کتابخانه امام حسین عليه السلام

🌾نام‌های ناآشنای کربلا 🌾 [ ۲۵ ]


✔️ «عَمرو بن قَرَضة انصاری‌»


🔹عمرو بن قَرَضة بن کعب انصاری از یاران امام حسین علیه اسلام و از شهیدان کربلا است.
پدر او، قرظة بن کعب ، از صحابه و راویان حدیث تلقی می‌شد. او از یاران امیر المؤمنین علیه السلام بود و در کوفه اقامت گزید. در جنگ‌های آن حضرت در کنار آن بزرگوار جنگید. امیر المؤمنین علیه السلام او را به فرمانروایی فارس گماشت و در سال ۵۱ هجری به دیدار معبود شتافت.
گفته‌اند وی، نخستین کسی بود که در کوفه برایش نوحه‌سرایی انجام گرفت.
معروف‌ترین فرزندان او، عمرو و علی هستند.
«عمرو» قبل از مانع‌تراشی دشمن برای امام حسین علیه السلام پیش از آغاز جنگ، (و به قولی ششم محرم) در کربلا به محضر اباعبد اللّه علیه اسلام شرفیاب شد و در شمار یاران آن حضرت قرار گرفت.
امام علیه السلام قبل از اینکه شمر بن ذی الجوشن، به کربلا اعزام شود، عمرو را برای گفتگویی که میان خود و عمر سعد صورت می‌گرفت، نزد ابن سعد می‌فرستاد و او پاسخ عمر را نزد امام می‌آورد که با ورود شمر، این ارتباط قطع شد.

با فرا رسیدن عاشورا، عمرو از امام حسین علیه السلام برای جنگ با دشمن اجازه میدان خواست.
طبری نوشته است که عمرو بن قرظه، به میدان رفت و این رجز را خواند:
سپاه انصار به خوبی می‌دانند
که من از این حریم دفاع خواهم کرد.
ضربه‌ام ضربه جوانی است که ضعیف و ناتوان نیست.
خانه و جانم فدای حسین علیه السلام باد.

او نسبت به امام حسین علیه السلام علاقه بسیار داشت و پروانه‌وار دور امام می‌چرخید و تیرها و شمشیرها را به جان می‌خرید و تا زنده بود نگذاشت دشمن صدمه‌ای بر آن حضرت وارد کند.
وی شجاعانه جنگید و شماری از نیروهای دشمن را به هلاکت رساند و پس از برداشتن جراحات فراوان، خدمت امام حسین علیه السلام بازگشت و پیشاپیش وی ایستاد تا وجود شریف او را از گزند دشمن، مراقبت نماید.
به گفته ابن نما: تیرهای دشمن به پیشانی عمرو اصابت می‌کرد و آسیبی به وجود مقدس امام حسین علیه السلام نرسید، تا اینکه عمرو در اثر جراحات زیاد از پای در آمد، رو به امام علیه السلام کرد و عرضه داشت: ای فرزند رسول خدا! آیا به عهد و پیمان خود وفا کردم؟
🔅حضرت فرمود: «آری! تو پیش روی من، در بهشت خواهی بود. سلام مرا به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم برسان و بگو من نیز در پی تو خواهم آمد»
سپس جان داد و به فیض شهادت نایل آمد، رضوان اللّه علیه.

پس از شهادت او، برادرش، علی، که در زمره سپاهیان ابن سعد بود، از صف لشکریان بیرون آمد و فریاد زد: ای حسین! ای دروغگو! برادرم را فریفتی و به کشتن دادی؟
🔅امام حسین علیه السلام بدو فرمود: «من برادرت را فریب ندادم، بلکه خداوند او را هدایت و تو را گمراه ساخت»
علی گفت: خدا مرا بکُشد اگر تو را نکشم. سپس به امام حمله کرد.
نافع بن هلال راه را بر او بست و با ضربتی وی را از اسب به زیر انداخت..
برخی گفته‌اند که علی با این ضربه به هلاکت رسید و برخی دیگر نقل کرده‌اند که طرفدارانش با حمله به سمت وی او را نجات دادند و به مداوا پرداخت و بعدها بهبودی یافت..
در برخی کتب اهل سنّت، شرح حال «علی» بیان شده و با نقل روایت از او، وی را مدح و ستایش نموده‌اند ولی از برادر شهیدش نامی نبرده‌اند.

💠 در زیارت منسوب به ناحیه مقدسه از عمرو بن قرظه چنین یاد شده است:
«السَّلامُ عَلی عَمرو بنِ قَرظَةِ الانْصاری»

📚 ر. ک بخش اول
#شهدای_کربلا #نامهای_ناآشنای_کربلا
🍀

🌾نام‌های ناآشنای کربلا 🌾 [ ۲۷ ]


✔️ «یزید بن حُصَیْن»


🔹یزید بن حُصَیْن هَمْدانی مشرقی؛ مردی شریف، عابد، زاهد و از شجاعان کوفه بود. در جنگ‌ها یاد و نامی داشت.
شیخ طوسی رحمه الله، بی آن که بر شهادتش در روز عاشورا تصریح کند، او را از اصحاب امام حسین علیه السلام، بر شمرده است.
برخی نویسندگان در شرح حال او چنین نوشته‌اند:
او از بهترین شیعیان بود. با مسلم بن عقیل بیعت کرد؛ و هنگامی که قیام وی به شکست انجامید، از کوفه خارج گردید و خود را به امام حسین علیه السلام رساند و پیوسته با آن حضرت بود.

وقتی آب را بر اردوگاه امام حسین علیه السلام بستند، با اجازه امام، نزد عمر سعد رفت و با او در این باره به گفت و گو پرداخت، شاید از این کار دست بردارد. اما سخنانش در نفس بد سگال پسر سعد، اثر نکرد.
روز عاشورا، در صف یاران امام حسین علیه السلام، به پیکار با دشمنان پرداخت و پیش از ظهر به شهادت رسید.
فاضل در بندی رجز زیر را به او نسبت داده است:
من یزیدم که هنگام جنگ، ترسو نیستم،
همچون جوانی شجاع در دفاع از حسین بن علی علیه السلام، شما را با شمشیر می‌زنم،
تا این که به روز رستخیز عمل خویش را دیدار کنم.

💠در زیارت منسوب به ناحیه مقدسه، بر این شهید بزرگوار، چنین درود فرستاده شده است:
السَّلامُ عَلی یَزیدِ بْنِ حُصَیْنِ الْهَمْدانِیّ المَشْرِفیِّ القارِیّ، المُجَدِّلِ بِالْمَشْرَفِیِّ.
سلام بر یزید بن حصین هَمْدانی مشرقی، همو که قاری قرآن بود و دشمن را به تیغ مَشْرَقِیّ بر خاک می‌افکند.


📚 ر. ک بخش اول
#شهدای_کربلا #نامهای_ناآشنای_کربلا
🍀

#سوال_یکی_از_کاربران

#محمد_حنفیه_قیام_کربلا

🤔#پرسش

❔در فیلم مختار محمد حنفیه را نشان می دهد که شیعه از او حساب می برد ❕چرا محمد حنفیه در قیام امام حسین #شرکت نکرد ❗️آیا او هم از جمله توابین بود ❕❕


👌#پاسخ

🖤 محمد حنفیه ، يكى از فرزندان رشيد امير مؤمنان على علیه السلام است و «حنفيّه» لقب مادر اوست و اسمش «خوله» دختر يكى از مردان با شخصيّت طايفه «بنى حنيفه» است كه در يكى از جنگهاى اسلامى اسير شد و مى‏ خواستند او را بفروشند،حضرت على علیه السلام او را آزاد كرد و به همسرى خود در آورد. او شجاعت را از حضرت على علیه السلام به ارث برده بود و مى‏ گويند گاهى زره‏هاى محكم را با دست پاره مى ‏كرد و به همين دليل امام علیه السلام در جنگ «جمل» پرچم را به دست او سپرد و در جنگ «صفّين» جناح چپ سپاه حضرت على علیه السلام به دست او و «محمّد بن ابى بكر» و «هاشم مرقال» بود.
مستدرکات رجال الحدیث ج 7 ص 77

🔸او نسبت به امام حسن و امام حسين عليهما السلام بسيار متواضع بود و فرزندان على علیه السلام را از حضرت فاطمه را بسيار احترام مى‏ گذارد. روزى به او گفتند على تو را به ميدانهاى خطرناك مى ‏فرستد ولى از فرستادن حسن و حسين خوددارى مى‏ كند، در حالى كه آنها هم برادر تواند! او در جواب مى ‏گويد ؛

«حسن و حسين همچون چشمان او هستند و من همچون بازوان او و انسان به‏ وسيله بازوهايش از چشمش دفاع مى ‏كند».
شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج 1 ص 244

🔸بعضى «محمّد بن حنيفيّه» را متّهم مى‏ كنند كه او بعد از امام حسين دعوى امامت داشت و يا حتّى دعوى مهدويّت ، ولى مرحوم «شيخ مفيد» در اين زمينه سخن روشنى دارد، مى ‏گويد: «محمّد حنفيّه» هرگز ادّعاى امامت نكرد و كسى را به سوى خود فرا نخواند بلكه ديگران چنين نسبتهايى به او داده‏ اند و مدّعى امامت و يا مهدويّت او بوده ‏اند و #طايفه «كيسانيّه» جزء چنين مدّعيانى محسوب مى‏ شوند».
الفصول المختاره ص 300

🖤يكى از نشانه ‏هاى جلالت مقام او اين است كه امام حسين علیه السلام هنگامى كه مى‏ خواست از مدينه به سوى مكّه حركت كند او را وصى و نماينده خود در مدينه قرار داد تا اخبار آن جا را به او برساند و وصيتنامه معروف خود را كه در مقاتل آمده، به او سپرد ، و علت عدم حضور او در کربلا همین بود که امام حسین علیه السلام وظیفه اطلاعاتی را بر عهده او گذاشته بود چنان که می نویسند ؛

🔸« محمّد بن حنفيّه، سخن خويش با برادر را قطع نمود و شروع به گريه كرد. امام حسين عليه السلام نيز مدّتى با او گريست و آن گاه فرمود: «برادرم! خداوند، تو را پاداش خير دهد! حقيقتا برايم خيرخواهى كردى و به صواب و حقيقت، راه‏نمايى نمودى. اميدوارم كه رأى تو، استوار و درست باشد. من تصميم بر خروج به سمت مكّه دارم و خودم، برادرانم، برادرزاده ‏ها و دوستارانم را براى اين كار، مهيّا ساخته‏ ام. نظر آنان، نظر من و تصميم آنان، تصميم من است؛ امّا تو اى برادرم منعى نيست كه در مدينه بمانى و از سوى من مراقب حوادث باشى و چيزى از اخبار آنان را از من پنهان نكنى».
الفتوح ج 5 ص 20 _ بحار الانوار ج 44 ص 329

👌علامه حلی نیز نقل می کند که محمد حنفیه به سبب بیماری نمی توانست حسین علیه السلام را همراهی کند ، لذا امام حسین ماموریت دیده بانی در مدینه را به او محول کرد .
سفینه البحار ج 2ص388

#کانال_تخصصی_اخباری
#عشاق_اسد_الولایة_

منزلگاه #بنی مقاتل 🔴


منزلگاه #شانزدهم حضرت امام #حسین ع ، هنگام حرکت خود از #مکه به #کربلا ، منزلگاه #قصر بن بنی مقاتل بود. وقتی حضرت امام حسین (علیه السّلام) و یارانشان در این منزلگاه فرود آمدند، عبیدالله بن حر #جعفی در آنجا #خیمه زده بود. یک بار امام (علیه السّلام) پیکی به سمت او می فرستد و از او طلب یاری میکند و یک بار نیز خود به دیدار عبیدالله بن حر می رود اما او در این زمان از یاری امام حسین (علیه السّلام) سر باز می زند.

#انس بن حرث در این منزلگاه به #امام (علیه السّلام) می پیوندند و همراه ایشان به کربلا می رود و در رکاب ایشان به #شهادت می رسد. او به حضرت امام حسین (علیه السّلام) عرض می کند من همچون #عبیدالله بن حر به این دلیل از #کوفه بیرون آمدم که دوست نداشتم ،نه با تو و نه بر ضد تو وارد جنگ شوم. زیرا از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) شنیدم: این پسرم ــ یعنی حسین (علیه السّلام) ــ در سرزمین کربلا کشته می شود هرکدام از شما که در آنجا حضور داشت باید او را یاری کند.

حضرت امام حسین (علیه السّلام) در این منزل دو مرد مشرقی را ملاقات کردند و آنها به دلیل داشتن #امانت مردم در نزد خود و عیال وار بودن از همراهی با امام عذر آوردند و امام به ایشان فرمودند، بروید و از اینجا دور شوید مبادا از کسانی باشید که ندای ما را برای یاری بشنوید و اجابت نکنید که در آن صورت خداوند آنان را در #آتش سرنگون کند.
این مکان وآثار آن هم اکنون در استان #بابل ودر شهر #حله ، در نزدیکی کربلا قرار دارد.



……………………………………
@drhadiansarii

#عاشورا (۴)


⁉️ هدف سیدالشهدا علیه السلام از #خروج چه بود؟؟

✅ إنّی ما خَرَجتُ اَشِراً و لا بَطِراً و لا مُفسِداً و لا ظالِماً، اِنَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ الاصلاحِ فی اُمَّهِ جَدّی، اُریدُ اَن آمُرَ بِالمَعرُوفِ و اَنهی عَنِ المنکَرِ وَ اَسیرَ بِسیرهِ جَدّی وَ اَبی عَلیَّ بن اَبی طالبٍ.

〰〰〰〰〰〰〰

برای یافتن پاسخ به این سوال،
بهترین و دقیق‌ترین جواب ، جستجو در منابع تاریخی و روایی و یافتن پاسخ از لسان مبارک خود آن حضرت است؛

☑️ با پیگیری دقیق این مباحث درخواهید یافت، علت خروج آن حضرت #ترک_بیعت با #یزید لع و حفظ جان مبارک خویش بوده است؛
چرا که فرمان صریح یزید این بود:
یا بیعت یا سر آن حضرت!

و به هیچ عنوان خروج حضرتش برخلاف برخی ادعاها -بر خلاف حق الهی خویش- به جهت تشکیل حکومت نبوده و #قیام بالسیف #نفرموده‌اند.
__________

وقتی خبر حرکت امام به سوی عراق به عبیدالله بن زیاد رسید، همهء امکانات لشکری را جمع کرد و بر سر راههای اصلی گمارد،
حصین بن تمیم که رئیس نگهبانان بود، در قادسیه فرود آمد و پیاده و سواره‌اش را بین قادسیه و منطقه خفان تا قطقطانه و از جانب دیگر تا کوه لعلع در بصره جای داد،
در قادسیه بود که قیس بن مسهر صیداوی توسط سپاه حصین دستگیر شد و سرانجام به شهادت رسید؛

....در چنین شرایطی کاروان امام حسین علیه السلام در حال طی مسیر به سمت کوفه‌ای است
که به لحاظ ظواهر امر، امن ترین مکان و البته تنها ، مکانی است که به ظاهر خواهان آن حضرت است

....منازلی چند طی شد
تا اینکه شبانه کاروان حسینی به منطقه ثعلبیه وارد گشت....

امام حسین علیه السلام سر مبارک را بر زانوان گذاشته بودند که لختی به خواب رفتند؛
هنگامی که بیدار شدند فرمودند:

💠 شما می‌شتابید و مرگ شما را به بهشت می‌داند.

حضرت علی اکبر علیه السلام فرمودند:
آی پدر، مگر ما بر حق نیستیم؟
امام حسین علیه السلام فرمودند:
آری ای فرزندم، سوگند به آنکه بازگشت بندگان به سوی اوست.

آنگاه حضرت علی اکبر علیه السلام فرمودند:
پدر، پس، از مرگ باکی نخواهیم داشت.
امام حسین علیه السلام فرمودند:
خداوند تو را پاداش دهد پسرم، پاداش نیکوی فرزند در حق پدر.

👈👈 وقتی امام علیه‌السلام صبح نمود با مردی از اهالی کوفه به نام برخورد نمود،
ابو هرء بر آن حضرت سلام کرد و گفت::

آی پسر رسول خدا چه کسی تو را از حریم خدا و جدت اخراج کرد؟؟

امام به او فرمودند::

💠 چه می‌گویی ابوهرء؟! بنی امیه مالم را گرفتند صبر نمودم، به خانواده‌ام بد گفتند ، باز تحمل کردم؛
👈👈 آنگاه خون مرا خواستند، پس گریختم.
به خدا سوگند که گروه ظالمان مرا خواهند کشت و خداوند لباس ذلت را بر آنها می‌پوشاند و آنها را به شمشیر برنده‌ای دچار می‌کند. خداوند کسی را بر آنها مسلط خواهد کرد که آنها را ذلیل می‌کند تا آنجا که از قوم سبت هم خوارتر شوند.
(مقتل الحسین/امین/۲۹۱)

〰〰〰〰〰〰〰

پ.ن :

❗️❕مشخص نیست چرا عده‌ای سعی می‌کنند که ترک بیعت سیدالشهداء (علیه السلام) با چون یزیدی را و
تلاش آن حضرت برای دفاع از جان خود را #قیام معرفی کنند؟؟

آیا این افراد نمی‌دانند که طبق نص آیات قرآن، هرگونه قیام و قتال در ماه‌های حرام (من‌ جمله ماه محرّم) از سوی خداوند،حرام اعلام شده؟

آیا العیاذ بالله امام حسین علیه السلام نمی‌دانستند که در ماه محرّم (که جزء چهار ماه‌ حرام است) قیام و جنگ، حرام است؟

به راستی اگر ایشان انگیزه تشکیل حکومت در سر می‌پروراندند
چرا به جمع‌آوری قوا و تجهیز سپاه اقدام نفرمودند و با زن و فرزند از دیار خود خارج شدند؟؟؟

فتأمل!

✔️ادامه دارد....

@borrhan

‍


⁉️ هدف سیدالشهدا علیه السلام از #خروج چه بود؟؟

✅ إنّی ما خَرَجتُ اَشِراً و لا بَطِراً و لا مُفسِداً و لا ظالِماً، اِنَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ الاصلاحِ فی اُمَّهِ جَدّی، اُریدُ اَن آمُرَ بِالمَعرُوفِ و اَنهی عَنِ المنکَرِ وَ اَسیرَ بِسیرهِ جَدّی وَ اَبی عَلیَّ بن اَبی طالبٍ.

〰〰〰〰〰〰〰

‍ #نامه_ابن‌زیاد_به_حر

...کاروان امام به منزلگاه قصر بنی‌مقاتل رسیدند و شب در آنجا ماندند...

صبحگاهان پس از اقامه نماز صبح، با شتاب کاروان را حرکت دادند، اما حر مانع می‌شد؛
در این هنگام فرستادهء عبیدالله بن زیاد به نزد حر رسید و بر او سلام کرد و نامهء عبیدالله را به او داد. مضمون نامه چنین بود::

❌ اما بعد، چون این نامه به تو رسید، حسین را زیر نظر بگیر. فرستادهء من به تو می‌گوید که او را پیاده نکنی مگر در بیابانی که نه پناهگاهی داشته باشد و نه آب. به فرستاده‌ام دستور داده‌ام که از تو جدا نشود تا اینکه خبر دستور انجام شده را برایم بیاورد. والسلام
(تاریخ طبری ۳۰۷/۴- کامل ۲۸۲/۳)

سپس حر به امام و یارانش گفت::

❌این نامهء عبیدالله بن زیاد است که به من دستور می‌دهد بعد از اینکه این نامه به دستم رسید، با تو به خشونت رفتار کنم، فرستاده‌اش از من جدا نمی‌شود مگر اینکه امرش را اجرا کنم.


👈👈👈 هر گاه امام می‌خواست با سوارانش حرکت کند، حر و افرادش مانع می‌شدند و به گِردَش می‌چرخیدند؛
این دو گروه به هم پرخاش می‌کردند؛ امام به حر فرمودند:

💠 آیا نگفتی که از راه دیگر رویم؟
حر گفت:
چرا، ولی عبیدالله در نامه به من دستور سختگیری نسبت به تو را داده و بر من مراقبی گمارده است.

جناب زهیر بن قین، به امام حسین علیه السلام گفت::
ای پسر رسول خدا ، به خدا سوگند که آینده را بدتر از این می‌بینم . جنگ با اینها برای ما ساده‌تر از جنگیدن با کسانی است که بعد با ما می‌جنگند.

امام حسین علیه السلام جواب فرمودند:

💠 من نبرد را شروع نخواهم کرد.

زهیر گفت:
پس ما را حرکت دهید تا در کربلا پیاده شویم که بر کنار فرات است و در آنجا باشیم. اگر جنگیدند با آنها می‌جنگیم و از خدا کمک می‌گیریم.

آنگاه امام علیه‌السلام فرمودند:

💠 اللهم إني أعوذ بك من الكرب و البلاء
💠 خدایا، من از بلا و سختی به تو پناه می‌برم.

سپس حرکت فرمود، در حالیکه حر راه را بر ایشان تنگ کرده ، مزاحم ایشان می‌شد.

روز پنجشنبه که با روز دوم محرم سال ۶۰ هجری مصادف بود، به کربلا رسیدند؛

امام سوال فرمود:
کربلا اینجاست؟
گفتند:
آری ، ای پسر پیامبر.
فرمودند:

💠 انزِلوا، هذا مَوضِعُ كَربٍ وبَلاءٍ، هاهُنا مُناخُ رِكابِنا، ومَحَطُّ رِحالِنا، وسَفكُ دِمائِنا.

💠 این موضع کرب‌ و بلاست؛
پیاده شوید. اینجا اقامتگاه سواران ما، توقف‌گاه مسافرانمان ، محل قتل مردان و جایگاه ریزش خون‌هایمان است.
(تاریخ طبری ۳۰۸/۴)

👈👈👈 پس همه در یک طرف پیاده شدند.
حر و افرادش هم در سوی دیگر قرار گرفتند.

〰〰〰〰〰〰〰〰

پ.ن:

اهل دقت پاسخ دهند::

به راستی، لغزشی که عده‌ای به آن مبتلا شده‌اند و خروج حضرت از مدینه را تشکیل حکومت می‌دانند ، چگونه با سیره سیدالشهدا علیه السلام ، پرهیز از جنگ ، درخواست مکرر برای تغییر مسیر از جناب حر ، و کلمات آن حضرت از هنگام #خروج ایشان و در طول مسیر از مدینه تا کربلا ،
توجیه می‌شود؟؟؟

به راستی اگر حضرتش قصد تشکیل حکومت و یا بنای #قیام به معنای مصطلح امروز، را داشتند ، چرا قبل از آنکه والی مدینه بخواهد از حضرت بیعت بگیرد،
هیچ حرکتی از ایشان مشاهده نمی‌شود؟؟

و پس از آن چرا در طول اقامت چند ماهه آن حضرت در مکه، هیچ فعالیت خاصی از آن حضرت ثبت نشده؟؟
آیا این تاخیر در انجام وظیفه ، با شأن امام معصوم سازگاری دارد؟؟



📢 به سوالی که از آیت الله میلانی در این رابطه پرسیده اند دقت کنید:

❓سلام علیکم، سؤالی که ذهن بنده رو به خود مشغول کرده این است که چطور شد حسین (علیه السلام) در مقابل استبداد و کودتای #یزید ساکت ننشست و علیه او قیام کرد و شمشیر کشید ولی علی (علیه السلام) در برابر ظلم و دیکتاتوری و زورگویی خلفای راشدین نه شمشیر کشیدند نه به اهل مکه و مدینه و کوفه جهت یاری رساندن در جنگ نامه نوشتند و نه اصلا در فکر جنگ بودند؟

✅ بسمه تعالی
السلام علیکم
اشتباه همین است، حضرت امام حسین علیه السلام کودتا نکردند و شمشیر نکشیدند؛ بلکه مثل پدرشان فقط بیعت نکردند، و مورد غضب حکومت قرار گرفتند و شهید شدند.

✔️ ادامه دارد...

@borrhan

#عاشورا (۱۲)
#عطش


⁉️ هدف سیدالشهدا علیه السلام از #خروج چه بود؟؟

✅ إنّی ما خَرَجتُ اَشِراً و لا بَطِراً و لا مُفسِداً و لا ظالِماً، اِنَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ الاصلاحِ فی اُمَّهِ جَدّی، اُریدُ اَن آمُرَ بِالمَعرُوفِ و اَنهی عَنِ المنکَرِ وَ اَسیرَ بِسیرهِ جَدّی وَ اَبی عَلیَّ بن اَبی طالبٍ.

〰〰〰〰〰〰〰

...عبیدالله نامه به نامه و فرستاده در پی فرستاده برای عمر بن سعد می‌فرستاد و او را برای جنگ با امام حسین علیه السلام تحریک می‌کرد؛ از جمله برای او نوشت:

❌ اما بعد، بین حسین و یارانش را از آب بازدار تا قطره‌ای آب نتوانند آشامید، همانطور که با آن مرد پاک مظلوم و وارسته، عثمان بن عفان کردند!!!!
(مقتل ابن‌ابی‌مخنف/۶۳- مقتل الحسین/مقرم۲۷۵)

چون نامه به دست عمر بن سعد رسید، به عمرو بن حجاج با همراهی ۵۰۰ سواره دستور داد تا بر کنار آب فرود آیند و بین حسین و اصحابش با آب مانع ایجاد کنند و این واقعه روز هفتم محرم بود‌.

...زمانی که وضعیت مشکل شد، امام حسین علیه السلام عمر بن قرضهء انصاری را به سوی عمر بن سعد فرستاد تا از او ملاقات بخواهد و به او بگوید که وی می‌خواهد او را در فاصلهء بین دو لشکر ملاقات کند. امام علیه‌السلام و عمر بن سعد بین دو لشکر به صحبت نشستند.
(کامل ابن اثیر۲۸۳/۳)

امام حسین علیه السلام به او فرمودند:

💠 وای بر تو ای پسر سعد، آیا تقوای خدایی را که به سوی او بازمی‌گردی ، پیشه نمی‌سازی؟ آیا با من می‌جنگی حال آنکه می‌دانی من پسر چه کسی هستم؟ این گروه را رها کن و به من ملحق شو که به خدا قسم این برای تو بهتر است.

عمر بن سعد گفت:
می‌ترسم خانه‌ام ویران شود.

امام حسین علیه السلام فرمود:
من آن را می‌سازم.

عمر بن سعد گفت:
می‌ترسم که مالم گرفته شود.

امام علیه‌السلام پاسخ داد:
بهتر از آن را، از اموال حجاز به تو می‌دهم.

عمر بن سعد گفت:
من عیال دارم و برای آنها می‌ترسم.

امام حسین علیه السلام ساکت شدند و او را جواب ندادند.
آنگاه امام از او منصرف شدند در حالیکه می‌فرمودند:

💠 ترا چه شده؟ خداوند در بستر خواب سرت را قطع کند و در رستاخیز تو را نیامرزد. امیدوارم از گندم عراق چندان نخوری.

عمر به استهزاء گفت:

اگر از گندم عراق بهره‌مند نشوم، جوهایش مرا بس است.
(تاریخ طبری۳۱۵/۴- کامل ابن‌اثیر۲۸۳/۳- مقتل الحسین/امین ۱۰۰)
___________

#نامه_ابن‌زیاد_به_عمرسعد

ابن زیاد ملعون خبیث، نامه تندی خطاب به عمر سعد نوشت و آن را به شمر لع داد تا به او برساند؛
در آن آمده بود::

❌ من تو را به سوی حسین نفرستادم تا از او دست بکشی و به او مهلت دهی‌‌...بنگر ، اگر حسین و یارانش به فرمان من درآمدند و تسلیم شدند ، آنها را دستگیر کن و به نزد من بفرست. اگر امتناع ورزیدند، به سوی آنها برو تا آنها را به قتل برسانی و سپس مُثله کنی که بدان سزاوارند! هر گاه حسین کشته شد، اسبان را بر سینه و پشتش بدوان که او تیره‌بخت، ظالم و فرومایه است.
من می‌دانم که بعد از مرگ این کارها به او ضرری نمی‌رساند، اما این قولی است که من داده‌ام که بعد از مرگش با او چنین کنم!!! اگر به فرمان ما عمل کنی، به تو پاداش شنوندهء مطیع را خواهم داد و هر گاه اطاعت نکنی، از مسئولیت لشکر کناره‌گیری کن و لشکر را به شمر بن ذی‌الجوشن بسپار که ما دستورات را به او داده‌ایم.
والسلام.

....پس از این واقعه بود که شمر ملعون، امان نامه برای فرزندان حضرت ام‌البنین سلام الله علیها آورد...
(تاریخ طبری ج۴ ص۳۱۶،۳۱۷)

در پی این واقعه و شدت کنترل بر آب ،
سپاهیان امام مانند جناب بریر با لشکر اموی سخن گفتند و آنان را نسبت به بستن آب بر پسر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله بیم دادند.
و پاسخی چنین دریافت کردند:

❌ ای بریر، زیاد حرف زدی، ساکت شو؛ به خدا سوگند که حسین تشنه خواهد ماند.....
(مقتل الحسین/امین۹۸)

و حتی امام علیه‌السلام ، وقتی حد عناد و اصرار بر گناه آنان را مشاهده فرمودند، به ارشاد سپاه اموی برخاستند و در حالیکه به شمشیر خود تکیه زده بودند به معرفی خود پرداختند
و انتساب خود را به رسول خدا ، زهرای اطهر ، امیرالمومنین ، خدیجه کبری ، حضرت حمزه ، حضرت جعفر طیار علیهم‌السلام و ...را یادآور شدند و ایشان نیز پاسخی جز این دریافت
ننمودند::

❌ همهء اینها را می‌دانیم ولی تو را رها نمی‌کنیم تا از تشنگی هلاک گردی!
(المجالس الفاخرة/شرف الدین۹۹ - مقتل الحسین/امین۹۹)

〰〰〰〰〰〰
پ‌.ن :

به راستی چگونه است که عده‌ای با چنین روایات و آثار موجود، حرکت و مخالفت آن حضرت را با #یزید و عدم بیعت با او را ، #انقلاب علیه دستگاه حکومت دانسته‌اند؟؟!

آن امام غریب، هرگز آغاز‌گر مبارزه و جنگ نبود و عبارت صحیح درباره #خروج آن حضرت،
#دفاع است.
نه #انقلاب و #شورش و #قیام و #جنگ و #مبارزه


✔️ادامه دارد....

@borrhan

#عاشورا (۳۰)

⁉️هدف سیدالشهداء سلام الله علیه از #خروج چه بود؟

〰〰〰〰〰〰

⬇️ به مدلول برخی از روایات و آثار تاریخی توجه کنید:::

- تفسیر آیه ۳۹/حج مربوط به کسانی است که با آنها مبارزه (و جنگ بر آنها تحمیل) شده، روایات متعدد وارد شده که مربوط به اهل بیت و امام حسین علیهم‌السلام است.
(بحارالانوار ۲۲۷/۲۴)

- امام باقر و امام صادق علیهما السلام ، در تفسیر آیه ۴۰/حج که در خصوص کسانی است که به ناحق از دیار خویش آواره شدند، فرمودند که این آیه دربارهء امیرمومنان و حضرت جعفر و حضرت حمزه نازل شده و در مورد امام حسین علیه السلام جاری است.
(بحارالانوار ۲۲۷/۴۴)

- نامه‌ای از طرف ابن‌زیاد ملعون برای حرّ ریاحی آمد که : بر حسین سختگیری کن و او را در بیابانی بی‌آب و بی‌پناه فرود آور...حرّ آنها را مجبور کرد که در همان جا فرود آیند...زهیر عرض کرد: به خدا سوگند آینده‌ای سخت‌تر از شرایط فعلی در پیش رو داریم ، ای پسر پیامبر! اگر الان با اینها بجنگیم آسان‌تر است از جنگ با کسانی که بعدا خواهند آمد. به جانم سوگند لشکریان فراوانی به سوی ما می‌آیند که ما یارای مقابله با آنها را ‌نداریم. حضرت در پاسخ فرمودند:
من جنگ را شروع نخواهم کرد.
(ارشاد ۸۲/۲)

- حبیب بن مظاهر از امام حسین علیه السلام اجازه گرفت که نزد قبیله‌ای از بنی‌اسد که به آنها نزدیک بود برود و از آنها طلب یاری نماید که از حضرت دفاع نمایند. حبیب نزد آنها رفت و گفت: برای شما بهترین ارمغان را آورده‌ام.
شما را به یاری فرزند دختر پیامبرتان دعوت می‌کنم...عمر سعد آن حضرت را در محاصره قرار داده است.
(بحارالانوار ۳۸۶/۴۴)

- عصر تاسوعا که لشکر عمر سعد به سوی امام حسین و یارانش حمله‌ور شدند. آن حضرت به قمر بنی‌هاشم فرمود: فدایت شوم نزد آنها برو ببین چه می‌خواهند؟
(ارشاد ۸۸/۲)

حضرت عباس علیه السلام فرمان حضرت را امتثال کرد، آنها پاسخ دادند : ابن‌زیاد گفته است که یا تحت فرمانش درآیید یا با شما مبارزه خواهیم کرد.
(ارشاد ۹۳/۲)

امام حسین علیه السلام به حضرت عباس فرمودند: اگر توانستی کار را به فردا موکول کن....فرستادهء عمر سعد گفت: ما تا فردا به شما مهلت می‌دهیم اگر تسلیم شدید شما را به نزد ابن‌زیاد می‌بریم و گرنه شما را رها نخواهیم کرد.
(خرائج ۲۵۴/۱)

- امام سجاد علیه السلام فرمود: هنگامی که پدرم اشعار را خواند. عمه‌ام بی‌اختیار گشته و گفت: وای از این داغ....امام حسین علیه السلام در ضمن صحبت به ایشان فرمودند: ....اگر پرندهء قطا را به حال خود گذاشته می‌شد[و صیاد دنبال او نبود] ، می‌خوابید.
حضرت زینب سلام الله علیها عرض کرد: ای وای! آیا خودت را بیچاره و راه‌ها را به سویت بسته می‌دانی؟ این که بیشتر قلبم را جریحه‌دار می‌کند و برایم سخت‌تر است....
(امالی صدوق ۱۵۶/۴)

- آن حضرت شب عاشورا بیعت خویش را از اصحابش برداشته و از آنها خواستند که از تاریکی شب استفاده نموده و خود را نجات دهند. حضرت فرمودند: اینها فقط دنبال من هستند و می‌خواهند مرا به قتل برسانند، کس دیگری مقصودشان نیست.
(مزار ابن‌مشهدی ۴۹۳)

- هنگامی که سیدالشهداء سلام الله علیه به یاران خویش اجازه بازگشت فرمود، جناب زهیر عرض کرد: آیا فرزند پیامبر را اسیر دست دشمن ببینیم و یاریش نکنیم و جان خویش را نجات دهیم؟؟!
(ارشاد ۹۶/۲)

- مسلم بن عوسجه شمر را با تیر هدف گرفت ولی امام حسین علیه السلام مانع شدند و فرمودند: به او تیراندازی نکن، من نمی‌خواهم آغازگر مبارزه و جنگ باشم.
(ارشاد ۹۸/۲)

- هنگامی که جناب حر دید لشکر کوفه مصمم است که با امام حسین علیه السلام بجنگد به عمر بن سعد گفت: می‌خواهی با این مرد بجنگی؟ عمر بن سعد پاسخ داد: آری به خدا...حر کفت: آیا پیشنهادهای او را نمی‌پذیری؟!عمر گفت: اگر کار دست من بود قبول می‌کردم ولی ابن زیاد زیر بار نمی‌رود...حر به سوی امام حسین علیه السلام آمده و عرض کرد:
فدایت شوم ای پسر پیامبر! من همان کسی هستم که نگذاشتم برگردی و مجبورت کردم در این مکان فرود آیی؛ فکر نمی‌کردم که این قوم پیشنهادهای شما را رد کنند.
(فرهنگ جامع سخنان امام حسین علیه السلام ۵۰۶)

- کلام دو صحابی جلیل القدر سیدالشهداء سلام الله علیه که با چشم گریان به حضرت عرض کردند: خدا ما را فدایت گرداند...می‌بینیم که دشمن بر شما احاطه کرده و ما نمی‌توانیم شر آنها را از شما دفع نماییم.
(ابصارالعین ۱۳۲)

- و کلام دو بزرگوار دیگر از آنها که به حضرت گفتند: دوست داریم در برابر شما کشته شویم ، و شر دشمن را دفع و از شما دفاع نماییم.
(فرهنگ جامع سخنان امام حسین علیه السلام ۵۵۷)

《1》

تحلیلی نو از واقعه کربلا
برگرفته از گفتگوی تلفنی آیت الله مددی با یکی از شاگردانشان

حاج‌آقا فرمودند من یک تحلیلی از واقعه عاشورا دارم که قرائن زیادی در تاریخ هم برایش دارم و از صدر اسلام هیچ کس تا به حال این تحلیل را بیان نکرده است (یاد درس خارج افتادم؛ استاد همیشه نظرات بدیع خودشان را با این تعبیر معرفی می‌کنند)؛ استاد فرمود حتی یکی از افرادی که در تهران در مورد عاشورا تحقیق می‌کند و حدود 20 نظر در مورد عاشورا را جمع کرده است، با من تلفنی صحبت کرد و من تحلیل خود را بیان کردم. این فرد می‌گفت که ما با این همه تحقیق این نظر را تا به حال نشنیده‌ام.

تحلیل استاد این بود که امام حسین علیه‌السلام قیام نکردند علیه یزید، بلکه یزید علیه امام قیام کردند. به عبارتی بعد از معاویه امام حسین علیه‌السلام، حاکم اسلامی را فردی می‌دانست که به احکام و شریعت عامل و عالم باشد و در کنار این جامعه اسلامی هم حاکمیت امام حسین را پذیرفته بود و امام حاکم بود و حاکم اصلی جامعه اسلامی امام حسین بود. در زمان معاویه با صلحی که امام حسن انجام داد، جامعه اسلامی معاویه را پذیرفت ولی بعد معاویه، یزید به هیچ وجه جایگاه حاکم را نداشت و در همان زمان هم در کوفه بحث‌های زیادی مطرح شد. لذا قصد یزیدیان این بود که علیه امام کودتا و قیام کنند و ایشان را با محاصره ترور کنند و از بین ببرند تا بدون رقیب حاکمیت یزید را اثبات کنند. جو جامعه اسلامی به هیچ وجه یزید را به عنوان حاکم نمی‌پذیرفت و معاویه با ارعاب و پول می‌خواست جا برای یزید باز کند ولی جامعه اسلامی بعد از معاویه، یزید را در حد حاکم اسلامی نمی‌دانست لذا بیعت با او را خیلی‌ها حرام می‌دانند چه برسد به امام حسین علیه‌السلام که خود را حاکم به حق می‌دانستند و جامعه اسلامی ایشان را حاکم می‌دانست، لذا ایشان بیعت با مثل یزید را حرام می‌دانست.
....
با توجه به قرائنی که استاد فرمودند، استاد فرمودند که حاکم در جامعه اسلامی امام بوده است و این همان شجره طیبه‌ای است که از زمان پیامبر بود؛ یزید نیز همان شجره خبیثه‌ای است که علیه جریان حکومت اصیل کودتا می‌کند. همانطور که ابوسفیان علیه پیامبر اقدام می‌کرد ولی هیچ‌کس او را حاکم اسلامی نمی‌دانست یا معاویه علیه امیر‌المومنین در جنگ صفین اقدام می‌کرد و باز هیچ کس او را حاکم اسلامی نمی‌دانست. در زمان امام حسین علیه‌السلام هم یزید همین کودتا را می‌خواست رقم بزند و لذا راه‌ها را بست، به زور می‌خواست برای خودش بیعت بگیرد تا به جامعه‌ اسلامی بفهماند که امام با او بیعت کرده است و در نهایت در کربلا ایشان را محاصره و شهیدشان کردند. در حالیکه جامعه اسلامی امام را حاکم می‌دانستند. لذا عبارت درست‌تر در مورد حرکت امام حسین علیه‌السلام این است که بگوییم امام قیام نکردند علیه یزید بلکه یزید با کودتا علیه امام حرکت کرد و به عبارتی یزید علیه امام قیام کرد و با ارعاب و نفوذی که داشت،‌ ایشان را ترور کرد.

مشروح این گفتگو را در لینک زیر ملاحظه کنید:

https://vrgl.ir/DSm9X


⚫️ المحاضرات
@Almohazerat

https://t.me/joinchat/AAAAADvFkSFF3prM_TILng

✨ او امام زمانی بود! 🌹

3⃣3⃣ عزّت زندگی همراهی با شماست!

از یاران رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بود و از ایشان حدیث نقل می‌کرد. در کوفه، در دلاوری و شجاعت و جنگیدن و نیز عبادت و بندگی خداوند، زبانزد بود. او از جمله کوفیانی بود که به حضرت سیّدالشهدا صلوات‌الله‌علیه برای آمدن کوفه نامه نوشت، ولی مانند دیگران بدعهدی نکرد و بر پیمان با امام زمانش ثابت قدم ماند. او وقتی "مسلم بن عقیل" به کوفه آمد، بسیار تلاش کرد تا عهد و پیمان مردم را به آنان یادآوری کند و در دفاع از پسر عقیل هر چه در توان داشت، انجام داد؛ امّا .....

"مسلم بن عوسجه" پس از شهادت مسلم بن عقیل مجبور شد خانه و کاشانه را رها کند و به همراه خانواده، خودش را به حضرت سیّدالشهدا سلام‌الله‌علیه برساند.
در راه کربلا و در همراهی با مولایش بارها خطاب به امامش ارواحنافداه گفت: به خداوند دست از یاری‌ات بر نمی‌دارم و از تو جدا نخواهم شد، تا در ركابت به شهادت برسم. عزّت زندگى همراهی با شماست.
در روز عاشورا نیز دلاورانه جنگید و تعداد زیادی از دشمنان مولایش را جهنّمی کرد و او نیز مانند بسیاری از اصحاب، با حمله‌ی چندین نفر و از فشار و خستگی جنگِ نابرابر، از پای درآمد و وقتی بر روی زمین افتاد، امام زمانش بر بالینش حاضر شدند و سرش را در بغل گرفتند و فرمودند:
"ای مسلم! خداوند تو را رحمت کند!"
و آن‌گاه این آیه را درباره ی او تلاوت فرمودند:
"مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلاً"
مسلم، آخرین نفس‌ها را می‌کشید که دوست دیرینش "حبيب بن مظاهر" نیز خودش را رساند و وقتی با اندوه به مسلم گفت که براى من دشوار است که شاهد مرگ تو باشم، پاسخ داد:
تنها درخواستی که از تو دارم این است که دست از یاری امام حسین سلام‌الله‌علیه بر نداری! و سپس جان به جان آفرین تسلیم کرد.

مسلم بن عوسجه در غیاب امام زمانش او را یاری کرد، در غیاب امام زمانش مردم را به مولایشان دعوت کرد و در حضورش نیز چنین کرد و رسم وفای به عهد با امام را به نیکی انجام داد. او در کوفه از هیچ تلاشی دریغ نکرد تا وظیفه‌ی خود را نسبت به حضرت انجام دهد و در همراهی با امامش نیز تا لحظه‌ی شهادت این گونه بود.
پس ...
علاوه بر شهادت در راه یاری حضرت سیّدااشهدا سلام‌الله‌علیه، لیاقت مرگ در بالین امام زمانش نیز نصیب او شد، تا سعادتمندانه زندگی کند و سعادتمندانه بمیرد.

✍ آقای بهزاد_فیروزمنش؛ شهریور یکهزار و چهارصد مصادف با صفرالمظفر


🔍 مطالب مشابه: #امام_زمانی #حکایت

@NikooSokhan

.
.
◾️ #با_حسین_علیه_السلام| #آیا_امام_حسین_علیه_السلام_مدح_عمر_بن_خطاب_را_گفته_است؟!

👈🏼 در جریان خروج امام حسین سلام الله علیه از مکه به سمت کوفه، عبدالله بن عمر نزد امام آمد و قصد داشت حضرت را از رفتن به عراق منصرف کند.
امام در پاسخ به او فرمودند: اگر پدرت بود، من را یاری می‌داد.
آیا این جمله امام حسین علیه‌السلام دلالت بر مدح عمر بن خطاب می‌کند؟
👈🏼 چهارشنبه ۱۴۰۱/۰۶/۰۲

🆔 @SoundsSpeakers
🆔 @ayatollahalimilani

🔸آیا خداوند می‌خواست امام حسین (ع) را کشته و خانواده‌اش را اسیر ببیند؟

«در کتاب ”الملهوف“ آمده است هنگامی که امام حسین از مکه به طرف کوفه می‌رفت به محمد بن حنفیه گفت که پیامبر خدا (ص) [در خواب یا در حال مکاشفه] به من فرمود: ”اُخْرُجْ فَاِنَّ اللهَ قَدْ شاءَ اَنْ یَراکَ قَتِیلا؛ بیرون برو که خدا خواسته است تو را کشته ببیند.“ محمد بن حنفیه گفت پس چرا زنان را همراه خود می‌بری؟ امام گفت پیامبر نیز به من فرمود: ”اِنَّ اللهَ قَدْ شاءَ اَنْ یَراهُنَّ سَبایا؛ خدا خواسته است زنان را اسیر ببیند.“

در اغلب قریب به اتفاق کتاب‌ها حدیث مزبور آمده و تلقی به قبول شده است. ولی مناسب است بگوییم:

➊ این حدیث فاقد سند است و در این مقام، روایتی که سند ندارد و معارض معتبر هم دارد اعتبار ندارد.

➋ این حدیث تا قرن هفتم در هیچ‌یک از منابع تاریخی و حدیثی نیامده است؛ در نخستین منبعی که حدیث مزبور آمده ”الملهوف“ ابن طاووس (م ۶۶۴) است و آنگاه در کتاب‌هایی مانند بحارالانوار و ناسخ التّواریخ و نفس المهموم، به نقل از الملهوف نقل و مشهور شده است.

➌ این حدیث حتی در بسیاری از نسخه‌های خطی الملهوف، که مبنای چاپ‌های آن است، وجود ندارد.

➍ اگر هم قطعی شود که این حدیث را ابن طاووس نقل کرده و در نسخه او وجود داشته است، وی به آن اعتماد کامل نداشته و صرفاً روایت کرده است، زیرا او در همین کتاب، برخلاف این حدیث، می‌گوید شاید علت اینکه امام خانواده‌اش را همراه خود برد این باشد که اگر آنها را در حجاز می‌گذاشت، یزید دستور می‌داد که دستگیر شان کنند و در نتیجه، آن حضرت از جهاد و شهادت باز می‌ماند.

➎ در این حدیث آمده است که محمد بن حنفیه در مکه بود که با امام حسین گفت‌وگو کرد. حال اینکه در منابع متعدد تاریخی تصریح شده است که محمد بن حنفیه با آن حضرت به مکه نرفت.

➏ حدیث الملهوف معارض است با حدیثی دیگر که در آن آمده است امام حسین به عبدالله بن جعفر، که اصرار داشت آن حضرت از مکه به کوفه نرود، فرمود پیامبر خدا در خواب به من دستوری داده است که بدان عمل خواهم کرد. عبدالله بن جعفر پرسید آن دستور چه بود. امام فرمود: ”آن را به هیچ‌کس نگفته‌ام و نخواهم گفت.“

[...] اکثر قریب به اتفاق نویسندگان معاصر، با استناد به این حدیث بی‌اعتبار، تحلیلی از اسارت اهل بیت ارائه کرده‌اند که آن هم بی‌اعتبار است. ایشان می‌گویند امام حسین مأمور بود خانواده‌اش را به اسارت ببرد تا آنها یزید را رسوا و پیام آن حضرت را به مردم ابلاغ کنند؛ بخوانید که آیت‌الله ... با قاطعیت گفته است: ”اگر این اسارت نبود، می‌توان گفت آثار شهادت امام (ع) با بدن مبارکش در کربلا دفن می‌شد.“ همچنین شریعتی گفته است: ”اگر زینب پیام کربلا را به تاریخ بازنمی‌گفت، کربلا در تاریخ می‌ماند. »

«در این تحلیل، هدف با نتیجه اشتباه گرفته شده است. اگر چه اسارت اهل بیت موجب رسواتر شدن یزید شد، از کجا معلوم است که هدف امام حسین این بود که خانواده‌اش اسیر شوند؟ مضافاً اینکه یزید، متجاهر به فسق و رسوا بود و با شهادت امام حسین رسواتر شد و اگر هم خانواده آن حضرت اسیر نمی‌شدند، باز هم یزید رسوا می‌شد. [...] بی‌تردید حضرت زینب، با آن خطبه‌های رسا پیام خون حسین را گزارد، ولی اگر هم زینب نبود و یا خانواده امام اسیر نمی‌شدند، هرگز خون سیدالشهدا هدر نمی‌رفت. امام حسین در مکه، و از مکه تا کربلا، و در کربلا، بارها و بارها، خواسته‌ها و آرمان‌ها و پیام‌هایش را به مردم ابلاغ کرده بود.

امام حسین مردی گمنام و چون یکی از آحاد مسلمانان نبود که اگر کشته می‌شد، آثار شهادتش تا دوردست‌ها نمی‌رفت. آن حضرت، حتی به نظر اهل سنت، بزرگ‌ترین شخصیت روزگارش بود و همه دیده‌ها معطوف بدو. برای حکومت یزید امکان نداشت که امام حسین را در میدان جنگ بکشد و بر آن سرپوش نهد.

مضافاً اینکه آنچه موجب جاودانه شدن نهضت امام حسین در تاریخ شد تدبیرهای ائمه طاهرین (ع) بود که آن را از متن تاریخ به متن دین آوردند. ایشان بودند که پیام آن حضرت را به نسل‌های بعد منتقل کردند و در جاودان‌سازی نام امام حسین نقش داشتند.»

«پاسخ ما این است که اگر آن حضرت خانواده‌اش را به همراه نمی‌برد، به محض خروج از مدینه یا مکه و یا به محض رسیدن به کوفه، آنها را دستگیر می‌کردند و گروگان می‌گرفتند تا امام نتواند اقدامی کند. در این صورت، آن حضرت بر سر یک دوراهی قرار می‌گرفت که هر دو بن‌بست بود: اگر برای رهایی خانواده‌اش تسلیم می‌شد، از عزت حسینی دور بود، و اگر بی‌اعتنا به سرنوشت خانواده‌اش به راه خویش ادامه می‌داد، از غیرت حسینی دور بود.»

اسفندیاری، محمد. (۱۳۹۸). حقیقت عاشورا: از عاشورای حسین (ع) تا تحریفات عاشورا. تهران: نشر نی.

http://andishehvarzi.blog.ir/post/387

🔸آیا خداوند می‌خواست امام حسین (ع) را کشته و خانواده‌اش را اسیر ببیند؟

«در کتاب ”الملهوف“ آمده است هنگامی که امام حسین از مکه به طرف کوفه می‌رفت به محمد بن حنفیه گفت که پیامبر خدا (ص) [در خواب یا در حال مکاشفه] به من فرمود: ”اُخْرُجْ فَاِنَّ اللهَ قَدْ شاءَ اَنْ یَراکَ قَتِیلا؛ بیرون برو که خدا خواسته است تو را کشته ببیند.“ محمد بن حنفیه گفت پس چرا زنان را همراه خود می‌بری؟ امام گفت پیامبر نیز به من فرمود: ”اِنَّ اللهَ قَدْ شاءَ اَنْ یَراهُنَّ سَبایا؛ خدا خواسته است زنان را اسیر ببیند.“

در اغلب قریب به اتفاق کتاب‌ها حدیث مزبور آمده و تلقی به قبول شده است. ولی مناسب است بگوییم:

➊ این حدیث فاقد سند است و در این مقام، روایتی که سند ندارد و معارض معتبر هم دارد اعتبار ندارد.

➋ این حدیث تا قرن هفتم در هیچ‌یک از منابع تاریخی و حدیثی نیامده است؛ در نخستین منبعی که حدیث مزبور آمده ”الملهوف“ ابن طاووس (م ۶۶۴) است و آنگاه در کتاب‌هایی مانند بحارالانوار و ناسخ التّواریخ و نفس المهموم، به نقل از الملهوف نقل و مشهور شده است.

➌ این حدیث حتی در بسیاری از نسخه‌های خطی الملهوف، که مبنای چاپ‌های آن است، وجود ندارد.

➍ اگر هم قطعی شود که این حدیث را ابن طاووس نقل کرده و در نسخه او وجود داشته است، وی به آن اعتماد کامل نداشته و صرفاً روایت کرده است، زیرا او در همین کتاب، برخلاف این حدیث، می‌گوید شاید علت اینکه امام خانواده‌اش را همراه خود برد این باشد که اگر آنها را در حجاز می‌گذاشت، یزید دستور می‌داد که دستگیر شان کنند و در نتیجه، آن حضرت از جهاد و شهادت باز می‌ماند.

➎ در این حدیث آمده است که محمد بن حنفیه در مکه بود که با امام حسین گفت‌وگو کرد. حال اینکه در منابع متعدد تاریخی تصریح شده است که محمد بن حنفیه با آن حضرت به مکه نرفت.

➏ حدیث الملهوف معارض است با حدیثی دیگر که در آن آمده است امام حسین به عبدالله بن جعفر، که اصرار داشت آن حضرت از مکه به کوفه نرود، فرمود پیامبر خدا در خواب به من دستوری داده است که بدان عمل خواهم کرد. عبدالله بن جعفر پرسید آن دستور چه بود. امام فرمود: ”آن را به هیچ‌کس نگفته‌ام و نخواهم گفت.“

[...] اکثر قریب به اتفاق نویسندگان معاصر، با استناد به این حدیث بی‌اعتبار، تحلیلی از اسارت اهل بیت ارائه کرده‌اند که آن هم بی‌اعتبار است. ایشان می‌گویند امام حسین مأمور بود خانواده‌اش را به اسارت ببرد تا آنها یزید را رسوا و پیام آن حضرت را به مردم ابلاغ کنند؛ بخوانید که آیت‌الله ... با قاطعیت گفته است: ”اگر این اسارت نبود، می‌توان گفت آثار شهادت امام (ع) با بدن مبارکش در کربلا دفن می‌شد.“ همچنین شریعتی گفته است: ”اگر زینب پیام کربلا را به تاریخ بازنمی‌گفت، کربلا در تاریخ می‌ماند. »

«در این تحلیل، هدف با نتیجه اشتباه گرفته شده است. اگر چه اسارت اهل بیت موجب رسواتر شدن یزید شد، از کجا معلوم است که هدف امام حسین این بود که خانواده‌اش اسیر شوند؟ مضافاً اینکه یزید، متجاهر به فسق و رسوا بود و با شهادت امام حسین رسواتر شد و اگر هم خانواده آن حضرت اسیر نمی‌شدند، باز هم یزید رسوا می‌شد. [...] بی‌تردید حضرت زینب، با آن خطبه‌های رسا پیام خون حسین را گزارد، ولی اگر هم زینب نبود و یا خانواده امام اسیر نمی‌شدند، هرگز خون سیدالشهدا هدر نمی‌رفت. امام حسین در مکه، و از مکه تا کربلا، و در کربلا، بارها و بارها، خواسته‌ها و آرمان‌ها و پیام‌هایش را به مردم ابلاغ کرده بود.

امام حسین مردی گمنام و چون یکی از آحاد مسلمانان نبود که اگر کشته می‌شد، آثار شهادتش تا دوردست‌ها نمی‌رفت. آن حضرت، حتی به نظر اهل سنت، بزرگ‌ترین شخصیت روزگارش بود و همه دیده‌ها معطوف بدو. برای حکومت یزید امکان نداشت که امام حسین را در میدان جنگ بکشد و بر آن سرپوش نهد.

مضافاً اینکه آنچه موجب جاودانه شدن نهضت امام حسین در تاریخ شد تدبیرهای ائمه طاهرین (ع) بود که آن را از متن تاریخ به متن دین آوردند. ایشان بودند که پیام آن حضرت را به نسل‌های بعد منتقل کردند و در جاودان‌سازی نام امام حسین نقش داشتند.»

«پاسخ ما این است که اگر آن حضرت خانواده‌اش را به همراه نمی‌برد، به محض خروج از مدینه یا مکه و یا به محض رسیدن به کوفه، آنها را دستگیر می‌کردند و گروگان می‌گرفتند تا امام نتواند اقدامی کند. در این صورت، آن حضرت بر سر یک دوراهی قرار می‌گرفت که هر دو بن‌بست بود: اگر برای رهایی خانواده‌اش تسلیم می‌شد، از عزت حسینی دور بود، و اگر بی‌اعتنا به سرنوشت خانواده‌اش به راه خویش ادامه می‌داد، از غیرت حسینی دور بود.»

اسفندیاری، محمد. (۱۳۹۸). حقیقت عاشورا: از عاشورای حسین (ع) تا تحریفات عاشورا. تهران: نشر نی.

http://andishehvarzi.blog.ir/post/387