کتابخانه امام حسین عليه السلام

? امام حسین را شیعیانش کشتند.

⭕️ امویین کاری کردند که شخصیت اسلامی را در میان مسلمین میراندند. کوفه مرکز ارتش اسلام بود و اگر امام حسین به کوفه نمی‏رفت امروز تمام مورخین دنیا او را ملامت می‏کردند، می‏گفتند عراق که مرکز ارتش اسلامی بود از تو دعوت کرده بود و هجده هزار نفر با نماینده تو بیعت کردند و دوازده هزار نامه برای تو فرستادند، چرا به آنجا نرفتی؟ مگر از عراق جایی بهتر و بالاتر هم بود؟! اساساً کوفه شهری است که بعد از جنگهایی که در صدر اسلام واقع شد، به دستور عمربن خطّاب توسط ارتش اسلام ساخته شد، و از کوفیها و مردم عراق شجاعتر و سلحشورتر وجود نداشت. در عین حال همین مردمی که هجده هزار بیعت کننده داشتند و دوازده هزار نامه نوشته بودند، به مجرد اینکه سر و کلّه پسر زیاد پیدا شد همه فرار کردند، چرا؟ چون زیادبن ابیه سالها در کوفه حکومت کرده بود، آنقدر چشم درآورده بود، آنقدر دست و پاها بریده بود، آنقدر شکمها سفره کرده بود، آنقدر افراد را در زندانها کشته بود که اینها بکلی احساس شخصیت خودشان را از دست داده بودند. لذا تا شنیدند پسر زیاد آمد، زن دست شوهرش را می‏گرفت و او را از پیش مسلم کنار می‏کشید، مادر دست بچه خودش را می‏گرفت، خواهر دست برادر خودش را می‏گرفت، پدر دست فرزند خودش را می‏گرفت و از مسلم جدا می‏کرد، و بی‏شک مردم کوفه از شیعیان علی بن ابیطالب بودند و امام حسین را شیعیانش کشتند. لذا در همان زمان هم می‏گفتند:
«قُلوبُهُمْ مَعَهُ وَ سُیوفُهُمْ عَلَیهِ» ، چرا که امویها شخصیت ملت مسلمان را لِه کرده کوبیده بودند و دیگر کسی از آن احساسهای اسلامی در خودش نمی‏دید.

?حماسه حسینی، ج 1، صص 45 و 46
@ostad_motahari

آیا قاتلان شهدای کربلا پشیمان شدند؟
(پردۀ دوازدهم)
برادر ابن زیاد
از سیاه نوشته های تاریخ نگاران به ما چنین رسیده که ابن زیاد برادری داشته با نام عثمان بن زیاد!
در کتاب های رجالى، يادی از او به میان نیامده امّا در برخی از کتاب های‏ تاريخى مانند صفحۀ 467 از جلد پنجم تاریخ طبری و یا صفحۀ 114 از کتاب الملهوف آمده كه وى از سوى برادرش عُبيداللّه، آن زمانى كه عُبيداللّه تصميم گرفت به كوفه برود، حاكم بصره شد.
جناب آقای ابن جریر طبری در صفحۀ 467 از جلد پنجم کتاب "تاریخ طبری" اش نوشته که وقتی خبر شهادت امام حسین علیه السلام به گوش عثمان بن زیاد رسید، سخن عجیبی بر زبان جاری کرد.
او می گوید: ای کاش تا روز قیامت بر بینی همۀ فرزندان پدرم "زیاد" تسمه ای آهنین آویزان بود (في أنفِهِ خِزامَةٌ) و ما رنج بی آبرویی حاصل از آن تسمه را تحمل می کردیم ولی حسین کشته نمی شد (و أنَّ حُسَينا لَم يُقتَل‏)
علیرضا نظری خرّم/ شهر مقدس قم/ 24 مهر 96

آیا قاتلان شهدای کربلا پشیمان شدند؟
(پردۀ سیزدهم)
همسر خولی
در ادامۀ بررسی تأثیرات واقعۀ کربلا بر روی خانواده های قاتلان و مُسَبّبان کربلا می رسیم به همسر خولی بن یزید!
تاریخ نگار سدۀ هفتم هجری جناب آقای ابن أثیر در صفحۀ 574 از جلد دوم کتاب "الکامل فی التاریخ" اش چیزهایی از خولی و همسرش نوشته که خواندنی است.
داستان از آنجا آغاز می شود که پس از شهادت امام حسين عليه السلام، سر مبارک امام و يارانش را به "خولى بن يزيد" می سپارند تا در کوفه به "عبيداللّه بن زیاد" برساند.
خولی پست فطرت، شاد و خندان، با عجله خودش را به کاخِ ابن زیاد می رساند تا بلکه انعامی بابت آوردن سرها دریافت کند.
اما از شانس همیشه بدش به درهای بستۀ كاخ، بر می خورد. به ناچار خسته و کوفته به منزل می رود تا استراحتی کند.
داخل خانه، سر مبارک آقا را زير تَشتى پنهان و تن لش خود را در بستر اتاق خواب در کنار همسرش ولو می کند.
همینطور که پخش و پلا کپیده بود، با حرکتی یک وری شده و دستش را زیر سرش می گذارد و نگاهی به زنش انداخته و می گوید:
خانوم جون! ثروت روزگار را برايت آورده ام (جِئتُكِ بِغِنَى الدَّهرِ)
اين، سرِ حسين است كه در خانه با توست!!
زن بیچاره تا این را شنید، وحشت زده خودش را جمع و جور کرد و چیزی گفت که عیش خولی کوفت و زهره مارش شد.
خاک بر سر تو! شوهر مردم با طلا و نقره به خانه می آیند (جاءَ النّاسُ بِالذَّهَبِ و الفِضَّةِ) و تو سرِ پسر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را برای من آورده‏ اى! (و جِئتَ بِرَأسِ ابنِ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله!).
به خدا سوگند از این پس سر به بالین تو نخواهم گذاشت. این را گفت و با ناراحتی از بستر بر خواسته و به بیرون اتاق رفت.
با ترس و لرز، خودش را به اتاقی که تشت در آن بود، رسانید. خدایا! باور کردنی نیست! نورى همانند ستون از آسمان به سوى تَشت پرتو افشانی می کند (مِنَ السَّماءِ إلَى الإِجّانَةِ) و پرنده اى سفید در كنار تشت به مانند پروانه پرپر مى‏ زد (طَيرا أبيضَ يُرَفرِفُ حَولَها).
علیرضا نظری خرّم/ شهر مقدس قم/ 24 مهر 96

🅾 نگاه مدافعانه و غیر شهادت‌طلبانه به واقعه کربلا در اوایل دوره صفویه
بر اساس نسخه خطی انیس المؤمنین، محمد بن اسحاق حمَوی [از شاگردان محقق کرکی]
---------------------------------------------
حموی در انیس المؤمنین به بیان مختصری از احوالات اهل بیت علیهم السلام می‌پردازد. در فصل امام حسین علیه السلام و بیان چگونگی شهادت حضرت می‌نویسد کوفیان نامه‌های فراوان به امام حسین علیه السلام نوشتند و ایشان را دعوت به کوفه کردند امام هم هشتم یا نهم ذی الحجه از مکه به سمت کوفه عازم شدند، در میان راه خبر شهادت مسلم سفیر خود به کوفه را شنیدند و در نزدیکی کوفه بودند که لشکر حُر بن یزید ریاحی ظاهر گشت.
◀حر به حضرت عرض کرد که چرا به سمت کوفه آمده‌اید؟ حضرت هم دستور دادند خورجینی را آوردند که نامه‌های اهل کوفه در آن بود و حضرت فرمودند من به درخواست اهل دیار شما به سمت‌ کوفه عازم شدم و اکنون که ایشان قصد پیروی از سنت پیامبر را ندارد به سمت مکه برمیگردیم.
حُر گفت ابن زیاد مرا مأمور کرده تا شما را در کوفه به نزد او ببرم. مدتی بین حُر و حضرت گفتگو شد و در نهایت قرار بر این شد که حضرت به سمت مکه برنگردند و در عوض حر نیز از بردن حضرت به کوفه و نزد ابن زیاد منصرف شود.
حر تصمیم حضرت را به ابن زیاد مکاتبه کرد، ابن زیاد به او نوشت فعلا حضرت را به یک جای بی‌آب و حصار ببرد تا بعد تصمیم بگیرد که باید چه کند. حضرت بر سرزمین کربلا فرود آمدند و این در دوم محرم بود، سپس سپاه عمر سعد نیز از کوفه به سمت کربلا آمد.
◀عمر سعد به افراد لشکرش گفت بروند و از حضرت بپرسند که چرا به سمت کوفه آمده است، ولی احدی از لشکریان حاضر به این سؤال نشدند زیرا که خود نامه به حضرت نوشته بودند و ایشان را به کوفه خوانده بودند؛ تا اینکه شخصی نزد حضرت رفته و این سؤال را پرسید.
◀حضرت در جواب فرمودند اهالی شهر شما به من نامه‌ها نوشتند و مرا به اینجا خواندند، اکنون که از حق منحرف گشته‌اند و پیرو ما نیستند بگذارید تا ما به دیار خود برگردیم.
عمر سعد این خواسته حضرت را به ابن زیاد نوشت، ابن زیاد نیز پاسخ داد فعلا بیعت یزید را بر حضرت عرضه کنند تا بعدا تصمیم بگیرم. در همان ساعت نامه‌ای دیگر رسید که میان حضرت و آب فرات حایل شو و نگذار حسین علیه السلام و اصحابش قطره‌ای آب بنوشند.
سپس گفتگویی بین عمر سعد و فرستاده حضرت انجام شد که حضرت فرمودند ما به جایی که از آنجا آمدیم برمیگردیم و مانند سایر مردمان عمل می‌کنیم.
◀عمر سعد این را به ابن زیاد مکاتبه کرد که حضرت می‌خواهد به مکه برگردد و مانند سایر مردم عمل کند. ابن زیاد چون نامه را خواند گفت این نامه ناصح مشفق است، شمر بن ذی الجوشن برخاست و به ابن زیاد گفت که این سخن را قبول نکن که در اینصورت تو بر ضعف خواهی بود. حسین بن علی به دیار تو وارد شده و باید بیعت کند و او را مهلت نده.
ابن زیاد نیز نامه‌ای به عمر سعد نوشت که من تو را برای کشتن حسین بن علی فرستاده‌ام نه همت بر سلامتی او.
و به عمر سعد دستور می‌دهد که یا حسین بن علی و یارانش بیعت می‌کنند و به کوفه نزد ما می‌آیند یا ایشان را بکش، و اگر چنین نکنی سرداری لشکر از آنِ شمر خواهد بود.
و چنین بود که عمر سعد لعین برای طمع دنیا جنگ را آغاز کرد.
◀[این گزارش را می‌توانید در نسخه خطی انیس المؤمنین، صص۵۴الی۵۷؛ به شماره نسخه ۱۲۴۷/۱ کتابخانه مجلس ببینید]
محقق کرکی بر این کتاب شاگرد خود تقریظی نوشته‌اند. بنگرید به فنخا، ج۵، ص۳۳۲.
-----------------------------------------
◀نگاه غلیظ‌تر این دیدگاه را می‌توانید در بیانات مرحوم آیت الله بهجت ببینید؛
ایشان می‌فرمایند حضرت برای اینکه جنگ رخ ندهد به یکی از این دو کار راضی شدند:
۱. به سمت ثغور بروند.
۲. با یزید بیعت بکنند.
ولی شمر مانع از پذیرش این دو شد و ابن زیاد را از قبول این دو کار نهی کرده و به جنگ تشویق کرد.
مطلب آیت الله بهجت را به نقل از کتاب رحمت واسعه، ص۹۷، در لینک زیر ببینید.
⬇
t.me/ehya_nosakh/101

◀ارائه نظام‌مند و جامع این دیدگاه را می‌توان در کتب السید علي السید جمال أشرف الحسیني دید.
تحقیق پیرامون نوع نگاه به واقعه کربلا در نسخ مخطوط باقی‌مانده و ارائه تحقیقی پیرامون تاریخ ورود نگاه انقلابی به عاشورا می‌تواند بسیار مفید و راهگشا باشد.
*تذکر: مطلب فوق صرفا یک گزارش تاریخی و بیان یک دیدگاه درباره چگونگی شهادت امام حسین علیه السلام است و ما داوری درباره آن انجام نمی‌دهیم.
@ehya_nosakh

🅾 نگاه مدافعانه و غیر شهادت‌طلبانه به واقعه کربلا در اوایل دوره صفویه
بر اساس نسخه خطی انیس المؤمنین، محمد بن اسحاق حمَوی [از شاگردان محقق کرکی]
---------------------------------------------
حموی در انیس المؤمنین به بیان مختصری از احوالات اهل بیت علیهم السلام می‌پردازد. در فصل امام حسین علیه السلام و بیان چگونگی شهادت حضرت می‌نویسد کوفیان نامه‌های فراوان به امام حسین علیه السلام نوشتند و ایشان را دعوت به کوفه کردند امام هم هشتم یا نهم ذی الحجه از مکه به سمت کوفه عازم شدند، در میان راه خبر شهادت مسلم سفیر خود به کوفه را شنیدند و در نزدیکی کوفه بودند که لشکر حُر بن یزید ریاحی ظاهر گشت.
◀حر به حضرت عرض کرد که چرا به سمت کوفه آمده‌اید؟ حضرت هم دستور دادند خورجینی را آوردند که نامه‌های اهل کوفه در آن بود و حضرت فرمودند من به درخواست اهل دیار شما به سمت‌ کوفه عازم شدم و اکنون که ایشان قصد پیروی از سنت پیامبر را ندارد به سمت مکه برمیگردیم.
حُر گفت ابن زیاد مرا مأمور کرده تا شما را در کوفه به نزد او ببرم. مدتی بین حُر و حضرت گفتگو شد و در نهایت قرار بر این شد که حضرت به سمت مکه برنگردند و در عوض حر نیز از بردن حضرت به کوفه و نزد ابن زیاد منصرف شود.
حر تصمیم حضرت را به ابن زیاد مکاتبه کرد، ابن زیاد به او نوشت فعلا حضرت را به یک جای بی‌آب و حصار ببرد تا بعد تصمیم بگیرد که باید چه کند. حضرت بر سرزمین کربلا فرود آمدند و این در دوم محرم بود، سپس سپاه عمر سعد نیز از کوفه به سمت کربلا آمد.
◀عمر سعد به افراد لشکرش گفت بروند و از حضرت بپرسند که چرا به سمت کوفه آمده است، ولی احدی از لشکریان حاضر به این سؤال نشدند زیرا که خود نامه به حضرت نوشته بودند و ایشان را به کوفه خوانده بودند؛ تا اینکه شخصی نزد حضرت رفته و این سؤال را پرسید.
◀حضرت در جواب فرمودند اهالی شهر شما به من نامه‌ها نوشتند و مرا به اینجا خواندند، اکنون که از حق منحرف گشته‌اند و پیرو ما نیستند بگذارید تا ما به دیار خود برگردیم.
عمر سعد این خواسته حضرت را به ابن زیاد نوشت، ابن زیاد نیز پاسخ داد فعلا بیعت یزید را بر حضرت عرضه کنند تا بعدا تصمیم بگیرم. در همان ساعت نامه‌ای دیگر رسید که میان حضرت و آب فرات حایل شو و نگذار حسین علیه السلام و اصحابش قطره‌ای آب بنوشند.
سپس گفتگویی بین عمر سعد و فرستاده حضرت انجام شد که حضرت فرمودند ما به جایی که از آنجا آمدیم برمیگردیم و مانند سایر مردمان عمل می‌کنیم.
◀عمر سعد این را به ابن زیاد مکاتبه کرد که حضرت می‌خواهد به مکه برگردد و مانند سایر مردم عمل کند. ابن زیاد چون نامه را خواند گفت این نامه ناصح مشفق است، شمر بن ذی الجوشن برخاست و به ابن زیاد گفت که این سخن را قبول نکن که در اینصورت تو بر ضعف خواهی بود. حسین بن علی به دیار تو وارد شده و باید بیعت کند و او را مهلت نده.
ابن زیاد نیز نامه‌ای به عمر سعد نوشت که من تو را برای کشتن حسین بن علی فرستاده‌ام نه همت بر سلامتی او.
و به عمر سعد دستور می‌دهد که یا حسین بن علی و یارانش بیعت می‌کنند و به کوفه نزد ما می‌آیند یا ایشان را بکش، و اگر چنین نکنی سرداری لشکر از آنِ شمر خواهد بود.
و چنین بود که عمر سعد لعین برای طمع دنیا جنگ را آغاز کرد.
◀[این گزارش را می‌توانید در نسخه خطی انیس المؤمنین، صص۵۴الی۵۷؛ به شماره نسخه ۱۲۴۷/۱ کتابخانه مجلس ببینید]
محقق کرکی بر این کتاب شاگرد خود تقریظی نوشته‌اند. بنگرید به فنخا، ج۵، ص۳۳۲.
-----------------------------------------
◀نگاه غلیظ‌تر این دیدگاه را می‌توانید در بیانات مرحوم آیت الله بهجت ببینید؛
ایشان می‌فرمایند حضرت برای اینکه جنگ رخ ندهد به یکی از این دو کار راضی شدند:
۱. به سمت ثغور بروند.
۲. با یزید بیعت بکنند.
ولی شمر مانع از پذیرش این دو شد و ابن زیاد را از قبول این دو کار نهی کرده و به جنگ تشویق کرد.
مطلب آیت الله بهجت را به نقل از کتاب رحمت واسعه، ص۹۷، در لینک زیر ببینید.
⬇
t.me/ehya_nosakh/101

◀ارائه نظام‌مند و جامع این دیدگاه را می‌توان در کتب السید علي السید جمال أشرف الحسیني دید.
تحقیق پیرامون نوع نگاه به واقعه کربلا در نسخ مخطوط باقی‌مانده و ارائه تحقیقی پیرامون تاریخ ورود نگاه انقلابی به عاشورا می‌تواند بسیار مفید و راهگشا باشد.
*تذکر: مطلب فوق صرفا یک گزارش تاریخی و بیان یک دیدگاه درباره چگونگی شهادت امام حسین علیه السلام است و ما داوری درباره آن انجام نمی‌دهیم.
@ehya_nosakh

روز اول محرم الحرام سال ۶۱ هجری قمری روزی است که امام حسین (ع) به قصر بنی مقاتل رسید.
قصر بنی مقاتل یکی از کاروانسراهای نزدیک کوفه است. زمانی که امام به این منزلگاه رسید خیمه‌ای برافراشته دید، پرسید این خیمه از کیست؟ گفتند: ازعبیدالله بن جعفر جُعفى .

امام حسین (ع) مردی از یارانش را که بنا به نقل اکثر روایات “حجاج بن مسروق جعفی” بود نزد او فرستاد تا او را خدمت آن حضرت آورد. حجاج نزد عبیدالله رفت و گفت: خداوند کرامتی بر تو روزی کرده، اگر قابل باشی! اینکه حسین بن علی (ع) به اینجا آمده و تو را به یاری خود می‌خواند. عبیدالله می‌گوید: والله من از کوفه بیرون نیامدم مگر از ترس اینکه حسین آنجا بیاید و من آنجا باشم زیرا بسیاری از مردم را می‌دیدم که برای جنگ با او آماده می‌شدند و چون مسلما می‌دانم که حسین در این جنگ کشته می‌شود و من قادر بر یاری او نیستم لذا می‌خواهم که نه او مرا ببیند و نه من او را ببینم.

حجاج برگشت این مطالب را خدمت امام عرض کرد، اینجا امام (ع) خود برخاست و نزد عبیدالله آمد و بعد از حمد خداوند چنین فرمود: ای پسر حر، مردم شهر شما (کوفه) به من نامه نوشتند که بر نصرت و یاری من متفق‌اند و پیمان بسته و از من خواستند که آنجا روم و اکنون آمدم ولی می‌بینم که حقیقت امر بر خلاف آنست. من تو را به یاری خاندان پیغمبر می‌خوانم، اگر حق خویش بازیافتیم خدای را سپاسگزاریم و اگر حق ما را ندادند و بر ما ستم کردند، تو از یاران ما باشی. عبیدالله عذر خواست و گفت: تو را به خدا مرا معاف بدار چون از مرگ بسیار می‌ترسم ولی این اسبم «ملحقه» را بگیر که اسب خوبی است. حسین (ع) روی از او بگرداند و فرمود: نه نیازی به تو دارم و نه به اسب تو؛ ولی اکنون که یاری ما نمی‌کنی از اینجا برو تا صدای استغاثه ما را نشونی، به خدا قسم هر کس صدای ما را بشنود و اجابت نکند خداوند او را به روی، در آتش جهنم می‌افکند.

در همین منزلگاه و در روز اول محرم الحرام بود که “عمرو بن قیس مشرقی” به همراه پسر عمویش به خدمت امام حسین (ع) آمد و سؤالی از آن حضرت نمود. بعد امام (ع) پرسید: آیا برای یاری من آمده‌اید؟ گفت: خیر زیرا من مردی عیال‌وار هستم و از طرفی مال التجاره زیادی از مردم نزد من است، نمی‌دانم سرنوشت این کار به کجا می‌رسد و صلاح نیست که مال و امانت مردم در دست من ضایع شود! پسر عموی او هم شبیه همین حرف‌ها را تکرار کرد! حضرت فرمود: بروید و اینجا نمانید و فریاد مرا نشنوید و سیاهی مرا ننگرید، زیرا هر که فریاد مرا بشنود و سواد مرا بیند و یاری‌ام نکند،بر خدای عز و جل، حق است که او را در آتش سرنگون کند.

در مقتل الحسین بحرالعلوم آمده ا ست که انس بن حارث کاهلی که از کوفه آمده و دعوت امام از حر بن جعفی را شنیده بود به امام پیوست. او پیرمردی بزرگوار و از اصحاب پیامبر بود و از پیامبر روایاتی شنیده و در بدر و حنین او را یاری کرد بود. انس از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم شنید که فرمود: «فرزندم- اشاره به امام حسین علیه السلام- در سرزمینی به نام کربلا کشته می‌شود، هر کس تا آن هنگام زنده بود و او را درک کرد باید یاری‌اش کند.» امام او را ستود و با خویش همراه کرد و او در کربلا جنگید و به شهادت رسید.

عقبه بن سمعان می‌گوید : هنگامی که از قصر بنی مقاتل گذشتیم و ساعتی را پیمودیم، خواب کوتاهی حسین (ع)را گرفت و پس از لحظه‌ای بیدار شد و دوباره این جمله را بر زبان جاری کرد، فرمود: «انا لله و انا الیه راجعون و الحمد الله رب العالمین.» دوبار، سه بار آن را تکرار کرد. فرزند آن حضرت، علی بن حسین که بر اسبی سوار بود پیش آمده به پدر گفت: پدر جان، قربانت گردم چه سبب شد که کلمه استرجاع بر زبان جاری کردی؟ و بر ای چه الحمد الله گفتی؟

حسین (ع) فرمود: اسب سواری در پیش نمودار شد و گفت: این گروه همچنان پیش می‌روند و مرگ نیز به سویشان پیش می‌رود .من دانستم که آن پیک، جان ماست که خبر مرگ ما را می‌دهد.

علی بن حسین گفت: پد رجان! خدا هرگز برای شما بدی پیش نیاورد، مگر ما بر حق نیستیم؟

فرمود: چرا! سوگند بدان خدایی که بندگان به سویش بازگشت کنند، حق با ماست.

علی بن حسین گفت: پدر جان! در این صورت ما از مرگ باکی نداریم که بر حق بمیریم.

حسین فرمود: خدایت پاداشی نیک دهد بهترین پاداشی که فرزندی از پدر خویش بیند.

🔴 امام حسین و «زنا زاده» خواندن «عبیدالله و زیاد»!!
✍️ احمد حیدری 12/6/98
✅ در سال‌های اخیر که بددهنی رواج گسترده‌ای داشت، متأسفانه گاهی افراد بددهن در صدد توجیه کار ناپسند خود برآمده و در قرآن و سنت دنبال مواردی برای تأیید رویه غلط خود بودند از جمله افرادی به سخنان امام حسین متوسل شدند و مدعی گردیدند امام، عبید‎الله و پدرش را «زنازاده» خوانده است(منصور ارضی مداح مشهور در یک برنامه تلویزیونی با عنوان «بدون تعارف» گفت: «چرا از من ایراد می‌گیرید باید از امام حسین ایراد بگیرید»(انصاف نیوز، کد خبر 40831))
✅ قرآن در سوره حجرات بسیاری از آداب اخلاقی- اجتماعی را به پیروانش یاد می‌دهد از جمله می‌فرماید: «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد!... با القاب زشت و ناپسند يكديگر را ياد نكنيد، بسيار بد است كه بر كسى پس از ايمان، نام كفرآميز بگذاريد»(11حجرات) و وقتی در صفین یاران امام علی(ع) یاران معاویه را دشنام دادند و به القاب و اوصاف زشت یادکردند، امام علی خطاب به آنان فرمود: «من دوست ندارم شما بدزبان و دشنام‌گو باشید.»(نهج البلاغه، خطبه206)
✅ امام حسین پرورده شده چنین مکتب و پدری است و در رعایت آداب اخلاقی و اجتماعی از همه سزاوارتر. امام در روز عاشورا فرمود: «ألا و ان الدعيّ ابن الدعي قد ركز بين اثنتين؛ بين السلّة و الذلّة ...= آگاه باشید «دعیّ» فرزند «دعیّ» مرا بین دو امر مخیر کرده: پذیرش شمشیر و مرگ یا پذیرش ذلت و بیعت ...»(اثبات الوصیه/166). از آنجا که غالب ترجمه‌ها «دعیّ» را به غلط «زنازاده» ترجمه کرده‌اند، این توهم و دستاویز حاصل شده که می‌توان به دشمن و مخالف ناسزا گفت و او را با القاب بد، خواند.
✅ «دعیّ» به معنای «پسرخوانده» و «منسوب به غیر پدر» است. پیامبر هم قبل از بعثت، غلامش «زید» را پسر خود خواند و مردم به او «زید بن محمد» می‌گفتند تا این که آیه 4 سوره احزاب نازل شد: «وَ ما جَعَلَ أَدْعِياءَكُمْ أَبْناءَكُمْ ... ادْعُوهُمْ لِآبائِهِمْ هُوَ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ»[ادعیاء جمع «دعیّ» یعنی پسرخوانده است] و مسلمانان را موظف کرد افراد را به نام پدران واقعی‌شان بخوانند.
✅ افرادی هستند که به جهاتی پدر واقعی آنها معلوم نیست مثلا زیاد پدر عبیدالله چون مادرش اهل ارتباط با مردان بیگانه بود، چند نفر در او ادعا داشتند و او را فرزند خود می‌شمردند و او «دعیّ» منسوب به غیر پدر واقعی‌اش عبید شد(اخبارالطوال/219) چون پدر بودن عبید ثابت نبود از این رو بسیاری او را « زياد بن أبيه، زياد بن أمّه و زياد بن سمية» هم می خواندند(استیعاب 2/523) چون یکی از مدعیان پدری زیاد ابوسفیان بود که بعد از اسلام هم بر خلاف شرع دست برنداشت! معاویه در زمان خلافتش او را پسر ابوسفیان و برادر خود خواند! «مرجانه» زن زیاد هم بدکاره بود و افرادی با او همبستر شدند و بعد از آن به عبیدالله حامله شد لذا معلوم نبود پدر واقعی‌ عبیدالله کدامین آنهاست و حتی دوستان عبیدالله از جمله یزید از منسوب کردن او به زیاد اباداشتند و او را نه به نام زیاد، بلکه به نام مادرش می‌شناختند و به او «ابن مرجانه» می‌گفتند(البدایة و النهایة 8/283) و امام حسین هم با توجه به این واقعیت، آن دو را «دعیّ» خواند ولی «ولد الزنا» ننامید و با وصف و لقب «زنازادگی» خطاب نکرد. عنوان«دعیّ» نه لقبی بد، بلکه بیانگر واقعیتی مکشوف نزد همگان بود و امام اعلام کرد عبید‎الله فرزند زیاد که خودش و پدرش فرزند کسانی خوانده می‎شوند که پدران واقعی‌شان نیستند، مرا بین ... . وقتی خبر خودداری عبد الله بن عباس از بیعت با ابن زبیر به یزید رسید، یزید گمان کرد وفای به بیعت با وی ابن عباس را از بیعت با ابن زبیر بازداشته، از این رو به ابن عباس نامه تشکر نوشت و ابن عباس در جواب او، ضمن ردّ گمانش نوشت: هیچگاه مسلط کردن ابن مرجانه- دعیّ فرزند دعیّ(معروف و منسوب به غیر پدر فرزند معروف و منسوب به غیر پدر) را بر خاندانم فراموش نمی‌کنم.(انساب الاشراف 5/305) بنا بر این عبید الله و زیاد هر دو «دعیّ = منسوب به غیر پدر» بودند و امام این حقیقت و واقعیت آشکار که بر زبانها بود، را یادآوری کرد و قصد دشنام و بدزبانی نداشت.

حماسه حسینی در بیان شهید مطهری(13)
مجموعه‏آثاراستادشهيدمطهرى، ج‏17، ص: 424
جبرگرایی اموی!
در جوامعى كه مردم افكار مذهبى دارند، وقتى حکومت جبّار مى‏خواهد خودش را توجيه كند، جبرگرا مى‏شود يعنى همه چيز را مستند به خدا مى‏كند: "كار خدا بود كه اين‏جور شد، اگر مصلحت نبود كه اين‏جور نمى‏شد، خدا خودش نمى‏گذاشت كه اين‏جور بشود". منطق جبرگرايى؛ منطق ابن زياد است كه وقتى با زينب (سلام اللَّه عليها) مواجه مى‏شود فوراً مسأله خدا را طرح مى‏كند كه: «الْحَمْدُ للَّهِ الَّذى فَضَحَكُمْ وَ قَتَلَكُمْ وَ اكْذَبَ احْدو ثَتَكُمْ= خدا را شكر، اين خدا بود كه شما را كشت، عجب فتنه‏اى براى مسلمين درست كرده بوديد، شكر خدا را كه شما را كشت، شكر خدا را كه شما را رسوا كرد».
در منطق او هركس كبه ظاهر شكست بخورد، رسوا است؛ اگر به حق ‏بود كه غالب مى‏شد. «وَ اكْذَبَ احْدو ثَتَكُمْ» مغلوب شدن شما دليل دروغ بودن حرفتان است.
زينب چه گفت؟ گفت: «الْحَمْدُ للَّهِ الَّذى اكْرَمَنا بِنَبِيِّهِ= خدا را شكر كه ما را گرامى داشت كه پيغمبر را از ميان ما قرار داد و ما از خاندان پيغمبر هستيم»، «انَّما يَفْضَحُ الْفاسِقُ وَ يَكْذِبُ الْفاجِرُ وَ هُوَ غَيْرُنا وَ الْحَمْدُ للَّهِ= معيار رسوايى نه شکست ظاهری و مغلوبیت که چيز ديگرى است. رسوا آن كسى است كه ظلم و ستم مى‏كند؛ رسوا آن كسى است كه از حق منحرف مى‏شود. اين‏طور نيست كه اگر كسى كشته شد، پس حرفش دروغ بوده است. معيار دروغ و راست بودن، خود انسان است، ايده انسان است، حرف و عمل انسان است. حسينِ من كشته هم بشود راست گفته، زنده هم بماند راست گفته. تو كشته هم بشوى دروغگو هستى، زنده هم بمانى دروغگو هستى.
بعد به شدت به او حمله کرد. جمله‏اى گفت كه جگر ابن زياد آتش گرفت، گفت: «... يَابْنَ مَرْجانَة!» (مرجانه مادر ابن زياد بود. نمى‏خواهد كسى اسم مادرش را بياورد، چون مادرش زن بدنامى بود) اى پسر مرجانه، آن زن بدنام! رسوايى بايد از پسر مرجانه باشد. اينجا بود كه ابن زياد درماند و چنان مملوّ از خشم شد كه گفت جلّاد را بگوييد بيايد گردن اين زن را بزند...
بعد على بن حسين را بر او عرضه كردند. فرعون وار صدا زد: «مَنْ انْتَ؟» (باز منطق جبرگرايى را ببينيد) تو كى هستى؟ فرمود: «ا نَا عَلِىُّ بْنُ الْحُسَيْنِ= من على بن حسين هستم». گفت: «ا لَيْسَ قَدْ قَتَلَ اللَّهُ عَلِىَّ بْنَ الْحُسَيْنِ؟= مگر على بن حسين را خدا در كربلا نكشت؟» فرمود: من برادرى داشتم، نام او هم على بود و مردم در كربلا او را كشتند. گفت: خير، خدا كشت. فرمود: البته كه قبض روح همه مردم به دست خداست، اما او را مردم كشتند. ابن زیاد گفت: «عَلىٌّ وَ عَلىٌّ» يعنى چه؟! پدر تو اسم همه بچه هايش را على گذاشته بود، اسم تو را هم على گذاشته، اسم ديگرى نبود كه بگذارد؟ فرمود: پدر من به پدرش ارادت داشت؛ او دوست داشت كه اسم پسرانش را به نام پدرش بگذارد. يعنى اين تو هستى كه بايد از پدرت «زياد» ننگ داشته باشى.
ابن زياد انتظار داشت كه على بن حسين عليه السلام اصلًا حرف نزند. از نظر او يك اسير بايد حرف نزند و وقتى به او مى‏گويد اين كار خدا بود، بايد بگويد بله كار خدا بود، مقدّر چنين بود، نمى‏شد كه اين‏طور نشود، و اين طور حرفها. وقتى ديد كه على بن حسين عليه السلام، يك اسير، اينچنين حرف مى‏زند، گفت: «وَ لَكَ جُرْأَةٌ لِجَوابى= شما هنوز جان داريد، هنوز نفس داريد، هنوز در مقابل من حرف مى‏زنيد؛ جلّاد بيا گردن اين را بزن». [گردن زدن، حبس، حصر، لب دوختن و نان بریدن؛ شیوه ثابت جبّاریّت]

🅾 نگاه مدافعانه و غیر شهادت‌طلبانه به واقعه کربلا در اوایل دوره صفویه
بر اساس نسخه خطی انیس المؤمنین، محمد بن اسحاق حمَوی [از شاگردان محقق کرکی]
---------------------------------------------
حموی در انیس المؤمنین به بیان مختصری از احوالات اهل بیت علیهم السلام می‌پردازد. در فصل امام حسین علیه السلام و بیان چگونگی شهادت حضرت می‌نویسد کوفیان نامه‌های فراوان به امام حسین علیه السلام نوشتند و ایشان را دعوت به کوفه کردند امام هم هشتم یا نهم ذی الحجه از مکه به سمت کوفه عازم شدند، در میان راه خبر شهادت مسلم سفیر خود به کوفه را شنیدند و در نزدیکی کوفه بودند که لشکر حُر بن یزید ریاحی ظاهر گشت.
◀حر به حضرت عرض کرد که چرا به سمت کوفه آمده‌اید؟ حضرت هم دستور دادند خورجینی را آوردند که نامه‌های اهل کوفه در آن بود و حضرت فرمودند من به درخواست اهل دیار شما به سمت‌ کوفه عازم شدم و اکنون که ایشان قصد پیروی از سنت پیامبر را ندارد به سمت مکه برمیگردیم.
حُر گفت ابن زیاد مرا مأمور کرده تا شما را در کوفه به نزد او ببرم. مدتی بین حُر و حضرت گفتگو شد و در نهایت قرار بر این شد که حضرت به سمت مکه برنگردند و در عوض حر نیز از بردن حضرت به کوفه و نزد ابن زیاد منصرف شود.
حر تصمیم حضرت را به ابن زیاد مکاتبه کرد، ابن زیاد به او نوشت فعلا حضرت را به یک جای بی‌آب و حصار ببرد تا بعد تصمیم بگیرد که باید چه کند. حضرت بر سرزمین کربلا فرود آمدند و این در دوم محرم بود، سپس سپاه عمر سعد نیز از کوفه به سمت کربلا آمد.
◀عمر سعد به افراد لشکرش گفت بروند و از حضرت بپرسند که چرا به سمت کوفه آمده است، ولی احدی از لشکریان حاضر به این سؤال نشدند زیرا که خود نامه به حضرت نوشته بودند و ایشان را به کوفه خوانده بودند؛ تا اینکه شخصی نزد حضرت رفته و این سؤال را پرسید.
◀حضرت در جواب فرمودند اهالی شهر شما به من نامه‌ها نوشتند و مرا به اینجا خواندند، اکنون که از حق منحرف گشته‌اند و پیرو ما نیستند بگذارید تا ما به دیار خود برگردیم.
عمر سعد این خواسته حضرت را به ابن زیاد نوشت، ابن زیاد نیز پاسخ داد فعلا بیعت یزید را بر حضرت عرضه کنند تا بعدا تصمیم بگیرم. در همان ساعت نامه‌ای دیگر رسید که میان حضرت و آب فرات حایل شو و نگذار حسین علیه السلام و اصحابش قطره‌ای آب بنوشند.
سپس گفتگویی بین عمر سعد و فرستاده حضرت انجام شد که حضرت فرمودند ما به جایی که از آنجا آمدیم برمیگردیم و مانند سایر مردمان عمل می‌کنیم.
◀عمر سعد این را به ابن زیاد مکاتبه کرد که حضرت می‌خواهد به مکه برگردد و مانند سایر مردم عمل کند. ابن زیاد چون نامه را خواند گفت این نامه ناصح مشفق است، شمر بن ذی الجوشن برخاست و به ابن زیاد گفت که این سخن را قبول نکن که در اینصورت تو بر ضعف خواهی بود. حسین بن علی به دیار تو وارد شده و باید بیعت کند و او را مهلت نده.
ابن زیاد نیز نامه‌ای به عمر سعد نوشت که من تو را برای کشتن حسین بن علی فرستاده‌ام نه همت بر سلامتی او.
و به عمر سعد دستور می‌دهد که یا حسین بن علی و یارانش بیعت می‌کنند و به کوفه نزد ما می‌آیند یا ایشان را بکش، و اگر چنین نکنی سرداری لشکر از آنِ شمر خواهد بود.
و چنین بود که عمر سعد لعین برای طمع دنیا جنگ را آغاز کرد.
◀[این گزارش را می‌توانید در نسخه خطی انیس المؤمنین، صص۵۴الی۵۷؛ به شماره نسخه ۱۲۴۷/۱ کتابخانه مجلس ببینید]
محقق کرکی بر این کتاب شاگرد خود تقریظی نوشته‌اند. بنگرید به فنخا، ج۵، ص۳۳۲.
-----------------------------------------
◀نگاه غلیظ‌تر این دیدگاه را می‌توانید در بیانات مرحوم آیت الله بهجت ببینید؛
ایشان می‌فرمایند حضرت برای اینکه جنگ رخ ندهد به یکی از این دو کار راضی شدند:
۱. به سمت ثغور بروند.
۲. با یزید بیعت بکنند.
ولی شمر مانع از پذیرش این دو شد و ابن زیاد را از قبول این دو کار نهی کرده و به جنگ تشویق کرد.
مطلب آیت الله بهجت را به نقل از کتاب رحمت واسعه، ص۹۷، در لینک زیر ببینید.
⬇
t.me/ehya_nosakh/101

◀ارائه نظام‌مند و جامع این دیدگاه را می‌توان در کتب السید علي السید جمال أشرف الحسیني دید.
تحقیق پیرامون نوع نگاه به واقعه کربلا در نسخ مخطوط باقی‌مانده و ارائه تحقیقی پیرامون تاریخ ورود نگاه انقلابی به عاشورا می‌تواند بسیار مفید و راهگشا باشد.
*تذکر: مطلب فوق صرفا یک گزارش تاریخی و بیان یک دیدگاه درباره چگونگی شهادت امام حسین علیه السلام است و ما داوری درباره آن انجام نمی‌دهیم.
@ehya_nosakh

🅾 نگاه مدافعانه و غیر شهادت‌طلبانه به واقعه کربلا در اوایل دوره صفویه
بر اساس نسخه خطی انیس المؤمنین، محمد بن اسحاق حمَوی [از شاگردان محقق کرکی]
---------------------------------------------
حموی در انیس المؤمنین به بیان مختصری از احوالات اهل بیت علیهم السلام می‌پردازد. در فصل امام حسین علیه السلام و بیان چگونگی شهادت حضرت می‌نویسد کوفیان نامه‌های فراوان به امام حسین علیه السلام نوشتند و ایشان را دعوت به کوفه کردند امام هم هشتم یا نهم ذی الحجه از مکه به سمت کوفه عازم شدند، در میان راه خبر شهادت مسلم سفیر خود به کوفه را شنیدند و در نزدیکی کوفه بودند که لشکر حُر بن یزید ریاحی ظاهر گشت.
◀حر به حضرت عرض کرد که چرا به سمت کوفه آمده‌اید؟ حضرت هم دستور دادند خورجینی را آوردند که نامه‌های اهل کوفه در آن بود و حضرت فرمودند من به درخواست اهل دیار شما به سمت‌ کوفه عازم شدم و اکنون که ایشان قصد پیروی از سنت پیامبر را ندارد به سمت مکه برمیگردیم.
حُر گفت ابن زیاد مرا مأمور کرده تا شما را در کوفه به نزد او ببرم. مدتی بین حُر و حضرت گفتگو شد و در نهایت قرار بر این شد که حضرت به سمت مکه برنگردند و در عوض حر نیز از بردن حضرت به کوفه و نزد ابن زیاد منصرف شود.
حر تصمیم حضرت را به ابن زیاد مکاتبه کرد، ابن زیاد به او نوشت فعلا حضرت را به یک جای بی‌آب و حصار ببرد تا بعد تصمیم بگیرد که باید چه کند. حضرت بر سرزمین کربلا فرود آمدند و این در دوم محرم بود، سپس سپاه عمر سعد نیز از کوفه به سمت کربلا آمد.
◀عمر سعد به افراد لشکرش گفت بروند و از حضرت بپرسند که چرا به سمت کوفه آمده است، ولی احدی از لشکریان حاضر به این سؤال نشدند زیرا که خود نامه به حضرت نوشته بودند و ایشان را به کوفه خوانده بودند؛ تا اینکه شخصی نزد حضرت رفته و این سؤال را پرسید.
◀حضرت در جواب فرمودند اهالی شهر شما به من نامه‌ها نوشتند و مرا به اینجا خواندند، اکنون که از حق منحرف گشته‌اند و پیرو ما نیستند بگذارید تا ما به دیار خود برگردیم.
عمر سعد این خواسته حضرت را به ابن زیاد نوشت، ابن زیاد نیز پاسخ داد فعلا بیعت یزید را بر حضرت عرضه کنند تا بعدا تصمیم بگیرم. در همان ساعت نامه‌ای دیگر رسید که میان حضرت و آب فرات حایل شو و نگذار حسین علیه السلام و اصحابش قطره‌ای آب بنوشند.
سپس گفتگویی بین عمر سعد و فرستاده حضرت انجام شد که حضرت فرمودند ما به جایی که از آنجا آمدیم برمیگردیم و مانند سایر مردمان عمل می‌کنیم.
◀عمر سعد این را به ابن زیاد مکاتبه کرد که حضرت می‌خواهد به مکه برگردد و مانند سایر مردم عمل کند. ابن زیاد چون نامه را خواند گفت این نامه ناصح مشفق است، شمر بن ذی الجوشن برخاست و به ابن زیاد گفت که این سخن را قبول نکن که در اینصورت تو بر ضعف خواهی بود. حسین بن علی به دیار تو وارد شده و باید بیعت کند و او را مهلت نده.
ابن زیاد نیز نامه‌ای به عمر سعد نوشت که من تو را برای کشتن حسین بن علی فرستاده‌ام نه همت بر سلامتی او.
و به عمر سعد دستور می‌دهد که یا حسین بن علی و یارانش بیعت می‌کنند و به کوفه نزد ما می‌آیند یا ایشان را بکش، و اگر چنین نکنی سرداری لشکر از آنِ شمر خواهد بود.
و چنین بود که عمر سعد لعین برای طمع دنیا جنگ را آغاز کرد.
◀[این گزارش را می‌توانید در نسخه خطی انیس المؤمنین، صص۵۴الی۵۷؛ به شماره نسخه ۱۲۴۷/۱ کتابخانه مجلس ببینید]
محقق کرکی بر این کتاب شاگرد خود تقریظی نوشته‌اند. بنگرید به فنخا، ج۵، ص۳۳۲.
-----------------------------------------
◀نگاه غلیظ‌تر این دیدگاه را می‌توانید در بیانات مرحوم آیت الله بهجت ببینید؛
ایشان می‌فرمایند حضرت برای اینکه جنگ رخ ندهد به یکی از این دو کار راضی شدند:
۱. به سمت ثغور بروند.
۲. با یزید بیعت بکنند.
ولی شمر مانع از پذیرش این دو شد و ابن زیاد را از قبول این دو کار نهی کرده و به جنگ تشویق کرد.
مطلب آیت الله بهجت را به نقل از کتاب رحمت واسعه، ص۹۷، در لینک زیر ببینید.
⬇
t.me/ehya_nosakh/101

◀ارائه نظام‌مند و جامع این دیدگاه را می‌توان در کتب السید علي السید جمال أشرف الحسیني دید.
تحقیق پیرامون نوع نگاه به واقعه کربلا در نسخ مخطوط باقی‌مانده و ارائه تحقیقی پیرامون تاریخ ورود نگاه انقلابی به عاشورا می‌تواند بسیار مفید و راهگشا باشد.
*تذکر: مطلب فوق صرفا یک گزارش تاریخی و بیان یک دیدگاه درباره چگونگی شهادت امام حسین علیه السلام است و ما داوری درباره آن انجام نمی‌دهیم.
@ehya_nosakh