل باختن به خویِ یزید
بدا به غیرت ما « کوفیانِ عصر جدید »
چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن
مدام بردۀ تزویر و زور و زر بودن
چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال
حسین گفتن و... آتش زدن به بیت‌المال
حسین، کوفی پیمان‌شکن نمی‌خواهد
حسین، سینه‌زنِ راهزن نمی‌خواهد
حسین را، ز مرامش شناختن هنر است
حسین دیگری از نو نساختن هنر است
«بزرگ فلسفۀ قتل شاه دین این است
که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است
سعید بیابانکی
@khatpdf

🔸زبان حال حضرت سکینه با اسب خونین حضرت سیّد الشهداء (ع).

🔹 (شعری از حجةالاسلام نیّر تبریزی که شهریار آرزو می کرد به جای تمام اشعارش تنها یک بیت این مرثیه از آن او بود)



ای فَرَس با تو چه رخ داده که خود باخته ای؟
مگر اینگونه که ماتی تو شه انداخته ای!

ای همایون فرسِ پادشهِ سدره مقام
که چرا گاه بهشت است تو را جای خرام

چه بلا رفته که با خویش نپرداخته ای؟

تا صهیل تو همی آمدی ای پیک امید!
بر همه اهل حرم بود صدای تو نوید

کاینک آید زپی پرسشِ ما شاهِ شهید
مگر این بار، خداوندِ حرم را چه رسید؟

کای فرس! شیهه زنان بر حرمش تاخته ای!

اگر آورده‌ای ای هدهد فرخنده سیر
ز سلیمان و نگینش بَرِ بلقیس خبر

ز چه آلوده به خون تاج تو؟ خاکم بر سر!
راست گو، تخت سلیمان شده برباد مگر؟

تو ز بهر خبر از تیر، پری ساخته ای؟

آن شهی را که به امرش فکند سایه سحاب
خواهد ار آب، شود خاک در عالم، نایاب

طعنه بر لجّه‌ تیار زند موج سراب
دیده‌ای کشته مگر، تشنه لبش بر لب آب

که چنین ناله به عیّوق برافراخته‌ای؟

تو که غلطان زسر زین نگونش دیدی
در میان سپه دشمن دونش دیدی

ای فرس راست به من گوی که چونش دیدی؟
تو به چشمان خود آغشته به خونش دیدی؟

یا قتیل دگری بود تو نشناخته‌ای؟

بوی خون آید از این کاکل و یال و تن تو
شد مگر کشته روبه، شه شیر اوژنِ تو؟

دل افسرده من آب شد از دیدن تو
فاش گو برق که آتش زده بر خرمن تو؟

که چنین غلغله در بحر و بر انداخته ای!

🔸زبان حال حضرت سکینه با اسب خونین حضرت سیّد الشهداء (ع).

🔹 (شعری از حجةالاسلام نیّر تبریزی که شهریار آرزو می کرد به جای تمام اشعارش تنها یک بیت این مرثیه از آن او بود)



ای فَرَس با تو چه رخ داده که خود باخته ای؟
مگر اینگونه که ماتی تو شه انداخته ای!

ای همایون فرسِ پادشهِ سدره مقام
که چرا گاه بهشت است تو را جای خرام

چه بلا رفته که با خویش نپرداخته ای؟

تا صهیل تو همی آمدی ای پیک امید!
بر همه اهل حرم بود صدای تو نوید

کاینک آید زپی پرسشِ ما شاهِ شهید
مگر این بار، خداوندِ حرم را چه رسید؟

کای فرس! شیهه زنان بر حرمش تاخته ای!

اگر آورده‌ای ای هدهد فرخنده سیر
ز سلیمان و نگینش بَرِ بلقیس خبر

ز چه آلوده به خون تاج تو؟ خاکم بر سر!
راست گو، تخت سلیمان شده برباد مگر؟

تو ز بهر خبر از تیر، پری ساخته ای؟

آن شهی را که به امرش فکند سایه سحاب
خواهد ار آب، شود خاک در عالم، نایاب

طعنه بر لجّه‌ تیار زند موج سراب
دیده‌ای کشته مگر، تشنه لبش بر لب آب

که چنین ناله به عیّوق برافراخته‌ای؟

تو که غلطان زسر زین نگونش دیدی
در میان سپه دشمن دونش دیدی

ای فرس راست به من گوی که چونش دیدی؟
تو به چشمان خود آغشته به خونش دیدی؟

یا قتیل دگری بود تو نشناخته‌ای؟

بوی خون آید از این کاکل و یال و تن تو
شد مگر کشته روبه، شه شیر اوژنِ تو؟

دل افسرده من آب شد از دیدن تو
فاش گو برق که آتش زده بر خرمن تو؟

که چنین غلغله در بحر و بر انداخته ای!

قصیدهء طنّانه عالي جناب حضرت عُمّان سامانی در مدیح حضرت اسدالله الغالب، مطلوب کلّ طالب، علیّ بن ابیطالب علیه وآله السّلام و روحي لهم الفداء:

به پرده بود جمال جمیل عزوجل
بخویش خواست کند جلوه‌یی به صبح ازل
چو خواست آنکه جمال جمیل بنماید
علی شد آینه، خیر الکلام قل و دل
من از مفصل این نکته مجملی گفتم
تو خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل
به چشم خودبین در آینه مشاهده کرد
بدید خود را بی ضد و ندّ و شبه و بدل
مقدس ازلی از چه؟ از حدوث و نقوص
منزه ابدی از چه؟ از عیوب و علل
از آن مشاهده، مشهود گشت، عشق بدیع
مطول است معانی، بیان آن اطول
چگونه عشقی، درّنده‌ی تمام حجب
چگونه عشقی، سوزنده‌ی تمام ملل
به جستجوی محل، ساز بیقراری کرد
که تا قرار بگیرد، ولی ندید محل
یکی نبود که چون جان بگیردش به کنار
یکی نبود که چون جان، کشاندش به بغل
امانتی شد و از بهر امتحان شد عرض
ز شاهد ازلی، کردگار عزوجل
ز کاینات، ز عالِم گرفته تا جاهل
ز ممکنات، ز اعلی گرفته تا اسفل
ز قدسیان سما تا به عرش و لوح و قلم
ز ساکنان زمین تا به برّ و بحر و جبل
بقدر همت خود هر یکی «بلی» گفتند
از آن متاع ربودند گرچه یک خردل
قبول کثرت و قلت مگر که باعث گشت
که مشتری شده مسعود و نحس مانده زحل!
ولی تحمل مجموع آن نیارستند
از آنکه بار، گران بود و بردبار، کسَل
چه بود؟ بار بلا بود و فقر بود و فنا
چه بود؟ بارعنا بود و رنج بود و علل
رسید غیرت و شد غیر سوز و میدانست
که امر او نپذیرد بغیر او فیصل
بمدعی نسزد عشق و ناپسند بود
چو نور مهر به خفاش و بوی گل به جُعَل
به این نمود، که بار تو نیست، لاتحمل
بآن سرود، که کار تو نیست لاتفعل
هنوز ناله‌ی واحسرتا بگوش رسد
بحار را ز تموج، جبال را ز قلل
چو سر به جَیب نمودند و سر برآوردند
همان کسان که بدیوانگی شدند مثل
برهنگان، که در آدابشان نه کذب و نه لاف
گرسنگان که در آئینشان نه غش و نه غل
بدرد مایل از آنسان که دیگران بدَوا!
بزهر طالب از آنسان که دیگران به عسل!
چو دردمند بصحت، بانتظار بلا!
چو شیر خوار به پستان، باشتیاق اجل!
بآب تشنه و آبی ندیده جز خنجر
بشهد مایل و شهدی نخورده جز حنظل
نخورده آب بخواهش، مگر که از شمشیر
نکرده خواب براحت، مگر که در مقتل
عمل بشرط نمودند و بندگی کردند
بیافتند خدایی، ببین به حسن عمل
کجاست رفرف عشق ای عجب که در این سیر
براق عقل فرومانده همچو خر بوحل
چوعشق خیمه زند عقل را چه جاه و خطر؟
چوباد روی کند پشه را چه قدر و محل؟
هلا، کنید ز رطل گران گرانبارش
که مست گشته و کف بر لب آوریده جمل
امل بیامد و روی از سخن بگرداندی
بیا که طول سخن به بود ز طول امل
جمال و آینه‌ی عشق و عاشقست یکی
بیان آن ز موحد بجو نه از احول
یکیست نقطه و در لوحِ احسن التقویم
ازو بجلوه خطوط و نقوش این جدول
یکیست مشعل و در صحن این زجاجی کاخ
بهر طرف گذری می‌فروزد این مشعل
یکیست نور فروزان، ازوست هر قندیل
یکیست نار درخشان، ازوست هر منقل
یکیست اسم و به مجموع اولیا مشهود
یکیست وحی و به مجموع انبیا منزل
یکی نهال و ازو در میان هزار ثمر
یکی غزال و ازو در جهان هزار غزل
یکیست شخص و ملبس به صد هزار لباس
یکیست یار و محلی به صد هزار حلل
همه در آینه‌ی مرتضی نموده جمال
تو رو در او کن و زآخر بجوی تا اول
جمال شاهد معنی چو جلوه‌ها بخشد
تو هم هر آینه، آیینه را نما صیقل
ورت بدیده سبل هست باز پرس سبیل
ز هادیان سبُل، نی ز صاحبان سبَل
بزن بدامن شوریدگان حق، دستی
که حل شود بتو هر مشکلی است لاینحل
ز مکر، آینه مصقول و دیده نابیناست
از آن بپای شد این اختلاف و جنگ و جدل
وگرنه از چه طریق این نفاق پیمودند؟
گذاشتند امور خدای را مختل
ز یاد بردند اسرار ایزد دادار
ز دست دادند احکام احمد مرسل
هم از حرم برمیدند با خیال کنشت
هم از صمد ببریدند با هوای جبل
از آن بلیه ببازار حق فتاد، شکست
وز آن نقیصه بارکان دین رسید، خلل
الا که راه درازست و غول ره، بسیار
بهوش تا نبرندت ز ره، به مکر و حیل
چو شیر شرزه درآید، چه جای تعریف است
ز گرگ پیر و شغال ضعیف و روبه شل
زهی به منزلت از جمله کاینات اشرف
خهی به مرتبت از جمله ممکنات افضل
پس از خدای تو باشی اجل ممدوحان
بجاه و رتبه، و عمان ز مادحان اقل
اگرچه نوش بود نیش اگر ترا ز یمین
وگرچه شهد بود زهر اگر ترا ز قبل
ولی عوام ز انصاف دور میدانند
که در ضلالت، انعامی اند بل هم اضل
تو محیی ازل و چاکر تو مستهلک
تو معطی ابد و مادح تو مستأصل
بخوان بدرگه خویشم که ناپسند بود
تو جایگه به نجف کرده من به چارمحل

تو آبروی شرف، آبروی مرگ شدی
کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی
تو در عراقی و رو کرده‌ای به سمت حجاز
میان معرکه هم ایستاده‌ای به نماز
بخوان که دل به نوایی دگر نمی‌بندم
که خورده تیر غمت بر دوازده‌بندم
چه با مرام شما کرده‌اند بی‌دینان
هزار بار تو را سر بریده‌اند اینان
حسین گفتن و دل باختن به خویِ یزید
بدا به غیرت ما « کوفیانِ عصر جدید »
چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن
مدام بردۀ تزویر و زور و زر بودن
چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال
حسین گفتن و... آتش زدن به بیت‌المال
حسین، کوفی پیمان‌شکن نمی‌خواهد
حسین، سینه‌زنِ راهزن نمی‌خواهد
حسین را، ز مرامش شناختن هنر است
حسین دیگری از نو نساختن هنر است
«بزرگ فلسفۀ قتل شاه دین این است
که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است
سعید بیابانکی
@khatpdf

تو آبروی شرف، آبروی مرگ شدی
کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی
تو در عراقی و رو کرده‌ای به سمت حجاز
میان معرکه هم ایستاده‌ای به نماز
بخوان که دل به نوایی دگر نمی‌بندم
که خورده تیر غمت بر دوازده‌بندم
چه با مرام شما کرده‌اند بی‌دینان
هزار بار تو را سر بریده‌اند اینان
حسین گفتن و دل باختن به خویِ یزید
بدا به غیرت ما « کوفیانِ عصر جدید »
چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن
مدام بردۀ تزویر و زور و زر بودن
چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال
حسین گفتن و... آتش زدن به بیت‌المال
حسین، کوفی پیمان‌شکن نمی‌خواهد
حسین، سینه‌زنِ راهزن نمی‌خواهد
حسین را، ز مرامش شناختن هنر است
حسین دیگری از نو نساختن هنر است
«بزرگ فلسفۀ قتل شاه دین این است
که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است
سعید بیابانکی
@khatpdf

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان
لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می‌رود
گو نفسی که روح را می‌کنم از پی اش روان

ای که طبیب خسته‌ای روی زبان من ببین
کاین دم و دود سینه‌ام بار دل است بر زبان

گر چه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت
همچو تبم نمی‌رود آتش مهر از استخوان

حال دلم ز خال تو هست در آتشش وطن
چشمم از آن دو چشم تو خسته شده‌ست و ناتوان

بازنشان حرارتم ز آب دو دیده و ببین
نبض مرا که می‌دهد هیچ ز زندگی نشان

آن که مدام شیشه‌ام از پی عیش داده است
شیشه‌ام از چه می‌برد پیش طبیب هر زمان

حافظ از آب زندگی شعر تو داد شربتم
ترک طبیب کن بیا نسخه شربتم بخوان

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان
لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می‌رود
گو نفسی که روح را می‌کنم از پی اش روان

ای که طبیب خسته‌ای روی زبان من ببین
کاین دم و دود سینه‌ام بار دل است بر زبان

گر چه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت
همچو تبم نمی‌رود آتش مهر از استخوان

حال دلم ز خال تو هست در آتشش وطن
چشمم از آن دو چشم تو خسته شده‌ست و ناتوان

بازنشان حرارتم ز آب دو دیده و ببین
نبض مرا که می‌دهد هیچ ز زندگی نشان

آن که مدام شیشه‌ام از پی عیش داده است
شیشه‌ام از چه می‌برد پیش طبیب هر زمان

حافظ از آب زندگی شعر تو داد شربتم
ترک طبیب کن بیا نسخه شربتم بخوان