دروس قانون ابن سینا طب سنتی ، دانیال شفاء

حسن بی پایان/ فخرالدین عراقی
ای حُسن تو بی‌پایان، آخر چه جمال است این؟
در وصف توام حیران، آخر چه کمال است این؟
رویت چو شود پیدا ابدال شود شیدا
ای حسن رخت زیبا، آخر چه جمال است این؟
حسنت چو برون تازد، عالم سپر اندازد
هستی همه در بازد، آخر چه جلال است این؟
عشقت سپه انگیزد، خون دل ما ریزد
زین قطره چه برخیزد؟ آخر چه قتال است این؟
در دل چو کنی منزل، هم جان ببری هم دل
از تو چه مرا حاصل؟ آخر چه وصال است این؟
وصلت بتر از هجران، درد تو مرا درمان
منع تو به از احسان، آخر چه نوال است این؟
میدان دل ما تنگ، قدر تو فراخ آهنگ
ای با دو جهان در جنگ، آخر چه محال است این؟
از عکس رخ روشن، آیینه کنی گلشن
ای مردم چشم من، آخر چه مثال است این؟
عقل ار همه بنگارد، نقشت به خیال آرد،
کی تاب رخت دارد؟ آخر چه خیال است این؟
جان ار چه بسی کوشد، وز عشق تو بخروشد
کی جام لبت نوشد؟ آخر چه محال است این؟
زلف تو کمند افکند، و افکند دلم در بند
در سلسله شد پابند، آخر چه عقال است این؟
آن دل، که به کوی تو، می‌بود به بوی تو
خون گشت ز خوی تو، آخر چه خصال است این؟
با جان من مسکین، چه ناز کنی چندین؟
حال دل من می‌بین، آخر چه دلال است این؟

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی

فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

من این مقام به دنیا و آخرت ندهم

اگر چه در پی ام افتند هر دم انجمنی

هر آن که «کُنج قناعت» به گنج دنیا داد

فروخت «یوسف» مصری به کمترین ثمنی

بیا که رونق این کارخانه کم نشود

به زهد همچو تویی یا به فسق همچو منی

ز تندباد حوادث نمی‌توان دیدن

در این چمن که گلی بوده است یا سمنی

ببین در آینه جام نقش بندی غیب

که کس به یاد ندارد چنین عجب زمنی

از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت

عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی

به صبر کوش تو ای دل که حق رها نکند

چنین عزیز نگینی به دست اهرمنی

مزاج دهر تبه شد در این بلا حافظ

کجاست فکر حکیمی و رای برهمنی

👆👆👆

سورۀ طاوهای قرآن را
غرق خون آیت مبین افتاد

کرداثبات ذات الااللّه
نقش لاتابرآن جبین افتاد

کس نداندبجزخداوحسین
چه به آن جسم نازنین افتاد

نه تودست ازحیات خودشستی
که زپامقتدای دین افتاد


با سکوتت به روز عاشورا
شورش صبح واپسین افتاد

همه گفتند وای بر امّت
که ز پا ختم مرسلین افتاد

در حرم تا تو را به یا ابتا
از لب جانفزا طنین افتاد

رنگ بابا پرید و آه کشید
که جوانم ز صدر زین افتاد

ای که سر تا بپای بودی مهر
با تو گردون چرا به کین افتاد

آب نایاب بود و از داغت
در حرم آه آتشین افتاد

نه قد راستان ز غصه خمید
که زپا میر راستین افتاد

از دم تیغ قطعه قطعه شدن
قسمت اهل حق چنین افتاد

اوفتادی به خاک و از خونت
ناگه این نقش دلنشین افتاد


دین حق را بقا، زمکتب توست
اَوَلَسنا عَلَی الحق از لب توست

💠

با سکوت تو بانگ وا ولدا
شد بلند از لب ولّی خدا

گشت در موج دشمنان هر سو
کرد در بحر خون تو را پیدا

دید از تیر و نیزه و شمشیر
عضو عضوت ز هم شدند جدا

چهره بر چهره ات نهاد و نمود
گریه در پیش خندۀ اعدا

از درون دل شکسته کشید
هفت نوبت نوای وا ولدا

کی ز خون تو نخل دین سیراب
وی شده با گلوی تشنه فدا

تو خموشی و من سراپا گوش
کز لبت بشنوم دوباره صدا

پدر پیر خویش را دریاب
بخدا تا نداده جان به خودآ

ناله ام را ز عمق جان بشنو
زنگ آهم ز لوح دل بزدا

میزبانم به کشتن پسرم
حق مهمان خویش کرد ادا

بی تو با خصم همسفر گردد
وای بر حال عمهّ ات فردا

با فراق تو خو کنم؟ هرگز
بی تو مانم، در این جهان ابدا!

ای تو جان و جهانیان همه تن
وی تو ماه و ستارگان، شهدا

ای تو مولا و دیگران بنده
وی تو سلطان و عالمیت گدا

تا قیامت ره حقیقت راست
روی خونین تو چراغ هدا

تا که جان را بقا بود «میثم»
می دهد از تو این سرود ندا


دین حق را بقا، زمکتب توست
اَوَلَسنا عَلَی الحق از لب توست
@deabelnews

*یا محمد(ص)*

ماه از حیرت رویت به زمین افتاده
شب گیسوی تو با صبح قرین افتاده

پرده از چشم تو افتاد و خلائق گفتند
که ز انگشتر خالق دو نگین افتاده

با نسیمی که وزیده‌ست به پیراهن تو
روی پیشانی هر بتکده چین افتاده

آیه‌ی روشن عشقی و ز هرم نفس ات
شورها در دل قرآن مبین افتاده

بی‌گمان منظره‌ای از رخ خوش‌منظر توست
که در آیینه‌ی فردوس برین افتاده

هر زمان کار من و شعر به وصف تو کشید
لکنتی بر لب فرهنگ معین افتاده

مانده‌ام با دلی از دوری راهت خسته
تنگی قافیه‌ها دست غزل را بسته

باید از حضرت چشمان تو فرمان برسد
باید این شعر دگرگونه به پایان برسد  

ای دلیل همه‌ی بی سر و سامانی‌ها
شب لبریز جنون صبح پریشانی‌ها

به تماشای تو برخاسته از جا جبریل
اول و آخر هر دوره غزل خوانی‌ها

یک نفس در شب این دشت به راه افتادی
یک جهان مست شد از عطر مسلمانی‌ها

تو درخشیدی و پس نوبت مهتاب رسید
آسمان مانده و این آینه گردانی‌ها 

 مُهر چشمان تو بر قلب حجاز است ولی
مِهر چشمـــان تو در سینه‌ی ایرانی‌ها

□

مثنوی آمده از پیش غزل رد بشود
آخرین قافیه بایست «محمّد» بشود...
 
  زهرا شعبانی

شبی که ماه مراد از افق شود طالع

همای اوج سعادت به دام ما افتد
اگر تو را گذری بر مقام ما افتد
حباب وار براندازم از نشاط کلاه
اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد
شبی که ماه مراد از افق شود طالع
بود که پرتو نوری به بام ما افتد
به بارگاه تو چون باد را نباشد بار
کی اتفاق مجال سلام ما افتد
چو جان فدای لبش شد خیال می‌بستم
که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد
خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز
کز این شکار فراوان به دام ما افتد
به ناامیدی از این در مرو بزن فالی
بود که قرعه دولت به نام ما افتد
ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ
نسیم گلشن جان در مشام ما افتد

@safinehyetabriz

شبی که ماه مراد از افق شود طالع

همای اوج سعادت به دام ما افتد
اگر تو را گذری بر مقام ما افتد
حباب وار براندازم از نشاط کلاه
اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد
شبی که ماه مراد از افق شود طالع
بود که پرتو نوری به بام ما افتد
به بارگاه تو چون باد را نباشد بار
کی اتفاق مجال سلام ما افتد
چو جان فدای لبش شد خیال می‌بستم
که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد
خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز
کز این شکار فراوان به دام ما افتد
به ناامیدی از این در مرو بزن فالی
بود که قرعه دولت به نام ما افتد
ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ
نسیم گلشن جان در مشام ما افتد

@safinehyetabriz

شبی که ماه مراد از افق شود طالع

همای اوج سعادت به دام ما افتد
اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

حباب وار براندازم از نشاط کلاه
اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد

شبی که ماه مراد از افق شود طالع
بود که پرتو نوری به بام ما افتد

به بارگاه تو چون باد را نباشد بار
کی اتفاق مجال سلام ما افتد

چو جان فدای لبش شد خیال می‌بستم
که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد

خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز
کز این شکار فراوان به دام ما افتد

به ناامیدی از این در مرو بزن فالی
بود که قرعه دولت به نام ما افتد

ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ
نسیم گلشن جان در مشام ما افتد


@safinehyetabriz

‌
‌
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
🔹شــاخِ نباتِ حـــافظ
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
یک اصل همیشگی این است که مشکلات هر متنی را در درجهٔ اول، باید به‌کمک همان متن حل کرد.


▪️همه این بیت را خوانده‌اند که:

این همه قند و شکر کز سخنم می‌ریزد
اجر صبری‌ است کزان شاخ نباتم دادند

بعد نشسته‌اند قصه ساخته‌اند که لابد اسم زنی بوده و معشوق حافظ بوده و این‌ها؛ ولی اگر بیت دیگری از حافظ را بهش توجه می‌کردند که می‌گوید:

حافظ چه طُرفه شاخ نباتی‌ است کِلکِ تو
کِه‌ش میوه دلپذیرتر از شهد و شکّر است

می‌دیدند که «قلم»ـش را «شاخ نبات» می‌نامد؛ یعنی اصلاً شخصیت انسانی نیست. می‌گوید چه شاخ نباتی است «کِلک تو». اصلاً این نمی‌تواند اسم یک انسان باشد.
به احتمال زیاد -مانند موارد متعدد دیگر- حافظ در تشبیه قلم به شاخ نبات، به این شعر سعدی نظر داشته:

قلم است این به دست سعدی در
یـــا هــــــــزار آســـــــتین دُرّ دری
ایـن نبات از کـــدام شهـــــر آرنــد
تــو قلم نیســـتی کـه نیشـــکـری

‌
@dr_mehdi_nourian

دعوی چه کنی؟ داعیه‌داران همه رفتند
شو بار سفر بند که یاران همه رفتند
آن گرد شتابنده که در دامن صحراست
گوید : « چه نشینی؟ که سواران همه رفتند»
داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو
کز باغ جهان لاله‌عذاران همه رفتند
گر نادره معدوم شود هیچ عجب نیست
کز کاخ هنر نادره‌کاران همه رفتند
افسوس که افسانه‌سرایان همه خفتند
اندوه که اندوه‌گساران همه رفتند
فریاد که گنجینه‌طرازان معانی
گنجینه نهادند به ماران، همه رفتند
یک مرغ گرفتار در این گلشن ویران
تنها به قفس ماند و هزاران همه رفتند
خون بار، بهار! از مژه در فرقت احباب
کز پیش تو چون ابر بهاران همه رفتند


ملک‌الشعرای بهار